ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂၄၊ ၂၀၁၄
M-Media
ေရးသားသူ- မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
အခြန္ျဖစ္သြားတဲ့ျပန္အမ္းေငြ အေမရိကန္မွာ နွစ္တနွစ္ရဲ့ဆန္းစဦးလေတြဟာ ဝင္ေငြနည္းၿပီးမိသားစုႀကီးသူေတြ ၿပံဳးၿပံဳးၾကည္ၾကည္ ရွိသလို လက္ထဲေငြယားေလးမ်ားလည္း ရႊင္ေတာ့ ဝယ္ၾကခ်မ္းၾ႕ စားၾကေသာက္ၾက ျပည္တြင္းျပည္ပခရီးေတြ ထြက္ၾကနဲ႔မို႔ စည္စည္ကားကား ရွိလွတယ္။ ဆပ္စရာရွိတာအၿပီး ထိုးဆပ္ အေႂကြးျပတ္ၿပီမို႔ လကုန္ရက္ေဝဒနာက လြတ္ေျမာက္ရတဲ့ ပီတိ တေဝေဝနဲ႔ပါ။ ေႂကြးပူ အရင္သတ္ ေနာင္နွစ္ ဒီအခ်ိန္ဆို ေႂကြးကင္းၿပီဆိုကာ ႀကိဳေပ်ာ္ေနႏွင့္ သူေတြလည္း ဒုနဲ႔ေဒးနဲ႔ပါ။ ဒီမွာ ေႂကြးကင္းသူဆိုတာ ဘုရားေခ်းလို႔ဆိုရမယ္ထင္တယ္။
စနစ္ကိုက အေႂကြးနဲ႔ လွည့္ေနရတာ မဟုတ္လား။ တကယ့္ ေငြသားထက္ ကဒ္ျပားေပၚက နံပတ္ေတြ ကိန္းဂဏန္းေတြနဲ႔ လည္ပတ္ေနရတာ မဟုတ္လား။ ေႂကြးထူမပူ သန္းထူမယား ဘယ္လိုပဲအဆိုရွိရွိ ေၾကြးထူမပူ သန္းထူမယား ဘယ္လိုပဲအဆိုရွိရွိ ေႂကြးတင္ ကၽြန္ျဖစ္သေဘာက လန္႔စရာပဲ မဟုတ္လား။ ရွင္ဘုရင့္ေၾကြးသာ ကိုယ္ဆပ္ရေပမယ့္ ကိုယ့္ေၾကြးၾက ရွင္ဘုရင္က ဆပ္ရိုးလည္း မရွိဘူးလည္း မဟုတ္လား။ အစိုးရကိုယ္၌က တိုင္းျပည္ကို အေႂကြးနဲ ႔အငွားခ်ေနရတာ မဟုတ္လား။ တိုင္းျပည္ကို အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြ ပခံုးနဲ႔ ထမ္းပိုးထားရတာ မဟုတ္လား။ ဒါ့ေၾကာင့္ အခြန္ဒဏ္ပိေနတဲ့ အခြန္ထမ္းျပည္သူေတြ အတြက္ အသက္ရႉေပါက္အျဖစ္ ငါးၾကင္းဆီနဲ႔ ငါးၾကင္းေၾကာ္တဲ့ အခြန္အမ္း စနစ္လည္းထားရတာ မဟုတ္လား။ အခြန္အမ္းစနစ္အေပၚ ဘဝနဲ ႔ဝင္ေငြေပၚတည္ၿပီး အဆိုး/အေကာင္းအျမင္ေတြေတာ့ ကြဲၾကမွာပါ။ အခြန္အမ္း ပံုစံအေၾကာင္းေျပာၾကမယ္ဆို အေမရိကန္စီးပြားလူမႈ စနစ္ႀကီးတခုလံုးအေၾကာင္း နိႈက္ႏိႈက္ခၽြတ္ခၽြတ္နဲ႔ စနစ္တက်ေျပာမွရမွာမို႔ က်င္လည္သူတို႔အရာလို