ရုပ္လံုးမၾကြေသးသည့္ ဘဝမ်ား (သူ႕အျမင္)

ဒီဇင္ဘာ ၂၈၊ ၂၀၁၄
M-Media

ေရးသားသူ – ထက္ျမတ္

မနက္မိုးေသာက္ ေနလံုးနီနီႀကီးက အေ႔႐ွအရပ္မွ ထြက္လုနီးနီးျဖစ္ေနၿပီ။ အခ်ိန္ကား နံနက္ (၄) နာရီခန္႔ပင္။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔ အခ်ိန္ကုန္တာ ျမန္လြန္သလား ေအာက္ေမ့မိသည္။ အိပ္ရတာ ဘယ္ေလာက္မွပင္ မ႐ွိေသး။ မနက္မိုးေသာက္ကို ေရာက္ေနျပီ။ အိပ္ခ်င္မူးတူး ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မတတ္ႏုိင္ေပ။ ဝမ္းစာအတြက္ ႀကိဳးပမ္းရဦးမည္ မဟုတ္လား။ အဲဒီစိတ္ႏွင့္ပင္ ေမာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ အိပ္ရာမွ လူးလိမ့္ထခဲ့ရသည္။

အသက္ (၁၃) ႏွစ္အ႐ြယ္သာသာ႐ွိလွသည့္ ေမာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ သတင္းစာလွည့္လည္ေရာင္းရန္အတြက္ မ်က္ႏွာသစ္ျပီး ညကက်န္သည့္ ထမင္းၾကမ္းခဲေလးႏွင့္ ဟင္းက်န္ေလးကို သူ၏မိခင္မွ ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးၿပီး မနက္စာအျဖစ္ စားလာခဲ့ရသည္။ ေမာင္ေကာင္း၏အေမမွာ မုဆိုးမတစ္ေယာက္ျဖစ္၍ သားႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ေနထိုင္လာခဲ့ရသည္မွာ အငယ္ေလးျဖစ္ေသာ ေမာင္စိန္၏ တစ္သက္ပင္ ျဖစ္သည္။ ေမာင္ေကာင္းတို႔သားအမိမွာ ၎တို႔မိသားစုသံုးေယာက္ဝမ္းစာႏွင့္ ေမာင္စိန္ေလး၏ ေက်ာင္းစရိတ္အတြက္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနၾကရျခင္း ျဖစ္သည္။

ေမာင္ေကာင္းမွာ မနက္ေစာေစာ သတင္းစာဒိုင္တြင္ ယေန႔ထုတ္သတင္းစာမ်ားကို သြားေရာက္ယူေဆာင္ၿပီး ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ လူစည္ကားရာေနရာ၊ လူထူထပ္ရာေနရာမ်ားတြင္ သတင္းစာမ်ားကို လွည့္လည္ေရာင္းရသည့္ တာဝန္ကို ေနပူပူ မိုး႐ြာ႐ြာ ေန႔စဥ္ထမ္းေဆာင္လွ်က္႐ွိသည္။

ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ မနက္ေစာေစာသည္ ေက်ာင္းကားမ်ားစည္ကားေသာ အခ်ိန္ျဖစ္သည္။ အျဖဴ အစိမ္းကေလးနဲ႔ ကေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ပုဂၢိလိကေက်ာင္းက ကေလးေတြကို ေတြ႔ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ေမာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္မွာ လည္ျပန္မၾကည့္ဘဲႏွင့္ မေနႏိုင္ပါ။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ေမာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္မွာ ေက်ာင္းအလြန္တက္ခ်င္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ မိသားစုအေျခအေန အေၾကာင္းအရင္းေၾကာင့္ ေမာင္ေကာင္းမွာ ၃ တန္းႏွင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသည္။ အငယ္ျဖစ္သူညီေလးကို ငဲ့ကြက္ျပီး ညီေလးေက်ာင္းတက္ႏုိင္ရန္ႏွင့္ အသက္အ႐ြယ္ႀကီးေနၿပီျဖစ္သည့္ အေမအိုႀကီးကို တစ္ဖက္တစ္လမ္းမွ ကူညီႏုိင္ရန္အတြက္ ေက်ာင္းထြက္ကာ စီးပြား႐ွာေနျခင္းျဖစ္သည္။

အေမအိုႀကီးမွာေတာ့ မိန္းမသား အသက္ႀကီးေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း သြက္လက္ခ်က္ခ်ာေနတုန္း။ သူမက အ႐ြယ္နဲ႔မလိုက္ေအာင္ကို အလုပ္လုပ္ႏုိင္ေနတုန္းပါပဲ။ သူမကၽြမ္းက်င္ေနတဲ့ အလုပ္ျဖစ္တဲ့အတြက္ေၾကာင့္လည္း မိသားစုကို ယင္းအလုပ္ျဖင့္ ၀င္ေငြ႐ွာေဖြေပးႏုိင္ျခင္းျဖစ္သည္။

