ေအာက္တိုဘာ ၂ ၊ ၂၀၁၆
M-Media
က်ေနာ္တို႔ ေရႊျပည္ၾကီးမွာ သူခိုးမိတယ္ဆိုပါေတာ့။ အဲဒီသူခိုးကို ရဲလက္အပ္၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ရပ္ကြက္႐ုံးကိုအပ္ေပါ့၊ ၿပီးတာပဲ။ လုပ္ေနၾကတာက အဲဒီလိုသက္ဆိုင္ရာကို မအပ္ခင္ အဲဒီသူခိုးကို လူေတြက ဝိုင္းထိုးၾကေသးတယ္။
ကားတိုက္မႈျဖစ္တယ္။ ကားက လူကို တိုက္တယ္ ဆိုပါေတာ့။အခင္းျဖစ္တဲ့ေနရာနားကလူေတြက ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္ ကားေမာင္းလာတဲ့သူကို ဝိုင္း႐ိုက္၊ ဝိုင္းထိုးၾကတယ္။ ကားမွန္ကိုလည္း ႐ိုက္ခြဲ၊ ကားကိုလည္း ဝိုင္းေခ်မြဖ်က္ဆီးလိုက္ၾကတယ္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက ရပ္ရြာထဲက ဗြီဒီယို႐ုံမွာ ပြဲေတာင္းအခံရဆုံး ဗြီဒီယိုကားက မဟုတ္မခံတဲ့ မင္းသားက သူတစ္ေယာက္တည္းနဲ႔ လူဆိုးေတြအမ်ား ႀကီးကိုခ်တဲ့ ထိုးသတ္ခန္းေတြပါတဲ့ ဇာတ္ၾကမ္း။ ယုတၱိရွိတာ/မရွိတာ အပထား။ ၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္။ ကေလး/လူႀကီး အကုန္ႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီဇာတ္လမ္းေတြက လႊမ္းမိုးထားတယ္။ ထစ္ကနဲရွိ ထိုးမယ္၊ ႀကိတ္မယ္။ အနာခံရတဲ့သူဘက္က ကာကြယ္ေပးမယ္။ စိတ္ဓာတ္ေလးကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္.. ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ…
သူခိုးကို ဝိုင္းထိုးတဲ့သူေတြ၊ ကားတိုက္မႈျဖစ္လို႔ ယာဥ္ေမာင္းလာသူကို ဝိုင္းထိုးႏွက္တိုက္ခိုက္သူေတြကို ေမးၾကည့္တယ္။ ဘာျဖစ္လို႔ လက္နက္မဲ့၊ အကာအကြယ္မဲ့လူတစ္ေယာက္ကို ဝိုင္းထိုးတာလဲ.. လို႔။ အေမးခံရသူက ကြ်န္ေတာ့္ကိုပါ မသကၤာသလို ၾကည့္တယ္။ ဒီေကာင္ၾကံရာပါလားေပါ့။ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ရွင္းျပေတာ့မွေျဖတယ္။ ေနာက္မလုပ္ရဲေအာင္တဲ့။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ထပ္ေမးတယ္။ တတိုင္းျပည္လုံးနဲ႔ခ်ီၿပီးေမးတယ္။ ဒီတိုင္းျပည္ရဲ႕ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အဲဒီလို”ဆြမ္းႀကီးေလာင္း”တတ္တဲ့ စ႐ိုက္ ရွိတာကိုး။
အဲဒီေတာ့ အဲဒီလိုဝိုင္းထိုးေတာ့ ဒီတိုင္းျပည္မွာ ခိုးမႈေတြ၊ ယာဥ္မေတာ္တဆျဖစ္မႈေတြေလ်ာ့သြားလားလို႔ထပ္ေမးတယ္။ အခုလို ဝိုင္းထိုးခံရတဲ့သူခိုးကေရာ ထပ္မခိုးတာ ေသခ်ာလားဆိုေတာ့.. အဲဒီလိုေမးေတာ့ ဒီမွာ ေပါက္ေနတာ (ေဒါသျဖစ္ေနတာ)၊ ဘာေတြလာေမးေနတာလဲတဲ့။ အဲဒီလိုျပန္ေျဖတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ (ဦး)ေစာဘြဲ႕မွဴး ေရးခဲ့တဲ့ ” ဝ လုံးေလးမွ ဝိုင္းေအာင္မေရးႏိုင္ခင္” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းေလး သြားသတိရမိတယ္။
တစ္ေခါက္လည္း သူခိုးတစ္ေယာက္ ရပ္ကြက္ထဲကို ေျပးဝင္လာတယ္။ ထုံးစံအတိုင္း သူခိုးဝိုင္းဖမ္းမယ္၊ ဆြမ္းႀကီး ဝိုင္းေလာင္းမယ့္လူေတြ ထလာၾကတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးက ေအာ္ေျပာတယ္။ “အဲဒီ သူခိုးလက္ထဲမွာ ဓါးပါလာတယ္ကြ”တဲ့။ သူရဲေကာင္းႀကီးေတြ ျပန္ထိုင္လိုက္ၾကတယ္။
