ေအာက္တုိဘာ ၁၃၊ ၂၀၁၃
M-Media
ဇြဲေတဇာ
အခုခ်ိန္ ကုလားဆန္ ့က်င္ေရး ေရရွိန္ျမင့္လာေနေတာ့ ေျပာသင့္မေျပာသင့္မသိပါ။ သို ့ေသာ္ ေျပာခ်င္၍ေျပာပါမည္။ က်ေနာ့အေဖသည္ သူပုန္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ၈၈ အေရးအခင္းအတြင္း က်ေနာ္တို ့ျမိဳ႕တြင္ ေရွ႕တန္းကပါ၀င္ခဲ့ရာ စစ္တပ္ အာဏာသိမ္းသည့္အခါ ေတာခိုသည္။ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာပါမည္။ ေတာခို၍ လက္နက္ကိုင္ တပ္ဖြဲ႕သို ့ေရာက္သျဖင့္ သူပုန္ျဖစ္သည္ေပါ့။
သူပုန္ထက္ ေတာ္လွန္ေရးသမားဟု ေခၚခ်င္သည္။ သို ့ေသာ္ ထြက္ေျပးတဲ့လူဟု သတ္မွတ္ႀကသည့္အတြက္ အေဖ့ကို သူပုန္ဟုသာေခၚေတာ့မည္။ ၀မ္းနည္းစရာမရွိပါ။
၈၈ အေရးအခင္း ျဖစ္တုန္းက က်ေနာ့္အသက္ ၁၀-ႏွစ္မျပည့္ေသး။ အေရးအခင္းျပီးျပီးခ်င္း အေဖ ေတာခိုစ ဘယ္ေရာက္ ဘယ္ေပါက္ဆိုတာ မသိရခင္ ရပ္ကြက္ထဲက မိတ္ရင္းေဆြရင္းဆိုသူ မြတ္စလင္မ္ အေဒၚႀကီးက ခုလိုေျပာသည္။ “နင့္အေဖ ေျပးျပီမလား၊ ေကာင္းတယ္ေလ ဒီမိုကေရစီလို ခ်င္အံုး”။ လုပ္ႀကံမေျပာပါ။ ကုရ္အာန္ ကိုင္ျပီး က်ိန္ရဲသည္။
အဲ့ဒီ မြတ္စလင္မ္အေဒၚႀကီးရဲ့ စကား ႏွစ္ေပါင္း အစိပ္ေက်ာ္လည္း မွတ္မိေနဆဲပါ။ နံနက္ခင္း ပလီ ေက်ာင္းအဆင္း သူ ့အိမ္ေတာင္ဖက္လမ္းႀကားမွျဖတ္ျပန္စဥ္ အုတ္ခံုေပၚတြင္ထိုင္ေနရင္းကမွ လွမ္းေျပာျခင္းျဖစ္သည္။
က်ေနာ္က ဒီအတိုင္း အိမ္မျပန္ခဲ့ပါ။ သူ ့ပန္းျခံထဲက ပန္းပင္မ်ားကိုဖ်က္ဆီးပစ္သည္။ မြတ္စလင္မ္ေတြကိုႏွိမ္တာ လံုး၀မခံႏိုင္တဲ့အေဖ၊ ေက်ာင္းမွာေတာ္ေပမဲ့ ေက်ာင္းျပီး ေတာ့ ကုလားျဖစ္လို ့ဆိုျပီး အလုပ္မရတဲ့ အေဖ့အေႀကာင္း ေနာက္မွသိရေပမဲ့ အေဖႏိုင္ငံေရးလုပ္တာ ငယ္ငယ္ ကတည္းက က်ေနာ္အားေပးတဲ့အတြက္ အေဖကို ေျပးျပီ မလားလို ့ေျပာတာ လက္ပိုက္ႀကည့္ မေနခဲ့ပါ။ အေဖ့ေသြးေလာက္ က်ေနာ့္ေသြးလည္း ရဲသည္။
အေဖေျပးေတာ့ ရပ္ကြက္ရံုးေႀကာ္ညာဘုတ္မွာ စာကပ္သည္။ အေဖ့ကို ကုလားဆိုး ဆိုျပီး။ ဒီမိုကေရစီလုပ္ခ်င္းတူတူ မြတ္စလင္မ္မဟုတ္သူမ်ားေျပးေတာ့ ဦးဘယ္သူ ကိုဘယ္သူဟုသာ စာကပ္ျပီး အေဖ့က်မွ ကုလားဆိုးဟု ကင္ပြန္းတပ္သည္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးမ်ား ကုလားကုိအေလး မထားျခင္းမွာ မဆန္းပါ။ ဆိုးသည္မွာ ခုနက မြတ္စလင္မ္ အေဒၚႀကီး။ အေဖႏိုင္ငံေရးလုပ္ရသည့္ ရည္ရြယ္ခ်က္မွာ အာဏာရွင္စနစ္ေအာက္မွလြတ္ေျမာက္ဖို ့၊ မြတ္စလင္မ္မ်ား အႏွိမ္ခံရသည့္ဘ၀၊ ဖိႏွိပ္ခံရသည့္ ဘ၀မွ လြတ္ေျမာက္ျပီး တန္းတူအခြင့္အေရးရဖုိ ့။
