လူမ်ဳိးစုျပႆနာ အေျဖရွာ မရေသးဘဲ ေရွ႕ဆက္ေနသည့္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး

ဇြန္ ၂၄ ၊ ၂၀၁၅
Professor Robert H. Taylor ႏွင့္ မဇၥ်ိမသတင္း႒ာနမွ ေဂ်ာ့ဖေရး ေဂ့ါဒတ္ အင္တာဗ်ဴး

၂၀၁၁ ခုႏွစ္အစိုးရအေျပာင္းအလဲကာလကတည္းက ျဖစ္ပ်က္ေနေသာ ဘာသာေရးလူမ်ဳိးေရးဆိုင္ရာ တိုးတက္ေကာင္းမြန္ေစမည့္ ေျပလည္ေရးနည္းလမ္းတစ္ရပ္ကို ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးကၽြမ္းက်င္သူ ပေရာ္ဖက္ဆာ ေရာဘတ္ အိပ္ခ်္ တိုင္လာ Robert H. Taylor က အခ်ိန္ကိုက္လမ္းျပေျပာၾကားခဲ့သည္။

စင္ကာပူရွိ အေရွ႕ေတာင္အာရွေရးရာတကၠသိုလ္မွ ထုတ္ေ၀ေသည့္ Refighting old battles, compounding misconceptions စာတမ္းရွည္တစ္ရပ္၌ ၎၏ အႀကီးတန္းအဖြဲ႕၀င္တစ္ဦးျဖစ္ေသာ ပေရာ္ဖက္ဆာ တိုင္လာက “တုိင္းရင္းသားႏွင့္ လူမ်ဳိးေရးရာတို႔အား ႏိုင္ငံေရးနည္းလမ္းအရေျဖရွင္းျခင္း မျပဳဘဲ ပ်က္ကြက္ေသာ္ တိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ တိုးတက္မႈျဖစ္စဥ္အတြက္ က်ရံႈး ပ်က္စီးဖြယ္ျဖစ္လာႏိုင္ေၾကာင္း” ေရးသားထားသည္။

ပေရာ္ဖက္ဆာ တိုင္လာသည္ အိုဟိုင္းယိုး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္ကပင္ ျမန္မာ့အေရးကို စိတ္ပါ၀င္စားေနခဲ့သူျဖစ္၏။ မဇၥ်ိမသတင္း႒ာနမွ ေဂ်ာ့ဖေရး ေဂ့ါဒတ္သည္ အီးေမးလ္ျဖင့္ သူ႔အား ေအာက္ပါကဲ့သို႔ အင္တာဗ်ဴးခဲ့သည္။

(ေမး)    ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ဒီလိုစာတမ္းကို ဘာေၾကာင့္ ေရးထုတ္လိုက္ရတာလဲ ?

(ေျဖ)    အေၾကာင္းရင္းမ်ားစြာ ရိွပါတယ္။ ျမန္မာ့လူမ်ဳိးစုေတြနဲ႔ႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းကို ပညာရွင္ လက္ကိုင္ စာအုပ္မ်ားအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ ေရးသားခဲ့ေပမယ့္ ဖတ္ရႈဖူးသူ မဆိုစေလာက္သာ ရိွခဲ့ၾကပါတယ္။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးထဲက တိုင္းရင္းသား/လူမ်ဳိးစုဆိုင္ရာျပႆနာဟာ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္ကစလို႔ ႏိုင္ငံေရးတံခါး ဖြင့္လွစ္မႈ၊ သတင္းစာလြတ္လပ္ခြင့္ေတြနဲ႔တူ ထင္ထင္ရွားရွား တစ္ေက်ာ့ျပန္လည္လာပါၿပီ။ ေဆြးေႏြးခ်က္ အမ်ားအျပားက သမိုင္းေၾကာင္းကို အေျခမခံဘဲ ခံစားခ်က္အေပၚ အေျချပဳေနၾကတယ္၊ ဒါက လမ္းေၾကာင္း ေခ်ာ္ထြက္ သြားေစပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီလိုတစ္ေက်ာ့ျပန္ျဖစ္တည္မႈအေျခအေနကို လူေတြဆီ ေလ်ာ္ကန္သင့္ျမတ္တဲ့ ရႈေထာင့္ကေန ခ်ျပေပးဖို႔ လိုအပ္ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ မိမိတို႔ရဲ႕အခြင့္အေရး၊ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ခံစားခြင့္ေတြကို ေတာင္းဆိုတဲ့ေနရာမွာ ခံစားခ်က္အေျခတည္ႏိုင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္းနဲ႔ သြားျခင္းက ဆန္႔က်င္ဖက္ျဖစ္ေစႏိုင္ေၾကာင္း လူထုကလည္းသိရွိဖို႔ အေရးႀကီးတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ပါတယ္။

(ေမး)    ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူမ်ဳိးေရး အေျခတည္ႏိုင္ငံေရး စနစ္ကို ဒီေလာက္ထိ အျမစ္တြယ္ရွည္ၾကာေနေစတာ ဘယ္အေၾကာင္းရင္းေတြေၾကာင့္ပါလဲ ?

