News @ M-Media

Tag: uphaykhin

  • ပင္လံုဦးေဖခင္ႏွင့္ ၂၀ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ (စာအုပ္အညႊန္း)

    ပင္လံုဦးေဖခင္ႏွင့္ ၂၀ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ (စာအုပ္အညႊန္း)

    14666235_1716094888713343_8617704363181466087_n
    ၂၀ ရာစု ပင္လံု သမိုင္းတါင္ ကိုယ္တိုင္ကိုယ္က် ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ ဦးေဖခင္၏ တူအရင္းျဖစ္သူ  ေဒါက္တာညႊန္႔ေရႊ(ေတာင္ၾကီး) ေရးသားျပဳစုေသာ “ပင္လံုဦးေဖခင္ႏွင့္ ၂၀ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ ” စာအုပ္ထြက္ရွိလာသည္။

    အဆုိပါ စာအုပ္သည္ ၂၀ ရာစု ပင္လံု ညီလာခံတြင္ ထဲထဲဝင္ဝင္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ ျမန္မာတိုင္းရငး္သား မ်ိဳးခ်စ္တစ္ဦးျဖစ္သည့္ သံအမတ္ၾကိး အျငိမ္းစား ဦးေဖခင္၏ ေကာက္ေၾကာင္း ရာဇဝင္ႏွင့္ ျမန္မာႏိုင္ငံေရး သမိုင္းတြင္ အေရးပါသည့္ အခန္းက႑မွ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သည့္ အေၾကာင္းအရာမ်ားကို အေသးစိတ္ ျပန္လည္တင္ျပထားသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္သည္။

    ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္သည့္ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးဗိသုကာ ေခါင္းေဆာင္ၾကီးမ်ား ပါဝင္ၾကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္မႈမ်ားေၾကာင့္  သမိုင္းဝင္ပင္လံုစာခ်ဴပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးႏိုင္ခဲ့ျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးကို တိုင္းရငး္သား စည္းလံုး ညီညြတ္မႈ စြမ္းအားျဖင့္ ရယူေပးႏိုင္ခဲ့ျခင္း၏ ေနာက္ခံသမိုင္းေၾကာင္းမ်ားပါဝင္သည္။

    မ်က္ေမွာက္ကာလ ျပည္ေထာင္စု ျငိမ္းခ်မ္းေရး ညီလာခံ (၂၁) ရာစု ပင္လံု က်င္းပေနခ်ိန္တြင္ သမိုင္းေၾကာင္း အစဥ္အလာေကာင္းေသာ (၂၀) ရာစု ပင္လံု ညီလာခံ မွ တိုင္းရငး္သား စည္းလံုးညီညြတ္မႈအား အခိုင္အမာတည္ေဆာက္ႏိုင္ပံုတို႔အား ျပတ္ျပတ္ထင္ထင္ တင္ျပထားသည္။ ၂၀ ရာစု ပင္လံု ညီလာခံကို အေျခတည္သည့္ ၂၁ ရာစု ပင္လံုညီလာခံ ေအာင္ျမင္ေရး အတြက္ တစ္ေထာင့္ တစ္ေနရာက အားျဖည့္ ေပးထားသည့္ စာအုပ္တစ္အုပ္ျဖစ္သည္။

    အဆိုပါစာအုပ္ကို ေနရီရီ စာအုပ္တိုက္ အမွတ္ ၂(က) ေအာင္ရတနာလမ္း၊ လမ္းမေတာ္ျမိဳ႕နယ္၊ ရန္ကုန္ျမိဳက ထုတ္ေဝျဖန္႔ခ်ိထားျပီး တန္ဖိုးမွာ က်ပ္ ၂၇၀၀ ျဖစ္သည္။

    ၁၁-၁၀-၂၀၁၆ ေၾကးမံု သတင္းစာ၊
    ေၾကးမံု စာအုပ္စင္က႑မွ ကူးယူေဖာ္ျပသည္။

  • မဟာသေရစည္သူ ပင္လံု ဦးေဖခင္ (ႏိုင္ငံဂုဏ္ရည္ ပထမဆင့္) ၏ ၁၀၄ ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားျပဳလုပ္

    မဟာသေရစည္သူ ပင္လံု ဦးေဖခင္ (ႏိုင္ငံဂုဏ္ရည္ ပထမဆင့္) ၏ ၁၀၄ ႏွစ္ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားျပဳလုပ္

    ေမ ၂၂ ၊ ၂၀၁၆
    M-Media
    သီဟ
    .13240047_1700332010240036_8154889419842722320_n
    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ပင္လံုစာခ်ဴပ္ ခ်ဴပ္ဆိုခ်ိန္ အဓိက အခန္းက႑က ပါဝင္ခဲ့တဲ့ ဦးေဖခင္၏ ၁၀၄ ႏွစ္ ေျမာက္ အထိမ္းအမွတ္ အခမ္းအနားတရပ္ကို ေမလ ၂၁ ရက္ေန႔ မနက္ ၁၀ နာရီမွာ ရန္ကုန္ျမိဳ႕ Orchid Hotel Yangon မွာ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့တယ္လို႔ သိရပါတယ္။
    .
    မဟာသေရစည္သူ ပင္လံု ဦးေဖခင္ (ႏိုင္ငံဂုဏ္ရည္ ပထမဆင့္ ႏွင့္ အျငိမ္းစားသံအမတ္ၾကီးေဟာင္း)၏ အထုပၸတၱိ ကို အခမ္းအနားမႈး ေဒါက္တာသန္းဝင္း (ေမာင္သန္းဝင္း ရန္ကုန္တကၠသိုလ္) မွ ဖတ္ၾကားခဲ့ပါတယ္။
    .
    အခမ္းအနားသို႔ အမ်ိဳးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဴပ ္နာယက သူရဦးတင္ဦး တက္ေရာက္ အမွတ္တရ စကားေျပာၾကားေပးခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ စာေရးဆရာ ခ်စ္ဦးညိဳ ႏွင့္ စာေရးဆရာမ မသီတာ(စမ္းေခ်ာင္း) တို႔မွ ေဟာေျပာခဲ့ျပီး ေန႔လည္ ၁၂ နာရီခြဲမွာ အခမ္းအနားကို ျပီးဆံုးခဲ့ေၾကာင္း သိရိွရပါတယ္။
    .
    ဗမာမြတ္စလင္မ္ ကြန္ဂရက္ (ဗ.မ.က) ဒုဥကၠဌ ျဖစ္သူ ဦးေဖခင္ဟာ ဗိုလ္ခ်ဴပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ တာဝန္ေပးခ်က္အရ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေရႊတိဂုံအလယ္ပစၥယံမွာ က်င္းပတဲ့ ဖဆပလညီလာခံမွာ “ျပည္နယ္/ျပည္မ ပူးေပါင္းေရး” (အဆို အမွတ္ – ၇ ) အဆုိတင္သြင္းခဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။
    .
    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရာမွာ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၁) ရက္ေန႔အထိ မေသခ်ာ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႕ေလယာဥ္ပ်ံ စီစဥ္ခိုင္းေနတဲ့အေျခအေနမွာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ဳပ္ဆုိႏုိင္ေအာင္ ညွိႏိူင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ အဓိကပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ဦးေဖခင္ဟာ တစ္ဦး အပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။
    .
    ဒါအျပင္ ၊ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒေရးဆြဲေရး ေကာ္မတီ၀င္အျဖစ္ ပါဝင္ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူလည္းျဖစ္ပါတယ္။
    .
    Photo Credit- ကိုတင္ေရႊ ၊ ဦးေမာင္ေမာင္ျမင့္ FB
    .
    ပင္လံုဦးေဖခင္ အေၾကာင္း ေဆာင္းပါးမ်ား ဖတ္ရန္
    ————————————
  • သခင္ စိတ္လား၊ ကၽြန္ စိတ္လား

    သခင္ စိတ္လား၊ ကၽြန္ စိတ္လား

    သိန္းျမင့္ညိဳ (ေခ်ာက္)

    Messenger ဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
    Bogyoke Aung San and U Pe Kin at Inlay Lake

     

    “ကုိေဖခင္…၊ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမား ဆုိတာ သံုးမ်ဳိး သံုးစား ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားသိလား။ “ပထမ တစ္မ်ဳိးက လက္နက္ ကုိင္ၿပီး တုိက္ရဲတယ္။ သတ္ရဲ ျဖတ္ရဲ အေသခံရဲတယ္။ ဒုတိယ အမ်ဳိးအစားက လက္နက္ ကုိင္ၿပီး မတုိက္ရဲ မခုိက္ရဲ၊ မသတ္ရဲ၊ မျဖတ္ရဲဘူး၊ အေသလည္း မခံရဲဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာထြက္ အပင္ပန္းခံ၊ အဆင္းရဲ ခံၿပီး စည္း႐ံုးေရး လုပ္ႏုိင္တယ္။ စားစရာ ရရင္စား၊ မရရင္ မစားဘဲ ဇြဲနပဲနဲ႔ အငတ္ခံႏုိင္တယ္။ တတိယ အမ်ဳိးအစားက တုိက္လည္း မတုိက္ရဲ၊ အေသလည္း မခံရဲ၊ အပင္ပန္း အဆင္းရဲ အငတ္အျပတ္လည္း မခံႏုိင္ဘူး။ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ၀တ္စားၿပီး၊ ဦးေႏွာက္ သံုးၿပီး တုိင္းျပည္ အတြက္ ဘာလုပ္ ေပးရမလဲ၊ လုပ္ေပးႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ လူစားမ်ဳိး ျဖစ္တယ္”

    ဒီစကားကုိ ေျပာခဲ့တဲ့ သူကေတာ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးေအာင္ဆန္း (ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ(၂၀) ရက္ေန႔မွာ က်င္းပတဲ့ ေရႊတိဂံုအလယ္ပစၥယံ လူထုေဟာေျပာပြဲမွာ ရွမ္းျပည္နယ္ အတြက္ အဆို တင္သြင္း ခဲ့တဲ့ ဦးေဖခင္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေတြ႔ဆံုၿပီး အထက္ပါ စကားကုိ ေျပာခဲ့တာပါ။

    ဦးေဖခင္ ဆုိတာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိတဲ့ ပြဲမွာ ပါ၀င္ ခဲ့တဲ့ သမုိင္း၀င္ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။  ျမန္မာ့ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ေျပာရရင္၊ အထူးသျဖင့္ ပင္လံုညီလာခံ အေၾကာင္း ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ ဦးေဖခင္တုိ႔၊ ဦးတင္ဧတုိ႔ကုိ ခ်န္လွပ္ပစ္ခဲ့လုိ႔ မရပါဘူး။ တစ္နည္း ေျပာရရင္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရတာ ကုိယ္ႏိႈက္က ဦးေဖခင္တုိ႔၊ ဦးတင္ဧတုိ႔ရဲ႕ လံု႔လပေယာဂေတြနဲ႔ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ျပန္ၿပီး ေကာက္ရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့  အရွည္သားကလား။

    ဦးေဖခင္ဆုိတာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းအတူ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။  ဦးေဖခင္က တကၠသုိလ္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထက္  တစ္ႏွစ္ ေစာၿပီး ေရာက္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ အတူဆံုခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။

    ဒီေနရာမွာ တစ္ခု သတိထားမိတာ ရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး အႀကိဳကာလေတြမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ထဲမွာ လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈ၊ ဘာသာေရး ခြဲျခားမႈ လံုး၀ မရွိခဲ့ပါဘူး။

    ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူမ်ဳိးေပါင္း(၁၃၅)မ်ဳိး ရွိတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ ထားေပမယ့္လည္း တကယ့္ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ စစ္စစ္ေတြကေတာ့ ဒါကုိ တစ္ေျမထဲေန၊ တစ္ေရထဲေသာက္၊ တစ္ခရီးထဲသြားတဲ့ ေသြးခ်င္းသားခ်င္းေတြ လုိ႔ပဲ ျမင္တယ္။ လူမ်ဳိးေရး အစြန္းေရာက္တာမ်ဳိး၊ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္တာမ်ဳိး လံုး၀ မရွိခဲ့ၾကဘူး။

    ဦးေဖခင္ကုိပဲ ၾကည့္ေလ။ ဦးေဖခင္ဟာ ျမန္မာမြတ္စလင္ တစ္ဦးသာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကုိ မႏၲေလးတုိင္း ေဒသႀကီး၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဆြဲမွန္ေက်းရြာမွာ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၇၄ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔ (ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္)ေန႔မွာ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ အဖ ဦးဗဗခန္နဲ႔ အမိ ေဒၚတုတ္တုိ႔က ေမြးဖြား ခဲ့တယ္။ ျမန္မာမြတ္စလင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေသြးထဲမွာ ဘာသာေရး ခြဲျခားမႈ လံုး၀ ကင္းရွင္းခဲ့တယ္။ ဘယ္နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ပေယာဂမွ ပူး၀င္မခံခဲ့ဘူး။ ဘယ္ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အယူအစြဲေတြမွ ပူး၀င္ မခံခဲ့ဘူး။

    ဦးေဖခင္ နားလည္ ထားတာက ဗမာလည္း ျမန္မာ၊ မြတ္စလင္လည္း ျမန္မာလုိ႔ပဲ ခံယူထားတယ္။ တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္၊ တုိင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အတြက္ ဘာသာေရးေတြ၊ လူမ်ဳိးေရးေတြက အဓိက အေျခခံ မက်ဘူး။ ဒီတုိင္းျပည္ရဲ႕ တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း အတြက္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က တစ္တပ္ တစ္အား ပူးေပါင္းပါ၀င္ ကူညီမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ပဲ ထားခဲ့တယ္။ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ လူမ်ဳိးေရးစိတ္၊ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ဘာသာေရး စိတ္ဓာတ္ေတြ ကင္းရွင္းခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ႔ကုိ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ေတြမွာ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ ေစခဲ့တယ္။

    ဦးေဖခင္ဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔၊ သခင္ႏုတုိ႔၊ သခင္ သန္းထြန္းတုိ႔နဲ႔  ေက်ာင္းသား ဘ၀ကတည္းက ခင္မင္သိကၽြမ္း ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးသမား လုပ္ဖုိ႔လည္း စိတ္ကူး မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏုိင္င ံလြတ္လပ္ေရးနဲ႔ အတူ ရွမ္းျပည္နယ္ရဲ႕ အနာဂတ္ အေရးကုိေတာ့ စိတ္၀င္စားမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေရႊတိဂံုအလယ္ပစၥယံမွာ ရွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဆုိ တင္သြင္းရာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ စည္း႐ံုးမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး ေလာကထဲ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။

    ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကုိယ္တုိင္က ဦးေဖခင္ကုိ ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္ တစ္ဦး အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ဖ.ဆ.ပ.လ ဦးစီး အဖြဲ႔၀င္ အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွာ ေတာင္တန္းနယ္ ေဒသ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ လည္းေကာင္း တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္း ပင္လံုစာခ်ဳပ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖုိ႔ အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ကုိ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။

    ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး မရခင္ ကာလေတြတုန္းက ေတာင္တန္း ေဒသေတြဟာ ဗမာျပည္မႀကီးနဲ႕ ကူးလူး ဆက္ဆံဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ေတာင္တန္းေဒသေတြကုိ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ေစာ္ဘြားေစာ္ခံေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတယ္။ ေစာ္ဘြားႀကီးေတြကုိလည္း လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာ အျပည့္အ၀ ေပးထားခဲ့တာမုိ႔ ေတာ္႐ံု လူငယ္ေတြဟာ ႏုိင္ငံေရး အသိအျမင္ တုိးတက္ဖုိ႔ ခက္ခဲလြန္းတယ္။ တက္ႂကြတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အျမင္ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ဖိႏွိပ္ထားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘိန္းေတြ၊ သံုးဆယ့္ေျခာက္ေကာင္ ေလာင္းကစားေတြနဲ႕ ရွမ္းျပည္နယ္ လူထုကုိ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းေ၀းေအာင္ ေသြးေဆာင္ ထားခဲ့ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အသိရွိတဲ့ လူငယ္ေတြ ေပၚလာရင္လည္း (Frontier crossing Act) လုိ႔ေခၚတဲ့ “နယ္ျခား ေဒသေက်ာ္ျဖတ္မႈ ခ်ဳပ္ကုိင္ေရးဥပေဒ” နဲ႔ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ မလုိလားအပ္သူ ဆုိၿပီး နယ္ႏွင္ဒဏ္ ေပးလုိ႔ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရွမ္းလူငယ္ေတြ ျပည္မနဲ႔ ဆက္ဆံဖို႔ဆုိတာ အလြန္ အႏၲရာယ္မ်ားလွတဲ့ စြန္႔စားမႈ တစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။

    ဒါေပမဲ့ တုိးတက္ေသာ ရွမ္းလူငယ္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးထြန္းျမင့္(လင္းေခး)၊ ဦးတင္ဧ(ရွမ္းျပည္)၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး)၊ ဦးစံေဖ၊ ဦးခြန္ထီး၊ ဦးအုန္းေဖ၊ ဦးသန္းေဖ၊ ဦးဘတင္၊ ဦးသုတ၊ ဦးေအးေက်ာ္တုိ႔ဟာ ေရႊတိဂံု အလယ္ပစၥယံ လူထုေဟာေျပာပြဲကုိ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ တက္ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီ ေဟာေျပာပြဲမွာ ရွမ္းျပည္နယ္ အတြက္ ဦးေဖခင္ တင္သြင္းတဲ့ အဆုိကုိ တစ္ခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ ဦးေဖခင္ တင္သြင္းတဲ့ အဆုိကေတာ့ “ဗမာျပည္မႀကီးကုိ လြတ္လပ္ေရး ေပးရင္ ေတာင္တန္းေဒသေတြကုိလည္း ခ်န္လွပ္ မထားရန္၊ တစ္ပါတည္း ျပည္နယ္ ျပည္မ လြတ္လပ္ေရး ေပးရန္” တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

    ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ခရီးၾကမ္းႀကီးဟာ “ဓားသြားေပၚက ပ်ားရည္စက္”လုိပဲ။ လြတ္လပ္ေရး ဆုိတာ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ အရသာ ရွိေကာင္း ရွိေပမယ့္ ဓားသြားလုိ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြကုိ ျဖတ္သန္း ခဲ့ၾကရတယ္။

    ႀကီးမားတဲ့ အတားအဆီးေတြ ထဲကမွ တစ္တုိင္းျပည္လံုးရဲ႕ စည္းလံုးညီၫြတ္မႈနဲ႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြကုိ ေမာင္းထုတ္ ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ကုိ စိန္ေခၚခဲ့တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္က ျမန္မာျပည္သူလူထုကုိ ေသြးခြဲ ခဲ့တယ္။ ျပည္နယ္ျပည္မ ခြဲျခား ပစ္ဖုိ႔  ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေတာင္တန္းေဒသေတြကုိ ဆက္လက္ ထိန္းခ်ဳပ္ ထားခ်င္ေသးတယ္။ ဗမာျပည္မႀကီးကုိ မတတ္သာလုိ႔ လက္လႊတ္လုိက္ရတဲ့ တုိင္ေအာင္ ျပည္နယ္ေတာင္တန္း ေဒသေတြကုိေတာ့ လက္လႊတ္ခ်င္ဟန္ မတူဘူး။ အဲဒါ ေၾကာင့္လည္း ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြကုိ စည္း႐ံုးခဲ့တယ္။

    ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ လန္ဒန္မွာ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ ဗမာျပည္မကုိ လြတ္လပ္ေရး ေပးမယ္၊ ေတာင္တန္း ေဒသေတြကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ သေဘာဆႏၵ အေလွ်ာက္ပဲ ျဖစ္ရေစမယ္လုိ႔ ညိႇႏႈိင္း ေနၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ကလည္း ျပည္နယ္ေတာင္တန္း ေဒသေတြ မပါဘဲ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ အဲဒီလြတ္လပ္ေရးဟာ“အေတာင္မပါတဲ့ငွက္”လုိျဖစ္မယ္ ဆုိတာ သေဘာေပါက္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပည္နယ္ေတာင္တန္း ေဒသေတြနဲ႔ တစ္ပါတည္း လြတ္လပ္ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိခဲ့တယ္။

    ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ မထင္မွတ္တဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ တစ္ခု ၀င္လာတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕ ေသြးထုိးမႈကုိ နားေယာင္ခဲ့တဲ့ ေစာ္ဘြားေတြက အဂၤလိပ္ အစုိးရထံ ေၾကးနန္းစာ ပုိ႔လုိက္တယ္။ “ေအာင္ဆန္းက ငါတုိ႔ ကုိယ္စားလွယ္ မဟုတ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္ အတြက္ ဘာမွ ေျပာပုိင္ခြင့္ မရွိ၊ ရွမ္းျပည္ကိစၥ ေဆြးေႏြးလုိလွ်င္ ငါတုိ႔ကုိ ဖိတ္ပါ”ဆုိတဲ့ ေၾကးနန္းစာပါပဲ။

    အဂၤလိပ္နန္းရင္း၀န္ အက္တလီဟာ အဲဒီ ေၾကးနန္းစာကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ျပလုိက္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ နားလည္ လုိက္တယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ကုိ အဂၤလိပ္ေတြ ေသြးခြဲလုိက္ၿပီ ဆုိတာကုိေပါ့။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ရွိတဲ့ ေစာ္ဘြားေတြလည္း နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ရဲ႕ ပေယာဂ ပူး၀င္ ခံလုိက္ရတယ္။ “မစားရ ၀ခမန္း” မက္လံုးေတြနဲ႔ ျပည္နယ္ျပည္မ ေသြးစည္းမႈကုိ ေသြးခြဲလုိက္တယ္။ သမုိင္းစဥ္ဆက္ ေသြးစည္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ နီးပါး ေသြးခြဲခဲ့သလုိ ယခုလည္း ေသြးခြဲ လုိက္ၾကျပန္တယ္။

    တုိးတက္တဲ့ ရွမ္းလူငယ္ေတြဟာ ႏုိင္ငံေရး မ်က္ျခည္ ျပတ္မခံခဲ့ဘူး။ ေတာင္တန္း ေဒသေတြနဲ႔ ဗမာေတြဟာ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈ ရွိတယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္ လုိက္ၾကတယ္။ ရွမ္းလူငယ္ ကုိတင္ဧ(ေနာင္-အၿငိမ္းစား ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၀င္)က ဦးေဆာင္ၿပီး ေတာင္ႀကီးနဲ႔ အနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္ ၿမိဳ႕ေတြမွာ လူထု ဆႏၵျပပြဲေတြ က်င္းပ လုိက္ၾကတယ္။

    “ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ အပါ အ၀င္ ေတာင္တန္းေဒသ အားလံုးကုိ ကုိယ္စားျပဳသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ငါတုိ႔ ေထာက္ခံသည္။ ဗမာျပည္မကုိ လြတ္လပ္ေရး ေပးလွ်င္ ရွမ္းျပည္ အပါအ၀င္ ေတာင္တန္း ေဒသကုိပါ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးပါ”ဆုိၿပီး လန္ဒန္ အစုိးရထံ ေၾကးနန္း ျပန္႐ုိက္ လုိက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ အဂၤလိပ္ အစုိးရလည္း ရွမ္းျပည္သူလူထုရဲ႕ သေဘာထား အမွန္ကုိ သိရွိ နားလည္သြား တယ္။ “ဒီလုိ ဆုိရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသကုိယ္စားလွယ္ေတြ ေတြ႔ဆံုညႇိႏႈိင္း ေဆြးေႏြးၾကပါ။ ရရွိလာတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ကုိ ၿဗိတိသွ်အစုိးရ အေနနဲ႔ လက္ခံေပးပါမယ္”ဆုိတဲ့ အေျဖကုိ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ “ေအာင္ဆန္းအက္တလီ ” စာခ်ဳပ္ရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

    နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ အထင္ကေတာ့ ရွမ္းဗမာ ေသြးစည္းေရး မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။  နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္က ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာ ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတာမုိ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ရွမ္းဗမာ သေဘာတူညီမႈ ရလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မွတ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တုိ႔ကုိ ႏွစ္သိမ့္လႊတ္လုိက္ဟန္ တူပါတယ္။ အက္တလီတုိ႔ ထင္မယ္ ဆုိရင္လည္း ထင္စရာပါ။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ေစာ္ဘြားေတြ၊ ၿမိဳ႕စားေတြ၊ ေငြခံမွဴးေတြ ကုိ အခြင့္အေရး ေပးထားတယ္။ ဘိန္းနဲ႔ ေလာင္းကစား၀ုိင္းေတြ ဖြင့္ၿပီး ႏုိင္ငံေရး နားမ်က္စိေတြ ပိတ္ထားခဲ့ၿပီကုိး။ ဒီေတာ့လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ တစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ စည္း႐ံုးၾကပါေစ ေအာင္ျမင္လိမ့္မယ္လုိ႔ လံုး၀ ထင္မွတ္ မထားခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕ ဆုိတာ ဘယ္နယ္ခ်ဲ႕မွ သီလ မေစာင့္ထိန္းၾကပါဘူး။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ နယ္ခ်ဲ႕ေတြလည္း ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲေတြ ဆုိတာ သမုိင္းသင္ခန္းစာ ယူထားၾကဖို႔ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။

    ရွမ္းျပည္သူလူထုရဲ႕ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈေၾကာင့္ “ေအာင္ဆန္းအက္တလီ”စာခ်ဳပ္ကုိ (၂၇. ၁. ၁၉၄၇) ေန႔မွာ ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ဳပ္ဆုိ ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္တန္းေဒသေတြနဲ႔  ညိႇႏႈိင္း ေဆြးေႏြး ရဦးမွာမုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ဗမာျပည္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့ပါ တယ္။

    ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၂)ရက္ေန႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီး ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၈)ရက္ေန႔မွာ ပင္လံုကုိ ထပ္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အခ်ိန္တုိင္းဟာ တန္ဖုိးရွိေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ (အနားမယူဘဲ) ရွမ္းျပည္နယ္ကုိ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနရမယ့္ အစား အနာဂတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ကံၾကမၼာ အတြက္ တက္ႂကြ ရႊင္လန္းေနတယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၈)ရက္ေန႔ ညေနမွာေတာ့  ရွမ္းေစာ္ဘြားႀကီးေတြ၊ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ၿပီး လန္ဒန္ အေတြ႔အႀကံဳေတြကုိ ရွင္းလင္း ေျပာျပခဲ့တယ္။ တက္ေရာက္ လာၾကတဲ့  ေတာင္တန္းကုိယ္စားလွယ္ေတြကလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ုိးသား ပြင့္လင္းမႈကုိ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ေနၾကတယ္။

    ေနာက္တစ္ေန႔ ပင္လံုညီလာခံမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အနာဂတ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနကုိ ရွင္းရွင္း နဲ႔ ဘြင္းဘြင္းပဲ ေျပာျပခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ျပည္တြင္းက ျပႆနာကုိ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း နားလည္ ခြင့္လႊတ္မႈေတြ နဲ႔သာ ေျဖရွင္းရမွာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္ လြမ္းေနလုိ႔ မျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ျပည္ပကမွ သူတုိ႔ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ မရွိဘဲ ကူညီမွာ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုး သူတုိ႔ အက်ိဳး အတြက္ အသံုးခ်သြားၾကမွာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း။ အဲဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုး ညီၫြတ္စြာ လက္တြဲၿပီး ျပႆနာ အရပ္ရပ္ကုိ ေျဖရွင္းဖို႔ လုိေၾကာင္း ေျပာၾကား သြားတယ္။

    ဒါေပမဲ့လည္း “ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစတနာမွန္မွန္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ုိးသားမႈ ရွိေနပါေစ၊ အဖ်က္အေမွာင့္ေတြကေတာ့ ေပၚလာစၿမဲပါပဲ။ ပင္လံုညီလာခံႀကီးဟာ အစေကာင္း သေလာက္၊ အေႏွာင္း မေသခ်ာေတာ့မယ့္ အေျခအေန အထိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

    ပင္လံုညီလာခံမွာ ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ ရွမ္းနဲ႔ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ေတြက “ေတာင္တန္းသားမ်ား ညီၫြတ္ေရးေကာင္စီ ”အမည္နဲ႔ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။

    (၁)ျမန္မာတုိ႔ႏွင့္ အဆင့္အတန္းတူ၊ အခြင့္အလမ္းတူ၊ ရပုိင္ခြင့္တူ ဒီမုိကေရစီက်က် ခံစားခြင့္  ရွိရမည္။

    (၂)  အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ ၾကေသာ ရွမ္းကုိယ္စားလွယ္ႏွင့္ ကခ်င္ကုိယ္စားလွယ္ တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔လူမ်ဳိး အသီးသီး၏ ျပည္တြင္းေရးရာ အားလံုး အတြက္ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္။ ထုိ႔အျပင္ ကာကြယ္ေရး၊ ႏုိင္ငံျခားေရး၊ မီးရထား အေကာက္ေတာ္ အစရွိေသာ အားလံုးႏွင့္ဆုိင္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ား အတြက္ အားလံုး စုေပါင္းကာ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္။

    (၃)  ကခ်င္တုိ႔က သီးျခား ကခ်င္ျပည္နယ္ အလုိရွိေၾကာင္း ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ ဤေကာ္မတီက ေထာက္ခံသည္။

    (၄) ျမန္မာကုိယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ဘုရင္ဧကရာဇ္ အစုိးရ၏ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားသည္ ရွမ္း၊ ကခ်င္တုိ႔ႏွင့္ မပတ္သက္ေစရ။

