အိႏၵိယႏွင့္ ကင္းကြာလာျခင္း

ေဒါက္တာ သန္႔ျမင့္ဦး ေရးသည္။

  .
ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ လူအမ်ားစုတြင္၊ အိႏၵိယႏုိင္ငံႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ ဗဟုသုတမ်ား ရွိၾကျခင္း၊ မရွိၾကျခင္းကို အသာထား၊ အိႏၵိယႏွင့္ ပတ္သတ္သည့္ အေငြ႔အသက္ ခံစားမွႈ အာရံုမ်ိဳး ရွိၾကသည္။ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ ဖေရဇာလမ္း တစ္ေလွ်ာက္ရွိ လွ်ပ္စစ္မီးေခ်ာင္းမ်ား ထြန္းထားသည့္ ဒန္ေပါက္ဆုိင္မ်ား၊ ရိုးရွင္းသည့္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္တို႕၏ မဂိုဗလီ အျပင္ ၄င္းႏွင့္ လမ္းႏွစ္ဘေလာက္စာ အကြာအေဝးရွိ အေရာင္မ်ား ေတာက္ပေနသည့္ ကာလီဘုရားေက်ာင္း၊ အေရာင္လြင့္ေနေသာ ဆာရီမ်ားကုိ ဝတ္ဆင္ထားျပီး နားလည္ရခက္သည့္ ဘာသာစကားကုိ ေျပာဆုိေနၾကသည့္ ေၾကာ့ေၾကာ့ရွင္းရွင္း အမ်ိဳးသမီးၾကီးမ်ား၊ အမ်ိဳးသားမ်ား၏ လံုျခည္ဝတ္ဆင္ပံု စတုိင္ စသည္တို႔ႏွင့္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကျပီးသား ျဖစ္သလို၊ ေရွးဘုိးေဘးဘီဘင္မ်ားမွာလည္း နီးစပ္သည့္ မိတ္ေဆြမ်ား ျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ အိႏၵိယမွာ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ေခတ္ျပိဳင္ အိမ္နီးခ်င္းႏုိင္ငံ ျဖစ္ရံုမွ်မက အတိတ္က ဆက္ႏြယ္မွႈမ်ား နက္နက္ရွိႈင္းရွိႈင္း ရွိခဲ့၍၊ အိႏၵိယ အေငြ႔အသက္မွာ အတိတ္ကာလက အၾကြင္းအက်န္ အျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ေနရာတုိင္းတြင္ ရွိေနေပသည္။
.
အိႏၵိယႏွင့္ ျမန္မာ၏ ဆက္ႏြယ္မွႈ သမုိင္းကုိ ေယဘုယ်အားျဖင့္ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ မသင္ၾကေတာ့၍ လူမ်ား၏ အေတြးထဲတြင္လည္း မရွိၾကေတာ့ေပ။ ေထာင္စုႏွစ္ တစ္ခုစာ ျပန္ေျပာင္းေတြးၾကည့္လွ်င္ ဘဂၤလား ပင္လယ္ေအာ္ တေလွ်ာက္၊ Bengal ၊ အိုရစ္ဆာ (Orissa) ႏွင့္ အိႏၵိယ ေတာင္ပုိင္းေဒသမ်ားမွ ေန၍ ဧရာဝတီျမစ္ဝွမ္းအထိ ကုန္သြယ္ေရးႏွင့္ စိတ္ကူးစိတ္သန္း ဆက္ႏြယ္ကူးသန္းမွႈမ်ား ရွိခဲ့ေသာ္လည္း၊ ယခုအခါတြင္မူ လူ လက္တစ္ဆုပ္စာခန္႔ကသာ၊ ပလႅဝါ (Pallava) အကၡရာမ်ားမွ ဆင္းသက္လာခဲ့သည့္ ျမန္မာအကၡရာမ်ားအေၾကာင္းနွင့္ အိႏၵိယပါဠိဘာသာမွ ယူထားသည့္ ျမန္မာစကားလံုးမ်ားအေၾကာင္းကုိ ဆက္စပ္ ေတြးေတာမိေပလိမ့္မည္။
.
