ငပိန္း တစ္ေယာက္ၾကည့္တဲ့ ၿပဇာတ္ (သေရာ္စာ)

ေအာက္တိုဘာ၊ ၂၃၊ ၂၀၁၂
M-Media
ေရးသူ- တင္မင္းထြဋ္

သတင္းၾကားမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းၿဖစ္မိတယ္။ ၂၂ ရက္ေန ့ညေနထဲက ကၽြန္ေတာ္ သတင္းခိုင္ခိုင္မာမာ ရေနတယ္။ ဒါပင္မဲ့ မၿဖစ္ပါေစနဲ ့လို ့ အၾကိမ္ၾကိမ္ အခါခါ ဆုေတာင္းမိတယ္။ ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေတြ ့သမွ် လူေတြကိုလည္း မၿဖစ္ႏိုင္ပါဘူးလို ့ မ်က္စိမွိတ္ၿငင္းခဲ့ပါေသးတယ္။ အခုက်ေတာ့လည္း ကုရ္ဘာနီ ေၾကညာခ်က္ထုတ္ေတာ့ အားလံုးက ေၾကညာလိုက္ေတာ့လည္း ရင္နာနာနဲ ့ လက္ခံခဲ့ရသလို တစ္ဖက္မွာလည္း ခ်ိန္ကိုက္ဗံုး တစ္လံုးကို စနက္တံ ၿဖဳတ္လိုက္လို ့ေတာ္သးတယ္လို ့လည္း ၀မ္းနညး္ ၀မ္းသာၾကီး ခံစားရတယ္ဗ်ာ။

ကုရ္ဘာနီ    အႏွစ္သာအလြန္ၿပည့္စံုတဲ့ အဓိပၸါယ္မ်ားစြာနဲ ့ စြန္ ့လွဴၿခင္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ၿမန္မာမြတ္စ္လင္မ္ေတြ လုပ္ခြင့္ မရခဲ့ဘူး။ ဒီႏွစ္မွာ ၿမန္မာမြတ္စ္လင္မ္ေတြ စြန္ ့လႊတ္ခဲ့ရတဲ့ အရာေတြ အလြန္မ်ားခဲ့ပါၿပီ။ သက္ရွိအရာေတြက စလို ့ သက္မဲ့အရာေတြ အဆံုး ဆံုးရႈံးခဲ့ရတဲ့ အၿပင္ အခုေတာ့ နာမ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါ ဆံုးရႈံးခဲ့ရပါလား။

ႏွစ္စဥ္မည္သို ့ေသာ အခက္ခဲ ဒုကၡမ်ိဳးစံု ၊ ပိတ္ဆို ့မႈမ်ားစြာကို ကၽြန္ေတာ္တို ့ မြတ္စလင္မ္ေတြ ေက်ာ္ၿဖတ္ၿပီး စြန္ ့လွဴမႈေတြကို လုပ္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ႏွစ္ထက္တစ္ႏွစ္ အလႅာဟ္အရွင္ၿမတ္အလိုေတာ္နဲ ့ပိုမိုၿပဳလုပ္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ၿပဳလုပ္ခဲ့တာေတြကို အလႅာဟ္အသိဆံုးပါ။