    (၅) လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးသည့္ေနာက္  ျမန္မာျပည္ေထာင္စုမွ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ခြဲထြက္လုိလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ သေဘာက်သည့္ အခ်ိန္တြင္ ခြဲထြက္ ႏုိင္ခြင့္ ရွိေစရမည္။

    အဲဒီ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ သြားခဲ့တယ္။ စည္းလံုး ညီၫြတ္တဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ထူေထာင္ဖုိ႔ အတြက္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ယူဆခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ စည္းလံုးညီၫြတ္စြာ တုိက္ပြဲ ၀င္ၾကရမယ့္ အစား ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြနဲ႔ အက်ပ္ ကုိင္ခဲ့ၾကတယ္။

    ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စိတ္ပ်က္မယ္ ဆုိလည္း စိတ္ပ်က္စရာပါ။ “မုန္႔ဆီေက်ာ္က ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေသးဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းနာနဲ႔ တည့္ပါ့မလား”ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ တုိင္းျပည္က လြတ္လပ္ေရးေတာင္ မရေသးဘူး။  ခြဲထြက္ဖို႔က အရင္ဆံုး စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေနနဲ႔ အေတာ္ စိတ္ကုန္သြားခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ “ခင္ဗ်ားတုိ႔က ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔ဖို႔ မူအရေတာင္မွ သေဘာမတူရေသးခင္ ခြဲထြက္ေရး စကားေျပာတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ”လုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။

    ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ရွမ္းေစာ္ဘြားႀကီးတုိ႔ရဲ႕ သေဘာထား တင္းမာမႈေတြေၾကာင့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ပ်က္ျပယ္လ ုနီးပါး ျဖစ္သြားရတာကုိ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနဟန္တူပါတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ မွာယူခုိင္းတဲ့ အထိ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လြန္း ေနပါတယ္။

    ရွမ္းျပည္လူထုလည္း စုိးရိမ္စိတ္ေတြ ၀င္ေနၾကၿပီ။ ရွမ္းလူငယ္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးေဖခင္တုိ႔၊ ဦးတင္ဧတုိ႔ တစ္ေတြလည္း ပ်ာယာခတ္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒီပင္လံုညီလာခံႀကီးသာ ပ်က္သြားခဲ့မယ္ ဆုိရင္ ဗမာႏုိင္ငံကေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ရသြားမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာင္တန္းေဒသေတြဟာ အဂၤလိပ္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာေထာင္ ၾကာတဲ့ အထိ အဖိႏွိပ္ ခံေနရလိမ့္ဦးမယ္လုိ႔ ေတြးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီပင္လံုညီလာခံႀကီးကုိ အပ်က္ မခံႏုိင္ဘူး။ ျပန္လည္ အသက္၀င္လာေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုက ရွမ္းျပည္သူလူထုေတြ ဟာ “လြတ္လပ္ေရး ခ်က္ခ်င္းေပး”၊ “ရွမ္းဗမာ ပူးေပါင္းပါ”၊ “နယ္ခ်ဲ႕အလုိမရွိ”ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ လွည့္လည္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။

    ပ်က္ျပယ္လုနီးပါး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ပင္လံုညီလာခံႀကီးဟာ တုိးတက္တဲ့ ရွမ္းလူငယ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ စြမ္းအားေၾကာင့္ ျပန္လည္ လူးလြန္႔လာခဲ့တယ္။ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ အားလံုး ျပန္လည္ ညိႇႏႈိင္းခဲ့ၾကတယ္။  တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္၊ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အေလ်ာ့အတင္းေတြနဲ႔ သည္းခံ ႏုိင္ခဲ့ၾကလုိ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ဳပ္ဆုိ ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။

    တကယ္လုိ႔သာ ေတာင္တန္းေဒသေတြကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ လံုး၀ မစြန္႔လႊတ္သလုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ျပည္မအဖြဲ႔ကလည္း အေလ်ာ့ မေပးၾကဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းဟာ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ျဖစ္သြား ႏုိင္စရာရွိပါတယ္။

    ဗမာႏုိင္ငံကေတာ့ တစ္ႏွစ္ အတြင္း လြတ္လပ္ေရး ရရွိမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာင္တန္းေဒသေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကေတာ့ “ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တုိင္းေ၀း”ဆုိသလုိ  အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြ သနားမွ ခ်မ္းသာရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိး အထိ ေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဗမာႏုိင္ငံ အေနနဲ႔ကလည္း ျပည္နယ္ေတာင္တန္းေဒသေတြ မပါဘဲ လြတ္လပ္ေရးရမယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ပထ၀ီအေနအထားအရ လံုၿခံဳေရးဟာ အၿမဲတမ္း ၿခိမ္းေျခာက္ ခံရႏုိင္ပါတယ္။

    ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ကံေကာင္း ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အေပးအယူ မွ်တတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ စိတ္လုိက္ မာန္ပါ မလုပ္တတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ ခဲ့ရပါတယ္။

    ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ဘယ္နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာမွ အေရာက္ မခံလုိၾကေတာ့ပါဘူး။  ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ၀ံပုေလြေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ သုိးငယ္ပမာ ဒီကေန႔ ပထ၀ီအေနအထား အရ ေရာက္ရွိ ေနပါတယ္။ အင္အားႀကီး ႏုိင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ အလယ္မွာ “ႏုိင္ငံေရး က်ားကြက္”အေရႊ႕ခံရ ႏုိင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြမွာ ကုိယ္ပုိင္ ဆံုးျဖတ္ပုိင္ခြင့္ ရွိခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပုိင္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ဘ၀ကေနၿပီး ေနာက္ထပ္ အေမွာင္တြင္းကုိ က်ေရာက္ မသြားဖုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စု တုိင္းရင္းသားအားလံုး “ပင္လံုစိတ္ဓာတ္”ခုိင္ၿမဲဖို႔ လုိအပ္လွေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။

    မူရင္းလင့္ခ္=>http://www.messengernewsjournal.com/news/Article/detail.php?id=50830

  • လူမွန္ေနရာမွန္ (အပုိင္း -၁)

    လူမွန္ေနရာမွန္ (အပုိင္း -၁)

    ဒီဇင္ဘာ ၂၈ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media
    ေဆာင္ပါးရွင္ – ဦးခင္ေမာင္ခ်ိဳ (တရားလႊတ္ေတာ္ေရွ႕ေန)

    လူမွန္ေနရာမွန္ (အပုိင္း -၁) Right man in the right place

    Bogyoke Aung San and U Pe Kin at Inlay Lake

    “အဲေတာ့ ဒီကပုဂၢဳိလ္ေတြကလည္း တစ္ခ်ဳိ႕ ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ သိခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိတယ္။ ခုနက ရက္ရက္စက္စက္ႏွိပ္ ကြပ္ခံေနရတုန္းကပါခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြ ရွိသလုိ၊ ေနာက္ပုိင္းမွ ပါခဲ့တဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြရွိပါတယ္။ အဲေတာ့ဘယ္လိ္ုပဲရွိရွိ အခုကြ်န္ေတာ္တုိ႔ တုိင္းျပည္ကို ျပန္လည္ၿပီးေတာ့မွ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ရမယ့္ အေျခအေနေတြ ေျပာင္းလဲရမယ့္ အေျခအေနေတြ ေရာက္တဲ့အခါမွာ အားလုံးဟာ ဒီက႑နဲ႕သင့္ေတာ္တယ္လုိ႔ ကြ်န္ေတာ္ယူဆတယ္။”

    ဟု (၁၈.၁၂.၂၀၁၅) ရက္ေန႔က အမ်ဳိးသားဒီမုိကေရစီ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ပါတီ ကုိယ္စားလွယ္ေလာင္းမ်ား စြမ္းရည္ၿမွင့္သင္တန္းအပါတ္စဥ္ (၁) ဆင္းပြဲအခမ္းအနားမွာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္အဖြ႔ဲ ဦး၀င္းထိန္က ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။

    အဲဒီလုိေျပာၾကားရာမွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ဦးေဖခင္ကိုတိုင္းျပည္ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးမွာ ပါ၀င္ေစခဲ့တာကို ဥပမာေပးၿပီး ေျပာၾကား ခဲ့ပါတယ္။
    pe khin2
    အဲဒီလုိ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရြးခ်ယ္ခဲ့တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ဟာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုရာမွာ ေဖေဖာ္၀ါရီ (၁၁) ရက္ေန႔အထိ မေသခ်ာ လိပ္ခဲတည္းလည္း ျဖစ္ၿပီး၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႕ေလယာဥ္ပ်ံ စီစဥ္ခိုင္းေနတဲ့အေျခအေနမွာ ပင္လုံစာခ်ဳပ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ဳပ္ဆုိႏုိင္ေအာင္ ညွိႏိူင္းေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကတဲ့ အဓိကပုဂၢိဳလ္ေတြထဲမွာ ဦးေဖခင္ဟာ တစ္ဦးအပါအ၀င္ျဖစ္ပါတယ္။

    ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ေရႊတိဂုံအလယ္ပစၥယံမွာ က်င္းပတဲ့ ဖဆပလညီလာခံကို တက္ေရာက္ခဲ့တဲ့ ဗမာမြတ္စလင္မ္ ကြန္ဂရက္ (ဗ.မ.က) ဒုဥကၠဌ ျဖစ္သူ ဦးေဖခင္က “ျပည္နယ္/ျပည္မ ပူးေပါင္းေရး” (အဆို အမွတ္ – ၇ ) အဆုိတင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ဦးေဖခင္က အဲဒီအဆုိတင္သြင္းၿပီး မၾကာခင္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေခၚေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ေတြ႕ဆုံစဥ္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က “ကိုေဖခင္ – ခင္ဗ်ားကို ကြ်န္ေတာ္ေျပာစရာရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမားဆုိတာ သုံးမ်ဳိးသုံးစားရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားသိလား၊ ပထမတစ္မ်ိဳးက လက္နက္ကိုင္ၿပီး
    တုိက္ရဲတယ္၊ သတ္ရဲ ျဖတ္ရဲ အေသခံရဲတယ္။ ဒုတိယအမ်ဳိးအစားက လက္နက္ကိုင္ၿပီး မတိုက္ရဲ၊ မခုိက္ရဲ မသတ္ရဲ မျဖတ္ရဲဘူး၊ အေသလဲ မခံရဲဘူး။ ဒါေပမယ့္ တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာထြက္ အပင္ပန္းခံ အဆင္းရဲခံၿပီးစည္းရုံးေရး လုပ္ႏုိင္တယ္။ စားစရာ ရရင္စား၊ မရရင္ မစားဘဲ ဇြဲနပဲ နဲ႔ အငတ္ခံႏုိင္တယ္။ တတိယအမ်ဳိးစားက တုိက္လဲမတုိက္ရဲ အေသလည္းမခံရဲ အပင္ပန္းအဆင္းရဲ အငတ္အပတ္လဲ မခံႏိုင္ဘူး။ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး၀တ္စားၿပီး ဦးေနာက္သုံးၿပီး တုိင္းျပည္အတြက္ ဘာလုပ္ေပးရမလဲ၊ လုပ္ေပးႏုိင္တဲ့ဆုိတဲ့ လူစားမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ခင္းဗ်ားက အဲဒီအမ်ဳိးအစားထဲပါတယ္။ ခင္ဗ်ားကို က်ဳပ္တာ၀န္ေပးစရာရွိတယ္။” ေျပာခဲ့ပါတယ္။

    အဲဒီေနာက္ပိုင္းမွာ ဖဆပလဌာနခ်ဳပ္၊ နယ္ျခားေဒသခဲြ ဖြင့္လွစ္ၿပီး ဦးေဖခင္ကုိ အတြင္းေရးမႈးတာ၀န္ေပးခဲ့ပါတယ္။ “ဦးေဖခင္သည္ ေရႊတိဂုံ အလယ္ပစၥယံညီလာခံႀကီးမွသည္ ၁၂-၂-၄၇ ေန႔ ပင္လုံစာခ်ဳပ္လက္မွတ္ေရးထိုးခ်ဳပ္ဆုိ ၿပီးသည္အထိ သူကိုယ္တိုင္ ေတာက္ေလွ်ာက္ ပါ၀င္ခဲ့ေသာ တုိင္းရင္းသား စည္းလုံးညီညႊတ္မႈမ်ား အေၾကာင္းကုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း အေသးစိတ္ ေရးသားေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္” လို႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအပါးေတာ္ၿမဲ အတြင္း၀န္ေဟာင္း ဗိုလ္ထြန္းလွ (တကၠသိုလ္ေန၀င္း)၊ ႏုိင္ငံဂုဏ္ရည္ ပထမဆင့္ က ခ်ီးက်ဳးခဲ့ပါတယ္။

    254785_270685116278536_100000111498246_1168218_7646605_n
    ဦးေဖခင္သည္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ ပထမ ပင္လုံညီလာခံ၊ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ဒုတိယ ပင္လုံညီလာခံ မ်ားတြင္ ပါ၀င္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂၈.၁.၁၉၈၉ ရက္ေန႔မွ ၁၀.၂.၁၉၈၉ ရက္ေန႔အထိ “ေရႊတိဂုံညီလာခံ-ပင္လုံစာခ်ဳပ္၏ မ်ဳိးေစ့” အခန္းဆက္ေဆာင္းပါးရွည္ႀကီးကိုလည္း အဂၤလိပ္/ျမန္မာ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႕စဥ္ သတင္းစာမ်ားမွာ ေရးသားခဲ့ပါတယ္။ ပင္လုံညီလာခံအေၾကာင္း ျပည့္ျပည့္စုံစုံ မွတ္တမ္းတင္ႏုိင္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

    ဦးေဖခင္သည္ မဟာသေရစည္သူ၊ ႏုိင္ငံဂုဏ္ရည္ပထမဆင့္၊ ၁၉၄၇ ဖြဲ႔စည္းပုံအေျခခံ ဥပေဒေရးဆြဲေရး ေကာ္မတီ၀င္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္မွာ ပထမဦးဆုံး ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံဆိုင္ရာ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး အျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၅၃ခုႏွစ္မွ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္အထိ ထုိင္းႏုိင္ငံဆုိင္ရာ ျမန္မာ သံအမတ္ႀကီးအျဖစ္လည္းေကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ လာအုိ၊ ကေမၻာဒီးယား၊ ရုရွား၊ ခ်က္ကိုစလုိဗက္ကီးယား၊ ပုိလန္၊ မေလးရွား နဲ႕ စင္ကာပူႏုိင္ငံမ်ားမွာ ျမန္မာသံအမတ္ႀကီးအျဖစ္ တာ၀န္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္မွာ အျငိမ္းစားယူခဲ႕ပါတယ္။

