ေအာက္တိုဘာ ၂၁ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
– သီလ၀ါအထူးစီးပြားေရးဇုန္ SEZ တည္ေဆာက္မႈအတြက္ ပထမအဆင့္ ျပင္ဆင္မႈမ်ားတြင္ ေျမဧရိယာ ဟက္တာ ၄၀၀ နီးပါးအား ရွင္းလင္းျခင္းႏွင့္ အနီးရွိ ဆိပ္ကမ္းသုိ႔ေရာက္ရွိမည့္ လမ္းေဖာက္ျခင္းတုိ႔ ပါ၀င္သည္။ စက္မႈဇုန္ကုိလာမည့္ ႏွစ္၀က္တြင္ ဖြင့္လွစ္ရန္ သတ္မွတ္ထားၿပီး ထုိစက္မႈဇံုတြင္ လုပ္ကုိင္မည့္ ကုမၸဏီ ၂၂ ခုက ၎တုိ႔၏ စက္႐ံုမ်ားကုိ ေအာက္တုိဘာလကုန္ပုိင္းတြင္ စတင္ေဆာက္လုပ္ၾကေတာ့မည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ထုိေဆာင္ရြက္မႈမ်ား၏ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း အက်ိဳးျဖစ္ထြန္းမႈ အမ်ားစုက ျမန္မာ့စီးပြားေရးအတြက္ ျဖစ္လာမည္မဟုတ္။
သီလ၀ါ၊ ေက်ာက္ျဖဴႏွင့္ ထား၀ယ္ အထူးစီးပြားေရးဇုန္သံုးခုတြင္ တုိးတက္မႈအရွိဆံုး သီလ၀ါပေရာဂ်က္ အျပည့္အ၀ လည္ပတ္ႏုိင္ပါက စားေသာက္ကုန္မ်ား၊ လူသုံးကုန္ပစၥည္းမ်ား၊ ျပည္တြင္းေစ်းကြက္အတြက္ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းမ်ား၊ ဖိနပ္၊ ေမာ္ေတာ္ကားအစိတ္အပုိင္းမ်ားႏွင့္ အ၀တ္အထည္မ်ားကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံျခားပုိ႔ကုန္ပစၥည္းမ်ား ထုတ္လုပ္ႏုိင္မည္ျဖစ္ၿပီး အလုပ္သမား ၇၀၀၀၀ အတြက္ အလုပ္အကုိင္မ်ား ဖန္တီးေပးႏုိင္မည္ ျဖစ္ေလ၏။
သမၼတဦးသိန္းစိန္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံအား ကမၻာ့စီးပြားေရးႏွင့္ ဆက္သြယ္ေဆာင္ရြက္ႏုိင္ေရး ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲမႈမ်ား လုပ္ေဆာင္ေပးမည္ဟူေသာ ကတိျဖင့္ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္တြင္ အာဏာရလာခဲ့သည္။ ထုိအခ်ိန္မွစ၍ အေကာင္းျမင္သူမ်ားက လမ္းတုိင္းလမ္းတုိင္းတြင္ စူပါမားကတ္မ်ား၊ အသင့္စား အစားအေသာက္ဆုိင္မ်ား ေတြ႕လာရေတာ့မည္၊ ထုိင္း သို႔မဟုတ္ စင္ကာပူကဲ့သုိ႔ ႏုိင္ငံမ်ိဳးႏွင့္ပင္ တန္းတူညီလာေစရန္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊား ဖြံၿဖိဳးမႈမ်ား ျဖစ္ေစမည့္ မုိဘုိင္းနည္း ပညာမ်ားမွာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံ အတြင္းသုိ႔ ေရာက္ရွိလာေတာ့မည္ဟု စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ၾကေလသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရးအနာဂတ္က ႏုိင္ငံျခားသုိ႔ တင္ပို႔ရန္ ခြန္အားစုိက္ထုတ္ရသည့္ လုပ္ငန္းမ်ားတြင္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕ေနၾကေသာ ကၽြမ္းက်င္မႈနည္းသည့္ အလုပ္သမားမ်ားအေပၚတြင္ မူတည္ေနေလ၏။
