ျမန္မာရုပ္ရွင္ႏွင့္ လူတန္းစားျပသာနာ

ေက်ာင္းစာေတြနဲ႔ခ်ည္းရွဳပ္ေနလို႔ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြနဲ႔ေ၀းေနတာ ၈ လေလာက္ရွိပါျပီ၊ ေက်ာင္း ဖြင့္ေနတုန္းမွာ Chatting လည္းမလုပ္ျဖစ္။ အရင္ကလို Shwedream တို႔ Pansagar တို႔လို ၀က္ဘ္ဆိုက္ေတြလဲ ေ၀းေ၀းတခါ မွပဲ၀င္ျဖစ္ေတာ့ ျမန္မာမွန္သမွ် လြမ္းမိ ပါတယ္။ ျမင္သာျမင္ မၾကင္ရဆိုသလို ရုပ္ရွင္ေတြသီခ်င္းေတြရွိမွန္းသိ ေပမဲ့လည္း မၾကည့္ျဖစ္ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ စာေမးပြဲေတြ Assignment ေတြ အားလံုးျပီးတဲ့ေန႔မွပဲ YAMC တို႔ Myanmarpyithar.com တို႔ကရုပ္ရွင္ေတြကို တစ္ကားျပီးတစ္ကား ဆက္တိုက္ၾကည့္လိုက္ တာ ေခါင္းကိုက္လို႔ ေဆးေတာင္ေသာက္ယူရပါတယ္။ ဒီ website ပိုင္ရွင္ေတြကို ေက်းဇူးအရမ္းတင္ပါတယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔လို ႏိုင္ငံျခားမွာေရာက္ေနတဲ့ျမန္မာေတြအတြက္ ကိုယ့္ျပည္ကိုယ့္ရြာကို အလြမ္းေျဖဖို႔ၾကည့္စရာေလး ေတြကို အခမဲ့ စုေဆာင္းေပးလို႔ပါ။ ျပီးေတာ့ ျပည္တြင္းမွာ ဘာေတြျဖစ္ျပီး ဘာေတြေျပာင္းေနတယ္ ဆိုတာလည္း နည္းနည္းပါးပါးသိရတာေပါ့။ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြကို ဒီထက္ပိုျပီး တင္ႏိုင္ပါေစလို႔ဆုေတာင္းေပးပါတယ္
.
ရုပ္ရွင္ေလာကမွာ Technical နဲ႔ပတ္သက္ျပီး တိုးတက္လာတာေတြ႔ရေတာ့ ၀မ္းသာပါတယ္။ အရင္ကလို ဂဂ်ိဳး ဂေဂ်ာင္ Background Music ေတြ၊ ၾကည့္သာၾကည့္ရတာ မ်က္ႏွာကိုမျမင္ရေလာက္ေအာင္ အလင္းမ်ားတာ ေတြေတာ့ သိပ္မရွိေတာ့ဘူး။ အသံေတြဆိုရင္လည္း ရွင္းရွင္းလင္းလင္းၾကားရ၊ နားေထာင္ရဆိုေတာ့ ပိုအရသာ ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ဗဟုသုတရမဲ႔ရွပ္ရွင္ဆိုရင္ မရွိသေလာက္ရွားတယ္လို႔ထင္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ျမန္မာျပည္သူ အမ်ားစုကို ေအာက္တန္းစား ဆိုျပီး ႏွစ္ေပါင္း မ်ားစြာ ေစာ္ကားလာခဲ့တဲ့ ကိစၥလည္း မေလ်ာ့ေသးဘူးျမင္မိပါ တယ္။ ဒီကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ျပီး က်ေနာ္ထင္သလိုပဲ သူမ်ားေတြေရာထင္သလား၊ ဒါမွမဟုတ္ က်ေနာ္တစ္ေယာက္ တည္း အဲ့ဒီလိုထင္ေနတာလားဆိုတာသိခ်င္လို႔ ဒီေဆာင္းပါးေလးကိုေရးလိုက္တာပါ။ ဖတ္ၾကည့္ျပီးေတာ့ အကို၊ အမ၊ ညီ၊ ညီမတို႔ထင္တာေလးေတြကိုလည္း ေျပာျပပါအံုးလို႔။
.