ခ်န္ထားပါရေစ။ အခြန္အမ္းစနစ္ေၾကာင့္ ျဖစ္တဲ့ ခံစားမႈနဲ႔အေတြးေတာ့ ကြက္ေျပာလို႔ရမယ္ထင္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ဒီမွာ တရားဝင္ဆို ဘယ္ေလာက္ဖိုး ဘာဝယ္ဝယ္ ဘာေရာင္းေရာင္း အခြန္ေဆာင္ရပါတယ္။ ဆိုင္ေတြမွာစားရင္ စားခြန္က သာမန္ခြန္ ထက္ပိုပါတယ္။ ေဒသ၊ ျပည္နယ္နဲ႔ ဗဟိုအစိုးရဆိုၿပီး (၃)ထပ္ ကြမ္းခြန္ေပးေနရတာပါ။ အခြန္ထမ္း အခြန္ေဆာင္စနစ္က လက္ေပါက္ စိတ္သေလာက္ ေရွာင္ဖို႔ ခက္တယ္ဆိုေပမယ့္ ဆီလို အေပါက္ရွာၿပီး အခြန္ေရွာင္နိုင္တဲ့ လူလတ္တန္းစားနဲ႔အထက္လႊာ လူစြမ္းလူနပ္ေတြလည္း အမ်ားသားပါ။ ဆင္းရဲသားက အခြန္ေရွာင္ဖို႔ထက္ အခြန္ျပန္အမ္းေငြအေပၚ မက္ေမာစိတ္ေလးနဲ႔ တစ္ျပားပိုရလည္း တစ္ျပားဖိုး ပို ၿပံဳးရတဲ့ဘဝေတြပါ။ အခြန္ျပန္အမ္းတာကို အရပ္ေျပာေျပာရရင္ တနွစ္လံုး ခင္ဗ်ားေဆာင္ခဲ့တဲ့ အခြန္ေငြကို ခင္ဗ်ားကိုျပန္ေပးတာပါ။
မိသားစုဝင္ေငြထြက္ေငြ သိပ္ႀကီး တဘက္ေစာင္းနင္းျဖစ္လို႔၊ အခြန္ဒဏ္က ခင္ဗ်ားဘဝကို သိပ္ပိလြန္းသြားတယ္လို႔ အခြန္တြက္စနစ္ကျပပါမွ နည္းနည္းပါးပါး အပိုေလး ေဆာင္းေပးတာပါ။ ေျမ သိပ္နိမ့္လြန္းလို႔ ခ်ိဳင့္ရံုေလာက္က်န္ေအာင္ တႏွစ္ခံစာလမ္းျပင္တဲ့ သေဘာပါ။ ေျမအၿပီး ၫွိတာ မဟုတ္သလို ဆင္းရဲခ်မ္းသာဇတုတ္တိုက္တာလည္း မဟုတ္ပါ။ တရားလြန္နိမ့္ရင္ လွံအစိုက္ခံရသူေတြ ဘက္က ဘာျဖစ္လာမွာ အိမ္ျဖဴေတာ္ ေဝါလ္စထရိနဲ႔ ကြန္ဂရက္စ္က သိပါတယ္။ ေနာက္တခ်က္က အေမရိကန္ဟာ စားသံုးသ ူဗဟိုျပဳစီးပြားေရးပါ။ ျပည္တြင္းစားသံုးမႈ အလြန္ႀကီးတဲ့ျပည္ပါ။ မႀကီးႀကီးေအာင္လည္း နည္းပညာ ေငြေၾကး ဘဏ္စနစ္စတဲ့ဘက္ေပါင္းစံုနဲ႔ လွည့္ခ်ဳပ္ထားတာပါ။ လူေတြ ပိုက္ဆံမသံုး သံုးေအာင္ လုပ္ေပးထားတဲ့စနစ္ပါ။ မသံုးမေနရ အမိန္႔ ထုတ္မထားေပမယ့္ မသံုးရ မေနနိုင္ေအာင္ ခ်ဴဆီသြင္းေပးထားတာပါ။ ဘဏ္မွာ တစ္ဦးခ်င္းေငြစုတာမ်ိဳး၊ ရွိတာေလး