ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားေနတာတဲ့လား

ၾသဂုတ္ ၂၁ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ေရးသည္။

တခ်ိဳ႕႐ွိ္တယ္။ အခ်င္းခ်င္းေတြ႔လိုက္ရင္စကားလက္ဆံုက်လို႔ ေျပာတဲ့အခါ ရာခိုင္ႏႈန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ ၿပီးေတာ့ မေကာင္းျမင္ အေတြးေတြ အျပည့္ႏွင့္ေပါ့။ ဆိုပါစို႔ တစ္ေယာက္ႏွင့္ တစ္ေယာက္ေတြ႔လို႔ ေမး႐ုိးေမးစဥ္ေမးေနက်အတိုင္း “ေနေကာင္းလား” ဆိုတာႏွင့္ ေျဖျပပါလိမ့္မယ္ တသီႀကီး။ ေခါင္းကုိက္၊ ဗိုက္နာ၊ မတ္တပ္နာက အစ ႀကီးႀကီးမားမား ေဝဒနာအဆံုး ႐ုိက္မစစ္ရဘဲ အေသးစိတ္ေျပာျပပါလိမ့္မယ္။

“ေကာင္းတယ္လို႔ မေျပာႏုိင္ပါဘူး” အစခ်ီၿပီး အသက္အ႐ြယ္ ရလာတာနဲ႔ အမွ် ဘာမွမေကာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး။ ႏွလုံးေသြးတိုး၊ ဆီးခ်ိဳအျပင္ ကိုယ္တြင္းကလီစာေတြ ဘာတစ္ခုမွ မေကာင္းေတာ့တဲ့ အေၾကာင္း ဖြဲ႔ႏြဲ႔ေျပာတတ္ၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့႐ွိေသးတယ္။ ဘယ္ေရာဂါ အတြက္ ဘယ္အထူးကု ဆရာဝန္ႀကီး ဆရာဝန္မႀကီးေတြႏွင့္ ျပေနရတယ္ဆိုတာရယ္ ဘယ္ပုဂၢလိက အထူးကုေဆး႐ုံေတြမွာ ဘယ္လိုသြားလာ ကုသေနရသလဲဆိုတာကိ အားပါးတရေျပာျပတာမ်ိဳးလည္း ႐ွိတယ္။ လူတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ မလႊဲမေ႐ွာင္သာ ကုသေနရသူေတြ႐ွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ကေတာ့ အကဲပိုလို႔ ဇာခ်ဲ႔ေနတတ္တဲ့သေဘာ။ ဒါကသက္ႀကီးပိုင္းေတြေျပာေလ့႐ွိတဲ့ ႏႈတ္ဆက္ စကားဆိုပါစို႔။ ဒါကလည္းအိုလာလို႔ နာရတဲ့အေၾကာင္းေတြလို႔ သေဘာထားခ်င္သား။ ဒါေပမယ့္ တခ်ိဳ႔ လူငယ္ လူလတ္ လူ႐ြယ္ေတြက်ျပန္ေတာ့လည္း သူတို႔ရဲ အခက္အခဲ၊ ဒုကၡေတြကို (တစ္ခါတစ္ရံမွာေဝဒနာ) အေၾကာင္း ခိုညည္း ညည္းသလိုေျပာတတ္ ဆိုတတ္ၾကေသးတယ္။ ကိုယ့္ကို လက္ခံစကားေျပာေနသူ နားေထာင္ခ်င္မွန္း၊ စိတ္ဝင္စားမွန္းမသိ စိတ္ထဲ႐ွိသမွ် အိတ္သြန္လို႔ ဖာေမွာက္ၿပီး ေျပာခ်ၾကေရာ။

