ေဖေဖာ္ဝါရီ ၂ ၊ ၂၀၁၅
M-Media (Editorial)
အခုတေလာ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒကို ဆန္႔က်င္တဲ့ ေက်ာင္းသားသပိတ္စစ္ေၾကာင္းကိစၥဟာ အေတာ္ေရပန္းစားတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ေနပါတယ္။ ဒီသပိတ္စစ္ေၾကာင္းရဲ႕ အက်ိဳးရလဒ္အျဖစ္ ေလးပြင့္ဆိုင္ေဆြးေႏြးပြဲ ေပၚေပါက္ လာတာကိုလည္း ေတြ႕ရပါတယ္။
ေက်ာင္းသားေတြဘက္ကေတာ့ ဒီေဆြးေႏြးပြဲရလဒ္အေျဖ ေကာင္း၊ မေကာင္းဆိုတာကို ဆက္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ေနဦးမယ့္ အေနအထားပါပဲ။
အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒရဲ႕ အသြင္ကူးေျပာင္းေရးကာလသတ္မွတ္ခ်က္ဟာ ၅ ႏွစ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဥပေဒေျပာင္းသြား၊ ေကာင္းသြား၊ ျပည့္စံုသြား လို႔ ပညာေရး စနစ္ေကာင္းသြားလို႔ အက်ိဳးခံစားရရင္လည္း ေနာက္ ၅ ႏွစ္အၾကာမွာ ေက်ာင္းဆက္တက္ၾကမယ့္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ သာ ခံစားၾကရမွာပါ။ အခုသပိတ္ေမွာက္ တိုက္ပြဲ၀င္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ ဟာ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေက်ာင္းၿပီးကုန္ၾကပါၿပီ။ အခန္႔မသင့္ရင္ ေက်ာင္း ထုတ္ခံရတာ၊ ေထာင္ က်မွာေတြေတာင္ ရွိေကာင္းရွိႏိုင္ပါတယ္။ သူတို႔ တိုက္ပြဲ၀င္ၿပီး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲယူဖို႔ ႀကိဳးစားေနတဲ့ ပညာေရးဥပေဒဟာ သူတို႔အတြက္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ထင္ရွားပါတယ္။
ဒီလိုပဲ ၁၉၂၀၊ ဒီဇင္ဘာ ၅ ရက္မွာ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ရဲ႕ တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္ပညာေရးဥပေဒကို ေက်ာင္းသားေတြ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ အဲဒီသပိတ္မွာ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ေလာက္ စြန္႔လႊတ္ အနစ္နာခံခဲ့ၾကသလဲဆိုတာ ဦးဖိုးက်ားေရးတဲ့ အမ်ိဳးသားေန႔ေဆာင္းပါး(လက္ရွိ တကၠသိုလ္၀င္တန္း ျမန္မာစာျပ႒ာန္းစကားေျပ)မွာ ေလ့လာၾကည့္ႏိုင္ပါတယ္။ အစားဆင္းရဲ၊ အေနဆင္းရဲဘ၀ပါ။ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ ၿမိဳ႕အုပ္၊ ဓနရွင္၊ အရာရွိအရာခံေတြျဖစ္လုဆဲဆဲမွာ သပိတ္ေၾကာင့္ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္အိပ္မက္ေတြကို စြန္႔လႊတ္ခဲ့ၾကရပါတယ္။ မိဘေတြ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ဒီကေလးေတြ အုတ္နံရံကို ေခါင္းနဲ႔တိုက္ေနၾကတာပါကြာ။ ဘာမွမသိဘဲ အေပ်ာ္အျပက္ေလွ်ာက္လုပ္ေနၾကတာပါ။ သူမ်ားေယာင္လို႔ ေယာင္ေနၾကတာပါ။ သူတို႔ဆန္႔က်င္ေနတဲ့ ဥပေဒကို သူတို႔ကိုယ္တိုင္လည္း သိတဲ့ေကာင္ေတြ မဟုတ္ပါဘူးကြာ စသျဖင့္ ကေရာ္ကမည္ေျပာဆိုၿပီး ေသးသိမ္ေအာင္ ႐ႈံ႕ခ်ၾကတဲ့ ျမန္မာျပည္သူထဲက ျပည္သူမ်ားလည္း ဒုနဲ႔ေဒးရွိခဲ့ၾကပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီသပိတ္ေၾကာင့္ ျမန္မာေတြႏိုးၾကားမႈ စခဲ့တယ္။ အဲဒီသပိတ္ေၾကာင့္ ပညာေရးကတစ္ဆင့္ တိုင္းျပည္ဟာ (ဦးဖိုးက်ားစကား ကိုးကားေျပာရရင္) အႏွစ္ ၃၀ စာေလာက္ ခုန္ေက်ာ္ တိုးတက္သြားတယ္။ ေနာက္ဆံုး အမ်ိဳးသားေန႔ဆိုတာ အဲဒီသပိတ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေပၚလာတယ္။ အမ်ိဳးသား ေက်ာင္းထြက္ေတြက လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲ၀င္ေတြျဖစ္လာတယ္။ ၿခံဳေျပာရရင္ အဲဒီသပိတ္က စတဲ့ ေျခတစ္လွမ္းက လြတ္လပ္ေရးေအာင္ပန္းဆြတ္ႏိုင္တဲ့အထိ ခရီးဆန္႔ႏိုင္ခဲ့တယ္ဆိုတာ သမိုင္းက သက္ေသပဲျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္က သပိတ္တိုက္ပြဲ၀င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ ဒုကၡမ်ိဳးစံုႀကံဳခဲ့ရသလို ေက်ာင္းဆက္ မတက္ႏိုင္ေတာ့တဲ့ ဘ၀လည္း ေရာက္ခဲ့ရပါတယ္။ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြလည္း ဆံုး႐ႈံးခဲ့ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ဟာ စြန္႔႐ုံစြန္႔ခဲ့ၾကသူေတြျဖစ္ၿပီး အသီးအပြင့္ကိုေတာ့ မစားခဲ့ရသူေတြပါ။ သူတို႔ကို ေ၀ဖန္ပုတ္ခတ္ အျပစ္တင္႐ႈံ႕ခ်ၾကသူေတြရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ ေနာင္လာေနာက္သားေတြ ကေတာ့ ဘာမွ မစြန္႔လိုက္ရဘဲ အသီး အပြင့္စားသံုးခဲ့ရပါတယ္။ ေရွးလူေတြ မစားရဘဲ စြန္႔ခဲ့လို႔ ေႏွာင္းလူေတြ မစြန္႔ရဘဲ စားေနၾကရတာမဟုတ္ပါလား။
အခုလည္း အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒကို ကန္႔ကြက္ ဆႏၵျပေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြကို စာနာမႈ၊ ေလးစားဂုဏ္ယူမႈေတြနဲ႔ အားေပးၾက၊ ေဖးမၾက၊ သူတို႔ လုပ္မွားကိုင္မွား ဆံုးျဖတ္မွားျဖစ္မွာကို စိုးရိမ္ၾက၊ သူတို႔ဆီ မျမင္ႏိုင္တဲ့ ေဘး အႏၱရာယ္ေတြ၊ ေထာင္ေခ်ာက္ေတြ က်ေရာက္မွာကို ပူပန္ၾကတဲ့ျပည္သူေတြ ရွိေနေပမဲ့ အမနာပ ေ၀ဖန္႐ႈံ႕ခ်ေနသူေတြ၊ နာမည္ႀကီးခ်င္လို႔လား၊ အလွဴခံေကာင္းေအာင္လို႔လား၊ ႏိုင္ငံေရးအျမတ္ထုတ္တာလားလို႔ အျမင္မၾကည္ေမးေငါ့ခ်င္ၾကသူေတြ၊ ႐ႈပ္တယ္ကြာ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ စာေကာင္းေကာင္း မသင္ဘဲ တိုင္းျပည္ဆူပူေအာင္ လုပ္ေနတယ္လို႔ ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕ေနသူေတြလည္း ရွိေနပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ေက်ာင္းသားေတြဟာ တိုင္းျပည္ဖြံ႕ၿဖိဳးေရးရဲ႕ အဓိကေသာ့ခ်က္ျဖစ္တဲ့ အမ်ိဳးသားပညာေရးဥပေဒကို အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲႏိုင္ခဲ့ၿပီဆိုရင္ သူတို႔စြန္႕ၿပီး စိုက္ခဲ့တဲ့အသီးအပြင့္ကို သူတို႔စားရမွာမဟုတ္ဘဲ ေ၀ဖန္၊ အထင္ေသး၊ ျပစ္တင္ကဲ့ရဲ႕၊ သားပုပ္ေလလြင့္ေျပာဆို၊ ဆဲေရးတိုင္းထြာေနၾကသူေတြ၊ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကိမ္းေမာင္းၾကသူေတြ၊ ရန္သူလိုသေဘာထားၿပီး အသိအမွတ္ျပဳဖို႕ကို ရွက္ေၾကာက္ေနသူေတြရဲ႕ သားသမီးေျမးျမစ္ေတြသာ ဘာမွ မစြန္႔လိုက္ရဘဲ အေခ်ာင္စားရမွာ ဆိုတာကို ထိုအသိေခါက္ခက္အ၀င္နက္သူမ်ား သိမွသိၾကပါေလစ။
M-Media ပရိသတ္မ်ား ပညာအလင္းနဲ႔ ထင္းရွင္းႏိုင္ၾကပါေစ။
Photo Credit =>ဒီမုိကေရစီပညာေရး လႈပ္ရွားမႈ ဦးေဆာင္ေကာ္မတီ FB
