Blog

ဇန္နဝါရီ ၂၉၊ ၂၀၁၃
M-Media- Blog က႑
အိမ္ေဝးသူ

” သင္..ေသျပီး ပုပ္ေဆြးသြားတာနဲ ့သင့္ကို အမ်ားက ေမ့ေလ်ာ့ သြားတာမ်ိဳး  ျဖစ္ေစခ်င္ရင္ ဖတ္သင့္ဖတ္ထိုက္တာ.. .ေရးသင့္ေရးထိုက္တာ… လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြ လုပ္ခဲ့ပါ ” ( Benjamin Franklin )

ကမၻာသမိုင္းမွာ အၾကီးအက်ယ္ အခမ္းအနားဆံုး ပန္းသီးသံုးလံုး ရွိခဲ့ပါတယ္….တနည္းအားျဖင့္ ကမၻာၾကီးကို ေျပာင္းလဲ ေစတဲ့ ပန္းသီး သံုးလံုး ဆိုလည္း မမွားပါဘူး…အဲဒီ ပန္းသီး သံုးလံုးကေတာ့…

•     ကမၻာဦး ဖခင္ၾကီး အာဒမ္ရဲ့ ပန္းသီး… (ဘာသာေရး ရွဴ ့ေထာင့္မပါ)
•     နယူတန္ရဲ့ ပန္းသီး…
•     Steve Jobs ရဲ့ ပန္းသီးပါပဲ…

 

ပန္းသီး သံုးလံုးထဲက ေနာက္ဆံုး တစ္လံုး ျဖစ္တဲ့ Steve Jobs အေၾကာင္းနဲ ့ဆက္စပ္တာေတြကို တင္ျပလိုပါတယ္… Apple Computer နဲ ့Pixar Animation Studios မွာ CEO အျဖစ္ တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ျပီး ကမၻာ့အေက်ာ္ၾကားဆံုး ( တတိယေျမာက္ ပန္းသီး ) လူသားျဖစ္တဲ့ Steve Jobs က ၂၀၀၅ ဇြန္လ ၁၂ရက္ ေန ့မွာ ကမၻာ့အေကာင္းဆံုး တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခု ျဖစ္တဲ့ Stanford University မွာ ေျပာၾကားခဲ့တဲ့ မိန္ ့ခြန္းပါ… သူက အဲဒီ မိန္ ့ခြန္းမွာ သူ ့ဘဝရဲ ့ အဓိကက်တဲ့ အခ်ိဳးအေကြ ့သံုးခု အေၾကာင္းနဲ ့အဲဒီ အခ်ိဳးအေကြ ့ေတြ အေပၚ သူ ဘယ္လို လက္ခံ က်င့္သံုးခဲ့တဲ့ အေၾကာင္း ရွင္းျပသြားပါတယ္….အဲဒီ အခ်ိဳးအေကြ ့သံုးခုကေတာ့…

(၁) ဆက္စပ္ပံုေဖာ္ျခင္း ( Connecting the Dots )
(၂) ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ဆံုးရွံဳးမွဳ ( Love & Loss )
(၃) ေသျခင္းတရား ( Death )

မိန္ ့ခြန္း

ကမၻာ့အေကာင္းဆုံး တကၠသိုလ္ႀကီးတစ္ခုရဲ့ ဘြဲ႔ရ ေမာင္မယ္မ်ားကို ေတြ႔ဆုံ စကားေျပာခြင့္ ရတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူမိေၾကာင္း ကြ်န္ေတာ္ ေျပာပါရေစ။ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တကၠသိုလ္ဘြဲ႔ရ တစ္ေယာက္မဟုတ္တဲ့အျပင္ ဒီေန ့လို ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ အခမ္းအနားဆိုတာ ဒါ ပထမဆံုး တက္ဖူးျခင္းပါ။ ဒီေန ့အခမ္းအနားမွာ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝ မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာ သံုးခုကို ေျပာျပခ်င္ပါတယ္… မိန္႔ခြန္း အရွည္ႀကီးလည္း မဟုတ္ပါဘူး. ၾကီးက်ယ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြလည္း မဟုတ္ရပါဘူး…
ရိုးရုိးရွင္းရွင္း ဇာတ္လမ္းသုံးပုဒ္ ထဲပါ။

ဇာတ္လမ္း (၁) ဆက္စပ္ပုံေဖာ္ျခင္း (Connecting the Dots )

တကယ္ေတာ့ Reed ေကာလိပ္ မွာ ကြ်န္ေတာ္ ေက်ာင္းတက္ခဲ့တာ ေျခာက္လထဲပါ…ျပီးေတာ့ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ပါတယ္.. ဒါေပမဲ့ ေက်ာင္းကမခြါႏိုင္ေသးပဲ ေနာက္တစ္ႏွစ္ခြဲေလာက္ အတန္းေတြဆက္တက္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္ ေက်ာင္းထြက္ခဲ့ရတယ္ ထင္ပါသလဲ???