အခုခ်ိန္မွာ ၿဖစ္ပ်က္ေနတဲ့ အေၿခအေနေတြအေပၚ ခံၿပင္းမႈေတြ အားလံုး ကိုယ္စီရွိၾကမွာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ့ အၿမင္မွာကေတာ့ ရိႈ ့မဲ့မီးတစ္စကို မီးေလာင္မႈၾကီး မၿဖစ္ေအာင္ ၾကိဳတင္တားဆီးလိုက္ၿခင္းလို ့ ၿမင္မိပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ့ စိတ္ညစ္ၿခင္းနဲ ့ စိတ္တိုၿခင္း ႏွစ္မ်ိဳးကို ခံစားေနၾကရတယ္။ ဒီ အေၾကာင္းခ်က္ေပၚ မူတည္ၿပီး သူတို ့ေတြ မီးစ ကို ထုတ္ခ်င္ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြရဲ ့ အမွားကို ရွာကာ သူတို ့ေတြ ႏိုင္ငံအႏွံ ့မီးေမြးေနခ်င္တယ္။ ၿပသနာကို ယခုအခ်ိန္ထိ ဆြဲဆန္ ့ထားၿခင္း ကိုသာၾကည့္ပါ။ လူမ်ိဳးတံုးသတ္ၿဖတ္မႈေတြကို အရွိန္တိုး ေဆာင္ရြက္ေနတယ္။ OIC အေရးနဲ ့ ၿပည္သူေတြကို စိတ္ဆြထားတယ္။ မီဒီယာမ်ားရဲ ့ တစ္ဖက္ေစာင္းနင္းေတြကို မ်က္ႏွာလႊဲထားတယ္။ ယခင္ေခတ္အဆက္ဆက္က စာေပစိစစ္ေရးဆိုတာ ဘယ္ဆီေရာက္ေနလဲ။

ကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေစ်းႏွုန္းအဆမတန္နဲ ့ လိုင္းေၾကးေတြ တအားၿမင့္တဲ့ Internet လိုင္းေတြကို  ေနာက္လမွာ ေစ်းအဆမတန္ ေလ်ာ့ခ်လိုက္တယ္။ ရခိုင္အေရး  ၿဖစ္ခါစမွာပဲ mobile internet ေတြကို တပ္ဆင့္ခြင့္ေတြ အလြယ္တကူ ခ်ေပးသလို ေစ်းႏွဳန္းေတြ ေလ်ာ့ခ်ေပးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ ေစတနာေတြလား အမုန္းတရား ေတြတိုးဖို ့ မီးစာ ေတြစုေပး ေနတာလား။  မွတ္ခ်က္    မိုဘိုင္း အင္တာနက္ေတြမွာ ပိတ္ထားတဲ့ ဆိုဒ္ေတြ ေတာ္ေတာ္နည္းပါတယ္။

အၿပင္မွာ လူ ၄-၅ ေယာက္ၿဖင့္ စကားေၿပာရံုၿဖင့္ ေထာက္လွမ္းေရးမ်ားရဲ ့ အၾကည့္ခံရကာ ၁၀ေယာက္ေက်ာ္ပါက စခန္းေရာက္သြားတဲ့ဲ့ ႏိုင္ငံမွာ လူ ၂၀၀ေက်ာ္ -၃၀၀ ၿဖင့္ ထင္တုိင္းၾကဲေနေသာ ပြဲမ်ားကို လႊတ္ထားၿခင္းမွာ သေဘာရိုးပါလား။

ဒါေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ ငပိန္း ေတြးမိတဲ့ အေတြးေတြပါ။ ဒီလိုနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္ ငပိန္း ၿပဇာတ္ရံု ထဲေရာက္သြားတယ္။

ၾကိဳးကိုင္ေနတဲ့ လူတစ္စုကို သိေသာ္လည္း ႏွာေစး ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ကာ ၿပဇာတ္က ေနၾကတယ္။ အကြက္ခ်ကာ လူမ်ိဳးတံုးေရးႏွင့္ အဏာကိုလည္းရ အမ်ိဳးသားသူရဲေကာင္ၾကီးလည္း ၿဖစ္မယ့္ ကမ္းခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနတဲ့ နာဇီေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ဇတ္ညြန္းနဲ ့ ဒါရိုက္တာေပါ့ဗ်ာ။ မင္းသားၾကီးကေတာ့ ၿပံဳးစိစိနဲ ့ အေမရိက က ေရာက္လာသလို နာမည္ၾကီး မင္းသမီးကေတာ့ ပရိသတ္က ဗီလိန္လို ့ ထင္သြားမွာစိုးလို ့တဲ့။ ဒီဇာတ္လမ္းကို ခဏေတာင္ ၀င္သရုပ္မေဆာင္ေတာ့ဘူး။

