တို႔ေတြဘယ္ထိေအာင္ဆက္မွားေနႀကဦးမွာလဲ..?

တစ္ခုေသာညခင္း… အခါတိုင္းကဲ့သို႔ပင္အိမ္ၿပန္ေနႀကအခ်ိန္။ေဟာ…လာပါၿပီ “105”ကား၊မွတ္တိုင္မွာေစာင့္ဆိုင္းေနသူမ်ားကံစမ္းမဲေပးသလိုအလုအယက္ အံုႏွင့္က်င္းႏွင့္ေၿပးတက္က်ရင္းကိုယ္ပါကားေပၚသို႔ေရာက္သြားရသည္။ အိမ္ၿပန္ခ်ိန္ကပံုမွန္ေနာက္က်တတ္ေပမယ့္လဲ အၿမဲစိတ္ပူတတ္ေသာအေမ့စီကဖုန္း၀င္လာသည္။ ဖုန္းၿပန္အခ်တြင္ေတာ့ကားက ေနာက္တစ္မွတ္တိုင္တြင္ ေက်ာက္ခ်ရပ္နားလိုက္သည္။ ဟြန္းကိုပုတ္ကာပုတ္ကာ.. လီဗာကိုကစားကာ.. ကစားရင္းၿဖင့္မွတ္တိုင္မွ လူေတြကိုၿမဴဆြယ္ရင္း ခ်ိန္ဆြဲကာရပ္နားေနသည္။ ဒါကထံုးစံ..ဘာမွအဆန္းမဟုတ္။ အိမ္ၿမန္ၿမန္ေရာက္ခ်င္ေသာကိုယ္ကသာ.. “ေတာက္..ႀကာလိုက္တာ” ဟုစိတ္ထဲမွာေရရြတ္ရင္းေဒါမနာ သပြါးေနမိသည္။ မေက်မနပ္အႀကည့္တစ္ခ်က္ စပယ္ရာစီပို႔အလႊတ္.. အမ်ိဳးသမီးႀကီးတစ္ဦးကစပယ္ယာအား “ဟဲ့..ေကာင္ေလး..ဒီတစ္ရာကို ဟိုလူ႔ကိုေပးေပးပါဦး” ဟုအကူအညီေတာင္းေနတာ ၿမင္လိုက္ရသည္။စပယ္ယာက “ဟုတ္ကဲ့..အစ္မ”ဟုဆိုကာ…

ကားေပၚမွဆင္းၿပီးေစတနာရွင္အန္တီႀကီးရည္ရြယ္သည့္ပုဂၢိဳလ္ကုိသြားေပးသည္။ဘာရယ္မဟုတ္…ကြ်န္ေတာ္ကစပယ္ယာရဲ႕လွဳပ္ရွားမေနာက္လိုက္ႀကည့္ရင္းထိုသူ႔ဆီအႀကည့္ကေရာက္သြားသည္။ အဆိုပါပုဂိၢဳလ္ကားေၿခတုႏွစ္ဖက္ကိုေထာက္ကူရန္ခ်ိဳင္းေထာက္တစ္စံုကိုအားၿပဳရပ္ရင္းကားေစာင့္ေနသည္။ ဒုကၡိတၿဖစ္ေနရုံမက၀တ္ဆင္ထားသည္မွာလည္းႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္..။အေတာ္ဆင္းရဲပံုရသည္။စပယ္ယာကေငြတစ္ရာ လာေပးေတာ့… သူခဏေတာ့ေႀကာင္ၿပီး ႀကက္ေသေသသြားသည္။ ပိုက္စံကိုႀကည့္သည္…။ ထို႔ေနာက္စပယ္ယာကိုႀကည့္သည္။ နားမလည္ႏိုင္စြာျဖင့္သူ တခဏေတြေ၀သြားသည္။ ၿပီးမွတစ္စံုတစ္ရာကိုအေတြးေပါက္ကာ သူအလန္႔တႀကားၿဖစ္သြားပံုရသည္။ စပယ္ယာကိုႀကည့္မိေတာ့..စိတ္မရွည္စြာျဖင့္ “ယူမွာၿဖင့္ယူစမ္းပါ..သူေတာင္းစားရယ္”ဟူသည့္ အႀကည့္မ်ိဳး။ထိုတစ္ခဏ… တစ္ကယ့္ကိုတစ္ခဏေလးပါ..သူ႔မ်က္၀န္းေတြအသက္မဲ့ကုန္သည္။