    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လူေရြးတဲ့ေနရာမွာ လည္း အင္မတန္ေတာ္တယ္လုိ႕ မွတ္ခ်က္ျပဳၾကပါတယ္။ သူေရြးတဲ႔ ဦးေဖခင္လို ပုဂၢိဳလ္မ်ဳိးဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ႔သားေကာင္းအျဖစ္ ျမန္မာႏုိင္င႔ံတာ၀န္မ်ားကုိ စြမ္းစြမ္းတမံထမ္းေဆာင္ခဲ့ပုံမ်ားကို သိျမင္ ႏိုင္ပါတယ္။
    ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ရဲ႕ အထက္လူႀကီးမ်ားက ျမန္မာ့ႏုိင္ငံေရးမွာ ထဲထဲ၀င္၀င္ ပါ၀င္ခဲ့သူမ်ားရဲ႕ ေရႊသမုိင္းမ်ားျဖစ္ပါတယ္။

    ဆက္လက္ၿပီးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေရြးခဲ့တဲ့ လူေတာ္ လူေကာင္း ေနာက္ပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းကို “လူမွန္ ေနရာမွန္” (အပုိင္း ၂) အျဖစ္ ဆက္လက္ေဖာ္ျပပါဦးမယ္။

    အားလုံးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။
    ဦးခင္ေမာင္ခ်ိဳ

    ဆက္စပ္ အေၾကာင္း အရာမ်ား ဖတ္ဖို႔

    http://www.m-mediagroup.com/news/tag/uphaykhin

  • ပင္လံု၏အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ (ဝါ) ရာျပည့္အလြန္ ဦးေဖခင္

    ပင္လံု၏အဓိက ဇာတ္ေဆာင္ (ဝါ) ရာျပည့္အလြန္ ဦးေဖခင္

    ဧျပီ ၄ ၊ ၂၀၁၅
    M-Media
    ေဆာင္းပါးရွင္- K (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)
    Uphaykhin

    ေတာင္တန္းပူးေပါင္းၿပီး လြတ္လပ္ေရးရယူဖုိ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္တကြ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ၾကီးက မားမားမတ္မတ္ ေဆာင္႐ြက္ခဲ့ရာမွာ ဤအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ၾကီး၏ လုပ္ငန္းတာဝန္အခ်ိဳ႕ကို ေနာက္တန္းကေနၿပီး အပင္ပန္းဆင္းရဲခံၿပီး ေဆာင္႐ြက္ခဲ့သူမွာ မည္သူနည္း။

    သံအမတ္ႀကီး ဦးေဖခင္ပင္ျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး (၁၉၁၂) ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လ (၂၇)ရက္မွာ ေပ်ာ္ဘြယ္ၿမိဳ႕မွာ ဖြားျမင္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထက္ အသက္သံုးႏွစ္ႀကီးသည္။

    (၁၀၃) ႏွစ္ျပည့္ ဦးေဖခင္၏ ရာျပည့္ကိုလည္း အထူးဂုဏ္ယူစြာက်င္းပလိုက္သည္သာ။ ေမ့ေလ်ာ့မေနသင့္ပါ။ ျပည္တြင္းျပည္ပ မြတ္စလင္မ်ားအားလံုးမွာ တာဝန္႐ွိပါသည္ဟု ဆိုပါရေစသား။

    ဦးေဖခင္သည္ အစၥလာမ္သာသနာေရးရာ ေကာင္စီဌာနခ်ဳပ္ႏွင့္ ျမန္မာမြတ္စလင္ အမ်ိဳးသားေရးရာ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တို႔၏ ရာသက္ပန္ နာယကႀကီးျဖစ္သည္။ ေပ်ာ္ဘြယ္သားမ်ား အပါအဝင္ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္အားလံုးမွာ ဦးေဖခင္ ရာျပည့္အလြန္ အတြက္ တာဝန္႐ွိပါသည္။
    General-Aung-San-and-U-Phay-Khin
    ျပည္ေထာင္စုျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္ ဟူ၍ ၁၉၄၈-ခု၊ ဇန္နဝါရီလ ၄-ရက္ေန႔က ကမာၻ႔ေျမပံုေပၚတြင္ ၾကြားဝင့္စြာ ျဖစ္ေပၚေစခဲ့ေသာ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ကံၾကမၼာကို ၁၉၄၇-ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂-ရက္ေန႔ ႐ွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ပင္လံုကုန္းျမင့္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အမႈးျပဳေသာ တိုင္းရင္းသားမိ်ဳးႏြယ္စု ကုိယ္စားလွယ္ ၂၂-ဦးတို႔က ဖန္တီးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေၾကာင္းကို ယေန႔အမ်ားျပည္သူတို႔က သိၿပီးျဖစ္ပါသည္။

    အေၾကာင္းမူကား ထိုေန႔ ၁၂-၂-၁၉၄၇ ေန႔က တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညႊတ္ေရး၏ အမွတ္အသားျဖစ္ေသာ “ပင္လံုစာခ်ဳပ္ႀကီး” ေအာင္ျမင္စြာ လက္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုႏုိင္ခဲ့ေသာေၾကာင့္ ပင္တည္း။

    သို႔ရာတြင္ ၁၉၄၇ခုႏွစ္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၏ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ကိုလည္း သိ႐ွိ မွတ္သားသင့္သည္။ အဓိကအားျဖင့္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္က ႐ွမ္းျပည္ေတာင္ပုိင္း ပင္လံုၿမိဳ႕မွာပင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေသာ “ပထမပင္လံု ကြန္ဖရင့္”ကို ဆိုလိုပါသည္။

    ယင္း “ပထမပင္လံုကြန္ဖရင့္” ၏ ဇာတ္ေၾကာင္းကား ဤသို႔တည္း။
    Uphaykhin3
    ၁၉၄၁-ခုႏွစ္ ၾသဂုတ္လဆန္းတြင္ ဒုတိယကမာၠစစ္ႀကီး တရားဝင္ၿပီးဆံုးသြားခ်ိန္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစံု ေသနာပတိခ်ဳပ္ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ေမာင့္ဘက္တန္းက ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ရာထူးျဖင့္ အသစ္ျပန္လည္ ဖြဲ႔စည္းလာခဲ့ေသာ ဗမာ့တပ္မေတာ္ကို ကြက္ကဲအုပ္ခ်ဳပ္ပါ ဟူေသာ ကမ္းလွမ္းခ်က္ကို ျငင္းပယ္ကာ ဖက္ဆစ္တိုက္ဖ်က္ေရး ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္တည္း ဟူေသာ အမ်ိဳးသားတပ္ဦးႀကီးကို ဦးစီးေခါင္းေဆာင္လ်က္ ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕လက္ေအာက္မွ အၿပီးအပိုင္ လြတ္ေျမာက္ေရးအတြက္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရးကို အထူးတည္ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့သည္။

    သူ၏ အမိ်ဳးသားတပ္ဦးႀကီးတြင္ မန္းဘခိုင္ (ကရင္)၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ (ရခိုင္) စေသာ တိုင္းရင္းသား လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္မ်ားျဖင့္ စည္း႐ုံးသိမ္းသြင္းထားခဲ့ၿပီး ၁၉၄၅-ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလတြင္ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ “ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္” ကိုလည္း ဆက္သြယ္စည္း႐ုံးခဲ့၏။ “ဗမက” ေခၚ ဗမာ့မြတ္စလင္ကြန္ဂရက္မွ ဆရာၾကီးဦးရာဇတ္၊ ဦးေဖခင္ (ယခုႏုိင္ငံဂုဏ္ရည္ ပထမအဆင့္)၊ ဦးခင္ေမာင္လတ္ (ကြယ္လြန္သူ ဝန္ႀကီးေဟာင္း) စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို လည္းေကာင္း၊ ခ်င္းအမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္ ဦးဝမၼသူးေမာင္ကဲ့သို႔ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကို လည္းေကာင္း စည္း႐ုံးႏုိင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။ ႐ွမ္းျပည္နယ္မွ လူထုေခါင္းေဆာင္ ဦးတင္ေအး (ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီဝင္ ျဖစ္လာသူ) လင္းေခးဦးထြန္းျမင့္စေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားကိုလည္း စည္း႐ုံးႏိုင္ၿပီ ျဖစ္ေလသည္။

    ၁၉၄၆-ခုႏွစ္ဆန္းလတ္ေသာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း၏ ေခါင္းေဆာင္မႈသမားက ရိပ္စားမိ႐ုံမက တန္ျပန္ ထိုးစစ္ဆင္သည့္ သေဘာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား ႏုိင္ငံေရးအရ ထိုးႏွက္တိုက္ဖ်က္ရန္ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္ ထုတ္ေလေတာ့သည္။

    မၾကာမီအလြန္ပိရိေသာ အၾကံအစည္တစ္ခုကို ျဗိတိသွ်တို႔အား စိတ္ကူးရခဲ့ေလရာ ယင္းအၾကံအစည္ကို အေကာင္အထည္ေဖာ္ရသူကေတာ့ ထိုအခ်ိန္ကေတာ့ ျမန္မာျပည္ဘုရင္ခံ “ဆာ- ေဒၚမန္စမစ္” ျဖစ္ေလသည္။

    ၁၉၄၆-ခုႏွစ္၊ မတ္လဆန္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ သခင္ျမ၊ ဟသာၤတ ဦးျမ၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ စေသာ ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္အတူ ရခိုင္ျပည္နယ္သို႔ စည္း႐ုံးေရးထြက္ခဲ့၏။ အစိုးရအာဏာမရေသးေသာ ကာလျဖစ္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔အဖြဲ႔မွ အေဆာင္အေယာင္ အခြင့္အေရး ဘာမွ်မ႐ွိ၊ နယ္ထြက္ရာ၌ စီးစရာယာဥ္လည္းမ႐ွိဘဲ အလြန္ဆင္းရဲပင္ပန္းစြာ ပန္းေတာင္းၿမိဳ႕မွတစ္ဆင့္ ေတာင္ကုတ္လမ္းအတုိင္း ရခိုင္သို႔သြားခဲ့ရ၏။

    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္ မ႐ွိသည့္အခ်ိန္ကို တြက္ခ်က္ၿပီးေနာက္ အကြက္ေစ့ေစ့ လုပ္တတ္သူ ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံ ဆာ- ေဒၚမန္စမစ္ကိုယ္တိုင္ ကမကထျပဳလ်က္ ေတာင္တန္းေဒသမွ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ဖိတ္ေခၚ၍ အထူးအစည္းအေဝး တစ္ရပ္ကို ႐ွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပျပဳလုပ္ခဲ့ေလသည္။

    ဤကား “ပင္လံုကြန္းဖရင့္တည္း”။

    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံ ဦးစီးကြပ္ကဲ၍ က်င္းပမည့္ ပင္လံု ကြန္ဖရင့္အေၾကာင္း သတင္းကို ရခိုင္ျပည္သို႔ ခရီးထြက္အံ့ဆဲဆဲ အခ်ိန္က်မွ သိရေလသည္။ ရခိုင္ျပည္နယ္၌ စည္း႐ုံးေရးလုပ္ငန္းမ်ား အစီအစဥ္ ႀကိဳတင္ေရးဆြဲ ျပင္ဆင္ထားၿပီးျဖစ္၍ ရခိုင္ခရီးစဥ္ကို မည္သို႔မွ် ဖ်က္၍မရႏိုင္ေတာ့။ ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္ ျဗိတိသွ်တို႔က ေတာင္တန္းေဒသ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ျဖားေယာင္းစည္း႐ုံးရန္ ႀကိဳးစားလိမ့္မည္ဟုလည္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္က တထစ္ခ်သိေနသျဖင့္ သူကုိယ္တိုင္ ပင္လံုၿမိဳ႕သို႔ လိုက္သြားခ်င္သည္။

    သို႔ေသာ္ သြားရန္မျဖစ္ႏုိင္ေသာေၾကာင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ ဖဆပလ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ ဒုတိယဥကၠဌဦးႏုႏွင့္ ႐ွမ္းျပည္ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွ ဦးေဖခင္ (ဗဟိုဦးစီးအဖြဲ႔ဝင္) တို႔အား ပင္လံုသို႔ လႊတ္လိုက္ေလသည္။ သို႔ရာတြင္ ဦးႏုႏွင့္ ဦးေဖခင္တို႔မွာ ပင္လံုတြင္ “ေလ့လာသူမ်ား”အျဖစ္သာ တက္ေရာက္ခြင့္ရသျဖင့္ လံုးဝ ပါဝင္ေဆြးေႏြးေျပာဆိုခြင့္ မရခဲ့ၾကပါေခ်။

    ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ပထမ ပင္လံုညီလာခံ၌ အဓိကဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ခု ခ်မွတ္ခဲ့သည္ကား (United Hill People’s Orginization ) ပင္လံုၿမိဳ႕သို႔ ႀကိဳတင္သြားေရာက္လ်က္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားအား ႀကိဳစားစည္း႐ုံးခဲ့ေလသည္။

    ထို႔ေၾကာင့္ ၁၉၄၇-ခုႏွစ္၊ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂-ရက္ေန႔တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးျပဳလ်က္ လူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္ ၂၂-ဦးတို႔သည္ သမိုင္းဝင္ ပင္လံုညီညြတ္ေရး စာခ်ဳပ္ႀကီးကို မိနစ္ပိုင္းအတြင္း ေအာင္ျမင္စြာ လတ္မွတ္ေရးထိုး ခ်ဳပ္ဆိုႏုိင္ခဲ့ၾက ေလသည္။

    ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားမွာလည္း မွန္းခ်က္ႏွင့္ ႏွမ္းထြက္မကိုက္ဘဲ လက္မႈိုင္ခ်သြားရေလေတာ့သည္။

    လုပ္သားျပည္သူ အေပါင္းတို႔သည္ အတိတ္က အထက္ေဖာ္ျပပါျဖစ္ရပ္မ်ားကို ျပန္လည္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ကာ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂-ရက္ေန႔ က်င္းပသည့္ က်ဳိကၠဆံကြင္း ျပည္ေထာင္စုေန႔ လူထုအစည္းအေဝးပြဲႀကီးသို႔ ႏုိင္ငံေရးဦးတည္ခ်က္ သံုးရပ္ကိုပါ အေလးအနက္ႏွလံုးသြင္းလ်က္ စိတ္ပါတက္ၾကြစြာျဖင့္ ခ်ီတက္သင့္ၾကေၾကာင္း ႏႈိးေဆာ္တိုက္တြန္းလိုက္ရပါသတည္း။

    (ရည္ညႊန္း   ။    ။     တကၠသိုလ္ေနဝင္း၏ “ပထမပင္လံုကြန္ဖရင့္”၊ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္သတင္းစာ၊ ၁၉၈၆ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္၊ ဗုဒၵဟူးေန႔)

