ဝယ္၍မရေသာ အေတြးစမ်ား

ေမ ၁၀ ၊ ၂၀၁၆
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ေရးသည္။

လူအမ်ိဳးမ်ိဳးမို႔ ဝါသနာအမ်ိဳးမ်ိဳး ရွိၾကသည္ေပါ့။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ စာဖတ္ျခင္းကို အရူးအမူးစြဲလမ္းၾကတယ္။ စာစံုဖတ္တယ္။ စာေပရဲ႕ရသကို တစိမ့္စိမ့္ခံစားတယ္။ စာဖတ္ျခင္းဟာ စာဖတ္သူကို သီးျခားကမာၻေလးတစ္ခုထဲမွာ နစ္ေမ်ာေစႏိုင္သည္ပဲ။ စာဖတ္နာခ်င္သူဆိုရင္ေတာ့ စာေရးသူကေပးတဲ့ အေတြးနဲ႔ ဒႆနေတြကို လြယ္လြယ္ကူကူ မွတ္ယူေလ့မရွိၾကဘူး။ အထပ္ထပ္အျပန္ျပန္ ပယ္သင့္သည္ကို ပယ္တတ္ပါတယ္။ စာေကာင္းတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္လိုက္ရတာဟာ ဘာနဲ႔မတူေအာင္ ရင္မွာထိရွိၿပီး တသသျဖစ္ေနေရာ။ အသပ္အရြယ္ရလာတဲ့တိုင္ ႏွလံုးသားထဲ စြဲထင္က်န္ရစ္ေနတဲ့ စာမ်ိဳးကိုေတာ့ ေမ့ပစ္ႏုိင္စြမ္းမရွိပါဘူး။ စာေရးသူရဲ႕ အေတြးေတြဟာ ဘဝအတြက္ ခြန္အားေတြ၊ အားမာန္ေတြ ျဖစ္ရသည္လည္း ရွိသလို တစ္ဘဝစာ ေမ့မရေအာင္ တရႈိက္မက္မက္ ျဖစ္ရတာမ်ိဳးလည္း ရွိတတ္တာပါပဲ။ ဒါက စာဖတ္သူရဲ႕အပိုင္း။

စာေရးသူဘက္ကေရာ ဦးေႏွာက္ေရာ ႏွလံုးသားပါမက်န္ ရင္မွာခံစားၿပီးမွ စာတစ္ပုဒ္ကို ေရးခ်လိုက္ရတာဆိုေတာ့ တန္ဖိုးထားအပ္တဲ့ ရတနာတစ္ပါးလို႔ ဆိုရမွာပါ။ သုတပဲျဖစ္ျဖစ္ ရသပဲဆိုဆို ကိုယ္စြမ္းဥာဏ္စြမ္း စိုက္ထုတ္ရတာျခင္းကေတာ့ မကြာလွပါဘူး။ စာတစ္ပုဒ္ရဲ႕ အသက္လို႔ဆိုရမယ့္ အေတြးတစ္စကိုေတာ့ စာေရးသူက မွ်ေဝခံစားေစတာအမွန္။ စာဖတ္သူရဲ႕ဆႏၵနဲ႔ ကိုက္ညီ၊ မညီဆုိတာကေတာ့ သူ႔သေဘာန႔ဲသူ။

စာေရးျခင္းဆိုတဲ့ အတတ္ပညာဟာ ေရာ့.. အင့္လို႔ ခ်ေပးမရတဲ့ အစြမ္းထက္တဲ့ပညာရပ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ပဲေပါ့။ စာေရသူဦးေရဟာ ကိန္းဂဏန္းအမ်ားႀကီးမရွိတာကိုသာၾကည့္ လို႔ ရင္းႏွီးတဲ့စာေရးစရာတစ္ဦးက ေျပာဖူးပါတယ္။ စာတစ္ပုဒ္ေရးမယ္လို႔ စိတ္ကူးလိုက္ရင္ အေတြးစေတြကို စုစည္းရတာ အခက္ခဲဆံုး၊ စိတ္ကူးယဥ္ျဖစ္ျဖစ္၊ အေတြ႕အၾကံဳပဲျဖစ္ျဖစ္ေပါ့။ ေဟာ ၿပီးစီးသြားၿပီဆိုေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာ ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူးႀကီးျဖစ္ၿပီး ဝန္ေပါ့သြားသလို ခံစားရတတ္တာ ေယဘုယ် သဘာဝလုိ႔ ေျပာရမွာပါ။ ကၽြန္မရဲ႕စာေရးသက္တမ္းေလွ်ာက္မွာ ဒီလိုပဲ ခံစားျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