(ေျဖ)    အေၾကာင္းရင္းမ်ားကို ကၽြန္ေတာ့္ စာတမ္းထဲ အေသးစိတ္တင္ျပထားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ ဘုရင္ေခတ္ေတြကတည္းက လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြဟာ သီးျခားဖယ္ခံခဲ့ရတယ္။ ဘုရင္ေတြက ဘာသာစကား က်င္လည္တဲ့ အုပ္စု ကိုယ္စားလွယ္ေတြကတဆင့္ ေတာႀကိဳအံုၾကားအထိ အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္ ကာလအတြင္းမွာေတာ့ ဒီအခ်က္ေတြဟာ အတိတ္ကာလတုန္းကထက္ ပိုၿပီးခိုင္မာ အားေကာင္းလာတဲ့ အခါ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔လူမႈေရးအေပၚ လူမ်ဳိးႀကီး ၀ါဒနဲ႔အေတြးအျမင္ေတြ တြယ္ကပ္သြားခဲ့တယ္ေလ။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဒီလို အစြန္းေရာက္ျဖစ္စဥ္ သေဘာရဲ႕ ဥပမာတစ္ခုျဖစ္ေနပါတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ လူ႔အဖြဲ႕အစည္း အမ်ားစုက လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္ သို႔မဟုတ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီး သိပ္မၾကာခင္ လူမ်ဳိးစြဲလမ္းေၾကာင္းကို အဆံုးသတ္ခဲ့ၾကေပမယ့္လည္း ျမန္မာႏိုင္ငံကေတာ့ ဆက္လက္ကိုင္စြဲေနခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးအ၀န္းအ၀ိုင္းေတြထဲ လူမ်ဳိးစြဲကိစၥ အရိုးစြဲသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ တိမ္ျမဳပ္ေနရာကေန ႏိုင္ငံေရးအျဖစ္ အသြင္ေဆာင္လာေတာ့တာပါပဲ။

ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရး လမ္းေၾကာင္းထဲ လူမ်ဳိးစြဲကိစၥ ၀င္ေရာက္လာေစတဲ့ ေနာက္ထပ္ အေၾကာင္း တစ္ရပ္ရိွပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို အိႏိၵယရဲ႕လက္ေအာက္ခံနယ္ပယ္အျဖစ္ ႏွစ္တစ္ရာေက်ာ္ ဆက္ဆံခံခဲ့ရတာေၾကာင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ ၀င္ေရာက္လာမႈေတြ၊ ျပည္ပစီးပြားေရးလႊမ္းမိုးမႈေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဒါေတြဟာ လူမ်ဳိးစြဲ၀ါဒကို ပိုမိုက်ယ္ျပန္႔သြားေစပါတယ္။

ျမန္မာဖက္ယိမ္းတဲ့ မြန္လူမ်ဳိးနဲ႔ ကရင္လူမ်ဳိးေတြက ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ ေနထိုင္ေနေသာ္လည္း ထိုင္းႏိုင္ငံမွာ မြန္ သို႔မဟုတ္ ကရင္ ႏိုင္ငံေရး ပါတီ တစ္ခုမွ် မရိွပါဘူး။ အင္ဒိုနီးရွားမွာဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံထက္ လူမ်ဳိးစုေတြ မ်ဳိးႏြယ္ကြဲေတြ မ်ားျပားပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအရ လြတ္လပ္ေရးမတိုင္မီ နယ္ေျမပိုင္နက္ျပႆနာ သို႔မဟုတ္ စစ္ေရးအရ အခြင့္အေရးေတာင္းဆိုေတြ ပါ၀င္တဲ့ လူမ်ဳိးေရးအေျခတည္ ခြဲထြက္ေရးလႈပ္ရွားမႈေတြ အလ်ဥ္းမရိွပါဘူး။

လြတ္လပ္ေရးရခ်ိန္ကတည္းက လူမ်ဳိးေရးနဲ႔ႏိုင္ငံေရး ေရာယွက္သြားခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီကေန လူထုကို ဦးေဆာင္လမ္းညႊန္ေပးသူ ဆိုတာထက္ အေပးအယူႏိုင္ငံေရးသမားေတြ ေနရာရၿပီး အဆိပ္အေတာက္ ျဖစ္ေစခဲ့တာပဲ။ BSPP အုပ္ခ်ဳပ္ေရးကာလမွာ ႏိုင္ငံသားအားလံုး တန္းတူညီမွ်ျဖစ္ေရးကို ပံုႀကီးခ်ဲ႕ဖို႔ႀကိဳးစားခဲ့ေပမယ့္ ေပမွီေဒါက္မွီအဆင့္ မေရာက္ခဲ့ပါဘူး။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးထဲက လူမ်ဳိးစုေရးရာကို  လက္ရိွမွာ ဘာမွ ေျဖရွင္းေပးေနတာမဟုတ္ပါဘူး၊ အေလးထားျပေနတာပဲရိွပါတယ္။ ဒီနည္းအားျဖင့္ စီးပြားေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးနဲ႔ဥပေဒေရးရာ ျပန္လည္တည္ေဆာက္မြမ္းမံမႈ ဆိုတဲ့ ပင္မအရိွတရားကေန လူထုအာရံုကို ဆြဲထုတ္လိုက္တာပါ။

