“အနာဂတ္ရွိျခင္း ႏွင့္ မရွိျခင္း”

၂ ရက္အတြင္း ထပ္ဆင့္ ရွယ္သူ ၁ေသာငး္ခြဲ ေက်ာ္သြားျပီျဖစ္တဲ့ လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ အေတြးအျမင္ေဆာင္းပါးေလးကို အမ္မီဒီယာ စာဖတ္ ပရိတ္သက္ ဖတ္ရႈႏိုင္ဖိို႔ ထပ္ဆင့္မွ်ေဝလိုက္ပါတယ္။

ေဆာင္းပါးရွင္
Min Myat Maung

မယံုႏိုင္စရာ ထူးဆန္းလြန္းလို႔ ႏိုင္ငံတကာက တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားသြားတဲ့ မႈခင္းႀကီး တစ္ခု ၂၀၁၃ ခုႏွစ္တုန္းက အေမရိကားမွာ ေပၚေပါက္လာခဲ့တယ္။ တရားခံကို ေထာင္တစ္သက္ လြတ္ရက္မရွိ ျပစ္ဒဏ္အျပင္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ၁,၀၀၀ ေပါင္းလိုက္ေသးတယ္ ဆိုေတာ့ ဘယ္ေလာက္ အျပစ္ႀကီးတဲ့ အမႈလဲဆိုတာ စဥ္းစားသာ ၾကည့္ပါ။

အဲဒီမႈခင္းဟာ စဥ္းစား အေျဖရွာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီမႈခင္းကို ေလ့လာၾကည့္မယ္ဆိုရင္ က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြ လည္း တူညီတဲ့ ျဖစ္ရပ္ေတြ အေတြးထဲမွာ အလိုလို ေပၚလာပါလိမ့္မယ္။

ေအရီယယ္လ္ ကတ္စထ႐ို ဆိုတဲ့ လူတစ္ေယာက္က ျပန္ေပးဆြဲ ဖမ္းဆီးထားၿပီး ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္ ႏွစ္ရွည္ၾကာ မုဒိမ္းက်င့္ေနတဲ့ အမ်ိဳးသမီး သံုးေယာက္နဲ႔ ၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ သမီးေလးကို ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ ေမလ ၆ ရက္ေန႔က ကယ္တင္လိုက္ႏိုင္တဲ့ ကိစၥဟာ မယံုႏိုင္စရာ အထူးျခားဆံုး သတင္း ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

ေအရီယယ္လ္ ကတ္စထ႐ိုဟာ အသက္ ၄၁ ႏွစ္ေက်ာ္ အ႐ြယ္၊ ၂၀၀၂ ခုႏွစ္က စၿပီး အမ်ိဳးသမီး သံုးေယာက္ကို တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ဖမ္းဆီးခဲ့ပါတယ္။ အရင္အိမ္ေထာင္ေဟာင္းက သူ႔သမီးအရင္းရဲ့ ၁၄ ႏွစ္႐ြယ္ သူငယ္ခ်င္းမေလးကို ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာ ေနာက္ဆံုး သံုးေယာက္ေျမာက္အျဖစ္ ဖမ္းဆီးၿပီး သူ႔အိမ္မွာ ဖမ္းဆီးခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတယ္။

၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္္ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားရင္း အမ်ိဳးသမီး သံုးေယာက္ကို ေန႔စဥ္ မုဒိမ္းက်င့္ေနတာ ပတ္ဝန္းက်င္က လံုးဝ မသိၾကဘူး။ သူ႔အိမ္က ၿမိဳ႕ျပင္ လူေနက်ဲပါးတဲ့ေနရာ ျခံႀကီးဝင္းႀကီးထဲမွာ မဟုတ္ဘဲ လူေနစိတ္တဲ့ ကလိဗ္လင္း ၿမိဳ႕လယ္ သာမန္ရပ္ကြက္ထဲမွာပါ။ က်ယ္က်ယ္ေအာ္ရင္ ေဘးအိမ္ေတြက ၾကားႏိုင္ေအာင္ အိမ္ခ်င္း ကပ္ေနပါတယ္။

