M-Media
ဇူလိုင္လ ၃၀ ရက္၊ ၂၀၁၃
မူရင္း – AP သတင္းေထာက္မ်ားျဖစ္ၾကသည့္ ရန္ကုန္မွ ေအးေအး၀င္းႏွင့္ ရတနာထြန္း၊ ဘန္ေကာက္မွ ဂ်ိဳးဆလင္းဂက္ကား၊ နယူးေဒလီမွ တင္မ္ဆူေလဗန္တို႔ ဤသတင္းအား ပါ၀င္ေရးသားခဲ့ၾကပါသည္။ (www.boston.com/news/world/asia/2013/07/29/myanmar-internal-spy-network-lives/rIO4L7DS34yOMZcH87kxtL/story.html)
ျမန္မာျပန္ႏွင့္ တည္းျဖတ္ – M-Media
ရပ္ၾကည့္ေနတဲ့ ျမန္မာရဲမ်ား
ျမန္မာအစိုးရက ျပည္သူေတြကို ပိုျပီးလြတ္လပ္တဲ့ အခြင့္အလမ္းေတြ ေပးသြားမယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့တာဟာ အခုဆိုရင္ ၂ ႏွစ္ေတာင္ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ဒါေပမယ့္ အရပ္သား အ၀တ္အစားနဲ႔ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိေတြကေတာ့ အရင္ေက်ာင္းသားေခါငး္ေဆာင္ေဟာင္း၊ တက္ၾကြလွဳပ္ရွားသူ ျမေအးတစ္ေယာက္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲ၊ သူဘယ္ေတာ့ ျပန္လာမလဲ စတဲ့ေမးခြန္းေတြ လာျပီးေမးေနတုန္းပါပဲလို႔ ဆိုပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမားေတြ၊ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ၊ စာေရးဆရာေတြနဲ႔ သံတမန္ေတြကလည္း သူတို႔တေတြရဲ႕ အေစာင့္ၾကည့္ခံေနရတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သြားေလရာ ကို ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ အနီးကပ္လိုက္ၾကတယ္။ မၾကာမၾကာ ဖုန္းေတြဆက္ျပီး ေမးျမန္းၾကတယ္၊ မ်က္ႏွာတန္းမိေနတဲ့ အဲဒီလူေတြကို လူထူထပ္တဲ့ လၻက္ရည္ဆိုင္နဲ႔ လမ္းေတြေပၚမွာ ေတြ႔ေနရတယ္။
“အရင္တုန္းကေလာက္ေတာ့ မဆိုးေတာ့ပါဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးေၾကာင့္ တကယ့္ကို အေႏွာင့္အယွက္ျဖစ္ရပါတယ္။ သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ရာဇ၀တ္ သား ေတြလို ဆက္ဆံၾကတယ္ေလ။ အရွက္ခြဲမယ္၊ ဒါမ်ိဳးေပါ့၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိသားစုေတြအေပၚမွာလည္း ဒီအတိုင္းပါပဲ။ ဒါက မေလးမစားလုပ္ရာက် သလို ေျခာက္လွန္႔တာမ်ိဳးလည္းပါတယ္။ ဒါမ်ိဳးေတြ မရွိသင့္ေတာ့ပါဘူး။” ဟု ျပည္သူအမ်ား၏ ရပိုင္ခြင့္မ်ားအတြက္ ဘ၀ကို ရင္းႏွီးကာ ေဆာင္ရြက္ေပးေန တဲ့ ကိုျမေအးက ေျပာျပပါတယ္။