အတူတကြ ခံစားခဲ့ၾကရသည့္ ကုိလိုနီ လက္ေအာက္ခံ အေတြ႔အၾကံဳမ်ားကုိပင္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေမ့ကုန္ၾကျပီ ျဖစ္သည္။ အိႏၵိယရွိ Biral House တြင္ ငယ္ရြယ္တက္ၾကြသည့္ ဦးႏုက မဟတၱမဂႏၵီႏွင့္အတူ ေလးစားသည့္ အသြင္သ႑ာန္ျဖင့္ ထုိင္ေနသည္ကို ရုိက္ကူးထားခဲ့သည့္ ဓါတ္ပံုမ်ိဳး၊ သုိ႔မဟုတ္ အက္တလီႏွင့္ ေတြ႔ဆံုရန္အတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လန္ဒန္သို႔ သြားရင္း ေဒလီျမိဳ႕တြင္ တစ္ေထာက္နားစဥ္တြင္ ပ႑စ္ ေနရူးက ျမန္မာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း လန္ဒန္တြင္ အေအးမိမည္ကုိ စုိးရိမ္သည့္အတြက္ ကုတ္အကၤ်ီတစ္ထည္ေပးခဲ့သည့္ ဇာတ္လမ္းမ်ိဳးကုိေတာ့ တခါတရံတြင္ ျမင္ရ ၾကားရ ပါသည္။ သုိ႔ရာတြင္ ျပည္ေျပး ဧကရာဇ္ Bahadur Shah Zafar ၏ ဆက္ႏြယ္ေနေသာ အေၾကာင္း (သူ၏ အုတ္ဂူ တည္ရွိရာ ေနရာမွာ စာေရးသူ ယခုေဆာင္းပါးကုိ ေရးသားေနသည့္ေနရာႏွင့္ မုိင္ဝက္ခန္႔ပင္ မကြာေဝးပါ)၊ ရာဘင္ျဒာနတ္တဂိုး ျမန္မာသုိ႔ လာေရာက္ လည္ပတ္ခဲ့သည့္ ခရီးစဥ္မ်ား၊ ဆူဘတ္ခ်န္ဒရာဘို႔စ္ႏွင့္ အိႏၵိယ အမ်ိဳးသား တပ္မေတာ္ (INA) တို႔၏ စြန္႔စားခန္းမ်ားအေၾကာင္း စသည့္ အျခား သတိရစရာ အနည္းငယ္လည္း ရွိပါသည္။
.
ကၽြန္ေတာ္၏ အေဘးျဖစ္သူမွာ ကာလကတၱားတြင္ ပညာသင္ယူခဲ့သလို၊ ကၽြန္ေတာ္၏ အဘိုးျဖစ္သူမွာလည္း Bengal မွ မီးသေဘၤာျဖင့္ အပတ္စဥ္ ေရာက္လာေလ့ရွိသည့္ စာအုပ္မ်ားႏွင့္ သတင္းစာမ်ားကုိ ဖတ္ရင္း ၾကီးျပင္းခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ ၁၀၀ ခန္႔က၊ မိဘမ်ားသည္ ၄င္းတုိ႔၏ သားမ်ားအား ဒါဂ်ီလင္ (Darjeeling) သုိ႔ ေစလႊတ္ကာ ပညာသင္ၾကားေပးႏုိင္ေရးကို အိပ္မက္ မက္ခဲ့ၾကသည္။ ၄င္းတို႔၏ သားမ်ားအေနျဖင့္ ထုိမွတဆင့္ ေအာက္စဖုိ႔ဒ္ သုိ႔မဟုတ္ ကမ္းဘရစ္ဂ်္ တြင္ ပညာ ဆက္လက္ ဆည္းပူးကာ၊ ျပန္လာလွ်င္ အုိင္စီအက္စ္ အရာရွိမ်ား အျဖစ္ အမွႈထမ္းႏုိင္လိမ့္မည္ဟူသည့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မ်ား ရွိခဲ့ၾကသည္။ အိႏၵိယသည္ ေခတ္မီျခင္း တစ္မ်ိဳးကို ကုိယ္စားျပဳျပီး အိႏၵိယ ပညာတတ္မ်ားႏွင့္ အိႏၵိယ အင္စတီက်ဴးရွင္းမ်ားမွာ ပုိမိုက်ယ္ေျပာသည့္ ကမၻာၾကီးႏွင့္ ေပါင္းကူးေပးႏုိင္မည့္ အရာမ်ား အျဖစ္ ရွႈျမင္ျခင္း ခံခဲ့ရသည့္ အခ်ိန္ တစ္ခ်ိန္ ရွိခဲ့ဖူးသည္။
.