ၿပီးေတာ့၊ တရားခံဟာ ေန႔မွာ အခ်ိန္ျပည့္ အလုပ္သြားေနရင္ အိမ္ထဲမွာ အမ်ိဳးသမီး အက်ဥ္းသား သံုးေယာက္တည္း က်န္ခဲ့တာပါ။ ဘာျဖစ္လို့ ထြက္ေျပးဖို႔ မႀကိဳးစားၾကတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေအာ္ဟစ္ အကူအညီမေတာင္းၾကတာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ သံုးေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ မခုခံ မတိုက္ခိုက္ၾကတာလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္း ပေဟဠိေတြ အမ်ားႀကီး ထြက္ေပၚလာခဲ့တယ္။

က်ေနာ့အတြက္ေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ဟာ ဘဝရဲ့ အသိဉာဏ္ အလင္းေရာင္ေတြ အမ်ားႀကီး ရလိုက္တာေၾကာင့္ မေမ့မေပ်ာက္ မွတ္တမ္းတင္ထားရမွာပါ။

သူတို႔ လြတ္ေျမာက္လာတဲ့ ျဖစ္စဥ္မွာ က်ေနာ့ အာ႐ံုကို ဖမ္းစားလိုက္တဲ့ ကိစၥကေတာ့ ဒီလိုပါ။

အသက္ ၁၇ ႏွစ္အ႐ြယ္ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္ကတည္းက ျပန္ေပးဆြဲခံရတဲ့ အာမန္ဒါ ဘယ္ရီက ေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္းလို႔ အိမ္နီးခ်င္းေတြ သြားၿပီး ကယ္တင္တဲ့အခါ အသက္၂၇ ႏွစ္ ရွိေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ အာမန္ဒါနဲ႔ သူ႔ရဲ့ ၆ ႏွစ္သမီးေလးတို႔ အိမ္ထဲက လြတ္ေျမာက္လာပါတယ္။ တစ္ျခားအမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အိမ္ထဲမွာပဲ က်န္ေနၿပီး ရဲေတြေရာက္လာမွ ကယ္တင္လိုက္ရပါတယ္။

ဒီအမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္ဟာလည္း ၁၁ ႏွစ္ေက်ာ္ အဖမ္းခံထားရတဲ့ မစ္ရွယ္လ္ ႏိုက္ (အခု ၃၂ ႏွစ္) နဲ႔ ၁၀ ႏွစ္နီးပါး အဖမ္းခံထားရတဲ့ ဂ်ီနာ ဒီေဟးဆုစ္(အခု ၂၄ ႏွစ္) တို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ကို ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္မွာ ဘာမွ ခ်ည္ေႏွာင္ ဖမ္းဆီးထားတာ မရွိပဲ ထြက္ေျပးခ်င္ရင္ ေျပးလို႔ရပါတယ္။

သူတို႔ သံုးေယာက္ကို ဖမ္းထားခါစမွာပဲ သံႀကိဳးေတြနဲ႔ တုပ္ေႏွာင္ၿပီး ေျမေအာက္ခန္းမွာ ခ်ဳပ္ထားခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ပိုင္းမွာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မရွိပဲ အိမ္ထဲမွာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ရွိတယ္။ ထြက္ေျပးဖို႔ အခြင့္အလမ္းအမ်ားႀကီး ရွိတယ္။

အဲဒီမွာ ေမးစရာ ေမးခြန္းႀကီးတခု ေပၚလာပါေတာ့တယ္။ အိမ္နီးခ်င္းေတြက အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ဖ်က္ေပးလိုက္တဲ့ အေပါက္ကေန အာမန္ဒါနဲ႔ သူ႔သမီးေလး ထြက္ေျပးသြားသလို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က ဘာျဖစ္လို႔ လိုက္မသြားပဲ အိမ္ထဲမွာ ေနရစ္ခဲ့သလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းႀကီးပါပဲ။

အက္ဖ္ဘီအိုင္က မႈခင္းစိတ္ပညာရွင္တစ္ဦးကို CNN သတင္းဌာနက ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္း အင္တာဗ်ဴးမွာ အဲဒီေမးခြန္းေတြကို ေျဖၾကားသြားတာ အလြန္ကို စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွပါတယ္။

သူတို႔လည္း ထြက္ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္၊ ကတ္စထ႐ိုက ေသာ့ခတ္ဖို႔ ေမ့သလိုလို၊ တံခါး ပြင့္ေနသလိုလို တမင္ ေထာင္ေခ်ာက္ဆင္ထားတာ ျဖစ္ေလေတာ့ ေျပးဖို႔ၾကံရင္ မိၿပီး ေသလုေမ်ာပါး ႏွိပ္စက္ခံရတယ္။ တစ္ပတ္ေလာက္ အစာမေကၽြးဘဲ အငတ္ထားတယ္။ ဒါေၾကာင့္၊ အခြင့္အလမ္း ေပၚလာတာေတာင္ တစ္ကယ္လား၊ ေထာင္ေခ်ာက္လား မခြဲျခားႏိုင္ဘဲ မေျပးရဲေတာ့ဘူးတဲ့။