ရပ္ကြက္ထဲမွာ ယာဥ္တိုက္မႈျဖစ္တယ္။ ကားက လူကိုတိုက္တာ။ ထုံးစံအတိုင္း ဆြမ္းႀကီးေလာင္းမယ့္သူေတြ ေရာက္လာတယ္။ ကားေမာင္းလာတဲ့သူက ေအးေဆးပဲ။ အဲဒီကားေပၚပါတဲ့လူတစ္ ေယာက္က ေအာ္ေျပာတယ္။ ဒီကေလးကို ေဆး႐ုံပို႔ေပးမယ္။ က်န္တဲ့ကိစၥ ဥပေဒ အရ စကားေျပာမယ္။ ဒီကားက လူႀကီး ကား ဆို ၿပီး။ သူက ဒီကားက လူႀကီးကား လို႔ပဲ ေျပာရေသးတယ္။ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းမယ့္ လူအုပ္ႀကီး ရွဲသြားတယ္။ ကားေမာင္းတဲ့သူကလည္း ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဟန္းဖုန္းထုတ္ၿပီး ဖုန္းဆက္ျပတယ္။ အားလုံး ၿငိမ္သြားတယ္။
အဲဒီလို အားနည္းသူဆို ဆြမ္းႀကီးေလာင္းမယ္။ အားႀကီးသူကိုဆို ဆရာ ေခၚမယ္။ အဲဒီလို စိတ္ဓာတ္ေတြက လူစဥ္မီတဲ့ စိတ္ဓာတ္မဟုတ္ဘူး။
မဟုတ္မခံတဲ့စိတ္၊ အားနည္းသူကို ကူညီခ်င္တဲ့ စိတ္ကေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဆြမ္းႀကီးေလာင္းတတ္တဲ့ အက်င့္ရွိသူေတြမွာ အေတြ႕မ်ားတာကေတာ့ သူတို႔ လူရာဝင္ခ်င္တယ္။ အသိအမွတ္ျပဳ ခံခ်င္တယ္။ သူတို႔လုပ္တာကို လူေတြက သေဘာက်တဲ့အၾကည့္နဲ႔ ဝိုင္းၾကည့္ေနရင္ မေနာေခြ႕တယ္။ အဲဒီေတာ့ ထစ္ကနဲရွိ ေအာ္မယ္၊ ဟစ္မယ္၊ ပြဲခံမယ္၊ ထိုးမယ္၊ ႀကိတ္မယ္ ဒါပဲသိတယ္။
ျပႆနာရဲ႕ ရင္းျမစ္ေတြ၊ ျပႆနာကို ဘယ္လိုရွင္းရမယ္ေတြ၊ ဥပေဒေတြ၊ လူ႔ အခြင့္အေရးေတြ ဘာမွ မသိဘူး။ စိတ္လည္းမဝင္စားဘူး။ ႏိုင္ငံေရး ပရိယာယ္လည္း မႂကြယ္ဘူး။ သူတို႔ ၾကည္ညိဳေလးစားသူကေျပာရင္ ယုံတယ္၊ ခိုင္းရင္ လုပ္တယ္။ သူတို႔ကို လက္ဖက္ရည္ဖိုး၊ မုန္႔ဖိုး၊ ဟင္းဖိုး ေလးမ်ားပါ ထပ္ေပးလိုက္လို႔ကေတာ့ အဲဒီလူကို တစ္သက္လုံး ေက်းဇူးတင္လို႔ မဆုံးေတာ့ဘူး။
ဒါေပမယ့္ အဲဒီလို ရပ္ရြာထဲက ဆြမ္း ႀကီးေလာင္းတတ္သူ ေတြမွာ စိတ္ေကာင္းေလးေတြေတာ့ ရွိၾကတယ္။
မိမိ ရပ္ရြာ၊ ဘာသာတရားကို ေစာင့္ေရွာက္ခ်င္ၾကတယ္။
မိမိရပ္ရြာထဲက မိန္းကေလးေတြကို သူမ်ားရြာက ကာလသားေတြ လာပိုး တာ ေတာင္ သိပ္မႀကိဳက္ၾကဘူး။ အဲဒီစိတ္ေတြလည္းရွိေသးတယ္။
အဲဒီလို ဆြမ္းႀကီးေလာင္းတတ္သူေတြရဲ႕ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ သူတို႔ရဲ႕ အားနည္းခ်က္၊ အားသာခ်က္ေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ပိုင္းဆိုင္ရာေတြကို သူတို႔ ကိုယ္တိုင္သိ ၿပီး ျပင္ႏိုင္မယ္၊ ထိန္းသိမ္းႏိုင္မယ္၊ သင့္တင့္ေလ်ာက္ပတ္တဲ့ ဗဟုသုတနဲ႔ အေတြးအေခၚလည္း ရွိမယ္ဆို အေကာင္းဆုံးပဲ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ အဲဒီလူေတြဟာ လူစဥ္မီ ဖို႔ မလြယ္သလို သူတို႔ကို ေစ်းေပါေပါနဲ႔ရတဲ့ လူမိုက္ေတြလို သေဘာထားၿပီး အသုံးခ်မယ့္လူေတြကလည္း အဆင္သင့္ရွိေနပါတယ္။ လက္ရွိလည္း အသုံးခ်ေနပါတယ္။
အဲဒီလို ဆြမ္းႀကီးေလာင္းတတ္သူေတြကို အခ်ိန္မီ ပညာေပးလုပ္ငန္းေတြ မလုပ္ႏိုင္ရင္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ေတြဟာ “ေဒါသထြက္ေနတဲ့ လူအုပ္ႀကီး” ကို ဆက္ေတြ႕ေနရဦးမယ္ ထင္ပါတယ္။ ။