(ေမး)    လူမ်ဳိးစြဲႏိုင္ငံေရးက ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးလုပ္ငန္းစဥ္အတြက္ အႀကီးမားဆံုး စိန္ေခၚမႈလို႔ ခင္ဗ်ား ထင္ျမင္ပါသလား ?

(ေျဖ)    ဟုတ္ပါတယ္။ အတိအက်ပါပဲ။ ေက်ာင္းသားႏိုင္ငံေရးဆိုတဲ့အရာနဲ႔အတူ လူမ်ဳိးစြဲႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ၁၉၅၀ ႏွစ္မ်ားနဲ႔ ၁၉၆၀ ႏွစ္ဦးပိုင္းမ်ားအတြင္း ပြင့္လင္းျမင္သာေသာ အစိုးရအဖြဲ႕တည္ေဆာက္ႏိုင္ေရးကို က်ရံႈးသြားေစတဲ့ အခ်က္တစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ယေန႔ႏိုင္ငံေရးကို သက္ႀကီး၀ါႀကီးျမန္မာမ်ားက သူတို႔ငယ္ရြယ္စဥ္က အေျခအေန အတိုင္းပဲဆိုၿပီး စိတ္ပ်က္ေနၾကလိမ့္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သံုးသပ္မိပါတယ္။

(ေမး)     ဒီစိန္ေခၚမႈေတြကို ေျဖရွင္းဖို႔ ဘာလိုအပ္ပါသလဲ ?

(ေျဖ)    အေျခအေနနဲ႔အခ်ိန္အခါအေပၚ ရွင္းလင္းစြာ ေတြးဆဆင္ျခင္ရပါမယ္။ အေျပာအဆိုအသံုးအႏႈန္းပိုင္းမွာ ပိုမိုတိက်ဖို႔ မရိွမျဖစ္လိုအပ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္  ျမန္မာျပည္မွာ လူမ်ဳိးစြဲ၀ါဒ ဘယ္လိုေခါင္းေထာင္ထလာၿပီး ပ်က္စီးေစခဲ့သလဲဆိုတာ လူေတြ နားလည္ဖို႔ လိုအပ္ပါတယ္။ လူမ်ဳိးႏြယ္ဆိုတာ လူမႈေရးတည္ေဆာက္ခ်က္ တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အျခားသူမ်ားနဲ႔ဆက္ဆံဖို႔ လူမႈျဖစ္စဥ္ေတြအားျဖင့္ လူေတြရဲ႕ ဖန္တီးထားခ်က္သာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူမ်ဳိးႏြယ္လို႔ေျပာမယ္ဆိုရင္ ကမာၻေပၚမွာ တစ္မ်ဳိးတည္းပဲ ရိွပါတယ္။ အဲ့ဒါကေတာ့ “လူသား” ျဖစ္ျခင္းပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ လူ႔စိတ္က ကြဲျပားျခားနားမႈေတြကို ဖန္တီးေနေလ့ရိွတယ္။ အဲ့ဒါေတြဟာ စိတ္ကူးယဥ္ခ်က္ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း တစ္ခ်ဳိ႕ အစစ္အမွန္လို႔ထင္ေနၾကတယ္ေလ။

ဗုဒၶဘုရားရွင္က သြန္သင္ထားပါတယ္။ “လွည္းတစ္စီးရဲ႕ပံုပမာနဲ႔ သင္ခန္းစာယူပါ။ လွည္းတစ္စီးရဲ႕ အဓိကအစိပ္အပိုင္းေတြျဖစ္တဲ့ ၀င္ရိုး၊ ဘီး၊ ၾကမ္း၊ အကာ စတာေတြ က်ဳိးပ်က္သြားခဲ့ရင္ လွည္း မမည္ေတာ့ပါဘူး။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ဆက္စပ္ခ်ိတ္ဆက္ေနရတဲ့ အပိုင္းအစေတြပါပဲ။ အလားတူစြာ ငါသည္လည္း ပံုပန္း၊ အျမင္၊ အယူအဆ၊ အတၱ၊ သတိသမၸစဥ္ အစရိွေသာ အရာအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေပါင္းစပ္ ဖြဲ႕စည္းမႈျဖစ္တယ္။  ေသဆံုး သြားေသာ္လည္း ဒီအရာေတြဟာ စၾကာ၀ဠာ အနႏၲထဲကေန ေပ်ာက္ပ်က္မသြားဘူး။ တစ္ေနရာရာမွာ ေပါင္းစပ္မႈ အသစ္နဲ႔ ျပန္လည္ျဖစ္တည္လာမယ္” တဲ့။

