Author: editor

တကၠသိုလ္ႏြယ္ထြန္း တင္ျပသည္

(၁)
မႏၱေလးတကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢမွ သမဂၢ၏ေၾကြးေၾကာ္သံ မဂၢဇင္းကို ထုတ္ေ၀မည္ဟု သိရ သည္။ ယခုႏွစ္တြင္ ဤသို႔သိရျခင္းမွာ မဂၢဇင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဒုတိယအႀကိမ္ဟု ဆိုရေပမည္။ အေၾကာင္း ဆိုေသာ္ လြန္ခဲ့ေသာ ၄ ႏွစ္ေလာက္ကလည္း ဤသို႔ပင္သမဂၢမွ မဂၢဇင္းထုတ္ရန္ ႀကိဳးစားခဲ့ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေပသည္။ ထိုစဥ္က သမဂၢအမႈေဆာင္မ်ား မဂၢဇင္းတာ၀န္ခံမ်ားမွာ ေအာက္တိုဘာကိစၥႏွင့္ အဖမ္းခံခဲ့ရ ၿပီး ေထာင္ထဲ ေရာက္ခဲ့ၾကရသျဖင့္ မဂၢဇင္းကိစၥမွာ ပ်က္ျပားသြားခဲ့ရေလသည္။

ယခုႏွစ္တြင္ ပြဲဦးထြက္ အျဖစ္ျဖင့္ အမဂၢမွ မဂၢဇင္းထုတ္မည္ဆိုေသာအခါ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ အေၾကာင္းတရပ္ကို သတိမရဘဲ မေနႏိုင္ျဖစ္ရသည္။ ၎မွာစစ္ၿပီးေခတ္ မႏၱေလးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ၏ ပထမဆံုး ဥကၠဌ ကိုလွေမာင္၏ အေၾကာင္းပင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ ကိုလွေမာင္သည္ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးအေနျဖင့္ ေတာခိုသြားခဲ့သည္။ ေတာခိုယင္းပင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရေပသည္။

ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္မွာ ေကာင္းစြာရင္းႏွီးေသာ မိတ္ေဆြမ်ားျဖစ္ခဲ့ၾကသည္။ ၎အေၾကာင္းကို ကၽြန္ေတာ္သိသမွ်တင္ျပရန္သည္ ကၽြန္ေတာ္၏၀တ္တရားတစ္ခုဟု ယူဆလိုပါသည္။

(၂)
ဂ်ပန္ေခတ္မွ စတင္၍ ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သိကၽြမ္းခဲ့ရသည္။ ေရႊဘိုခရုိင္ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕နယ္ အာရွလူငယ္မ်ားအစည္းအရုံးခြဲသည္ နယ္အတြင္း၌ အာရွလူငယ္ အစုခြဲမ်ားကို အေျမာက္အမ်ား ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့သည္။ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕၏ အာရွလူငယ္ အစည္းအရုံးခြဲ၏ အတြင္းေရးမွဴး ကိုဗစိန္း (ယခုမႏၱေလးၿမိဳ႕ ၈၃ လမ္းမွ ဂ်ံဳစက္တစ္ခုတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ) ႏွင့္ စာၾကည့္တိုက္မွဴးျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္နယ္အတြင္းသုိ႔ ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ အစည္းအရုံးကိစၥႏွင့္ ေရာက္ခဲ့ၾကသည္။ ထန္းတပင္ (ဇီးကုန္း)နယ္
ဘူးႀကီးရြာသို႔ ေရာက္ေသာအခါ ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ေတြ႕ရေပေတာ့သည္။

ကိုဗစိန္းႏွင့္ ကိုလွေမာင္သည္ စစ္မျဖစ္မီက ေရႊဘို အက္စ္-ပီ-ဂ်ီ အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ေက်ာင္းေနဘက္မ်ားျဖစ္ခဲ့ၾက၏။ သို႔ျဖင့္ ကိုဗစိန္းကို အေၾကာင္းျပဳ၍ ကိုလွေမာင္ကို ကၽြန္ေတာ္သိရ၏။ စစ္ျဖစ္လာသျဖင့္ ေရႊဘိုမွ ဘူးႀကီးရြာသို႔ ကိုလွေမာင္တို႔ မိဘမ်ားေျပာင္းေရႊ႕ ေနထိုင္ကာ စစ္ေဘးကို ခိုလံႈေနၾကျခင္းျဖစ္ေလသည္။ ဘူးႀကီးရြာတြင္ အာရွလူငယ္ အစုခြဲဖြဲ႔ေသာအခါ ကိုလွေမာင္သည္ ဥာဏဗလမွဴးအျဖစ္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ခဲ့ေလသည္။

