ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ၊ ၂၀၁၆
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ ေရးသည္။
တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦး ရင္ခုန္ခံစားျခင္းက အခ်စ္ရဲ႕အစလို႔ ဆိုၾကတယ္။ ခ်စ္သက္တမ္း တိုျခင္း၊ ရွည္ျခင္းေပၚတည္တယ္လို႔ မဟုတ္။ ဘဝတစ္ခုကို ႏွစ္ေယာက္တည္းႏွင့္ တည္ေဆာက္ျဖစ္ၾကသည္ပဲေလ။ ၾကားလူမလို ခ်စ္သူခ်င္း နားလည္ခံစားမႈသာ အဓိကပါလို႔ဆိုၿပီး ႏွစ္ဦးသေဘာတူရုံႏွင့္ လက္တြဲၾကသူေတြရွိၾကသလို၊ အေမ့အလိုအက် အေမ့စိတ္တိုင္းက် ေရြးခ်ယ္ေပးတဲ့ ဘဝခရီးေဖာ္ကို လက္တြဲလိုက္ၾကသူေတြလည္း ေလာကမွာ မရွားပါဘူး။
တစ္ခါတစ္ရံက်ျပန္ေတာ့ သီးခ်ိန္၊ ပြင့္ခ်ိန္တန္ေပမယ့္ ကိုယ္တိုင္ရင္ခုန္ခံစားရမယ့္ သူလည္းမရွိ၊ အေမတို႔လို လူႀကီးမိဘေတြလည္း ထိထိေရာက္ေရာက္ မစီစဥ္ေပးႏုိင္တဲ့အခါ ၾကားလူကို အားကိုးရၿပီေပါ့။ ႏွစ္ဖက္မိဘေတြႏွင့္ ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္ၿပီးသားဆိုေတာ့ အေျပာအဆိုေကာင္းေကာင္းႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးရင္း တစ္မိသားစုႏွင့္ တစ္မိသား ေပါင္းဖက္ျဖစ္သြားတာေတြလည္း လက္ေတြ႔ဘဝမွာ အမ်ားႀကီးပါ။
တစ္ခုပဲရွိတယ္။ ပံုျပင္ေတြ တခ်ိဳ႕ဝတၱဳေတြထဲမွာလို ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေပါင္းဖက္ၾကေလသတည္းဆိုတဲ့ ဇာတ္သိမ္းမ်ိဳးေၾကာင့္ စာဖတ္သူက ၾကည္ႏူးေက်နပ္မိသည္ေပါ့။ တကယ္ေတာ့ ဒါကစာထဲမွာ ဇာတ္သိမ္း၊ လက္ေတြ႔ဘဝမွာေတာ့ ဒါကဘဝရဲ႕အစ၊ တကယ့္ကို အစပိုင္းေလးပဲရွိေသးတာေလ။ အိမ္ေထာင္သက္တမ္းတစ္ေလွ်ာက္ ၾကံဳရဆံုရမွာေတြက အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီးပဲ မဟုတ္လား။ သူစိမ္းတစ္ရံဆံႏွစ္ဦး တစ္မိုးေအာက္မွာ အတူေနရင္း အေပးအယူမွ်ဖို႔ဆိုတာက ဘယ္သီအိုရီ၊ ဘယ္အဓိပၸါယ္သတ္မွတ္ခ်က္ နိယာမေတြကို လိုက္နာရမယ္လို႔ ရွိတာမွမဟုတ္တာ။ လက္ေတြ႔ဘဝမွာ သာယာေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ကေလး တစ္ခုကို ထူေထာင္ႏုိင္တယ္ဆိုတာ နည္းနည္းေႏွာေႏွာ မဟုတ္တဲ့ ကံေကာင္းျခင္းတစ္ရပ္လို႔ ဆိုႏုိင္ပါတယ္။
ရင္းႏွီးကၽြမ္းဝင္သူေတြထဲမွာ အိမ္ေထာင္ေရး သာယာသူေတြရွိသလို အေၾကာင္းေၾကာင္းေၾကာင့္ စလယ္ဝင္ ဘဝကေန အခ်ိန္မတိုင္ခင္ ကြဲၾကရသည္ေတြလည္း ရွိၾကပါတယ္။
