“ရိုးေနျပီမို႔ မစိုးရိမ္တာလား”

ၾသဂုတ္ ၆ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ရဲဝင္းလတ္ ေရးသည္။

စစ္အစိုးရ လက္ထက္တုန္းက ဆိုရင္ ေရၾကီးတဲ့သတင္း၊ မီးေလာက္တဲ့သတင္း၊ မုန္တိုင္းသတင္းေတြ ေကာလဟာလ သေဘာမ်ိဳးေလာက္ ဟိုတစ ဒီတစ ၾကားရေပမယ့္ ရုပ္ျမင္သံၾကား သတင္းေတြအရ တတိုင္းတျပည္လံုး သာယာလွပလို႔၊ ေအးခ်မ္းလို႔။ တျပည္တည္းသားေတြ ဒုကၡေရာက္ေနတာကို မသိရရွာ။ အစိုးရက ဖံုးထားဖိထား။ ဖံုးဖိမရတဲ့အဆံုး ‘မစိုးရိမ္ရဘူးဆိုျပီး’ သိုသိုသိပ့္သိပ့္ ဟန္ေဆာင္လိမ္ညာ။ ဒီေတာ့ ‘ေရၾကီးလို႔ ဆန္ေစ်းတက္ျပန္ျပီတဲ့ေဟ့’ ဆိုတဲ့ စကားေျပာေလး တစ္လံုးေလာက္သာ ျပည္သူေတြရဲ႕ စကားဝိုင္းထဲေရာက္ လာတက္တယ္။

အစိုးရကလည္း မကူမကယ္။ ျပည္သူေတြကလည္းမသိလိုက္။ ဒုကၡေရာက္သူေတြလည္း ကူႏိုးႏိုး ကယ္ႏိုးႏိုးနဲ႔ တစ္ႏွစ္ျပီးတစ္ႏွစ္၊ မထူးဒုကၡထဲမွာ အသက္ဆက္ရတာကို ဘဝ လို႔ထင္ျပီးေနၾကရရွာတယ္။ အထူးသျဖင့္ ျမစ္ဝကၽြန္ေပၚ က ေတာင္သူ လယ္သမားေတြ။ ျမန္မာ့ ဆန္အိုးပိုင္ရွင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြ။ အစိုးရက ဆန္ေစ်းနိမ္ယူလိုက္၊ ေရၾကီးလို႔ ကုန္သြားလိုက္၊ မုန္တိုင္းမိလို႔ ပါသြားလိုက္။

မၾကားမသိလိုက္ဘဲ အမႈမဲ့ အမွတ္မဲ့နဲ႔ ေက်ာ္လာခဲ့တဲ့ စာမ်က္ႏွာေဟာင္းေတြကိုျပန္လွန္ၾကည့္ရင္…

၂၀၁၄ ခုႏွစ္က ဧရာဝတီတိုင္း၊ ပဲခူးတိုင္း၊ ရခိုင္ျပည္နယ္နဲ႔ မြန္ျပည္နယ္ေတြမွာေရၾကီးခဲ့တယ္။ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လက ကရင္၊ မြန္နဲ႔ ရခိုင္ျပည္ေတြမွာေရၾကီးျပီး စက္တင္ဘာလအထိ ေရေတြ တက္လိုက္က်လိုက္။ ရန္ကုန္နဲ႔ ဧရာဝတီတိုင္းမွာလည္း ေရၾကီးခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ဟသၤာတမွာ အပ်က္အစီးအမ်ားဆံုး။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ကဆိုရင္ အေတာ့ကို အေျခအေနဆိုးခဲ့တယ္။ ၂၀၁၂ ရဲ႕ အဆိုးဆံုး အေျခအေနက ပုသိမ္။ ဧရာဝတီတိုင္းမွာ ရြာေပါင္း (၇၂၇) ရြာမွာ ေရၾကီးလို႔ လူေပါင္းရွစ္ေသာင္းခဲြ (၈၅,၀၀၀) ေလာက္ အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကရင္ျပည္နယ္၊ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းမွာလည္း ေရၾကီးခဲ့တယ္။ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ကတစ္ႏွိင္ငံလံုး အတိုင္းအတာနဲ႔ ျပည္သူ ႏွစ္သိန္း (၂၀၀,၀၀၀) ေလာက္ ေရေဘးသင့္ခဲ့တယ္။ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္မွာလည္း ရခိုင္နဲ႔ ျမန္မာျပည္အလယ္ပိုင္းမွာ။ အဆိုးရြားဆံုးအေျခအေနက ပခုကၠဴွ။ အဲဒီတုန္းက လူ (၁၀၆) ဦးေသခဲ့တယ္။ အိမ္ (၂,၁၂၃) လံုး ပ်က္တယ္။ လူ ႏွစ္ေသာင္းေျခာက္ေထာင္ (၂၆,၀၀၀) ေရေဘးသင့္ခဲ့တယ္။ ၂၀၁၀နဲ႔၂၀၀၉ ခုႏွစ္ေတြကလည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း။ ၂၀၀၈ ခုႏွစ္က နာဂစ္မုန္တိုင္းဒဏ္ေၾကာင့္ ျပည္သူ တစ္သိန္းသံုးေသာင္း (၁၃၀,၀၀၀)ေလာက္ အစုလိုက္အျပံဳလိုက္ ေသသြားတာေတာင္ ဘာမွမဟုတ္သလို။ေနာ္ေဝသုေတသနဌာနတစ္ခုရဲ႕ေဖာ္ျပခ်က္အရ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ၁၉၉၀ ကေန ၂၀၀၈ ခုႏွစ္အၾကား သဘာဝေဘးအႏၱရာယ္ေပါင္း (၂၁) ခုနဲ႔ ရင္ဆိုင္ခဲ့ရတယ္။

