ဇန္နဝါရီ ၁၉ ၊ ၂၀၁၄
M-Media
ေဆာင္းပါးရွင္- ေအးထြန္း
ကမၻာရဲ႕ေလထုဟာ ကြဲျပားျခားနားတဲ့ ဓာတ္ေငြ႔ေတြကုိ မွန္ကန္တဲ့အခ်ဳိးအစားေတြနဲ႔ (ႏုိက္ထရုိဂ်င္၇၈ %၊ ေအာက္စီဂ်င္ ၂၁ %၊ ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္စုိက္နဲ႔ အာဂြန္လုိအျခားဓာတ္ေငြ႕ေတြ ၁ %) အသက္ဓာတ္ကို ေထာက္ပံေပးဖုိ႔ဒီဇုိင္းစဥ္ထားတဲ့ အံ့ဖြယ္အေျခအေနျဖစ္ေအာင္ ပူးေပါင္း ျဖစ္တည္ေနပါတယ္။
အေရးအႀကီးဆံုးဓာတ္ေငြ႕ျဖစ္တဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ကေနပဲ စတင္ၾကရေအာင္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ ရုိးရွင္းတဲ့ အသက္ဓာတ္ဖြဲ႕စည္းမူပံုစံရွိတဲ့ ဘက္တီးရီးယားေတြကေနၿပီး ႐ႈပ္ေထြးတဲ့ လူသားေတြထိ အားလံုးဟာ စြမ္းအင္ကို ထုတ္လုပ္ဖုိ႔အတြက္ ဓာတုေဗဒ ဓာတ္ျပဳမႈမ်ားကုိ ျပဳလုပ္ရန္ ေအာက္စီဂ်င္ကုိ လုိအပ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ အဆက္မျပတ္ အသက္႐ႈသြင္းေနၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ဝင္စားစရာက ေလထုထဲကေအာက္စီဂ်င္ ရာခုိင္ႏႈန္းဟာ အလြန္ဂရုစုိက္စြာ စီမံထားျခင္း ခံထားရတာပါပဲ။ သူဟာ လက္ရွိပမာဏထက္ တုိးလုိ႔လဲမရ၊ ေလွ်ာ့က်သြားလုိ႔လဲမရပါဘူး။
တုိးသြားရင္ မီးေလာင္ကြၽမ္းမူေတြ အဆမတန္မ်ားျပားလာမွာျဖစ္ၿပီး၊ ေလွ်ာ့က်သြားရင္ေတာ့ကြၽန္ေတာ္တုိ႔လုိ သက္ရွိေတြ အသက္ရႈက်ပ္ ကုန္ပါလိမ့္မယ္။ ဇီဝဓာတုပညာရွင္ ပေရာဖက္ဆာ Michael Denton က “ခင္ဗ်ားတုိ႔ရဲ႕ေလထုမွာ ေအာက္စီဂ်င္ေတြပုိမုိေနရင္ အသက္ဓာတ္ကုိ အေထာက္အကူ ျပဳႏုိင္ ဦးမလားဗ်၊ ဟင့္အင္းပါ။ ေအာက္စီဂ်င္ဆုိတာ အရမ္းဓာတ္ျပဳတဲ့ ျဒပ္စင္ပါ။
လက္ရွိ ေလထုထဲမွာရွိတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္၂၁ရာခုိင္ႏႈန္းကေတာင္ အသက္ဓာတ္လံုျခံဳေရးအတြက္ အျမင့္ဆံုး အကန္႔အသတ္နားကုိ ေရာက္ေနပါတယ္။ ေလထုထဲမွာ ေအာက္စီဂ်င္ ၁ ရာခုိင္ႏႈန္းတုိး လုိက္ရင္ေတာင္ ေတာမီးေလာင္မႈပမာဏက ၇၀ရာခုိင္ႏႈန္း တုိးလာဖြယ္ ရွိေနပါတယ္။” (Michael Denton,Nature’s Destiny, p 106 )
အဂၤလိပ္လူမ်ဳိး ဇီဝဓာတုပညာရွင္ James Lovelock ကလဲ ဒီအေရးပါတဲ့ အခ်ဳိးအစားကုိ ထုတ္ေဖာ္ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
“လက္ရွိကုန္းေျမက အပင္ေတြရဲ႕၂၅ရာခုိင္ႏႈန္းေလာက္ကသာ ျပင္းထန္တဲ့ မီးေဘးအႏၲရာယ္ၾကားမွာ ရွင္သန္က်န္ရွိခဲ့ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီမီးေဘးဟာ အပူပုိင္းဇံုသစ္ေတာေတြနဲ႔ အာတိတ္လြင္ျပင္ကုိ ဖ်က္ဆီးပစ္လုိက္ပါလိမ့္မယ္။ လက္ရွိေအာက္ဆီဂ်င္ႏႈန္းထားဟာ တုိးလုိ႔မျဖစ္၊ ေလွ်ာ့လုိ႔မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနၾကားမွာ ေကာင္းမြန္စြာ ဟန္ခ်က္ခ် ေပးထားတဲ့ အမွတ္မွာ ရွိေနပါတယ္။” (James J. Lovelock, Gaia,Oxford: Oxford University Press,1987 , p.71)