ေဒၚႏြဲ႔မူဆိုတာက ကုမဏီႀကီးတစ္ခုမွာ ဒါရုိက္တာအဖြဲ႔ဝင္ တစ္ေယာက္။ ရာထူးအရသာ ေဒၚ တပ္ေခၚရေပမယ့္ လူလတ္ပိုင္းတစ္ဦးပါပဲ။ ပညာတတ္၊ ရုပ္ေခ်ာ၊ မိဘမ်ိဳးရုိးစဥ္ဆက္ခ်မ္းသာသူ၊ အသက္ရလာၿပီျဖစ္တဲ့ မိဘေတြကလည္း အရာရာမွာ သမီးအလိုက်သာမို႔ သမီးရဲ႕ အိမ္ေထာင္ေရး ကိစၥမွာ ဘာမွဝင္ေရာက္စြက္ဖက္တာမ်ိဳး မရွိခဲ့ဘူး။ ႏြဲ႕မူကလည္း ေတာ္ရုံေယာက်ၤားကို အထင္ၾကီးတတ္သူမ်ိဳး မဟုတ္ေလေတာ့ အပ်ိဳႀကီးဘဝႏွင့္ အေနၾကာလာခဲ့တယ္။
ကိုျမင့္ထြန္းက ေရေၾကာင္းအရာရွိျဖစ္ၿပီး ေမာင္ႏွမသံုးေယာက္မွာ အေထြးဆံုးသား၊ မိဘေတြ မရွိၾကေတာ့တဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာ ပင္လယ္ရပ္ျခား ခရီးထြက္ေနတာကမ်ားတာမို႔ အိမ္ေထာင္မျပဳေသးတဲ့ လူပ်ိဳႀကီးတစ္ဦးေပါ့။ အိမ္ေထာင္သည္ အစ္ကို၊ အစ္မႏွစ္ေယာက္က အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ တိုက္တြန္းၾကေပမယ့္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနခ်င္ေသးတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္တဲ႔ တစ္ကိုယ္တည္းေနလာခဲ့တယ္။ ခရီးက ျပန္ေရာက္တိုင္း သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး အခ်ိန္ျဖဳန္းခဲ့သည္ခ်ည္းပါပဲ။ နဖူးစာ ရြာလည္တယ္လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ေျပာၾကတယ္။ ကိုျမင့္ထြန္းအစ္မရဲ႕ မိတ္ေဆြ ဦးသိန္းထြန္းက ဝါရင့္ေအာင္သြယ္ေတာ ္တစ္ဦးမို႔ ကိုျမင့္ထြန္း အိမ္ေထာင္က်ခဲ့ပါၿပီ။
ခမ္းနားႀကီးက်ယ္တဲ့ မဂၤလာဧည့္ခံပြဲမွာ ပရိတ္သတ္ေတြက ေဝဖန္ၾကတယ္။ “ေနႏွင့္လ ေရႊနဲ႔ျမ” တဲ့ ေ႔ရွသြားေနာက္လိုက္ညီလိုက္တာေနာ္ တဲ့။ ကိုျမင့္ထြန္းႏွင့္ ႏြဲ႔မူတို႕ရဲ႕ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း တစ္လေလာက္အၾကာမွာ ကိုျမင့္ထြန္းက သူ႕သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရင္ဖြင့္တယ္။
“ငါ မိန္းမရကံဆိုးတယ္ကြာ” တ့ဲ။ သူငယ္ခ်င္းေတြ တအံ့တၾသျဖစ္သြားၾကတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ ဂုဏ္ခ်င္း၊ေနခ်င္း၊ ပညာခ်င္း ဘာမွေျပာစရာမလိုေအာင္ ျပည့္စံုေနၾကသူေတြ အဆင္မေျပဘူးဆိုေတာ့ အံၾသမယ္ဆိုလည္း အံ့ၾသစရာပဲေလ။ ငါက ပင္လယ္ထဲအျမဲသြားေနရတဲ့သူ၊ ကုန္းေပၚမွာ ရွားရွားပါးပါးေနခြင့္ရတုန္းေတာ့ မိန္းမဂရုစိုက္တာခံခ်င္တာေပါ့။ အိမ္ဟင္း အိမ္ထမင္းကို မိန္းမနဲ႔ လက္ဆံုစားခ်င္တယ္။ သားေတြ သမီးေတြ တစ္ျပံဳႀကီးနဲ႔ မိသားစုဘဝကို ရခ်င္တယ္။”
