ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး သတၱဝါ

ေကာင္းဆက္ႏိုင္

ျပည္သူ႕ေခတ္ ဂ်ာနယ္မွ ေဆာင္းပါးျဖစ္ပါသည္။

Photo-google

က်ဳပ္ ဆိုလိုတာက ခင္ဗ်ားလည္း ေသရမွာ၊

ဒီစာကို ဖတ္သူေကာ၊ မဖတ္တဲ့သူေကာ၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ အစၥလာမ္၊ ခရစ္ယာန္၊ ဟိႏၷဴ ကမာၻေပၚရွိသမွ် ကိုးကြယ္မႈ ဘာသာေပါင္းစံု၊ ဘာသာမဲ့ေတြေကာ၊ ေရာဂါရွိရွိ မရွိရွိ၊ ဆရာဝန္ဘာေျပာေျပာ မေျပာေျပာ တိရိစာၦန္ေတြကအစ သတၱဝါမွန္ရင္ ေသရမွာပဲ။ ေမြးဖြားလာတာနဲ႕ တစ္ခ်ိန္တည္း အားလံုး ေသမိန္႔က်ၿပီပဲ။ ဘယ္ေလာက္ၾကာၾကာ ေနရမွာပဲဆုိေတာ့၊ မေသခင္ကေလးေနရတာပဲ။

က်ဳပ္တို႕က ဘာနဲ႔တူလဲဆုိေတာ့ ၾကက္ဆိုင္မွာေသဖို႔ ေစာင့္ေနၾကရတဲ့ ၾကက္ျခင္းထဲက ၾကက္ေတြနဲ႔တူပါတယ္။ အဲဒီ ၾကက္ေတြအားလံုးဟာ ေရွ႕ေနာက္ပဲကြာတယ္၊ အားလံုးေသဖို႔ ေစာင့္ေနရတာပဲေလ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔သိလားဆိုေတာ့ မသိၾကဘူး။ အခ်င္းခ်င္း ညွာတာမႈ မရွိဘဲ အစာလုလိုက္ၾက၊ ခြပ္ၾက၊ ဆိတ္ၾက၊ ရန္ေစာင္ၾကနဲ႔ပဲ မေသခင္ အခိုက္အတန္႔မွာ ၿငိမ္းၿငိမ္းေအးေအး မေနႏိုင္ၾကဘူး။

          အသိဥာဏ္ ကင္းမဲ့လိုက္တဲ့ တိရိစာၦန္ေတြ။

   အသိဥာဏ္ ရွိပါတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္ေၾကးေပးထားတဲ့ လူသားေတြေကာ၊ က်ဳပ္အျမင္မွာေတာ့ လူဟာ တိရစာၦန္ထက္ အသိဥာဏ္ကင္းမဲ့ၿပီး သတၱဝါေတြထဲမွာ ရက္စက္ အၾကမ္းၾကဳတ္ဆံုးနဲ႔ ေၾကာက္စရာ အေကာင္းဆံုး သတၱဝါလို႔ပဲ ထင္ပါတယ္။

ကမာၻေပၚမွာ တိရစာၦန္ခ်င္း သတ္လို႔ေသတဲ့ တိရစာၦန္မသာနဲ႔ လူလူခ်င္းသတ္လို႔ေသတဲ့ လူမသာ ဘယ္ဟာ ပိုမ်ားလဲၾကည့္ပါ။ တိရစာၦန္ အခ်င္းခ်င္းသတ္တာကရိုးရိုးပဲ။ သြားရွိရင္ ကိုက္မယ္၊ ခ်ိဳရွိရင္ ေဝွ႔မယ္၊ အစြယ္ရွိရင္ ေပါက္မယ္၊ ေျခသန္ရင္ ေျခနဲ႔ ကန္မယ္၊ အၿမီးသန္ရင္ အၿမီးနဲ႔ ရိုက္မယ္၊ ဒီေလာက္ထက္ မပိုဘူး။ လူလူခ်င္း သတ္တာက်ေတာ့ နည္းေတြ စံုလြန္းလွတယ္။ လက္နက္၊ အဆိပ္၊ ပိုးမႊား၊ ဓာတု၊ အသံလႈိင္း၊ ေလဆာေရာင္ျခည္၊ အဏုျမဴ၊ ႏုဴကလီးယား၊ ဟိုက္ၿဒိဳဂ်င္ဗံုး၊ မေရတြက္ႏိုင္ဘူး။ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္၊ တစ္ဖြဲ႔နဲ႔ တစ္ဖြဲ႔၊ လူမ်ိဳးစုခ်င္း ႏိုင္ငံခ်င္း တိုက္ခိုိက္ၾက၊ သတ္ျဖတ္ၾက ညွဥ္းပန္းၾကနဲ႔ တိရစာၦန္ကမွ ငါတို႔ႏြားေတြ ကြဲသြားရင္ က်ားဝင္ဆြဲတာ ခံရမယ္ဆိုတာ သေဘာေပါက္ၾကေသးတယ္။ လူက တိရစာၦန္ ေလာက္ေတာင္ မတြက္ခ်က္တတ္၊ တိရစာၦန္ေလာက္ေတာင္ အရိပ္သံုးပါး နားမလည္။