ၿပီးေတာ့၊ သူတို႔ သံုးေယာက္ကို စိတ္္ပိုင္းဆိုင္ရာလည္း ကတ္စထ႐ိုက ခ်ဳပ္ကိုင္ထားတယ္။ အခ်င္းခ်င္း မတည့္ေအာင္ ရန္တိုက္ေပးထားလို႔ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ တစ္ႏွစ္ေလာက္ မေခၚမေျပာ ျဖစ္ၾကတာမ်ိဳးေတြ ရွိေသးတယ္။ ဒါက လြယ္တယ္ေလ။ တစ္ေယာက္ကို အခြင့္အေရး ပိုေပးရင္ က်န္တဲ့ ႏွစ္ေယာက္က မနာလိုျဖစ္၊ တစ္ေယာက္ကို မဲၿပီး ညႇဥ္းပန္းႏွိပ္စက္ေနရင္ က်န္တဲ့ႏွစ္ေယာက္က ကိုယ္နဲ႔ မပတ္သက္ေအာင္ ေဝးေဝးေရွာင္ၾကေတာ့ စိတ္ဝမ္းကြဲေတာ့တာေပါ့။ အက်ဥ္းစံဘဝက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ အတူတူ စည္းစည္းလံုးလံုး ႀကိဳးစားဖို႔ထက္ အခ်င္းခ်င္း ျငဴစူေစာင္းေျမာင္း ရန္ျဖစ္ေနၾကတယ္။

ၿပီးေတာ့၊ သူတို႔ထဲက အသက္အႀကီးဆံုး၊ အခ်ိန္အၾကာဆံုး အဖမ္းခံထားရတဲ့ မစ္ရွယ္လ္ ႏိုက္ဆိုရင္ ၁၁ ႏွစ္ကာလအတြင္းမွာ ကိုယ္ဝန္ ၅ ႀကိမ္ရခဲ့တယ္။ အဲဒီ ၅ ႀကိမ္စလံုး အျပင္းအထန္ ႐ိုက္ႏွိက္၊ ဝမ္းဗိုက္ကို ထိုးႀကိတ္ ကန္ေက်ာက္ၿပီး ကိုယ္ဝန္ပ်က္က်ေအာင္ လုပ္တယ္။

သူတို႔ဟာ ျပင္းထန္တဲ့ ႏွိပ္စက္ညႇဥ္းပန္းမႈ၊ လူ႔ဂုဏ္သိကၡာကို တန္ဖိုးမထားတဲ့ ႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံမႈေတြေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ယံုၾကည္အားကိုးစိတ္ ကုန္ခမ္းေနပါၿပီ။ သူတို႔ ဒီဘဝက လြတ္ေျမာက္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္အစြဲ ျဖစ္ေနတာတဲ့။

သူတို႔ရဲ့ ဘဝဟာ လြတ္ေျမာက္ရင္လည္း လူ႔အသိုင္းအဝိုင္းမွာ မဝင္ဆန္႔ေတာ့ပါဘူးဆိုတဲ့ ေအာက္ဆံုးအဆင့္အထိ စိတ္ႏွလံုး ဂ်ံဳးဂ်ံဳးက်သြားၿပီ ဆိုပါေတာ့။

တစ္နည္းအားျဖင့္ သူတို႔ဟာ ‘စိတ္ရဲ့ အက်ဥ္းသား’ (mind prisoner) ျဖစ္ေနတာပါ။ သူတို႔ကို ဖမ္းထားသူဟာ တရားခံ ေအရီယယ္လ္ ကတ္စထ႐ို မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ သူတို႔ရဲ့ စိတ္က သူတို႔ကို ဖမ္းထားတာပါလို႔ စိတ္ပညာရွင္က ရွင္းျပပါတယ္။

အဲဒီမွာ ထပ္ဆင့္ေမးခြန္းက ကဲ…ဒါျဖင့္ အာမန္ဒါက်ေတာ့ ဘာျဖစ္လို႔ လြတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားသလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေျပးသလဲ။

