ဇန္နဝါရီ ၁၄ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
– Donald Duck ကာတြန္းမွ သ႐ုပ္ေဆာင္ေလးမ်ား၏ စတစ္ကာမ်ားကုိ ကပ္ထားေသာ နံရံမ်ားႏွင့္ အစာသြတ္ ၀က္၀ံ႐ုပ္ကေလးမ်ားကုိ အစီအရီခ်ထားေသာ သန္႔ရွင္းသည့္ အိပ္ရာေလးမ်ားရိွေနေသာ ဂါဇာစီးတီးရွိ အလ္-အမဲလ္ မိဘမဲ့ေဂဟာမွ အခန္းေလးမ်ားမွာ ကေလးငယ္တုိင္းႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္။
သုိ႔ရာတြင္ ဆြဲေဆာင္မႈအရွိဆံုးက အဆိုပါ မိဘမဲ့ေဂဟာ မ်က္ႏွာစာရွိ နံရံမ်ားတြင္ျဖစ္သည္။ ဒံုးက်ည္မ်ားကိုေရးဆြဲထားသည္။ အစၥေရး တုိက္ေလယာဥ္မ်ား၊ အပိုင္းပုိင္းျပတ္ေတာက္ေနေသာ လူကိုယ္ခႏၶာကုိယ္ အစိတ္အပုိင္းမ်ား စသျဖင့္ စစ္၏ အနိဌာ႐ံုမ်ားကုိ ေရးျခစ္ထားၾကသည္။ ႏွလံုးသားႏုနယ္ေသာ ထုိကေလးမ်ားအဖုိ႔ စစ္ပြဲသာလွ်င္ ၎တုိ႔သိထားသည့္ တစ္ခုတည္းေသာ အရာျဖစ္ေလသည္။
`ေလယာဥ္ပ်ံအသံၾကားတဲ့အခါ၊ သမီးေၾကာက္ေၾကာက္လာတယ္´ ဟု ေဂဟာ အခန္းက်ယ္ရွိ ကူရွင္တစ္ခုေပၚတြင္ ဒူးတုပ္ထုိင္ေနေသာ အသက္ ၈ ႏွစ္အရြယ္ အုိင္ရွာ အလ္-ရွင္ဘာရီက ေျပာသည္။
`စစ္ျဖစ္တုန္းက သမီးရဲ႕အိမ္ ၿပိဳသြားတယ္ေလ။ အိမ္လည္း မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။ သမီးက ေသခ်င္တာ။ အဲဒါမွ ေမေမ့ဆီသြားႏုိင္မွာေပါ့´ သူမက ထပ္ေျပာသည္။
ဖခင္မွာ ဓမၼတာအတုိင္းေသဆံုးသြားၿပီး အကို္ျဖစ္သူမွာလည္း အစၥေရး၏ ေလေၾကာင္းမွတုိက္ခုိက္မႈတြင္ ေသဆံုးခဲ့ရၿပီးေနာက္ ခိုကုိးရာမဲ့ေသာ အုိင္ရွာေလးမွာ အမဲလ္ မိဘမဲ့ေဂဟာသုိ႔ လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္အနည္းငယ္က ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။ မိခင္ျဖစ္သူက ကေလးမ်ားအားလံုးကုိ မေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္၍ မိဘမဲ့ေဂဟာသုိ႔ ပုိ႔လုိက္ျခင္းျဖစ္သည္။
