Author: Ko Lay

ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၉၊ ၂၀၁၉
M-Media

– စစ္ကုိင္းတုိင္းေဒသႀကီးရဲ႕ ၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕မွာ ႏုိင္ငံရဲ႕ အႀကီးဆံုး မဒ္ရာဆာ အစၥလာမ့္ဓမၼသင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခု ရွင္သန္ေနၿပီး ဒီမဒ္ရာဆာဟာဆာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္တစ္ဦး လွဴဒါန္းတဲ့ေျမေပၚမွာ တည္ေဆာက္ထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

၁၈၈၅ ခုႏွစ္ မႏၱေလးကုိသိမ္းပုိက္ခံရၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ၿဗိတိသွ်လက္ေအာက္ လံုးလံုး မက်ေရာက္ခင္ ရာစုႏွစ္ခ်ီအရင္ကတည္းက ႏုိင္ငံရပ္ျခား ကုန္သည္ေတြ ၀င္ေရာက္အေျခခ် ေနထုိင္ခဲ့ၾကတဲ့သမုိင္းဟာ စစ္ကုိင္းတုိင္းေဒသႀကီးက ၿမိဳ႕တစ္ခုမွာ အခုအထိ ရွင္သန္ေနဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ဧရာ၀တီျမစ္ အေနာက္ဖက္ကမ္းနဖူးေပၚမွာ တည္ရွိၿပီး အင္း၀နဲ႔ အမရပူရလုိ႔ အမည္တြင္ခဲ့တဲ့ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ဟာ အိႏၵိယတုိက္ငယ္နဲ႔ တ႐ုတ္တုိ႔ကုိ ဆက္သြယ္ထားတဲ့ ေရွးခတ္ ကုန္သြယ္ေရးလမ္းေၾကာင္းေပၚမွာ တည္ရွိတဲ့ မႏၱေလးအရင္ ဘုရင့္ေနျပည္ေတာ္ေတြထဲက တစ္ခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

ႏုိင္ငံရပ္ျခား စီးပြားေရးအသုိင္းအ၀ုိင္းမွာ မတူကြဲျပားမႈေပါင္းစံု ရွိခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအထဲမွာ အခ်ိန္အေတာ္ၾကာကတည္းက ဗမာ့လူ႕အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ တစ္သားတည္းျဖစ္သြားတဲ့ မြတ္စလင္ေတြလည္း ပါ၀င္ၿပီး တုိင္းျပည္ရဲ႕ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းမွာ အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ကေန ဆက္လက္အသံုးေတာ္ခံေနတဲ့ ဓမၼသင္တန္းေက်ာင္းတစ္ခုကုိလည္း သူတုိ႔က တည္ေထာင္ ဖြင့္လွစ္ထားပါတယ္။

‘ျမန္မာ-အရ္ဗီ သိပၸံေက်ာင္းႀကီး’ လုိ႔ေခၚတဲ့ အဲဒီ ဓမၼသင္တန္းေက်ာင္းကုိ ၁၉၃၇ ခုႏွစ္မွာ စစ္ကုိင္းၿမိဳ႕ရဲ႕ ဆားကုန္းရြာမွာ စတင္ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ၿပီး ၁၉၆၀ ေရာက္တဲ့အခါ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ပါတယ္။ လက္ရွိ ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးျဖစ္တဲ့ ဦးအဘ္ဒူလ္ ဟာဒီက ဒီေက်ာင္းဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ မွတ္ပံုတင္ထားတဲ့ အႀကီးဆံုး အစၥလာမ္ဓမၼေက်ာင္းေတာ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းသား တစ္ေထာင္ေလာက္ ရွိတယ္လုိ႔ ေျပာပါတယ္။

