ဒီဇင္ဘာ ၅၊ ၂၀၁၆
M-Media
ဟိဂ်ာ့ဗ္ဟာ မြတ္စ္လင္မ္ျဖစ္ျခင္းရဲ႕ အဓိကအခ်က္မဟုတ္
ဘ၀ျဖတ္သန္းမႈအဆင့္တိုင္းမွာ ဟိဂ်ာ့ဗ္နဲ႔ နိကာ့ဗ္ကို ၀တ္ဆင္လာေပမယ့္ ယခုခ်ိန္မွာ ေခါင္းၿမီးၿခံဳျခင္းကို အဓိကမထားေတာ့တဲ့ အဇီနားမုဟမၼဒ္
– အဇီနားမုဟမၼဒ္ဟာ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားႏိုင္ငံ၊ အဘူဂ်ာက ျဖစ္ပါတယ္။ Chika Oduah ကို သူမက ဒီလို ေျပာျပပါတယ္။
ကၽြန္မ ဟိဂ်ာ့ဗ္ကို သံုးႏွစ္သမီးအရြယ္ကတည္းကစၿပီး အသက္ ၂၀ ေက်ာ္အထိ ၀တ္ဆင္ခဲ့တာပါ။ ယဥ္ေက်းမႈအရေရာ ဘာသာေရးအရပါ ၀တ္ဆင္ျခင္းျဖစ္လို႔ ဒါနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ဘယ္တုန္းကမွ ေမးခြန္းမထုတ္ခဲ့ပါဘူး။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္၀န္းက်င္က ကၽြန္မေသြးခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ဟဂ်္တာ၀န္ကို သြားေရာက္ထမ္းေဆာင္ခဲ့တယ္။ ဟဂ်္ကာလအတြင္း မ်က္လံုးမ်ားသာ ဖြင့္ေဖာ္ၿပီး အရာအားလံုး ဖံုးကာထားတဲ့ နိကာ့ဗ္ကို မ်က္ေစ့က်စြဲလန္းသြားတယ္။ ေဆာ္ဒီအာေရဗ်မွာပဲ နိကာ့ဗ္ကို စတင္၀တ္ဆင္လိုက္ၿပီး ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားျပန္လာၿပီးေနာက္လည္း စြဲစြဲၿမဲၿမဲ ၀တ္ဆင္ခဲ့ပါတယ္။
နိကာ့ဗ္၀တ္ဆင္ျခင္းရဲ႕ လြတ္လပ္မႈအာရံု၊ လူေတြရဲ႕အၾကည့္ အေျပာ အျမင္ကေန ကင္းလြတ္ျခင္းကို ကၽြန္မ အမွန္တကယ္ ႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ ဒီလို၀တ္ဆင္ျခင္းျဖင့္လည္း ေလးစားမႈကို ခံရပါတယ္။ ႏိုင္ဂ်ီးရီးယားေျမာက္ပိုင္းမွာ နိကာ့ဗ္၀တ္ဆင္ထားတဲ့ အမ်ဳိးသမီးကို လူေတြက သူေတာ္ေကာင္းအျဖစ္ သတ္မွတ္ေလ့ရိွၾကတယ္ေလ။
ဒါေပမယ့္ မ်ားမၾကာမီေနာက္ပိုင္းမွာ နိကာ့ဗ္၀တ္ဆင္ျခင္းကို ကၽြန္မ ထင္ျမင္ထားသလိုမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ႏိုင္ငံေရးအသြင္ဆန္ဆန္ လူေတြက တုန္႔ျပန္လာေတာ့တယ္။ ကၽြန္မရဲ႕မိဘမ်ားကလည္း ကၽြန္မဟာ အစြန္းေရာက္အျမင္သြင္းခံရၿပီလား သို႔မဟုတ္ တစ္ယူသန္၀ါဒီျဖစ္ေနၿပီလားဆိုၿပီး ယုန္ထင္ေၾကာင္ထင္ျဖစ္လာၾကတယ္။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကၽြန္မ အေနက်ဥ္းၾကပ္မႈျဖစ္လာၿပီး ၇ လေလာက္ၾကာတဲ့အခါ နိကာ့ဗ္၀တ္တာကို ရပ္တန္႔လို႔ ဟိဂ်ာ့ဗ္ကိုပဲ ျပန္လည္ ဆင္ယင္လိုက္ပါတယ္။
အခု ကၽြန္မ အသက္ ၃၀ ေက်ာ္လြန္လာတဲ့အခါ ဦးေခါင္းဖြင့္လွစ္ထားျခင္းကို ပိုၿပီး ခံုမင္လာပါတယ္။