ထို႔ေနာက္မွတိုးၿငင္းစြာၿဖင့္..ဟင့္အင္း..ကြ်န္ေတာ္မယူဘူး..ဟုသူၿငင္းရွာသည္။သူ႔မ်က္၀န္းအစံုတြင္ကြ်န္ေတာ္သူေတာင္းစားမဟုတ္ပါဘူးဟု အသံတိတ္ ေၿဖရွင္းခ်က္မ်ားၿဖင့္ ဘေလာင္ဆူရိုက္ခတ္ေနသည္။ စပယ္ယာလည္း အနည္းငယ္အားနာသြားပံုပင္။ သနားသၿဖင့္ ပိုက္ဆံေပးခိုင္းေသာအမ်ိဳးသမီးမွာကားဆိုဖြယ္ရာမရွိ..။ “ဟယ္..သြားပါၿပီ..အားနာလိုက္တာ”ဟုသူေရရြတ္သည္။ကားတစ္စီးလံုးမွမ်က္လံုးတို႔သည္ကား… ကားဂိတ္မွဒုကၡိတထံစုၿပဳံေရာက္ရွိသြားသည္။ ကရုဏာမ်က္၀န္းမ်ားၿဖစ္ေပၿငားေသာ္လည္း..ခ်ိဳင္းေထာက္ႏွင့္ထိုပုဂၢိဳလ္မွာ ရင္မဆိုင္၀ံ့ၿငားထင့္.. လမ္းတစ္ဘက္သို႔ မ်က္ႏွာလႊဲကာရပ္ေနရွာ၏။ သူ႔မ်က္ႏွာတြင္ အေရာင္ အမ်ိဳးမ်ိဳးၿဖတ္ေၿပးေနသည္။ ကြ်န္ေတာသိသည္။ သူနာက်ည္းခံၿပင္းေနရွာေရာ့မည္။ သူ႔ဘ၀အေပၚသူယူက်ံဳးမရခံစားေနရွာေရာ့မည္။ငိုေႀကြးမည့္ဟန္ၿပင္ေနေသာသူ႔မ်က္၀န္းအစံုမွ “ဟန္ကိုယ့္ဘို႔” ဆိုသလို စိတ္တင္းရင္းသူ႔ကိုလူေတြ သူေတာင္းစားလို႔ မထင္ေစရန္အတြက္ အၿပင္းအထန္ႀကိဳးစား၍မာန္တင္း ရွာေနသည္။သို႔ရာတြင္..သူ႔ႏွလံုးသားကေတာ့ အူလိႈက္သည္းလိႈက္ငိုေႀကြးေနရွာေပၿပီ။ “ဒါ..ငါ့ကိုေစာ္ကားတာ” … “ငါ့ပံုစံကသူေတာင္းစားပံုေပါက္ေနၿပီလား”… “ငါအဲေလာက္ေတာင္ အထင္ေသးစရာေကာင္းေနၿပီလား”စသည္ၿဖင့္..စသည္ၿဖင့္..အသံတိတ္ေပါက္ကြဲသံမ်ားက သူ႔ရင္ဘတ္ အစံုကိုရိုက္ဟည္း ၿမည္တံုႏွိပ္စက္ကလူၿပဳေနႀကၿပီ။

တစ္ခ်ိန္ထဲမွာပင္သူ႔အေပၚစုၿပံဳက်ေနေသာ ကားတစ္စီးလံုးေပၚကဂရုဏာမ်က္၀န္းေတြကသူ႔အားေလွာင္ေၿပာင္သေရာ္ေနသလားဟုထင္မွတ္မွားကာၿဖင့္..ထိုကရုဏာ မ်က္လံုးတို႔၏သူ႔အားနည္းခ်က္ အေပၚတိုက္ခိုက္ေနမႈတို႔ကိုအလူးအလဲတြန္းလွန္ကာကြယ္ေနၿပန္ရွာသည္။ ..