ေက်ာင္းရဲ႕ ထူးျခားခ်က္တစ္ခုက ေက်ာင္းအမည္ ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာႏုိင္ငံက မဒ္ရာဆာအမ်ားစုဟာ အာရဘီကေန ဆင္းသက္လာတဲ့ အမည္ေတြ ေပးေလ့ရွိေပမယ့္ အခုေက်ာင္းကေတာ့ ‘ျမန္မာ-အရ္ဗီ သိပၸံေက်ာင္းႀကီး’ လို႔ မွည့္ေခၚထားပါတယ္။

ဂုဏ္သိကၡာရွိေသာေက်ာင္း

ေက်ာင္းကုိ ပူတြဲတည္ေထာင္သူျဖစ္ၿပီး ပထမဆံုးေက်ာင္းအုပ္လည္းျဖစ္တဲ့ ဆရာႀကီးဦးပံုေၾကာင့္ ဒီေက်ာင္းႀကီးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံက အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္လူ႕အဖြဲ႕အစည္းအတြင္း တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတုိင္းအတာနဲ႔ ေလးစားမႈ ခံရပါတယ္။ အာရဗီ၊ အူရဒူ၊ ဖာရစီနဲ႔ ဗမာ ဘာသာစကားေတြကုိ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္တတ္ေျမာက္တဲ့ ဆရာႀကီးဦးပံုကုိ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕နယ္က ေပါက္ေတာရြာမွာ ေမြးဖြားခဲ့ၿပီး ဖခင္က ဗမာဘုရင္ သီေပါမင္းရဲ႕ သစၥာေတာ္ခံ ဦးယိမ္း ျဖစ္ပါတယ္။

ဆရာႀကီးပံုဟာ ဆရာႀကီးလွ၊ ဆရာႀကီးဇံု၊ ဆရာႀကီး ဦးဖီတုိ႔နဲ႔ ပူးေပါင္းကာ ဒီမဒ္ရာဆာေက်ာင္းကုိ ဖြင့္လွစ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၃၀ မွာ သူတုိ႔ေတြဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံကေန အိႏၵိယႏုိင္ငံ ဆူရတ္ၿမိဳ႕ကုိသြားၿပီး အဆင့္ျမင့္ အစၥလာမ့္ဓမၼပညာရပ္ေတြကုိ ဆည္းပူးကာ ျမန္မာႏုိင္ငံကုိ ျပန္ေရာက္ၿပီး တစ္ႏွစ္အၾကာ ၁၉၃၆ ခုႏွစ္မွာ ဒီေက်ာင္းႀကီးကုိ တည္ေထာင္ခဲ့တာပါ။

ဗမာအမည္ ဦးေဆာင္ဆန္းလုိ႔ေခၚတဲ့ ဦးအဘ္ဒူလ္ဟာဒီက ဆရာႀကီးပံုကုိ ကန္႔ဘလူေဒသခံေတြက ေလးစားၾကည္ညိဳၾကတယ္လုိ႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

မြတ္စလင္ေတြသ မကဘဲ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ ေျမယာ၊ အေမြနဲ႔ လင္ခန္းမယားခန္း ျပႆနာေတြကုိ ေျဖရွင္းရာမွာ ေစ့စပ္ညႇိႏႈိင္းေပးသူအျဖစ္ ေဆာင္ရြက္ေပးဖုိ႔အတြက္ တစ္ခါတစ္ရံမွာ အစုိးရကုိယ္တုိင္ ဆရာႀကီးပံုကုိ အကူအညီေတာင္းတာေတြလည္း ရွိခဲ့ပါတယ္။

“တစ္ခ်ိဳ႕အမႈေတြဆုိရင္ အစုိးရအာဏာပုိင္ေတြ ဆရာႀကီး႐ံုးကုိ လႊဲေပးလုိက္တာ” လုိ႔ ဦးအဘ္ဒူလ္ဟာဒီက Frontier Myanmar ကုိ ေျပာပါတယ္။