ကိုျမေအးကေတာ့ ၁၉၈၈ တုန္းက ဖိႏွိပ္ခ်ဳပ္ခ်ယ္လြန္းတဲ့ အာဏာရွင္ စစ္အစိုးရကို ဆန္႔က်င္ခဲ့တဲ့ ေက်ာင္းသားေခါငး္ေဆာင္ေတြထဲက တစ္ဦးပါ။ သူတို႔ရဲ႕ ၾကိဳးစားမွဳက မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ စစ္အစိုးရကေတာ့ ဆယ္စုႏွစ္ ၅ ခုနီးပါး တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္သြားျပီး အရမ္းကို အင္အားၾကီး မားတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရး ကြန္ယက္ၾကီးကို ဖြဲ႔စည္းၿပီး သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္တဲ့သူေတြအေပၚမွာ လိုက္ၿပီးစံုစမ္းေထာက္လွမ္းေနေတာ့တာပါပဲ။
လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အတြင္းကပဲ ကိုျမေအးနဲ႔ အျခားေသာ အတိုက္အခံေတြ ေထာင္က လြတ္လပ္ခဲ့ၾကတယ္။ ပါးစပ္ေတြ ပိတ္ေနေအာင္ ေျခာက္လွန္႔မွဳေတြ က ေၾကာက္ရြံလူတန္းစားၾကီးေတြရဲ႕ ႏွလံုးသားထဲကို စိမ့္၀င္လို႔ေနပါတယ္။
ဦးသိန္းစိန္ သမၼတျဖစ္ေတာ့ ဖိနွိပ္မွဳ သိသိသာသာ ေလ်ာ့နည္းလာခဲ့တယ္။ သူကလည္း အရင္က စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္တစ္ဦးရယ္ပါ။ ၂၀၁၁ တုန္းက အတိုက္ အခံေတြ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့တဲ့ ေရြးေကာက္ပြဲကေန သမၼတတက္ျဖစ္လာခဲ့တာပါ။ သူက ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေတြလႊတ္ေပးတယ္၊ စာနယ္ဇင္းေတြကို ဆင္ဆာဖ်က္သိမ္းေပးတယ္။ ဒါ့ျပင္ လြတ္လပ္စြာေျပာဆိုပိုင္ခြင့္ကလည္း အမွန္တကယ္ၾကီးျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ အစိုးရက သူ႔လူေတြကို ျပန္ၿပီး စပိုင္လုပ္ေထာက္လွမ္းေနတာမ်ိဳးကိုေတာ့ မရပ္တန္႔ေသးပါဘူး။
အဲန္အလ္ဒီရဲ႕ ဥပေဒျပဳလႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦး၀င္းထိန္ကေတာ့ – “အက်င့္ေဟာင္းက ေဖ်ာက္ရခက္တယ္ေလ” လို႔ မွတ္ခ်က္ျပဳပါတယ္။ သူကေတာ့ စစ္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးေအာက္မွာ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ ေထာင္ထဲေနခဲ့ရသူပါ။ သူက AP သတင္းဌာနကို ဖုန္းနဲ႔ စကားလွမ္းေျပာေတာ့ ရဲေတြက ဖုန္းလိုင္းကို ထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး (ၾကားျဖတ္) နားေထာင္မွာ စိုးရိမ္တဲ့အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ပါေသးတယ္။
အတိုက္အခံ (အထူးသျဖင့္ NLD ပါတီ) ပါတီရဲ႕ ဌာနခ်ဳပ္ရံုးေတြ တည္ရွိရာ ေနရာေတြက လၻက္ရည္ဆိုင္လုိေနရာမ်ိဳးမွာေတာ့ အစိုးရ ဌာနေပါင္းစံုက လံုျခံဳေရးအရာရွိ (ေထာက္လွမ္းေရး) ေျခာက္ေယာက္ကေန ရွစ္ေယာက္ေလာက္အထိ ေန႔တိုင္းေတြ႔ေနရပါတယ္။ သူတို႔ေတြက မွတ္စုေတြ ေရးေနမယ္၊ တေယာက္၀င္ တေယာက္ထြက္ ဂ်ဴတီခ်ိန္းတာမ်ိဳး လုပ္ၾကတယ္၊ ပံုမွန္အားျဖင့္ေတာ့ မ်က္မွန္းတန္းမိေနတဲ့ လူေတြပါပဲ။
