ဗာဒံပင္ (သို႔မဟုတ္) အုန္းပင္

ႏိုဝင္ဘာ ၂၄ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ေရးသည္။

ေျမျပင္ေပၚမွာေပါက္ေနတဲ့ သစ္ပင္ႀကီးေတြက သ႑န္ျခား နားသလို သဘာဝလည္း ဆိုပါရေစ။ ဆိုပါစို႔ အုန္းပင္ႏွင့္ ဗာဒံပင္ ကိုပဲၾကည့္။ အုန္းပင္က အျမစ္ေတြက ေျမမွာ စုစုစည္းစည္း ေျခကုပ္ယူၿပီး အျမင့္ကိုထိုးတက္တယ္။ အလက္ေတြရွိေပမယ့္ အခက္လံုးဝမထြက္ဘူး။ ရင့္ေရာ္ေနတ့ဲ အခက္ေတြကုိေျခြခ်ၿပီး အပင္ထိပ္မွာပဲ အသီးေတြအလက္ေတြႏွင့္ စုစုစည္းစည္းရွိေနတယ္။ အုန္းပင္တစ္လံုး အသံုးဝင္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးေရး ပညာရွင္ေတြရဲ႕အဆိုအရ သိရသလို သက္တမ္းအေနႏွင့္ ႏွစ္ (၆၀) ေက်ာ္အထိ အသီးေတြသီးရင္း အက်ိဳးျပဳႏိုင္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ ဗာဒံပင္ က်ေတာ့တစ္မ်ိဳး၊ အကိုင္းအခက္ေတြျဖာၿပီး ႀကီးထြားျမန္တယ္။ အရြက္ေတြကလည္း သိပ္သလို အသီးေတြကလည္း တစ္ပံုတစ္ပင္သီးတယ္။ သက္တမ္းရင့္လာတ့ဲ အရြက္ေတြက ဝါရာကနီရဲလာၿပီး ေၾကြက်လို႔မွမၾကာဘူး။ အရြက္စိမ္းေတြခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေဝေနေရာ။ အျမစ္ေတြကလည္း ခိုင္ခိုင္ခံ့ခံ့ႀကီး ေျမမွာကုပ္တြယ္ေပးထားတယ္။ ေနေျပာက္ မထိုးေအာင္ အရိပ္လည္းေပးတယ္။

ေကာင္းၿပီ လူေတြမွာေရာ ေလာကႀကီးကို တစ္ေယာက္တည္းေရာက္လာတယ္။ ပညာေတြသင္၊ စီးပြားေတြရွာ ဘဝမွာ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ အေျခအေန တစ္ခုနဲ႔ ရွင္သန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရွာေဖြစုေဆာင္းလာသမွ်ကို ကိုယ့္ရဲ႕မ်ိဳးဆက္လည္းမက်န္၊ ဘဝရဲ႕ေနာက္ဆံုးအခ်ိန္ေတြထိ အထီးက်န္ကုန္ဆံုးသြားသူေတြလည္း ရွိတယ္။ တစ္ခုရွိတာက ကိုယ့္ရဲ႔အေဖာ္အလ်ာ္ အျဖစ္ ေသြးသားရင္းခ်ာထဲကပဲျဖစ္ျဖစ္ သူစိမ္းသူရံထဲကဆိုရင္ ေခၚယူထားရင္း ေနေပ်ာ္တဲ့ဘဝတစ္ခုကို ဖန္တီးရတယ္။

တခ်ိဳ႔က်ျပန္ေတာ့ ပညာ ဥစၥာ ျပည့္စံုလာလို႔ပဲဆိုဆို (တခ်ိဳ႕လည္းမျပည့္စံုခင္) ဘဝလက္တြဲေဖာ္ႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္တစ္ဘဝ ထူေထာင္လိုက္ၾကတယ္။ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းရွည္လာတာႏွင့္အမွ် သားသမီးေတြ ပြားစည္းလာရာက ေျမး၊ ျမစ္ေတြ ရလာသည့္တိုင္ မ်ိဳးဆက္ေတြထားခဲ့ၿပီးမွ ေလာကႀကီးက စြန္႔ခြာသြားၾကတယ္။