စက္မႈက႑တြင္ ထုိင္းႏုိင္ငံ၏အဆင့္သုိ႔ ေရာက္ရန္ ဆႏၵျပင္းျပမႈေနျခင္းထက္ ျမန္မာႏုိင္ငံအေနျဖင့္ အေနာက္ဘက္အိမ္နီးခ်င္း ဘဂၤလားေဒ့ရွ္ကဲ့သုိ႔ စားရိတ္နည္း ကုန္ထုတ္လုပ္မႈက႑ ျဖစ္လာေစရန္ ရည္ရြယ္ေဆာင္ရြက္သင့္သည္။
ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ားကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ၾကမည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ စီပြားေရးေစ်းကြက္ႀကီးမားသည့္ အိႏၵိယႏွင့္ တ႐ုတ္ ႏွစ္ႏုိင္ငံအၾကားတြင္ ရွိေနသည္။ ထုိ႔ျပင္ ထုိင္းႏုိင္ငံကုိလည္း အေနာက္ဘက္ ပင္လယ္ထြက္ေပါက္ ေပးထား ရသည္။ ႏုိင္ငံတကာစီးပြားေရးအဖြဲ႕ McKinsey Global Institute (MGI) ၏ အဆုိအရ ၂၀၂၅ ခုႏွစ္တြင္ တစ္ေန႔ ၀င္ေငြ ကန္ ၁၀ ေဒၚလာႏွင့္ အထက္ရေသာ စားသံုးသူမ်ား၏ ထက္၀က္ေက်ာ္မွာ ျမန္မာႏုိင္ငံႏွင့္ ၅ နာရီသာ ေလယာဥ္ စီးရသည့္ ေနရာတြင္ ေနထုိင္ၾကလိ့မ္မည္ ဟူ၏။
ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ ထြန္ယက္စုိက္ပ်ိဳးႏုိင္ေသာေျမယာ လႈိင္လႈိင္ေပါသည္။ အဏၰ၀ါႏွင့္ သဘာ၀ သယံဇာတမ်ားလည္း ေပါမ်ားသည္။ ေရနံ၊ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ႏွင့္ ေက်ာက္စိမ္း၊ ပတၱျမား၊ နီလာ စသည့္ အဖုိးတန္ေက်ာက္မ်ားမွာလည္း ပေဒသာပင္ေပါက္သကဲ့သုိ႔ ရွိေနေလ၏။
ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ အလုပ္သမားထုမွာ အသက္အရြယ္ရေနၿပီး၊ အလုပ္လုပ္ႏုိင္အားလည္း နည္းသြားကာ ေစ်းလည္း ပုိေပးရသည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွ အလုပ္သမားမ်ားမွာေတာ့ ငယ္ရြယ္ၿပီး ေစ်းလည္းသက္သာသည္။ ႏုိင္ငံရပ္ျခားတြင္ အလုပ္လုပ္ေနသူ ၃ သန္းမွ ၅ သန္းအၾကား ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ျပန္လာပါကလည္း ပုိ၍ အက်ိဳးရွိေပဦးမည္။
