ငယ္ဘ၀ ဒဏ္ရာမ်ား

ေမာင္လူငယ္

က်ေနာ္သည္ ဒီအေၾကာင္းကို မေျပာခ်င္ မေရးခ်င္ဘဲ ေမ့ထားခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ခဲ့ျပီးျဖစ္သည္။ ေမ့ခ်င္ေသာ္လည္း ေမ့မရသည္ မွာ က်ေနာ္အသက္ ၃၀ ေရာက္သည္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။

ထို႔ေန႔ေရာက္တိုင္း က်ေနာ္ရင္မွာ ငိုမိသလို မေမ့ႏိုင္ေသာ ဒဏ္ရာမ်ားလည္း အေဟာင္းမွ အသစ္ အသစ္ ျပန္ျဖစ္ရသည္။ က်ေနာ္ အသက္ ၅ ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ျမန္မာသမိုင္းတြင္ အထူးျခားဆံုးျဖစ္ေသာ္ ၈၈၈၈ အေရးအခင္းႏွင့္ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသည္။ အသက္ ၅ ႏွစ္သားဆိုေတာ့ နည္းနည္း သိတတ္နားလည္ေသာအရြယ္ျဖစ္သလို ဦးေႏွာက္ဖြံ႔ျဖိဳးမႈ ေကာင္းေသာအရြယ္ပင္ျဖစ္သည္။ က်ေနာ္သည္ ထိုစဥ္အရြယ္တြင္ မိခင္ဘက္မွာ အဘိုးအဘြားမ်ားႏွင့္ အတူေနခဲ့ရျပီး အဘိုးအဘြားမ်ား လက္ေပၚတြင္ ၾကီးျပင္းခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္မိဘမ်ားသည္ စကားမေျပာတတ္ နားမၾကားသူမ်ားျဖစ္ကာ ေမြးစဥ္က က်ေနာ္ နားၾကားေသာ္လည္း စကားေျပာတတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့သူမွာ က်ေနာ္ အဘြားႏွင့္ က်ေနာ္အေဒၚပင္ျဖစ္သည္။

ဆူးေလးဘုရားလမ္းႏွင့္ အေနာ္ရထာလမ္းေဒါင့္တြင္ က်ေနာ္ ဘိုးဘြားအိမ္တြင္ က်ေနာ္ေနကာ သူငယ္တန္းကို အမက ၅ ေက်ာက္တံတား (ပန္းဆိုတန္းလမ္း) တြင္ စတင္ေက်ာင္းတတ္ခဲ့ရသည္။ ညေန ေခါင္းေလာင္းထိုး ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ က်ေနာ္သည္ ၃၃လမ္းရွိ အေဒၚအိမ္သို႔သြားကာ က်ေနာ္အမႏွင့္ ေဆာ့ကစားေလ့ ရွိသည္။ လူၾကီးမ်ား၏ စကား၀ိုင္းတြင္ ၀င္ေရာက္ နားေထာင္ေလာက္ေအာင္ က်ေနာ္သည္ နားမလည္ခဲ့ပါ။ တခု ေတာ့ ၾကားမိတာကေတာ့ (မဆလ)၊ ကေလးပီပီ က်ေနာ္ၾကားရေသာ အရာကို နားမလည္ဘဲ က်ေနာ္အန္တီၾကီးကို ေမးမိသည္။ မဆလာ၀ယ္ျပီး ဘာလုပ္မလိုလဲတဲ့ သားကို ေကၽြးမလိုလား လို ေျပာလိုက္ေတာ့ လူၾကီးမ်ားက ျပံဳးရယ္ၾကေလသည္။

က်ေနာ္ အဘိုးမွာ စာေရးဆရာ ၁ဦးျဖစ္ကာ ထို႔စကား၀ိုင္းတြင္ ဦးေဆာင္ေဆြးေႏြးေလသည္ကို က်ေနာ္မွတ္မိေလသည္။  ေက်ာင္းတက္ေသာအခ်ိန္မွာ တိုေတာင္းကာ ေက်ာင္းကို ပိတ္လိုက္ရျပီး ဆူးေလရွိ ဘိုးဘြားအိမ္တြင္ က်ေနာ္သာ အခ်ိန္ကုန္ေနေလသည္။ က်ေနာ္ မိခင္မွာ  က်ေနာ္ညီကို ေမြးျပီးစ ၆လသားအရြယ္ ႏို႔တိုက္ေနခ်ိန္ျဖစ္ကာ က်ေနာ္ အား မၾကည္အားႏိုင္ေခ်။ ပ်င္းပ်င္းႏွင့္ အိမ္ေရွ႕တံခါးနားတြင္ ထိုင္ကာ ဟိုဟုိ ဒီဒီၾကည္ေသာ့ လူအအုပ္အုပ္ အေထြေထြ ဥပေဒဟို သြားလာေနျပီး လူအုပ္ၾကီး မ်ားသထက္ မ်ားလာေနသည္ကို ေတြ႔မိသည္။