တခုခုျဖစ္ျပီေဟ့ဆိုရင္ အဘ့ အဘ ေတြဆီမွာ သံေတာ္ဦးတင္၊ အမိန္႔ေတာ္ေမၽွာ္။ ကူခ်င္ကယ္ခ်င္သပါ့ဆိုတဲ့ ေအာက္ဝန္ထမ္းေတြက အဘေတြကိုေက်ာ္ မလုပ္ရဲ။ ဒုနဲ႔ေဒး စုျပံဳလို႔ ပိုပိုလၽွံလၽွံ ကူညီထားေၾကာင္း မ်က္ႏွာလုပ္ ရေအာင္ဆိုတဲ့အၾကံေတြနဲ႔ အဘေတြၾကြေတာ္မူ မလာမခ်င္း ေခၽြေခၽြတာတာေလးလွဴ၊ အကန္႔အသက္နဲ႔ကူ။ ဒီေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ခံရသူေတြက ပိုပိုသာသာေလးခံ။

ျပည္သူေတြသိရင္ အဲလိုေနမွာ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ အခုသက္ေသ။ျပည္သူေတြ အခ်င္းခ်င္းကေတာ့ ႏွလံုးခ်င္းနီးလို႔ စိုးရိမ္တာမွ မိုင္ေထာင္ခ်ီေဝးတဲ့ ကမၻာ့ေနရာအႏွံ႔က ျမန္မာေတြေတာင္ ျပာျပာသလဲ၊ ရင္တမမနဲ႔၊ အသစ္အဆန္းေတြျဖစ္လို႔၊၊ အခုမွ ကူခြင့္ ကယ္ခြင့္ ရလို႔ ဘာသာေတြ၊ လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ေရာင္စံုေတြကို ေဘးဖယ္လို႔ ေဖးကူးေနၾကတယ္၊၊ ျပည္သူေတြက သဒၵါတရားနဲ႔ အပူမီးေတြကို ကူျငိမ္းေပးေနခ်ိန္မွာ အစိုးရကလက္ေႏွး။

အစိုးရအဖို႔ ဒါမ်ိဳးေတြရိုးေနျပီမို႔ မစိုးရိမ္တာလားလို႔ ေတြးထင္မိတယ္။ တိုင္းျပည္ၾကီးကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အုပ္ခ်ဳပ္မင္းလုပ္လာတဲ့ အေတြ႕အၾကံဳေတြအရ အခုလို အျဖစ္ဆိုးေတြကို ႏွစ္တိုင္းၾကံဳ၊ မျမင္ခ်င္မွ အဆံုးသူတို႔ႏွလံုးသားေတြ အသမာတက္ကုန္ျပီလို႔ပဲ မွတ္ယူေပေတာ့မယ္။  ႏွလံုးမတူသူေတြကို ဦးမခိုက္ႏိုင္၊ ဒူးနဲ႔သာ တိုက္လိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္။