ဒီ အေၾကာင္းကိုေျပာရရင္ ကြၽန္ေတာ္မေမြးခင္ အခ်ိန္ကစၿပီး ေျပာျပရမွာပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ကိုယ္ဝန္ ရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ အေမဟာ အိမ္ေထာင္ မရွိေသးတဲ့ ဘြဲ႔လြန္ေက်ာင္းသူ တစ္ေယာက္ပါ။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးစားဖို႔ ေပးလိုက္မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးစားမယ့္ မိဘမ်ားဟာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္ေတြသာ ျဖစ္သင့္တယ္လို႔ အေမ့ စိတ္ထဲမွာ အႀကီးအက်ယ္ စြဲေနခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္လဲ ဥပေဒပညာရွင္ တစ္ေယာက္နဲ႔ သူ႔ဇနီးတို႔က ကြၽန္ေတာ့္ကို ေမြးၿပီးၿပီးခ်င္း လႊဲယူလိုက္ဖို႔ ႀကိဳတင္ စီစဥ္ထားခဲ့ပါတယ္။ ျဖစ္ခ်င္ေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ကို “အူဝဲ”ဆိုၿပီး ေမြးလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူတို႔က မိန္းကေလးမွ လိုခ်င္ပါတယ္လို႔ စိတ္ေျပာင္း သြားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္မို႔ အခ်ိန္မေတာ္ ညႀကီး သန္းေခါင္မွာ ေမြးစား မိဘေလာင္း တန္းစီစာရင္းထဲက ကြၽန္ေတာ့္မိဘမ်ားကို ဖုံးဆက္ခဲ့ပါတယ္။

“ဒီမွာ မေမွ်ာ္လင့္ဘဲ ေယာက်္ားေလး တစ္ေယာက္ ရထားတယ္။ ယူမလား…” တဲ့။ မိဘမ်ားကလဲ “သိပ္ယူတာေပါ့…” တဲ့။
အဲဒီလို ေပးလိုက္ၿပီးမွ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ အေမဟာ ဘြဲ႔ရပညာတတ္မဟုတ္တာ၊ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ အေဖဟာလဲ အထက္တန္းေက်ာင္းေတာင္မွ မေအာင္တာကို ကြၽန္ေတာ့္ ေမြးမိခင္က သိသြားတာပါ။  ေမြးမိခင္ဟာ ေမြးစားစာခ်ဳပ္မွာ သေဘာတူေၾကာင္း လက္မွတ္ထိုးမေပးခဲ့ပါဘူး။ ေနာင္လေပါင္း အေတာ္ၾကာၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ မိဘေတြက
ကြၽန္ေတာ့္ကို “တကၠသိုလ္ ထားေပးပါ့မယ္…” လို႔ ကတိေပးမွ ေမြးမိခင္က စိတ္ေလ်ာ့ၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပးခဲ့တာပါ။

ေနာင္ ၁၇ ႏွစ္ အၾကာမွာေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္ဟာ အဆင္အျခင္ ကင္းမဲ့စြာနဲ႔ Stanford တကၠသိုလ္နီးပါး စားရိတ္ႀကီးတဲ့ တကၠသိုလ္ကို ေ႐ြးခဲ့ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ တတၠသိုလ္ ပညာေရးအတြက္ အေျခခံလူတန္းစား မိဘမ်ားရဲ့ စုေငြေတြ အားလုံးကို ကြၽန္ေတာ္ သုံးမိရက္သား ျဖစ္သြားပါတယ္။  ေနာက္ေျခာက္လ အၾကာမွာေတာ့ ဒီပညာ ေရးဟာ တကယ္ေပးရတာနဲ႔ တန္တယ္လို႔ ကြၽန္ေတာ္ မထင္ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္က ကြၽန္ေတာ့္မွာ ဘဝရည္ မွန္းခ်က္ဆိုတာ မ႐ွိခဲ့ပါဘူး။ တတၠသိုလ္ပညာေရးကေနၿပီး ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ ဘဝ ရည္မွန္းခ်က္ကို ဘယ္လိုလုပ္ၿပီး အေျဖထုတ္ေပးႏိုင္မယ္ ဆိုတာလဲ စဥ္းစားလို႔ မရခဲ့ပါ။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ မိဘေတြရဲ့ တစ္သက္စာစုေငြကို တကၠသိုလ္မွာလာၿပီး ၿဖဳန္းေနတာပါပဲ။