ယခုအခါတြင္ ႏွစ္ႏုိင္ငံမွ အစုိးရပုိင္းအေနျဖင့္၊ အေဝးေျပးလမ္းမသစ္မ်ားႏွင့္ ေရေၾကာင္းဆိုင္ရာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မွႈမ်ား အပါအဝင္ တရားဝင္ ဆက္ႏြယ္မွႈမ်ားႏွင့္ တရားဝင္ စီမံကိန္းမ်ား ရွိေနျပီး၊ ႏွစ္ႏုိင္ငံ ခ်စ္ၾကည္ေရးႏွင့္ လံုျခံဳေရးဆိုင္ရာ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ေရး အတြက္ အစုိးရမ်ား ဦးေဆာင္သည့္ အားထုတ္မွႈမ်ား ရွိေနသည္။ သုိ႔မဟုတ္ အနည္းဆံုးအေနျဖင့္ နယ္စပ္တေလွ်ာက္တြင္ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ၾကရန္ ကတိကဝတ္မ်ား ရွိေနေပသည္။ သုိ႔ရာတြင္ႏွစ္ႏုိင္ငံ ျပည္သူမ်ား အခ်င္းခ်င္း ဆက္ဆံေရးမွာမူ ေပ်ာက္ဆံုးလ်က္ ရွိေနသည္။ ဘန္ေကာက္ႏွင့္ စင္ကာပူမွာ အိႏၵိယျမိဳ႕မ်ားႏွင့္ ႏွိႈင္းစာလွ်င္ ျမန္မာမ်ားအတြက္ မ်ားစြာ ပိုမုိ ရင္းႏွီးေနေပသည္။ ယေန႔အခါ ျမန္မာမ်ား၏ စိတ္ထဲတြင္ ကာလကတၱားမွာ ခပ္စိမ္းစိမ္း ျဖစ္ေနၾကသလို၊ အိႏၵိယ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ေဒသမ်ားမွာမူ စိတ္ထဲတြင္ ပုိမုိ အလွမ္းေဝးကြာ ေနၾကသည္။ သမုိင္းဝင္ ေအာင္ပြဲျမိဳ႕မ်ား ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည့္ အာသံႏွင့္ မဏိပူရတို႔အား ေက်ာင္းစာအုပ္မ်ားထဲမွေနရာမ်ားအျဖစ္သာ သိရွိၾကေတာ့ျပီး၊ ျမန္မာႏွင့္ နီးကပ္စြာ တည္ရွိေနသည့္ တကယ့္ေနရာမ်ားအျဖစ္ မျမင္ၾကေတာ့ေပ။ အိႏၵိယ အေရွ႕ေျမာက္ပုိင္းတြင္ ျမန္မာတို႔ႏွင့္ မ်ားစြာ ဆင္တူသည့္ ယဥ္ေက်းမွႈမ်ားႏွင့္ ဆင္တူသည့္ လူ႔ေဘာင္ အသုိင္းအဝိုင္းမ်ား ရွိသည္ ဆိုျခင္းကုိ အမ်ားစုက သတိမျပဳမိၾကေတာ့ေပ။
.
