အဇၥ်တၱ ပါေဖာ့မင့္(စ)

ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၁ ၊ ၂၀၁၂

ကိုအင္း၀

ကၽြန္ေတာ္ေတြးမိပါသည္။ ၿမစ္ေတြဘာေၾကာင့္ ေကြ ့ေကာက္ရသနည္း။ ေရဆိုတာ ၾကည္လင္တဲ့အရာ သန္ ့စင္တဲ့အရာ အဲဒီလိုၾကည္လင္သန့္စင္တဲ့ ေရေတြ တစ္စုတစ္ေ၀းတည္း စီးဆင္းသြားၾကခါမွ ဘာေၾကာင့္ ေကြ ့ေကာက္သြားရပါသနည္း။ တကယ္ေတာ့ၿမင့္ရာမွနိမ့္ရာသို့စီးဆင္းတဲ့ေရဟာပထ၀ီအေနအထားရကုန္းၿမင့္ေတြကို ေရွာင္ရွားရင္း မလႊဲမသာမေရွာင္သာ ေကြ ့ေကာက္လိုက္ရၿခင္း ၿဖစ္ပါလိမ့္မည္။

ၿမစ္ေတြဟာ ေကြ ့ေကာက္တယ္။
မိန္းမေတြဟာ ေကြ ့ေကာက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မေၿဖာင့္တန္းခဲ့ဘူး။

ဖတ္ခဲ့ဖူးေသာ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ထဲကၿဖစ္သည္။ တကယ္ေတာ့ ၿမစ္ေတြ ေကြ ့ေကာက္ၾကသလို လူမိန္းမတို ့ ေကြ ့ေကာက္ၾကသလို လူေယာက္်ားတို ့ မေက်ာ္ၿဖတ္ႏိုင္သၿဖင့္ ေကြ ့ေကာက္လိုက္ရၿခင္းၿဖစ္မည္။ လူေတြက အတၱေက်ာက္ေဆာင္၊ ေလာဘပင္လယ္ထဲ လိုလိုလားလား ရြက္လႊင့္ရာမွ ေကြ ့ေကာက္လိုက္ရၿခင္း ၿဖစ္လိမ့္မည္။

ဤေလာဘသည္ကား လူသားတို ့ စိုက္ပ်ိဳးထားေသာ မာယာေတာမ်ား အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေန၏ ။ ထိုမာယာေတာမ်ား ကိုပင္ လူသားတို ့ ေၿမဆီေကၽြးၾက၏။ ေရေလာင္းေပါင္းသင္ၾက၏ ။ ထိုသို ့ၿဖင့္ ဤေလာကတြင္ သက္ေစာင့္ေဆးထက္ အဆိပ္ခြက္မ်ား ပိုမို၍ ေ၀စည္လာၾက၏ ။ နဂိုလွၿပီးသားေလာကသည္ လူတို ့၏အတၱေၿခသံ မာယာလက္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ တၿဖည္းၿဖည္း အက်ည္းတန္စၿပဳလာၿပီၿဖစ္သည္။

As you sow, So shall you reap.

ဤေလာကသည္ သင္ပ်ိဳးၾကဲခဲ့သမွ် သင္ၿပန္လည္ ရိတ္သိမ္းရမည္ၿဖစ္သည္။ ပိေတာက္စိုက္သူသည္ ပိေတာက္ရနံ ့ကို ရႈရႈိက္ရၿပီး ပဒိုင္းပင္စိုက္သူသည္ ပဒိုင္းသီးရနံ ့သာ ရႈရိႈက္ရမည္ၿဖစ္သည္။ သင္အားကိုးတၾကီး ကာရံခဲ့ေသာ မာယာစည္းရိုးမ်ားသည္ကား သင္၏အတိတ္၊ ပစၥဳပန္၊အနာဂတ္တို ့အတြက္ သက္လံုေကာင္းေသာ အကာအကြယ္မ်ား မၿဖစ္ခဲ့ပါ။ တကယ္ေတာ့ ထိုမာယာသည္ အတၱၿမစ္ၾကီး၏ အကို္င္းအလက္ၿမစ္လက္တက္ငယ္မွ်သာ ၿဖစ္၏။

ထိုအတၱေၾကာင့္ပင္ ေတာရိုင္း၀ါဒ(၀ါ) ၾကီးႏိုင္ငယ္ညွင္း၀ါဒၾကီး ေပၚလာခဲ့သည္။လူကေၿမြကိုေၾကာက္၏။ ေၿမြက ပင့္ကူကို ေၾကာက္၏။ ပင့္ကူကားလူကိုၿပန္ေၾကာက္၏။ တကယ္ေတာ့ ဤေလာက၌ ၿပီးၿပည့္စံေသာညီမွ်ၿခင္းမ်ားရွိ၏။ ၿမင္သာေသာ ညီမွ်ၿခင္းမ်ားႏွင့္ မၿမင္သာေသာညီမွ်ၿခင္းမ်ားသာ။ လူသည္ လူလူခ်င္းလွည့္စား၏။ ကမာၻၾကီးကိုလွည့္စား ခ်င္လာ၏။ စၾက၀ဠာၾကီးကိုပင္ လွည့္စား၏။ ယုတ္စြအဆံုး ကိုးကြယ္ရာအရွင္ကိုပင္ လွည့္စားလာ၏။