ေမး- ၀ိႈက္ကဒ္ ေခၚတဲ့ ယာယီႏိုင္ငံသား လက္မွတ္ကိုင္ေဆာင္သူမ်ားဟာ ဒီႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာက်င္းပမယ့္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲမွာ မဲေပးႏိုင္တယ္ဆိုၿပီး သမၼတဦးသိန္းစိန္က ၿပီးခဲ့တဲ့ဒီဇင္ဘာမွာ မွတ္ခ်က္ျပဳခဲ့တယ္။ တစ္ခါ ၀ိႈက္ကဒ္ေတြက မတ္လ ၃၁ ရက္မွာ တရားမ၀င္ေတာ့ဘူးဆိုၿပီး ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၁ ရက္ေန႔မွာ ဆိုျပန္ပါတယ္။ ဒါဟာ မြတ္စ္လင္မ္အမ်ားစုပါ၀င္ေနတဲ့ ၀ိႈက္ကဒ္ကိုင္ေဆာင္ထားသူ လူတစ္သန္းေက်ာ္ကို မဲေပးခြင့္မရေအာင္ ထိထိေရာက္ေရာက္လုပ္ေဆာင္လိုက္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ လူမ်ဳိးစြဲႏိုင္ငံေရးလုပ္ျခင္းရဲ႕ စံနမူနာတစ္ရပ္ မဟုတ္ေပဘူးလား ?

ေျဖ- ဒါဟာ လူမ်ဳိးစြဲလမ္းေၾကာင္းထဲက လူမ်ဳိးေရး၊ ဘာသာေရးအသြင္ေဆာင္လာေအာင္ ပံုေဖာ္ေလ့ရိွပံုမ်ဳိးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆပါတယ္။ ရိုဟင္ဂ်ာအေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သမၼတအေပၚ မေက်နပ္သံ လွ်ံထြက္ေနၾကတယ္။ ဒါက သမိုင္း စီးဆင္းမႈ ျပႆနာ ျဖစ္တယ္။ သမၼတႀကီးက အျခားႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားနဲ႔ လက္တြဲၿပီး ေခတ္သစ္ကမာၻရဲ႕ မတူကြဲျပားဘာသာတရား အေျခခံျပႆနာမ်ားကို ေၾကာင္းက်ဳိးက်က် ေဆြးေႏြးေျဖရွင္းေစဖို႔၊ ပညာေပး အျမင္ဖြင့္ဖို႔ ဆိုတာထက္ ၾသဇာ အာဏာသံုးေျဖရွင္းခဲ့မႈ အေပၚ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေနရတာ ၀မ္းနည္းစရာေကာင္းလွပါတယ္။ တိုင္းက်ဳိးျပည္ျပဳႏိုင္ငံေရးသမား တစ္ေယာက္ဟာ ေနာက္ထပ္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္တင္မက လာမယ့္မ်ဳိးဆက္ အတြက္ပါ ထည့္သြင္း စဥ္းစားေလ့ရိွပါတယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဘာသာေရးကေန ႏိုင္ငံေရးကို သီးျခားျဖစ္ေစၿပီး အဲ့ဒီ အတိုင္း ေဆာင္ရြက္ခဲ့ပါတယ္။

(ေမး)    ၁၉၈၂ ႏိုင္ငံသားဥပေဒဖန္တီးဖို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းကို ဘာေတြက ေစ့ေဆာ္လိုက္တာလဲ ?

(ေျဖ)    အဲ့ဒီဥပေဒျပ႒ာန္းလိုက္ၿပီလို႔ သူေျပာလိုက္တဲ့ အခ်ိန္က်မွသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိခဲ့ၾကတာပါ။ က်ေနာ့္ရဲ႕ ေနာက္ထြက္မယ့္ “ဦးေန၀င္း အေၾကာင္း” စာအုပ္မွာ ဒီအခ်က္ေတြနဲ႔ပတ္သက္လို႔ ဒီလို ေရးသား ထားပါတယ္။