ေကာင္းၿပီ။ ကိုယ့္ရဲ႕အခက္အခဲႏွင့္ မေျပလည္မႈေတြကို ဖြင့္ေျပာသင့္ေျပာထိုက္တဲ့သူ။ ကူညီေျဖ႐ွင္းေပးႏုိင္မဲ့သူ ဆိုရင္ေတာ့ အဟုတ္သားေပါ့။ အဲဒီၤလို မဟုတ္ခဲ့ရင္ေတာ့ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဖို႔ လိုေနၿပီေလ။

ကိုယ္ေျပာသမွ် နားေထာင္ေပးတဲ့လူတိုင္းလိုလိုက ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားစိတ္ဝင္ေနသလို တစ္ထပ္တည္း ခံစားေနၾကမွာပဲလို႔ေတာ့ လံုးဝမထင္ႏွင့္ေနာ္။ အားနာပါးနာႏွင့္ နားေထာင္ေပးၿပီး ဝမ္းနည္းသေယာင္ စိတ္မေကာင္းသေယာင္ ခဏတျဖဳတ္ျဖစ္ၿပီးရင္ေတာ့ ထြက္သြားၾကမွာ။ က်န္တဲ့အပိုင္းကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာဆက္ၿပီး ခံစားေနေပေတာ့။

ကိုယ့္ခံစားရတဲ့ အခက္အခဲ၊ ေသာကႏွင့္ ေဝဒနာစတာေတြဟာ ဘယ္သူ႔မွာမွ မခံစားရဘဲ ကုိယ္ခ်ည္း ခံစားေနရပါလားဆိုတဲ့ အေတြးမ်ိဳးေတာ့မ႐ွိသင့္ဘူး။ ဒါ့အျပင္ ကိုယ့္ေသာေတြက သူမ်ားတကာေတြထက္ ပုိဆိုးေနတယ္ဆိုတဲ့အျမင္မ်ိဳးကို ဖယ္႐ွားရမွာပါ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ေလာကႀကီး တစ္ခုလံုးမွာႇရွိတဲ့လူေတြဟာ မိနစ္တိုင္း စကၠန္႔တိုင္းမွာ ကိုယ့္အခက္အခဲႏွင့္ ကိုယ္႐ွိေနၾကစစျမဲပါ။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ခံစားရေလျခင္းလို႔ေတာ့ မထင္ပါႏွင့္။ ဝမ္းနည္းမႈ၊ ဆံုး႐ႈံးမႈႏွင့္ အခက္အခဲေတြ အဆင္မေျပမႈေတြဆုိတာ လူသားေတြႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ထားတဲ့ အရာေတြပါလားဆိုတယကို သေဘာေပါက္ထားဖို႔ လိုပါတယ္။

ကိုယ္က အားတက္သေရာေျပာျပတာေတြကို တဖက္သားက အေရးမစိုက္သလိုလို အေရးမႀကီးသလိုလို လုပ္တိုင္း အျပစ္မျမင္ပါႏွင့္။ သူတို႔အားလံုးမွာလည္း ကိုယ့္ကိစၥႏွင့္ ကိုယ္ခ်ည္း႐ွိေနၾကတာမို႔ စာနာစိတ္မ႐ွိဘူးလို႔ မစြပ္စြဲသင့္ပါဘူး။ အၾကင္နာ၊ ဂရုဏထားတာက တစ္ပိုင္း သူတို႔ရဲ႕ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ ခံစားေနရတာေတြက တစ္ပိုင္းဆိုတာ မေမ့သင့္ဘူး။

ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားစိတ္ပိုလြန္းသူဟာ တစ္ဦးဦးကို အားကိုးအားထားျပဳခ်င္လာတယ္။ ဘဝမွာ ကိုယ့္ကိုေဖးမမဲ့သူ မ႐ွိရင္ မျဖစ္ဘူးလို႔ေတြးလာမိတဲ့ အထိ ကိုယ့္အခက္အခဲေတြခ်ည္း ဖြင့္ေျပာေနၿပီး သူမ်ားတကာကို အမွီသဟဲျပဳေနတာထက္ သူ႔အခက္အခဲေတြကို အေလးထား နားေထာင္ၿပီး ကူညီေပးႏုိင္ေအာင္ စဥ္းစားတာက ကိုယ့္ေသာကကိုပါ ေလ်ာ့ပါးေစတတ္ပါတယ္။ အေသးအဖြဲ႔က အစ ခပ္ႀကီးႀကီးအထိ သူမ်ားခ်ည္းအားကိုးေနတာ စိတ္ပင္ပန္းလွပါတယ္။