အမိေျမတြင္ အခြင့္အလမ္းမရွိသည့္အတြက္ ဘ႑ာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ပညာသင္ယူရန္ ဂ်က္စမင္ သဇင္ေအာင္မွာ ၂၀၀၃ ခုႏွစ္က စင္ကာပူသုိ႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ လက္ရွိတြင္ေတာ့ သူမမွာ PricewaterhouseCoopers အမည္ျဖင့္ ဖြင့္လွစ္ထားေသာ စာရင္းအင္းဆုိင္ရာ လုပ္ငန္းတစ္ခုကို ဦးေဆာင္လုပ္ကုိင္လ်က္ ရွိေနသည္။ စင္ကာပူတြင္ ဘ႑ာေရးႏွင့္ပတ္သက္၍ ေက်ာင္းတက္ေနသည့္ အခန္းေဖာ္ အျခား ျမန္မာအမ်ိဳးသမီး ၃ ဦးမွာလည္း ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ျပန္လာခဲ့ၾကသည္ဟု သဇင္က ဆုိေလသည္။
အစမေကာင္းမႈမ်ားစြာ ျဖစ္ခဲ့ၿပီးေနာက္ပုိင္း စီးပြားေရးလုပ္ငန္းသစ္မ်ား ရွန္သန္ေကာင္း ရွင္သန္ႏုိင္မည့္ ေစ်းကြက္စီးပြားေရးတစ္ခုကို ေဖာ္ေဆာင္ရန္ အစုိးရက ကတိျပဳခဲ့သည္။ ဆယ္စုႏွစ္ ၂ ခုအတြင္း ပထမဆံုးအႀကိမ္ ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ခဲ့သည့္ ၂၀၁၀ ႏွင့္ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္အၾကား ျမန္မာႏုိင္ငံသုိ႔ ႏုိင္ငံျခားမွ ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံသူမ်ား တုိက္႐ုိက္၀င္ေရာက္ လုပ္ကုိင္မႈ ပမာဏမွာ ၃ ဆ တုိးလာၿပီး ကန္ေဒၚလာ ၉၀၁ သန္းမွ သန္း ၂၅၀၀ အထိ တက္လာခဲ့ေလသည္။
ကန္႔သတ္မႈမ်ားျဖင့္ လုပ္ကုိင္ရမည့္ ဘဏ္လုပ္ငန္းမ်ားအတြက္လည္း နုိင္ငံျခားဘဏ္အခ်ိဳ႕က လုိင္စင္ယူၾကသည္။ လက္ေတြ႕လုပ္ေဆာင္မႈတြင္ေတာ့ ပုိမုိလြတ္လပ္မႈမ်ား ရွိႏုိင္ေလသည္။ ယခုႏွစ္ႏွင့္ လာမည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ စီးပြားေရးမွာ ၇.၈ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိ တုိးလာမည္ဟု ခန္႔မွန္းထားသည္။ လူသံုးကုန္ပစၥည္းမ်ား တင္ပုိ႔မႈ တုိးလာမည္။ ထုိကဲ့သုိ႔ပင္ ေရနံႏွင့္ သဘာ၀ဓာတ္ေငြ႕ တင္ပုိ႔မႈမ်ားမွာလည္း တုိးလာရန္ရွိေနသည္။
ဗဟုိဘဏ္မွာ ယခုအခ်ိန္တြင္ ဘ႑ာေရး၀န္ႀကီးဌာနလက္ေအာက္မွ တရား၀င္ခြဲထြက္ခဲ့ေပၿပီ။ ၀န္ထမ္းမ်ားကို တုိးခ်ဲ႕ကာ ေငြေၾကးဆုိင္ရာေပၚလစီ စီမံခန္႔ခြဲေရကိုလည္း တုိးတက္ေအာင္ ေဆာင္ရြက္ေနေလ၏။
ျမန္မာ့စီးပြားေရးက႑အတြက္ လုပ္စရာ အမ်ားအျပားရွိေနသည္။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္း လြယ္ကူစြာ လုပ္ေဆာင္ႏုိင္မႈႏွင့္ ပတ္သက္၍ ကမၻာ့ဘဏ္မွ မၾကာေသးမီက ထုတ္ျပန္ခဲ့ေသာ အစီရင္ခံစာတြင္ ႏုိင္ငံ ၁၈၉ ႏုိင္ငံ၌ ျမန္မာႏုိင္ငံက ၁၈၂ ခ်ိတ္ခဲ့သည္။ စဥ္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းပုိင္း မေသခ်ာမႈက ႀကီးမားသည့္ ျပသနာတစ္ရပ္ျဖစ္ေနၿပီး၊ ေခတ္ေနာက္က်ေနသည့္ ဥပေဒမ်ားကလည္း ဂ႐ုျပဳစရာျဖစ္ေနသည္။