တနဂၤေႏြတစ္ေန႔ အလုပ္အားရက္မွာ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမႏြယ္က ဖုန္းဆက္လာတယ္။ သူ႔အေဒၚက ကၽြန္မကိုေတြ႔ခ်င္လို႔ မွာတယ္ဆိုတ့ဲအေၾကာင္း မႏြယ္ေျပာျပထားလို႔ အန္တီစိုးအေၾကာင္းကို သိတန္သေလာက္ သိထားပါတယ္။

အန္တီစိုးက (အျငိမ္းစား) တကၠသိုလ္ပါေမာကၡတစ္ဦး။ စာေပဝါသနာႀကီးတယ္။ နည္းျပဆရာဘဝကတည္းက ကဗ်ာေတြေရးခဲ့တယ္။ တကၠသိုလ္ႏွစ္ပတ္လည္ မဂၢဇင္းေတြမွာလည္း ေရးေလ့ရွိတယ္။ ကၽြန္မစာေတြကိုလည္း ဖတ္ၿပီး ေဝဖန္ေလ့ရွိပါတယ္။ မႏြယ္လိုပဲ ကၽြန္မကလည္း အန္တီစိုးလို႔ တရင္းတႏွီး ေခၚေဝၚသံုးစြဲတယ္။ အန္တီစုိးဟာ ပညာထူးခၽြန္တာေၾကာင့္ မဟာဘြဲ႕အတြက္ တစ္ႀကိမ္၊ ပါရဂူဘြ႔ဲအတြက္ တစ္ႀကိမ္၊ ႏိုင္ငံျခားပညာသင္ဆု ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရတယ္။

မႏြယ္တို႔အိမ္ကိုေရာက္သြားေတာ့ အန္တီစိုးကို က်န္းက်န္းမာမာနဲ႔ ေတြ႔ရတယ္။ အသက္ (၇၀) ေက်ာ္ဆိုေပမယ့္ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္တာေၾကာင့္ အန္တီစိုးဟာ သြက္လက္ဖ်က္လတ္တုန္း။ ကၽြန္မကိုေတြ႔ေတာ့ အားရဝမ္းသာႏႈတ္ဆက္တယ္။

“ခင္ေလးကို အန္တီျပစရာလည္း တစ္ခုရွိတယ္။ ေျပာစရာေလးရွိလည္းရွိလို႔ မႏြယ္နဲ႔မွာလိုက္တာ။ အားမွ အားရဲ႕လားဟင္ အခ်ိန္ေရာရရဲ႕လား”

“ရပါတယ္  အန္တီ။ အန္တီနဲ႔လည္း ေတြ႔ခ်င္ပါတယ္။ အန္တီ့ဆီက ဗဟုသုတေတြရတာဆိုေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ တကယ့္ကို အက်ိဳးရွိတာပါ”

အန္တီစိုး မႏြယ္န႔ဲ ကၽြန္မတို႔သံုးေယာက္ စကားစျမည္ေျပာေနၾကတုန္းမွာပဲ။ အန္တီစိုးက သူ႔အခန္းထဲကို ဝင္သြားၿပီး စာအိတ္ရွည္ၾကီးတစ္ခု ယူလာၿပီးေပးတယ္။

စာအိတ္ကိုဖြင့္လိုက္ေတာ့ ဝါၾကန္႔ၾကန္႔ျဖစ္ေနတဲ့ စာရြက္ေလးငါးရြက္ကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ ညီညာလွပတဲ့ လက္ေရးေလးေတြက မိန္းကေလးလက္ေရးျဖစ္မွာပဲလို႔ ထင္လိုက္တယ္။ Dear Soe အစခ်ီတဲ့ စာရွည္ႀကီးကို မဖတ္ရေသးခင္ အန္တီစိုးက ေျပာလိုက္တယ္။

