ဇန္နဝါရီ ၃၀ ၊ ၂၀၁၆
M-Media
ႏွင္းဆီခင္ေရးသည္။
ေျပာင္းလဲတတ္တာ လူ႔စိတ္တဲ့။ တစ္သတ္မတ္တည္း တည္တည္တံ့တံ့ မေျပာင္းလဲဘူးဆိုတဲ့သူ ေလာကမွာရွိတယ္။ လူနည္းစု တစ္နည္းေျပာရရင္ ဘာသာတရားရဲ႕ အဆံုးအမေအာက္မွာ ကိုယ္က်င့္သိကၡာကို တစ္ျပားသားမွ အပြန္းမခံတဲ့သူေတြဟာ မယိမ္းယိုင္တတ္ၾကဘူး။ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါကိုလိုက္ၿပီး စိတ္ထားႏွင့္ခံယူခ်က္ကို လြယ္လြယ္ကေလး မေျပာင္းတတ္ၾကပါဘူး။ ဆိုလိုတာက ပုတ္သင္ညွိလို အေရာင္ေျပာင္းတဲ့ စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး မရွိသူေတြကို ကိုယ့္ဘဝ၊ ကိုယ့္အသိုင္းအဝိုင္းမွာ ၾကံဳဆံုခဲ့ၾကဖူးမွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ရွိတယ္။ ရွားပါးတယ္ဆိုတဲ့အစားမ်ိဳး။
ေကာင္းၿပီ ဒါဆိုရင္ဘယ္လိုလူစားေတြ အေတြ႔မ်ားသလဲ။ ထားခဲ့တဲ့ကတိ ေျပာခဲ့တဲ့စကားေတြကို အေမ့ႀကီးေမ့ႀကီး အေျခအေနတစ္ခုခုေပၚလိုက္လို႔ ရုတ္ျခည္းေျပာင္းတတ္သူေတြကေတာ့ ဒုႏွင့္ေဒးေပါ့။ အျပစ္မရွ အျပစ္မဆိုခ်င္ေပမယ့္ လူ႔စရိုက္လူ႕သေဘာ ဆိုတာကေတာ့ နားလည္ထားၿပီး ျဖစ္ၾကမွာပါ။
ဆင္းရဲမြဲေတတဲ့ဒဏ္ကုိ ခါးစည္းခံဝံ့ၾကတယ္။ ေလာကဓံရဲ႕အတြန္းအတိုက္ေတြကိုလည္း မမႈဘဲရင္ဆိုင္ဝံ့ၾကတယ္။ အဲဒီလို အက်ပ္အတည္းဆုိက္ေနတဲ့ အခ်ိန္အခါမ်ိဳးမွာ စာရိတၱတို႔ အက်င့္သီလတို႔ကို ဆံျခည္တစ္မွ်င္မတိမ္း၊ အယိမ္းမခံတတ္တာ ေယဘုယ် သေဘာလို႔ ဆိုခဲ့ရင္။
မျမင္ဖူးတဲ့စည္းစိမ္၊ မခံစားဖူးတဲ့ေလာကီအေဆာင္အေယာင္ေတြကို နဖူးေတြ႔၊ ဒူးေတြ႔ၾကံဳရတ့ဲအခါ ဟိုးအရင္ကထားခဲ့ဖူးတဲ့ စိတ္ဓာတ္ေတြဟာ ေက်ာက္စိုင္ေက်ာက္သားလို ခိုင္ခံ့မေနေတာ့ပါဘူး။ ဝါဂြမ္းစေလးေတြလို ေလထဲေပ်ာက္ကြယ္လြင့္ပါးသြားေရာ။ ဒါကတခ်ိဳ႕တခ်ိဳ႕ေသာ လူေတြရဲ႕ေျပာင္းလဲျခင္းလို႔ပဲ ဆိုပါရေစ။
ကၽြန္မရဲ႕အခ်စ္ဆံုးတစ္ဦးတည္းေသာ (အေဝးေရာက္) သမီးေလးက ရသတစ္ပုဒ္ကို ပို႔ေပးခဲ့တယ္။ ပညာရွင္တစ္ဦးရဲ႕ လက္ရာပါ။ စာဖတ္သူေတြအတြက္ မွ်ေဝခံစားေပးခ်င္လို႔ ေရးသားျပန္ဆိုလိုက္ပါတယ္။