သတၱမႀကိမ္ေျမာက္ ဗမာ့ဆိုရွယ္လစ္ လမ္းစဥ္ပါတီ BSPP ဗဟိုေကာ္မတီအစည္းအေ၀းကို အလံုလမ္း သမၼတအိမ္ေတာ္မွာ ၁၉၈၂ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာ ၈ ရက္မွာ ျပဳလုပ္ခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ ဦးေန၀င္း အဓိကေခါင္းစဥ္ တပ္ေျပာၾကားတာကေတာ့ အတည္ျပဳလိုက္ၿပီးတဲ့ ႏိုင္ငံသားဥပေဒ ျဖစ္တယ္။ မည္သူ႔ကိုမွ် ထိခိုက္နစ္နာေစဖို႔ မရည္ရြယ္ပါ၊ မျပဳလုပ္လိုပါဆိုၿပီး သူက အခိုင္အမာ ဆိုေပမယ့္လည္း သမိုင္းေၾကာင္း တစ္ခ်ဳိ႕ကို ျပန္လွန္ၿပီးေတာ့ “အမွန္ဆိုရရင္ တစ္ခ်ိန္ခ်ိန္မွာ တစ္စံုတစ္ဦးကို ထိခိုက္နစ္နာမႈ ျဖစ္ေကာင္းျဖစ္သြားႏိုင္ပါတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကိုလိုနီေခတ္က အေၾကာင္း အမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔၀င္ေရာက္လာခဲ့ၾကတဲ့ ေတာင္အာရွသား အမ်ားစုနဲ႔ တရုတ္လူမ်ဳိး အနည္းစုေတြကို ရည္ညႊန္းေျပာဆိုလိုက္ျခင္းပဲျဖစ္ပါတယ္။

(မစၥတာတိုင္လာရဲ႕ မူရင္းေရးသားခ်က္ကို ေအာက္ပါအတိုင္း ေဖာ္ျပလိုက္ပါတယ္)။

This had given rise to a mixed population of indigenous persons, guests, mixed race persons, and the off spring of immigrants. After explaining the content of the two nationality acts passed at the time of independence to give “guests”, i. e., immigrants, and their offspring, Myanmar citizenship, he noted two problems with the legislation. One was that the Minister for Immigration had sole discretion on the granting of citizenship and the other was that there were many persons who had not taken action under the existing legislation to regularise their status. Also, there were now a third group, those who had arrived in Myanmar subsequent to independence. Something had to be done to regularise the status of those persons who had arrived, or were descended from persons who had arrived, between 1824 and 1948 in order to distinguish them from post-1948 entrants who came under different auspices, often illegally.
As for those to whom the 1948 laws applied, he said: If we could do something definite to define their rights, they will be happy. We on our part must be magnanimous. In reality too we cannot be but magnanimous. . . . We are, in reality, not in a position to drive away those people who had come at different times for different reasons from different lands [before 1948]. We must have sympathy on those who had been here for such a long time and give them peace of mind. We have therefore designated them eh-naingngan-tha (associate citizens) in this law.
Associate citizens would not be allowed to be involved: in matters involving the affairs of the country and the destiny of the State. This is not because we hate them. If we were to allow them to get into positions where they can decide the destiny of the State and if they were to betray us we would be in trouble.
He then explained, by way of example, the problem posed for the government by associate citizens who had siblings abroad. Through their networks of overseas relatives, they often became involved in smuggling to the detriment of the state. This could not be allowed. Those who had arrived and applied for citizenship under the 1948 legislation would be made eh-naingngan-tha. These persons will gradually disappear as they become assimilated into the Myanmar society with the passage of the generations.
This is the first time we are taking action to enable those who have been in our country since before independence to escape from a life of uncertainty about their nationality. If necessary qualifications are met, they can live in our county; if they live correctly and properly, their grandchildren will become full citizens. . . . I would also like to tell our true citizens, the Burmese, that they should not treat such persons arrogantly, saying that they came from abroad or they are guests, but should realise that one day they will become one of us and all will be travelling in the same boat.
What Ne Win was addressing was a problem left over from colonialism, the plural society that J. S. Furnivall described in 1948 and in which Ne Win and his generation had grown up. In political terms, that society could “be distinguished by three characteristic features: the society as a whole comprise[d] separate racial sections; each section [was] an aggregate of individuals rather than a corporate or organic whole; and as individuals their social life [was] incomplete.” [J.S. Furnivall, Colonial Policy and Practice: A Comparative Study of Burma and Netherlands India (Cambridge: Cambridge University Press, 1948), p. 306.] What Furnivall was highlighting was that the legacy of free immigration had created a polity without “the unitary society that western people take for granted.” Such a unitary society creates a national will, and makes shared sacrifice possible in times of crisis and shared wealth in times of plenty. This was the basis of a modern integrated society, a prerequisite for a democracy, which Myanmar lacked. Overcoming that condition was essential for national unity, and through the racially loaded language of the colonial period in which people discussed the question of national integration, Ne Win was proposing an end to the residues of the plural society as well as ensuring that post-1948 immigration was regulated.

(ေမး)    အဲ့ဒီဥပေဒဟာ တိုင္းရင္းသားလို႔ေခၚတဲ့ ျပႆနာကို တမင္သက္သက္ အေၾကာင္းမဲ့ အစပ်ဳိးလိုက္ျခင္းလို႔ ခင္ဗ်ား ေရးသားထားတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲ ?