“ႏို႔ မင္းမိန္းမနဲ႕ အေက်အလည္ မေဆြးေႏြးဘူးလား”
“ဟ ေဆြးေႏြးတာေပါ့။ သူက အလုပ္တာဝန္ကို ေယာက်ၤားထက္ပိုၿပီး ဦးစားေပးတဲ့သူေလ။ ငါ့အိမ္မွာရွိတဲ့ အခ်ိန္ေလးမွာေတာင္ အစည္းအေဝး၊ အစည္းအေဝးနဲ႔ နားခ်ိန္ကိုမရွိဘူး။ သူဟာ မိသားစုအတြက္ အလုပ္လုပ္ေနတယ္ဆိုတာ ငါနားလည္ေပးလို႔ ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ကြာ ငါလည္း ရသမွ်အကုန္လံုး သူ႔ကိုအပ္တယ္။ ေထာက္ပံ့ရမယ့္ သူလည္းလံုးဝမရွိဘူး။ ခုေတာ့ အိမ္ေဖာ္ေတြက ခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးတာကိုစား၊ တီဗီၾကည့္ ပ်င္းရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြဆီသြားနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္ေနရတယ္။ ငါေျပာခ်င္တာက ေယာက်ၤားတစ္ေယာက္ကို နည္းနည္းပါးပါး အေလးထားဖို႔ပါကြာ၊ သူကလည္း သူ႔အလုပ္မွာ အေရးပါၿပီး ဝင္ေငြကလည္းေကာင္းေတာ့ မာနက ခပ္ႀကီးႀကီး၊ သားသမီးယူဖို႔ မစဥ္းစားေသးဘူးတဲ့။ ကဲ…”
“သာေရး နာေရးကိစၥေတာင္သြားႏုိင္ဖို႔ သူ႔က္ုမနည္းေျပာယူရတယ္။ တကယ္ေတာ့ ငါ့မိန္းမဟာ ထက္ျမတ္လြန္းတယ္။ အရည္အခ်င္းရွိတာလည္း မွန္တယ္။ တစ္ခုပဲရွိတယ္။ အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ မေကာင္းဘူး”
“လူႀကီးေတြရဲ႕ ဆႏၵကို မပယ္ႏုိင္လို႔ လက္ခံလိုက္တာမ်ိဳးပဲရွိတယ္။ အမ်ားအျမင္မွာေတာ့ ငါတို႔ေလာက္ ကံေကာင္းတဲ့သူ မရွိဘူးေပါ့ကြယ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ငါကိုယ္တိုင္ကလည္း မွားပါတယ္။ ေက်ာင္းတုန္းက ထားခဲ့ဖူးတဲ့ ရည္းစားနဲ႔လည္း လြဲခဲ့ရတယ္။ ေဟာ…
င့ါအစ္မရဲ႕ မိတ္ေဆြ စီစဥ္ေပးတာကို မ်က္စိမွိတ္ၿပီး လက္ခံလိုက္မိတာကိုး။”
“မင္းတို႔မယူခင္က တစ္ေယာက္အေၾကာင္း တစ္ေယာက္ အေက်အလည္ မေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဘူးလား”
“တစ္ခါႏွစ္ခါ စကားေျပာဖူးတာပဲ ရွိတယ္။ ရည္းစားလည္းမဟုတ္ ဘာမဟုတ္နဲ႔ဆိုေတာ့ စကားသိပ္မေျပာျဖစ္ၾကပါဘူး။ လူငယ္ေတြလည္း မဟုတ္ၾကေတာ့ သိကၡာထိန္းေနၾကတာလည္းပါတယ္။”
မည္မည္ရရမဟုတ္ေပမယ့္လည္း ၾကာလာေတာ့လည္း တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ အဆင္မေျပျဖစ္လာၾကရင္း ေနာက္ဆံုးေတာ့ လမ္းခြဲၾကတဲ့အထိျဖစ္သြားေရာ။