“ဥာဏ္” နဲ႕ “ေသြး” က ေျပာင္းျပန္ အခ်ိဳးပါပဲ။ ဥာဏ္မရွိရင္ ေသြးဆူလြယ္တယ္။ ဥာဏ္ရွိရင္ ေသြးမဆူလြယ္ဘူး။ ရခုိင္ျပည္နယ္ ျဖစ္ရပ္မွာလည္း ကိုယ့္ႏုိင္ငံသားခ်င္းဆိုရင္ ဥာဏ္ရွိရမွာေပ့ါ။ ဥာဏ္နဲ႔ မယွဥ္ရင္ ႏွစ္ဖက္စလံုး နာမယ္၊ ဘဝပ်က္မယ္။ ဘယ္လုိဘဝပ်က္မွာလဲ၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရး ဘဝေလးပ်က္သြားမယ္။

“ဂြ်န္လင္ႏြန္ရဲ႕သီခ်င္း”

လူေတြဟာ ကိုယ္ ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာမွ ကိုယ့္ဘာသာဆိုတဲ့ အစြန္းေရာက္ကုန္ေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာဝင္ မဟုတ္သူေတြကို သတ္ၾက ျဖတ္ၾကတဲ့ ဘာသာေရး စစ္ပြဲေတြကို Beatles အဖြဲ႔က “ဂြ်န္လင္ႏြန္”  က စက္ဆုပ္ခဲ့တာကလား၊ အဲဒါနဲ႔ သူ႔ရဲ႕ Imagine ဆိုတဲ့ ကမာၻေက်ာ္ သီခ်င္း ေရးစပ္ခဲ့တယ္။ အသံကလည္း ေကာင္း၊ သံစဥ္ကလည္း လိုက္ဖက္ စာသားရဲ႕ အဓိပါယ္ ကလည္း ေလးနက္၊ အေတြးကလည္း ရဲရင့္ဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က လူငယ္ေတြ အသည္းစြဲေပါ့ဗ်ာ၊ က်ဳပ္လည္းစြဲခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူးလုိ႔ ေျပာရတဲ့ အေၾကာင္းရင္းက သူ႕စာသား တခ်ိဳကလည္း ၾကည့္ပါဦး။ “အကယ္၍ တိုင္းႏိုင္ငံေတြသာ မရွိခဲ့ရင္ သတ္စရာ မရွိိခဲ့ရင္ သတ္စရာ ေသစရာေတြ ျဖစ္မလာပါဘူး” တဲ့။ “ဘာသာေရးေတြဟာ ေပၚမလာခဲ့ရင္ ဒီစစ္ပြဲေတြလည္း မႏႊဲၾကရပါဘူး” တဲ့။

ေနာက္ၿပီး နိဗၺာန္ဘံုမရွိ၊ မိုးတိမ္ပဲရွိတာတဲ့၊ ေအာက္မွာလည္း ငရဲမေတြ႕ဘူး၊ ေျမႀကီးေတြပါတဲ့။ (ဒီသီခ်င္းကုိ ေထာက္ခံတဲ့အထဲ က်ဳပ္ မပါေတာ့ဘူးဆိုတာ အဲဒါေပ့ါ)

ငယ္စဥ္မွာ ဦးေႏွာက္က ႏုနယ္ေသးေတာ့ လြယ္လြယ္ေတြးၿပီး လြယ္လြယ္ယံုခဲ့မိတာေပ့ါ။ (ဂြ်န္လင္ႏြန္ရယ္-ငါ့မွာ ကံေကာင္းေထာက္မလို႔ ဘာသာမဲ့ ျဖစ္မသြားခဲ့တာပဲ) အခုေန ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့မွ ဘယ္ဘာသာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ဘုရားဆုိတာ ေမတၱာထားဖို႔ သည္းခံဖို႔ စတဲ့ ေကာင္းတာပဲ  ညႊန္တာပဲ၊ လူေတာ့ အသတ္ခိုင္းမွာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယံုၾကည္ပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ စစ္ပြဲေတြနဲ႔ သတ္ျဖတ္တာေတြဟာ ဘုရားေတြ ဘာသာေရးေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘဲ လူေတြရဲ႕ အသိဥာဏ္ နိမ့္က်မႈနဲ႔ အတၱမ်ားမႈေၾကာင့္ ျဖစ္ရတာပဲ။