(ေျဖ)    ေပါင္းစပ္ထည့္သြင္းထားတဲ့ စကားလံုးေတြဟာ ဥပေဒေဘာင္ မ၀င္လို႔ပါ။ ၿပီးေတာ့ လူမ်ဳိးစု သို႔မဟုတ္ လူမ်ုဳိးႏြယ္၊ အခြင့္အေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံသားအေရး ေဆြးေႏြးခ်က္မ်ားမွာ မၾကာခဏဆိုသလို ရႈပ္ေထြးမႈျဖစ္ေစတဲ့ အခင္းအက်င္း တစ္ရပ္လည္း ျဖစ္ေနလို႔ေလ။ လူမ်ဳိး သို႔မဟုတ္ လူမ်ဳိးႏြယ္ ဆိုတာက လူမႈေရး တည္ေဆာက္ခ်က္ေတြ ျဖစ္ၿပီး၊ လူမႈ၀န္းက်င္အုပ္စုေတြထဲ အေျခခံအားျဖင့္ တည္ရိွေနႏိုင္ပါတယ္။ သို႔ေသာ္ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ ဆိုတာက လူမ်ဳိး/မ်ဳိးႏြယ္ေတြနဲ႔ အလ်ဥ္း မသက္ဆိုင္ေသာ လူတစ္ဦးခ်င္းေပၚရိွတဲ့ ဥပေဒေၾကာင္းအရ အခြင့္အေရးပါ။

နည္းလမ္း သံုးမ်ဳိးနဲ႔ ႏိုင္ငံသား အျဖစ္ သတ္မွတ္ၾကပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာနယ္ေျမ ပိုင္နက္ထဲမွာ ေမြးဖြားျခင္း သို႔မဟုတ္ ဥပေဒေၾကာင္းအရ သက္ဆိုင္ရာရဲ႕ဆံုးျဖတ္ သတ္မွတ္ေပးျခင္း။ ရယူစုေဆာင္းျခင္း/ တိုင္းရင္းမ်ဳိးႏြယ္အျဖစ္ သြတ္သြင္းျခင္း။ မိဘဘိုးဘြားစဥ္ဆက္ဆင္းသက္မ်ဳိးရိုး။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားျဖစ္မႈ သတ္မွတ္ခ်က္ကို ဘယ္လူမ်ဳိး အုပ္စု၀င္ျဖစ္ေစ ဘယ္ေဒသဖြားျဖစ္ေစ မိဘ ဘိုးဘြားေတြက ျမန္မာႏိုင္ငံထဲ ေမြးဖြားခဲ့သူျဖစ္မွ မ်ဳိးရိုး ဆင္းသက္မႈအားျဖင့္ ေပးျခင္း ျဖစ္ေနတယ္။ တိုင္းရင္းသား အုပ္စု၀င္ျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းက ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းနဲ႔ မသက္ဆိုင္ပါဘူး။ (ျမန္မာႏိုင္ငံအဖို႔) ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သိမ္းသြင္းမႈပံုဟန္လည္း ျဖစ္ႏိုင္ေခ် မရိွေသးပါဘူး။ ႏိုင္ငံသား ဆိုတာ လူတစ္ဦးခ်င္းအေပၚမွာသာ မူတည္တဲ့ကိစၥပါ။ လူ႔အုပ္စုေတြအေပၚ မူတည္ျခင္း မရိွပါဘူး။

(ေမး)    တိုင္းရင္းသားလူမ်ဳိး ၁၃၅ မ်ဳိးဆိုတဲ့စာရင္းဟာ ၿဗိတိသွ်ေတြဆီက အေမြခံလာတဲ့ ျပႆနာအစိတ္အပိုင္းလား ?

(ေျဖ)    လံုး၀မဟုတ္ပါဘူး။ ၁၉၈၉ ခုႏွစ္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေစာေမာင္ ရည္ညႊန္းခဲ့တဲ့ ဒီစာရင္းက ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္း လူမ်ဳိးစုအေရးနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး သမိုင္းအျမတ္ထုတ္လုပ္ႀကံခ်က္ အရႈပ္ထုပ္တစ္ခုသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီစာရင္း ဘယ္ကေန ထြက္လာသလဲ၊ လူေတြသိရိွထားၾကတဲ့ အျခားလူမ်ဳိးေတြကို ခ်န္ရစ္ၿပီး ဘာေၾကာင့္ ထုတ္ျပခဲ့သလဲ ဆိုတဲ့အခ်က္ကို လူမ်ဳိးစုေရးရာအေၾကာင္း ေဆြးေႏြးေလတိုင္း လူအခ်ဳိ႕က ထာ၀စဥ္ ေမးခြန္းထုတ္ေနတာပဲ ၾကည့္လိုက္ရင္ သိသာေနပါတယ္။

(ေမး)    လူ႔အခြင့္အေရးဆိုင္ရာ ကုလအထူးသံတမန္ ယန္ဟီးလီက မတ္လ ၁၆ ရက္ မိန္႔ခြန္းတစ္ရပ္မွာ မိမိကိုယ္ကို ရိုဟင္ဂ်ာေတြလို႔ ေခၚဆိုေနတဲ့ အသံုးအႏႈန္း – ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲမွာ ပစ္ပယ္ရႈတ္ခ်ေနတဲ့ လူမ်ဳိးကို အသိအမွတ္ျပဳခဲ့တယ္။ အေျဖက ဘာျဖစ္မလဲ ?