ေႀသာ္…ဆိုး၀ါးေလစြ။အေတြးတစ္စ၀င္လာသည္.. “ငါသာသူ႔ေနရာမွာဆိုရင္ၿဖင့္”…အား..မေတြးရဲစရာေပပဲ။ ကြ်န္ေတာ္သာ သူ႔ေနရာမွာဆိုလွ်င္ ရွက္ရႊံ႔မူတို႔ၿဖင့္ေလာင္ၿမိဳက္ကာ အရည္ေပ်ာ္..အေငြ႕ပ်ံေပ်ာက္ဆံုးသြားေလာက္သည္။ တစ္ခါတစ္ရံမရည္ရြယ္ေသာ.ေစတနာ၊ေမတၱာ၊ကရုဏာတို႔သည္ကားတစ္ဘက္သားအားအခံရခက္မႈႏွင့္ နာက်င္ခံစားမွဳတို႔ကိုေပးစြမ္းႏိုင္ပါလား…။

အေတြးကိုနယ္ခ်ဲ႔ခြင့္ၿပဳလိုက္သည္… ယခုကိစၥတြင္ စပယ္ယာလည္းမမွားပါ။ ပိုက္စံေပးခိုင္းေသာ အမ်ိဳးသမီးကလည္းမမွားပါ။ မွားေနသည္က ကြ်န္ေတာ္တို႔လူသားတို႔တြင္ ရွိတတ္ႀကေသာ “အထင္အၿမင္” (Perception) သာလွ်င္ၿဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔သည္ အထင္အၿမင္တို႔၏ ေစစားမွဳတို႔ ေနာက္အၿမဲတေစလိုပင္ လိုက္ပါမိတတ္ႀကသည္။ ဥပမာ… ယခုလိုအၿဖစ္ပ်က္ကဲ့သို႔ဒုကၡိတဟူသည္ႏွင့္ ေတာင္းရမ္းစားေသာက္သူဟု ၿမင္တတ္ၿခင္း။ HIVေ၀ဒနာသည္မ်ားကို ေတြ႔ၿမင္သည္ႏွင့္ အက်င့္စာရိတၱပ်က္ယြင္းသူမ်ား ၊ၿပည့္တန္ဆာမ်ားဟုထင္ၿမင္ၿခင္း။ ဆင္းရဲသားမ်ားကိုၿမင္သည္ႏွင့္ ေအာက္တန္းက်နသူမ်ားဟု အထင္ရွိၿခင္း။ ႏြမ္းပါးသူကို သူခိုးဟု အလြယ္တကူ ယိုးစြပ္တတ္ၿခင္း။ ပညာသင္ခြင့္မရခဲ့ရွာသူကို တန္ဘိုးမဲ့လူသားမ်ားဟု အထင္ေရာက္ၿခင္း၊ နိမ့္က်ေနသူမ်ားကို အေစအပါးဟုသာ အလြယ္တကူ ထင္တတ္ၿခင္းမ်ိဳးမ်ား.. စသည္ၿဖင့္.. စသည္ၿဖင့္ ရုပ္၀တၳဳဆင္းရဲမွဳ ႏွင့္ အၿမင္ညိွဳးႏြမ္းမႈတို႔အေပၚ အေၿခခံကာ အလြယ္တကူအထင္ေသး ႏွိမ့္ခ်တတ္ႀကသည္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေစတနာထား၍ မွားၿခင္းမ်ိဳးေတြသည္လည္း ရက္စက္စြာၿငင္းပန္းႏွိပ္စက္ သတ္ၿဖတ္ၿခင္းထက္ ပိုမိုဆိုးရြားသည္မ်ိဳးလည္းရွိ၏။လူ႔စိတ္ကလဲ အခက္သားေပလား။ အထင္အၿမင္တို႔ကို ရုပ္၀တၳဳႏွင့္စကၡဳအာရံုတို႔အား လႊမ္းမိုးခြင့္ေပးထားသည္။ ေငြေႀကးခ်မ္းသာသူဆိုလွ်င္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အလြယ္တကူ ေလးစားႀကသည္။ ရာထူးရာခံႀကီးႀကီးရွိလွ်င္ ႀကည္ညိဳသည္။ အထက္တန္းက်က်ေနႏိုင္လွ်င္ ဂုဏ္ေပးဆက္ဆံသည္။ ၀တ္ေကာင္းစားလွ ၀တ္ဆင္ထားသူဆို ရိုေသတတ္ႀကသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္.. ယေန႔ေခတ္ကြ်န္ေတာ္တို႔ လူသားမ်ား၏ အထင္အၿမင္ကို ႀကိဳးကိုင္ေနေသာအရာမ်ားကား အေၿခခံလူ႔တန္ဘိုးႏွင့္ စံ၊သိကၡာ က်င့္၀တ္မ်ားမဟုတ္၊ လူ႔က်င့္၀တ္ႏွင့္ ေစာင့္စည္းအပ္ေသာ ေလာကပါလတရားမ်ားမဟုတ္ေတာ့။

ရုပ္၀တၳဳေကာင္းစားမႈတို႔မွ သတ္မွတ္ၿပ႒ာန္းေသာ၊ လူတို႔၏ အထင္အၿမင္မွားယြင္းမႈတို႔က ေရြးေကာက္ တင္ေၿမာက္ေပးလိုက္ေသာ စံလႊဲသတ္မွတ္ခ်က္သို႔သာ ၿဖစ္ေနေတာ့သည္။ ေၿပာရမည္ဆိုလွ်င္… အက်င့္စာရိတၱ မေကာင္းမွန္းသိေပၿငား လတ္တေလာတြင္ ေအာင္ၿမင ္ထင္ရွားေနၿခင္းေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တုိ႔ ေလးစားေနေသာ လူပုဂၢိဳလ္အေၿမာက္အမ်ားရွိသည္။ ၀ိသမေလာဘသားမ်ား၊ ကိုယ္က်ိဳးရွာ အခြင့္အေရးသမားမ်ားမွန္း လက္ခံထား လွ်က္ႏွင့္၊သူတို႔၏ခမ္းနားထည္၀ါမွဳေႀကာင့္ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားက် အထင္ႀကီးေနသူမ်ားကလဲ ဒုႏွင့္ေဒးပင္။ အေတြးေရလ်င္ေႀကာကား အၿငိမ္မေန။ တိုး၍သာစီးဆင္းလာၿပန္သည္။ ဥပမာ…ကုလားဟုဆိုကာ ခြဲၿခားႏွိမ္ခ်ဆက္ဆံၿခင္းမ်ိဳး၊ လူမ်ိဳးေရးခြဲၿခား ႏွိမ့္ခ်ၿခင္းမ်ိဳး။ စသည္တို႔၏ အေႀကာင္းရင္းတရားမ်ားမွာလည္း လူတို႔၏ အထင္အၿမင္အေပၚမွာ အေၿခတည္၍ သက္ဆင္းလာၿခင္းပဲၿဖစ္သည္။ တစ္နည္းဆိုရလွ်င္… အထင္အၿမင္အခ်ိဳ႕တို႔သည္ လူအမ်ားလက္ခံလိုက္ၿပီး သကာလအခ်ိန္ကာလ ႀကာေၿငာင္းသြားပါက ခိုင္မာေသာအယူအဆအစြဲမ်ားႏွင ့္ခံယူခ်က္မ်ားၿဖစ္သြားတတ္သည္။ ထိုသည္တို႔ကို မ်ိဳးဆက္အဆင့္ဆင့္ လက္ဆင့္ကမ္းၿပီး