အစ္မတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတယ္။ “မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ႕ဘဝမွာ တစ္ခါမွအိမ္ေထာင္မျပဳဘဲ အပ်ိဳႀကီးျဖစ္တာထက္ သားသမီးေတြက်န္ရစ္တဲ့ မုဆိုးမဘဝက ပိုၿပီးသာပါတယ္ဟာ။
အကိုင္းအခက္ မထြက္ဘဲ ထီးထီးႀကီးေပါက္ေနတဲ့ အုန္းပင္ထက္ အရိပ္လည္းေပး အကိုင္းအခက္လည္းေပးတဲ့ ဗံဒါပင္ဘဝဟာ ပုိၿပီးမေကာင္းေပဘူးလား။ တစ္ခုေတာ့ရွိတာေပါ့ အုန္းသီးရဲ႕အသံုးဝင္ပံုနဲ႔ တန္ဖိုးက ဗာဒံသီး၊ ဗာဒံေစ့ထက္ေတာ့ အမ်ားႀကီးသာတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လူေတြကို အရိပ္အာဝါသျဖစ္တာမ်ိဳးကေတာ့ ကြာတယ္ေလ” တ့ဲ။

ကၽြန္မမိတ္ေဆြတစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ေဒၚသက္သက္တင္က အၿငိမ္းစားအလယ္တန္းျပဆရာမ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းနည္းပါတယ္။ အပ်ိဳႀကီး၊ တူမမိသားစုနဲ႔အတူေနတယ္။ တူမက ပလာဇာမွာ ဆိုင္ထြက္တယ္။ သားသမီးက သံုးေယာက္၊ တူမႏွင့္သူ႔ေယာက်ၤားက မနက္ကထြက္သြားရင္ မိုးခ်ဳပ္မွျပန္ေရာက္တယ္။ သားသမီးေတြက အလုပ္သြားတဲ့သူကသြား၊ ေက်ာင္းသြားတဲ့ သူကသြားမို႔ ေဒၚသက္သက္တင္ကုိ ဂရုတစိုက္ျပဳစုဖို႔ သူကေတာ့ မရွိဘူးေပါ့။ တကယ္ေတာ့ တူမရဲ႕မိသားစုက ေဒၚသက္သက္ပိုင္ တိုက္ခန္းမွာ လာေနၾကတာ။ က်န္းမာေရးခ်ိဳ႕ယြင္းလာတာႏွင့္အမွ် အိမ္သူအိမ္သားေတြက စိတ္မရွည္ခ်င္ၾကေတာ့ဘူး။

တစ္သက္လံုးစုေဆာင္းလာသမွ်ေငြႏွင့္ လက္ဝတ္လက္စားေတြလည္း တူမလင္မယားက ေခါင္းစဥ္ မ်ိဳးစံုနဲ႔ ေတာင္းလို႔ ကုန္ၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ျငဴျငဴစူစူလုပ္တဲ့ၾကားက ထမင္းတစ္လုပ္စားေနရတာကိုပဲ အေဒၚလုပ္သူက ၾကံဖန္ေက်းဇူး တင္ေနရတယ္။ လစဥ္မွာေတာ့ တူမကိုပဲ ပင္စင္လစာအပ္ရတယ္။ တစ္ေန႔တစ္ျခားက်န္းမာေရးအေျခအေန မေကာင္းတာမို႔ ေဒၚသက္သက္တင္ အေနႏွင့္ စိတ္ဓာတ္က်ၿပီးရင္းက်ေပါ့။ ရင္းႏွီးသူေတြကလည္း အလ်ဥ္းသင့္သလို ကူညီေထာက္ပံ့ေပးၾကတယ္။

တူမ မိသားစုကလည္း အေဒၚ့ကို လူအိုရုံပို႔ဖို႔ အားသန္ေနၾကတယ္။ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ ဆရာမတစ္ဦးက အၾကံေပးလို႔ အသက္(၇၀) ဆယ္ေက်ာ္ ဂီလာနေတြခ်ည္း (လူမိ်ဳးဘာသာမေရြး) လက္ခံတဲ့ ဆည္းဆာရိပ္သာကို ဆက္သြယ္မိ သြားတာက ေဒၚသက္သက္တင္ အတြက္ တကယ့္ကိုေရႊအခြင့္အေရးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ ေစတနာ မပါတ့ဲ ေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ေနလို စိတ္မရွိေတာ့တာ မို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေရာင္ျခည္ေလး သန္းလာတဲ့ အနာဂတ္ကို ေဒၚသက္သက္တင္ အားကိုးတစ္ႀကီး ေမွ်ာ္ေနခဲ့မိတယ္။ အမႈေဆာင္အဖြဲ႔အစည္းအေဝးမွာ ညွိႏႈိင္းၿပီးတဲ့အခါမွာေတာ့ ဘဝတူဇရာေထာင္းၿပီးျဖစ္ၾကတဲ့ သက္ႀကီးရြယ္အိုေတြႏွင့္အတူ ဘဝကို အဆံုးသတ္တဲ့အထိ ေက်ေက်နပ္နပ္ႀကီး ေနခြင့္ရသြားမွာပါ။