ဒီလုိ အကူအညီေတြ ေပးခဲ့တဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ရထား၊ သေဘၤာနဲ႔ အျခားပုိ႔ေဆာင္ေရး ၀န္ေဆာင္မႈေတြကုိ အခမဲ့ အသံုးျပဳခြင့္အပါအ၀င္ အစုိးရက ဆရာႀကီးပံုကုိ အခြင့္ထူးေတြ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ပါတယ္။

၁၉၄၈ ခုႏွစ္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးေနာက္ပုိင္း ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္း တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကုိင္ေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး လူမ်ိဳးေရးနဲ႔ ႏုိင္ငံေရးပဋိပကၡေတြ ျဖစ္ပြားခဲ့ပါတယ္။ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕ကလည္း ဒီဒဏ္ေတြကုိ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ဒီလုိ မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ ဆရာႀကီးပံုဟာ ဆားကုန္းရြာကေနထြက္ဖုိ႔ စဥ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ ဆရာႀကီးနဲ႔ မိသားစုဟာ ၁၀ မုိင္ေ၀းတဲ့ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕ကုိ ေျပာင္းေရႊ႕ခဲ့ေပမယ့္ ေက်ာင္းရဲ႕ အေျခအေနေတြကုိ ႀကီးၾကပ္ ထိန္းသိမ္းဖုိ႔အတြက္ ဆားကုန္းကုိ ပံုမွန္ ျပန္လာေလ့ ရွိပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြ မ်ားလာတဲ့အခ်ိန္ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ မဒ္ရာဆာ ေဂါပကအဖြဲ႕က ေက်ာင္းေနရာေျပာင္းဖုိ႔ ဆံုးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဆားကုန္းမွာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ေလာက္ ရွိခဲ့တဲ့ေက်ာင္းကုိ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕ေပၚကုိ ေရႊ႕ေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၁၄ ခုႏွစ္ သန္းေခါင္စာရင္းေကာက္ယူမႈအရ ကန္႔ဘလူမွာ လူ ၂၅၀၀၀ ေလာက္ ေနထုိင္တယ္လုိ႔ ဆုိပါတယ္။

မူလေက်ာင္းအမည္ကို ဆက္ယူထားတဲ့ မဒ္ရာဆာအသစ္ကုိ ၁၉၆၀ ျပည့္ႏွစ္ ၈ ဧကရွိတဲ့ ၿခံ၀ုိင္းမွာ ဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းအတြင္း ဗုဒၶဘာသာ၀င္အမ်ိဳးသမီး ေဒၚမိက ေျမေနရာလွဴဒါန္းခဲ့တာျဖစ္ၿပီး ဆရာႀကီးပံုဟာ အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္အသုိင္းအ၀ုိင္း ျပင္ပမွာပါ ေလးစားအားထားမႈ က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ရရွိခဲ့တယ္ဆုိတဲ့ ျပယုဂ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

“ဆရာႀကီးပံုက ေနရာသစ္တစ္ခုကုိ ရွာေနတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းလည္းၾကားေရာ ေဒၚမိက ဆရာႀကီးဆီးသြားၿပီး ဗလီနဲ႔ မဒ္ရာဆာအတြက္ ေျမေနရာလွဴဒါန္းဖုိ႔ ခြင့္ေတာင္းခဲ့ပါတယ္” လုိ႔ အဘ္ဒူလ္ ဟာဒီက ျပန္ေျပာင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ေရွ႕ေဆာင္အီမာမ္မ်ားကုိ ေလ့က်င့္ေပးရာေနရာ

အစုိးရေက်ာင္းမွာ ၅ တန္းၿပီးေျမာက္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိသာ မဒ္ရာဆာက လက္ခံၿပီး ပထမတန္းကုိ တက္ေရာက္ရပါတယ္။ ပထမ ၄ ႏွစ္မွာ အစၥလာမ္သာသနာကုိ လက္ေတြ႕ဘ၀မွာ လုိက္နာက်င့္သံုးႏုိင္မယ့္ နည္းနာေတြကုိ မဒ္ရာဆာက အဓိကထား သင္ၾကားေပးပါတယ္။