(ေျဖ)    ျပႆနာကဘာလဲ ဆိုတဲ့အေပၚ အေျဖက မူတည္ေနပါတယ္။ သူမ ဒီစကားလံုးကို သံုးႏႈန္းသြားတာ အေၾကာင္းတစ္စံုတစ္ရာရိွပါလိမ့္မယ္။ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ စတင္ေလ့လာေနခဲ့စဥ္က၊ ၁၉၇၀ နဲ႔ ၁၉၈၀ ခုႏွစ္မ်ားအတြင္း ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွာ ေနခဲ့စဥ္က ဒီေ၀ါဟာရကို လံုး၀ အသံုးမျပဳခဲ့ၾကပါဘူး။ အဲ့ဒီကာလမွာပင္လွ်င္ ရခိုင္ျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္းမွာ ႏိုင္ငံသား စိစစ္မႈေတြေၾကာင့္ ရာေပါင္းမ်ားစြာ ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ဖက္ ထြက္ေျပးေနတဲ့အခ်ိန္ပါ။

လြန္ခဲ့တဲ့ ဆယ္ႏွစ္၀န္းက်င္ ကၽြန္ေတာ္ ဘူးသီးေတာင္နဲ႔ ေမာင္ေတာကို အလည္အပတ္ ေရာက္ရိွစဥ္ကလည္း ဘယ္သူမွ ဒီလိုေဖာ္ျပသံုးႏႈန္းတာ မရိွခဲ့ပါဘူး။ ဒါဟာ အျခား တိုင္းရင္းမ်ဳိးႏြယ္စု အေပါင္းလိုပဲ တီထြင္(သတ္မွတ္) တဲ့ အသံုးအႏႈန္းျဖစ္ၿပီး၊ တကယ့္ မူရင္းအႏြယ္ေတြထက္ အခြင့္အေရးလိုခ်င္လို႔ ဒီလိုေၾကြးေၾကာ္သူေတြ ပိုမ်ားေနတယ္ (လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ပါတယ္)။ အုပ္စု၀င္ တစ္ဦးျဖစ္သြားယံုနဲ႔ အဲ့ဒီ(မူလ)အုပ္စု၀င္ တစ္ဦးရဲ႕အခြင့္အေရး ရိွေနတယ္လို႔ မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ ႏိုင္ငံသားျဖစ္မွသာ ႏိုင္ငံသားရဲ႕အခြင့္အေရးကို ရရိွမွာျဖစ္ပါတယ္။ ဒါဟာ လူတစ္ဦးခ်င္း အေပၚ ဥပေဒေၾကာင္းအရ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ပါ။

(ေမး)    မစၥလီက ရခိုင္ျပည္နယ္မွာ လူ႔အခြင့္အေရး တိုးတက္လာေအာင္ အုပ္စုတိုင္းအတြက္ ထိေရာက္ျပည့္၀တဲ့နည္းလမ္းေတြ ရွာႀကံေဖာ္ေဆာင္ဖို႔ လိုတယ္လို႔လည္း ေျပာၾကား ခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္လာႏိုင္ပါ့မလား ?

(ေျဖ)    သူမရဲ႕ဆိုလိုခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းလင္းပါဘူး။ ရိုဟင္ဂ်ာလို႔ မိမိကိုယ္ကို ကင္ပြန္းတပ္ သူတိုင္းက ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ေပးအပ္ရမယ္လို႔ သူမက ဆိုလိုခဲ့ရင္ – ႏိုင္ငံေရးအရေရာ ဥပေဒေၾကာင္းအရပါ မွားယြင္းေနတာပါပဲ။ ရခိုင္ျပည္နယ္ထဲမွာေနၿပီး ႏိုင္ငံသားအျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္း မခံရေသးသူတိုင္းအေနနဲ႔ သူတို႔တစ္ဦးခ်င္းဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံဥပေဒအရ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ျခင္း မျဖစ္ျခင္းအေပၚ စစ္ေဆးခံဖို႔ အခြင့္အေရး ရိွေနပါတယ္။ အဲ့ဒီလို သူမ ေျပာဆိုမွ မွန္ကန္ပါလိမ့္မယ္။

(ေမး)    မ်ဳိးႏြယ္အုပ္စုဆိုင္ရာအခြင့္အေရးေတြဟာ ၀ါဒေရးရာအဆိုေတြ ျဖစ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ တိုင္းရင္းအုပ္စု ဆိုတာ လူမႈတည္ေဆာက္ခ်က္ တစ္ရပ္ျဖစ္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ား ေရးသားထားပါတယ္။ ဒီေတာ့ကာ မိမိကိုယ္ကို ရိုဟင္ဂ်ာလို႔ ဆိုသူမ်ားအေနနဲ႔ မိမိဖာသာ ကိုယ္ပိုင္လကၡဏာ သတ္မွတ္ခြင့္ မရိွေတာ့ဘူးလား ?