တစ္ခါတုန္းက အေရွ ့အလယ္ပိုင္းေဒသရွိ ႏိုင္ငံတစ္ခုတြင္ ကုလားအုတ္ေမြးသူတစ္ဦး ရွိခဲ့၏။ တစ္ေန ့တြင္ ကုလားအုတ္မ်ားအနက္မွ အလွဆံုးအၾကီးဆံုးကုလားအုတ္ တစ္ေကာင္ ေပ်ာက္သြား၏။ ပတ္၀န္းက်င္ ရြာနီးစပ္၌ ရွာေတာ္လည္း မေတြ ့။ ကႏၱာရတစ္ခြင္ ၿပဲၿပဲစင္ေအာင္ ရွာေသာလည္းမေတြ ့။ ပိုင္ရွင္မွာရွာမရသည့္အဆံုး စိတ္ညစ္လာ၏။ လူသားပီပီလြန္စြာမွ ႏွေၿမာလာ၏။ ၾကံရာမရသည့္အဆံုး ဘုရားထံဆုပန္သည္။ “ အို- အရွင္ ၊ထိုကုလားအုတ္ ၿပန္ရွာေတြ ့

လွ်င္ တန္ဖိုးေငြ၏ ဆယ္ပံုတစ္ပံုၿဖစ္ေသာ ဒီနာေငြတစ္ဆယ္ၿဖင့္ ေရာင္းခ်ပါမည္ ” ဟု ဘုရားသခင္ထံ ကိုးလိုက္၏။

ထိုသို ့ ဆုပန္ၿပီး မၾကာမွီအခ်ိန္မွာပင္ ကုလားအုတ္အားရွာေတြ ့သြား၏။ ကုလားအုတ္ရွာေတြ ့၍ ၀မ္းသာသြားေသာ္လည္း ရုတ္ခ်ည္းပင္ ၿပန္လည္၀မ္းနည္းသြားေတာ့၏။ တစ္ရာတန္ေသာကုလားအုတ္အား တစ္ဆယ္ၿဖင့္ေရာင္းရေတာ့မည္။ ဘုရားသခင္ထံ ဆုပန္မိသည္မွာ မွားမ်ားမွားသြားေလၿပီလားဟု ေတြးမိ၏။ တစ္ဖန္ ဘုရားသခင္အမိန္ ့ေၾကာင့္သာလွ်င္ ၿပန္လည္ရွာေတြ ့ၿခင္းၿဖစ္သည္ဟုလည္း ယံုၾကည္၏။

ေလာဘႏွင့္ဓမၼ သူ ့ရင္ထဲ လံုးေထြးသတ္ပုတ္ေန၏။ ကတိေပးထားသည့္အတိုင္း ဒီနာေငြတစ္ဆယ္ၿဖင့္ ေရာင္းရင္လည္း ဒီနာေငြ ၉၀ ေတာင္နာလိမ့္မည္။ ၿပီးေတာ့ ကုလားအုတ္ၾကီးကလည္း ၀၀ၿဖီးၿဖီး။ အကယ္၍ ဒီနာေငြတစ္ရာၿဖင့္ ေရာင္းခ်လိုက္ပါကလည္း ဘုရားသခင္၏ အမ်က္ေတာ္ရွမည္။ ဘုရားသခင္အၿပစ္ေပးပါက ဒီ့ထက္ပိုနာ ႏိုင္သည္။ တစ္ဆယ္ၿဖင့္လည္း မေရာင္းႏိုင္၊ တစ္ရာၿဖင့္ လည္း မေရာင္းရဲ။ ကတိကိုလည္း မလြန္ဆန္ႏိုင္၊ ေလာဘကိုလည္း မပယ္ႏိုင္ ခမ်ာမွာ ခက္ေနသည္။

သို ့ေသာ္ သူသည္ လူသားၿဖစ္၏။ လူသားပီပီ အခက္အခဲ ၾကံဳလွ်င္ မာယာကို အားကိုး၏။ ထိုမာယာေၾကာင့္ပင္ အၾကံတစ္ခုရလာသည္။ မၾကာမီ သူသည္ေစ်းသို ့သြားကာ ၿခဴတစ္ခု၀ယ္၍ ကုလားအုတ္၌ဆြဲ၏။ တစ္ဖန္လူစည္းကားေသာေနရာတြင္ ကုလားအုတ္အား ခ်ည္ေႏွာင္ကာ ေအာက္ပါအတိုင္းဆိုင္းဘုတ္ ခ်ိတ္ေလ၏။

ေရာင္းမည္

ကုလားအုတ္ ၁၀ ဒီနာ

ၿခဴ ၉၀ ဒီနာ

စုစုေပါင္း ၁၀၀ ဒီနာ

မွတ္ခ်က္။ ။ တစ္ခုခ်င္း ခြဲမေရာင္းပါ။

ကိုအင္း၀

ဆန္းဦးလ ယဥ္ေက်းမႈ အႏုပညာမဂၢဇင္း အမွတ္(၁) မွ ကူးယူေဖၚၿပပါသည္။