ေျပာခ်င္တာေလးေတြကို စေျပာရမယ္ဆိုရင္ဗ်ာ — ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္တိုင္း ကုမၼဏီပိုင္ရွင္ေတြ၊ မီလ်ံနာေတြ၊ သူေဌးသား သူေဌးသမီးေတြခ်ည္းပဲ။ အခုေနာက္ပိုင္း ရာဇာေန၀င္း ကိုး ယိုကားယားလုပ္ျပတာေခတ္စားလာျပီး ကတည္းက Request ေတြ၊ Good Morning ေတြ၊ ႏိုင္ငံျခားေတြ မိွဳလိုေပါက္လာသလားလို႔၊ တစ္ကားလာ လည္း ႏိုင္ငံျခားမွာပညာသင္၊ ေနာက္ တစ္ကားလာလည္း ႏိုင္ငံျခားမွာ ကုမၼဏီေထာင္။ ေျပာလိုက္ရင္လည္း သိန္းေတြ သန္းေတြနဲ႔ခ်ည္းပဲ။ ျပီးေတာ့ ရုပ္ရွင္ကားတိုင္း လိုလိုကလည္း လူခ်မ္းသာအေၾကာင္းခ်ည္းပဲ။
.
တကယ္တမ္းေတာ့ ျမန္မာျပည္သူအမ်ားစုဟာ ဆင္းရဲတြင္းနက္ျပီးေတာ့ ရုန္းကန္ေနရတာပါ။ ဒါေၾကာင့္ အခ်စ္ ကားေတြအျပင္ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းထဲမွာျဖစ္ေနတဲ့ ျပသနာေလးေတြကိုလည္း မီးေမာင္းထိုးျပရင္ ပိုေကာင္းမလား လို႔ပါ။ အဲ့ဒါထက္ဆိုးတာက ဆင္းရဲတဲ့လူေတြကို ေအာက္တန္းစားဆိုျပီး ေစာ္ကားတဲ့ကိစၥပါ။ ရုပ္ရွင္အေတာ္မ်ား မ်ားမွာ ေငြရွိတဲ့လူကို ဂုဏ္သေရရွိ အထက္တန္းစားလို႔ ရည္ညြွန္းျပီး ဆင္းရဲတဲ့လူကို ေအာက္တန္းစားလို႔ ေျပာတတ္ၾကပါတယ္၊ အမွန္ဆိုရင္ ေအာက္တန္းစားဆိုတာ ဆင္းရဲတာထက္ ႏွက္ရိွင္းပါတယ္။ အဆင့္အတန္းမဲ့၊ ဂုဏ္သ ေရမဲ့၊ အက်င့္ပ်က္၊ ဆိုးသြမ္း၊ ကေလကေခ် စတဲ့ စတဲ့ အဓိပါယ္ေတြ ကပ္ပါလာတယ္ ဆိုတာကို စာေရးဆရာေတြ၊ ဇာတ္ညႊန္းသမားေတြ က်ေနာ္တို႔ထက္ပိုနားလည္ပါတယ္၊၊ ဒါေပမဲ့ ပညာရွိ သတိ ျဖစ္ခဲဆိုသလို သတိထားမိပံုရဟန္ မတူဘူး။
.
အဆင့္အတန္းမရွိဘူးဆိုျပီး ေငြေၾကးမခ်မ္းသာသူေတြကိုေစာ္ကားတဲ့ရုပ္ရွင္တစ္ခုကို ဥပမာေပးရရင္ “မဆံုခဲ့ ၾကရင္” ဆိုတဲ့ ဗီဒီယိုဇာတ္ကားက အေကာင္းဆံုးျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္တယ္။ အဲ့ဒီထဲမွာ လြင္ျပင္ (မင္းေမာ္ကြန္း) က ႏွလံုးေရာဂါသည္၊ ငယ္ငယ္စိုး (အိျႏာေက်ာ္ဇင္) က လြင္ျပင့္ကို ေဆးတိုက္ရတဲ့ သူနာျပဳဆရာမအတုေလး ပါ။ ျဖစ္ပံုက ဒီလိုပါ၊ တစ္ရက္မွာ ငယ္ က ကားဓာတ္ဆီကုန္သြားလို႔ အကူအညီ ေတာင္းဖို႔ဆိုျပီး လြင္ျပင္တို႔အိမ္ အ၀င္ လြင္ျပင့္ကိုေဆးတိုက္ေပးရမဲ႔ Nurse အသစ္နဲ႔မွားျပီး သူ႔ကို အိမ္ထဲေခၚသြားရာက ေန