ကိုလွေမာင္သည္ ဘူးႀကီးရြာမွာပင္ ဖြားျမင္ခဲ့သည္။ ကြယ္လြန္သူေျမပိုင္ရွင္ ဦးထြန္းစိန္ႏွင့္ ေဒၚမယ္မတို႔၏သားသမီး ၅ ေယာက္အနက္ ဒုတိယသားျဖစ္သည္။ ၎၏ အထက္တြင္ အစ္ကို တစ္ေယာက္ရွိ၍ ၎၏ေအာက္တြင္ ႏွမ ၃ ေယာက္ရွိေလသည္။ ေရႊဘိုအက္စ္ပီဂ်ီေက်ာင္းမွ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး မႏၱေလး ဥပစာေကာလိပ္သို႔ ဆက္လက္ပညာသင္ယူေနရာမွ စစ္ျဖစ္၍ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရသည္။

ကိုလွေမာင္၏ ဘ၀ႏွင့္ စိတ္္ဓါတ္တို႔မွာ ကြာျခားခဲ့ေလသည္။ ယင္းသို႔ ကြာျခားမႈေၾကာင့္ ဤသို႔ေသာ အျဖစ္မ်ိဳးသို႔ ေရာက္ရွိ သြားခဲ့သည္ဟုဆိုလွ်င္ မွားလိမ့္မည္မထင္ေပ။ ၎၏မိဘမွာ ပစၥည္းဥစၥာ ၾကြယ္၀သူမ်ားျဖစ္၏။ ဘူးႀကီးရြာအနီး တ၀ိုက္ႏွင့္ ေရႊဘို အေနာက္ပိုင္း ေညာင္ပင္သာကံသာကုန္း ျမင္းစီးရြာ တ၀ိုက္တြင္ ၎၏မိဘပိုင္လယ္ဧက ၅၀၀၀ ခန္႔ရွိခဲ့၏။ မိဘကေျမပိုင္ရွင္ ဘ၀ ေရာက္ေနျခင္းကိုပင္ ကိုလွေမာင္သည္ မလိုလားခဲ့ေၾကာင္း သိခဲ့ရသည္။ အတိုးေပးရာ၌ အဆမတန္ အတိုးယူျခင္းမ်ားကို ေတြ႕ေသာအခါ အျမဲကန္႔ကြက္ခဲ့သည္။ အတိုးမ်ားမ်ား ယူျခင္းသည္ မရွိဆင္းရဲသား လယ္လုပ္သူတို႔အား ရက္စက္ျခင္းဟုယူဆခဲ့သူ ျဖစ္ေလသည္။

ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕နယ္အတြင္း အာရွလူငယ္လုပ္ငန္းမ်ား လုပ္တိုင္း ကိုလွေမာင္ ပါသည္။ အသင္းကိစၥတြင္ အထူးစိတ္ပါ၀င္စားခဲ့သည္။ ထိုစဥ္က ဘူးႀကီးရြာမွ ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ၀က္တိုးရြာမွ ဆရာခ်ယ္တို႔သည္ ႏိုင္ငံေရးအျမင္ရွိ၍ အသိဥာဏ္ၾကြယ္၀သူမ်ား ျဖစ္ေၾကာင္းေတြ႕ခဲ့ ရေပသည္။ ဆရာခ်ယ္ဆိုသူကား အျခားမဟုတ္ မၾကာမီက အဂၤလန္မွ ျပန္လာခဲ့သူ ယခု ရမည္းသင္းေတာင္ပိုင္း ျပည္သူလႊတ္ေတာ္ အမတ္ ဦးဘိုးခ်ယ္ ပင္ ျဖစ္ေလသည္။

(၃)
ေခတ္တေခတ္ေျပာင္းလဲသြားကာ ဂ်ပန္မ်ား ဗမာျပည္မွ ဆုတ္ခြာသြားၿပီး အဂၤလိပ္မ်ား ေရာက္ရွိလာခဲ့ျပန္သည္။ ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း  အဆက္ျပတ္သြားခဲ့ၿပီး ၎သည္ မႏၱေလးဥပစာေကာလိပ္ကို ဆက္တက္စဥ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဗဟိုအမ်ိဳးသား အထက္တန္းေက်ာင္းတြင္ ဒုတိယအႀကိမ္ ပညာဆက္လက္သင္ယူစဥ္ ႏွစ္ဦးႏွစ္၀ ျပန္လည္ေတြ႕ၾကျပန္သည္။

ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္သည္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္း၀င္းအနီး၌ ေနထိုင္၏။ ကိုလွေမာင္က ရတနာပံုေက်ာင္းေဆာင္၌ ေန၏။ ကိုလွေမာင္ မႏၱေလး တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားမ်ား သမဂၢ၏ပထမဆံုး ဥကၠဌျဖစ္ရေသာ အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကၽြန္ေတာ္မေမ့ႏိုင္ေသာ အခ်က္တစ္ရပ္ကို ေဖၚျပရေပဦးမည္။

ရတနာပံုေက်ာင္းေဆာင္ေန ကိုလွေမာင္ထံ ကၽြန္ေတာ္ မၾကာခဏေရာက္၏။ ေက်ာင္းေဆာင္သဟာယ ႏွင့္ စာၾကည့္သင္းမွ စာအုပ္မ်ားကို ၎ကိုအေၾကာင္းျပဳ၍ ကၽြန္ေတာ္ငွား၍ ဖတ္ႏိုင္ခဲ့၏။ ၎ထံ ကၽြန္ေတာ္ ရက္အတန္ၾကာမသြားဘဲ ေနလွ်င္ “ေဟ့-ဘာလို႔မလာတာလဲ” ဟု ေမးေလ့ရွိ၏။ တေန႔သ၌ ကၽြန္ေတာ္ေက်ာင္းေဆာင္ ၎ထံသို႔ ေရာက္ေနစဥ္ ကိုဘစီ(ထိုစဥ္က ဥပစာ အထက္တန္းေက်ာင္းသားယခု ဘီအယ္လ္ ေအာင္ၿပီးသူ)က “က်ဳပ္တို႔ေတာ့ ကိုလွေမာင္ကို ဥကၠဌတင္ရမွာပဲဗ်ိဳ႕”ဟု ခပ္ျပံဳးျပံဳးေျပာ
လိုက္ရာ ကုတင္ေပၚ၌ လဲေလ်ာင္း၍ေနေသာ ကိုလွေမာင္က “အမယ္ေလး မလုပ္ပါႏွင့္ဗ်ာ-မလုပ္ပါႏွင့္”ဟု ျပံဳး၀င့္ေသာ မ်က္ႏွာျဖင့္ျပန္၍ ေျပာလိုက္ေလသည္။ သမဂၢဖြဲ႕စည္းရန္ ဥကၠဌေနရာအတြက္ၫိႈႏႈိင္းေျပာဆိုေနၾကျခင္း ျဖစ္၏။ တရက္-ႏွစ္ရက္မွ် အၾကာတြင္ သမဂၢကိုဖြဲ႕စည္းၿပီးရာ ကိုလွေမာင္ပင္ ဥကၠဌျဖစ္သြား၏။ အတြင္းေရးမွဴးမွာ ကိုေမာင္ေလး(လူထုေဒၚအမာ၏ေမာင္) ျဖစ္ေလသည္။ ယခုေစ်းခ်ိဳရတနာပံု ဖိနပ္ဆိုင္ရွင္ ကိုေမာင္ေလး(ဘီေအ) ပင္တည္း။

ထိုစဥ္က ရတနာပံုေက်ာင္းေဆာင္ အေပၚထပ္ အေရွ႕ဘက္ရွိ အခန္းတခုတြင္ ကိုလွေမာင္၊ ကိုဘစီ၊ကိုၾကည္ (ယခုအလုပ္သမား အရာရွိ ျဖစ္ေနသူ)ႏွင့္ ကိုအုန္း(ယခု ႏုိင္ငံျခားေရာက္ေနသူ)တို႔ ေနထိုင္ၾက၏။ အားလံုး ဥပစာတန္းေက်ာင္းသားမ်ားျဖစ္၏။ ၎တို႔ ေလးဦးစလံုးႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ခင္မင္ခဲ့ရသည္။