၂၀၁၄ ခုႏွစ္ အစၥေရး၏ တုိက္ခုိက္မႈအတြင္း အိုးအိမ္စြန္႔ခြာ ထြက္ေျပးခဲ့ရေသာ ဂါဇာျပည္သူမ်ားအတြက္ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းအျဖစ္ ျပဳလုပ္ေပးရေသာေၾကာင့္ ေဂဟာရွိ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားကုိ ေဆြမ်ိဳးမ်ားဆီ ျပန္ပုိ႔ေပးခဲ့သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အုိင္ရွာေလးမွာ မိခင္ျဖစ္သူ၏ ရင္ခြင္တြင္ တစ္ဖန္ျပန္၍ ခိုလံႈခြင့္ ရခဲ့ေလသည္။ သုိ႔ရာတြင္ သိပ္မၾကာလုိက္။ မိခင္မွာလည္း အစၥေရး၏လက္ခ်က္ေၾကာင့္ပင္ ဘ၀တစ္ပါးသုိ႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ရျပန္သည္။
ယခုတြင္ေတာ့ ခ်စ္လွစြာေသာ ေမေမက အုိင္ရွာ၏ အိပ္မက္ထဲသုိ႔သာ ေရာက္ေရာက္လာတတ္သည္။ ခ်စ္စရာ့သမီးငယ္ေလးကုိ ေႏြးေထြးေသာ ရင္ခြင္ထဲတြင္ ေထြးေပြ႕ထားၿပီး အနမ္းေလးေတြေပးသည္။ ထုိ႔ေနာက္တြင္ေတာ့ ျပန္လည္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလ၏။ အိပ္ရာမွ ႏုိးလာသည့္အခါတြင္ အုိင္ရွာေလးက ဒံုးက်ည္ပံုမ်ား ေရးဆြဲတတ္သည္ဟု ေဂဟာအုပ္ခ်ဳပ္သူက ဆုိသည္။
အစၥေရး၏ ၀န္းရံပိတ္ဆုိ႔မႈကုိ ခံထားရသည့္ ဂါဇာေဒသတြင္ေတာ့ အုိင္ရွာေလး၏ ရင္နင့္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ ဇာတ္လမ္းက ထူးထူးဆန္းဆန္းဇာတ္လမ္းမဟုတ္ေတာ့။ ၂၀၁၄ ဇူလုိင္လတြင္ စတင္ခဲ့သည့္ အစၥေရး၏ ၅၁ ရက္ၾကာတုိက္ခုိက္မႈအတြင္း ဂါဇာျပည္သူ ၂၂၀၀ ေသဆံုးခဲ့ရသည္။ ဒဏ္ရာရသူမ်ားကလည္း ေရတြက္၍မရ။ မိဘမဲ့ကေလးမ်ား ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ ရွိေနေသာ ဂါဇာတြင္ ထုိတုိက္ခုိက္မႈေၾကာင့္ မိဘမဲ့ကေလးငယ္ ၁၅၀၀ ေက်ာ္ ထပ္တုိးလာသည္ဟု အမဲလ္မိဘမဲ့ေဂဟာ ဒါ႐ုိက္တာအဖြဲ႕ ဥကၠဌ အဘဒ္ အလ္-မဂ်စ္ အလ္ခုိဒါရီက ေျပာေလသည္။
လြန္ခဲ့သည့္ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္က တည္ေဆာက္ခဲ့သည့္ အဆုိပါ မိဘမဲ့ေဂဟာက ဂါဇာရွိ မိဘမဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ားအတြက္ တစ္ခုတည္းေသာ ခုိလံႈရာေနရာျဖစ္သည္။ ဂါဇာရွိ မ်ားျပားလွေသာ မိဘမဲ့ကေလးမ်ားအားလံုးကုိ တာ၀န္မယူႏုိင္ေသာေၾကာင့္ အခ်ိဳ႕တဲ့ဆံုးေသာ ကေလးမ်ားကိုသာ မိဘမဲ့ေဂဟာမွ လက္ခံသည္။
`ဒီကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ဟာဆုိရင္ သူတုိ႔ရဲ႕ မိခင္ေတြ၊ မိသားစုေတြ သူတုိ႔ေရွ႕မွာ ေသဆံုးတာကို ျမင္ခဲ့ၾကတယ္´ ဟု အလ္ခုိဒါရီက ဖြင့္ဟခဲ့သည္။
၂၀၁၄ ခုႏွစ္ အစၥေရး၏ က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္မႈၿပီးေနာက္ အမဲလ္ မိဘာမဲ့ေဂဟာတြင္ လာေရာက္ခုိလံႈၾကသည့္ မိဘမဲ့ကေလးမ်ား၏ အေရအတြက္မွာ ၂ ဆတုိးလာၿပီး ၁၅၀ အထိ ရွိလာသည္။ ေဂဟာသမုိင္းတြင္ အျမင့္ဆံုး ပမာဏလည္းျဖစ္သည္ဟု ဘုတ္အဖြဲ႕၀င္ ကမားလ္ မက္ဘင္ကဆုိၿပီး ႏွစ္မကုန္ခင္ ျမင့္တက္မည္ဟု ခန္႔မွန္းရေၾကာင္းလည္း ေျပာခဲ့သည္။ ရန္ပံုေငြကို ကိုယ့္နည္းကုိယ့္ဟန္ျဖင့္ ရွာေဖြေနရသည့္ ေဂဟာအေနျဖင့္ စုၿပံဳက်လာသည့္ ကေလးမ်ားအတြက္ ေနရာထုိင္ခင္းေပးရန္ ေနရာကို တုိးခ်ဲ႕ေဆာက္လုပ္ေနရသည္။ ကေလးငယ္မ်ားအား ေစာင့္ၾကည့္ရန္၊ ေကၽြးေမြးရန္၊ စာသင္ေပးရန္၊ ကစားေပးရန္ႏွင့္ ကေလးငယ္မ်ား၏ စိတ္ဒဏ္ရာမ်ားကုိ ကုစားေပးရန္အတြက္ ၀န္ထမ္း ၅၀ ေက်ာ္က ေန႔မအား၊ ညမနား ေဆာင္ရြက္ေပးေနၾကသည္။
`မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ မိသားစုေတြ အသတ္ခံလုိက္ရတဲ့ကေလးေတြ၊ တစ္ခုခုသြား၀ယ္ၿပီး အျပန္မွာ မိသားစုအားလံုးေသဆံုးေန တာကုိ ေတြ႕လုိက္ရတဲ့ကေလးေတြ၊ ဒီကေလးေတြအတြက္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ အေျခအေနက ျမင္ရသမွ်ထဲမွာ အဆုိးဆံုးပါပဲ´ ဟု မက္ဘင္ကဆုိသည္။ ထုိ႔ျပင္ ကေလးအမ်ားစုမွာ နက္႐ႈိင္းလွသည့္ စိတ္ပုိင္းဆုိင္ရာ ျပႆနာမ်ားျဖင့္ ႐ုန္းကန္ေနရၿပီး စုိးရိမ္ထိတ္လန္႔မႈကုိလည္း အႀကီးအက်ယ္ ခံစားေနရသည္ဟု ထည့္သြင္းေျပာၾကားခဲ့သည္။
`သူတုိ႔ အိပ္လုိ႔မရၾကဘူး။ အၿမဲတမ္းေၾကာက္ရြံ႕ေနၾကတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြကုိ သူတုိ႔ေလးေတြ ေက်ာ္လႊားႏုိင္ဖုိ႔ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔က တတ္ႏုိင္သေလာက္ အခ်ိန္ေပးၾကပါတယ္´