ကၽြန္မရဲ႕သူငယ္ခ်င္းႏြယ္ႏြယ္က တကၠသိုလ္တစ္ခုမွာ လက္ေထာက္ကထိကတာဝန္ႏွင့္ ရာထူးတိုးတာေၾကာင့့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူ႔အိမ္မွာ ဖိတ္ေကၽြးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆံုၾကေတာ့ ဝိုင္းဖြဲ႔ေျပာၾကရင္း ႏြယ္ႏြယ္က သူ႔အလုပ္ဌာနအေၾကာင္း ေျပာျဖစ္တယ္။ ေျပာျဖစ္ဆို ကၽြန္မတို႔ႏွင့္ ေက်ာင္းေနဖက္သူငယ္ခ်င္း ကုိထြန္းထြန္းေရာက္မလာေတာ့ က်န္တဲ့သူေတြက ႏြယ္ႏြယ့္ကို ဝိုင္းေမးၾကတယ္။
“နင္တို႔ ကိုထြန္းႀကီးက လာျဖစ္မယ္မထင္ပါဘူးဟာ လာခ်င္စိတ္လည္း ရွိမွာမဟုတ္ဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ဘာျဖစ္ရမလဲ။ သူ႔မိန္းမနဲ႔ ကြာရွင္းထားလို႔ စိတ္မၾကည္လင္ျဖစ္ေနတာ”
“ဘယ္လို၊ ဘယ္လို သူ႔မိန္းမ ေဒါက္တာႏုႏုနဲ႔ ကြာရွင္းလိုက္ၿပီ ဟုတ္လား” လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဝိုင္းေမးၾကတယ္။
ကိုထြန္းလြင္က ငယ္ငယ္ကတည္းက မိဘေတြ ဆံုးပါးသြားတာေၾကာင့္ ဦးေလးႏွင့္ ႀကီးျပင္းခဲ့ရတဲ့သူ။ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမရွိ၊ တစ္ဦးတည္းေသာသား၊ မိဘအေမြအႏွစ္မုိ႔ ေငြေၾကးအတြက္ေတာ့ မပူပင္ခဲ့ရဘူး။ ေက်ာင္းတုန္းကလည္း ရည္းစားေတြ ဘာေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးသူမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့ အလုပ္ဝင္တယ္။ ပညာထူးခၽြန္တာေၾကာင့္ ႏုိင္ငံျခားပညာသင္သြားရၿပီး ကထိကရာထူး ရခဲ့တယ္။ ႏြယ္ႏြယ္ႏွင့္ တစ္ဌာနတည္း။ မႏွစ္ကမွ ၾကားလူစပ္ဟပ္ေပးလို႔ အိမ္ေထာင္က်ခဲ့တာ။ အသက္ကလည္း မငယ္ေတာ့တာမို႔ ဦးေလးစကားကုိ မပယ္ရွားဘဲ ေဒါက္တာႏုႏုႏွင့္ အိမ္ေထာင္ျပဳခဲ့တယ္။ သူ႔မိန္းမက မဟာသိပံဘြဲ႔ရ အထူးကုဆရာဝန္၊ တစ္ဦးတည္းေသာသမီး။ ေငြေၾကးကလည္း ျပည့္စံုဆိုေတာ့ ဘာေျပာစရာလိုေသးသလဲ။ အားလံုးအဆင္ေျပသည္ပဲေပါ့။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ေထာင္သက္တမ္း တစ္ႏွစ္အၾကာမွာ ကြဲၾကကြာၾကျပန္ၿပီတဲ့ေလ။
ခဏၾကာေတာ့ ကိုထြန္းေရာက္လာတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက အားနာလို႕ သူ႔အိမ္ေထာင္ေရးကိစၥကုိ လံုးဝမေမးၾကဘူး။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်မွေရာက္လာၿပီး ကိုထြန္းလာဘူးလားအေၾကာင္း လံုးဝမသိထားတဲ့ ကိုမိုးက ေမးလိုက္တယ္။
“မင္း မိန္းမ ပါမလာဘူးလား” ဆိုေတာ့
“ငါတို႔ ကြာရွင္းၿပီးသြားပါၿပီကြာ” လို႔ ေျဖလိုက္တယ္။