ႏုိင္ငံတ၀ွမ္း ဒါမ်ိဳးေထာက္လွမ္းေရး ဘယ္ေလာက္ရွိသလဲေတာ့ မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ အနည္းဆံုး သတင္းစုေဆာင္းေရးဘက္က အဓိကဌာနၾကီးႏွစ္ ခုကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနၾကတုန္းပါပဲ။ အဲဒီႏွစ္ခုကေတာ့ စစ္ေရးလံုျခံဳမွဳရံုးနဲ႔ စပ္စုတတ္တဲ့ အထူးရဲတပ္ဖြဲ႔ (SB) တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အထူးရဲတပ္ဖြဲ႔ (SB) ကေတာ့ ျပည္ထဲေရး၀န္ၾကီးဌာနကို သတင္းေပးပို႔ရပါတယ္။
အလတ္တန္းစား ရာထူးရွိၿပီး အဆက္အသြယ္လည္း ေတာ္ေတာ္ေကာင္းတဲ့ ၀န္ထမ္းတစ္ဦးက အခုအခါမွာေတာ့ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ရာထူး အဆင့္ အနိမ့္အျမင့္ ပံုစံမ်ိဳးမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ သူကေတာ့ မီဒီယာနဲ႔ စကားေျပာခြင့္မရွိတာေၾကာင့္ အမည္ထုတ္ေဖာ္ေျပာဆိုျခင္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ အေတြ႔အၾကံဳနဲၿပီး ငယ္ရြယ္တဲ့ ၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ ဒါမွမဟုတ္ မသကၤာဖြယ္ လွဳပ္ရွားမွဳေတြအတြက္ အာရံုစိုက္ ေစာင့္ၾကည့္ၿပီး သူတို႔အထက္က ၀န္ထမ္းေတြဆီ သတင္းေပးရပါတယ္တ့ဲ။
ဒီလို အေတြ႔အၾကံဳနည္းၿပီး ငယ္ရြယ္တဲ့ရဲ၀န္ထမ္းေတြကေတာ့ တခါတေလ အၾကမ္းထည္ေတြ၀တ္မယ္၊ တခါတေလလဲ ရုပ္ေျပာင္အ၀တ္ အစားေတြ၀တ္ၿပီး လွဳပ္ရွားၾကတာမ်ိဳးပါ။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ကို သတိထားမိျခင္းမရွိေအာင္လို႔ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ၾကီးျပင္ဆင္ထားတာမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
ဒီႏွစ္အေစာပိုင္းက မိတၳိီလာအဓိကရုဏ္းကိစၥနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ပတ္၀န္းက်င္ကို စံုစမ္းဖို႔ AP သတင္းေထာက္ေတြ သြားခဲ့ပါေသးတယ္။ အဲဒီလို မ်ိဳး ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့လူေတြက ေနရာတိုင္း ရွိေနတာေပါ့။ ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ေမာ္ေတာ္ဆိုင္ကယ္နဲ႔ ေနာက္က ကပ္လိုက္လာေသးတယ္။