အေျဖကေတာ့ သူဟာ တစ္ျခားအမ်ိဳးသမီး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အေျခအေနခ်င္း မတူပါဘူး။ သူ႔မွာ ၆ ႏွစ္အ႐ြယ္ လူမမယ္သမီးေလး ရွိတယ္။ သူ႔အတြက္ မစဥ္းစားရင္ေတာင္ သူ႔သမီးေလးအတြက္ စဥ္းစားရေတာ့မယ္။

အာမန္ဒါ ဘယ္ရီဟာ လူယုတ္မာ ကတ္စထ႐ိုနဲ႔ပဲ ကိုယ္ဝန္ရလာေတာ့ လူမသိေအာင္ ဖံုးဖိထားတယ္။ ေရွ႕က မစ္ရွယ္လ္ ႏိုက္ရဲ့ အျဖစ္ဆိုးေတြကို ျမင္ေတြ႕ထားတယ္ေလ။ ကိုယ္ဝန္ လရင့္လာမွ ကတ္စထ႐ို သိသြားေတာ့ ဖ်က္ဖို႔ မလြယ္ေတာ့ဘဲ ေမြးခြင့္ေပးလိုက္ရတယ္။ (သူ႔ကို သတ္ၿပီး အစေဖ်ာက္ မပစ္လိုက္တာ ကံေကာင္းပါေသးရဲ့။)

အက်ဥ္းစံအိမ္ ေျမတိုက္ခန္းထဲက ကစားစရာ ေလမႈတ္ေရကန္ေလးထဲမွာ သမီးေလးကို ဖြားျမင္ခဲ့ရတယ္။ ဒီသမီးေလး ေမြးဖြားလာျခင္းဟာ သူတို႔အားလံုးအတြက္ အေျပာင္းအလဲ တစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ သမီးေလးအေပၚ အားလံုးက ခ်စ္ခင္ ေမတၱာထားၾကလို႔ အရင္တုန္းက မတည့္တဲ့ အမ်ိဳးသမီး သံုးေယာက္လည္း ျပန္ၿပီး အဆင္ေျပလာတယ္။ လူယုတ္မာကလည္း သမီးေလးေၾကာင့္ တင္းက်ပ္ခ်ဳပ္ကိုင္မႈေတြကို နည္းနည္းပါးပါး ေလွ်ာ့ေပါ့ေပးခဲ့တယ္။

သမီးေလးရဲ့အနာဂတ္ကို ဒီလို အက်ဥ္းစံဘဝနဲ႔ပဲ အလဟႆ အဆံုး႐ံႉးခံမလား၊ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ စြန္႔စားမလား ဆိုတာကို အာမန္ဒါ အေလးအနက္ စဥ္းစားလာရၿပီလို႔ စိတ္ပညာရွင္က တင္ျပပါတယ္။ (ဒီအခ်က္ကို စာဖတ္သူအားလံုး သတိျပဳေစခ်င္ပါတယ္။)

ေက်ာင္းေနရမယ့္ အ႐ြယ္ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္တဲ့ သမီးေလးကို ဦးစားေပးၿပီး ထြက္ေျပးဖို႔ ျပတ္ျပတ္သားသား ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကို စိတ္ပညာရွင္က ‘အလွည့္အေျပာင္းမွတ္’(breaking point) လို႔ ေခၚပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခြင့္အေရး ရခိုက္မွာ အာမန္ဒါက လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ႀကိဳးစားတယ္၊ ေအာ္ဟစ္ အကူအညီေတာင္းတယ္၊ ေဖာက္ေပးတဲ့အေပါက္က သမီးေလးကို အပါေခၚၿပီး မတြန္႔မဆုတ္ သူ ထြက္ေျပးတဲ့အခ်ိန္မွာ တျခားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အက်ဥ္းစံအိမ္ထဲမွာပဲ က်န္ေနခဲ့ၾကတယ္။ ရဲေတြက အိမ္ထဲအထိ ဝင္ၿပီး ေခၚထုတ္မွ အျပင္ကို ထြက္ရဲၾကတယ္။

မႈခင္းစိတ္ပညာရွင္ရဲ့ ရွင္းလင္း ေျပာၾကားခ်က္ကို ၾကည့္႐ႈနားေထာင္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ က်ေနာ့နားထဲမွာ ‘စိတ္ရဲ့အက်ဥ္းသား’…‘စိတ္ရဲ့အက်ဥ္းသား’…‘စိတ္ရဲ့အက်ဥ္းသား’…ဆိုတဲ့ အသံက ျမည္ဟီး ႐ုိက္ခတ္ေနပါတယ္။