ေလထုထဲမွာပါဝင္တဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ရာခုိင္ႏႈန္းကုိ ၿပီးျပည့္စံုတဲ့ သံသရာစက္ဝန္းတစ္ခုနဲ႔ ထိန္းသိမ္းေပးထားပါတယ္။ တိရိစာၧန္ေတြဟာ ေအာက္ဆီဂ်င္ကုိ ႐ႈသြင္းၿပီး ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္စုိက္ကုိ အဆက္မျပတ္ ျပန္ထုတ္ေနေပမဲ့၊ အပင္ေတြကေတာ့ ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္စုိက္ကုိ ႐ႈသြင္းၿပီး အသက္ဓာတ္ကုိ တည္တန္႔ေစတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ကို ျပန္ထုတ္ေပးႏုိင္ပါတယ္။ ေန႔စဥ္ အပင္ေတြဟာ ညအခါမွာ အစာေျခလုပ္ငန္းမလုပ္တဲ့ အတြက္ ေအာက္စီဂ်င္ အခ်ဳိ႕ကို ျပန္လည္႐ႈသြင္းေပမဲ့ ေန႔အခါမွာေတာ့ေအာက္စီဂ်င္ တန္ေပါင္းဘီလီယံမ်ားစြာ ေလထုထဲကို ထုတ္လႊတ္ေပးပါတယ္။
တကယ္လုိ႔မ်ား အပင္ေတြေကာ တိရိစာၦန္ေတြ ၂မ်ဳိးလံုးကသာ တူညီတဲ့လုပ္ငန္းစဥ္ကုိသာ လုပ္မယ္ဆိုရင္ ဒီကမၻာေျမႀကီးဟာ အသက္မရွိတဲ့ ၿဂိဳလ္တစ္ခုျဖစ္သြားပါလိမ့္မယ္။ ဥပမာအားျဖင့္ တကယ္လုိ႔မ်ား၂မ်ဳိးလံုးကသာ ေအာက္စီဂ်င္ကုိ ထုတ္ေပးသူေတြ ျဖစ္ေနမယ္ဆုိရင္ ေလထုဟာ ခနေလးအတြင္းမွာ အလြန္ေလာင္ကြၽမ္းလြယ္တဲ့ အစြမ္းသတိၱကို ပုိင္ဆုိင္သြားမွာျဖစ္ၿပီး ေသးငယ္တဲ့ မီးပန္းရုိက္ခတ္မႈေလးကေတာင္ ႀကီးစြာေသာ မီးေလာင္ကြၽမ္းမႈႀကီးကို ျဖစ္သြားေစမွာပါ။ ေျခာက္ေသြ႕တဲ့ ကုန္းေျမအမ်ားစုဟာ ေလာင္ကြၽမ္းသြားမွာပါ။ အျခားတစ္ဘက္မွာ တကယ္လုိ႔မ်ား ဒီသက္ရွိပံုစံ၂မ်ဳိးလံုးဟာ ကာဗြန္ဒုိင္ေအာက္စုိက္ကုိသာလွ်င္ ထုတ္လႊတ္တယ္ဆုိရင္ ေလထုထဲမွာရွိတဲ့ ေအာက္စီဂ်င္ေတြဟာ အလွ်င္အျမန္ အကုန္အစင္ အသံုးျပဳၿပီးသား ျဖစ္သြားမွာျဖစ္တဲ့အတြက္ သက္ရွိအားလံုး အသက္႐ႈက်ပ္ကုန္ေတာ့မွာပါပဲ။
ဒါေပမယ့္လဲ ဒီသက္ရွိပံုစံ ၂မ်ိဳးလုံးဟာ ဟန္ခ်က္ညီညီ တည္ရွိေနသည့္အတြက္ေၾကာင့္ ေလထုထဲက ေအာက္စီဂ်င္ဟာ အသက္ဓာတ္အတြက္ အေရးႀကီးတဲ့အခ်ဳိးအစားမွာ မေျပာင္းမလဲ တည္တန္႔ေနႏုိင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ Love lock ရဲ႕အသံုးအႏႈန္းအရဆုိရင္ ဒီအခ်ဳိးအစားက “တုိးလုိ႔မျဖစ္၊ ေလွ်ာ့လုိ႔လဲ မျဖစ္တဲ့ အေျခအေနၾကားမွာ ေကာင္းမြန္စြာ ဟန္ခ်က္ခ်ေပးထားတဲ့ အမွတ္” ေပါ႔။
ကိုးကား- ” A Chain of Miracles ” by Harunyahya.