ျမန္မာ-အရ္ဗီ သိပၸံေက်ာင္းႀကီးမွာ ၄ တန္းေအာင္ျမင္သြားတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ၁၀ တန္းအထိ ဆက္လက္ ပညာဆည္းပူးႏုိင္ၿပီး ဗလီ၀တ္ေက်ာင္းေတာ္ေတြမွာ ဦးေဆာင္ႏုိင္မယ့္ ေရွ႕ေဆာင္အီမာမ္တစ္ပါး ျဖစ္လာေရး အဆင့္ျမင့္ပညာရပ္ေတြကုိလည္း ဆက္လက္ ဆည္းပူးႏုိင္ပါတယ္။ မဒ္ရာဆာ တည္ေထာင္ခဲ့ၿပီးတဲ့ေနာက္ပုိင္း ၁၀ တန္းေအာင္ျမင္သူ ၂ ေထာင္ေက်ာ္ ရွိခဲ့ၿပီး ကုရ္အာန္က်မ္းစာ တစ္အုပ္လံုး အာဂံုေဆာင္ႏုိင္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကုိ ဒီေက်ာင္းက ဘြဲ႕လက္မွတ္ ခ်ီးျမႇင့္ပါတယ္။

အူရဒူ ဒါမွမဟုတ္ ျမန္မာစာေပေတြနဲ႔ သင္ၾကားတဲ့ ျမန္မာႏုိင္ငံက အျခားမဒ္ရာဆာေတြနဲ႔ မတူညီတာက ျမန္မာ-အရ္ဗီ သိပၸံေက်ာင္းမွာ အာရဗီ ဘာသာစကားနဲ႔ တုိက္႐ုိက္သင္ၾကားတာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဂၤလိပ္ဘာသာ၊ အဆင့္ျမင့္ ျမန္မာစာနဲ႔ အျခား ေလာကီဘာသာရပ္ေတြကုိ သင္ၾကားေပးျခင္းမရွိေပမယ့္ အဘ္ဒူလ္ဟာဒီက သူ႕ေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ဗဟုသုတ၊ စြမ္းေဆာင္ႏုိင္စြမ္းေတြကုိ သံသယမျဖစ္ဘူးလုိ႔ ေျပာပါတယ္။

“ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဆီက ေက်ာင္းသားေတြဟာ အစုိးရေက်ာင္းက ေက်ာင္းသားေတြကုိ ယွဥ္ႏုိင္စြမ္းရွိပါတယ္”

ေက်ာင္းသားအားလံုး ေယာက်္ားေလးေတြျဖစ္ေပမယ့္ မဒ္ရာဆာက အျခားဆရာေတြဟာ ကန္႔ဘလူဗလီမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ အတန္းေတြ ဖြင့္လွစ္ သင္ၾကားေပးေနပါတယ္။

မဒ္ရာဆာရဲ႕ ဒုတိယေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္ၿပီး ျမန္မာအမည္ ဦးတင္ျမင့္လုိ႔ေခၚတဲ့ ဦးအဘ္ဒူလ္ ဟာကင္မ္က ေက်ာင္းသားေတြ ဘာ၀တ္ရမယ္ဆုိၿပီး ကန္႔သတ္ထားတာ မရွိဘူးလို႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

“သူတုိ႔ႀကိဳက္တာ ၀တ္ႏုိင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အတန္းတက္ဖုိ႔ သင့္ေလ်ာ္တဲ့အ၀တ္အစားမ်ိဳးကုိ ဂ႐ုတစ္စုိက္၀တ္ဖုိ႔ လုိအပ္ပါတယ္” လုိ႔ ဦးတင္ျမင့္က Frontier ကုိ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

