ဝါဒမႈိင္းတိုက္မႈေတြ… လာရာ… လားရာ

ႏိုဝင္ဘာ ၁၂၊ ၂၀၁၂
M-Media
ေက်ာ္မိုးေအာင္

ငယ္ငယ္က သမိုင္းမွာ သင္ခဲ့ဖူုးသေလာက္ဆို ဖက္ဒရယ္မူဆိုတာႀကီးက တိုင္းရင္းသားေတြက ျပည္ေထာင္စုကို ၿဖိဳဖ်က္ဖို႔အၾကံအစည္ဆိုပဲ။

ခုတစ္ေလာဂ်ာနယ္ေတြမွာေတြ႔ရေတာ့က် အဲလိုမဟုတ္ပါလား။ ဘယ္လိုျဖစ္သြားတာပါလိမ့္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ငါးႏွစ္ခန္႔က ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစမည္ေျပာျဖစ္ေတာ့ ထိုင္းေတြကို အလြန္ အျမင္ကပ္တယ္တဲ့။ သူလည္း ထိုင္းမေရာက္ဖူးဘဲနဲ႔ … ဘယ္က ထိုင္းလူမိ်ဳးနဲ႔မွလည္း ပတ္သက္ရာပတ္သက္ေၾကာင္းေရာ ရန္ၿငိဳးရန္စပါ မ႐ွိဘဲနဲ႔ ဘယ္လိုျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့ … ေမးၾကည့္ေတာ့မွ (ကၽြန္ေတာ္တို႔လက္ထက္က မပါခဲ့တဲ့၊ သူတို႔ေတြလက္ထက္ ခဏတာျပဌာန္းခဲ့တဲ့) ထိုင္းျမန္မာဆက္ဆံေရး ေက်ာင္းသင္႐ိုး ညႊန္းတမ္း ဝါဒျဖန္႔စာအုပ္ရဲ့ ေနာက္ဆက္တြဲေအာင္ပြဲေပါ့။ ခုေတာ့တစ္ခါ ဒီေရာဂါ ၿပီးသြားျပန္ပါၿပီ။ ႏွစ္ျပည္ေထာင္လမ္းေတ ြေဖာက္လို႔။

ဒါေပမယ့္ မၾကာေသးခင္က ထိုင္းပညာေရးတကၠသိုလ္တစ္ခုက ဆရာရဲ့ ေျပာစကားအရေတာ့ ထိုင္းႏိုင္ငံရဲ့ သင္႐ိုးတစ္ခ်ိဳ႕မွာေတာ့ ဗမာမေကာင္းေၾကာင္းေတြ က်န္ေသးဆိုပဲ။ ပညာေရးေလာကက ဆရာတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူကေတာ့ အဲဒါေတြက တကယ္တမ္းေတာ့ အဆိပ္အေတာက္ေတြမို႔ သင္႐ိုးထဲမွာမထည့္ေတာ့ဖို႔ သူတို႔ေတြ ႏိုင္သေလာက္ ႀကိဳးစားျပင္ဆင္ေနၿပီ။ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္႐ွိဖို႔အေရး ေနာင္လာေနာင္သားေတြရင္ထဲကို အမုန္းတရားလက္ဆင့္မကမ္းခ်င္ေတာ့၊ မွားခဲ့ၾကတဲ့သမိုင္းအသီးသီး ႐ွိခဲ့ၾကတာကို (က်ဳးေက်ာ္နယ္ခ်ဲ႕မႈစသည့္) မေကာင္းေသာျဖစ္ရပ္ဝါဒ၏ မေကာင္းေၾကာင္းကိုသာ သင္ခန္းစာယူေစခ်င္သည္၊ ထိုစဥ္ကျဖစ္ရပ္မ်ားႏွင့္ မည္သို႔မွ် သက္ဆိုင္ျခင္း အလ်ဥ္းမ႐ွိသည့္ လက္႐ွိလူသားကမၻာက မည္သူမွ် ဒီျဖစ္စဥ္၏အက်ိဳးဆက္ ဆိုးေမြ အမုန္းတရား မဆက္ခံရေစသင့္ေတာ့ပါတဲ့။

ကိုယ့္အမ်ိဳးကိုယ္ခ်စ္ဖို႔ ကိုယ့္ႏိုင္ငံကိုယ္ခ်စ္ဖို႔ သူမ်ားကိုမုန္းျပစရာ၊ ရန္လုပ္စရာမလိုပါတဲ့။

ထိုအခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္း ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕တြင္း ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရသည့္ ဥပမာ႐ွိသည္။ ညေနေစာင္းပိုင္း Chatuchak Weekend Market ကို အလည္ေရာက္စဥ္ ညေန ၆နာရီတိတိတြင္ လမ္းေပၚကလူေတြကားေတြအားလံုး ႐ုတ္တရက္ ရပ္သြားသည္၊ အစကေတာ့ ခ်က္ခ်င္း သတိမျပဳမိ၊ ကိုယ္က ကိုယ့္အ႐ွိန္ႏွင့္ကိုယ္ မုန္႔က လက္တစ္ဖက္ကစားရင္း၊ မ်က္လံုးက ေစ်းဆုိင္မ်ားအား ေငးရင္း ေတာသား ၿမိဳ႕ေရာက္ကိုး။ ေနာက္မွ ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသံၾကား၍ အားလံုးတိတ္ဆိတ္ၿငိ္မ္သက္သြားၾကမွန္းသိရသည္။ ျမန္မာျပည္မွာ ႐ုပ္႐ွင္႐ံုအတြင္း အလံေတာ္အေလးျပဳသည္ကို မတ္တပ္မရပ္ၾကသူေတြ၊ႏိုင္ငံေတာ္သီခ်င္းသံ ၿပိၤးသြားသည္အထိေတာင္ မေစာင့္ႏိုင္ မေအာင့္ႏိုင္ၾကသူမ်ားကို ခ်က္ခ်င္း ျမင္ေယာင္မိလိုက္သည္။