ဒီဇာတ္လမ္းကို ေတာ့ မၾကာေသးခင္က လႊတ္လာတဲ့ လူၾကမ္းၾကီးလည္း ပါတယ္ဗ်။ သူကေတာ့ ဒီဇာတ္ေတြကို အေတြ ့အၾကံဳခဏခဏ ရွိၿပီးသားဆိုေတာ့ဗ်ာ သရုပ္ေဆာင္ေကာင္းလိုက္တာ ပရိသတ္ေတာင္ သတိမထားမိဘူး။ အဲဒီေလာက္ေတာ္သာ။ ဇာတ္ရံေတြကေတာ့ သနားပါတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ကိုက်ေတာ့ ရွာလာတာေပ့ါဗ်ာ။ အမ်ားစုကေတာ့ တကယ့္ အဖိႏွိပ္ခံေတြပဲ။ သူတို ့ကို အသံုးခ်ၿပီး ရိုက္ေနတာ။ အားလံုးလည္း သိပါတယ္။ ဟုတ္တယ္မလား။

ပရိသတ္ကေတာ့ လူေပါင္းစံု ပါတယ္ဗ်။ ေရွ ့ဆံုးတန္းမွာေတာ့ မ်က္ကန္းေတြ၊ နာေလးေတြ၊ ဦးေႏွာက္တစ္ဖက္ပဲ အလုပ္လုပ္တဲ့သူေတြ ၊ အလုပ္လက္မဲ့ေတြ ၊ တအားခ်စ္တတ္တဲ့ စာရိုက္သမားေတြ စံုလို ့ ေပါ့ဗ်ာ။ အလယ္တန္းမွာေတာ့ ေလးလံုးေတြ၊ ေကာက္ရိုးမီး ခ်စ္သူစံုတြဲေလးေတြ၊ ကုပ္ေခ်ာင္းကုပ္ေခ်ာင္း အခြင့္ေရးသမားေတြ၊ လစ္မွ ထေအာ္တတ္တဲ့ အရူးေလးေတြ အစံုပါပဲ။ ေနာက္ဆံုးကေတာ့ အထက္တန္းဆိုေတာ့ ရူနာရိႈက္ကုန္း မႈးၾကီးမတ္ရာေတြ ၊ ေက်ာင္းသားဘ၀က မတက္ေတာ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ တစ္ပိသာယူၿပီး ငါးမူးၿပန္ေပးတဲ့ ခရိုနီၾကီးေတြ ၊  ေခါင္းေရွာင္တတ္ေသာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးေတြ အစံုပါပဲ။ ေတြ ့ရတာ။

အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ တတ္သိနားလည္ေသာပညာရွင္ၾကီးမ်ားႏွင့္ လူ ့အခြင့္အေရးေအာ္ကာ ေတာင္းဆိုခဲ့ၾကေသာ ပုဂၢိဳလ္ၾကီး ေတြကေတာ့ ေခ်ာင္ေလးထဲကေန ေခ်ာင္းၾကည့္ေနၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့ လူမသိေအာင္ လက္ခုပ္ေလးတီးသလို တစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့ ထခုန္ၿပီးေတာင္ အာေပးၾကတယ္။ အားေပးၾကတာေတာ့ အမ်ိဳးသားေရး စိတ္ဓါတ္နဲ ့အားေပးတာ။ တစ္ခ်ိဳ ့ဆို ဆုေတာ္ေငြေတာင္ ထ ထၿပီး အားေပးတာ။ အဲဒီလိုေပးလိုက္ေတာ့လည္းဗ်ာ တစ္သက္လံုး ဂုတ္ေသြး စုပ္လာတဲ့သူေတြ သူေတာ္ေကာင္းတန္းၿဖစ္တာပဲ။

သမိုင္းဆိုတာလည္း ဒါရိုက္တာ ဇာတ္ညြန္းဆရာၾကီးရဲ ့ ေရးခ်က္မ်ား အတိုင္းပဲ။ ၾကည့္ေနတဲ့ ပရိသတ္ကလည္း ဟုတ္သည္ၿဖစ္ေစ မဟုတ္သည္ၿဖစ္ေစ အမ်ိဳးသားေရးစိတ္ဓါတ္နဲ ့ အားေပးတာပဲ။