ဒီလိုလူမ်ိဳးကို အားေပးရမည့္အစား၊ ဒီလိုလူမ်ိဳးမရွိပါက ေမြးထုတ္ရမည့္အစား၊ ဒီလိုႏိုင္ငံေရးသမား ေထာင္က်လွ်င္ သူႏိုင္ငံေရးအလုပ္ဆက္လုပ္ႏိုင္ရန္၊ တျခားႏိုင္ငံေရး သမားမ်ားလည္း မိသားစု ေနာက္ဆန္မတင္းပဲ တိုင္းျပည္အေရး မြတ္စလင္မ္အေရး ဆက္လုပ္ႏိုင္ရန္ သူ ့မိသားစုကို တာ၀န္ယူေပးရမည့္အစား၊ အေဖႏိုင္ငံေရး လုပ္သည္ ကို အပစ္ပံုခ်သည္။ ေျပးျပီမလား ဒီမိုကေရစီ ရခ်င္အံုးဟု ဆိုသည္။
အေဖေျပးေတာ့ စာနာသူမ်ားရွိသည္။ သို ့ေသာ္ အေဖထြက္ေျပးရေကာင္းမလား၊ သူမ်ားေတြ အလင္း၀င္လာေနလ်က္ အေဖ အလင္းျပန္၀င္မလာရေကာင္းလားဆိုျပီး တာ၀န္မဲ့သူတဦးအျဖစ္၊ အလုပ္ လက္ေႀကာမတင္းတဲ့လူအျဖစ္ အပစ္တင္ႀကသည္။ ကေလးမ်ားအတြက္ ဂရုဏာေဒါေႀကာင့္ လည္းျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ သို ့ေသာ္ ျပည္သူလူထု၏ အေျခအေန၊ မြတ္စလင္မ္လူထု၏ အေျခအေန သည္ ႏိုင္ငံေရးအေပၚမူတည္ျပီး အခြင့္အေရးမ်ားကို ႏိုင္ငံေရးအရ တိုက္ယူရမည္ဟု နားလည္ႀကပံု မေပၚ။ ႏိုင္ငံေရးကို အလုပ္လက္ေႀကာမတင္းသည့္လူမ်ားအလုပ္ဟုသာ ထင္ႀကသည္။
ဤသုိ ့ေသာ အျမင္မ်ားသည္ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္အမ်ားစု၏ အျမင္ျဖစ္ေတာ့သည္။ တေလာကပင္ မြတ္စလင္မ္အဖြဲ ့ႀကီးတစ္ဖြဲ ့မွ မြတ္စလင္မ္မ်ားအား ႏိုင္ငံေရး ၀င္မလုပ္ရန္ တားျမစ္စာထုတ္သည့္ အေနအထားသို႔ပါေရာက္ေတာ့သည္။
ထိုသို ့ေသာ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းမွဳရလဒ္ေႀကာင့္ ၈၈ မွစ၍ ယခု ၂၅ ႏွစ္အတြင္း မြတ္စလင္မ္ အသိုင္းအ၀ိုင္းထဲတြင္ အထင္ကရ ႏိုင္ငံေရးသမားမရွိေတာ့။ ၈၈-ေက်ာင္းသား ေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႕ႏွင့္ ၉၀ ေနာက္ပိုင္းမ်ိဳးဆက္ လက္တဆုတ္စာသာရွိသည္။ မြတ္စလင္မ္မ်ားအား မီးကုန္ယမ္းကုန္ တိုက္ခိုက္ေနသည့္ ယခုလို အခ်ိန္အခါတြင္ေတာင္ ႏိုင္ငံေရးအရ အခြင့္အေရးေတာင္းဆိုရန္ အင္အားေကာင္းသည့္ ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ ့၊ ႏိုင္ငံေရးအေျခခံ၊ ႏိုင္ငံေရးသမားမရွိ။ မရွိရျခင္း၏ အဓိက တရားခံမ်ားမွာ ယခင္ မြတ္စလင္မ္လူႀကီးမ်ား (သို ့) ယခင္မြတ္စလင္မ္မ်ိဳးဆက္ျဖစ္သည္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရေကာင္းမွန္းမသိ၊ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူကို အားေပးအားေျမာက္ျပဳရမွန္းမသိသည့္ အျပင္ ႏိုင္ငံေရးေႀကာင့္ ေတာခိုရသူကိုပင္ ကဲ့ရဲ ့ေ၀ဖန္ႀကသည္။ အေဖမေကာင္းေႀကာင္း ခနခနႀကားရသျဖင့္ အေဖႏိုင္ငံေရး သမား သူပုန္လုပ္ေပမဲ့ အေဖ့သား အေဖ့သမီး တစ္ေယာက္မွ ႏိုင္ငံေရးထဲမေရာက္ေတာ့။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီး ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေပမဲ့ အေဖသူပုန္ရဲ့သား သမီးမ်ား ႏိုင္ငံေရးစိတ္မ၀င္စား။ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ဖို ့ ေ၀းစြ (ဗိုလ္ခ်ဳပ္သမီးႏွင့္ မႏိွဳင္းယဥ္လိုပါ၊ သို ့ေသာ္ ဥပမာေကာင္းတခုျဖစ္သည့္အတြက္ တင္ျပျခင္းျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္ႏိုင္ငံေရး အသိုင္းအ၀ိုင္းႏွင့္ ကမၻာ့ႏိုင္ငံေရးအခင္းအက်င္းမ်ားေလ့လာလွ်င္ အေဖေျခယာ အေမေျခယာ ဆက္ ဆံေသာ ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ား၊ အတိုက္အခံေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ေတြ ့ရပါလိမ့္မည္)။
နယ္စပ္တြင္အလုပ္ရစဥ္က ျပန္စဥ္းစားမိလာသည္။ သူမ်ားတကာ ဆႏၵျပသည္။ ေထာင္က်ခံ သည္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သည္။ ေထာက္လွမ္းေရးလိုက္သျဖင့္ နယ္စပ္သို႔ ထြက္ေျပးသည္။ အခ်ိဳ႕ လည္း စီးပြားပ်က္ခံျပီး ႏိုင္ငံေရးလုပ္သည္။ ႏိုင္ငံျခားအဖြဲ ့မ်ားႏွင့္ ဆက္သြယ္သည္၊ သတင္းပို ့သည္။ အ ခန္ ့မသင့္ သျဖင့္ ေထာင္က်သည္။ အခ်ိဳ႕ ကံေကာင္း၍ လြတ္ေျမာက္နယ္ေျမေရာက္ႀကသည္။ ထိုထြက္ေျပးသူမ်ား ေထာင္က်သူမ်ားကို သူတို ့အသိုင္းအ၀ိုင္းက ေလးစားႀကသည္။ မိသားစုကို တာ၀န္ယူ ေပးႀကသည္။ သူ ့ငါႀကည့္ ငါ့သူႀကည့္ ေဖးမျပီး စစ္အာဏာရွင္စနစ္ကို တိုက္ေႀကာင္း ဒုကၡသည္စခန္းေရာက္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားမိသားစု အသိုင္းအ၀ိုင္းဆီမွ သိခြင့္ရသည္။