စီးပြားေရးပူးေပါင္းေဆာင္ရြက္မႈအတြက္ ၿဗိတိသွ်က ၁၉၁၄ ခုႏွစ္တြင္ ျပဌာန္းခဲ့ေသာ “ျမန္မာ့ကုမၸဏီမ်ားဆုိင္ရာ အက္ဥပေဒ” ကုိ ယခုအခ်ိန္အထိ ဆက္လက္က်င့္သံုးေနဆဲျဖစ္၏။ ထုိဥပေဒအား ျပင္ဆင္ရန္အတြက္ အာရွဖြံ႕ၿဖိဳးေရးဘဏ္က ျမန္မာအစုိးရကုိ ကူညီေနေသာ္လည္း ယခုအခ်ိန္အထိ မျပင္ဆင္ႏုိင္ေသး။ ထုိျပင္ဆင္မႈကုိ အခ်ိန္မီ ေဆာင္ရြက္ျခင္းက လုိအပ္ခ်က္တစ္ခုကုိ ေလွ်ာ့ခ်ႏုိင္လိမ့္မည္ဟု CEA ပေရာဂ်က္မ်ားအတြက္ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ဖြင့္လွစ္ထားေသာ ႐ံုးမ်ားအား ဦးေဆာင္ေနသည့္ ေထာက္ပံ့ပုိ႔ေဆာင္ေရး ကုမၸဏီမွ ဂၽြန္ဟာမီလ္တန္က ေျပာၾကားခဲ့သည္။
လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာအရွိဆံုးႏွင့္ ခ်ိဳ႕ယြင္းခ်က္မ်ားကုိျပင္ဆင္ထားသည့္ ဗဟုိဘဏ္လွ်င္ပင္ အေသအခ်ာေလ့က်င့္ေပးထားေသာ ၀န္ထမ္းအင္အားကုိ ဖန္တီးႏုိင္မည္ မဟုတ္ေခ်။ အဆုိပါ ၀န္ထမ္းအင္အားကုိ ရရွိရန္အတြက္ ပညာေရးက႑တြင္ အႀကီးစား ရင္းႏွီးျမႇဳပ္ႏွံမႈမ်ားကုိ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ေဆာင္ရြက္ ရေပဦးမည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ ျပည္သူမ်ားမွာ ပ်မ္းမွ်အားျဖင့္ စာသင္ေက်ာင္း အတြက္ အခ်ိန္ေလးႏွစ္သာ ေပးၾကသည္။ ႏုိင္ငံအတြင္း ေက်ာင္းသား-ဆရာ အခ်ိဳးမွာ ၃၀း၁ သာရွိၿပီး၊ အိမ္နီးခ်င္း မေလးရွားႏွင့္ ထက္ခန္႔ကြာေနေလ၏။
အျခားေသာ အာရွႏုိင္ငံမ်ားမွ လုပ္သားအင္အားမွာ ကုန္ထုတ္ႏုိင္စြမ္း တုိးတက္လာခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ အျခားေသာလားရာတစ္ဖက္တြင္ ရွိေနခဲ့ေလသည္။ ၁၉၅၆ ခုႏွစ္မွ ၂၀၁၀ ခုႏွစ္အၾကား ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ လယ္ယာလုပ္ကုိင္သူ အေရအတြက္မွာ ၃၅ ရာခုိင္ႏႈန္းမွ ၄၄ ရာခုိင္ႏႈန္းအထိတုိးလာၿပီး၊ ေဒသအတြင္း ႏုိင္ငံအမ်ားစုတြင္ေတာ့ လယ္ယာလုပ္ငန္း၌ လုပ္ကုိင္သူ အေရအတြက္မွာ ေလ်ာ့က်ခဲ့သည္။