က်ေနာ္ နားမလည္တဲ့ ပေဟဠိတခုရဲ့ အေျဖကိုလည္း လင္းကနဲ ေတြ႕လိုက္ရသလိုပါပဲ။

က်ေနာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သူေတြရဲ့ ဘဝဟာလည္း အခု ေျပာျပခဲ့တဲ့ ျဖစ္ရပ္မွန္ မႈခင္းနဲ႔ ေတာ္ေတာ္ကို တူေနတာ ေတြ႕ရပါလိမ့္မယ္။

ႏွစ္ ၅၀ ေက်ာ္ စစ္အာဏာရွင္ရဲ့ သံေလွာင္အိမ္ထဲမွာ အက်ဥ္းက်ေနတဲ့ ျမန္မာျပည္သူေတြလည္း လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ ႀကိဳးစားခဲ့ၾကတယ္။ ႀကိဳးစားတိုင္းလည္း ေသြးေခ်ာင္းစီး ႏွိမ္နင္းသတ္ျဖတ္ခံၾကရတယ္။ ႏွစ္ရွည္ေထာင္ဒဏ္ေတြနဲ႔ ဘဝဆံုးၾကရတယ္။ ဒါေၾကာင့္၊ လြတ္ေျမာက္ေရး ႀကိဳးပမ္းခ်င္စိတ္ေတြ အားေလ်ာ့လာၾကေတာ့တယ္။ တစ္နည္းအားျဖင့္၊ စိတ္ရဲ့ အက်ဥ္းသားဘဝကို အလိုလို ေရာက္သြားၾကရၿပီေလ။ လက္ရွိအေျခအေနမွာ မေသ႐ံုတမယ္ အသက္ရွင္ေနရတာေလးကိုပဲ တင္းတိမ္ေက်နပ္ၿပီး ဘဝအေျပာင္းအလဲအတြက္ ႐ုန္းကန္ႀကိဳးစားဖို႔ အားမထုတ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ေလွ်ာ့ အ႐ံႈးေပးထားလိုက္ၿပီ။

အဲဒီၾကားထဲမွာ အာဏာရွင္က အခြင့္အေရးေပးသူနဲ႔ ဖိႏွိပ္ခံရသူ ဆိုၿပီး အခ်င္းခ်င္း ေသြးခြဲလာေတာ့ စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးလည္း ဖ႐ိုဖရဲ ျဖစ္ေနေလရဲ့။ အာဏာနဲ႔ အခြင့္အေရး မစို႔မပို႔ ေပးထားတဲ့ ၾကံ့ဖြတ္ေတြ၊ စြမ္းအားရွင္ေတြက ေမာက္မာေထာင္လႊားၿပီး လူတန္းစားတစ္ရပ္လို ျဖစ္လာတယ္။ သာမန္ ျပည္သူေတြကို မတူမတန္ ဖိႏွိပ္ဆက္ဆံၾကတယ္။ သူတို႔အတြက္ စစ္အာဏာရွင္ေတြကသာ ေက်းဇူးရွင္ေတြ ျဖစ္လာၿပီး ဒီအခြင့္အေရးေတြ လက္လြတ္သြားမွာ စိုးလို႔ ေခတ္ေျပာင္းမွာကို ေသမေလာက္ ေၾကာက္႐ြံ႕ေနၾကေလရဲ့။

အခုအခါမွာေတာ့၊ ၂၀၁၅ ေ႐ြးေကာက္ပြဲဆိုတဲ့ ထြက္ေပါက္က လင္းေရာင္ျခည္တန္းေလး ျမင္လာရၿပီ။ ဒီလိုအခြင့္အခါေကာင္းမွာ အနာဂတ္အတြက္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္နဲ႔ ျပည္သူေတြ စည္းလံုးမိၾကၿပီ။ အတူတူ ႐ုန္းကန္ႏိုးထလာၾကတာ အားရစရာပါ။ ျပည္သူလူထုႀကီးက လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ အားသြန္ခြန္စိုက္ ႀကိဳးပမ္းခ်ိန္မွာ အခြင့္ထူးခံ ၾကံ့ဖြတ္ေတြနဲ႔အတူ တစ္စင္ေထာင္ ေႏွာင့္ယွက္လာတာကေတာ့ မ.ဘ.သ. ဆိုတဲ့ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္ဂိုဏ္းပဲ။