(ေျဖ)    မည္သူမဆို  မိမိကိုယ္ကို ကိုယ္ႀကိဳက္ရာ ေခၚဆိုလို႔ရပါတယ္။ သူဟာ ႏိုင္ငံသားျဖစ္ေစ၊ ခိုး၀င္ျဖစ္ေစ ဒီအေျခအေနမွာ မကြာျခားပါဘူး။ ဒါက ဥပေဒေၾကာင္း အရျပႆနာ ျဖစ္ပါတယ္၊ လူမ်ဳိးစုဆိုင္ရာျပႆနာ  မဟုတ္ပါဘူး။

(ေမး)    ယမန္ႏွစ္ ဇူလိုင္လက ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္က တိုင္းရင္းသားေရးရာ ၀န္ႀကီး႒ာနအတြက္ မူၾကမ္းတစ္ရပ္ကို လက္ခံခဲ့တယ္။ ရိွႏွင့္ၿပီးေသာ တရုတ္-ဗမာကျပားနဲ႔ အိႏိၵယ-ဗမာကျပား(ေသြးေႏွာ) လူ႔အဖြဲ႕အစည္းေတြအတြက္ မဟုတ္ဘဲ မူရင္းေဒသခံ တိုင္းရင္းသား လူနည္းစုအခြင့္အေရးကို ကာကြယ္ေပးဖို႔ ရည္ရြယ္တယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။ ဒီေတာ့ လူမ်ဳိးစြဲႏို္င္ငံေရးက ဖယ္ၾကဥ္ ခြဲထုတ္မႈႏိုင္ငံေရး မဟုတ္ေပဘူးလား ?

(ေျဖ)    အဲ့ဒါက လူ႔အႀကိဳက္လိုက္ ျမဴဆြယ္ မက္လံုးေပး ႏိုင္ငံေရးသေဘာပါပဲ။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ကတည္းက ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ ဖြဲ႕စည္း အုပ္ခ်ဳပ္ပံု အေျခခံ စည္းမ်ဥ္းေတြက လူမ်ဳိးေရးအေၾကာင္း အေရးဆိုဖို႔ ဆင့္ကဲဆင့္ကဲ လမ္းေဖာ္ခဲ့တယ္။ ျပႆနာက ႀကီးထြားသထက္ ႀကီးထြားလာတယ္။ ဒါဟာ လွည့္စားခ်က္ တစ္ရပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ အက်ဳိးသင့္အေၾကာင္းသင့္ စဥ္းစားဆင္ျခင္တတ္သူေတြ အေခ်အတင္ေဆြးေႏြးဖ်န္ေျဖႏိုင္မယ့္ ျပႆနာ အစိုင္အခဲေတြကို ေမွးမွိန္မႈိင္း မိသြားေစျခင္းရယ္ပါ။ လူတစ္ဦးခ်င္းက မိမိဟာဘာလဲဆိုတာ ေျပလည္ေအာင္ေျဖရွင္းခြင့္ မရႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ကိုယ္ပိုင္ လကၡဏာ သတ္မွတ္ခ်က္ႏိုင္ငံေရးက အကြဲအၿပဲႏိုင္ငံေရးျဖစ္ေစပါတယ္။ ဒီေတာ့ အဲ့ဒီအရာမ်ဳိးကို လႊတ္ထားလိုက္ပါ။ လူတစ္ဦးခ်င္းအေပၚ သက္ေရာက္ေနတဲ့ ဥပေဒအတိုင္း၊ လူသားအားလံုးနဲ႔ သက္ဆိုင္တဲ့ အခြင့္အေရးအတိုင္း ရပ္တည္လိုက္နာ က်င့္သံုးသြားျခင္းက အေကာင္းဆံုးပါပဲ။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

(Professor Taylor ၏  ယေန႔ ျမန္မာ့လူမ်ဳိးစြဲႏိုင္ငံေရးအေၾကာင္းစာတမ္း Refighting old battles, compounding misconceptions ကို ISEAS “Perspective” series တစ္ခုအျဖစ္ www.iseas.edu.org တြင္ ရယူဖတ္ရႈႏိုင္ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္း၏ ႏိုင္ငံေရး ဘ၀စာအုပ္ကိုလည္း ယခုႏွစ္အတြင္း ပံုႏွိပ္ထုတ္ေ၀မည္ျဖစ္သည္)

Mizzzima ၏ The issue of ethnicity in Myanmar politics is now not being resolved but rather encouraged အင္တာဗ်ဴးသတင္းေဆာင္းပါးကို မင္းထြဋ္ေခါင္ မွ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုသည္။