ၿပဇာတ္ထဲမွာ ေပါက္တဲ့ စကားေတြလည္း ရွိတယ္ “ကုလား” “ဘဂၤလီ” ကမပါမၿဖစ္ “လည္လွီးသတ္မယ္’’ ဆိုတာလည္း ပါတယ္ဗ်။ ေနာက္စကားေတြကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေၿပာရဲဘူး ဒီၿပဇတ္ေလာက္ ဆင္ဆာမရွိတဲ့ ၿပဇတ္ မၾကည့္ဖူးလို ့။ တိုက္ပြဲေတြကေတာ့ ေပါသလားမေမးနဲ ့ တစ္ဖက္က ေသနတ္နဲ ့ပစ္တယ္ ေနာက္တစ္ဖက္ကေတာ့ လက္မဲ့ဘဲ အေသခံရတာ။ ကိုယ့္အိမ္ ကိုယ္မီးရႈိ ့တယ္ ဆိုတဲ့ ဇာတ္ကြက္ကေတာ့ အဓိပၸါယ္ မရွိလိုက္တာ။

ဒုကၡသည္ေယာင္ေဆာင္ထားတဲ့ ေမာက္ေတြက လည္း မေခသားဗ်။ ရသမွ် ယူတဲ့အၿပင္ အခ်င္းခ်င္းေတာင္ အေ၀မတည့္ၾကဘူး။ ၿဖစ္ပံုေတြမ်ား။

သူေတာ္ေကာင္းတရား ထားတဲ့လူေတြ ကိုင္ထားတဲ့ တုတ္ကေတာ့ ေၾကာက္စရာဗ်။ အၾကမ္းဖက္ လုယက္၊ မီးရိူ ့၊ အဓမၼက်င့္၊ လူသတ္ စတာ ေတြေပါ့ဗ်ာ။ ဂုဏ္းခ်ဳပ္ၾကီးေတြကေတာ့ ၿခံဳလႊာၾကီးနဲ ့ေပါ့။

နာဇီအက်ဥ္း စခန္းေတြလည္း ပါတယ္။ ညွင္းပန္း ႏွိပ္စက္မႈေတြကို ၿမင္ရတာ မ်က္ရည္ စို ့တယ္။ ဘာၿဖစ္လို ့ လည္းဆိုေတာ့ နာဇီဟစ္တလာၾကီး ကေတာင္ သခ်ိဳင္းမွာ ထိုင္ငိုရေလာက္တဲ့အထိ ရက္စက္တယ္။

အဲဒီမွာ ဘာလုပ္လုပ္ အၿပစ္မၿဖစ္တဲ့ အာပတ္ေၿဖနည္းက “အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ” ပဲ။ ခင္ဗ်ားပဲ ၿဖစ္ၿဖစ္ ကၽြန္ေတာ္ပဲၿဖစ္ၿဖစ္ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ ၿပီးရင္ အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ လို ့ေအာ္။ အဲဒါဆို ပုရိသတ္က လက္ခုပ္ တေၿဖာင္းေၿဖာင္း တီးၿပီး အားေပးမယ္။ ကံေကာင္းရင္ ဆုေတာ္ေငြေတာင္ရမယ္။ မနည္းဘူးေနာ္။

ဥပေဒစိုးမိုးမႈဆိုတဲ့ စကားလား စိုးမိုးမႈ မေၿပာနဲ ့ ဥပေဒကိုေတာင္ ပိတ္ကန္လိုက္တာ။ လည္ထြက္သြားတယ္။ လံုၿခံဳေရးဆိုတာလား ၿမင္ေတာ့ၿမင္ဖူးပါတယ္ ။ မီးသတ္လား အင္း ဓါတ္ဆီလိုက္ ၿဖန္းတာေတာ့ ေတြ ့တယ္။