သုိ႔ေသာ္လည္း ျမန္မာႏုိင္ငံရွိ လယ္ယာလုပ္ငန္း လုပ္သားအင္အားကုိ ေကာင္းမြန္စြာ အသံုးခ်ႏုိင္သည္။ ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ လယ္ယာေျမ ဟက္တာ ၁၂.၃ သန္းရွိၿပီး ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ ပမာဏထက္ အနည္းငယ္သာ ေလ်ာ့နည္း၏။ ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ တစ္ခ်ိန္က အာရွ၏ အႀကီးဆံုး ဆန္တင္ပုိ႔သည့္ႏုိင္ငံျဖစ္ခဲ့သည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ေနာက္ပုိင္းတြင္ ႏုိင္ငံ၏ လယ္ယာက႑ ထုလ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းမွာ သိသိသာသာပင္ က်ဆင္းခဲ့ေလသည္။
လယ္သမားအမ်ားစုမွာ လယ္ဧကအနည္းငယ္သာ စုိက္ပ်ိဳးၾကသည္။ ရံဖန္ရံခါတြင္ စက္ပစၥည္းမ်ားႏွင့္ ဓာတ္ေျမၾသဇာမ်ားပင္ မသံုးႏုိင္ေပ။ ျမန္မာ့လယ္သမား အစည္းအ႐ံုး အႀကီးအကဲျဖစ္သူ စုိးထြန္းကမူ သဘာ၀ေျမၾသဇာသံုးစုိက္ပ်ိဳးျခင္းမွာ ေရြးခ်ယ္မႈေၾကာင့္မဟုတ္။ လယ္ယာစုိပ်ိဳးမႈလုပ္ငန္းႏွင့္ ႏုိင္ငံ၏ အလုပ္သမား ထုတ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းတုိ႔ကုိ ႀကီးမားစြာအက်ိဳးသက္ေရာက္ေစမည့္ ဓာတ္ေျမၾသဇာသံုး စုိက္ပ်ိဳးသည့္နည္းလမ္းမ်ားမွာ ေက်းလက္ေဒသသုိ႔ မေရာက္ျခင္းေၾကာင့္ဟု ဆုိသည္။
ဖြံၿဖိဳးတုိးတက္မႈအတြက္ အျခားေသာ ေမာင္းႏွင္းအားတစ္ခုျဖစ္သည့္ စက္မႈလုပ္သမားမ်ားမွာ စက္႐ံုမ်ား၊ ၿမိဳ႕မ်ားတြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ အလုပ္ပုိရွာႏုိင္မည္။ ကုန္ထုတ္လုပ္မႈႏွင့္ ၀န္ေဆာင္မႈလုပ္ငန္းမွ GDP တိုးတက္မႈႏႈန္း၏ ၁၅ ရာခုိင္ႏႈန္းတုိင္းတြင္ လူတစ္ေယာက္ခ်င္း၏ GDP တုိးတက္မႈ ၂ ဆႏွင့္ ဆက္ႏြယ္ေနသည္။
စက္႐ံုအလုပ္႐ံုမ်ားတြင္ အလုပ္လုပ္ျခင္းမွာ မက္ေမာဖြယ္ေကာင္းေသာ သုိ႔မဟုတ္ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းေသာ အလုပ္မဟုတ္။ သုိ႔ေသာ္လည္း ျပည္သူမ်ားအတြက္ ဆန္စပါးမ်ား၊ အသံုးအေဆာင္ပစၥည္းမ်ား၊ ေဆာက္လုပ္ေရးပစၥည္းမ်ားမွာ အၿမဲလုိအပ္ေန၏။
ေရႊေရာင္ေစတီပုထုိးမ်ားအား ေနေရာင္ထုိးသည့္အခါ တဖိတ္ဖိတ္ေတာက္သကဲ့သုိ႔ တုိင္းျပည္၏ စီးပြားေရးဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္လုိပါက ျမန္မာႏုိင္ငံတြင္ မ်ားမ်ားစားစားရွိေနေသာ ကၽြမ္းက်င္မႈနည္းသည့္ လုပ္သားမ်ားအား ထုတ္လုပ္ႏုိင္စြမ္းျမင့္မားေသာ အလုပ္မ်ားတြင္ ပါ၀င္ေဆာင္ရြက္ေစရန္ လုိအပ္ေနေပေတာ့သည္။
The Economist တြင္ ေဖာ္ျပခဲ့သည့္ “Let a million factories rise” ေဆာင္းပါးကို ေလးေမာင္ (M-Media) မွ ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ျပန္ဆိုသည္။