ဒါနဲ႔ ကြၽန္ေတာ္လဲ တကၠသိုလ္ကထြက္ဖို႔  ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္… အခ်ိန္က်ရင္အားလုံး အဆင္ေျပ သြားမွာပါလို႔ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး လုပ္ခဲ့တာပါ။  အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေၾကာက္ေၾကာက္နဲ႔ လုပ္ခဲ့တာပါ။

ခု ျပန္စဥ္းစား ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာ ကြၽန္ေတာ့္ရဲ့ အေကာင္းဆုံး ဆုံးျဖတ္ခ်က္ တစ္ခုပါ။ ေက်ာင္းက ထြက္လိုက္တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္းဘဲ မတက္ခ်င္ဘဲ တက္ေနရတဲ့ အတန္းေတြကို တက္စရာ မလိုေတာ့တာေၾကာင့္ တက္ခ်င္ စရာေကာင္းတဲ့ အတန္းေတြထဲမွာ ဝင္ထိုင္ ေက်ာင္းသား လုပ္ခဲ့ပါတယ္။

ဒီဇာတ္လမ္းမွာ ကဗ်ာဆန္တာေတြေရာ ကဗ်ာမဆန္တာ ေတြေရာ ပါပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္မွာ ေနစရာ အခန္းမရွိေတာ့ပါဘူး။ ဒီေတာ့ ကြၽန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ့အခန္း ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။ Coke ပုလင္းေတြကို လိုက္စုၿပီး ျပန္အပ္လို႔ရတဲ့ တစ္ပုလင္း ၅ ဆင့္ဆိုတဲ့ပိုက္ဆံနဲ႔ ဗိုက္ျဖည့္ရပါတယ္။ တနဂၤေႏြေန႔ ညတိုင္း ခုႏွစ္မိုင္ လမ္းေလွ်ာက္ၿပီး Hare Krishna ဟိႏၵဴဘုရားေက်ာင္းမွာ ထမင္းတနပ္ အဝ သြားစားရပါတယ္။ စားလို႔ အင္မတန္ေကာင္းပါတယ္။

စူးစမ္းလိုစိတ္ ေနာက္လိုက္ရင္း၊ စိတ္ထဲမွာ ေပၚလာတာေတြကို လိုက္လုပ္ရင္း ႀကဳံႀကိဳက္ခဲ့တာ အေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အဖိုးမျဖတ္ ႏိုင္တဲ့ အေတြ႔အႀကဳံေတြ ျဖစ္လာခဲ့ပါတယ္။ ဥပမာေလးတစ္ခု အေနနဲ ့ေျပာျပရရင္ေတာ့….

အဲဒီ အခ်ိန္က Reed ေကာလိပ္ မွာရွိတဲ့ စာလုံးအလွေရးနည္း သင္တန္းဟာ တစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ အေကာင္းဆုံး သင္တန္းပါ။ တကၠသိုလ္နယ္ေျမ တစ္ခုလုံးမွာ ရွိသမွ် ပိုစတာေတြ၊ စာတန္းေတြ၊ နာမည္ေတြဟာ အင္မတန္လွပတဲ့ လက္ေရးစာလုံးေတြနဲ႔ ျခယ္သထားပါတယ္။ ေက်ာင္းက ထြက္လိုက္ၿပီ ဆိုေတာ့ ပံုမွန္သင္တန္းေတြ တက္စရာ မလိုေတာ့တဲ့ ကြၽန္ေတာ္ဟာ စာလုံးအလွ ေရးနည္း သင္တန္းကို ဝင္တက္ၿပီး အတတ္သင္ခဲ့ပါတယ္။ စာလုံးပုံစံေတြထဲမွာ Serif စာလုံးပုံ၊ San Serif စာလုံးပုံေတြ အေၾကာင္းကို သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ စာလုံးတစ္လုံးနဲ႔ တစ္လုံးၾကားမွာ ဘယ္လို အနီး အေဝးျခားတယ္ဆိုတာ ေလ့လာခဲ့ပါတယ္။