မႏၱေလးက်ေတာ့ ဟိုတယ္အျပင္ဘက္မွာလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတယ္။ သူတို႔ၾကည့္ေနၾကရတဲ့အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ က်ေနာ္တို႔ သတင္းေထာက္အဖြဲ႔က သူတို႔ကို မ်က္ေျချဖတ္ႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားေနၾကလို႔ပါ။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ လူစည္တဲ့ ဘုရားေက်ာင္းထဲ ၀င္လိုက္ၾကၿပီး ေနာက္ ဘက္ကို ခပ္သုတ္သုတ္ေလး ေလ်ာက္လိုက္ၾကတယ္။ လူသတ္ေကာင္ေတြလက္က လြတ္ၿပီး အသက္ရွင္က်န္ရစ္တဲ့သူအခ်ိဳ႕ ကို အင္တာဗ်ဴးခြင့္ ရခဲ့တယ္။ သူတို႔က အာဏာပိုင္ေတြလာၿပီး သူတို႔ကို အရွက္တကြဲအက်ိဳးနဲေစမွာလားဆိုၿပီး ေတာ္ေတာ္ေလး စိုးရိမ္ေနၾကတာပါ။ ဘယ္ေလာက္ ထိေအာင္လဲဆုိရင္ သူတို႔အိမ္ထဲမွာေတာင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို စကားေျပာခဲ့ၾကတာမဟုတ္ဘူး။
သမၼတရံုးက ေျပာခြင့္ရတဲ့ (ဦး) ရဲထြဋ္ကေတာ့ အဲဒါမ်ိဳးေန႔ေတြ လြန္ခဲ့ပါၿပီတဲ့ေလ။ “အထူးရဲဌာန(SB) က ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို ေစာင့္ၾကည့္တာမ်ိဳး မလုပ္ေတာ့ပါဘူး” လို႔ သူကေျပာခဲ့တာပါ။ သူ႔ကို အျဖစ္အပ်က္ေတြေျပာျပၿပီး မွတ္ခ်က္ေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုေတာ့ သူက ဒါေတြက အမွားမွားအယြင္းယြင္း ေကာက္ခ်က္ခ်တာေတြျဖစ္တာေၾကာင့္ မွတ္ခ်က္မေပးႏိုင္ဘူးလို႔ ျငင္းခဲ့ပါတယ္။
လူ႔အခြင့္အေရးေစာင့္ၾကည့္မွဳအဖြဲ႔ (HRW) ကေတာ့ စစ္အစိုးရလက္ထက္တုန္းက အဲဒီေထာက္လွမ္းေရးေတြကပဲ အက်ဥ္းသားေတြသာမက ေခတၱထိန္း သိမ္းထားသူေတြကို ပါ ညႇင္းပမ္းႏွိပ္စက္တယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ သူတို႔က ကန္ေက်ာက္မယ္၊ ရိုက္ႏွက္မယ္ ဒါမွမဟုတ္ အိပ္လို႔မရေအာင္ လုပ္ထားမယ္၊ ဒါမ်ိဳးနည္းေတြနဲ႔ ႏွိပ္စက္ၾကတာပါ။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သတိလစ္သြားတာမ်ိဳးထိ ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ၂၀၀၇ ခုႏွစ္တုန္းက မေအာင္မျမင္ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ သံဃာေတြေခါင္းေဆာင္တဲ့ ေရႊ၀ါေရာင္အေရးအခင္းတုန္းကလည္း ဒီ SB ေခၚ အထူးရဲတပ္သားေတြကပဲ ဆႏၵျပသူေတြကို ဓာတ္ပံုေတြ၊ ဗီြဒီယုိေတြနဲ႔ မွတ္တမ္းတင္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ျပီးေတာ့မွ တစ္ေယာက္ခ်င္းစီလိုက္ဖမ္းေတာ့တာပဲ။
“ဖမ္းဆီးမွဳေတြ၊ ထိန္းသိမ္းမွဳေတြ (အခုထိ) ရွိေနတုန္းပါပဲ။ တခါတေလ ႏွိပ္စက္ညႇင္းပမ္းမွဳေတြလည္း ရွိပါတယ္။” လို႔ နယူးေယာက္ျမိဳ႕အေျခဆိုက္ (HRW) ေခၚ လူ႔အခြင့္အေရးေစာင့္ၾကည့္မွဳအဖြဲ႔ရဲ႕ ျမန္မာျပည္ေရးရာ ကြ်မ္းက်င္သူ ေဒးဗစ္ မတ္သီးေအဆင္က ေျပာပါတယ္။ အခ်ိဳ႕ေသာ ကိစၥေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက နက္နက္ရွိဳင္းရွိဳင္းကို ျဖစ္ပ်က္ေနတာပါ။ အခ်ိဳ႕ေသာ အေျခအေနေတြကိုေတာ့ မီဒီယာေတြနဲ႔ တက္ၾကြလွဳပ္ရွားသူ အုပ္စုေတြက သတင္းေပးပို႔ပါတယ္။