ေနာက္တစ္ဦးက ေဒၚလွလွခင္၊သူလည္း အပ်ိဳႀကီး ကုမၼကီတစ္ခုမွာ မန္ေနဂ်ာ၊ သြက္လက္ဖ်တ္လစ္တယ္၊ စိတ္ရင္းေကာင္းၿပီး အလွဴဒါန ရက္ေရာတယ္။ တူ၊တူမေတြလည္း ေတာ္ေတာ္သံေယာဇဥ္ရွိၾကတယ္။ ေနာက္ၿပီး အမတစ္ေယာက္လို လိုေလေသးမရွိ ဂရုိစုိက္တာမို႔ ပတ္ဝန္းက်င္ကေတာင္ ခ်ီးက်ဴးၾကရတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္လေလာက္တုန္းက ေဒၚခင္လွလွေတာ္ေတာ္ေလးကို က်န္းမာေရး ယိုယြင္းလာတယ္။ အဲဒီ မတိုင္ခင္ကဆို လူမႈေရးလုပ္ငန္းေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တက္တက္ၾကြၾကြပါဝင္ခဲ့တယ္။ ရပ္ကြက္သာေရးနာေရး လူႀကီးသူမက်န္းမာေရး ကူညီေစာင့္ေရွာက္အဖြဲ႕စတာေတြမွာ အဓိကတာဝန္ကို ယူထားတာမို႔ အခ်ိန္အားမရွိသေလာက္ထိပါပဲ။

ေဒၚခင္လွလွဘဝမွာ အထီးက်န္ခံစားရတာမ်ိဳး မရွိသလို ေအးခ်မ္းတဲ့ဘဝေလးကို ပိုင္ဆိုင္ခြင့္ရခဲ့တယ္။

ေလာကမွာေျခြရံတယ္ဆိုတဲ့စကား ရွိေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မေနထိုင္ မေကာင္းတဲ့အခါမွာ ဒါမွမဟုတ္ က်န္းမာေနတ့ဲ အခါေတြမွာ ေျခြစရာမလိုဘဲ တူ၊တူမေတြက ရံထားၾကၿပီးသားပါ။ ရွိေသးတယ္၊ ကၽြန္မပိုင္ေငြေတြကို ကၽြန္မစိတ္တိုင္းက်လွဴတယ္၊ တန္းတယ္။ အဲဒီအတြက္ ကၽြန္မဘဝမွာ တစ္ေယာက္တည္းဆိုေပမယ့္ ကၽြန္မအေပၚၾကင္နာယုယၿပီး ေဖးေဖးမမရွိေနၾကတ့ဲသူေတြႏွင့္ ေနခြင့္ရတာဟာ ကံေကာင္းတာပဲေပါ့။ ဒီေတာ့ အပူအပင္မရွာဘဲ တစ္ကိုယ္တည္းေနရတဲ့ ကၽြန္မဘဝကို ကၽြန္မဘယ္ေတာ့မွ ေနာင္တရမွာမဟုတ္ဘူး။ သားသမီးေတြ လင္မယားေဝယ်ဝစၥေတြနဲ႔ လံုးခ်ာလိုက္ေနတဲ့ ကၽြန္မသူငယ္ခ်င္း တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကၽြန္မဘဝကို အားက်ၾကတယ္တဲ့ေလ။

ေဒၚခင္ညွိက ကၽြန္မတို႔ရဲ႕အိမ္နီးခ်င္း ရင္းႏွီးတဲ့မိတ္ေဆြ။ မိဘေတြသေဘာတူသူႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့ရာမွ သားတစ္ေယာက္၊ သမီးႏွစ္ေယာက္ ထြန္းကားခဲ့တယ္။ မိဘလက္ထပ္ကတည္းက အိမ္ျပင္ထြက္ၿပီး စီးပြားမရွာခဲ့ဖူးသလို အိမ္ေထာင္မက်ေတာ့လည္း စီးပြားအရွာေကာင္းတဲ့ ေယာက်ၤားေၾကာင့္ မပူမပင္ေနခဲ့ရတယ္။ သားသမီးေတြကလည္း လိမၼာေရးျခားရွိၾကတယ္။ သားအႀကီးဆံုးက အေဖႏွင့္အတူစီးပြားေရး လုပ္သလို သမီးႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘြဲ႔ရေအာင္ပညာသင္ၾကၿပီး အိမ္မွာပဲ စာေရးကိရိယာဆိုင္ ဖြင့္ထားတယ္။ ေဒၚခင္ညွိကေတာ့ အိမ္ေထာင္ထိန္းသိမ္းရံုပဲေပါ့။

ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္တုန္းကေပါ့။ ေဒၚခင္ရီရဲ႕ေယာက်ၤားရုတ္တရက္ဆံုးပါးသြားတယ္။ (ခရီးသြားရင္းကားေမွာက္လို႔) ေဒၚခင္ညွိတို႔ မိသားစုအလူးအလဲခံစားရတာမို႔ ပတ္ဝန္းက်င္က ဝိုင္းဝန္းအားေပးႏွစ္သိမ့္လာခဲ့ၾကတယ္။ သူတို႔မိသားစုအတြက္ ပင္စည္ၾကီးၿပိဳလဲသြားသလိုပါပဲ။ ေဒၚခင္ညွုိကေျပာတယ္။

“ကေလးေတြ အေဖမရွိေတာ့လို႔ ကၽြန္မတို႔မိသားစုေလး အျပင္းအထန္ခံစားရပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ရွင္ ကၽြန္မမွာ ေလာက္ေလာက္လားလား သားသမီးေတြရွိေနတာကေျဖစရာေလး ရတာေပါ့ရွင္” တဲ့။

အမွန္ပါပဲ။ ေဒၚခင္ညိဳ ရဲ႕သားသမီးေတြက အေဖမရွိေတာ့တဲ့ေနာက္ သူတုိ႔အေမကို ႏွစ္ဆတိုးၿပီး ၾကင္နာယုယၾကတယ္။ ဂရုစိုက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ဟိုတုန္းကလိုပဲ ေဒၚခင္ညိဳ တစ္ေယာက္ေအးေအးလူလူေနႏုိင္တာေပါ့။ ဘုရား တရားအလုပ္ကိုပိုၿပီး လုပ္ႏိုင္သလို သြားေလသူအတြက္ အလွဴအတန္းလည္း မၾကာခဏဆိုသလို လုပ္ခြင့္ရတယ္။

“အင္း… မခင္ညိဳတစ္ေယာက္ မိဘစကား နာခံၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္တာ မွန္သြားတာေပါ့။ သူကတစ္ဦးတည္းေသာ သမီးဆိုေတာ့ အေဖအေမမရွိေတာ့ရင္ မ်က္စိသူငယ္နဲ႔က်န္ခဲ့မွာ။ ခုေတာ့ ေယာက်ၤားမရွိေတာ့ေပမယ့္ သားသမီးေတြ က်န္ခဲ့ေသးတယ္။ သူတို႔ေလးေတြကလည္း အားကိုးေလာက္ေတာ့ သူတို႔မိသားစုအေျခမယိုင္ဘူးေပါ့” လို႔ေဒၚခင္ညိဳရဲ႕ ႀကီးေတာ္ကေျပာတာ ၾကားလုိက္ရတယ္။ တစဆက္တည္းမွာပဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕ ငယ္သူငယ္ခ်င္း လဲ့လဲ့အေၾကာင္းကို ေတြးမိတယ္။ လဲ့လဲ့က ဘဏ္တစ္ခုမွာ လက္ေထာက္မန္ေနဂ်ာ ၊ ရုပ္ေခ်ာသေဘာေကာင္း၊ ကိုယ့္ေျခေထာက္ေပၚကိုယ္ရပ္ၿပီး အပူအပင္မရွာခ်င္ဘူးဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အသက္ေလးဆယ္နားနီးတဲ့အထိ အပ်ိဳႀကီးဘဝႏွင့္ေနလာခဲ့တယ္။ မိဘေတြမရွိေတာ့လို႔ အစ္ကိုမိသားစုႏွင့္ အတူေနရင္းဘဝကို ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္းျဖတ္သန္းခြင့္ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ အကိုႏွင့္ေယာင္းမတုိ႔က အိမ္ေထာင္ျပဳဖုိ႔ ခဏခဏတိုက္တြန္းတယ္။ လက္ထပ္ခြင့္ေတာင္းသူကလည္း တျခားသူ မဟုတ္ ေယာင္းမဘက္က ေဆြမ်ိဳး ေဆးလိပ္ မေသာက္၊အရက္မေသာက္၊ ကြမ္းမစားစီးပြားၿပီးစီးပြားသာရွာဖို႔ စိတ္ဝင္စားတဲ့သူ၊ မိန္းမတစ္ေယာက္ကုိ တင့္ေတာင္းတင့္တယ္ထားႏုိင္တဲ့ လူပ်ိဳႀကီး။