ထမင္းစားခန္းေတြကေတာ့ သူေ႒းနဲ ့ဆင္းရဲသား အိမ္က စားတဲ့အခန္းေတြထက္ေတာင္ဆိုးတယ္။ တစ္ဖက္က အဆင့္သင့္ ဇြန္းကိုင္ၿပီးစားရတယ္။ ေနာက္တစ္ဖက္ကေတာ့ ဗမာကားေတြမွာ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္စားရင္ ေတာ္ေတာ္ဆင္းရဲတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ဒီမွာေတာ့ ပိန္းရြက္နဲ ့ ႒က္ေပ်ာ္အူ စားေနရတယ္။ စားစရာမရွိလို ငတ္ၿပတ္ေနတဲ့ လူေတြက မ်ားသား။

ကယ္ဆယ္ေရးအဖဲြ ့နဲ ့စစ္ေဆးေရးအဖြဲ ့ေတြကိုလည္း အကြက္စိေအာင္ ထည့္ထားပါတယ္။ သူတို ့ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေလယာဥ္စီးမင္းသားမ်ားလို ့ ေခၚခ်င္တယ္။ မိုက္တယ္ဗ်။ အေခါက္ေခါက္ အခါခါ ေလယာဥ္စီး ၿပန္လာ၊ ၿပန္စီး ။ ဓါတ္ပံုရိုက္- ထမင္းစား ၿပန္လာ။ သူတို ့လည္း သိပ္ေတာ့ ထမင္းမစားႏိုင္ဘူး။ ေလယာဥ္နဲ ့ဆိုေတာ့ အစာေက်မလြယ္ဘူး။

တစ္ဖက္လပ္ မ်က္ကန္း မီဒီယာသမားေတြကို ေတာ့မေတြ ့ခ်င္မွ အဆံုး ေတြ ့ေနရတယ္။ တစ္ဖက္ထဲၿမင္ေတာ့ တစ္ဖက္ထဲ တင္ၿပေပးတာေပါ့ဗ်ာ။ ဥပမာ ဓါတ္ပံုရိုက္ေတာ့ တစ္ၿခမ္းပဲ ပါတာတို ့ လူႏွစ္ေယာက္အတူတူရိုက္ရင္ တစ္ယာက္ပဲ ပါတာတို ့ ေပါ့။ ပုရိသတ္ အားေပးဆံုးဆိုေတာ့ သူတို ့လည္း ေၿမာက္ေနတာ ေအာက္ကို မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ၿပဇတ္ထဲမွာ ဂ်ာနယ္ေတြ အရင္ထက္ တအားေရာင္းေကာင္းတယ္။ သူတို ့လည္း အမ်ိဳးသားေရး၀ါဒ ကိုမွီ ဆင္ၿဖဴေတာ္ကို္မွီ ၾကံဆုပ္ သလိုေပါ့။

ၿပဇတ္လား မဆံုးေသးပါဘူး။ သူတို ့ဆက္ခ်င္ေသးတယ္ေလ။ အခုေတာင္ ႏြားေတြမသတ္ေတာ့ဘူးဆိုလား ဘာလားၾကားေတာ့ သူတို ့ ဆက္ဖို ့ခက္ေနတယ္ေလ။ သူတို ့ကေတာ့ ႏြားသနားတယ္ေၿပာၿပီး ေရွ ့ဆံုးက ယူမယ့္ ပုဂိၢဳလ္ေတြေလ။ ေနာက္ၿပီး ဒီႏွစ္မွာ အထူးလက္ေဆာင္ ၿပန္ေပးဖို ့ရွိတယ္ေလ။ မီးစ ေတြေပါ့ မဟုတ္ဘူးဗ် ခ်ိန္ကိုက္ဗံုး ေပးမွာ။ အခု သူတို ့ၿပဇာတ္ဆက္ဖို ့ ခက္ေနတယ္။ ႏြားဇာတ္နဲ ့ ဆက္လုပ္ဖို ့တာဆူထားတာ။

ကၽြန္ေတာ္လား ေဘးက ထိုင္ၾကည့္ေနတာ ။ ၿပဇာတ္မွာ စေတးခဲ့ရတဲ့ဘ၀ေတြ ေပးဆပ္ေနရဆဲ ဘ၀ေတြ ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ လြတ္ေၿမာက္မလဲဆိုတာ ဆုေတာင္းကာ . . .