ေစာေဒးဗစ္၊ ေစာေရာ္ဘင္၊ ထာကြတ္၊ ဘရသူးရ္၊ မြတ္တား၊ ခြ်တ္တား

က်ဳပ္ဘဝမွာ ဗုဒၶဘာသာ မဟုတ္တဲ့ အခင္ဆံုး အေပါင္းအသင္းေတြကေတာ့ ေစာေဒးဗစ္နဲ႔ ေစာေရာ္ဘင္ ညီအစ္ကိုက ခရစ္ယာန္၊ ထာကြတ္နဲ႕ ဘရသူးရ္ ညီအစ္ကိုက ဟိႏၵဴ၊ မြတ္တားနဲ႔ ခြ်တ္တားညီအစ္ကိုက အစၥလာမ္ဘာသာဝင္ပါပဲ။

ေစာေဒးဗစ္နဲ႔ ေစာေရာ္ဘင္က အဂၤလိပ္ကျပား၊ အေမက ကရင္ဆရာမႀကီး ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕အထိ သူတုိ႔အစ္မ အရင္းကဗိုလ္ကာတြန္းဇာတ္ကားမွာ ဖိုးပါႀကီးနဲ႔ တြဲရိုက္ခဲ့တဲ့ မင္းသမီးသစ္ ဒက္ဖနီ၊ အဲ သူတုိ႕အိမ္ကို ဒါရိုက္တာ ေမာင္၀ဏၰလည္း တစ္ခါတစ္ရံ လာလည္တာ ဆံုခဲ့ဖူးပါတယ္။ ေတာင္ႀကီး ေကာလိပ္မွာ တက္ရင္း ေမဂ်ာတူေတာ့ ေစာေရာ္ဘင္နဲ႔ စခင္သြားတာပါ။ (ေက်ာင္းအုပ္က တကၠသိုလ္ ဘုန္းႏိုင္) က်ဳပ္က ပုပု၊ အသားလတ္၊ ပင္နီ စတစ္ေကာ္လံကို မာစရိုက္လံုခ်ည္နဲ႔ အၿမဲဝတ္သူ။

ေစာေရာ္ဘင္က ကလန္ကလား၊ အၿမဲေဘာင္းဘီနဲ႔ ရွဴးဖိနပ္နဲ႔ အသားကေဖြးေဖြး။ ဘာတစ္ခုမွ မတူေပမယ့္ ညီအစ္ကိုထက္ေတာင္ ပိုခ်စ္ၾကတယ္။ ပိတ္ရက္ဆုိရင္ သူတို႔ အိမ္မွာပဲ ေသာက္တယ္၊ စားတယ္။ အိပ္တယ္။ ေတာင္ႀကီးေကာလိပ္ကေန မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ဆက္တက္ၾကရေတာ့လည္း အတူတူပဲ။ သူစာေမးပြဲက်လို႔ အျပင္ေဆာင္ ငွားေနရေတာ့လည္း ေအာင္လ်က္သားနဲ႔ က်ဳပ္ကလုိက္ေနရျပန္ေရာ။ က်ဳပ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ဘယ္ေလာက္ခင္လဲဆုိရင္ က်ဳပ္တို႔ခ်င္း ဘယ္ေတာ့မွ စိတ္ဝမ္းကြဲမွာ မဟုတ္ဘူး။ ပုလင္းေထာင္လည္း အတူတူပါပဲ။ က်ဳပ္တို႔ ၾကားမွာ ဘာသာေရးက နည္းနည္းေလးမွ အတားအဆီး မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး။ သူ ဘုရားေက်ာင္းသြားလည္း က်ဳပ္ပါတယ္။ က်ဳပ္ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားလည္း သူပါတာပဲ။

ေနာက္ပိုင္း အသက္အရြယ္မွာ ညီအစ္ကိုလုိ သူတုိ႔အိမ္ ကိုယ္သြားစားလုိက္၊ ကိုယ့္အိမ္ သူ လာစားလုိက္ ခင္ခဲ့တာကေတာ့ ဟိႏၵဴညီအစ္ကုိ ႏွစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ထာကြတ္နဲ႔ ဘရသူးရ္ပါပဲ။ သူ႔မိခင္၊ သူ႔ဦးေလး၊ သူ႕ညီမ တစ္အိမ္လံုးနဲ႔ ခင္ခဲ့တာပါ။ သူ႔ကိစၥဟာ ကိုယ့္ကိစၥပဲ ကိုယ့္အခက္အခဲဟာ သူ႔အခက္အခဲပဲ။ ဘယ္ကိစၥျဖစ္ျဖစ္ တိုင္တုိင္ပင္ပင္ပဲ။ သူတုိ႕ အေမကုိ သူတို႔ေခၚသလို “အဘား” လို႔ပဲ က်ဳပ္ လုိက္ေခၚပါတယ္။ သူတုိ႔ ထမင္းစားေနတုန္းမ်ား ေရာက္သြားခဲ့ရင္ တကယ့္ကို ကိုယ့္အိမ္မွာလိုပဲ လက္ေဆးၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ဝင္စားလုိက္ရံုပါပဲ။ “အဘား” ကလည္း သြားတိုင္း ၿပံဳးၿပံဳးရႊင္ရႊင္ပါပဲ။ သူတို႕ ညီအစ္ကိုနဲ႔ က်ဳပ္ကေတာ့ စာခ်ဳပ္ထားတဲ့ အတိုင္းပဲ တစ္ေယာက္သြားေနရာတစ္ေယာက္ အေဖာ္လုပ္လုိက္ေပေတာ့ပဲ။