အစ္ကိုႏွင့္ေယာင္းမက မိန္းမသားတစ္ေယာက္တည္းရပ္တည္ဖို႔မလြယ္တာ၊ အလံမရွိတဲ့ရထားကအစ ဥပမာဥေမယ်ေတြႏွင့္ နားခ်တာေၾကာင့္ လဲ့လဲ့တစ္ေယာက္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တယ္။ သားတစ္ယာက္ သမီးတစ္ေယာက္ ရလာေတာ့ လဲ့လဲ့ကိုသူ႔ေယာက်ၤားက အလုပ္ထြက္ခိုင္းတယ္။ ကေလးေတြကိုရင္အုပ္မကြာၾကည့္ဖို႔ ပိုအေရးႀကီးတယ္။ လိုသမွ်ေငြ သူရွာႏုိင္တာပဲဆိုေတာ့လည္း လဲ့လဲ့မွာ အလုပ္ကိုႏွေျမာျခင္းႀကီးစြာႏွင့္ စြန္႔လႊတ္လိုက္ရျပန္တယ္။

လဲ့လဲ့တို႔မိသားစုအမွန္တကယ္ပဲ ျပည့္ျပည့္စံုစံုေနရပါတယ္။ လဲ့လဲ့ေယာက်ၤားက မိုးမလင္းခင္ ပြဲရုံကိုထြက္သြားၿပီး သားသမီးေတြ အိပ္ခ်ိန္ေလာက္ေရာက္မွ အိမ္ျပန္လာတယ္။ အလုပ္ႀကိဳးစားတာေတာ့ လဲ့လဲ့ကတားယူရတဲ့အထိပါပဲ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား အႀကီးက ေျခလွမ္းပ်က္စျပဳလာတယ္။ ေဆးလိပ္စြဲရာက မူးယစ္ေဆးဝါးသံုးလာၿပီဆိုေတာ့ လဲ့လဲ့တို႔ငယ္ထိပ္ေျမြေပါက္ျဖစ္ၿပီေပါ့။ ေဆးရုံ အတင္းတက္ခိုင္းၿပီး ေဆးျဖတ္ဖို႔ လုပ္ၾကရတယ္။ သားအတြက္ေသာကေရာက္လို႔ မၿပီးေသးခင္မွာပဲ သမီးက သူ႔ခ်စ္သူႏွင့္မယူရင္ မျဖစ္ေတာ့တဲ့အျခအေနေရာက္ေနၿပီဆိုေတာ့ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ။ ေပးစားရျပန္ေတာ့။ ေကာင္ေလးက သမီးလိုပဲ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသား၊ ေမာင္ႏွမေတြထဲမွာ အႀကီးဆံုး၊ မိဘေတြကလည္း ခ်ိဳ႕ခ်ိဳ႕တဲ့တဲ့ေတြ ဒီေတာ့လည္း လဲ့လဲ့တို႔က အိမ္ပါသမက္လုပ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္စလံုးကို ေက်ာင္းဆက္ထားေပးရတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္ဝန္ရင့္လာတဲ့သမီးက ေက်ာင္းထြက္ၿပီး အိမ္မွာပဲေနရျပန္ေတာ့ ကိုယ္ဝန္ေဆာင္ကို ေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့တာဝန္က လဲ့လဲ့ရဲ႕ အပိုဝတၱရားတစ္ခုျဖစ္လာေရာ။ သမက္လုပ္တဲ့ သူက ေယာကၡမ ပိုက္ဆံႏွင့္ေ က်ာင္းတက္တယ္။ လူကေပၚေၾကာ့၊ ေပါ့ေပါ့ေန ေပါ့ေပါ့စားေလ။လဲ့လဲ့ေယာက်ၤားကေတာ့ သားသမီးေတြကိုေရာ သမက္ကိုပါ ေဒါသအႀကီးအက်ယ္ထြက္ၿပီး မေက်မနပ္ျဖစ္တာေပါ့။