ဦးေႏွာက္မ်ားကို ကန္းသြားေအာင္ စနစ္တက်ပံုသြင္း ဖ်က္စီးႀကၿပန္သည္။ အသိဥာဏ္ႏုံနဲ႔သူမ်ား၊ ဦးေႏွာက္ အက်ဥ္းခ်ထားသူတို႔က အယူအဆမွားတို႔ကို မဆန္းစစ္ပဲလက္ခံက်င့္သံုးႀကေတာ့သည္။ ထိုမွသည္.. လူမ်ိဳးေရးမုန္းတီးမႈမ်ားစီသို႔၊ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္မႈမ်ားဆီသို႔..လူ႔တန္ဘိုးကိုေဖာက္ဖ်က္ခ်ိဳးႏွိမ္ခ်င္းမ်ားဆီသုိ႔ေရာက္ရွိသြားေတာ့သည္။အစြဲမွား..အယူမွားတို႔သည္.. လူသားတို႔၏ ႏုႏွယ္ေသာႏွလံုးသား၌ အမုန္းမ်ိဳးေစ့ခ်ေပးသည္။ ရန္လိုတတ္ရန္၊ ရန္ၿပဳတတ္ရန္ ေလ့က်င့္ေပးသည္၊ လက္တုန္႔ၿပန္ရန္၊ကလဲ့စားေခ်ရန္ႏွင့္တန္ၿပန္မုန္းတီး တတ္ေစရန္ ပဲ့ကိုင္ေပးၿပန္သည္။ ထိုမွတဆင့္ၿငိမ္းမရႏိုင္ေသာ အမုန္းမီးကိုအလ်ံၿငီးၿငီးေတာက္ေလာင္ေစၿပီး၊ ပဋိပကၡမီးလ်ံကို အရွိန္မေသေစရန္ ေလာင္စာၿဖစ္ေသာ အမုန္း၏သားေကာင္ႏွင့္မုဆိုးမ်ားကို ေမြးဖြါးေပးၿပန္၏။ တစ္ခါတစ္ရံ ကြ်န္ေတာ္သည္လည္း အထင္အၿမင္တို႔၏ ႏိုင္လိုမင္းထက္ၿပဳမူၿခင္းခံရေသာ သားေကာင္ၿဖစ္တတ္ၿပီး၊ တစ္ခါတစ္ရံအထင္အၿမင္ တို႔ၿဖင့္သူတစ္ပါးအား ႏွိပ္စက္ကလူၿပဳသူၿဖစ္မွန္း မသိၿဖစ္ေနၿပန္သည္။ အေတြးကားအၿငိမ္မေနၿပန္..။ ထိုသို႔စဥ္းစားရင္းၿဖင့္ကမ ၻာ့ဇာတ္ခံုထက္သို႔ အေၿပးအလႊားတက္ေရာက္သြားသည္။ အႀကိမ္ႀကိမ္အဖန္ဖန္ပင္.. လူသားတုိ႔၏ အထင္အၿမင္အေပၚအေၿခခံေသာ ပဋိပကၡတို႔က ကမ ၻာႀကီးကိုအလ်ံၿငီးၿငီးေတာက္ေလာင္ေနေသာ စစ္မီးမ်ားထဲသို႔ ရက္ရက္စက္စက္တြန္းပို႔ႀကေလသည္။ ဥပမာ..အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္ ဟူသည္ႏွင့္အႀကမ္းဖက္သမားဟုသတ္မွတ္လ်က္၊ အႏိုင္အထက္ၿပဳမူၿခင္း၊ ရန္လိုၿခင္းႏွင့္လက္ဦးမႈရယူ တိုက္ခိုက္ၿခင္း၊ ၄င္းတို႔၏ အခြင့္အေရးမ်ားကို ပိတ္ပင္ၿခင္းမ်ိဳး လူမည္းဆိုသည္ႏွင့္ နိမ့္က်သူမ်ားဟုယူဆလ်က္၊ ကြ်န္ဇာတ္သြင္းၿခင္း၊ လူ႔အခြင့္အေရးမ်ားအား ခ်ိဳးေဖါက္ၿခင္းႏွင့္ ၄င္းတို႔၏အသက္ရွင္ သန္မႈအားအႏ ၱရာယ္ၿပဳၿခင္း၊ ပညာတတ္ဟု မိမိတို႔ကိုယ္ကိုယူဆေသာ ႏိုင္ငံသားမ်ားက ပညာမဲ့ဟု၄င္းတို႔ကယူဆေသာ ႏိုင္ငံသားတို႔အား အရိုင္းအဆိုင္းမ်ားဟု သတ္မွတ္လ်က္၊ သူတို႔၏ယဥ္ေက်းမူမ်ားအားဖ်က္ဆီးၿခင္းႏွင့္ ၄င္းတို႔၏ယဥ္ေက်းမႈမ်ားအားအတင္းအဓမၼသြတ္သြင္းၿခင္း။

ထိုေရာအခါ၀ယ္ ခံစားရသူမ်ားဘက္မွမဆိုစေလာက္ လက္တုံ႔ၿပန္လာသည္ႏွင့္ ၄င္းတို႔၏အထင္အၿမင္ကို ေရွ႕တန္းတင္ကာ အႀကမ္းဖက္ႏွိမ္ႏွင္းၿခင္းၿဖင့္ အမုန္းတရားကို ႀကီးထြားအားေကာင္းလာေအာင္တံုၿပန္ ရန္ၿပဳၿခင္း..စသည္ၿဖင့္..စသည္ၿဖင့္..။ သမိုင္းက သင္ခန္းစာ အေၿမာက္အမ်ားေပးခဲ့သည္။ လူမ်ိဳးႀကီးစိတ္၀င္ေနေသာ ဟစ္တလာႏွင့္အေပါင္းအပါတို႔က အၿပစ္မဲ့ၿပည္သူသန္းခ်ီ၍ ရက္ရက္စက္စက္သတ္ၿဖတ္ခဲ့သည္။လူၿဖဴ၀ါဒီတို႔က လူမည္းတုိ႔အား ေက်းကြ်န္အၿဖစ္သြတ္သြင္းလ်က္ အဓမၼညွင္းပန္းခဲ့ႀက၍ နာက်င္မွဳကို အဆံုးစြန္ထိခံစားရခဲ့ရွာေသာ လူမည္းတို႔၏ႏွလံုးသားတုိ႔အား ေက်ၿပဳန္းေစခဲ့သည္။ ဆက္လက္မခံစားႏိုင္ႀကရွာေသာ လူမည္းတို႔က ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ အသက္ေပါင္းမ်ားစြာစေတးခဲ့ရွာသည္။ အႀကမ္းဖက္သမားဟု အထင္အၿမင္ၿဖင့္ေခါင္းစဥ္တတ ္ၿခင္းေအာက္ ဘ၀မွန္မ်ားစြာ ေပ်ာက္ရွခဲ့ႀကေသာ အမ်ိဳးသမီးမ်ား၊ ကေလးငယ္မ်ားႏွင့္အၿပစ္မၿဲ့ပည္သူတို႔က၄င္းတို႔၏နာက်င္ခံစားမွဳကို လက္တုန္႔ၿပန္ရင္း၄င္းတို႔တန္ဘိုးထားသည့္အသက္ကို ေတာ္လွန္ေရးအတြက္ေပးလွဴခဲ့ႀကသည္။ယခုလည္းHIVေ၀ဒနာသည္ေတြက လူတို႔ရဲ့အမုန္းစြက္တဲ့ အထင္အၿမင္ေတြကို ဆက္လက္သည္းခံႏိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ၿပီမို႔ သူတို႔လဲလူသားပါပဲဆိုတာ သက္ေသၿပႏုိင္ရန္ အၿပင္းအထန္ၾကိဳးစားေနရွာႀကေလရဲ့။ အင္း..