ကိုလွေမာင္ ဥကၠဌျဖစ္စဥ္ သမဂၢ၏ အာေဘာ္ “ေက်ာင္းသားသတင္းစဥ္” ကို ေက်ာက္ပံုႏွိပ္၍ ထုတ္ေ၀ခဲ့၏။ သတင္းစဥ္စာတည္းမွာ ကိုေမာင္ေမာင္ဆိုသူျဖစ္၏။ သမဂၢ၏ အမ်ိဳးသမီးဌာနမွဴးမွာ မသန္းသန္း ဆိုသူျဖစ္၏။ ကိုေမာင္ေမာင္ႏွင့္ မသန္းသန္းကို ကိုလွေမာင္က မိတ္ဆက္ေပး၍ ကၽြန္ေတာ္သိရွိခဲ့ရသည္။ ေနာင္ေသာအခါ ကိုလွေမာင္၊ ကိုေမာင္ေမာင္ႏွင့္ မသန္းသန္းတို႔ အားလံုးသည္ ေတာခိုသြားခဲ့ၾကေလသည္။

စာတည္းကိုေမာင္ေမာင္မွာ ယခုမႏၱေလးတကၠသိုလ္ ဥပစာ(ခ ပိုင္းမွ ခင္ခင္ေအး)၏ အစ္ကိုျဖစ္၍ သူလည္းေတာခိုယင္း ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရသူ ျဖစ္ေလသည္။

(၄)
ထိုစဥ္က မႏၱေလးဥပစာေကာလိပ္ႏွင့္ မႏၱေလးခရုိင္မွ ေက်ာင္းသားကိစၥ ဟူသမွ်တြင္ ကိုလွေမာင္မပါလွ်င္ မၿပီးေတာ့ေခ်။ ေနာက္ဆံုး၌ မႏၱေလးဥပစာေကာလိပ္၏ ဥကၠဌသာမက မႏၱေလးခရုိင္ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ၏ ဥကၠဌအျဖစ္ပါ ကိုလွေမာင္ အဖို႔တာ၀န္ယူခဲ့ရေလသည္။

၁၉၄၉ခု၊ ကၽြန္ေတာ္အမ်ိဳးသားေက်ာင္း(၈)တန္း၌ရွိစဥ္ မႏၱေလးၿမိဳ႕၏ အေျခအေနမွာ အေတာ္ဆိုး၀ါး၍ လာခဲ့သည္။ မႏၱေလးသူရိယ ကိုသန္းေမာင္ဦးစီးေသာ ဒီမိုကေရစီ တပ္ေပါင္းစုတြင္လည္း ကိုလွေမာင္ပါခဲ့သည္။ တပ္ေပါင္းစုတြင္ ကိုလွေမာင္ပါသြားျခင္းျဖင့္ တကယ့္အေရးႀကီးေသာ အခ်ိန္တြင္လည္းတကယ့္အလုပ္ကို ကိုလွေမာင္ လုပ္ခဲ့ရေလေတာ့သည္။ ေတာခိုသြားေတာ့သည္။

၁၉၄၉ ခုႏွစ္၌ကား ကၽြန္ေတာ္သည္ မႏၱေလးစီဗီလိုင္းရပ္တြင္ေန၏။ တေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္ေရခ်ိဳးေနခိုက္စေတရွင္၀က္ဂြန္းကားျဖင့္ ကိုလွေမာင္ ျဖတ္သြားသည္ကိုျမင္လိုက္ရ၏။ ဆံပင္မွာ ဖီးထားျခင္းမရွိ၊ ကဘိုကယို ျဖစ္ေနသည္ကို ျမင္လိုက္ရ၏။ တာ၀န္၀တၱရားအရ သြားလာေနသည္ကိုဟု ကၽြန္ေတာ္ရိပ္မိသိရွိသျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ျခင္း မျပဳလိုက္ေပ။ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ္ကို ႏႈတ္မဆက္ႏိုင္ေခ်။

ထိုအခါကား ကၽြန္ေတာ္သည္ ကိုလွေမာင္ကို ေနာက္ဆံုးျမင္လိုက္ရျခင္းပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထိုေန႔က ၎သည္ ကၽြန္ေတာ္ေနေသာအိမ္ႏွင့္ မနီးမေ၀းရွိ မႏၱေလးတိုင္းဒုတိယပညာ၀န္ဦးၾကင္ပုႏွင့္ လာေတြ႕ကာ ပညာေရးကိစၥမ်ား ေဆြးေႏြး သြားသည္ဟု သိလိုက္ရသည္။ ကိုလွေမာင္သည္ ေတာတြင္း၌ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ဗ-က-သ အထက္ဗမာျပည္တာ၀န္ခံအျဖစ္ တာ၀န္ယူရသည္ဟု ဆိုေလသည္။