    = = = = = = = = = = =

    ျပည္ေထာင္စုေန႔ ေပၚေပါက္လာပံု

    1st-Pinlong-agreement-02
    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၂ ရက္ေန႔တြင္ သမိုင္းဝင္ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည္။ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ေပၚေပါက္လာပံု ထူးျခားျဖစ္စဥ္ရက္စြဲအခ်ဳိ႕ႏွင့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္၌ လတ္မွတ္ေရးထိုးခဲ့ေသာ ပုဂၢိဳလ္မ်ားစာရင္းကို ေဖာ္ျပလိုပါသည္။

    ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၀
    ဖဆပလျပည္လံုးကၽြတ္ညီလာခံ (ေ႐ႊတိဂံု အလယ္ပစၥယံညီလာခံႀကီး) တြင္အဆို (၇) ရပ္ တင္သြင္းခဲ့ရာ အဆိုအမွတ္ (၇) မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရးရသည့္အခါ ႐ွမ္းျပည္နယ္အပါအဝင္ ေတာင္တန္းေဒသအားလံုးကုိ ျမန္မာျပည္ႏွင့္ တစ္စုတစ္စည္းတည္း ေပါင္းစည္းေရးအဆို ျဖစ္၏။

    ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁ မွ ၁၂
    ႐ွမ္းျပည္နယ္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ တိုင္းရင္းသားေခါင္းေဆာင္အခ်ိဳ႔ႏွင့္ သခင္ႏု၊ ဦးေဖခင္ အစ႐ွိသည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ား ေတာင္တန္းႏွင့္ ျပည္တစ္သားတည္းျဖစ္ေရး ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။

    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၁၃
    ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးအတြက္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဦးေဆာင္ေသာ  ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္ အဖြဲ႔ အဂၤလန္ႏိုင္ငံ၊ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္၍ နန္းရင္းဝန္ကလီးမင့္ (က္) အက္တလီ Clement Attle ေခါင္းေဆာင္ေသာ ျဗိတိသွ်ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ႏွင့္ ေဆြးေႏြးခဲ့သည္။

    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂၇
    ေအာင္ဆန္း- အက္တလီစာခ်ဳပ္ လတ္မွတ္ေရးထိုးခဲ့သည္။

    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၄
    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အဂၤလန္မွျပန္ေရာက္လာၿပီး နန္းရင္းဝန္အက္တလီႏွင့္ စာခ်ဳပ္အေၾကာင္း တိုင္းျပည္သို႔ ထုတ္လႊင့္အစီရင္ခံခဲ့သည္။

    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၈
    ေအာင္ဆန္း-အက္တလီစာခ်ဳပ္တြင္ပါဝင္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးေပးသည့္အခါ ေတာင္တန္းေဒသမ်ားကိုပါ တစ္ပါတည္းထည့္သြင္းေပးရန္ကိစၥႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေတာင္တန္းေဒသသား တို႔၏ သေဘာထားကို ေလ့လာရန္လိုအပ္ေၾကာင္း ယင္းတြင္ ပင္လံုေဆြးေႏြးပြဲတြင္ ျဖစ္ေစ၊ အစည္းအေဝးတစ္ရပ္ ေခၚယူ၍ျဖစ္ေစ ေလ့လာရန္ဟူေသာ အခ်က္အရ ပင္လံုညီလာခံသို႔ တက္ေရာက္ရန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း မိတၳီလာၿမိဳ႕သို႔ ေလယာဥ္ျဖင့္ထြက္ခြာခဲ့သည္။

    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၉ မွ ၁၁
    ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆိုႏုိင္ေရးအတြက္ ေတာင္တန္းေဒသေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးေဆာင္ေသာ ကိုယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ ညွိႏႈိုင္းေဆြးေႏြးမႈျပဳသည္။

    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၂
    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ ေတာင္တန္းေဒသေခါင္းေဆာင္ (၂၂) ဦးပါဝင္ေသာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကို လက္မွတ္ေရးထိုးခဲ့သည္။

    ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့သည့္ ပုဂၢိဳလ္မ်ားစာရင္း
    ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ
    – ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း

    ႐ွမ္းေကာ္မတီ
    ၁။ ခြန္ပန္းစိန္    – ေတာင္ပုိင္စဝ္ဖလံု
    ၂။ စပ္ေ႐ႊသိုက္    – ေညာင္ေ႐ႊစင္ဖလံု
    ၃။ စဝ္ဟံုဖ        – ေျမာက္သႏၷီစဝ္ဖလံု
    ၄။ စဝ္ႏြံ        – လဲခ်ားစဝ္ဖလံု
    ၅။ စဝ္စံထြန္း    – မိုင္းပြန္စဝ္ဖလံု
    ၆။ စဝ္ထြန္းေအး    – သာမိုင္းခမ္းစဝ္ဖလံု
    ၇။ ဦးျဖဴ        – သထံုၿမိဳ႔စားကိုယ္စားလွယ္
    ၈။ ခြန္ပန္း        – လူထုကိုယ္စားလွယ္
    ၉။ ဦးတင္ဧ    – လူထုကိုယ္စားလွယ္
    ၁၀။ ဦးထြန္းျမင့္    – လူထုကိုယ္စားလွယ္
    ၁၁။ စဝ္ယိပ္ဖ    – လူထုကိုယ္စားလွယ္
    ၁၂။ ဦးခြန္ထီး    – လူထုကိုယ္စားလွယ္
    ၁၃။ ဦးၾကာပု    – လူထုကိုယ္စားလွယ္
    ၁၄။ ဦးခြန္ေစာ`    – လူထုကိုယ္စားလွယ္

    ကခ်င္ေကာ္မတီ
    ၁။ ဆမားဒူးဝါးဆင္ဝါးေနာင္    – ျမစ္ၾကီးနား
    ၂။ ဒူးဝါးေဇာ္ရစ္        – ျမစ္ၾကီးနား
    ၃။ ဦးဒင္းရတန္        – ျမစ္ၾကီးနား
    ၄။ ဒူးဝါးေဇာ္ထြန္း        – ဗန္းေမာ္
    ၅။ လဗန္ဂေရာင္း        – ဗန္းေမာ္

    ခ်င္းေကာ္မတီ
    ၁။ ဦးလႊာမုန္း    – ဖလမ္း
    ၂။ ဦးေသာင္ဇာခုပ္    – တီးတိန္
    ၃။ ဦးကြယ္မန္း    – ဟားခါး

    ထိုစဥ္ကဆိုလွ်င္ ပင္လံုကား မထင္႐ွားေသာ ႐ြာကေလးမွ်သာတည္း။ ေစာ္ဘြား႐ုံးစိုက္ ရာၿမိဳ႕ကား လဲခ်ားျဖစ္၏။ အဂၤလန္အစိုးရတို႔ ႐ုံးစိုက္ၿမိဳ႕လည္း မဟုတ္။ အဂၤလန္အစိုးရတို႔ ႐ုံးစိုက္ရာၿမိဳ႕ကား လြယ္လင္ျဖစ္၏။ ပင္လံုသည္ လံခ်ာၿမိဳ႕ႏွင့္ လြယ္လင္ၿမိဳ႕အၾကားတြင္  တည္႐ွိ၏။ ႐ွမ္းျပည္နယ္၏ ၿမိဳ႕ေတာ္ျဖစ္ေသာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္ ၆၀ ခန္႔ေဝး၏။

    ပင္လံုသည္ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအားျဖင့္သာ အေရးမပါသည္ မဟုတ္။ စီးပြားေရးအားျဖင့္လည္း ႐ွမ္းဖက္ (သနပ္ဖက္) အေရာင္းအဝယ္သာလွ်င္ အသင့္အတင့္ ျဖစ္ထြန္း၏။ ထို႔ျပင္ လမ္းပန္းအဆက္အသြယ္ အားျဖင့္လည္း ကားလမ္းတစ္လမ္းတည္းသာလွ်င္႐ွိ၏။ ႐ွမ္းျပည္နယ္ေတာင္ပိုင္း ရထားလမ္းဆံုရာျဖစ္ေသာ ေ႐ႊေညာင္ၿမိဳ႕ႏွင့္ မိုင္ေပါင္း ၇၀ ေက်ာ္ ကြာလွမ္း၏။ ႐ွမ္းျပည္နယ္ေျမာက္ပိုင္း သီေပါ၊ လား႐ႈိး စသည္တို႔ႏွင့္လည္း မိုင္ေပါင္း ရာေက်ာ္ကြာေဝး၏။ ႐ွမ္းျပည္နယ္အေ႔႐ွပုိင္း က်ိဳင္းတံုၿမိဳ႕ႏွင့္လည္း ထိုနည္းလည္းေကာင္း ကြာလွမ္း၏။ မည္သည့္ေဒသမွပင္ သြားသည္ျဖစ္ေစ ေတာင္အထပ္ထပ္ လွ်ိအတန္တန္ ခဲယဥ္းပင္ပန္းစြာ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားမွသာလွ်င္ ပင္လံုသို႔ေရာက္မည္ျဖစ္၏။ ဤသို႔လွ်င္ ပင္လံုသည္ မထင္႐ွားေသာ ႐ြာကေလးအျဖစ္ႏွင့္ ႐ွမ္းျပည္နယ္အလယ္ပိုင္းတြင္ ေအးေဆးျငိမ္သက္စြာ ဘာသာဘာဝ တည္႐ွိေနေလသည္။ (ထိုစဥ္က ပင္လံု႐ြာ၏သူႀကီးမွာ ဂ်မားလ္ခန္းဟူေသာ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္တစ္ဦး ျဖစ္သည္ဟု စာဆိုသုေတသီ ဗိုလ္ေဒြး (ကြယ္လြန္) ကေျပာျပခဲ့သည္။ သူ႔အိမ္တြင္ ႐ြာသူၾကီး ဂ်မားလ္ခါးန္၏ ဓါတ္ပံုကို အျမတ္တႏိုး ထိန္းသိမ္းထားရာ ဤစာေရးသူႏွင့္ ေဒါက္တာသန္းဝင္းတို႔ ေတြ႔႐ွိခဲ့ရပါသည္။)

    ေညာင္ေ႐ႊၿမိဳ႕မွာ ေဟာခဲ့တာ
    ၁၆၄၆ ခု၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၆ ရက္ နံနက္က ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြားၾကီး၏ စီရင္ခ်က္အရ က်င္းပေသာ လူထုတရားပြဲၾကီး၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဤသို႔ေဟာေျပာခဲ့၏။ (ဦးပုကေလး ေရးသားေသာ “ငါတို႔ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘာေတြလုပ္ခဲ့သလဲ” မွ)

    “ဗမာျပည္ေတာ့ မၾကာမီ လြတ္လပ္ေရးရေတာ့မယ္။ ႐ွမ္းျပည္ကုိေတာ့ အဂၤလိပ္က ေျခကုပ္ထားၿပီး အခြင့္အေရးေတြကို သူတို႔လက္ထဲမွာထားဖို႔ စိတ္ကူး႐ွိေနၾကတယ္။ ရာဇဝင္မွာၾကည့္ရင္ တိုင္းျပည္တစ္ျပည္က အျခားတိုင္းျပည္တစ္ျပည္ကုိ သိမ္းပိုက္ထားတာဟာ ေစတနာ႐ွိလို႔မဟုတ္ဘူး။ လိုခ်င္လုိ႔ သိမ္းပိုက္ထားတာျဖစ္တယ္။ လက္လႊတ္ၾကျပန္ေတာ့လည္း လက္မလႊတ္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ဗမာျပည္ကုိ လက္မလႊတ္ရင္မျဖစ္တဲ့အေန ေရာက္ေနတယ္။ ကမာၻစစ္ႀကီးၿပီးကတည္းက ႏိုင္ငံတကာ အခြင့္အေရးေတြဟာ ဒီမိုကေရစီစနစ္အရ သ မၼတအုပ္ခ်ဳပ္တဲ့တိုင္းျပည္မ်ား ျဖစ္လာၾကရတယ္။ စာေပက်မ္းဂန္မ်ားမွာ ပါ႐ွိတဲ့အတိုင္း ေ႐ွးအခါမ်ားက တိုင္းျပည္သူသားေတြဟာ မူလ (သမၼတ) တင္ေျမွာက္ၾကရတယ္။ ဓီသမၼတဟာ မင္းက်င့္တရား (၁၀) ပါးကို လိုက္နာက်င့္ၾကံၾကရတယ္။ (အဝိေရာဓနတရား) ကိုဆန္႔က်င္လွ်င္ တိုင္းျပည္ကေပးတဲ့ျပစ္ဒဏ္ကို ခံရတယ္။ ဥပမာ ေဝသႏၱရာမင္းႀကီးဟာ တိုင္းျပည္ရဲ႕အလိုနဲ႔ ဆန္႔က်င္တဲ့အတြက္ တိုင္းျပည္မွႏွင္ထုတ္ျခင္း ခံရတာျဖစ္တယ္။ ယခုအခါလည္း အဲဒီေခတ္မ်ိဳး ျပန္ေရာက္လာတယ္။

    ကၽြန္ေတာ္တို႔က ႐ွမ္းျပည္ကို လြတ္လပ္ေစခ်င္တယ္။ လြတ္လပ္တယ္ဆိုတာမွာလည္း တိုက္႐ုိက္ျဖစ္ေစ၊ သြယ္ဝိုက္၍ျဖစ္ေစ၊ ႏိုင္ငံျခားအစိုးရက ခ်ဳပ္ခ်ယ္မႈမ႐ွိေစတဲ့ လြတ္လပ္တာမ်ိဳးကို ဆိုလိုတယ္။ လြတ္လပ္စြာ ေဟာေျပာေရးသားခြင့္၊ လြတ္လပ္စြာ စည္း႐ုံးခြင့္မ်ားလည္း ႐ွိရမယ္။ ႐ွမ္းလူမ်ိဳးအစိုးရ၊ ႐ွမ္းလူမ်ိဳးအရာ႐ွိမ်ားႏွင့္ ႐ွမ္းျပည္ကို လြတ္လပ္စြာ အုပ္ခ်ဳပ္ႏုိင္ခြင့္႐ွိရမယ္။ ယခုေတာ့ ဘုရင္ခံလက္ေအာက္မွာထားၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြက ခ်ယ္လွယ္ေနတာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆိုလိုတာက ေတာင္တန္းနယ္မ်ားကို ဘုရင္ခံက တိုက္႐ိုက္မအုပ္ခ်ဳပ္ဘဲ ႐ွမ္းဝန္ႀကီးတစ္ဦး ခန္႔ထားအုပ္ခ်ဳပ္ေစရန္ လိုလားတယ္။ ဒီအတိုင္းျဖစ္ဖို႔လည္း ဘိလပ္အစိုးရထံမွာ ေတာင္းဆိုထားတယ္။ ႏုိင္ငံျပန္လည္ထူေထာင္တဲ့ ေနရာမွာ ႐ွမ္းျပည္ကုိ ႐ွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ား အုပ္ခ်ဳပ္လို႔ ႏုိင္ငံျခား၊ စီးပြားေရး၊ ကာကြယ္ေရးစေသာ ကိစၥႀကီးမ်ိဳးေတြကုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႕ ပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္ဖို႔လိုတယ္။ ယခုႏွယ္အခါမွာ တိုင္းရင္းသားအခ်င္းခ်င္းေတြ ညီညြတ္စြာ ပူးေပါင္းေဆာင္႐ြက္ဖို႔ အေရးႀကီးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်င္းခ်င္းေတြသာမက အာ႐ွတိုက္တိုင္းျပည္ႏုိင္ငံမ်ားပင္ ေပါင္းစုဖို႔ဟာ အေရးႀကီးတာပဲ”။