အထင္အၿမင္ကေမြးဖြားေပးလိုက္တဲ့ အမုန္းတရားေတြေႀကာင့္ နာက်င္ေနရတဲ့ ရင္ဘတ္ေတြက ဘယ္အေၿခအေနဘယ္အတိုင္းအတာအထိ အၿပင္းအထန္တိုက္ခိုက္ေနႀကရဦးမွာလဲ…။ အထင္အၿမင္ေႀကာင့္ တန္ဘိုးရွိပါတယ္ဆိုတဲ့ လူ႔အသက္ေတြဘယ္ေလာက္ စေတးေနရဦးမွာလဲ…။ အထင္အၿမင္ေႀကာင့္ဂုဏ္သိကၡာ ေပ်ာက္ဆံုးခဲ့ရသူေတြဘ၀ကို ဘယ္လိုမ်ားဆက္လက္ရင္ဆိုင္ၿဖတ္သန္းရွာ ႀကရဦးမွာလဲ။

စသည့္ေမးခြန္းမ်ားစြာကေခါင္းထဲမွာ အစီအရီေပၚလာသည္။ အမုန္းေႀကာင့္ၿဖစ္ေသာစစ္ပြဲမ်ားေအာက္ကမ ၻာႀကီးမွာအလူးအလဲ အထိနာခဲ့ရသည္။ အထင္အၿမင္ေနာက္လိုက္ပါတတ္ေသာ လူ႔အႏ ၱရယ္အခ်ိဳ႕ေႀကာင့္ကမ ၻာႀကီးမွာစစ္မီးၿငိမ္းသည့္ေန႔ရက္ဟူ၍မရွိေသး။ ကမ ၻာႀကီးဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံစားခဲ့ရၿပီးၿပီလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ထိေအာင္ ခံစားေနရတုန္းလဲ။ ဘယ္ေလာက္ထိဆက္လက္ခံစား ေနရဦးမလဲ။ကမ ၻာႀကီးရဲ႕ငိုၿငီးသံ ခပ္တိုးတိုးႀကားလိုက္ရသည္။ ေႀသာ္….သူေတာ္ေတာ္နာမက်န္းၿဖစ္ေနၿပီကိုး..။ အေတြးတို႔ကဆင္ၿမဴရယ္ပီဟန္တင္တန္ေရးေသာ “The Clash of Civilization” ယဥ္ေက်းမႈမ်ားတိုးတိုက္မိၿခင္းစာအုပ္မွအေတြးအေခၚတို႔ႏွင့္သြားေရာက္ခ်ိတ္ဆက္မိသည္။ ဆရာမဂ်ဴးေရးေသာ အမုန္းေႀကာင့္ၿဖစ္ေသာ စစ္ပြဲမ်ားစာအုပ္ပါသာဓကမ်ားႏွင့္ပူးေပါင္းကာ အေတြးကိုပိုမိုနက္နဲလာေအာင ္တူးဆြေနၿပန္သည္။

ငါတို႔ေတြ…တို႔တေတြ…အထင္အၿမင္ေတြရဲ့လမ္းမွားသို႔တြန္းပို႔ၿခင္းမခံရေအာင္ဘယ္လုိကာကြယ္ရမလဲ…? ေတြးရင္း…ေတြး..ရင္း..ၿဖင့္…။ “ေအာင္မဂၤလာမွတ္တိုင္ပါလား”..အေတြးစၿပတ္ေတာက္သြားေစေသာစပယ္ယာ၏ေအာင္ၿမင္ေသာအသံက်ယ္က်ယ္ေလာင္ေလာင္။ ေႀသာ္…ငါဆင္းရေတာ့မွာပဲ..။အင္း..အထင္အၿမင္ေတြကိုတြန္းလွန္ႏိုင္ရမယ္..ဟူေသာစိတ္ၿဖင့္ ေစာေစာကမေက်နပ္ေသာ စပယ္ယာကို ၿပံဳးၿပႏႈတ္ဆက္ၿပီးကားေပၚမွဆင္းလာပါေတာ့သည္။

ZMT