မြတ္တားနဲ႕ ခြ်တ္တားကေတာ့ က်ဳပ္ဆီက ဓာတ္ပံုနဲ႔ ဗီဒီယိုကင္မရာပညာ သင္ၾကရင္းနဲ႔ သူတုိ႔ တစ္အိမ္သားလံုး ခင္သြားၾကတာပါ။ တစ္အိမ္လံုး အစၥလာမ္ ဘာသာဝင္ေတြပါ။ အလြန္ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႔ၾကပါတယ္။ မွ်တတဲ့ အေတြးအျမင္နဲ႕ ရိုးသားၿပီး သမာသမတ္စိတ္လည္း ရွိၾကပါတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္။ သူတုိ႔အိမ္က မႏၱေလးကားဂိတ္နဲ႔ နီးတယ္။ မႏၱေလးဘက္ကေန ဒုလႅဘဝတ္ၿပီး က်ဳပ္ျပန္လာေတာ့ ကားေပၚကဆင္းၿပီး အိမ္က လာႀကိဳမွာကို ဂိတ္မွာပဲ ေစာင့္ေနပါတယ္။ ဘုန္းႀကီးဝတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ သူတို႕အေနခက္ရွာမွာပဲဆုိၿပီး အလိုက္တသိနဲ႔ မျမင္ေလာက္တဲ့ ေနရာမွာ ကြယ္ၿပီးရပ္ေနတာပါ။ တစ္ေယာက္က ျမင္သြားၿပီး တစ္အိမ္လံုးလာႏႈတ္ဆက္ၾက၊ အိမ္လိုက္သြားရ၊ အေအးလုိက္ေသာက္ရ ျဖစ္ကုန္တယ္။

ဘုန္းႀကီးကိုလည္း ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာတတ္ၾကတယ္ဗ်ာ။ သူတုိ႔နဲ႔ ခင္ရတာ ဘာသာခ်င္း မတူေပမယ့္ဘာသာတူခ်င္း ေပါင္းရတာထက္ေတာင္ အားကိုးရပါေသးတယ္။ သူတို႔အားလံုး သက္ရွိထင္ရွား ရွိၾကပါတယ္။

ဘယ္ ဘာသာမွ မကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာမဲ့ တခ်ဳိ႕နဲ႔လည္း ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းဖူးပါတယ္။ အထင္မမွားပါနဲ႔။ ဘာသာရွိေတြထက္ေတာင္ စိတ္ဓာတ္ျဖဴစင္ၿပီး လူမႈေရးေကာင္းတ့ဲသူေတြ ေတြ႔ဖူးပါတယ္။

က်ဳပ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဘာသာမတူေပမယ့္ က်ဳပ္တို႔တစ္ေတြ ဘယ္လုိေၾကာင့္ ကြ်မ္းဝင္ ရင္းႏွီးၿပီး ေသြးခ်င္းေတြလို ခင္သြားၾကတာလဲ။

ကံအားေလ်ာ္စြာပဲ က်ဳပ္နဲ႔ အေပါင္းအသင္းေတြဟာ အတၱမႀကီးတဲ့သူ၊ အစြန္းမေရာက္သူနဲ႔ ဆင္ျခင္တံုတရား ရွိတဲ့သူေတြျဖစ္ေနၾကပါတယ္။

ေပါင္းခဲ့တဲ့ သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ သိခ်င္ရင္ ရွင္းျပတာကလြဲလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ကိုယ္ကိုးကြယ္တဲ့ ဘာသာေကာင္းေၾကာင္း ဆြယ္ျခင္း၊ စည္းရံုးျခင္း လံုးဝ မရွိခဲ့ပါဘူး။ တစ္ေယာက္ရဲ႕ “ဘာသာ” ကို တစ္ေယာက္က ထိပါးဖို႔ဆိုတာကေတာ့ ေဝးေတာ့တာေပ့ါ။