ယခုအပတ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အေနျဖင့္ အိႏၵိယနုိင္ငံ၏ လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပြဲ အထိမ္းအမွတ္ကုိ ဆင္ႏႊဲရင္း ၁၉၃၇ ခုနွစ္က ျမန္မာႏုိင္ငံအား အိႏၵိယမွ ခြဲေရး-တြဲေရး ကိစၥအေၾကာင္းကိုလည္း ျပန္လည္ သတိရေကာင္း ရၾကမည္ ျဖစ္ျပီး၊ အလႊာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ ခြဲ၍ အုပ္ခ်ဳပ္ ေဆာင္ရြက္မွႈမ်ား စတင္ခဲ့သည္။ အိႏၵိယမွ ခြဲခဲ့ျပီး ေနာက္ထပ္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ေက်ာ္ အၾကာတြင္ ျမန္မာအေနျဖင့္ လြတ္လပ္သည့္ ႏုိင္ငံတစ္ခုအျဖစ္ ေပၚထြက္လာခဲ့သည္ကို ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ မည္သူမွ် ေနာင္တရလိမ့္မည္ မဟုတ္ေပ။ သို႔ရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔အေနျဖင့္ အနာဂတ္အေၾကာင္း စဥ္းစားရာတြင္မူ၊ အိႏၵိယႏွင့္ စိမ္းစိမ္းကားကား ျဖစ္လာျခင္းကုိ ေနာင္တရေကာင္း ရၾကေပမည္။
.
ျမန္မာႏုိင္ငံသည္ ျပင္ပကမၻာၾကီးနွင့္ ျပန္လည္ တံခါးဖြင့္ ဆက္ဆံလ်က္ ရွိျပီး၊ ဒီမုိကေရစီ ပန္းတုိင္သုိ႔ ကနဦး ေျခလွမ္းမ်ား လွမ္းလ်က္ရွိရာ၊ ေရွးကာလၾကာျမင့္စြာ ကတည္းက ရွိခဲ့သည့္ အိႏၵိယႏွင့္ ဆက္ဆံေရး ပိုမိုတိုးတက္လာေအာင္ ျပန္လည္ပံုေဖာ္ႏုိင္မည့္ အခြင့္ေကာင္း တစ္ခု ရွိေနသည္။ ထိုသုိ႔ ျပဳလုပ္ႏုိင္ပါက ႏွစ္ႏုိင္ငံလံုး အက်ိဳးရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္ပါသည္။
.
ဓာတ္ပံုအညႊန္း …
၁) ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ဦးႏုႏွင့္ မဟတၱမဂႏၵီတို႕ ေဒလီျမိဳ႕တြင္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္က ေတြ႕ဆံုစဥ္
၂) အိႏၵိယႏိုင္ငံ နယူးေဒလီျမိဳ႕ေရာက္ ဗမာသံတမန္တစ္ဦးႏွင့္ အိႏၵိယအမ်ိဳးသား ၈ ဦး ၏ ပန္းခ်ီကား
၃) စာေရးသူ ေဒါက္တာသန္႕ျမင့္ဦး

(စာေရးသူ ေနာက္ဆံုး ေရးသားထားသည့္ စာအုပ္မွာ Where China Meets India: Burma and the New Crossroads of Asia စာအုပ္ ျဖစ္ပါသည္။ စာေရးသူမွာ Yangon Heritage Trust ၏ ဥကၠဌ ျဖစ္ပါသည္။)
The Hindu သတင္းစာ၏ ဝက္ဘ္ဆိုဒ္တြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ “Growing up, growing apart” ေဆာင္းပါးကို မဇၩိမသတင္း မွ ဘာသာျပန္ထားျခင္းကို တဆင့္ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။