နိကာ့ဗ္၀တ္ဆင္ရာကေန ဦးေခါင္းဖြင့္လွစ္ထားျခင္းအထိ အဆင့္ဆင့္ ေျပာင္းလဲသြားတာက ၂၀၀၈ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ကပါ။ ကၽြန္မရဲ႕ ဖိုမလကၡဏာစျပၿပီး လိင္ပိုင္းခံစားခ်က္နဲ႔ စတင္ရင္းႏွီးလာတယ္။ အစၥလာမ္နဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ကၽြန္မခံစားခ်က္ကို စူးစမ္းရွာေဖြခဲ့တယ္။ အဲ့ဒီမွာ မြတ္စ္လင္မ္နဲ႔ ထူးျခားတဲ့အျဖစ္(အာသာေျဖျခင္းကို ဆိုလိုဟန္တူပါတယ္)ဟာ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာ ဒြန္တြဲမရိွႏိုင္ဘူးလို႔ ကၽြန္မ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္မဟာ ဒုတိယအျဖစ္ကို ဦးစားေပးလိုက္ရာက အရာရာကို ဆန္႔က်င္ေတာ္လွန္လိုက္ပါေတာ့တယ္။
ပထမဆံုး ကၽြန္မ ဆံပင္ကို ျဖတ္ေတာက္ၿပီး လိင္တူဆက္ဆံတူမ်ားရဲ႕ ဆံပင္ပံုစံမ်ဳိးကို ေျပာင္းလဲလိုက္တယ္။ ဘာသာေရးအသိုင္းအ၀ိုင္းထဲ သြားလာေနျခင္းကို ရပ္တန္႔လိုက္တယ္။ မဂၤလာပြဲေတြလို ဘာသာေရးအဆံုးအမေတြပါ၀င္ေနတဲ့ ထံုးတမ္းစဥ္လာကိစၥမ်ားမွာပင္လွ်င္ မပါ၀င္ေတာ့ပါဘူး။ ေခါင္းေဆာင္း၊ ၀တ္ရံု၊ အဖံုးအကာေတြ ဆင္ယင္ဖို႔လိုအပ္တဲ့ ဘယ္ေနရာကိုမွလည္း မသြားေရာက္ေတာ့ပါဘူး။
အဲ့ဒီကာလအတြင္း ကၽြန္မမိသားစုနဲ႔ ဆက္ဆံေရးမွာ ေတာ္ေတာ္တင္းမာသြားခဲ့တယ္။ သူတို႔က ဒါမ်ဳိးကို လက္သင္မခံၾကပါဘူး။ ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္းကလည္း ထုိနည္းလည္းေကာင္းပါပဲ။ လူတိုင္းက ဒါကို တုန္လႈပ္ထူးဆန္းေနခဲ့ၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ အဲ့ဒီအခ်ိန္က သိပ္မၾကာေညာင္းခဲ့ပါဘူး။ ေနာက္ပိုင္းမွာ လိင္ပိုင္းအာရံုရိွျခင္း နဲ႔ မြတ္စ္လင္မ္ျဖစ္ျခင္းဟာ ဒြန္တြဲရိွႏိုင္လို႔ရေၾကာင္း ကၽြန္မ နားလည္သေဘာေပါက္လာခဲ့ပါတယ္။
အဲ့ဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ဟိဂ်ာ့ဗ္၀တ္ဆင္ျခင္းကို ကၽြန္မ လြမ္းပါတယ္။ ရင္းႏွီးအသားက်ေနမႈ၊ သက္ေတာင့္သက္သာရိွမႈ၊ မေကာင္းတဲ့အျမင္နဲ႔ ၾကည့္ရႈျခင္းက အကာအကြယ္ စတဲ့ အေၾကာင္းတရားေတြေၾကာင့္ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ မိန္းမဆန္ဆန္ ၀တ္စားဆင္ယင္ျခင္းမရိွသူေတြအေပၚ လူေတြက အင္မတန္ စိတ္ပ်က္တတ္ၾကတယ္ေလ။ တခါတရံ ကၽြန္မက ေယာက္်ားဆန္ဆန္ ၀တ္စားဆင္ယင္တဲ့အခါ သူတို႔က ေမးျမန္းလာၾကတယ္။ ကၽြန္မမွာ အမ်ဳိးသားလိင္အဂၤါ ပါေနလို႔လား၊ ေယာက္်ားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာလားတဲ့။ အဲ့ဒီလိုေန႔မ်ဳိးမွာ ကၽြန္မ ဟိဂ်ာ့ဗ္ကို တစ္ေနကုန္ ေဆာင္းလိုက္ပါတယ္။ အဲ့ဒီလိုအခိုက္အတန္႔အဖို႔မွာေတာ့ ဟိဂ်ာ့ဗ္ဟာ ကၽြန္မအတြက္ တစ္နည္းတစ္ဖံု အကာအကြယ္ရရိွသြားေစခဲ့ပါတယ္။
(ျပန္ဆိုသူ၏စကားခ်ပ္ – တစ္ယူသန္ဘာသာေရးအဆံုးအမက အေတြးလြဲေခ်ာ္ကာ ေျပာင္းျပန္အက်ဳိးသက္ေရာက္ေစတတ္ေၾကာင္း ဆိုလိုသည္ဟု အျမင္ရိွပါသည္)
(မူရင္း – What the hijab means to me : From Nigeria to Uruguay, women share their thoughts and feelings about the hijab. Al Jazeera)
ျပန္ဆိုသူ – ၾသရသ ေရခ်မ္း
(အပုိင္း (၁) ကုိ ဤေနရာတြင္ ဖတ္႐ႈႏုိင္ပါတယ္)