က်ေနာ္ေျပာခဲ့တဲ့ မႈခင္းအေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေလ။ သားသမီး မရွိတဲ့ အမ်ိဳးသမီးႏွစ္ေယာက္က ျဖစ္သမွ် ေခါင္းငံု႔ခံဖို႔ မလႈပ္ရဲခ်ိန္မွာ အာမန္ဒါကေတာ့ သမီးေလးအတြက္ အသက္ေသခ်င္ ေသပေစ၊ စြန္႔စြန္႔စားစား အားမာန္အျပည့္နဲ႔ ႀကိဳးစားတယ္။ အဲဒါဟာ အနာဂတ္မရွိသူနဲ႔ ရွိသူ စဥ္းစားေတြးေခၚပံု ကြာျခားတာပဲ။

သားသမီးရွိသူေတြဟာ ကိုယ့္အတြက္သာမကဘဲ ေနာင္မ်ိဳးဆက္အတြက္ပါ စဥ္းစားၾကတယ္။ သားသမီးရဲ့ အနာဂတ္ဘဝ သာယာလွပေရးကို ဦးစားေပးၾကတယ္။

ဒါေပမယ့္၊ မ.ဘ.သ.ဆိုတဲ့ ဘုန္းႀကီး၊ မယ္သီလ အေရျခံဳေတြမွာ သားသမီး မရွိဘူး။ (လံုးဝ ေသခ်ာတယ္၊ မွားရင္ လည္ျဖတ္ခံမယ္။) သူတို႔ရဲ့ စဥ္းစားေတြးေခၚပံုဟာ မိသားစုဘဝ တည္ေဆာက္ေနတဲ့ မိခင္ဖခင္ေတြနဲ႔ လံုးဝ ကြဲျပားျခားနားတယ္။ သူတို႔ဟာ “ဗုဒၶဘာသာ” ဆိုတဲ့ သာသနာေတာ္ႀကီးကို ဗန္းျပၿပီး ကိုယ္တစ္ဦးတည္း စားဝတ္ေနေရး အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ၾကတဲ့ အေခ်ာင္သမားေတြသာ ျဖစ္တယ္။

သူတို႔ရဲ့ တစ္ကိုယ္ေရဘဝမွာ သူတစ္ပါးကို ေခတ္ဆိုးေခတ္ပ်က္ႀကီးထဲက လြတ္ေျမာက္ေအာင္ မကယ္တင္တဲ့အျပင္ ဆြဲႏွစ္ၿပီး ကိုယ္က်ိဳးစီးပြားရွာသူမ်ားပါပဲ။ ဘဒၵႏၲ အဂၢမဟာ ပ႑ိတ အဘိဓဇ ဂု႐ု ဆိုတဲ့ ဘြဲ႕ေတြ အရွည္ႀကီးရၿပီး စစ္အာဏာရွင္ေတြက ခ်ီးျမႇင့္ေျမႇာက္စားရင္ ေက်နပ္ၿပီေလ။ ေနာင္လာေနာက္သား မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကို ႏွမ္းတစ္ေစ့ေလာက္ေတာင္ တန္ဖိုးမထားတတ္သူေတြပါ။ စစ္မွန္တဲ့ ရဟန္းသံဃာမ်ားက ကိုးကြယ္သူ ဒကာဒကာမေတြကို သံသရာ ဝဋ္ဆင္းရဲမွ လြတ္ကင္းေအာင္ ၿငိမ္းခ်မ္းတဲ့ တရားေရေအး တိုက္ေကၽြးၾကတယ္။ မ.ဘ.သ.ေတြကေတာ့ ပူေလာင္ဆင္းရဲေစတဲ့ ဘာသာေရး၊ လူမ်ိဳးေရး အမုန္းတရားမ်ားသာ ေဟာၾကားၿပီး အာဏာရွင္စနစ္ သက္ဆိုးရွည္ေအာင္ လုပ္ေနၾကေလရဲ့။

သူတို႔ေျပာသမွ် ယံုစားေနတဲ့ လူဝတ္ေၾကာင္ မ.ဘ.သ.မ်ား စဥ္းစားေစခ်င္တယ္။ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္ေအာင္ ႐ုန္းထြက္ၾကမလား။ သားသမီးေတြကို စစ္ကၽြန္ဘဝမွာ ႏွစ္ထားခဲ့မလား။

တစ္ကယ္ေတာ့ ျမန္မာ့ အနာဂတ္မ်ိဳးဆက္သစ္အတြက္ “ေျပာင္းလဲခ်ိန္တန္ၿပီ” ။