အခက္အခဲဆိုတာ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အရည္အေသြးကို စမ္းသပ္ၿပီးအျမင့္ကိုတြန္းတင္ေပးႏုိင္တဲ့ တြန္းအားလို႔ အျမင္ေျပာင္းၾကည့္လိုက္မယ္ဆိုရင္ေပါ့။ ကိုယ့္ရဲ႕အခက္အခဲႏွင့္ျပသာနာ စတာေတြကို ငိုင္မႈိုင္ေတြေဝၿပီး စိတ္ညစ္ေနမဲ့အစား ထြက္ေပါက္႐ွာႀကိဳးပမ္းတာဟာ လကေတြ႔ဆန္တယ္။ ကိုယ္ေရာသူမ်ား အတြက္ပါ အခ်ိန္ေပးၿပီး ထည့္စဥ္းစယးသူအတြက္ ေသာကေဖြေနစရာ အခ်ိန္ပိုမ႐ွိတာကို သိလာရင္ေတာ့ သိပ္ကိုေပ်ာ္မိမွာေသခ်ာတယ္။

“ငါ့ႏွယ္ ပညာေတြသင္ရတာ အလုပ္လုပ္ရတာ ပင္ပန္းလိုက္တာ ေနထြက္ကေနဝင္အားခ်ိန္ကို မ႐ွိပါဘူး။” ဆိုတဲ့အေတြးႏွင့္ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားစိတ္ဝင္ေနသူေတြဟာ မနည္းမေနာပါ။ အဲဒီလိုအခ်ိန္ျပည့္ လႈပ္႐ွားသြားလာ ႐ုန္းကန္ခြင့္ရတာ၊ ကိုယ့္အတြက္ေရာ သူမ်ားအတြက္ပါ ေကာင္းက်ိဳး တစ္ခုခုျပဳႏုိင္တာဟာ သဘာဝကေပးတဲ့ ကံေကာင္းျခင္းလက္ေဆာင္ေတြေလ။ အေျခအေန တစ္ခုခုေၾကာင့္ အိပ္ရာထဲလဲၿပီး ဘာတစ္ခုမွ လႈပ္႐ွားမရႏုိင္တဲ့ ဘဝကိုစာနာမိရင္ေပါ့။

ဒါေၾကာင့္ ေနလာသမွ်အခက္အခဲေတြ၊ အဆင္မေျပမႈေတြကို ေတြးေတြးၿပီး ကိုယ့္ကိုကိုယ္ သနားစိတ္ဝင္တတ္တဲ့ အက်င့္ေလး႐ွိရင္ ေဖ်ာက္ပစ္ႏုိ္င္ေအာင္ႀကိဳးစားသင့္တယ္။ ဘဝရဲ႕စိန္ေခၚမႈေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္ လွပတဲ့အနာဂတ္တစ္ခုကို ဖန္တီးေပးႏုိင္တဲ့ အရာေတြလို႔ အျမင္ေျပာင္းၾကည့္ရေအာင္။ ကဲ ဒါဆိုရင္ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ ေျပာင္းလဲၾကည့္မယ္လို႔ စိတ္ကူးသံလဲ မနက္ျဖန္ဆိုတာေဝးပါေသးတယ္။ “အခု” လို႔ဆိုရင္ စာဖတ္သူ ဘယ္လိ္ုသေဘာရသလဲ။

ႏွင္းဆီခင္