    ဗမာလူစု သတိျပဳ
    ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၅ ရက္ က်င္းပေသာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ လူထုတရားပြဲႀကီး၌ ႐ွမ္းျပည္႐ွိ ဗမာမ်ားသတိထားရန္အေၾကာင္းႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ဤသို႔ေဟာခဲ့၏။

    “႐ွမ္းျပည္မွာ ေရာင္းဝယ္ေဖာက္ကားေနထိုင္ၾကတဲ့ ဗမာေတြကို သတိေပးလိုတယ္။ ႐ွမ္းအမ်ိဳးသားေတြအေပၚမွာ အထင္မေသးရဘူး။ ေသြးခ်င္းသားခ်င္းရင္းရင္းခ်ာခ်ာ သေဘာထားၾကရမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ဓေလ့ထံုစံမ်ားကို မေထမဲ့ျမင္မလုပ္ရဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔ကို အထူးသတိေပးလိုတာက ႐ွမ္းအမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံၾကရာတြင္ ဓန႐ွင္ဝါဒသမားေတြကို ေခါင္းပံုျဖတ္တဲ့ အဓမၼဝါဒမိ်ဳးကို မလုပ္ရဘူး။ အကယ္၍ က်ဳပ္သတိေပးတဲ့အတိုင္း မလိုက္နာၾကဘဲ ဓန႐ွင္ဝါဒသမားေတြကို ထင္ထာလုပ္ေနၾကမယ္ဆိုရင္ေတာ့ က်ဳပ္တို႔ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးက ခင္ဗ်ားတို႔အေပၚမွာ လ်စ္လ်ဴ႐ႈေနမယ္ မဟုတ္ဘူး။”

    စိတ္ခပ္ေလးေလး သတိေပး
    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလ ၂ ရက္တြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဘိလပ္သို႔ ထြက္ခြာသြား၍ နယူးေဒလီတြင္ ေခတၱ႐ွိေနစဥ္ နယူးေဒလီေရဒီယိုမွ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က “အိႏၵိယမွာ မဟာရာဇာေစာ္ဘြားမ်ားအေပၚ၌ အဂၤလိပ္က စီမံထားပံု၊ အခ်င္းခ်င္းေတြကို ေသြးခြဲထားပံုမ်ားကို ၾကည့္ရတာဟာ အေတာ္စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းတယ္။ ဗမာျပည္မွာလည္း ဒီလိုလုပ္မွာပဲ။ သြားတာသြားရတယ္။ စိတ္ခပ္ေလးေလးပဲ၊ အခ်င္းခ်င္းေတြ ညီညြတ္စည္းလံုးတဲ့ အင္အားႀကီးမားသည္ထက္ ႀကီးမားဖို႔ အေရးႀကီးဆံုးျဖစ္တယ္” စသည္ျဖင့္ အသံလႊင့္သတိေပးလိုက္၏။ သခင္ႏုစေသာ ဖဆပလအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ လူႀကီးမ်ားလည္း ေနာက္ခံလူထုအင္အားျပၾကရန္ အေရးႀကီးသည့္အတိုင္း ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ႀကီးႏွင့္တကြ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအံုၾကြကာ လြတ္လပ္ေရးမရလွ်င္ ေဆာ္မည့္သေဘာမ်ိဳးႏွင့္ အင္အားျပပြဲႀကီးမ်ား က်င္းပၾက၏။ ဘိပ္သို႔လည္း ေၾကးနန္းအေစာင္ေစာင္ ႐ုိက္ၾကားေပးပို႔ၾက၏။

    ေတာင္တန္းနယ္မ်ားသို႔လည္း ေစလႊတ္ရန္ အေရးႀကီးသျဖင့္ ခ်င္း-ဗမာခ်စ္ၾကည္ေရးအတြက္ ဦးဘဆုိင္၊ ဦးဝမ္းသူေမာင္၊ ဦးေမာင္ကေလး၊ ရဲေဘာ္စံထြန္းႏွင့္ ဦးေအာင္မင္းတို႔အား ခ်င္းေတာင္သိ႔ ေစလႊတ္၏။ ၎တို႔သည္ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီ ၁၂ ရက္တြင္ ရန္ကုန္မွထြက္ႀကၿပီးေနာက္ ထီးလင္းသို႔ေရာက္ေသာအခါ ဦးဘဆိုင္ႏွင့္ ဦးဝမ္းသူေမာင္တို႔သည္ ဂန္႔ေဂါမွလွည့္၍ ဟက္ကာဖလန္ႏွင့္ တစ္ဒင္ၿမိဳ႕မ်ားသို႔ သြားေရာက္ကာ ကေလးဝဘက္သို႔ လွည့္ျပန္ႀက၏။ ဦးေမာင္ကေလး၊ ရဲေဘာ္စံထြန္းႏွင့္ ဦးေအာင္မင္းတို႔လည္း ထီးလင္းမွ ကန္ပက္လက္သို႔၊ ၎မွ ရခုိင္႐ုိးမကို ျဖတ္ေက်ာ္၍ ပလက္ဝဘက္သို႔လွည့္ၿပီး ျပန္ၾက၏။ ၎တို႔ေဟာေျပာေဆာင္႐ြက္မႈေၾကာင့္လည္း ထီးလင္းၿမိဳ႕  ခ်င္းဗမာခ်စ္ၾကည္ေရးအစည္းအေဝးၾကီး ျဖစ္လာခဲ့ရ၏။

    ဗိုလ္ေမာင္ကေလးအမွဴး႐ွိေသာ အဖြဲ႔တစ္ဖြ႔ဲကိုလည္း ကခ်င္ ဗမာခ်စ္ၾကည္ေရးအတြက္ ျမစ္ႀကီးနားဘက္သို႔ ေစလႊတ္၏။

    အထူးအားျဖင့္ ႐ွမး္ျပည္မွ လူထုအင္အားျပပြဲက်င္းပရန္လည္း အေရးႀကီးသျဖင့္ ႐ွမ္းျပည္နယ္မိတ္ဆက္အဖြဲ႔ႏွင့္ ဦးေဖခင္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႏွင့္ ဗိုလ္ထြန္းလင္းတို႔အာူ ေစလြတ္၏။ သူတို႔လည္း ေတာႀကီးၿမိဳ႕၌ လူထုအစည္းအေဝးၾကီးက်င္းပၿပီးလွ်င္ ႐ွမ္းျပည္ကို ဗမာျပည္ႏွင့္ တစ္ခ်ိန္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးရန္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၏လိုလားခ်က္မ်ားကို ေထာက္ခံသည့္အေၾကာင္းမ်ားကို ဆံုးျဖတ္ၾကၿပီးလွ်င္ လူထုအင္အားျပပြဲႀကီးမ်ား က်င္းပၾက၏။ ဗ္ုလ္ခ်ဳပ္တို႔ထံလည္း ေၾကးနန္း႐ုိက္ၾကားၾက၏။

    ေၾကးနန္း႐ုိက္ၾကား ေစာ္ဘြားမ်ား
    ၁၉၄၆ ခု၊ ဒီဇင္ဘာ၂၅ ရက္ညက ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြားႀကီးေတာ္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ ေစာ္ဘြားအစည္းအေဝးတစ္ရပ္ က်င္းပေဆြးေႏြးၾကေသာအခါ “ဗမာျပည္အေရး ေဆြးေႏြးရန္ ဘိလပ္အစိုးရက ကၽြန္ေတာ့္အား ဖိတ္ထားပါတယ္။ ဘိလပ္ေရာက္တဲ့အခါ ေတာင္းတန္းျပည္နယ္ကိစၥကိုလည္း ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ႐ွမ္းျပည္၏ အက်ိဳးကိစၥအတြက္ ကၽြန္ေတာ္ညႊန္ၾကားခ်က္မ်ား အတိုင္း လက္မွတ္ထိုးေပးလိုက္ႏုိင္ရင္ေတာ့ အေကာင္းဆံုးပါပဲ” ဟု ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကေျပာေသာအခါ “ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစတနာကို ယံုၾကည္ပါတယ္။ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ညႊန္ၾကားခ်က္မွာလည္း အလြန္သင့္ျမတ္ပါတယ္။ သို႔ရာတြင္ ယခုအစည္းအေဝးမွာ ေျမာက္ပိုင္းေစာ္ဘြားႀကီးမ်ားမပါေသး။ အေရးႀကီးသည့္ကိစၥလည္း ျဖစ္ေနျပန္သည့္အတြက္ ေျမာကပိုင္းေစာ္ဘြားႀကီးမ်ားႏွင့္ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၿပီးလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံသို႔ အျမန္ဆံုးအေၾကာင္းၾကားပါမည္။” ဟုေစာ္ဘြားႀကီးမ်ားက ကတိျပဳလိုက္ၾကသည္။

    ေနာက္တစ္ေန႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္လည္း ရန္ကုန္သို႔ျပန္၊ ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြားႀကီးလည္း ထိုကိစၥအတြက္ ႐ွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းသို႔ ထြက္သြားေလ၏။ ေစာ္ဘြားႀကီး သြားရာခရီး ပန္ေကတု ဗိုလ္တဲတြင္႐ွိေနေသာ (မာရ္နတ္သားပမာ) စတီဗင္ဆင္သည္ စပါးႀကီးညႈိ႕အသြင္ျဖင့္ ေစာ္ဘြားႀကီးအား ညႈိ႕၍ထားလိုက္၏။ ေနာက္မ်ားမၾကာမီပင္ သီေပါၿမိဳ႕၌ ေစာ္ဘြားမ်ားအစည္းအေဝးတစ္ရပ္ က်င္းပၿပီးလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ဟာ ရွမ္းေစာ္ဘြားမ်ား၏ ကုိယ္စားလွယ္မဟုတ္ေၾကာင္း ေတာင္တန္းနယ္ကိစၥမ်ားကို ေဆြးေႏြးရန္ ေစာ္ဘြားမ်ားအား သီးျခားဖိတ္ေခၚပါဟု ဘိလပ္နန္းရင္းဝန္ႀကီးက “ဘယ့္ႏွယ့္လဲ ဦးေအာင္ဆန္း ေစာ္ဘြားမ်ားက ႐ုိက္ၾကားလိုက္တဲ့ေၾကးနန္းကို ၾကည့္ပါဦး” ဟုဆိုၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္အား ျပေလ၏။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ကား စိတ္ပ်က္သည့္အမူအရာမ႐ွိ၊ သူ႔နဂိုႏွင့္မူႏွင့္ပင္ “သူတို႔ကိုယ္စားလွယ္မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ဟုတ္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႐ွမ္းျပည္ေကာင္းဖို႔အတြက္ ေျပာတာပဲ” ဟု ျပန္ေျပာလိုက္၏။

    ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ လူထုအစည္းအေဝးပြဲႀကီးက ႐ုိက္ၾကားလိုက္ေသာ ေၾကးနန္းဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံသို႔ေရာက္လာေရာ နန္းရင္းဝန္ႀကီးအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္က ထိုေၾကးနန္းကုိ ျပျပန္၏။ နန္းရင္းဝန္ႀကီးက “ဒီလိုဆိုရင္ ယခုလာမည့္ ေဖေဖာ္ဝါရီလအတြင္းမွာ ပင္လံုၿမိဳ႕တြင္ ေစာ္ဘြားမ်ားစီမံထားတဲ့ အစည္းအေဝးမွာ ဦးေအာင္ဆန္းတို႔ပါ မ်က္ႏွာစံုညီ အစည္အေဝးက်င္ပၿပီး ဆံုးျဖတ္ၾကေပေတာ့” ဟုေျပာသည္ကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္သေဘာတူသျဖင့္ ရာဇဝင္ေျပာင္းလဲေသာ ပင္လံုညီလာခံႀကီး ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရေပသတည္း။

    (ဦးေဖခင္ ဗိုလ္မွဴးေအာင္ႏွင့္ ဗိုလ္ထြန္းလင္းတို႔ သြားေရာက္လႈ႔ံေဆာ္စီမံခ်က္အရ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ လူထုအစည္းအေဝးပြဲႀကီးက ႐ုိက္ၾကားလိုက္ေသာ ေၾကးနန္းသည္ ဘိလပ္၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အေရးဆိုရာတြင္ ေတာင္တန္းနယ္ကိစၥအတြက္ အထူးအေရးပါအရာေရာက္ခဲ့၏။ ထိုေၾကးနန္းသာမေရာက္ပါလွ်င္ အေျခအေန တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားဖြယ္ရာ႐ွိသည္ဟု ကၽြႏု္ပ္ ဦးပုကေလးအား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေျပာဖူး၏။)

    လက္တစ္လံုးၾကား လွည့္၍ထား
    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ဘိလပ္မွာ႐ွိေနခုိက္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ား၌ နယ္ခ်ဲ႕သမားတို႔ အလိုေတာ္က် မလိမ့္တပတ္ လွည့္ပတ္ေျခထိုးပံုမ်ား ေတြ႔ရေသး၏။ “႐ွမ္းျပည္ကုိ ဗမာျပည္ထဲ ေပါင္းေပးပါဆိုၿပီး ဗမာေတြက ဘိလပ္မွာ ေတာင္းေနၾကၿပီ၊ ဂ်ပန္ေခတ္တုန္းက ခင္ဗ်ားတို႔ ဘယ္လိုနစ္နာခဲ့လဲဆိုတာကို သတိျပဳၾကပါ ” ဟူေသာ စကားလံုးျဖင့္ ေစာ္ဘြားမ်ား အေယာင္ေယာင္အမွားမွားျဖစ္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾက၏။ သိန္းနီၿမိဳ႕တြင္ က်င္းပသည့္ ေစာ္ဘြားမ်ား အစည္းအေဝးတြင္ ႐ွမ္းျပည္ႏွင့္ ဗမာျပည္မေပါင္းလိုေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ခ်က္တစ္ရပ္ျဖစ္ေပၚလာေစရန္ ၾကံ႐ြယ္ႀကိဳးစားလ်က္႐ွိ၏။

    ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ေရာက္႐ွိေနၾကေသာ ဦးေဖခင္၊ ဗုိလ္မွဴးေအာင္၊ ဗိုလ္ထြန္းလင္းႏွင့္ ႐ွမ္းလူထုေခါင္းေဆာင္ ဦးတင္ေအး တို႔သည္ သတင္းကိုၾကားသျဖင့္ ဘိန္းနီသို႔ သုတ္တင္ေျခရာ အခ်ိန္မီဆိုက္ေရာက္သြားၾက၏။ ေစာ္ဘြားႀကီးမ်ားႏွင့္ ေတြ႔ဆံုေဆြးေႏြးၿပီး လူထုတရားပြဲႀကီး က်င္းပေဟာေျပာၾကရ၏။ ႐ွမ္းျပည္ကို ဗမာျပည္ႏွင့္ေပါင္းေပးရန္ ဗမာမ်ားက ဘိလပ္မွာ ေတာင္းေနၾကၿပီဆိုတာဟာ မမွန္ေၾကာင္း ဗမာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးေပးလွ်င္ ႐ွမ္းျပည္ကိုပါ တပါတည္းေပးရန္က္ိုသာ ေတာင္းေၾကာင္း ႐ွမ္းျပည္ႏွင့္ ဗမာျပည္ ပူးေပါင္းသင့္ကိစၥမွာ ႏွစ္ျပည္ေထာင္ေခါင္းေဆာင္မ်ား အခ်င္းခ်င္း ေဆြးေႏြးဆံုးျဖတ္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေတာ့မည္မွာ ေသခ်ာေနၿပီ။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ၿပီးလွ်င္ ႇရွမ္းျပည္မလြတ္လပ္ဘဲ က်န္ေနမည္ကို ဗမာမ်ားက မၾကည့္ႏုိင္သည့္အတြက္ ယခုလို ေဆာင္႐ြက္ေနရျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း ဗမာျပည္ကုိ အဂၤလိပ္တို႔ သိမ္းပိုက္စဥ္အခါက ႐ွမ္းျပည္ကိုပါ တစ္ပါတည္းသိမ္းပိုက္ခဲ့၍ ယခုဗမာျပည္ကုိ လက္လႊတ္ေသာအခါမွာလည္း ႐ွမ္းျပည္ကိုပါ လက္လႊတ္ဖို႔ျဖစ္ေၾကာင္း အကယ္၍ ႐ွမ္းျပည္က အဂၤလိပ္ကၽြန္အျဖစ္ ဆက္ခံလိုလားၾကေသးတယ္ဆိုရင္လည္း ခင္ဗ်ားတို႔သေဘာအတိုင္း ျဖစ္ေၾကာင္းမ်ားကို အက်ယ္တဝင့္ေဟာေျပာၿပီးေနာက္ ဗမာျပည္ႏွင့္ ႐ွမ္းျပည္လြတ္လပ္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ ေစာ္ဘြားမ်ား၏ သေဘာကို မေျပာလိုေသာ္လည္း လူထုကေတာ့ ဆံုးျဖတ္ၿပီးၿပီဟုဆိုလွ်င္ ေတာင္ႀကီး လူထုအစည္းအေဝးႀကီး၏ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ဖတ္ျပၾက၏။

    ၎ေနာက္ ေစာ္ဘြားမ်ားႏွင့္ သီးျခားေဆြးေႏြးၾကေသာအခါ၌ ဗမာျပည္ကို လြတ္လပ္ေရးေပးၿပီးလွ်င္ ႐ွမ္းျပည္ကို အႏွစ္-၃၀ မွ် ျဗိတိသွ်တို႔လက္ေအာက္တြင္ ထား႐ွိရန္ မည္သုိၾကံစည္ထားေၾကာင္း မ်ားကို အတြင္းစာသက္ေသခံ ပစၥည္းခိုင္ခိုင္လံုလံုႏွင့္ ေစာ္ဘြားမ်ားအား​ ႐ွင္းျပၾကေသာအခါ “ဟာ ဒီလိုဆိုရင္ မျဖစ္ဘူး။ ဗမာျပည္ႏွင့္ ေပါင္းမွျဖစ္မည္” ဟုေစာ္ဘြားမ်ားနားလည္ၾကၿပီးလွ်င္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကို ယံုၾကည္ေၾကာင္း၊ ဖဆပလကို အားထားေၾကာင္း ဆံုးျဖတ္ၾက၏။
    (ဤကား ဖဆပလမိတ္ဆက္အဖြဲ႔၏ ႀကိဳးပမ္းခ်က္ ေအာင္ျမင္မႈပင္တည္း။)

    ႐ွမ္းျပည္သူထု စည္း႐ုံးျပဳ
    ႐ွမ္းျပည္ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးကို ေမြးထုတ္ဖန္တီးေပးၾကေသာ ႐ွမ္းျပည္သူရဲေကာင္း ၅-ဦးကား ဦးေဖခင္၊ ဦးတင္ေအး၊ ဦးထြန္းျမင့္၊ ဦးဘဇံႏွင့္ ဦးခြန္ေစာတို႔ပင္တည္း။ ပထမ ပင္လံုညီလာခံသဘင္ႀကီး ၿပီးသည့္ေနာက္ တစ္ေန႔ေသာအခါတြင္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ဦးေဖခင္ေနအိမ္၌ အဆိုပါငါးဦးသားတို႔သည္ ႐ွမ္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအတြက္ လူထုအစည္းအ႐ုံး တည္ေထာင္ေရးကိစၥ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ၾကၿပီးလွ်င္ ႐ွမ္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအသင္း တည္ေထာင္ရန္ ဆံုးျဖတ္ၾကေလသတည္း။

    သို႔ရာတြင္ အခ်ိန္အားေလ်ာ္စြာ နယ္႐ွင္ေစာ္ဘြားႀကီးမ်ား၏ အၾကံဥာဏ္အကူအညီရမွ ေကာင္းမည္ဟု ယူဆၾကၿပီးလွ်င္ ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြားႀကီး၊ သထံုေစာ္ဘြားႀကီး၊ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးမ်ားထံ၌ လူထုအစည္းအ႐ုံးမ်ား၊ တည္ေထာင္လိုေၾကာင္း အၾကံဥာဏ္မ်ား ေတာင္းၾကေသာအခါ ေစာ္ဘြားႀကီးမ်ားကလည္း ခ်ဳပ္ခ်ယ္တားျမစ္ျခင္းမ႐ွိ။ လူထု၏ သေဘာအရ ျပဳလုပ္ႏုိင္ေၾကာင္း ခြင့္ျပဳလိုက္ၾကသျဖင့္ ႏုိင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္မ်ားၾကီးမွဴးကာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕၌ ႐ွမ္းျပည္လူထု အစည္းအေဝးက်င္းပၿပီးလွ်င္ ႐ွမ္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ကို တည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္း လိုက္ၾက၏။ ထိုအခ်ိန္အတြင္းမွာ နယ္႐ွင္ေစာ္ဘြားတို႔အား ႏုိင္ငံေရးသမားတို႔အား ဖမ္းဆီးႏုိင္ခြင့္အာဏမ်ားကို အဂၤလိပ္အစိုးရက ေပးကမ္းခ်ီးျမွင့္ၾကေသး၏။ သို႔ရာတြင္ ေစာ္ဘြားမ်ားက ေခတ္ႀကီးေျပာင္းလဲလ်က္႐ွိေနသည္ကို အကဲခတ္မိၿပီးျဖစ္ၾကေသာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရးသမားတို႔၏ ေဆာင္႐ြက္ေဟာေျပာမႈမ်ားကို လစ္လ်ဴ႐ႈခဲ့ၾက၏။

    ႇရွမ္းျပည္နယ္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔သည္ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီး၏ တစ္ဆင့္ထက္တစ္ဆင့္ တိုးတက္လ်က္႐ွိေနစဥ္ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကို ထုတ္ပစ္သည့္အခ်ိန္တြင္ ႐ွမ္းျပည္လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔တြင္ သေဘာကြဲလြဲခ်က္မ်ား ေပၚေပါက္႐ႈပ္ေထြး စိတ္မေအးဖြယ္မ်ား ျဖစ္ေပၚလာေသး၏။ သုိ႔ရာတြင္ ၁၉၄၆ ခု၊ ဒီဇင္ဘာလအတြင္း ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေရာက္သြားေသာအခါ ထိုစိတ္မေအးမႈတို႔ ကင္းစင္လြင့္ေပ်ာက္လ်က္ လူထုအင္အားလည္း တ႐ွိန္ထိုး တိုးတက္ေကာင္းမြန္လာ၏။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ဘိလပ္တြင္ ႐ွိစဥ္ အေရးႀကီးေသာ ေၾကးနန္း႐ုိက္ၾကားႏုိင္ခဲ့၏။ ၁၉၄၇ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလအတြင္းက က်င္းပေသာ ဒုတိယာပင္လံုညီလာခံသဘင္ႀကီး၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏အလိုဆႏၵျပည့္ဝေအာင္ ေဆာင္႐ြက္ႀကိဳးပမ္းႏုိင္ခဲ့ၾက၏။ ဗမာျပည္ႏွင့္ ေတာင္တန္းနယ္မ်ား ပူးေပါင္းေရးစာခ်ဳပ္ကို လတ္မွတ္ေရးထိုးၾကရာ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ အလိုသေဘာက် လူထုကုိယ္စားလွယ္မ်ား ပါဝင္လတ္မွတ္ေရးထိုးၾကရ၏။
    ဦးပုကေလး
    ၁၃၀၉ ခု၊ သတင္းကၽြတ္လဆန္း ၉ ရက္
    ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလထုတ္ သေျပေတးမဂၢဇင္းတြင္ တကၠသိုလ္ေနဝင္းက “ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္မွသည္ အတိတ္ဆီသို႔” ေဆာင္းပါးတြင္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ဆိုႏုိင္ေရးတြင္ ဦးေဖခင္၏ စြမ္းစြမ္းတမံေဆာင္႐ြက္ခ်က္တို႔ကို ဤသို႔ ကမၼည္းတင္ထားခဲ့သည္မွာ-
    ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ဦးစီးကြပ္ကဲေသာ ဖက္ဆစ္ဆန္႔က်င္ေရး ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္တည္ရာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ အမွတ္ (၈) ကိုယ့္မင္းကုိယ့္ခ်င္းလမ္း႐ွိ ဌာနခ်ဳပ္႐ုံးမွ ႐ုံးအဖြဲ႔မွဴး ဦးေဖသိန္း (ယခုကြယ္လြန္သူ) သည္ တစ္ေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ့္အား
    “ေဟာ ဟိုက သခင္ ဝတင္ နားမွာထိုင္ေနတာ ဘယ္သူလဲဗ်၊ ကၽြန္ေတာ္ျမင္ဖူးသလိုေတာ့ ႐ွိတယ္။ အခုဒီမွာ အလြန္တက္တက္ၾကြၾကြ အလုပ္လုပ္ေနတာပဲ”။ ဟုေမးသျဖင့္ ဦးေဖခင္ဆိုတာေလဗ်ာ၊ တကၠသုိလ္တုန္းက သူကအတန္းႀကီးလို႔ ခင္ဗ်ားမမီလုိက္ဘူးနဲ႔တူတယ္။ ဘီေအဘီအယ္ဘြဲ႔ရၿပီး စစ္မျဖစ္ခင္က ဘီစီကုမၸဏီမွာ အလုပ္သမားအရာ႐ွိ ခဏဝင္လုပ္ခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အမ်ိဳးသားတပ္ဦးႀကီးမွာ အခ်ိန္ျပည့္လုပ္အားေပးၿပီး လြတ္လပ္ေရးမရမခ်င္း ဆက္မလုပ္လုပ္မယ္လို႔ ဆုိတဲ့သူေပါ့။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဗိုလ္ခ်ဳပ္က သူ႔ကိုသေဘာက်ၿပီး ေတာင္တန္းေဒသ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး တည္ေဆာက္ေရးလုပ္ငန္းတာဝန္ ေပးထားတယ္။

    သည္ေတာ့မွ ဦးေဖသိန္းလည္း သေဘာေပါက္သြားကာ ေခါင္းညိတ္လိုက္ပါသည္။

    ဒုတိယကမာၻစစ္ႀကီးၿပီးဆံုးသြားသည့္ ၁၉၄၅ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ အေ႔႐ွေတာင္အာ႐ွ မဟာမိတ္တပ္ေပါင္းစံု ေသနာပတိခ်ဳပ္ ေရတပ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး “ေမာင့္ဘက္တန္” က ကမ္းလွမ္းေသာ စစ္ၿပီးေခတ္ ဗမာ့တပ္မေတာ္တြင္ ဗိုလ္မွဴးခ်ဳပ္ ရာထူးကို လက္မခံဘဲ ျငင္းပယ္ကာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈ၏ ေနာက္ဆံုးအဆင့္တိုက္ပြဲ၌ သူကုိယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ကြပ္ကဲမွ ျဖစ္ေခ်မည္ဟု ဆံုးျဖတ္လ်က္ ဖဆပလ အမ်ိဳးသားတပ္ဦးႀကီး၏ ဥကၠဌအျဖစ္ တာဝန္ထမ္းေဆာင္ခဲ့ပါသည္။

    ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားထံမွ လြတ္လပ္ေရးရေအာင္ ႀကိဳးပမ္းရာ၌ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈ အင္အားအျပည့္အဝရ႐ွိရန္ အထူးလိုအပ္သည္ဟု ယံုၾကည္သူဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ သူ၏အမ်ိဳးသားတစ္ဦးႀကီး၌ ဌာနမွဴးမ်ား အသီးသီး တာဝန္ခြဲေပးထားသည့္အနက္ ေတာင္တန္းေဒသ စည္း႐ုံးေရးဌာနတစ္ခုကို သီးျခားဖြင့္လွစ္ခဲ့ပါသည္။ ယင္းဌာနခြဲတြင္ ဦးေဖခင္အား တာဝန္ေပးခဲ့ပါသည္။

    ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ဇာတိျဖစ္သူ ဦးေဖခင္သည္ ႐ွမ္းျပည္နယ္တြင္ အသိမိတ္ေဆြ ေပါမ်ားသည့္အျပင္ ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရး၌ ေဖာ္ေ႐ႊခင္မင္တတ္သူ ျဖစ္၍ ထိုေခတ္က ၾသဇာ႐ွိေသာ ႐ွမ္းျပည္နယ္မွ ႐ွမ္းေစာ္ဘြားမ်ားႏွင့္လည္း ရင္းႏွီးသူျဖစ္သည္။ ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီဝင္ (အၿငိမ္းစား) ဦးတင္ေအး (႐ွမ္းျပည္ တင္ေအး) တို႔ ဦးေဆာင္ေသာ လူငယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားႏွင့္လည္း အတူတြဲလုပ္ခဲ့သူ ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ႔အားေတာင္တန္းေဒသမွ တိုင္းရင္းသားမ်ား စည္းလံုးညီညြတ္မႈ တည္ေဆာက္ေရးအတြက္ တာဝန္ေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္ေပသည္။

