ၾသဂုတ္ ၈ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ ေရးသည္။
လူတစ္ခု ပူမႈရယ္က ဆယ္ကုေဋကမယ္မထင္ပါဘူးေနာ္။ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရး၊ သားေရးသမီးေရးကအစ ပညာေရးအဆံုးပူမယ္ဆိုရင္ ပူစရာခ်ည္းေပါ့။ လူဆိုတာကလည္း ဒုကၡႏွင့္ယွဥ္ေမြးလာတာတဲ့။ လူေတြကေျပာၾကတယ္။ မိုးလင္းလို႔ မ်က္စိႏွစ္လံုး ပြင့္လာတယ္ ဆိုကတည္းက တစ္ေန႔တာ ကုန္ဆံုးရမဲ့ အေရးက ေခါင္းထဲတိုးဝင္လာေရာ။ ေဆာင္ရြက္ရမဲ့ တာဝန္ေတြ ဝတၱရားေတြကေခါင္းထဲမွာ တန္းစီေနတာမို႔ ဇယ္စက္သလိုလုပ္ၾကရတာ လူအမ်ားစုရဲ႕သဘာဝလုိ႔ ဆိုရမွာပါ။
တစ္ခု႐ွိတာက ကိုယ္ေဆာင္႐ြက္ရမဲ့ အရာခပ္သိမ္းဟာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႔ေနတယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ ဘာအေရးလဲ။ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု အစဥ္အတိုင္းလုပ္လိုက္႐ုံ႐ွိတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္ လက္ေတြ႔ေလာကက ထင္သေလာက္မလြယ္ဘူးေလ။ အခက္အခဲေတြ စိန္ေခၚမႈေတြက အခါသမယၾကံဳေနရတာမ်ိဳး မဟုတ္လား။ ဒီေတာ့ နဂိုကမွစိတ္ဓာတ္ေပ်ာ့ညံ့သူဆိုရင္ေတာ့ ေသာကစိတ္ေၾကာင့္ လူေရာစိတ္ပါ ပင္ပန္းမွာေတာ့ ေသခ်ာေနၿပီ။ ေခါင္းေအးေအး ထားတတ္ၿပီး ခ်င့္ခ်င့္ခ်ိန္ခ်ိန္႐ွိသူဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္ရဲ႕။ အရာရာကို အေသအခ်ာ ကိုင္တြယ္ေျဖ႐ွင္းႏုိင္တာကိုေတာ့ စိတ္ခံစားမႈ မျပင္းထန္လွဘူးေပါ့။
တကယ္တမ္းေျပာရရင္ အသက္အ႐ြယ္၊ အေတြ႔အၾကံဳႏွင့္ အေျခအေနကို လိုက္ၿပီးစိတ္ခံစားမႈေတြ ကြဲျပားေလ့႐ွိပါတယ္။ စိတ္လႈပ္႐ွား လြယ္သူေတြကေတာ့ အသက္အ႐ြယ္မေ႐ြး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ခံစားတတ္စျမဲပါ။ ေကာင္းၿပီ ဒါဆိုရင္စိတ္ခံစားမႈေၾကာင့္ ႐ုပ္ပိုင္းဆိုင္ရာပါ အထိအခိုက္ခံရေတာ့မွာလား။ ေလာကဓံဆိုတာကလည္း ဘဝ႐ွိေနသေ႐ြ႔ေ႐ွာင္လို႔မွ မလြတ္တာပဲ။ ဒီေတာ့ ဘာလုပ္မလဲ။ ရဲရဲဝံ့ဝံ့ ရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္း႐ုံကလြဲလို႔ တျခားနည္းလမ္းမွမ႐ွိတာ၊ ထြက္ေပါက္ရႏုိင္မဲ့နည္းလမ္းေတြကိုပဲ ႐ွာယူရမွာပဲေပါ့။
တခ်ိဳ႕႐ွိတယ္။ စိတ္ခံစားမႈေတြႏွင့္ ဘဝတစ္ခုလံုးပိတ္ေလွာင္ေနတယ္၊ ထြက္ေပါက္မ႐ွိေအာင္ ပိတ္မိေနတဲ့သေဘာ။ လူတိုင္းနီးပါးဟာ အေတြးထဲမွာ ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးႏွင့္ရည္မွန္းခ်က္ေတြ ႐ွိေနတတ္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာေတာ့ မသိစိတ္မွာ႐ွိေနတဲ့ဆႏၵႏွင့္ စိတ္ကူးေတြက အိမ္မက္အျဖစ္ေပၚလာတတ္တယ္။ အထူးသျဖင့္ေတာ့ အလိုမျပည့္သူဟာ စိတ္အားငယ္မႈႏွင့္ စိတ္ေပ်ာက္ လက္ေပ်ာက္ျဖစ္ေနမွာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါကို နားလည္စာနာေပးသူ တစ္ဦး ဒါမွမဟုတ္ တစ္ဦးထက္ ပိုသူေတြ႐ွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ခံစားမႈႏွင့္ ေခ်ာင္ပိတ္မိေနသူအတြက္ ေလ်ာ့ပါးသက္သာသြားႏုိင္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ သူ႔ကိုေမတၱာထားသူ ၾကင္နာသူ႐ွိမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ေပါ့ပါး သက္သာၿပီး ေပ်ာ္႐ႊင္လာမွာ ေသခ်ာတယ္။