ေဒၚျဖဴအလုပ္သည္ကား ပန္းဒိုင္မွ ပန္းမ်ားဝယ္ယူၿပီး ေဝဟင္မွာပ်ံသည့္ ေလယာဥ္အလား လိုင္းကားတိုးစီးကာ မနက္ေစာေစာေစ်းထဲတြင္ ထိုပန္းမ်ားကို ေရာင္းခ်ရသည့္အလုပ္ပင္ ျဖစ္သည္။ မနက္ (၅) နာရီမွစကာ ေမာင္ေကာင္းႏွင့္အတူ အိမ္မွထြက္ခြာလာျပီး ညေန ပန္းမ်ားကုန္သည္အထိ သူမ၏ခႏၶာကိုယ္အစံုကို လႈပ္႐ွားရင္း ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားေနရသည္။

သတင္းစာမ်ားကုန္သြားေလာက္သည့္အခ်ိန္ျဖစ္သည့္ ေန႔လည္တြင္ ေမာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ဆန္ဝယ္၊ ဟင္းဝယ္ျပီး အိမ္သို႔ျပန္ကာ ညီေလးထမင္းစားေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္အမီ ခ်က္ျပဳတ္ရေလသည္။ မနက္စာစားေသာက္ၿပီးခ်ိန္တြင္ ေမာင္ေကာင္းတစ္ေယာက္ ရပ္ကြက္ထဲ႐ွိ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တစ္ဆိုင္တြင္ ေန႔တစ္ဝက္ စားပြဲထိုးလုပ္ရျပန္သည္။ ကေလးအ႐ြယ္ႏွင့္ မလိုက္ဖက္ေအာင္ မိသားစုတာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ေမာင္ေကာင္း၏ဘဝမွာ ည (၉) နာရီမွ အိမ္သို႔ျပန္လည္ေရာက္႐ွိလာရသည္။

အိမ္တြင္က်န္႐ွိေနခဲ့သည့္ (၄) တန္းေက်ာင္းသားအ႐ြယ္ ေမာင္စိန္ေလးမွာ မနက္ (၇) နာရီတြင္ အိပ္ယာမွထ မ်က္ႏွာသစ္ မုန္႕စား ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ျပီး ေက်ာင္းသို႔ အေသာ့ႏွင္ရသည္။ ေမာင္စိန္ေလးမွာ ေက်ာင္းဝတ္စံု (၂) ထည္သာ႐ွိၿပီး လွည့္ပတ္ဝတ္ေနရသည္။ ေမာင္စိန္ေလးမွာလည္း သူ႔အားညွာတာကာ ႐ွာေဖြေကၽြးေမြးေနသည့္ အကိုျဖစ္သူႏွင့္ အေမအိုႀကီး၏ ေက်းဇူးကို သိျမင္တတ္သူတစ္ဦးျဖစ္၍ ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္သည့္ လိုအပ္သည့္အရာမ်ားကို မေျပာပဲ ၎ကိုယ္တိုင္ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေျဖ႐ွင္းသည္။ ေက်ာင္းမွဆရာ ဆရာမမ်ားႏွင့္ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကလည္း ေမာင္စိန္ေလးကိုခ်စ္ၾကသည္။ လိုအပ္သည္မ်ားကို တတ္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီေပးၾကသည္။

၎တို႔မိသားစုသံုးေယာက္တြင္ ႏွစ္ေယာက္မွာ အလုပ္႐ွိေသာ္ျငားလည္း ၎တို႔မိသားစုတြင္ ေက်ာတစ္ခင္းစာ ေနစရာ အစိုးမရ၊ လယ္တစ္ကြက္မပိုင္၊ ဒီေန႔ မနက္ျဖန္အတြက္ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ႐ုန္းကန္ေနရသည္မွာ ေျမႀကီးလက္ခတ္မလြဲပါ။ ၎တို႔မိသားစုႏွင့္ ဘဝတူမိသားစုေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာ အမိျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ၾကီးတြင္ မည္မွ်႐ွိေနမည္နည္း။ ေက်ာင္းတက္ရမည့္အ႐ြယ္တြင္ ေက်ာင္းမတက္ရဘဲ အိမ္ေထာင့္တာဝန္ကို ထမ္းေဆာင္ေနရမည့္ ကေလးသူငယ္မ်ား မည္မွ်႐ွိေနမည္နည္း။ စသည့္ အေတြးေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာႏွင့္ ေတြးကာေနမိသည္။

ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရက ဆင္းရဲသားပေပ်ာက္မႈေတြ လုပ္ေနတယ္လို႔ ဆိုေနေပမယ့္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ သာမန္ဆင္းရဲသား ေအာက္ေျခလူတန္းစားေတြကုိ ဘာေတြမ်ား ေျပာင္းလဲေပးခဲ့ၿပီးၿပီလဲ။ ေျပာင္းလဲမႈေတြနဲ႔ ဘာေတြေတြ႔ျမင္ခဲ့ရသလဲဆိုရင္ေတာ့ ဒီေမးခြန္းေတြရဲ႕အေျဖေတြဟာ ဘာမွထူးျခားလာတာမ႐ွိပါဘူးလို႔ပဲ ေျပာရမွာပါ။ အေျပာနဲ႔လက္ေတြ႔ေတြက တစ္ျခားဆီ သီးသန္႔ကို ျဖစ္ေနပါတယ္။ လူလံုးမလွ ႐ုပ္လံုးမႂကြေသးသည့္ ဘဝေပါင္းမ်ားစြာ က်န္႐ွိေနေသးသည္ဆိုတာကို သတိခ်ပ္မိေစရင္း။