က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္တာထာမ်ိဳးထက္ သံုးရင္သံုး မသံုးရင္ လက္နိုင္ေျခနိုင္ကေန ႀကီးနိုင္သမွ်ႀကီးႀကီးအထိ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း လုပ္ေစ့ခ်င္တာပါ။ လုပ္ဖို႔လည္း သူ႔အထြာနဲ႔သူေတြ အတြက္ဖြင့္ေပးထားတာပါ။
လူေတြကို ေငြစုေစခ်င္/ေငြေခ်းေစခ်င္တဲ့ အခါ ဘဏ္တိုးႏႈန္း အတင္အခ် လုပ္ၿပီး ဗဟိုဘဏ္ေငြေၾကး ေပၚလစီ ထိန္းၫွိမႈေတြနဲ႔ ေၾကာင္းေပးတာ ရွိပါတယ္။ တခါတေလ လူေတြ ပိုက္ဆံ မသံုးလို႔ (တနည္းေျပာရရင္ မဝယ္၊ မဝယ္ေတာ့ ေဈးဆိုင္နဲ႔ စက္ရံုေတြအလုပ္မျဖစ္၊ အလုပ္မျဖစ္ေတာ့ ကုန္အသစ္ေတြ မထုတ္ရ၊ မထုတ္ရေတာ့ ပိတ္တဲ့ စက္ရံုပိတ္၊ လူေလွ်ာ့တဲ့စက္ရံုေလွ်ာ့၊ ေလွ်ာ့ေတာ့ အလုပ္လက္မဲ့ျပႆနာနဲ႔ အျခားအေထြေထြ (ရာဇဝတ္မႈေတြအပါအဝင္) ျပႆနာစံုႀကီးထြား ေျပာရရင္ လူမႈစီးပြားနဲ႔ ဆက္ႏြယ္တဲ့ အသံဗလံစံု ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြျဖစ္ပါတယ္။ တခါ ဘဏ္နဲ႔ အစိုးရေငြ တိုက္ေတြမွာ ေငြဝင္ေငြထြက္ ကေသာင္းကနင္းေတြျဖစ္၊ အစိုးရဘတ္ဂ်က္ျပႆနာေတြတက္နဲ႔ ဂ်ာေအးသူ႔ အေမရိုက္ လံုးလည္ခ်ာလည္လိုက္ၿပီး တျပည္လံုး ကိြဳင္ေတာ့တာပါပဲ။ အေမရိကန္ကိြဳင္ရင္ တႏြယ္ငင္ တစင္ပါေတြပါ လိုက္ကိြဳင္ၿပီး ကမၻာ့နိုင္ငံ တခ်ိဳ႔ အရင္းခိုက္၊ တခ်ိဳ႔ အဖ်ားခတ္ခံရေတာ့ပါ။ အဲ့ကိစၥက ေျပာရရင္ အျပန္႔က်ယ္ပါတယ္။
တခါတခါမွာ ဗဟိုအစိုးရက လူေတြ လက္ထဲရွိတာ မသုံးလို႔ သံုးစမ္းဟဆိုကာ လူမႈဖူလံုေၾကး ခံစားခြင့္ေတြ(ယာယီ) တိုးေပးတာမ်ိဳး လုပ္သလို အခြန္ျပန္အမ္းေငြ သာသာ ထိုးထိုးေပးခ် လိုက္တာမ်ိဳးေတြ လုပ္ပါတယ္။ ဒါ့အျပင္ ၂ဝဝ၉ ခုနွစ္က လူမႈဖူလံုေၾကး အေထာက္ပံ့စားေနသူေတြကို ဘာမေျပာညာမေျပာနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ေဒၚလာ ၂၅ဝ အသားလြတ္ တစ္ႀကိမ္ေပးဖူးပါတယ္။ အဲ့သလို တိုးေပး အသားလြတ္ေပးတာေတြရဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္က