အသက္ ၁၀ ႏွစ္အရြယ္ရွိ ေနာင္၀လ္ ယာစင္းတစ္ေယာက္ ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ေအာက္တုိဘာလက အမဲလ္ မိဘမဲ့ေဂဟာကုိ ေရာက္ရွိ လာသည္။ ဦးေလးျဖစ္သူက ဖုန္းကုိ ေနာင္၀လ္၏ ဖခင္ကုိ ေပးထားၿပီး အစၥေရးဘက္က ဖုန္းေခၚသည့္အခါ ဖခင္ျဖစ္သူက `ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ဳပ္ညီဆီက ဘာလုိခ်င္လုိ႔လဲ´ ဟု ေမးလုိက္သည္ဟု ေနာင္၀လ္ေလးက ေျပာျပသည္။ တစ္ဖက္မွလူက `မင္းညီကုိ ဘယ္ေနရာမွာပဲ ဖြက္ထားထား၊ ငါတုိ႔လုိက္ရွာၿပီး သတ္ပစ္မယ္´ ဟု ေျပာသည္ဟူ၏။
`သမီးေဖေဖက အဲဒီအစၥေရးေတြကုိ ျပန္ေျပာလုိက္တာေပါ့။ `ငါတုိ႔ တယ္လ္အဗီးလ္ကုိ လာၿပီး မင္းတုိ႔လည္ပင္းကုိ နင္းပစ္လုိက္မယ္´လုိ႔´ ဟု ေနာင္၀လ္ေလးက ဆုိေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ေတာ့ သူမ၏ ခ်စ္စရာမ်က္ႏွာေလးတြင္ ဂုဏ္ယူမႈအလင္းတန္းေလးက ဖ်တ္ခနဲ ၀င္းလက္သြားသည္။
ေဂဟာမွ တာ၀န္ရွိသူ ရီေ၀ဒါ ကာဆက္က ထုိအေၾကာင္းအရာမွာ တကယ္မဟုတ္ဘဲ ဖခင္အား သူရဲေကာင္းတစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္မွတ္ေစရန္အတြက္ မိခင္ျဖစ္သူမွ ဖန္တီးထားေသာ ဇာတ္လမ္းတစ္ခုျဖစ္သည္ဟု ေနာင္၀လ္ေလးမၾကားေအာင္ ရွင္းျပသည္။ တကယ္ေတာ့ ေနာင္၀လ္၏ ဖခင္မွာ ႏွလံုးသုိ႔ ဒံုးက်ည္မွအေျမာက္ဆန္ မွန္ေသာေၾကာင့္ ေဆး႐ံုသုိ႔အပုိ႔-၎တုိ႔စီးလာသည့္ကားကုိ အစၥေရးက ဗံုးႀကဲလုိက္ရာမွ ေသဆုံးခဲ့ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေသဆံုးေၾကာင္းကုိ ၎၀တ္ဆင္ထားေသာ အ၀တ္အစားအပုိင္းအစကုိ ၾကည့္႐ႈ၍သာ ဆံုးျဖတ္ႏုိင္ခဲ့ေလသည္။
မန္နဲလ္ အဘူ တုိင္ယီမာမွာ အသက္ ၁၁ ႏွစ္ရွိၿပီး ခန္ယူနစ္ေဒသမွျဖစ္သည္။ သူမ၏ ဖခင္ ေသဆံုးမႈကုိ ကြက္ကြက္ ကြင္းကြင္းပင္ ေျပာျပသည္။ `ျပတင္းေပါက္နားမသြားနဲ႔´ ဟုဖခင္ျဖစ္သူက လွမ္းသတိေပးသည္ကုိ သူမ မွတ္မိေန၏။ ခဏအၾကာတြင္ေတာ့ ဒံုးက်ည္ ၂ လံုးက သူမတုိ႔အိမ္ကုိ ထိမွန္ခဲ့သည္။
`တစ္လံုးက သမီးရဲ႕ ၀မ္းကြဲေမာင္တစ္ဦးဆီကုိ တည့္တည့္က်သြားၿပီး အစိတ္စိတ္ အမႊာမႊာျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခုကေတာ့ အေဖ့ေပၚ က်သြားတယ္ေလ´ ဟု ဆုိ႔နင့္ေၾကကြဲသံျဖင့္ သူမက ေျပာခဲ့သည္။ မ်က္ႏွာမွာေတာ့ ရင့္က်က္သည့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦး၏ ပံုစံမ်ိဳးျဖင့္။