ေရွ႕တန္းတြင္ ၀ါးလံုးရွည္ေပၚတြင္ အလံကို ေျပာင္းျပန္လွန္ျပီး ေထာင္ကာ ကိုင္ေဆာင္ခ်ီတက္ၾကသည္။ ထူးျခားသည္ကား ေလးေထာင့္အကြက္ မွန္ေဘာင္တြင္ လူ ၁ဦးပံုကို ကိုင္ထားသူႏွင့္ အလံကို ေျပာင္းျပန္လွန္ထားျခင္းမရွိဘဲ နဂိုအတိုင္းကိုင္ထားသူမ်ား အျပင္ ေနာက္တြင္ လူအုပ္ၾကီးက ခ်ီတက္ေနၾကသည္။ က်ေနာ္သည္ ဓာတ္ပံုထဲက လူကို မသိပါ။ စစ္၀တ္တန္ဆာႏွင့္မ်က္ႏွာ တည္ျငိမ္ရင္က်က္ပံုေၾကာင့္ ကေလးပီပီ သိလိုစိတ္ျဖစ္မိသည္။ ေနာက္တြင္ သိရသည္မွာ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ၾကီး ျမန္မာျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အသက္စြန္႔သြားခဲ့ရေသာ ကိုေအာင္ဆန္းျဖစ္ေၾကာင့္ သိရသည္အျပင္ အလံကို မူလအတိုင္းထားကိုင္ျခင္းသည္ ၁၉၄၇ အလံျဖစ္ေၾကာင္းလည္း သေဘာေပါက္မိသည္။ လူအုပ္ထဲတြင္ က်ေနာ္သေဘာက်မိသည္မွာ ကခ်င္လြယ္အိတ္ကေလးႏွင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ငယ္ရြယ္ေသာမ်က္ႏွာမ်ားျဖင့္ နဖူး ေခါင္းစည္းထားျပီး လက္ပတ္အနီေရာင္၊ ၀ါစိမ္းေရာင္ ပတ္ကာ လူအုပ္မ်ားကို ဦးေဆာင္ေနသည္ကို အားက်မိသည္။ ေျပာေနေသာ ေအာ္သံ၊ ဟစ္ေၾကြးသံမ်ားကို မွတ္သားထားမိသည္မွာ ဒီအသက္အရြယ္ေရာက္သည္တိုင္ပင္ျဖစ္သည္။ အသံေတြကေတာ့ “တပါတီ အလိုမရွိ ဒီမိုကေရစီ ခ်က္ခ်င္းေပး၊ မရရင္ခ် ရရင္ခ်၊ သားသတ္သမား စိန္လြင္” ဟု ဟစ္ေၾကြးကာ ပ်ံ႕လြင့္ေနသည္မွာ က်ေနာ္ပင္ စိတ္ဓာတ္တတ္ၾကြလာသည္။

ၾကည္ေနတုန္းမွာ ပင္ ေက်ာင္းသားၾကီး တေယာက္က ကေလး ဘာလုပ္ေနတာတုန္း၊ ဘာလိုခ်င္လဲ ဟု ေမးေတာ့ က်ေနာ္က “ေဒေမာ္ခေ၀ကီ” လိုခ်င္တယ္လုိ႔ မပီမသ ေျပာလိုက္တယ္။ သူက သေဘာက်ျပီး သူ အေဖာ္ေတြကို ေဟ ဒီမွာ ကေလးက ဒီမိုကေရစီတဲ့ လိုခ်င္တယ္တဲ့။ က်ေနာ္ကို ၀ိုင္းေျမွာက္ျပီး ခ်ီပိုးေနတယ္။ က်ေနာ္ကို အကိုၾကီးနဲ႔ လိုက္မလား သြားၾကည္မယ္ ကေလး လို႔ေျပာေတာ့ က်ေနာ္လည္း လိုက္သြားတယ္။ အိမ္က စိတ္မခ်လို အေဖာ္ပါ ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ဆူးေလနဲ႔ ျမိဳ႕ေတာ္ခန္းမဆိုတာ နီးနီးေလးပါ။ လူၾကီးေတြ စိတ္ပူတာလဲ သဘာ၀က်ပါတယ္။ အဲဒီမွာ လူအုပ္ေတြကလည္း အမ်ားၾကီး လူမ်ိဳးဘာသာေတာင္ မေရြးဘူး။ ေအာ္သံေတြကလည္း အတူတူဘဲ။ “’ဒီမိုကေရစီ ခ်က္ခ်င္းေပး”တဲ့။ လူအုပ္ၾကီးနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ အစိမ္းေရာင္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ဆင္တူ၀တ္ထားတဲ့ သူေတြ အမ်ားၾကီးဗ်ာ။ သူတို႔မ်က္ႏွာေတြကလည္း ရန္ျဖစ္ေတာ့မယ္ မ်က္ႏွာအတိုင္းဘဲ။ ကိုင္ထားတာကလည္း က်ေနာ္ေဆာ့တဲ့ ေသနတ္နဲ႔ အေတာ္ကို တူတယ္ဗ်ာ။ က်ေနာ္ေသနတ္ကေတာ့ အေတာ္ေသးတယ္။ ထူးတာက က်ေနာ္ေသနတ္မွာ ဓားမတပ္ထားဘူးဗ်ာ။ သူတို႔ထဲက ပခံုးမွာ အစက္ကေလးနဲ႔ သူက ထြက္လာျပီး ဘဲႏႈတ္သီးလိုလို လန္ေနတဲ့ဟာကို ပါးစပ္မွာ ေတ့ထားျပီး ေျပာေျပာေနတယ္။ ဘာေတြေျပာမွန္းေတာင္ မသိဘူး။