လူေတြစိတ္ထဲ “အလကားရတဲ့ ပိုက္ဆံ သံုးလိုက္မဟဲ့” ဆိုကာ ဝယ္ၾကျခမ္းၾကဖို႔ပါ။ ဝယ္မွျခမ္းမွ ေဈးဆိုင္ေတြအလုပ္ျဖစ္ စက္ရံုေတြမွန္မွန္ထုတ္ အလုပ္သမားေတြ မျဖဳတ္မေလွ်ာ့ အလုပ္လက္မဲ့ေထာက္ပံ့ေၾကးေတြ သိတ္မေပးရ ေန႔ဖို႔ညစာေလးရွိေနေတာ့ ရာဇဝတ္ေတြက်ဆင္း ေျခခင္းလက္ခင္းေလးသာရင္ ခရီးေတြဘာေတြထြက္ သံုးၾကျဖဳန္းၾက ဘဏ္ေတြေငြဝင္ေငြထြက္မွန္ ဘတ္ဂ်က္ကိစၥ အိမ္ျဖဴေတာ္၊ ကြန္ဂရက္စ္၊ ေဝါလ္စထရိနဲ႔ ပင္တဂြန္က အျငဴအစူနည္းနည္း ၾကည္ၾကည္ျဖဴျဖဴ စခန္းသြားရတာပါ။ အိမ္ေရွ႔မပူေတာ့ အိမ္ေနာက္က လူလည္း ေအးေအးလူလူ ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ရံုေပါ့။ အခြန္အမ္းစနစ္ ဘာ့ေၾကာင့္ရွိရသလဲဆိုေတာ့ အေမရိကန္ ရွိေနဖို႔ပါ။ မရွိရင္ အေမရိကန္ မရွိေတာ့မွာၾကာပါၿပီ။
အခြန္ဒဏ္မခံနိုင္တဲ့အဆံုး ဘဝေတြနဲ႔ရင္းၿပီးျပန္လွန္လို႔ အုပ္စိုးသူေတြဘာ လူ႔သမိုင္းမွာျဖစ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ အေမရိကန္ အာဏာ ကိုင္ထားသူေတြ ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္လည္း အခြန္အမ္း စနစ္ စနစ္တက်ရွိရတာပါ။ ရွိလို႔လည္း နင္းျပားေတြရဲ့ လူထုလကၡဏာပါတဲ့ အံုႂကြမႈေတြကေန “ကြင္း” ထားနိုင္တာပါ။ နင္းျပားေတြကို တႏွစ္တႀကိမ္ေႂကြးတဲ့ ဆင္းရဲေျဖေဆးပါ။ လူနာဘက္ကၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာမွ မကုပဲထားတာ ထက္စာရင္ ေျဖေဆးေလး အေပးခံရတာ ပိုေကာင္းတာပဲ မဟုတ္လား။ အသက္ရႉေလးေတာ့ နည္းနည္းေခ်ာင္တာပဲ မဟုတ္လား။ တကိုယ္လံုး အဆိပ္မျပန္႔ေတာ့ အခံရသက္သာတာပဲ မဟုတ္လား။ တနွစ္တႀကိမ္ အဆိပ္ေျဖေဆး အခြန္ျပန္အမ္းေငြေလးမွီၿပီး တက္လမ္းမရွာဘဲ ဘဝအႏြမ္းနဲ႔ေနၾကသူေတြလည္း မနည္းမေနာရွိပါရဲ့။ အလုပ္လုပ္ ေငြအရွာနဲ႔ ဓနဥစၥာ အၿပိဳင္အဆိုင္ မေသးတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ျခစ္ျခစ္ကုပ္ကုပ္ နံုနံုဖ်င္းဖ်င္းနဲ႔ သူမ်ားေနာက္က်န္ေနရသူေတြ ခမ်ာ ဘဝလူလံုးေတာ့ မလွၾကရွာဘူးေပါ့။ ရွိတာေလးနဲ႔ လွေအာင္ဝတ္၊ ရတာေလးနဲ႔ဝေအာင္စားဘဝဟာ တကယ္ေတာ့ မနိုင္၍ သည္းခံရျခင္း သေဘာနဲ႔ခံမွ ေျဖဆည္ရာရွိၾကမွာပါ။