“မ်က္မျမင္မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ဇာတ္လမ္း”တ့ဲ။မ်က္မျမင္ မိန္းကေလးတစ္ဦးဟာ သူမရဲ႕မ်က္စိေတြအလင္းမရတာေၾကာင့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုတအားမုန္းတီးေနမိတယ္။ တစ္ေလာကလံုးကို အမုန္းႀကီးမုန္းတယ္။ သူမရဲ႕ခ်စ္သူေကာင္ေလးက လြဲလို႔ေပါ့။ ေကာင္ေလးက သူမကို အျမဲတမ္းအေဖာ္ျပဳေနေပးရင္း အားေပးေလ့ရွိတယ္။ ေကာင္မေလး မၾကာမၾကာေျပာတတ္တာက သူမသာ မ်က္စိျမင္ၿပီး ေလာကႀကီးကို ေတြ႔ခြင့္ရရင္ ေကာင္ေလးကို လက္ထပ္ပါ့မယ္တဲ့ေလ။
တစ္ေန႔မွာေတာ့ သူမအတြက္ တစ္စံုတစ္ေယာက္က မ်က္စိလွဴလိုက္တယ္။ ဒီေတာ့ မ်က္စိအလင္းရလို႔ ေလာကႀကီးကို ျမင္ခြင့္ ရသြားၿပီေပါ့။ သူမရဲ႕ ခ်စ္သူေကာင္ေလးကိုလည္း ျမင္ႏုိင္ၿပီေလ။ ေကာင္ေလးက သူ႔ေကာင္မေလးကို ေမးလိုက္တယ္။ “ကဲ အခုဆိုရင္ ေလာကႀကီးကို မင္းျမင္ရၿပီေနာ္။ ငါ”့ကိုမင္း လက္ထပ္မွာလား” ဆိုေတာ့ ေကာင္မေလးက အႀကီးအက်ယ္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားတယ္။ သူမရဲ႕ ခ်စ္သူေကာင္ကေလးကလည္း သူမလိုပဲ။ မ်က္မျမင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာကိုး။ ဒီေတာ့ ေကာင္မေလးက ျငင္းလိုက္တယ္။ ေကာင္ေလးက မ်က္ရည္ေတြ စီးက်ရင္း ေကာင္မေလးအနားကေန ထြက္သြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ စာတိုေလး တစ္ေစာင္ပို႔ေပးလိုက္တယ္။
“အခ်စ္ရယ္ ငါ့မ်က္လံုးေတြကို မင္းအေသအခ်ာ ဂရုတစုိက္ ထိန္းသိမ္းပါကြယ္” တဲ့။
ဇာတ္လမ္းေလးက အဲဒီမွာတင္ဆံုးသြားတယ္။ အေျခအေနႏွင့္ အခ်ိန္အခါ ေျပာင္းလဲတာႏွင့္ အမွ် အတိတ္ကို မေမ့မေလ်ာ့ရွိတာ၊ အခက္အခဲ အက်ပ္အတည္း ၾကံဳေနေသာ္မွတည္တဲ့ ၾကံ့ခိုင္မႈရွိတာေတြဟာ ရွားပါးပစၥည္းေတြ ျဖစ္ကုန္ၿပီ။
ဇာတ္လမ္းထဲကလို ခ်စ္သူကိုခ်စ္လြန္းလို႔ မ်က္လံုးတစ္စံု စြန္႔ေပးခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူေကာင္ေလးအေပၚ ေကာင္မေလးရဲ႕ တံု႔ျပန္မႈမ်ိဳးက ဒ႑ာရီလိုပဲ ဆိုေစ၊ ေျပာင္းလဲတတ္တဲ့ ေျပာင္းလဲလြယ္တဲ့ လူ႕သေဘာ (ေယဘုယ်သဘာဝ) ကိုစာဖတ္သူလက္ခံပါ့မလား။
REF: The story of a blind girl.
ႏွင္းဆီခင္
