ကေလးစကား

ဇန္နဝါရီ ၁၉ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
.ႏွင္းဆီခင္ ေရးသည္။

လူ႔ပတ္ဝန္းက်င္မွာ ဆက္သြယ္ဖို႔အတြက္ စကားဆိုတာကို မေျပာမျဖစ္ ေျပာၾကရပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ကိုယ့္ရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြ၊ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ဆႏၵေတြကို သူမ်ားတကာသိေအာင္ေျပာျပမွ ျဖစ္တာကိုး။ တခ်ိဳ႕ေတြက စကားေျပာကၽြမ္းက်င္တယ္၊ စကားေျပာေကာင္းတယ္လို႔ အသိအမွတ္ျပဳခံရတယ္။ ဘာေၾကာင့္မ်ားလဲ။ တစ္ဖက္သား စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ လိုရင္းကို ထိထိမိမိေျပာတတ္သူေၾကာင့္ ပဲေပါ့။ ကိုယ့္စကား နားေထာင္မယ့္သူကို ေဝဖန္ ေထာက္ျပတာမ်ိဳဳးပဲျဖစ္ျဖစ္ မ႐ုိင္းေအာင္၊ နားဝင္ခံသာေအာင္ေျပာႏုိင္တဲ့ အရည္အေသြးမ်ိဳးကို စကားေျပာေကာင္းသူေတြ ပိုင္ဆိုင္ေလ့႐ွိၾကတယ္။ စကားပရိယာယ္လည္း ၾကြယ္သလို ဥပမာ ဥပေမယ်ေလးေတြနဲ႔ ႐ွင္းလင္းျပႏုိင္စြမ္းလည္း႐ွိတယ္။ စကားမ်ားျခင္းနဲ႔ စကားေျပာေကာင္းျခင္းတုိ႔ရဲ႕ ျခားနားခ်က္ကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး နားလည္ သေဘာေပါက္ထားတာျဖစ္လို႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုခုကို ေျပာမယ္ၾကံရင္ လိုရင္းတို႐ွင္းပဲေျပာတယ္။ ေဝ့ဝိုက္ၿပီး စကားေၾကာ႐ွည္ေနရင္ နားေထာင္ရတဲ့သူ စိတ္မ႐ွည္ျဖစ္တတ္တာကို ေကာင္းေကာင္းႀကီး သေဘာေပါက္ထားတယ္။

တခ်ိဳ႕က်ျပန္ေတာ့ ရင္ထဲမွာ ဘာမွမထားတတ္ဘူး။ ေျပာစရာ႐ွိရင္ ဘြင္းဘြင္းပဲ ေျပာခ်လိုက္ရမွ ရင္ထဲေပါ့သြားတယ္လို႔ ဆိုတယ္။ မွန္တယ္၊ အဲဒီလို ပြင့္လင္းတဲ့ ဘြင္းဘြင္းသမားေတြအတြက္ ရင္ထဲေပါ့သြားေပမယ့္ အေျပာခံရသူေတြ အတြက္ေတာ့ ပိႆာေလးေဘးပစ္မို႔ ရင္ထဲေအာင့္သြားမွာေတာ့အမွန္ပဲ။ ျပီးေတာ့ အေျပာခံရေလျခင္းရယ္လို႔ တႏုံ႔ႏုံ႔ ခံစားသြားရျပီသာမွတ္။ ဒီေတာ့ အသိဥာဏ္ၾကြယ္တဲ့ သူေတြအတြက္ စကားေျပာတဲ့အခါ ေ႔႐ွေနာက္ဆင္ျခင္ျပီး ထိန္းေျပာတတ္တာ အက်င့္တစ္ခုလိုပါပဲ။ ေကာက္ပင္ရိတ္လွီး အစခ်ီတဲ့စကားၾကီးဆယ္မ်ိဳးကို မကၽြမ္းမက်င္ဘူးပဲထား ေျပာသင့္တဲ့စကားကို အေျခအေနနဲ႔ အခ်ိန္အခါကိုၾကည့္ျပီး ေျပာဆိုတတ္ဖို႔ေတာ့လိုမယ္။ ရင္ထဲကခံစားခ်က္မွန္သမွ်ကို စကားလံုးအျဖစ္ ဖြင့္မထုတ္ဘဲ ေျပာသင့္သမွ်သာေျပာ၊ မ်ိဳခ်သင့္သေလာက္မ်ိဳခ်ႏွင့္ စကားလွေအာင္ ေျပာတတ္တာကို လူၾကီးစကားလို႔ သတ္မွတ္မယ္ဆိုရင္ေပါ့။ ဘာစကားလံုးေ႐ြးခ်ယ္မႈမွ မ႐ွိဘဲ ရင္ထဲ႐ွိသမွ် အမွန္အတုိင္း ဖြင့္ေျပာပစ္တတ္တာကို ကေလးစကားလို႔႔ပဲဆိုပါရေစ။