အဲ့ဒီဘဝအေနမ်ိဳးမွ ႀကိဳက္တယ္ဆိုလည္း ေရြးၾကရံုပဲရွိပါတယ္။ က်ေနာ္ကေတာ့ ဆင္းရဲသား မိသားစုေတြ ခနတာ အသက္ရႉေခ်ာင္တာေလးျမင္ေတာ့ ရင္ထဲေႏြးကနဲ ၾကည္ႏူးမိတယ္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဗမာျပည္မွာ က်န္ေနတဲ့ေဆြထဲမ်ိဳးထဲကႏြမ္းပါးသူေတြကိုလည္း ေငြေလးဘာေလးပို႔မွ၊ ေလယာဥ္ခ အေႂကြးေတြလည္း တခါတည္း အေက်ဆပ္မွ၊ ထိုင္းနဲ႔ဗမာျပည္လည္း အလည္ ခနျပန္ဦးမွ၊ အေႂကြးမရွိလို႔ ခရက္ဒစ္ေလး တက္လာရင္ အိမ္ေလးေတာ့ဝယ္မွ၊ ေႏြေပါက္ရင္ ကေလးေတြ ရွင္ျပဳဦးမွ၊ စံုစီနဖာေလးေတြ ဝယ္ဦးျခမ္းဦးမွ၊ ကိုယ့္အေပၚ ေက်းဇူးရွိဖူးသူေတြလည္း လက္ေဆာင္ေပးတန္ေပး ကန္ေတာ့တန္ကေတာ့၊ ကေလးေတြအတြက္ အဝတ္အစားနဲ႔ ကြန္ျပဴတာေလးလည္းဝယ္ေပးဦးမွ၊ ကားေဟာင္းျခင္းအလဲ အထပ္လုပ္တန္လုပ္ အသစ္ေလးဝယ္စီး တန္စီးဦးမွ ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္စိတ္ကူးေတြနဲ႔ ရႊင္ျမဴးေနတဲ ့မိသားစုေတြရဲ့ မ်က္နွာေတြျမင္ရတာ စိတ္လက္ၾကည္သာျဖစ္စရာပါ။ တကယ္ကေတာ့ အခြန္ျပန္အမ္းေငြဆိုတာ ကိုယ့္ေငြကို အတိုးေလး မစို႔မပို႔နဲ႔ အစိုးရက တနွစ္လံုးလံုး ေခ်းသံုးၿပီး အခြန္ေဆာင္သံုးဖို႔ျပန္ထုတ္ေပးတဲ့ ကိုယ့္ေခၽြးနွဲစာပါ။ ခ်န္ဖို႔မသင့္လို႔ေျပာပါ့မယ္။
က်ေနာ္တို႔ လင္မယားနွစ္ေယာက္ကေတာ့ ဒီႏွစ္အတြက္ အခြန္ျပန္အမ္းေငြတြက္လိုက္တာ ျပည္နယ္အစိုးရဆီက ေဒၚလာ ၃ဝဝ ရၿပီး ဗဟိုအစိုးရကို ၆ဝဝ ျပန္ေလ်ာ္ရပါမယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဒီနွစ္ေတာ့ ေဒၚလာ ၃ဝဝ အိပ္စိုက္ျဖစ္ပါေၾကာင္းဗ်ား။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ဝ၁၃