“အန္တီ မဟာဘြဲ႔အတြက္ ပထမအႀကိမ္ အေနနဲ႔ အဂၤလန္ကို သြားခဲ့ရတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာတုန္းကတည္းက ကဗ်ာေလး ေရးေနက်ဆိုေတာ့ ဟိုေရာက္ေတာ့လည္း အဲဒီကမဂၢဇင္းတစ္ခုကို အဂၤလိပ္ကဗ်ာရွည္တစ္ပုဒ္ေရးပို႔လိုက္တာ ပါလာတယ္။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တစ္လေလာက္မွာ ေနာက္ထပ္ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ ေရးျပန္တယ္။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ အဲဒီမဂၢဇင္းတိုက္ကတစ္ဆင့္ အန္တီဆီကို ဒီစာေရာက္လာေတာ့တာပါပဲ။ စာကိုေတာ့ ခင္ေလးအိမ္ကိုယူသြားၿပီး ေအးေအးေဆးေဆးဖတ္ၾကည့္။ ေနာက္တစ္ပတ္ေလာက္က်ရင္ အန္တီနဲ႔ ျပန္ေတြ႔ၾကတာေပါ့။ မေကာင္းဘူးလား”။

“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ။ ေနာက္အပတ္ တနဂၤေႏြေန႔မွာ ကၽြန္မ အန္တီ့ဆီကို ဆက္ဆက္လာခဲ့ပါမယ္။”

အိမ္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ကၽြန္မစာအိတ္ကို ဖြင့္ဖတ္ျဖစ္တယ္။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက စာရြက္ေလးမို႔ ေဟာင္းႏြမ္းေနေပမယ့္ မင္ေရာင္ရင့္ရင့္နဲ႔ေရးထားတဲ့ စာသားေတြကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ဖတ္လို႔ရပါတယ္။

“ဆရာမစိုးရဲ႕ကဗ်ာက အေမနဲ႔သမီးအေၾကာင္းမို႔ ကၽြန္မခံစားရလြန္းတာေၾကာင့္ ဆရာမဆီကို စာေရးမိတာပါ။ အခ်ိန္ေပးၿပီးဖတ္ပါလို႔ ကၽြန္မအႏူးအညြတ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ေနာ္။”

“ကၽြန္မနာမည္က အင္မလီ။ ကၽြန္မရဲ႕အေၾကာင္းစံုကို ဖတ္ၿပီးတဲ့အခါ ဆရာမအတြက္ ကဗ်ာတစ္ပုုဒ္ ေရးဖြဲ႔ႏုိင္မယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္မမွာ မ်ိဳးရုိးနာမည္မရွိပါဘူး။ အင္မလီလို႔ပဲ သိထားပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္မကို ေမြးကင္းစအရြယ္ကတည္းက မိဘမဲ့ေဂဟာကို ပို႔ေပးခဲ့တာေၾကာင့္ပဲ။ ဘယ္သူကပို႔တယ္။ မိဘဘယ္သူဆိုတာ ကၽြန္မ မသိခဲ့ပါဘူး။ ကၽြန္မဟာ သာမန္မိန္းကေလးတစ္ဦးပါပဲ။ ေခ်ာေခ်ာလွလွ မဟုတ္ပါဘူး။ ပညာလည္း မေတာ္ပါဘူး။ ကၽြန္မကို ေမြးစားဖို႔သူလည္းမရွိေတာ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းမွာပဲ အသက္ျပည့္တဲ့အထိေနထိုင္ရင္း ႀကီးျပင္းခဲ့ရပါတယ္။ေက်ာင္းကအစီအစဥ္နဲ႔ပဲ သိုးေမြးစက္ရုံတစ္ရုံမွာ ကၽြန္မအလုပ္ဝင္ရတယ္။ တစ္ပတ္မွာ (၆) ရက္အလုပ္ဆင္းရၿပီး တနဂၤေႏြတစ္ရက္ေတာ့ နားရပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးအတြင္းမွာေပါ့။”
“ကၽြန္မလည္း တနဂၤေႏြအားရက္မွာ ေက်ာင္းနားက ပန္းျခံေလးတစ္ခုကို သြားေလ့ရွိတယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္မလိုပဲ ပန္းျခံကိုလာေလ့ရွိတဲ့ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္မွန္းတန္းမိရာက မိတ္ေဆြျဖစ္သြားၾကေရာ။ ေက်ာင္းကအုပ္ခ်ဳပ္ရးမွဴးက မွာထားတာေတာ့ရွိတယ္။ ဘယ္သူစိမ္းေယာက်ာၤားတစ္ေယာက္ကိုမွ သူမ်ားမိတ္ဆက္မေပးဘဲနဲ႔ မိတ္ေဆြမဖြဲ႔ရဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူ႔(ဂၽြန္) ကိုၾကည့္ရတာ လူရုိးလူေကာင္းလို႔ ခန္႔မွန္းမိတာေၾကာင့္ ကၽြန္မတို႔ခ်င္း ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ၾကတယ္။”