ႏိုင္ငံလံုးဆိုင္ရာ ေထာက္လွမ္းေရးက ျပစ္မွတ္ေတြကို ရည္ရြယ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ေနတုန္းပါ။ ဒါကို မတ္သီးေအဆင္ကေတာ့ “မူမမွန္တဲ့ဗီဇအထံု” လို႔ သမုတ္ခဲ့ပါတယ္။ သူက – “လ်ိဳ႕၀ွက္ရဲသားေတြက အသြင္ကူးေျပာင္းေရးမွာ ေနာက္ဆံုးမွ ပါ၀င္လာမယ့္ (လူစားမ်ိဳးပဲ)။ အထူးသျဖင့္ သူတို႔ ႏွိပ္စက္ခဲ့တဲ့ သူေတြ၊ ႏုိင္ငံေရးအက်ဥ္းသားေဟာင္းေတြ၊ တက္ၾကြလွဳပ္ရွားသူေတြဟာ ဒီအသြင္ကူးေျပာင္းေရးမွာ ဗဟိုခ်က္မက ပါ၀င္ေနတဲ့ အခါမ်ိဳးမွာ (ဒီလူေတြက ေနာက္ဆံုးတန္းကမွ ပါ၀င္ၾကပါတယ္။)” လို႔ ဆိုပါတယ္။
ဒါ့ျပင္သူက – “အခုအခါမွာ သူတို႔အတြက္ စိန္ေခၚမွဳက သူတို႔လိုက္ၿပီးေစာင့္ၾကည့္ရမယ့္ လူတန္းစားက အရမ္းကို မ်ားျပားလာတာပဲျဖစ္တယ္။ ဗမာေတြေရာ၊ ႏိုင္ငံျခားသားေတြေရာပဲ။ ဒါ့ျပင္ သူတို႔ေဆာင္ရြက္ရမယ့္ မေသခ်ာတဲ့ အမွဳအခင္းေတြနဲ႔ ရွဳပ္ေထြးလွတဲ့ ႏုိင္ငံေရး (ေပၚလစီ) အစီအစဥ္ေတြလည္း ရွိေနေသးတယ္။ ၂၀၁၁ မတိုင္ခင္က ရဲ၊ တရားရံုးနဲ႔ စစ္တပ္က သူတို႔ကို ဆန္႔က်င္သူေတြအတြက္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးကို ဗန္းျပႏုိင္ၾကတာေပါ့။ ဒီလိုဗန္းျပၿပီးပဲ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို ျခိမ္းေျခာက္မယ္၊ ေ၀ဖန္သူေတြကို ေထာင္ထဲထည့္တယ္။ ဒီလိုအလုပ္ေတြ ဆက္မလုပ္ဖို႔ သူတု႔ိဆီမွာ အစီအစဥ္မရွိတာေၾကာင့္ (ဂ်ာနယ္လစ္ေတြနဲ႔ ေ၀ဖန္သူေတြ) သတိထားၾကရမွာေပါ့။” လို႔ ေျပာပါတယ္။
ေျမယာကိစၥတက္ၾကြလွဳပ္ရွားသူ ကို၀င္းခ်ိဳကေတာ့ ဒါမ်ိဳး ျပႆနာေတြကို သူ႔နည္းသူဟန္နဲ႔ ေျဖရွင္းေနပါတယ္တဲ့။ သူက အခုလိုေျပာျပပါတယ္။
“ကြ်န္ေတာ္က သူတို႔က ကြ်န္ေတာ္ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ အားလံုး ေျပာျပလိုက္တာပဲ၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ေတာ့မယ္ဆိုရင္ SB ကို ဖုန္းဆက္ျပီး ဘယ္ေနရာ ဘယ္အခ်ိန္ဆိုတာ ေျပာလုိက္တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္ေနာက္ သူတို႔ (ေနာက္ဆံတင္းၿပီး) မလိုက္ေတာ့ဘူးေလ။ သူတို႔ အားလံုးသိၿပီးျပီပဲ။” ကို၀င္းထိန္ကေတာ့ မၾကာခဏ ရန္ကုန္ျပင္ပကို ခရီးထြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ အေၾကာင္းရင္းကေတာ့ အာဏာပါ၀ါနဲ႔ ခ်မ္းသာၾကြယ္၀သူမ်ားရဲ႕ လယ္ယာေျမအသိမ္းခံ လယ္သမားမ်ားအေရးအတြက္ ဦးေဆာင္ဦးရြက္ျပဳ ေဆာင္ရြက္ေပးဖို႔ပါပဲ။