စိတ္ခံစားလြယ္သူ တစ္ဦးဟာ သူ႔ရဲ႕လုပ္ငန္းခြင္မွာ ပညာေရးဆိုင္ရာ သင္တန္းစတာေတြမွာ အခက္အခဲၾကံဳရတတ္တယ္။ ဆိုပါစို႔ ကိုယ့္ရဲ႕အထက္အရာရွိ၊ အလုပ္႐ွင္၊ ဆရာသမားစသူေတြႏွင့္ ရင္မဆိုင္ရဲဘူး။ ရဲရဲဝံ့ဝံ့စကားမေျပာရဲဘူး။ အစည္းအေဝးတက္ရတဲ့အခါမွာ ဒါမွမဟုတ္ လူစုလူေဝး အခမ္းအနားတစ္ခုခုကို တက္ရတဲ့အခါ လူေတာ မတိုးရဲသလို ျဖစ္တတ္တယ္။ ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးဖို႔ဆိုတာ ေဝးလာေဝး။ သူမ်ားတကာေျပာဆိုတာေတြကိုေတာင္ စိတ္ပါလက္ပါ အေလးထားၿပီး နားေထာင္ဖို႔ မလြယ္လွဘူး။ တစ္စံုတစ္ခုေျပာလိုက္ရင္ မွားသြားမလား။ သူမ်ားတကာက ဘာေတြေျပာၾကမလဲ ကိုယ့္ကိုဘယ္လိုမ်ား ထင္သြားမလဲစတဲ့ အေတြးေတြက စိတ္ခံစာမႈေတြကုိ တဝဲလည္လည္ျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကိုယ္က်င္လည္ရတဲ့ ဝန္းက်င္မွာ သဟဇာတမျဖစ္ဘဲ အဆင္မေျပျဖစ္ေနတဲ့ အျပင္ စိုးရိမ္စိတ္ ေသာကစိတ္ေတြ ဖိစီးႏွိပ္စက္မႈကို ခံေနရတတ္ပါတယ္။
ေကာင္းၿပီ အဲဒီလိုခံစားမႈေတြေၾကာင့္ ေသာကပိုေနသူေတြအတြက္ သုေတသန ပညာ႐ွင္ေတြ အၾကံျပဳထားတာကို ေလ့လာၾကည့္ႏုိင္ပါတယ္။ ဦးဆံုးအေနႏွင့္ကေတာ့ ကိုယ့္ကိုကုိယ္ အမွန္အတိုင္းသိျမင္ေအာင္ နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားရမွာပါ။ စိတ္ဓာတ္ႏုနယ္ၿပီး ကေလးဆန္တဲ့ အေတြးေတြကို အမွန္တကယ္ဆင္ျခင္မိရင္ ေဖ်ာက္ဖ်က္ပစ္ေအာင္ ကိုယ္တိုင္ျပဳျပင္ယူရမွာျဖစ္တယ္။ အတိတ္မွာၾကံဳခဲ့ရတဲ့ အခက္အခဲေတြႏွင့္ ဆံုး႐ႈံးမႈေတြကို တစိမ့္စိမ့္ေတြးေနတတ္သူဟာလည္း စိတ္ခံစားမႈပိုတတ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ထူးလာမွာ မဟုတ္တဲ့အတိတ္ကို တူးဆြေနျခင္းမ်ိဳးေတြကို ကိုယ္ကိုတိုင္ ပယ္ေဖ်ာက္ပစ္ဖုိ႔ အေရးႀကီးတယ္။
ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအထီးက်န္သလို ပတ္ဝန္းက်င္ႏွင့္ ကင္းကြာသလို မေနဘဲ လိုက္ေလ်ာ ညီေထြေနတတ္ေအာင္ျပဳျပင္ ယူမယ္ဆိုရင္ေပါ့။ ရင္ထဲကခံစားမႈေတြ ေလ်ာ့ပါး သက္သာလာမွာ ေသခ်ာတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ တျခားသူေတြမွာလည္း သူ႔ေသာက၊ သူ႔အခက္အခဲႏွင့္ သူ႐ွိေနပါလားဆိုတ့ဲ အေတြးအျမင္ ရလာတာကိုး။ ကိုယ္ႏွင့္ဆက္ဆံေနသူေတြ ကိုယ့္အေပၚ သနားစိတ္ဝင္ေနေအာင္ ကိုယ့္ဒုကၡေတြကိုခ်ည္း ဖြင့္ခ်ျပေနတာထက္ မွန္ကန္တဲ့ၾကံဆနည္းေတြႏွင့္ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး အျပန္အလွန္ ကူညီၾကတာကပိုၿပီး လက္ေတြ႔ဆန္ပါတယ္။
လူဆိုတာက ေသာကကင္းတယ္လို႔မွ မ႐ွိတာ၊ ေသာကနည္းတာႏွင့္ မ်ားတာပဲကြာတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္အသနားပိုၿပီး စိတ္ခံစားမႈဝဲဂယက္ထဲ ေမ်ာေနတာထက္ ဘဝကိုရင္ဆုိင္ရုန္းကန္ႏုိင္ေအာင္ ကိုယ့္ရဲ႕စိတ္ဓာတ္ကိုျပဳျပင္ယူဖုိ႕ အေရးႀကီးပါတယ္။ လူ႔ေတာထဲမွာ လူေတြႏွင့္ အလိုက္သင့္ေပါင္းသင္း ဆက္ဆံတာ၊ လူသားအက်ိဳးျပဳ ကိစၥရပ္ေလးေတြမွာ ပါဝင္ေဆာင္႐ြက္တာဟာ စိတ္ခံစားမႈျပင္းထန္ျခင္း အတြက္ ထြက္ေပါက္ တစ္ခုပါဆိုတဲ့အေၾကာင္း…….။
ႏွင္းဆီခင္