လြင္ျပင့္ကိုဂရု ဏာသက္ျပီး သူနာျပဳဆရာမအတုဘ၀ေရာက္သြားရတာပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလံုးရဲ ့ မိဘေတြက ခ်မ္းသာပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူနာျပဳဆိုတဲ့ ငယ့္ကို လြင္ျပင့္အေမက ဆင္းရဲတယ္လို႔ တရားေသတြက္ထားပါတယ္။ အခ်ိန္တခနအ တြင္းမွာ လူငယ္ခ်င္းေမတၱာမွ်သြားၾကတာကို လြင္ျပင္ရဲ႔မိခင္သိေတာ့ ဘာမဟုတ္တဲ့မိန္းကေလး၊ ဘာ အဆင့္အတန္းမွမရွိတဲ့မိန္းကေလးနဲ႔ သူ႔သားကိုသေဘာမတူဘူးတဲ့။ အဲ့ဒါကို ငယ္ရဲ ့ေရွ ့မွာေျပာတာ။ အဲ့ဒီအခ်ိန္ အထိ ငယ္ဟာသူနာျပဳအစစ္မဟုတ္မွန္း လြင္ျပင့္မိခင္မသိေသးဘူး။ ဟန္ေဆာင္မွန္းသိလို႔ အက်င့္မေကာင္းဘူး ဆိုျပီး သေဘာမတူရင္ေတာ့တမ်ိဳးေပါ့။ အခုဟာက ေငြေၾကးေၾကာင့္မလို႔ အဆင့္မရွိဘူးဆိုျပီး ကံယာကံရွင္ မိန္း ကေလးကို ေရွ ့မွာထားျပီး ႏွိမ္ခ်တာကေတာ့ အရမ္းရုပ္ဆိုးလြန္းလွပါတယ္။
.
ငယ္ကလည္း “အန္တီေျပာသလို မ်ိဳး က်မတို႔က အန္တီတို႔ေလာက္ မခ်မ္းသာပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဆင္းရဲမြဲေတေနတဲ့ အ တန္းစားထဲကေတာ့မဟုတ္ပါ ဘူး။ သာမန္လူတန္းစားထက္ေတာ့ပိုပါတယ္” တဲ့။ လြင္ျပင့္မိခင္ေျပာတာနဲ႔ ငယ္ေျပာတာေတြက ဘာကိုျပေန လည္းဆိုေတာ့ သူေဌးမဟုတ္ရင္ အဆင့္အတန္းမရွိဘူး၊ ေအာက္တန္းစားဆိုတာကိုေပါ့ဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ Nurse ဆိုရင္ ဆင္းရဲျပီး အဆင့္မရွိေတာ့ဘူးတဲ့လားဗ်ာ။ သူနာျပဳဆိုရင္ အဆင့္မရွိဘူးလို႔ေျပာတာဟာ ေစတနာ၊ ၀ါသနာနဲ႔ ဂရုဏာဆိုတဲ့ နာသံုးနာကိုစားျပီး အားရွိတဲ့ သူနာျပဳဆရာမေတြအားလံုးကို သိမ္းၾကံဳးေစာ္ကားလိုက္တာလို႔ က် ေနာ္ထင္ပါတယ္၊ သူနာျပဳဆရာမေတြသာမရွိရင္ နယ္မွာမေျပာနဲ႔ ရန္ကုန္လို ျမိဳ႔ၾကီးျပၾကီးကလူနာေတြေတာင္ အသက္မွီမွာမဟုတ္ဘူး၊ ဖိလစ္ပိုင္ႏိုင္ငံကတခ်ိဳ ့ေဒသနဲ႔ အာဖရိကႏိုင္ငံေတြမွာဆိုရင္ သူနာျပဳဆရာမေတြ ႏိုင္ငံ ျခားထြက္ကုန္ၾကလို႔ ႏိုင္ငံထဲမွာ က်န္းမာေရး၀န္ထမ္းအလံုအေလာက္မရွိပဲ လူေသႏွုန္းျမင့္လာေနတာကို ဇာတ္ ညႊန္းဆရာေတြ၊ ဒါရိုက္တာေတြ၊ မင္းသား မင္းသမီးေတြ အေလးထားပံုမရပါဘူး။ လူ႔အသက္ကယ္တဲ့ ေစတနာ့၀န္ထမ္းေတြကိုေစာ္ကားရဲတဲ့သတၱိကိုေတာ့ ခ်ီးက်ဴးရမလိုပါပဲဗ်ာ။
.