“ဂၽြန္က ေျပာျပတယ္။ သူဟာ ကၽြန္မတိုၿမိဳ႕ေလးရဲ႕ အစြန္းမွာ စခန္းခ်ေနတဲ့ တပ္သားတစ္ေယာက္ပါတဲ့။ သူ႔အေမက တျခားၿမိဳ႕မွာရွိတယ္တဲ့ေလ။ သိပ္မၾကာပါဘူး။ သူက ကၽြန္မကိုခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာလာတယ္။ ဒါေပမယ့္ လက္ထပ္ဖို႔ေတာ့ အခ်ိန္ယူရမယ္ေျပာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူ႔အေမက လံုးဝသေဘာတူမွာ မဟုတ္လို႔ဘဲ။ သူ႔လခရယ္ ေထာက္ပံ့ေၾကးအားလံုးကို အေမ့ကိုပို႔ေပးရတဲ့အျပင္ အသက္အာမခံကိုုလည္း အေမ့နာမည္နဲ႔ပဲ ထားတာေၾကာင့္လို႔ ေျပာပါတယ္။”

“ကၽြန္မက ဝင္ေငြရွိတဲ့အျပင္ သူ႔ကိုအရမ္းခ်စ္တာေၾကာင့္ သူ႔လစာေငြကို လံုးဝထည့္မစဥ္းစားေၾကာင္း ေျပာျပလုိက္တယ္။ အဆံုးမွာ ကၽြန္မတို႔လက္ထပ္ျဖစ္ၾကတယ္။ အိမ္ေသးေသးေလးတစ္လံုးဌားၿပီး ေနၾကတယ္။ ကၽြန္မတို႔ အရမ္းေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ ဂၽြန္ဟာ ကၽြန္မအေပၚ အရမ္းၾကင္နာတယ္။ ကၽြန္မဘဝဟာ ကံေကာင္းလာၿပီလို႔ ကၽြန္မယံုၾကည္ေနတုန္းမွာ ဂၽြန္ဟာတိုက္ပြဲထြက္ဖို႔ အမိန္႔က်လာတယ္။ သီတင္းေျခာက္ပတ္ေလာက္အၾကာမွာ ကၽြန္မဆီကို သတင္းေရာက္လာတယ္။ ဂၽြန္တိုက္ပြဲမွာ က်သြားပီတဲ့။ ကၽြန္မ ဘာဆက္လုပ္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္မသမီးေလး ကိုယ္ဝန္ကို ကၽြန္မလြယ္ထားရၿပီေလ”

ေျပာရဦးမယ္။ ဂၽြန္ဆီက ကၽြန္မလက္ေဆာင္ထုပ္ေလးတစ္ထုပ္ ရလိုက္တယ္။ သတင္းဆိုးႀကီးနဲ႔အတူေပါ့။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္မတို႔လက္ထပ္တုန္းက သူမေပးျဖစ္ခဲ့တဲ့ လက္ထပ္လက္စြပ္ေလးတစ္ကြင္းနဲ႔ ကေလးေစာင္ေလးတစ္ထည္။ ကၽြန္မေလ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ အားတင္းလိုက္တယ္။ ဂၽြန္ကၽြန္မဆီက ထြက္သြားေပမယ့္ ကၽြန္မအတြက္ သမီးေလးထားရစ္ခဲ့ေပးတာကိုေပါ့။ သမီးေလးကိုေမြးၿပီး တစ္လခြဲအၾကာမွာ ေန႔ကေလးထိန္းေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ အပ္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မငယ္ငယ္တုန္းကဘဝမ်ိဳးေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့။ ကၽြန္မေလ သမီးေလးအတြက္ ပိုၿပီးအလုပ္လုပ္တယ္။ သမီးေလးကို ဂၽြန္ေပးထားတဲ့ေစာင္ေလးနဲ႔ ေထြးပတ္ထားရတာ ကၽြန္မအနားမွာ ဂၽြန္ရွိေနသလို ခံစားရတယ္။ သမီးေလးနဲ႔ ကၽြန္မဘဝဟာ သိပ္ကိုေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ သမီးေလးဟာ သူ႔အေဖနဲ႔တူၿပီး သိပ္ခ်စ္စရာေကာင္းပါတယ္။