က်ေနာ္တို ့မြတ္စလင္မ္ေတြမွာသာ ႏိုင္ငံေရးသမားမ်ားကို ေလးစားဖို ့အေနသာ၊ အားေပးဖို ့အေနသာ၊ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ဖို ့အေနသာ၊ ေဖးမဖို ့အေနသာ၊ ကဲ့သာရဲ႕ႀက သည္။ မကဲ့ရဲ႕ေတာင္ မျမင္ခ်င္ဟန္ ေဆာင္ႀကသည္။ စြန္ ့လြတ္သည့္လူ၊ အနစ္နာခံသည့္လူကို အေလးမထားသျဖင့္၊ ကိုယ္က်ိဳးစြန္ ့လြတ္ကာ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲ၀င္မည့္ လူလည္းမရွိေတာ့။ သတိၳလည္းမရွိေတာ့။ နမူနာယူစရာလည္း မရွိ၊ အားက်စရာလည္းမရွိ၊ အသိုင္းအ၀ိုင္းလည္းမရွိ။
ထိုစိတ္ဓာတ္၏ ရလဒ္မွာ ယခုက့ဲသို ့မြတ္စလင္မ္မုန္းတီးေရး အရွိန္ျမင့္လာေသာအခါ ဘာလုပ္ရ မွန္းမသိျဖစ္ေနျခင္းပင္။ သူမ်ားကဲ့သုိ ့ တကုိယ္ေတာ္ ဆႏၵျပမည့္ လူေတာင္ တေယာက္မွမေတြ ့ရေသး။ သူမ်ားတကာ လမ္းေလွ်ာက္၊ ခ်ီတက္ဆႏၵျပ၊ အစာငတ္ခံ၊ ထုတ္ေဖာ္စသျဖင့္ ႏိုင္ငံေရး လမ္းေႀကာင္းအရ မြတ္စလင္မ္မ်ားမွာ မလုပ္ႀက၊ မလုပ္ရဲ။ လုပ္၍ တစံုတခုျဖစ္ရင္လည္း ေနာက္က လိုက္မည့္လူရွိမရွိ မေသခ်ာ။ ပလီမီးရွိ ့မွာမလို ့ ဖယ္ေပးလိုက္ပါဆိုတဲ့ မြတ္စလင္မ္လူႀကီးဆို သူေတြေႀကာင့္ ငါလိုလူ ဆႏၵျပလို ့ ဆြဲခံထိရင္ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္ဟု ဆဲေလမလားဟု ထင္မိသည္။
သို ့ေသာ္ မြတ္စလင္မ္မ်ား ေစာ္ကား မတရားခံေနရသည္ကို သည္းမခံႏိုင္ေတာ့သည့္ မြတ္စလင္မ္လူငယ္ထုတစ္ရပ္ကို ယခု မြတ္စလင္မ္ဆန္ ့က်င္ေရး လွဳပ္ရွားမွဳက ေမြးထုတ္ေပးလ်က္ရွိေႀကာင္း ျမင္ေနရသည္။ လုပ္ရပ္တိုင္းတြင္ တန္ျပန္အက်ိဳးသက္ေရာက္မွဳရွိသည့္အတြက္ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ မိန္းေနသည့္ မြတ္စလင္မ္ လူငယ္မ်ား မြတ္စလင္မ္ ဆန္႔က်င္ေရးေႀကာင့္ ျပန္ႏိုးထလာေနသည္ကို ေတြ ့ေနရသည္။ မြတ္စလင္မ္လူႀကီးမ်ား အားမေပးခဲ့၊ ပ်က္ကြက္ခဲ့ေသာ္လည္း လူငယ္မ်ားသည္ လက္ေတြ႕ကို ျမင္လာေနျပီျဖစ္သည္။ ေတာ္လွန္ေရးအင္အားစု၊ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစု မရွိသျဖင့္ ဤမွ်ခံေနရသည့္ မြတ္စလင္မ္လူထုအတြက္ အျမင္ခ်ိဳ႕ခဲ့သည့္ လူႀကီးမ်ား၏ အမွားကို ေခ်ပဖို ့ ေတာ္လွန္မည့္ လူငယ္မ်ားရွိလာေနျပီျဖစ္သည္။ လက္နက္ကိုင္သည့္ ေတာ္လွန္ေရးမဟုတ္ပဲ မတရားမွဳကို ႏိုင္ငံေရးအရ ေတာ္လွန္မည့္ ေတာ္လွန္ေရးျဖစ္သည္။ တရားမွ်တေရးအတြက္ ႏိုင္ငံေရးတိုက္ပြဲျဖစ္သည္။
“ေျပးျပီမလား၊ ေကာင္းတယ္ေလ ဒီမိုကေရစီလို ခ်င္အံုး” ဟု ေနာက္တခါ မေျပာမိပါေစႏွင့္။
* ေဆာင္းပါး႐ွင္၏ အာေဘာ္သာျဖစ္ပါသည္။