    ၁၉၄၆ ခု၊ မတ္လဆန္းတြင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးတည္ေဆာက္မႈ စီမံခ်က္တစ္ရပ္အျဖစ္ ရခိုင္ျပည္နယ္သို႔ သခင္ျမ (အာဇာနည္ဝန္ႀကီး) ၊ ဟသာၤတ ဦးျမ၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ (ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ဘြဲ႔ရ ရခိုင္ေခါင္းေဆာင္) တို႔ႏွင့္အတူ ခရီးထြက္ေတာ့မည့္ဆဲဆဲ ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံဆာေဒၚမန္စမစ္ကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္လွ်က္ ေတာင္တန္းေဒသ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရးအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ United Hill People’s Originazition တည္ေထာင္ဖြဲ႔စည္းရန္အတြက္ ပထမပင္လံုကြန္ဖရင့္ကို က်င္းပရန္ စီစဥ္စိုင္းျပင္းေနေၾကာင္း သတင္းရ႐ွိေလသည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံသည္ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထက္ ဦးေအာင္ ၾကိဳတင္စည္း႐ုံးရန္ ၾကံစည္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္သည္ သူကိုယ္တိုင္ ပင္လံုၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္လိုပါေသာ္လည္း ရခိုင္ျပည္နယ္ခရီးစဥ္ကို ဖ်က္၍မရသျဖင့္ ေနာက္ဆံုးတြင္ ဖဆ၏ ပလအဖြဲ႔ ဒုဥကၠဌျဖစ္သူ ဦးႏု၊ ဦးေအာင္ဇံေဝ၊ ဦးဘဂ်မ္း၊ မန္းဘခိုင္တို႔ပါဝင္ေသာ အဖြဲ႕တစ္ဖြဲ႕ကို ပင္လံုသို႔လႊတ္ရန္ ဆံုးျဖတ္လိုက္သည္။ ယင္းအဖြဲ႔၏ အတြင္းေရးမွဴးမွာ ဦးေဖခင္ျဖစ္ေလသည္။

    ၁၉၄၆ ခု၊ စက္တင္ဘာ (၂၆) ရက္ေန႔တြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျဗိတိသွ်ဘုရင္ခံ၏ ကမ္းလွမ္း ဖိတ္ေခၚခ်က္အရ အစိုးရအဖြဲ႔အာဏကိုလက္ခံရယူခဲ့ၿပီး ဖဆပလအစိုးရဟူ၍ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္။ ရာထူးရသည္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္သည္ တိုင္းရင္းသား စည္းလံုးညီညြတ္ေရး တည္ေဆာက္ရန္ အစြမ္းကုန္ႀကိဳးစားခဲ့ေလသည္။ ထိုစဥ္က ဗိုလ္ခ်ဳပ္၏ ဝန္ႀကီးအဖြဲ႕မွာ “ဘုရင္ခံ၏ အတိုင္ပင္ခံေကာင္စီ” ဟုေခၚေလသည္။  ဗိုလ္ခ်ဳပ္က အစိုးရအဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္ေသာ္လည္း လြတ္လပ္ေရးမရေသးသျဖင့္ ဘုရင္ခံသည္သာလွ်င္ စိုးမိုးအုပ္ခ်ဳပ္လွ်က္႐ွိေသးသည့္ သေဘာလည္းျဖစ္သည္။ ယင္းအေျခအေနတြင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က
    ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားထံမွ အၿပီးသတ္လြတ္လပ္ေရးအေရးဆိုရာ၌ တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္မႈအင္အားကို အဓိကအားျပဳရန္ အေရးဆိုရမည္ဟု အႀကြင္းမဲ့ယံုၾကည္လ်က္ စည္း႐ုံးေရးလုပ္ငန္းကို အာ႐ုံစိုက္လုပ္ခဲ့ေလသည္။

    ယင္းသို႔ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလကုန္မွ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္ဝါရီလအထိ ကာလအတြင္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေတာင္တန္းေဒသမွ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစုမ်ားအား စည္း႐ုံးရာတြင္ ဦးေဖခင္သည္ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္၊ ေတာင္တန္းေဒသ စည္း႐ုံးေရးဌာနမွဴးအျဖစ္ မ်ားစြာအေထာက္အကူျပဳခဲ့သည္။

    ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ (၂၅) ရက္ေန႔က ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ လူထုစည္းေဝးပြဲႀကီး၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ႐ွမ္းႏွင့္ ျမန္မာ ခ်စ္ၾကည္ေရးမိန္႔ခြန္း ေျပာၾကားရာတြင္ လည္းေကာင္း၊ ထိုေန႔ညဘက္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕ ေညာင္ေ႐ႊေစာ္ဘြား “ေဟာ္” ၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႏွင့္ နယ္႐ွင္ေစာ္ဘြားႀကီးမ်ား ေဆြးေႏြးၾကရာတြင္လည္းေကာင္း၊ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာ (၂၆) ရက္ေန႔ နံနက္က ေညာင္ေ႐ႊၿမိဳ႕ လူထုအစည္းအေဝးႀကီး၌ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မိန္႔ခြန္းေျပာရာတြင္လည္းေကာင္း ဦးေဖခင္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းႏွင့္ အတူ ေတာင္ေလွ်ာက္လိုက္ပါကာ လိုအပ္ေသာအကူအညီမ်ား ေပးခဲ့ေလသည္။

    ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇန္နဝါရီလက ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အဂၤလန္ျပည္ လန္ဒန္ၿမိဳ႕သြား၍ လြတ္လပ္ေရးအတြက္ အေရးဆိုေနၾကစဥ္ ႐ွမ္းေစာ္ဘြားအခ်ိဳ႕က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ႐ွမ္းျပည္နယ္ကို ကိုယ္စားျပဳသူမဟုတ္ေၾကာင္း ျဗိတိသွ်ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ထံ ေၾကးနန္း႐ိုက္ခဲ့ရာ ဗုိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းမွာ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္ အက်ပ္အတည္း ေတြ႔ခဲ့ရေလသည္။ အမွန္ေတာ့ ထိုစဥ္က ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕ ကိုယ္စားလွယ္ေတာင္တန္းေဒသအုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရာ႐ွိ “စတီဗင္” ဆိုသူက ေတြေဝေနေသာ ေစာ္ဘြားအခ်ိဳ႔အား စည္း႐ုံးေသြးထိုးကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔၏ လန္ဒန္ေဆြးေႏြးပြဲမပ်က္ပ်က္ေအာင္ လုပ္ၾကံခဲ့ျခင္းသာျဖစ္ေလသည္။

    ထို႔ေၾကာင့္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕႐ွိ ဖဆပလအဖြဲ႔ခ်ဳပ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားက ခ်က္ခ်င္းတန္ျပန္ လႈပ္႐ွားသည့္အေနျဖင့္ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕တြင္ လူထုအစည္းအေဝးႀကီး တစ္ရပ္က်င္းပကာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ျမန္မာျပည္သာမက ေတာင္တန္းေဒသအသီးသီးကိုပါ ကုိယ္စားျပဳေသာ ေခါင္းေဆာင္အျဖစ္ အႀကြင္းမဲ့ ေထာက္ခံပါသည္ ဟူေသာ အဆိုတစ္ရပ္တင္သြင္းဆံုးျဖတ္ၿပီး လန္ဒန္ၿမိဳ႕သို႔ ေၾကးနန္းျဖင့္ အေၾကာင္းၾကားလိုက္ေလသည္။

    သည္ေတာ့မွ ျဗိတိသွ်အစိုးရလည္း အေလွ်ာ့ေပးကာ ျမန္မာ့လြတ္လပ္ေရး ေဆြးေႏြးပြဲ ဆက္လက္ျပဳလုပ္ခဲ့ ေလသည္။ “ေအာင္ဆန္း- အက္တလီ” စာခ်ဳပ္ ကိုလည္း ၂၇-၁-၄၇ လန္ဒန္ၿမိဳ႕၌ ဗုိလ္ခ်ဳပ္က ေအာင္ျမင္စြာ လတ္မွတ္ေရးထုိးခ်ဳပ္ဆိုႏုိင္ခ့ဲေလသည္။

    ေဖာ္ျပပါ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕လူထုအစည္းအေဝးပြဲႀကီးျဖစ္ေျမာက္ေအာင္ ႀကိဳးစားစည္း႐ုံးသူမ်ားမွာ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕မွ ဦးတင္ေအး (ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီဝင္ေဟာင္း) ဦးထြန္းျမင့္စေသာ ႐ွမ္းျပည္မွ လူငယ္မ်ားအျပင္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕မွ ဗုိလ္မွဴးေအာင္ (ရဲေဘာ္သံုးက်ိပ္) ဗိုလ္ထြန္းလင္း (ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္) တို႔လည္း ပါဝင္ခဲ့ၾကၿပီး ဗုိလ္မွဴးေအာင္အဖြဲ႔ကို ဦးေဆာင္၍ ေတာင္ႀကီးၿမိဳ႕သို႔ သြားေရာက္စည္း႐ုံးလႈံ႕ေဆာ္ခဲ့သူမွာ ဦးေဖခင္ျဖစ္ေလသည္။

    ဦးေဖခင္သည္ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္က ႐ွမ္းျပည္ ဦးတင္ေအး (ႏုိင္ငံေတာ္ ေကာင္စီဝင္ေဟာင္း) တို႔ႏွင့္အတူ “႐ွမ္းျပည္နယ္ ျပည္သူ႔လြတ္လပ္ေရး အဖြဲ႔ခ်ဳပ္” ကို တည္ေထာင္ခဲ့သူလည္း ျဖစ္သည္။

    လန္ဒန္ၿမိဳ႕၌ လတ္မွတ္ေရးထိုးခ်ဳပ္ဆိုခဲ့ေသာ “ေအာင္ဆန္း- အီတလီ” စာခ်ဳပ္အရ ျမန္မာႏုိင္ငံအား လြတ္လပ္ေသာအခ်ဳပ္အျခာအာဏပိုင္ႏုိင္ငံအျဖစ္ လြတ္လပ္ေရးတစ္ႏွစ္အတြင္း ေပးပါမည္ဟု ျဗိတိသွ်အစိုးရက အာမခံခဲ့ေသာ္လည္း ျဗိတိသွ်နယ္ခ်ဲ႕သမားမ်ား၏ ပရိယာယ္တစ္ခုက ျမန္မာႏုိင္ငံကို လြတ္လပ္ေရးေပးရာတြင္ “ျပည္ေထာင္စုသမၼတ ျမန္မာႏုိင္ငံေတာ္” ပံုသ႑န္ျဖင့္ေပးရန္အတြက္ ေတာင္တန္းေဒသမွ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု ေခါင္းေဆာင္မ်ားကိုယ္တိုင္က ျမန္မာျပည္ႏွင့္အတူ ေအးအတူပူအမွ် လြတ္လပ္လိုပါသည္ဟုဟူ၍ စာခ်ဳပ္တစ္ရပ္ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကမွသာလွ်င္ “ျပည္ေထာင္စု” ပံုစံျဖင့္ လြတ္လပ္ေရးေပးႏုိင္မည္ဟု အက်ပ္ကိုင္ထားခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစ္နည္းအားျဖင့္ ျဗိတိသွ်တို႔က ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအား  ျပည္နယ္ေခါင္းေဆာင္မ်ားရေအာင္ စည္း႐ုံးေလာ့ဟု “စိန္ေခၚ” လိုက္ျခင္းပင္ျဖစ္သည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ကလည္း စိန္ေခၚခ်က္ကို လက္ခံကာ ၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၆ ရက္မွစ၍ ႐ွမ္းျပည္ေတာင္ပိုင္း ပင္လံုၿမိဳ႕သို႔ ႀကိဴတင္သြားေရာက္လ်က္ လူမ်ိဳးစုေခါင္းေဆာင္မ်ားအား အစြမ္းကုန္စည္း႐ုံးခဲ့ေလသည္။

    ယင္းသို႔ စည္းလံုးရာတြင္ ဦးေဖခင္သည္ မ်ားစြာအေထာက္အကူျပဳ ကူညီႏုိင္ခဲ့ေပသည္။

    ပင္လံုစာခ်ဳပ္ လက္မွတ္မထိုးမီတစ္ရက္ ၁၉၄၇ ခု၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၁၁ ရက္ေန႔ညက ပင္လံု၌က်င္းပေသာ ညစာစားပြဲႀကီးဆီသို႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအမွဴးျပဳေသာ ျမန္မာျပည္ပမွ ကုိယ္စားလွယ္အဖြဲ႔ဝင္မ်ား တက္ေရာက္ရာတြင္ ဦးေဖခင္သည္လည္း တစ္ေယာက္အပါအဝင္ ျဖစ္ခဲ့ေလသည္။ ထိုညစာစားပြဲႀကီးတြင္ အိမ္႐ွင္ေတာင္ပိုင္း ေစာ္ဘြားႀကီး ေစာခြန္ပန္ဆိုင္ႏွင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ အျပန္အလွန္ မိန္႔ခြန္းေျပာၾကားရာတြင္ ဦးေဖလင္သည္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္အနီး၌ ထပ္ခ်ပ္မကြာ ႐ွိေနခဲ့ေပသည္။

    အခ်ဳပ္အားျဖင့္ ဦးေဖခင္သည္ ျပည္ေထာင္စုဘြား တိုင္းရင္းသားစည္းလံုးညီညြတ္ေရး တည္ေဆာက္ရာတြင္ စြမ္းစြမ္းတမံ ႀကိဳးပမ္းေဆာင္႐ြက္ခဲ့သူ ပုဂၢိဳလ္တစ္ဦးျဖစ္သည္ဟု ဆိုရေပမည္။

    ထို႔ေၾကာင့္လည္း ၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္ ေမလ ၂၈ ရက္ေန႔က ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီက အမိန္႔ေၾကာ္ျငာစာအမွတ္ ၁/၈၀ ျဖင့္ “ပထမအသုတ္” ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ဘြဲ႕ ခ်ီးျမွင့္ရာတြင္ ဦးေဖခင္သည္ ႏိုင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ ဦးေဖခင္သည္ ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ဘြဲ႕ (ပထမအဆင့္) ခ်ီးျမွင့္ခံခဲ့ရေလသည္။

    သံအမတ္ႀကီး ဦးေဖခင္သည္ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္ဝါရီလ ၂၅ ရက္တြင္ ကြယ္လြန္သြားခဲ့ရာ သန္လ်င္ၿမိဳ႕၊ မြတ္စလင္ဥယ်ာဥ္ (ငါးပါးသခင္ ဒရ္ဂါဝင္းအနီး) တြင္ ဒဖ္နာျပဳ ျမွဳပ္ႏွံထားပါသည္။

    စာကိုး။    ။ (၁) ကိုယ္ေတြ႔ပင္လံု (မဟာသေရစည္သူ- ဦးေဖခင္) ႏုိင္ငံ့ဂုဏ္ရည္ ပထမအဆင့္
    (၂) တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးမ်ားအေရးႏွင့္ ၁၉၄၇ အေျခခံဥပေဒ (ပထမတြဲ)

    K (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)