သူ ဒီလုိေျဖၾကားေနစဥ္မွာပဲ ေက်ာင္းသားတစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းရဲ႕ အားကစားကြင္းမွာ ျခင္းလံုး၊ ေဘာလံုးေတြ ကစားေနၾကၿပီး တစ္ခ်ိဳ႕ေက်ာင္းသားေတြဟာ အဂၤလိပ္ ပရီးမီးလားလိဂ္က အသင္းအက်ႌေတြ ၀တ္ဆင္ထားၾကပါတယ္။

ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ထက္၀က္ေလာက္က ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား လာေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မဒ္ရာဆာမွာ ၁၀ တန္းတက္ေနတဲ့ အသက္ ၂၄ ႏွစ္အရြယ္ ကုိေ၀ၿဖိဳးေအာင္ဟာ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕က ျဖစ္ပါတယ္။ ဘာသာေရးအတန္းပညာ ၇ တန္းေအာင္သြားၿပီးတဲ့ေနာက္ ဆက္လက္ေလ့လာဖုိ႔အတြက္ ျမစ္ႀကီးနားမွာ မဒ္ရာဆာမရွိေတာ့တာေၾကာင့္ သူဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အနည္းက ျမန္မာ-အာရဗီသိပၸံေက်ာင္းကုိ ေရာက္လာတာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေက်ာင္းၿပီးသြားရင္ ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အသိေတြကုိ ျပန္လည္မွ်ေ၀ေပးတာ၊ ကေလးေတြကုိ စာသင္ေပးတာေတြ လုပ္ခ်င္တယ္လုိ႔ သူက ေျပာပါတယ္။

“လမ္းေခ်ာ္ေနတဲ့သူေတြကုိ လမ္းေၾကာင္းမွန္ေပၚ ျပန္လည္တည့္မတ္ေပးတာမ်ိဳးလည္း ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေဆာင္ေပးခ်င္ပါတယ္” လုိ႔ ေ၀ၿဖိဳးေအာင္က ေျပာပါတယ္။

ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစား အမ်ားစုက ေ၀ၿဖိဳးေအာင္နဲ႔မတူဘဲ စစ္ကုိင္းတုိင္းေဒသႀကီးတစ္၀ုိက္က ျဖစ္ပါတယ္။

အစုိးရေက်ာင္းထက္ ပုိၿပီး စားရိတ္စက သက္သာတာေၾကာင့္ မိဘေတြက ျမန္မာ-အာရဗီသိပၸံေက်ာင္းကုိ ပုိ႔ေဆာင္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းလခက တစ္ႏွစ္ကုိ ၃၀၀၀ က်ပ္သာျဖစ္ၿပီး ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားေတြအတြက္ ေနစရာ၊ စားစရာ အခမဲ့ေပးပါတယ္။

ေက်ာင္းရဲ႕ ကုန္က်စားရိတ္ေတြအတြက္ အလွဴရွင္ေတြအေပၚမွာသာ လံုး၀မွီခုိေနရတာျဖစ္ၿပီး အလွဴရွင္အမ်ားစုဟာ မြတ္စလင္အသုိင္းအ၀ုိင္းကျဖစ္ေပမယ့္ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ အလွဴရွင္ေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။

ဗုဒၶဘာသာ၀င္အလွဴရွင္ေတြထဲမွာ ထင္ရွားသူတစ္ေယာက္က ဒုတိယဗုိလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေဟာင္း ေမာင္ေအးရဲ႕ ညီျဖစ္သူ ဦးေက်ာ္ညြန္႔ျဖစ္ၿပီး ကန္႔ဘလူဇာတိ ျဖစ္ပါတယ္။

မဒ္ရာဆာဟာ ႏွစ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ႐ုန္းကန္လာခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္ ခုိင္ခုိင္မာမာ ရပ္တည္ေနႏုိင္တာကုိ ေတြ႕ရတဲ့အတြက္ ‘ေက်နပ္အားရမိတယ္’ လုိ႔ ဦးေက်ာ္ညြန္႔က ၂၀၀၆ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီလ မဒ္ရာဆာရဲ႕ ဧည့္သည္ေတာ္မွတ္တမ္းမွာ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။