ကေလးသဘာဝ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ၾကီး ေဆာ့ကစားလို႔ ေနခ်င္တယ္။ အခ်ိန္တန္အိပ္မယ္၊ စားမယ္ ဘာဆိုဘာမွ အပူအပင္မ႐ွိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေက်ာင္းထားရမယ့္အခ်ိန္ ေရာက္လာတဲ့အခါ (မ်ားေသာအားျဖင့္ စိတ္မပါၾကဘူး) ေက်ာင္းတက္ၾကရသည္ပဲေပါ့။ စိတ္လြတ္ကုိယ္လြတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ စည္းကမ္းေဘာင္တစ္ခုထဲမွာ ေနၾကရတဲ့အခါ သူတို႔ေလးေတြရင္ထဲက ခံစားခ်က္ေတြကို အ႐ွိအတိုင္း ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ရမယ္ဆိုရင္ …

ႏိုင္ငံတကာကေလးေတြ တက္ေရာက္သင္ၾကားေနတဲ့ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အတန္းစံုက ကေလးေတြကို ေက်ာင္းႏွင့္ပတ္သက္ျပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေရးခြင့္ေပးတဲ့အခါ သိခြင့္ရတဲ့ ကေလးစကားတစ္ခ်ိဳ႕ကို ေဖာ္ျပလိုက္ပါသည္။ သူတို႔လက္ေရးေလးေတြႏွင့္ေရးျပီး နံရံကသင္ပုန္းေပၚမွာ ကပ္ထားတာေတြကေတာ့….

“ေက်ာင္းဆိုတာဆူညံျပီး ႐ႈပ္ယွက္ခတ္ေနတဲ့ေနရာၾကီးပဲ၊ ေနခ်င္တိုင္းေနလို႔မရ၊ သြားခ်င္တိုင္းသြားလို႔မရဘူး။ တစ္ခ်ိန္လံုးလိုလို တန္းစီျပီးသြားလာေနရတယ္။ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာၾကီးေျပာတဲ့ စည္းကမ္းေတြ၊ ဆံုးမစကားေတြခ်ည္း မနက္တိုင္းၾကားေနရတယ္။ စာၾကည့္တိုက္ဆိုလို႔သြားပါတယ္။ သားေရေဟာင္းအနံ႔နဲ႔ စာအုပ္ေတြခ်ည္းပဲ၊ အဲဒါကၽြန္ေတာ္တက္ေနရတဲ့ေက်ာင္းေပါ့။”

ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ့……..
“တစ္ခ်ိန္လံုးျငိမ္ျငိမ္ေလးေနရတာ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ညစ္မေနတတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေလ စက္ဘီးစီးျပီးသြားေနရတဲ့အခါ လြတ္လပ္လိုက္တာဗ်ာ။ ေလေတြကတိုက္လို႔ ပန္းကေလးေတြကို ၾကည့္လိုက္ ဌက္ကေလးေတြကုိၾကည့္လိုက္နဲ႔ တအားေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းတာ။ ေက်ာင္းမွာက်ေတာ့ ထိုင္ဆိုထိုင္ ထဆိုထ၊ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ဘာမွလုပ္ခြင့္မ႐ွိဘူး။ တစ္ခုေတာ့႐ွိတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္စိတ္ဝင္စားတဲ့ ပထဝီဝင္ဘာသာရပ္ကို သင္ရရင္ေပါ့။ ေတာေတာင္ေတြနဲ႔ ကမာၻ႔ႏုိင္ငံအေၾကာင္းေတြေလ။”

ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံကေနေရာက္လာတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးရဲ႕ အဆိုကေတာ့ “ကၽြန္ေတာ့္ဇာတိက တီေမာႏုိင္ငံပါ။ စစ္ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္းကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုက ဒီၾသစေတးလ်ႏုိင္ငံကို ေျပာင္းလာခဲ့ၾကတာပါ။ အစတုန္းကဆို ကၽြန္ေတာ္ဒီမွာဘယ္လုိမွ မေပ်ာ္ဘူး မေနတတ္ဘူး။ တီေမာကိုပဲျပန္ခ်င္ေနတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာေနမွျဖစ္မယ္သားလို႔ အေမကေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေမးတယ္။ အေမ … ဒါဆိုရင္ေကာင္းျပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းကို မနက္ျဖန္တက္လို႔ရမလား” ဆိုေတာ့ အေမက – ရတယ္သား၊ အေမလိုက္ပို႔ေပးမယ္တဲ့။မုိးလင္းတာနဲ႔ အေမက ကၽြန္ေတာ့္ပစၥည္းေတြ အဆင္သင့္စီစဥ္ေပးတယ္။ မနက္စာ စားျပီးျပီးခ်င္းမွာပဲ ေက်ာပိုးအိတ္လြယ္ျပီး ေက်ာင္းကိုသြားရတယ္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာမႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေခၚၿပီး တစ္ေက်ာင္းလံုးကို လွည့္ပတ္ပတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တက္ရမယ့္အတန္းမွာ  ဆရာကကၽြန္ေတာ့ကို အတန္းေဖာ္ေတြအားလံုးနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ သူတို႔အားလံုးက ကၽြန္ေတာ့္အေပၚ ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆက္ဆံၾကတယ္။ စစ္ျဖစ္တဲ့ႏုိင္ငံက လာတာဆိုၿပီး ဂ႐ုလည္းစိုက္ၾကတယ္။ အခုဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းတက္
ရတာေပ်ာ္ေနၿပီ။ ၾသစေတးလ်ကုိလည္းခ်စ္သြားၿပီ။”

ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ေရးထားပံုက – “ကၽြန္မက ေက်ာင္းစာအားလံုး ဝါသနာပါတယ္။ ဂဏန္းသခ်ၤာကလြဲလို႔ေပါ့။ ဘယ္မေကာင္းဆိုးဝါးကမ်ား ဒီဂဏန္းသခ်ၤာဆိုတာၾကီးကို တီထြင္ထားပါလိမ့္။ ဦးေႏွာက္ပူေအာင္စဥ္းစားရတဲ့ ဒီဘာသာရပ္ၾကီးကို ကၽြန္မအမုန္းဆံုးပဲ”

အၾကားအား႐ုံခ်ိဳ႕တဲ့ေနတဲ့ ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ကေရးထားတယ္။

“ဒီကမာၻၾကီးမွာ နားၾကားသူေတြေရာ မၾကားႏုိင္သူေတြပါ ႐ွိေနၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္လက္ခံပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေရာဘတ္လင္းမ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ နားမၾကားရသူတစ္ဦး ျဖစ္ေပမယ့္ ၾကားႏုိင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ကစားေလ့႐ွိပါတယ္။ သူတို႔ကကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေရာေပါ့။ နားၾကပ္ (နားၾကားကိရိယာ) တပ္ထားရတာကို ကၽြန္ေတာ္မႀကိဳက္ဘူး။ နားၾကပ္နဲ႔ သီခ်င္းနားေထာင္ရတာကိုပဲ ၾကိဳက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတန္းပိုင္ဆရာက သိပ္သေဘာေကာင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တယ္။ ဆရာက တစ္ခါတစ္ေလမွ ေဒါသတႀကီး ျဖစ္တတ္တာပါ။ ေက်ာင္းဆိုတာ အိမ္နဲ႔မတူတဲ့ ေပ်ာ္စရာေနရာေလးတစ္ခုပါဗ်ာ”

ႏြမ္းပါးလို႔ ခက္ခက္ခဲခဲေက်ာင္းတက္ေနရတဲ့ ေက်ာင္းသားေလး တစ္ေယာက္ကေတာ့
“ကၽြန္ေတာ့္ကမာၻမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ ရန္သူေတြပါ႐ွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းရဲတာကို ခ်မ္းသာတဲ့ ေက်ာင္းသားတခ်ိဳ႕က ႏွိမ္တယ္၊ ဝိုင္းစၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေလ သူတို႔ကို ျပန္ၿပီးႏွိမ္လို႔ရတဲ့သူ ျဖစ္ခ်င္လိုက္တာဗ်ာ။ ဒါမွ သူတို႔ဘယ္လိုခံစားရမလဲဆိုတာသိခ်င္လို႕။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုခင္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ့ အားေပးပါတယ္ဗ်ာ။ သူတို႔ေၾကာင့္ပဲ ေက်ာင္းေပ်ာ္ေနရတာပါ”

အသက္ ၁၂ ႏွစ္အ႐ြယ္ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္က ေရးထားတယ္ “ကၽြန္မက လူမႈေရးသိပၸံဘာသာကို အရမ္းၾကိဳက္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီဘာသာရပ္ကိုသင္တဲ့ ဆရာဘ႐ုိင္ယင္က သေဘာေကာင္းတယ္၊ စိတ္႐ွည္တယ္၊ ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ေအာင္႐ွင္းျပတတ္တယ္။ မ်က္ႏွာကျပံဳးျပံဳး႐ႊင္႐ႊင္႐ွိေတာ့ အားလံုးက ခ်စ္ၾကတာေပါ့။ က်န္တဲ့ဘာသာရပ္ ဆရာေတြ ဆရာမေတြက အျပစ္႐ွာျပီး ၾကိမ္းေမာင္းေနၾကတာပဲ။ သူတို႔အားလံုး ဆရာဘ႐ုိယင္လိုျဖစ္ရင္သိပ္ေကာင္းမွာပဲေနာ္။ အခုေတာ့ေလ ဟုိဟာမလုပ္နဲ႔။ ဒါလုပ္ပါလားေတြခ်ည္းၾကားေနရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာတယ္ တစ္ေက်ာင္းလံုးမွာ ဆရာဘ႐ုိင္ယင္ေတြခ်ည္း႐ွိရင္ ေက်ာင္းတက္ရတာ သိပ္ကိုေပ်ာ္မွာပဲတဲ့”…..

ကေလးအေတြးႏွင့္ ကေလးစကားေတြပါပဲ။ စာဖတ္သူေရာျပန္ေတြးမိမလား မသိဘူး။ ေက်ာင္းတက္ရခါစ ငယ္ဘဝကိုေပါ့။

ႏွင္းဆီခင္