“ေအး ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ ထပ္မေမ”ခင္ ငါရွင္းျပပါ့မယ္။ ဒီလိုေလ ငါက ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ေမတၱာငတ္ခဲ့သူဆိုတာ မင္းတို႔အသိ၊ ေက်ာင္းသားဘဝမွာလည္း စာကိုပဲ ဖိၿပီးႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အလုပ္ထဲေရာက္ေတာ့လည္း ႏုိင္ငံျခားပညာသင္သြားရ၊ နယ္ေျမေတြေျပာင္းရမို႔ အသက္ႀကီးမွ မိန္းမရခဲ့တာ။ ငါသူ႔ကို နားလည္ေပးပါတယ္။ အိမ္ရွင္မပီသၿပီး ငါ့ကိုခ်က္ျပဳတ္ေကၽြးေမြးဖို႔လည္း မေမွ်ာ္လင့္ပါဘူး။ သူကေဆးရုံကဆင္းတာနဲ႔ ေဆးခန္းေတြတစ္ခုၿပီးတစ္ခုကူးတာကိုေတာ့ ငါကတားခဲ့တယ္။
ငါတို႔မွာေငြေၾကးကိစၥလည္းမေပၚေတာ့ ေဆးခန္းထုိင္တာ ေလွ်ာ့ဖို႔ေလာက္တင္ေျပာမိတာ သူနဲ႔ငါ စကားမ်ားၾကရတဲ့အထိျဖစ္ေရာ”
“ဒါကေတာ့ ညွိယူၾကရမွာေပါ့ကြာ။ မဟုတ္ဘူးလား ”
“ညွိလို႔ကိုမရဘူး သူငယ္ခ်င္း၊ ပိုဆိုးတာ တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ငါကငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ခ်ဳခ်ာတဲ့သူေလ။ ဒီေတာ့ ေခါင္းကိုက္၊ ဗိုက္နာတာမ်ိဳးက ခဏခဏျဖစ္တတ္တာ၊ ငါကလည္း ဂရုစိုက္ေစခ်င္လို႔ သူ႔ကိုေျပာျပရင္ ဘယ္ေဆး ဘယ္ေဆးေသာက္လိုက္ေပါ့ဆိုၿပီး ခပ္ေပါ့ေပါ့ေလးပဲ ေျပာတတ္တယ္။ ငါကလည္း သက္သာရဲ႕လား ဘယ္လိုေနေသးသလဲစသည္ျဖင့္ ေမးေစခ်င္တာေပါ့။ တစ္ခါက ငါကသူ႔ကို အဲ့ဒီအေၾကာင္း ဖြင့္ေျပာေတာ့ သူကဘာေျပာတယ္ထင္လဲ”
“အင္း ဆိုစမ္းပါဦး”
“ရွင္ကေလ အိမ္ထဲမွာပဲေနၿပီး သိမ္း ထုပ္ေသခ်ာတဲ့ အိမ္ရွင္မမ်ိဳးကို ယူသင့္တာ၊ ကၽြန္မလို လူစားမ်ိဳးကိုယူဖို႔ မေကာင္းဘူးတဲ့… ကဲ။ တစ္ေန႔ တစ္ေန႔သူနဲ႔ငါ ေတြ႔ခ်ိန္နည္းလာတယ္။ ငါကလည္း ေက်ာင္းကဆင္းရင္ စာအုပ္ေတြနဲ႔ပဲ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနတတ္သလို သူကလည္း ေဆးခန္းက ညဘက္က်မွ ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ ပင္ပန္းေနၿပီ။ ငါတုိ႔ႏွသ္ေယာက္ ေအးေအးလူလူ စကားမျမည္ ထိုင္ေျပာဖို႔အခ်ိန္ဟာ သိပ္ရွားသြားၿပီ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ကြာ အေကာင္းဆံုးနည္းလမ္းကိုပဲ ေရြးလိုက္ၾကတာေပါ့။ ဒါပါပဲ။”
စာရြက္ေပၚမွာ တြက္ခ်က္ၾကည့္ၿပီး အသင့္ေတာ္ဆံုးဆုိတဲ့ သူႏွစ္ဦးကို ဆက္သြယ္ေပးလိုက္ျခင္းဟာ အခါခပ္သိမ္း အဆင္မေခ်ာတတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ့…..။
ႏွင္းဆီခင္