(၅)
ေနာက္ပိုင္း၌ ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္တို႔သည္ ေတာတြင္း၌ ေသဆံုးၾကၿပီဟု ၾကားရေတာ့သည္။ မိတ္ေဆြအခ်ိဳ႕အား “ကိုလွေမာင္တို႔ ဆံုးတာမွန္သလား”ဟု ေမးခဲ့ရသည္။ မွန္သည္ဟု ေျဖၾကသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ(၃)လေလာက္က ဤေဆာင္းပါးအတြက္ အေထာက္အကူ ျဖစ္စိမ့္ေသာငွါ မႏၱေလးသူရိယကိုသန္းေမာင္(ထိုစဥ္က သတင္းစာျပန္ထုတ္ရန္ စီစဥ္ေနဆဲ အခါျဖစ္သည္) ကို၊ ကိုလွေမာင္တို႔ သတင္းကို ကၽြန္ေတာ္ေမးၾကည့္ဖူးရာ ကိုလွေမာင္တို႔ ေသဆံုးရပံုကို ဤသို႔ကုိေမာင္သန္းက ေျပာျပေလသည္။

သူ႔ေနာက္ေၾကာင္းေတြကိုေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔သိမွာပါပဲ၊ ၁၉၄၉ခုႏွစ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာခိုတယ္၊ ပထမဆံုး တံတားဦးနယ္ဘက္ကိုထြက္သြားတယ္ ကိုလွေမာင္တို႔လဲပါတယ္။

၁၉၄၉ခုႏွစ္ အလယ္ေလာက္မွာ ျပည္ၿမိဳ႕မွာေတာတြင္းေက်ာင္းသား ကြန္႔ဖရင့္လုပ္တယ္။ အဲဒီကြန္႔ဖရင့္ကို ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္ လဲတက္ဖို႔ ဆိုၿပီးသြားၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ မေကြးမွာ မေကြးျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က၊ ကြန္ျမဴနစ္ေက်ာင္းသားေတြ ဆိုၿပီးဖမ္းတယ္ဂိုဏ္းဂဏစိတ္ေတြ သိပ္ျပင္းထန္ေနတဲ့အခ်ိန္မို႔ သူတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ကို ျပည္သူ႔ရဲေဘာ္က မေကြးမွာပဲ သတ္ပစ္လိုက္တယ္။ သူတို႔ႏွစ္ဦးစလံုးေသတာအမွန္ဘဲ။

ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ေက်ာင္းသားသတင္းစဥ္စာတည္း ကိုေမာင္ေမာင္တို႔သည္ ဤသို႔ဤႏွယ္ ေသဆံုးသြားခဲ့ ၾကရသည္။

(၆)
ကိုလွေမာင္ႏွင့္ ကိုေမာင္ေမာင္တို႔၏ အေလာင္းမ်ားထည့္ထားသည့္ ေခါင္းမ်ားေပၚတြင္ ေက်ာင္းသားအလံလႊမ္း၍ ရုိက္ထားေသာဓါတ္ပံုကို ကမာၻ႕ေက်ာင္းသားစာေစာင္ (World Student News)တြင္ ပါရွိခဲ့သည္ကိုမွတ္မိပါသည္။

လြန္ခဲ့ေသာ ၃ႏွစ္ေလာက္က မႏၱေလးဆရာအတက္သင္သိပၸံသို႔ လာေရာက္တက္ေသာ ကိုလွေမာင္၏ႏွမ မခင္ပုထံသို႔ ကၽြန္ေတာ္သြားေရာက္ ေတြ႕ဆံုခဲ့ဖူးပါသည္။ ၎တို႔ေမာင္ႏွမတစု ကိုလွေမာင္ေသဆံုးသြားသည္ကို သိရွိေသာ္လည္း ၎တို႔၏ မိခင္ကိုမူ ေသသည္ဟုမေျပာဘဲ ဖံုးထားေၾကာင္း၊ ေတာခိုေနသည္၊ ေတာထဲမွာ ရွိသည္ဟုသာ ေျပာထားေၾကာင္းျဖင့္ သိရွိခဲ့ရသည္။ မိခင္တဦးအေနျဖင့္ သားျဖစ္သူအတြက္ အပူမီးေတာက္ရွာ ေပလိမ့္မည္။ ယခုအခါမူ ႏွစ္ၾကာလာၿပီျဖစ္၍ ကိုလွေမာင္၏မိခင္သည္
သား၏အျဖစ္ဆိုးကို သိရွိေကာင္း သိရွိေနေတာ့မည္ဟု ေတြးဆမိသည္။