အဲ—ေငြေၾကးဆင္းရဲေတာ့ေကာ ဘာျဖစ္လဲဗ်ာ။ ေငြမရွိေပမဲ့ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ အက်င့္သီလရွိတဲ့သူေတြ သန္း နဲ႔ခ်ီရွိ ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္အေျခအေနကိုျပန္ၾကည့္ရင္လည္း ခ်မ္းသာသမားက လက္တစ္ဆုတ္စာပဲရွိတာပါ၊ သန္းေပါင္းမ်ား စြာေသာျပည္သူေတြက လယ္သမား၊ အလုပ္သမား၊ လက္လုပ္လက္စားဆင္းရဲသားေတြပါ။ ဒီလူ ေတြကပဲ တစ္ႏိုင္ငံလံုး စားဖို႔၊ ၀တ္ဖို႔၊ သံုးဖို႔အတြက္ လယ္ကြင္းေတြမွာ၊ စက္ရံုေတြမွာ၊ လမ္းေဘးေတြမွာ နဖူး ေခႊ်းေျခမက်ေအာင္ ရုန္းကန္ေနၾကတာပါဗ်ာ။ အဆင့္အတန္းလို႔ေျပာတဲ့ေနရာမွာေရာ အက်င့္စာရိတတို႔၊ ကိုယ္ က်ိဳးစြန္႔ျပီး အမ်ားအက်ိဳးေဆာင္တာတို႔ ဘယ္ေရာက္သြားလဲ ဆိုတာကို ေမးခ်င္ပါတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း နယ္ ကပါ။ ျမိဳ႔ၾကီးထက္စာရင္ နယ္ေတြမွာ ေငြေၾကးဆင္းရဲသမားပိုမ်ားတယ္ဆိုတာကို အထူးေျပာစရာမလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျမိဳ႔ၾကီးကလူေတြထက္ မပိုရင္ေတာင္ နယ္သူနယ္သားေတြရဲ႔ ရိုးသားမႈက ျမိဳ႔ၾကီးသားေတြထက္ ေတာ့မနည္းပါဘူး။ စိတ္ဓာတ္ျမင့္မားၾကပါတယ္။ ၾကားသေလာက္၊ ဖတ္မိသေလာက္ဆိုရင္ ဘိန္းေမွာင္ခုိကူး သမားေတြ၊ လူေမွာင္ခိုကူးသမားေတြ၊ ႏိုက္ကလက္ေထာင္သမားေတြ၊ ရွယ္ယာလိမ္သမား အမ်ားစုဟာ ျမိဳ႔ၾကီး ေတြမွာေနတဲ့ သူေဌးေတြပါ။ ဒီလိုေျပာလို႔ သူေဌးတိုင္းမေကာင္းဘူးလို႔ ေျပာတာမဟုတ္ပါဘူး၊
.
ဆိုလိုတာကေတာ့ဗ်ာ အဆင့္အတန္းဆိုတာနဲ႔ ေငြေၾကးခ်မ္းသာတာနဲ႔ကို ညီမွ်ျခင္းမခ်ၾကပါနဲ႔လို႔။ ေငြေၾကးကို ပါ၀ါလိုသံုးျပီး လူေတြကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးဒုခေပးတဲ့ ေအာက္တန္းက်တဲ့ သူေဌးေတြရွိသလို၊ ေငြေၾကးမခ်မ္းသာေပမဲ့ စိတ္ ဓာတ္နဲ႔ ကို္ယ္က်င့္တရားျမင့္မားသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ ျမန္မာျပည္သူေတြက သူတို႔ရဲ ့ထြက္ေပါက္ျဖစ္တဲ့ ရုပ္ရွင္ ၾကည့္ခါမွ ေၾသာ္— ငါတို႔ကဆင္းရဲတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ငါတို႔ကေအာက္တန္းစားေတြပါလားဆိုတဲ့ သိမ္ငယ္မွဳမ်ိဳး ေတြကို ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြက မေပးသင့္ဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္။ ေက်းဇူးရွင္ကို ေက်းစြပ္ဆိုသလိုမ်ိဳး ကိုယ့္ကိုထမင္း ေကြ်းတဲ့ ကိုယ့္ပရိတ္သတ္ေတြကို ေအာက္တန္းစားလူဆင္းရဲေတြဆိုျပီး ဖန္သားျပင္ကေန မေစာ္ကားၾကပါနဲ႔ ေတာ့လို႔—
.
ေဆာင္းပါးရွင္ ေအေကရဲ႕  မ်ိဳးဆက္သစ္ ေ၀ဖန္ေရးမဂၢဇင္းမွာ  ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့ေသာ ေဆာင္းပါးကို ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။