သံသယမ်ား

ဒီေက်ာင္းႀကီးဟာ သေဘာထားတင္းမာတဲ့ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြရဲ႕ သံသယမ်က္စိနဲ႔ၾကည့္တာကို ခံခဲ့ရၿပီး အထူးသျဖင့္ ၂၀၁၂ ခုႏွစ္ ရခုိင္ျပည္နယ္က အၾကမ္းဖက္မႈေၾကာင့္ လူမ်ိဳးေရးတင္းမာမႈေတြ ေပၚေပါက္လာၿပီး ေနာက္ပုိင္းမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၀၁၇ ခုႏွစ္ ဧၿပီလမွာ ဆန္႔က်င္ဖက္အင္အားစုေတြက ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ အစၥလာမ့္ ဓမၼသင္တန္းေက်ာင္းေတြကုိ ဖိအားေပး ပိတ္ခုိင္းခဲ့ပါတယ္။ မဒ္ရာဆာေတြအေနနဲ႔ ျမန္မာဘာသာစကားကုိသာ အသံုးျပဳသင္ၾကားဖုိ႔၊ ဘာသာေရးသင္တန္းေတြကုိ အစုိးရက ခြင့္ျပဳထားတဲ့ ေနရာေတြမွာပဲ လုပ္ေဆာင္ဖုိ႔ဆုိတဲ့ အမိန္႔ေၾကျငာခ်က္တစ္ခုကုိ ကန္႔ဘလူၿမိဳ႕ အပါအ၀င္ ၿမိဳနယ္ အေထြေထြ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး႐ံုးေတြက ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္မွာ ထုတ္ျပန္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီအမိန္႔ကုိ အစၥလာမ့္အဖြဲ႕အစည္းေခါင္းေဆာင္ေတြက ႐ႈတ္ခ်ခဲ့ၿပီး ဘာသာတရား လြတ္လပ္စြာက်င့္သံုးခြင့္ကုိ ထိခုိက္ေစႏုိင္တယ္လုိ႔ သတိေပးခဲ့ပါတယ္။ အေထြေထြအုပ္ခ်ဳပ္ေရး ဦးစီးဌာနေတြအေနနဲ႔ ဒီအမိန္႔ကုိ အတင္းလုိက္နာခုိင္းတာမ်ိဳး လုပ္တယ္ဆုိတဲ့ အေထာက္အထား မရွိပါဘူး။

အစုိးရက အသိအမွတ္ျပဳထားတဲ့ မဒ္ရာဆာအေရအတြက္ အတိအက်စာရင္း လတ္တေလာ ထြက္ထားတာ မရွိေသးပါဘူး။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္က ထုတ္ေ၀ခဲ့တဲ့ ‘သာသနာ့အလင္း’ စာအုပ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္း မဒ္ရာဆာေပါင္း ၇၅၉ ခု ရွိတယ္လုိ႔ ေဖာ္ျပထားပါတယ္။ မြတ္စလင္ေခါင္းေဆာင္ေတြက အစုိးရဟာ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ေနာက္ပုိင္း ဗလီအသစ္ေတြ၊ မဒ္ရဆာအသစ္ေတြေဆာက္ဖုိ႔ ခြင့္ျပဳခ်က္ မေပးေတာ့ဘူးလုိ႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