`အေဖ့ေခါင္းကုိ ပြင့္ထြက္သြားတာပါပဲ´
ထုိကဲ့သုိ႔ေျပာေနစဥ္အတြင္း တုိင္ယီမာတစ္ေယာက္ သူကမ၏ လက္ကေလးႏွစ္ဘက္ကုိ ဖ်စ္ညႇစ္ေနသည္။ ေဘးနားတြင္ ထုိင္နားေထာင္ေနေသာ သူမ၏ အမကလည္း ထုိအမူအရာကိုပင္ လုပ္ေန၏။
`လူနာတင္ယာဥ္သံေတြၾကားတာနဲ႔ သမီးငိုတာပဲ။ စစ္ပြဲတုန္းကဆုိ ခဏခဏၾကားရတယ္ေလ။ ေဂဟာမွာ လံုၿခံဳေပမယ့္ ဂါဇာကေတာ မလံုၿခံဳပါဘူး။ အၿမဲတမ္း စစ္ျဖစ္မယ္လုိ႔ပဲ ထင္ေနတယ္´ ဟု သူမ၏ စိုးရိမ္ေၾကာင့္ၾကေနမႈကုိ ဖြင့္ဟခဲ့သည္။
ေဂဟာ၏ လူသြားလမ္း တစ္ဖက္တစ္ခ်က္တြင္ေတာ့ အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ ယူဆက္ဖ္ အလ္-ရွင္ဘာရီက အေျမာက္ဆန္မွန္၍ ရထားေသာ ေျခခ်င္း၀တ္မွ အနာရြတ္ႀကီးကုိ ျပသရန္ ေဘာင္းဘီကုိ ေခါက္တင္ေနသည္။ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းအျဖစ္လုပ္ထားေသာ ကုလသမဂၢ၏ စာသင္ေက်ာင္းအတြင္း မိသားစုႏွင့္အတူ ခုိလံႈေနစဥ္ ထုိေက်ာင္းအား အစၥေရးက ဗံုးၾကဲတုိက္ခုိက္မႈမွ ရရွိခဲ့သည့္ ဒဏ္ရာျဖစ္သည္။
ထုိတုိက္ခုိက္မႈအတြင္း ရွင္ဘာရီ၏ ညီမငယ္ကေတာ့ ေျခေထာက္ ႏွစ္ဘက္စလံုး ျဖတ္ပစ္လုိက္ရၿပီး ေဆးကုသရန္အတြက္ တူရကီသု႔ိလႊတ္လုိက္ရသည္။
`ညီမေလးကုိျမင္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ထိတ္လန္႔တုန္လႈပ္ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္ခဲ့သဲဆုိတာကုိလည္း ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိေနပါတယ္´
အထစ္ထစ္အေငါ့အေင့ါျဖင့္ ယူဆက္ဖ္က ေျပာျပေနသည္။
အမဲလ္ မိဘမဲ့ေဂဟာရွိ ကေလးအခ်ိဳ႕ကေတာ့ ဖ်က္ဆီးခံလုိက္ရသည့္ အေဆာက္အဦးမ်ားအား ကစားစရာ ပလတ္စတစ္တံုးေလးမ်ားျဖင့္ ဖန္တီးေနၾကသည္။ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ ထုိေဂဟာမွ မိဘမဲ့ကေလးတစ္ဦးျဖစ္သည့္ ပန္းခ်ီ ပန္းပုပညာရွင္ မဟ္မူးဒ္ အီးဒ္ႏွင့္ ေလ့က်င္ေနၾကသည္။ အသက္ ၂၀ စြန္းစြန္း ရွိၿပီျဖစ္သည့္ မဟ္မူးဒ္အီးဒ္၏ လက္ရာမ်ားကုိ ျပသရန္ အတြက္ ေဂဟာထဲတြင္ ျပခန္း တခန္း ဖန္တီးေပးထားသည္။ ထုိျပခန္းတြင္ သစ္သားျဖင့္ ျပဳလုပ္ထားေသာ ပါလက္စတုိင္းေျမပံု၊ ရႊံ႕ျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ အုိးမ်ား၊ စိတၱဇပန္းခ်ီမ်ားႏွင့္ ေၾကာက္စရာမ်က္ႏွာမ်ား စသည့္ မဟ္မူးဒ္၏ လက္ရာမ်ားကုိ ျပသထားသည္။