တစ္ေန႔ လဲ့လဲ့ေယာက်ၤားေလျဖတ္သြားလို႔ဆိုၿပီး အေၾကာင္းၾကားတာေၾကာင့္ ေဆးရုံကို သတင္းေမးသြားလိုက္တယ္။

“ခင္ေလးရယ္ ငါ့ေယာက်ၤားကေတာ့ ေဆးလိပ္မေသာက္၊ အရက္မေသာက္၊ ကြမ္းမစားတာမွန္ေပမယ့္ အစားအေသာက္ေတာ့ အင္မတန္မက္တာ. အဲဒီေတာ့ ေသြးတိုးတို႔ႏွလံုးတို႔က ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။ ဝင္လာၿပီေပါ့။ အိမ္ကေက်းဇူးရွင္ေတြေၾကာင့္ ေသာကေရာက္ ရတာလည္း တစ္ေၾကာင္းေပါ့ဟာ။ ကဲအခုေတာ့  ဒုကၡဟူသမွ်ငါ့ေခါင္းေပၚက်ၿပီေလ။” လို႔လဲ့လဲ့က ရင္ဖြင့္တယ္။ စီးပြားရွာေကာင္းတဲ့ေယာက်ၤား တစ္ေယာက္အေနႏွင့္ အိမ္မွာခ်ည္းေနရတာမို႔ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနျပန္ေရာ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ေထာက္ပံ့ေငြ၊ ပြဲရုံကိုသူမ်ားႀကီးၾကပ္လုပ္ကိုင္လို႔ရတဲ့ေငြႏွင့္ မိသားစုစားဝတ္ေနေရးကို ေျဖရွင္းေနရတယ္။ အလိမၼာ နည္းတဲ့ သားသမီးေတြကလည္း လဲ့လဲ့တို႔အတြက္ တစ္ဒုကၡ။ “ငါ့ဘာသာ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနပါရေစ။ ငါ့ဝင္ေငြ၊ ငါ့ရာထူးနဲ႔ ငါ့ဘဝမွာေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ေနႏိုင္ရက္သားနဲ႔ အခုေတာ့ဟာ..ငါ့ေလာက္ ကံဆိုးတဲ့သူရွိပါဦးမလား ခင္ေလးရယ္” လို႔ ကၽြန္မကို ေၾကေၾက ကြဲကြဲႀကီးေျပာရွာတယ္။ ဒုကၡၿပီး ဒုကၡဆင့္ေနတဲ့ သူငယ္ခ်င္းကို အားေပးႏွစ္သိမ့္ေပးၾကေပမယ့္ လဲ့လဲ့ရင္ထဲက ေသာကအထုတ္ေတာ့ ေလ်ာ့လာမယ္ မထင္ပါဘူး။

လဲ့လဲ့ဘဝဟာ ဗာဒံပင္ လို အကိုင္းေရာ အခက္အလက္ေတြပါ ေဝခဲ့တာမွန္ေပမယ့္ အသီးအပြင့္ကုိ ခံစားသင့္သေလာက္ မခံစားရပါဘူး။

တကယ္ေတာ့ ေလာကမွာ ပံုေသနည္း အတိအက်မရွိပါဘူး။ လူလြတ္ဘဝႏွင့္ အထီးက်န္ၿပီး အကူအညီမဲ့စြာ ဘဝတစ္ခုကုိ ကုန္ဆံုးရသူေတြ ရွိၾကသလိူ တစ္ေယာက္တည္း တက္တက္ၾကြၾကြ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါႏုိင္သူေတြလည္း ရွိျပန္ေရာ။

အိမ္ေထာင္ျပဳလိုက္လို႔ သားတစ္ရာေျမးတျဖာ ႏွင့္ စိတ္ခ်မ္းေျမ့စရ အသိုင္းအဝိုင္းႀကီးတစ္ခုကို ခံစားခြင့္ရွိၾကသလို မီးလုိပူျပင္းၿပီး ေသာကေဝေစတဲ့ သားဆုိး၊ သမီးဆိုးေတြႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔တာမ်ိဳးေတြလည္း မရွားပါဘူး။ ဒီေတာ့ အုန္းပင္လို အထီးက်န္တာ၊ ဗာဒံပင္ လို အကိုင္းအခက္ေတြေဝစည္တာဆုိၿပီး သီအိုရီကို မသတ္မွတ္ႏုိင္ပါဘူး ဆိုတာကိုေတာ့….။

ႏွင္းဆီခင္