ရန္ကုန္ မဂၤလာေတာင္ညြန္႔ၿမိဳ႕နယ္မွာ ၁၉၆၀ ကတည္းက ဖြင့္လွစ္ခဲ့တဲ့ မဒ္ရာဆာေလးတစ္ခုရဲ႕ ေဂါပကအဖြဲ႕၀င္ ခလီဖာ ဦးတင္ေမာင္ေက်ာ္က သက္ဆုိင္ရာ လူ႕အဖြဲ႕အစည္းေတြမွာ ဓမၼေရးရာ လမ္းညႊန္ သင္ၾကားေပးႏုိင္ဖုိ႔ အဓိကထားကာ ေရွ႕ေဆာင္အီမာမ္ေတြကုိ ေလ့က်င့္ေပးေနတာျဖစ္တယ္လုိ႔ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

“(မဒ္ရာဆာေတြဟာ) ဘာသာေရးကုိ သင္ၾကားေပးေနတာပါ။ အစြန္းေရာက္၀ါဒကုိ သင္ၾကားေပးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး”

မဒ္ရာဆာေတြရဲ႕ အဆင့္ျမင့္အတန္းေတြမွာ သင္ယူေနတဲ့ မြတ္စလင္အမ်ားစုဟာ ေက်းလက္ေဒသ၊ လူမႈစီးပြား နိမ့္ပါးတဲ့ အသုိင္းအ၀ုိင္းေတြကျဖစ္တယ္လုိ႔ ဦးတင္ေမာင္ေက်ာ္က ေျပာပါတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ အျခား ၿမိဳ႕ျပေဒသေတြက မိဘေတြဟာ အစုိးရေက်ာင္းေတြကုိ ပုိလႊတ္ၾကၿပီး ဘာသာေရးအေျခခံေတြကုိ နားလည္ဖုိ႔အတြက္ေလာက္သာ မဒ္ရာဆာေတြကုိ ႏွစ္အနည္းငယ္ေလာက္ အခ်ိန္ပုိင္း လႊတ္ၾကပါတယ္။

သင္ၾကားမႈနည္းစနစ္ေတြ ေျပာင္းေရးဆုိတဲ့ အဓိကအခ်က္အပါအ၀င္ ပညာေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈ လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ႏုိင္ငံတစ္၀ွမ္း ေ၀ဖန္ျငင္းခုံေနမႈေတြဟာလည္း မဒ္ရာဆာေတြအေပၚ ႐ုိက္ခတ္မႈ ရွိပါတယ္။

ေရွးေခတ္အတုိင္းသင္ေနတဲ့ မဒ္ရာဆာေတြမွာ ေခတ္သစ္ သင္ၾကားေရးနည္းလမ္းေတြ အသံုးျပဳေရး ေခတ္အျမင္ရွိတဲ့ မြတ္စလင္ေတြက ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ေဆြးေႏြးျငင္းခံုမႈေတြလည္း ျမင့္တက္လာပါတယ္။

‘ေခတ္သစ္ သင္ၾကားမႈနည္းလမ္း’ ကုိ မဒ္ရာဆာေတြမွာ လက္ခံက်င့္သံုးေရးဟာ ပထမဦးစားေပးျဖစ္တယ္လုိ႔ ဦးတင္ေမာင္ေက်ာ္က အခုိင္အမာ ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

“ေခတ္သစ္ သင္ၾကားမႈနည္းလမ္းေတြနဲ႔ သင္ၾကားခဲ့ရသူေတြ၊ (ဗလီမွာေဟာတဲ့) တရားေတြကေနသာ သိရွိနားလည္ၾကသူေတြအၾကား ကြာျခားခ်က္ကုိ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ႏုိင္ပါတယ္။ ေဖာက္ထြက္ေတြးေခၚႏုိင္ေရး သင္ယူဖုိ႔ဟာ တကယ္ကုိ အေရးႀကီးပါတယ္”

Ref: Frontier Myanmar

(Frontier Myanmar သတင္းဌာနမွ The madrassa of Kantbalu ေဆာင္းပါးကုိ ေလးေမာင္က ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆုိသည္။ ေဆာင္းပါးပါ အေၾကာင္းအရာမ်ားသည္ စာေရးသူ၏ အာေဘာ္သာျဖစ္ပါသည္)