ေဒသဆိုင္ရာ ရဲေတြမွာေတာ့ သူတို႔ကိုယ္ပိုင္ ေထာက္လွမ္းေရးေအးဂ်င့္ေတြ ရွိပါတယ္။ မိတၳီလာမွာ AP သတင္းေထာက္ေတြကို ေနာက္ကလိုက္ တဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးသမားတစ္ေယာက္က ဦး၀င္းထိန္(NLD အမတ္) ကို အဲဒီျမိဳ႕မွာပဲ လြန္ခဲ့တဲ့ လအနည္းငယ္က ေနာက္က လိုက္ခဲ့တယ္လို႔ ၀န္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆိုတာေတာ့ မေျပာပါဘူး။ မိတၳီလာမွာ အဓိကရုဏ္းျဖစ္ေတာ့ ရဲေတြ အာဏာပိုင္ေတြက ဟန္႔တားဖို႔ ပ်က္ကြက္တာနဲ႔ပတ္သတ္ၿပီး ဦး၀င္းထိန္က အကၡရာအက်ဆံုး (သိရွိထားသူ) လည္းျဖစ္ပါတယ္။
စစ္ေတြမွာ မြတ္စလင္မိသားစုေတြဆီ AP သတင္းေထာက္ေတြသြားေတာ့လည္း ဒါဇင္၀က္ေလာက္ရွိတဲ့ ရဲေတြက ရိုင္ဖယ္ေတြကိုင္ၿပီး ေနာက္ကေန တလွမ္း ခ်င္းဆီ လိုက္လာၾကတယ္။ သူတို႔ကၾကားသမွ်ကို မွတ္စုထဲ ေရးၾကတယ္။ ေနစရာေပ်ာက္ခဲ့တဲ့ သူေတြကို အင္တာဗ်ဴးလုပ္ေတာ့လည္း ရဲအရာရွိ တစ္ေယာက္ ရပ္ေနခဲ့တယ္။ ျပီးေတာ့မွ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို ဘယ္သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးတာလဲ၊ ဘာေတြေမးသလဲ စသျဖင့္ စစ္လားေဆးလား လုပ္ပါတယ္။
ဒီႏွစ္အေစာပိုင္းကေတာ့ မူးယစ္တုိက္ဖ်က္ေရးဘက္က ရဲသားသံုးေယာက္က AP သတင္းေထာက္အဖြဲ႔ ကုလ မူးယစ္ေအဂ်င္ဆီနဲ႔အတူ ၾကမ္းတမ္းတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္အေရွ႕ပိုင္း ေတာင္တန္းေတြကိုျဖတ္ၿပီးခရီးသြားေတာ့ ေနာက္ကေန လုိက္ခဲ့ၾကေသးတယ္။
သူတို႔ကေတာ့ ဒီအရပ္ေတြမွာ ဆယ္စုႏွစ္မ်ားစြာ တုိင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြရွိတာေၾကာင့္ ဂ်ာနယ္လစ္ေတြ လံုျခံဳေရးအတြက္ လိုက္ရတာပါလို႔ ဆိုပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ဂ်ာနယ္လစ္ေတြကို ရြာသားေတြနဲ႔ အင္တာဗ်ဴးလုပ္တဲ့အခါတိုင္း ဗီြဒီယို မွတ္တမ္းတင္တယ္။ ညတိုင္း အဲဒီရဲေတြက လက္ေရးမူနဲ႔ေရးထားတဲ့ အစီရင္ခံစာေတြကို ဖက္ဆ္သံုးၿပီး ေနျပည္ေတာ္ဌာနခ်ဳပ္ကို အစီရင္ခံၾကတယ္။
ရဲအၾကီးအကဲ ေမဂ်ာ ေဇာ္မင္းဦးကို ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္သလဲေမးေတာ့ “ကြ်န္ေတာ္တို႔က ခင္ဗ်ားတို႔ ဘာေတြလုပ္တယ္ဆိုတာ မွတ္တမ္းသိမ္း ထားခ်င္တယ္၊ ဘယ္သူေတြနဲ႔စကားေျပာလဲ၊ ဘာစားလဲ စသျဖင့္ေပါ့၊ ခင္ဗ်ားတို႔က ကြ်န္ေတာ္တို႔ ဧည့္သည္ေတြေလ” လို႔ ဆိုပါတယ္။