တစ္ေန႔ ကၽြန္မအလုပ္ရုံမွာရွိေနတုန္း သမီးေက်ာင္းက ဖုန္းဆက္လာတယ္။ ေက်ာင္းကို အျမန္ဆံုးလိုက္ခဲ့ပါတဲ့။ သမီးေလးဟာ အဖ်ားႀကီးရာက အသက္ပါဆံုးသြားခဲ့ရၿပီေလ။ ကၽြန္မဘဝတစ္လံုး ဘာအလင္းေရာင္မွ မရွိေတာ့ဘူး။ ေမွာင္မည္းေနၿပီ။ ကၽြန္မဘာဆက္လုပ္ရမွာလဲဟင္။ ဆရာမေျပာသလို အေမနဲ႔သမီးၾကား ေမတၱာတရားဆိုတာ ရွိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မမွာက ခ်စ္ဖို႔သမီးေလးမွ မရွိေတာ့တာဘဲ။ ကၽြန္မခ်စ္တဲ့သူအားလံုး ကၽြန္မအနားမွာ မရွိေတာ့ဘူးပါရွင္။ ကၽြန္မရင္ထဲက ခံစားမႈေတြကို ဆရာမရယ္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေလာက္ ဖြဲ႔ေပးပါလားဟင္။ ကၽြန္မရင္ထဲက ေဝဒနာမ်ား ေလ်ာ့သြားမလားလို႔ပါ။ ဆရာမေရ အေတြးဆိုတာ ဝယ္လို႔ရတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါဘူးေနာ္။

ေျပာရဦးမယ္။ ကၽြန္မေလ အခုေတာ့ ကၽြန္မဘဝစခဲ့ရတဲ့ မိဘမဲ့ေက်ာင္းကို ျပန္ေရာက္သြားပါၿပီ။ ေက်ာင္းအမႈထမ္းလုပ္ရင္း ကၽြန္မလို၊ ကၽြန္မသမီးေလးကို ဘဝတူကေလးေတြနဲ႔ပဲ ေပ်ာ္ေအာင္ေနေနပါတယ္ရွင္။

ခ်စ္ခင္ေလးစားလ်က္
အင္မလီ

စာကိုဖတ္ၿပီး ကၽြန္မေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။ အန္တီစိုးနဲ႔ဆံုေတာ့ ေမးတယ္။ ဘယ္လိုလဲ ခင္ေလး စာဖတ္ၿပီးၿပီလားတဲ့။

“စာကစိတ္ဝင္စားစရာေကာင္းပါတယ္ အန္တီ။ ဒါနဲ႔ အန္တီေနာက္ပိုင္းမွာ အင္မလီနဲ႔ ဆက္သြယ္ျဖစ္ေသးလား။”

“အန္တီ သူ႔ကိုအဆက္အသြယ္ လုပ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ အန္တီ အိမ္မျပန္ခင္ သူ႔ကိုစာတိုက္ကတစ္ဆင့္ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ေရးပို႔လိုက္ၿပီး ေငြလည္း ပို႔လိုက္ပါတယ္။”

“ဒါေပမယ့္ အန္တီ့ကဗ်ာကို သူမဖတ္လိုက္ရဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”

“အန္တီ့စာမေရာက္ခင္တစ္ရက္ကပဲ အင္မလီဟာ ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ရုတ္တရက္ဆံုးသြားၿပီတဲ့။ အင္းေလ သူ႔ႏွလံုးသားမွာ ဒဏ္ရာအထပ္ထပ္ ရေနမွေတာ့ကြယ္”

ကၽြန္မအေတြးထဲမွာ သူမအေၾကာင္းေတြက တဝဲလည္လည္ ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့။

ႏွင္းဆီခင္