ငယ္ငယ္ကၾကည့္ခဲ့ဖူး၊ စြဲလမ္းခဲ့ဖူးသည့္ James Bond ဇာတ္လမ္းမ်ား၊ အက္႐ွင္ကားမ်ား ျပန္ၾကည့္ျဖစ္သည္။ ဗီလိန္လူဆိုးက အမ်ားအားျဖင့္ ဆိုဗီယက္႐ု႐ွျဖစ္သည္ကို သတိျပဳမိသည္။ စတားလံုး၏ First Blood ေခၚ John Rambo 3 ေလာက္ထိျဖစ္သည္။ ထိုထဲတြင္ဆို အေမရိကန္က ေျမွာက္ေပး၊ လက္နက္ေပး၊ အကုူအညီေပးခဲ့သည္က သနားစဖြယ္ပံုေဖာ္ခံရသည့္ (ထိုစဥ္ကလည္း တကယ္အမွန္ သနားစရာေကာင္းခဲ့ရသည့္) အာဖဂန္ နစၥတန္မွ တာလီဘန္ မူဂ်ာဟစ္သူပုန္တို႔ကို….။ Rambo ကိုယ္တိုင္ ထိုတာလီဘန္ေတြကို သြားကယ္ရသူ။

လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္အိမ္သို႔ မၾကာမၾကာ ေရာက္တတ္ေတာ့ အသက္႐ွစ္ဆယ္ေက်ာ္ သူတို႔အဖြား (ယခုေတာ့ ကြယ္လြန္သြားပါၿပီ။) သတင္းစာဖတ္ေနသည္ကို သတိရမိသည္။ အဖြားက အသက္႐ွစ္ဆယ္ေက်ာ္ေပမယ့္ မ်က္လံုးက မ်က္မွန္မပါဘဲ စာဖတ္ႏိုင္သူ၊ နားကေတာ့ လံုးဝ မၾကားရသေလာက္။ သတင္းစာဖတ္ၿပီး ဘိုကေတာ္စုၾကည္က ဘာျဖစ္တယ္ညာျဖစ္တယ္ ေအာ္ေျပာေနတတ္သည္။ အေမ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို အေတာ္မ်က္မုန္းႀကိဳးေန႐ွာသူ။ အစိုးရ ေျပာသမွ် လုပ္သမွ် ခၽြင္းခ်က္မ႐ွိ အေကာင္းျမင္တတ္သူ။ (ထိုအခ်ိန္က ဂ်ာနယ္ေတြလည္း ခုလို ေခတ္မေကာင္း ေသးကိုး။) သူငယ္ခ်င္းကို တအံ့တၾသ လွမ္းၾကည့္ေတာ့ သူက ျပံဳးစိစိနဲ႔။ နားမေကာင္းတဲ့သူ႔အဖြား ေရဒီယိုလည္း နားမေထာင္ အျပင္ကလည္း ေျပာတာမၾကားရေတာ့ သတင္းစာထဲ ပါသမွ် အကုန္ယံုသတဲ့ေလ။

ခပ္ငယ္ငယ္က ေန႔စဥ္ၾကားခဲ့ရသေလာက္ဆိုလည္း ျပည္ပအားကိုး ပုဆိန္႐ိုးအေၾကာင္းရယ္၊ စီးပြားေရးပိတ္ဆို႔တာ တို႔မမႈပါရယ္ … စသည္စသည္ေတြေပါ့ေလ။

ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ အ႐ိုးစြဲလာတဲ့ ဝါဒမႈိင္းတိုက္မႈေတြရဲ့ လာရာနဲ႔ လားရာကို စဥ္းစားမိေလေလ … ေၾကာက္ေလေလပဲ။

လူတစ္ေယာက္အတြက္ အခက္ဆံုးက unlearn လို႔ေခၚတဲ့ ကိုယ့္စိတ္က လက္ခံထားၿပီးသားတစ္ခုကို အဲဒီလို မဟုတ္ေၾကာင္း ျပန္ေျပာင္းမွတ္ယူဖို႔ပဲတဲ့။

တကယ္တမ္းေတာ့ ျဖစ္စဥ္ျဖစ္ရပ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အမ်ားစုက ႐ုပ္ေသး႐ုပ္မ်ားသာ။ ၾကိဳးစြဲရာ ကၾကရသူမ်ားသာ။

လူအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ျခင္း ကင္း႐ွင္းၾကပါေစ။

ႏွလံုးသားတိုင္ အမွန္ေရာက္လို႔ အမွားေပ်ာက္ၾကပါေစ။

အာဃာတတရား အမုန္းမီးပြား ေအးၿငိမ္းပါရေစ။

ကိုေက်ာ္မိုးေအာင္ FB မွ ေဖာ္ျပတဲ့ ေဆာင္းပါးကိုခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္း ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။