ကိုလွေမာင္သည္ ဗမာမူစလင္တေယာက္ ျဖစ္ေသာ္လည္းဗမာကို အထူးခ်စ္ခင္သူျဖစ္သည္၊ ဗမာလူမ်ိဳးႏွင့္ ဗမာျပည္ကို ျမတ္ႏိုးသူျဖစ္သည္။ ဗမာျပည္၏အက်ိဳးကို သယ္ပိုးလာသူျဖစ္သည္။ သူတက္ႏိုင္သေလာက္ သူ၏ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ သယ္ပိုးေဆာင္ရြက္သြားသူလည္း ျဖစ္ေပသည္။

လူအေနအားျဖင့္ ရုပ္ရည္သန္႔ျပန္႔သည္၊ အရပ္ ရွည္သည္၊ ပကာသနကိုမမက္ေမာ၊ ဓါတ္ပံုရုိက္ျခင္းကို၀ါသနာမရွိ၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ထံုးစံအတိုင္း ဓါတ္ပံုေတာင္းတိုင္း ေပးလည္းမေပးခဲ့၊ ေပးစရာလည္းရွိဟန္မတူေခ်။

၁၉၄၇ ခုႏွစ္တြင္ မႏၱေလး ဥပစာေကာလိပ္ကို ျပန္ဖြင့္ခဲ့သည္။ ထိုႏွစ္က ကိုလွေမာင္ သမဂၢဥကၠဌ ျဖစ္ခဲ့သည္။ ပထမ ၄ ႏွစ္အတြင္း သမဂၢဥကၠဌမ်ားမွာ(လွေမာင္၊ လွမ်ိဳးသန္း၊ လွၫြန္႔၊ လွေရႊ) ဟူ၍ “လွဥကၠဌေတြ” ဆက္ေနခဲ့ေၾကာင္း ေျပာစမွတ္ ရခဲ့သည္။ ယခုႏွစ္ ၁၉၅၆-၅၇ အထိ ဥကၠဌ(၁၀)ဦး ရွိခဲ့ၿပီ။ ကိုလွေမာင္သည္ ပထမဆံုးဥကၠဌ ဟုမွတ္တမ္းတင္ခဲ့ရေပသည္။

ယခုေတာ့ ပထမဆံုးဥကၠဌႀကီး ကိုလွေမာင္သည္ ေသဆံုးရွာေလၿပီ၊၊ သူေတာခိုသည္ကို အျပစ္ဆိုစရာ မဟုတ္ေသာ္လည္း ဂိုဏ္းဂဏစိတ္မ်ားၿပီး ဗမာအခ်င္းခ်င္း အယံုအၾကည္ကင္းမဲ့ကာ သတ္ျဖတ္ေနျခင္းကိုသာ မုန္းစရာျဖစ္ေလသည္။ ျပည္တြင္းစစ္ကိုလည္း မုန္းစရာျဖစ္ေလသည္။ ကုိလွေမာင္သည္ ဗမာတဦးအေနျဖင့္ ဗမာသတ္၍ေသခဲ့ရသည္။ သူ႔မိခင္က ေမြးခဲ့သမွ် ေမာင္ႏွမတစုတြင္ ကိုလွေမာင္သည္ သားေကာင္းတေယာက္ ေက်ာက္ေကာင္းတေစ့ ဟုဆိုႏုိင္ေလသည္။

မိမိတို၏ယံုၾကည္ခ်က္ျဖင့္ ရြပ္ရြပ္ခၽြံခၽြံေဆာင္ရြက္ကာ ဗမာျပည္၏အက်ိဳးကိုသည္ပိုးသြားၾကေသာ ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္ ကိုလွေမာင္ႏွင့္ကိုေမာင္ေမာင္တို႔သည္ ေကာင္းရာသုဂတိသို႔ လားၾကပါေစဟူ၍ ဆုေတာင္းမိေပသည္။

တကၠသိုလ္ႏြယ္ထြန္း

မႏၲေလးတကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသားမ်ားသမဂၢ(၁၉၅၅-၅၆) မွထုတ္ေဝေသာ တကၠသိုလ္မဂၢဇင္း (ဒီဇင္ဘာ ၁၉၅၆) မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

ဓါတ္ပံု- နိဗၺာန္ေဆာ္ မဂၢဇင္း

ဆက္စပ္ အေၾကာင္းအရာမ်ား ဖတ္လိုလ်င္
———————————–
http://www.m-mediagroup.com/news/tag/student_union