ေဂဟာရွိအခ်ိဳ႕ေသာကေလးငယ္မ်ား၏ လက္ရာမ်ားကုိလည္း အဆုိပါ ခန္းမတြင္ ျပသထားသည္။ စိတ္ႏွလံုးညႇိဳးႏြမ္းဖြယ္ရာမ်ားေတာ့ မဟုတ္။ ေနမင္းႀကီးပံု၊ ရြက္လႊင့္ေနေသာ ေလွပံု စသည့္ ခြန္အားေပးေသာ၊ လြတ္ေျမာက္ျခင္းကုိျပေသာ ပန္းခ်ီမ်ား၊ မွန္ေပၚတြင္ ေရးဆြဲ ထားေသာ ပန္ခ်ီးကားမ်ားကုိ ျပသထားျခင္းျဖစ္ေလ၏။ အဆုိပါ ကေလးငယ္မ်ား၏ ဘ၀ ဆက္လက္ေတာက္ပေနမည္ဆုိသည္ကုိ အတည္ျပဳျခင္းမ်ိဳးလည္း ျဖစ္ေလသည္။
အခ်ိန္ၾကာလာသည့္ႏွင့္အမွ် စစ္မျဖစ္ခင္ ၎တုိ႔႔၏ ဘ၀မ်ား၊ မိသားစုမ်ား စသည့္ အမွတ္တရ အခ်ိန္ကေလးမ်ားမွာ ပုိ၍ ေ၀းကြာ သြားမည္ျဖစ္၏။ သုိ႔ရာတြင္ ထုိအရာမ်ားမွာ မည္သည့္အခ်ိန္မွ ေပ်ာက္ပ်က္သြားမည္မဟုတ္ဟု မက္ဘင္က ေျပာၾကားခဲ့ေလသည္။
`ဘယ္သူမွ ေမ့ေပ်ာက္ၾကမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကေလးေတြေပါ့ဗ်ာ။ ကေလးေတြက သူတုိ႔ရဲ႕ မိသားစုကုိ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္ပါဘူး။ (ပါလက္စတုိင္းသားအားလံုးက) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ပုိင္နက္ သိမ္းပုိက္ခံလုိက္ရတဲ့ ၁၉၄၈ ခုႏွစ္ကုိ သတိရေနၾကမွာပါ။ အစၥေရးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေမ့ေစခ်င္ၾကတယ္ေလ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး´
ref: Al Jazeera
.ေလးေမာင္ ဘာသာျပန္ဆို တင္ဆက္သည္။
– ၿပီးခဲ့သည့္ႏွစ္ ေႏြရာသီက ဂါဇာကမ္းေျမႇာင္အား က်ဴးေက်ာ္တုိက္ခုိက္မႈအတြင္း အစၥေရးစစ္သားမ်ားမွာ ျမင္ျမင္သမွ်ကုိ ပစ္ခတ္ရန္ အမိန္႔ေပးျခင္း ခံခဲ့ရၿပီး ဂါဇာျပည္သူမ်ားေနထုိင္ရာ ေနရာမ်ားမွာလည္း တိက်မႈမရွိေသာ လက္နက္မ်ားျဖင့္ တမင္တကာ ပစ္ခတ္ျခင္းခံခဲ့ရသည္ဟု အစၥေရး NGO အဖြဲ႕တစ္ခုျဖစ္ေသာ Breaking the Silence အဖြဲ႕မွ ထုတ္ျပန္သည့္ အစီရင္ခံစာတြင္