ေက်ာင္းသားၾကီးက က်ေနာ္ဆီကို လာျပီး ထပ္ေမးတယ္ ဘာကိုလိုခ်င္လဲ ဒီမိုကေရစီ ေနာက္ျပီး ေခ်ာကလက္ေပးလိုေျပာတာဘဲ။ ေက်ာင္းသားၾကီးက ေ၀းေဟးေဟးလို လက္ခုပ္ ေျဖာင္းေျဖာင္းတီးေနျပီး သူက ေျမပဲအခ်ိဳေတာင့္ ေပးေတာ့ က်ေနာ္စားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ က်ေနာ္ တသက္ မေမ့ႏိုင္တဲ့ ျဖစ္ရပ္ေလးက အဲဒီမွာ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ က်ေနာ္ကို မုန္႔ေလးေပးတဲ့အကိုၾကီးက ေပးျပီး ေျခလွမ္း ၃၊ ၄လွမ္း ေလွ်ာက္တာ ဒီအခ်ိန္မွာ စစ္တပ္က ပစ္လိုက္တာ မုန္႔ေကၽြးတယ္ အကိုၾကိးရဲ႕ ရင္၀ကို မွန္ျပီးေနရာမွာတင္လဲသြားတယ္။ အျဖဴေရာင္ အက်ၤီေပၚမွာ အနီေရာင္ေတြ တျဖည္းျဖည္း လႊမ္းလာသလို အကိုၾကီးရဲ႕ မ်က္လံုးက က်ေနာ္ကို ၾကည္ေနျပီး လူအုပ္ၾကီးက အလဲလဲ အကြဲကြဲျဖစ္ကာ က်ေနာ္ကို ခ်ီျပီး ေျပးလာသလို က်ေနာ္အိမ္ကိုလည္းအေရာက္ပို႔ေပးတယ္။

က်ေနာ္ေတာင္ ကေလးပီပီ ငိုမိတယ္။ အကိုၾကီးရဲ႕ မ်က္လံုးေတြက ေျပာေနတာက ဘယ္ေတာ့မွ မေမ့ပါနဲ႔တဲ့။ ဘိုးဘြားမ်ားကို က်ေနာ္ေမးမိတယ္။ သား ေသနတ္က ပစ္လိုက္တိုင္း  ေရာင္စံုမီးဆလိုက္ေတြ ထြက္ျပီး ဟုိ အစိမ္းေရာင္၀တ္တဲ့သူက ပစ္လိုက္တာ သားကို မုန္႔ေပးတဲ့ အကိုၾကီး ရင္၀မွာ အနီေရာင္ေတြထြက္လာတာ ဘာလို႔လဲလို ေမးေတာ့ ဘိုးဘြားေတြက ဘာမွမေျပာႏိုင္ေအာင္ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္မေကာင္းျဖစ္တဲ့အမူအရာကို ျမင္ရသလို အကိုၾကီးရဲ႕လဲက်သြားတဲ့ပံုစံဟာ ဒဏ္ရာတခုလို႔ ဒီအရြယ္ေရာက္တဲ့အထိ ဘယ္လိုမွ မေမ့ႏိုင္ခဲ့ပါ။ က်ေနာ္ကဲ့သို႔ ၾကံဳေတြ႔ခဲ့ရသူမ်ားလည္း က်ေနာ္ကဲ့သို႔ ျဖစ္မည္ကို ခံစားမိပါသည္။

နိဂံုးခ်ဳပ္ဆိုရေသာ္ က်ေနာ္သည္ ထို႔ကဲ့သို႔ေသာျဖစ္ရပ္မ်ား ထပ္မံေပၚေပါက္လာမည္ကို က်ေနာ္စိုးရိမ္မိသည္။ မည္သူကိုမွ်လည္း မမုန္းသလို က်ေနာ္အား မုန္႔ေကၽြးခဲ့ေသာ ေက်ာင္းသားၾကီး၏ လဲက်ေနေသာပံုစံေပါင္းမ်ားစြာကို မျမင္ေတြ႔လိုေတာ့သလို ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္မ်ားကိုလည္း ဒဏ္ရာမ်ား မေပးခ်င္သည္မွာ က်ေနာ္ရင္ထဲက ဆႏၵပင္ျဖစ္သည္။