စာလုံးေရးနည္း ပညာရဲ့ နက္႐ိႈင္းမႈကို ေတြ႕ရွိခဲ့ပါတယ္။ ဒီပညာရပ္ဟာ အင္မတန္လွပတဲ့၊ သမိုင္းဝင္တဲ့၊ အႏုပညာေျမာက္ၿပီး၊ သိဎၸံနည္းနဲ႔ စူးစမ္းလို႔ မရတဲ့ ပညာပါ။ဒီပညာရပ္က ကြၽန္ေတာ့္ကို ၫိႈ႕ယူ ဖမ္းစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေတြကို ကြၽန္ေတာ့္ဘဝမွာ ဘယ္လို လက္ေတြ႕ အသုံးဝင္မလဲဆိုတာကိုေတာ့ ေမွ်ာ္လင့္ မထားခဲ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ အၾကာမွာ ပထမဆုံး Macintosh ကြန္ပ်ဳတာကို ဒီဇိုင္းဆြဲတဲ့ အခါမွာေတာ့ ဒီပညာရပ္ကို ျပန္လည္ၿပီး သတိရလာခဲ့ပါတယ္။ ဒီပညာရပ္ကို အစြမ္းကုန္သုံးျပီး Mac ကို ဒီဇိုင္းလုပ္ခဲ့တာပါ။ Mac ဟာ ကမၻာ့ပထမဦးဆုံး စာလုံးအလွေတြ သုံးတဲ့ PC ကြန္ပ်ဳတာပါ။ တကၠသိုလ္က ဒီသင္တန္းကိုသာ ကြၽန္ေတာ္ မတက္ခဲ့ရင္ Macintosh ကြန္ပ်ဳတာ မွာ အင္မတန္ ေသသပ္ၿပီး အစိပ္အက်ဲ အခ်ိဳးက် လွပတဲ့ စာလုံးေတြ ထည့္ေပးႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ၿပီးေတာ့ Windows ဆိုတာကလဲ Mac က စာလုံးေတြကိုဘဲ ကူးခ်ထားတာဆိုေတာ့ PC ေတြေပၚမွာ စာလုံးအလွ ေပၚထြက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ဘူး လို႔ေတာင္ ေျပာေကာင္း ေျပာႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ကြၽန္ေတာ္ ေက်ာင္းမထြက္ခဲ့ရင္ စာလုံးအလွသင္တန္းကို တက္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါ။ ဒီသင္တန္းကို ကြၽန္ေတာ္ မတက္ခဲ့ရင္ PC ေတြေပၚမွာ စာလုံးလွလွ ေလးေတြ ရွိေကာင္းမွ ရွိမွာပါ။ မွန္ပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ္တကၠသိုလ္ တက္ေနစဥ္အခါကေတာ့ အနာဂါတ္ကို ႀကိဳျမင္ၿပီး ဒီအက်ိဳး အေၾကာင္းေတြကို ဆက္စပ္ ပုံေဖာ္ၾကည့္ဖို႔ဆိုတာ ဘယ္ျဖစ္ႏိုင္ပါ့မလဲ။

ေနာင္ ၁၀ ႏွစ္ၾကာအၿပီး အတိတ္ကို ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဒီဆက္စပ္မႈေတြကို ရွင္းရွင္းႀကီး ေတြ႔ေနရပါတယ္။ ထပ္ေျပာရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေ႐ွ႕အနာဂါတ္မွာ ဘာေတြ ဘယ္လို ဆက္စပ္ပုံေပၚလာမယ္ဆိုတာကို ကြၽန္ေတာ္တို႔ မျမင္ႏိုင္ပါ။ ေနာက္ျပန္ ၾကည့္မွသာ ဆက္စပ္မႈေတြကို ေတြ႔ႏိုင္တာပါ။ ဒါေၾကာင့္မို႔ ဘြဲ႕ရ ေမာင္မယ္တို႔ေတြဟာလဲ အနာဂါတ္မွာ ျဖစ္ရပ္ေတြ ဆက္စပ္ၿပီး ပုံေပၚလာလိမ့္မယ္လို႔ ယံုၾကည္ ထားရပါလိမ့္မယ္။ ဘြဲ႕ရ ေမာင္မယ္တို႔တေတြဟာ မိမိရဲ့ ရင္တြင္း ခံစားခ်က္ကို ယံုၾကည္မႈရွိပါ။ ကံစီမံ တယ္ဆိုတာ ယံုပါ။ ကံ၏ အက်ိဳးဆိုတာ ယံုပါ။ ( ဒီေနရာမွာ ကံဆိုတာ အလုပ္ ကို ကုိယ္စားျပဳပါတယ္ )

တစ္ခုခုကိုေတာ့ ယံုပါ။ ဒီယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ ကြၽန္ေတာ္ ေခ်ာက္က်ခဲ့ရတယ္ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိခဲ့ပါ။ ကြၽန္ေတာ့္ဘဝကို အႀကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တာ ဒီ ယံုၾကည္ခ်က္ေၾကာင့္ပါပဲ။

Sources:
http://news.stanford.edu/news/2005/june15/jobs-061505.html

http://www.productdesignfunda.com/chit-chat/624-three-apples-which-changed-the-world-adam-eve-newton-steve-jobs
————————————————————————————————————————-

ဆက္စပ္ပံုေဖာ္ျခင္း ႏွင့္ အေတြး အပိုင္းအစ မ်ား
(၁)  တကယ္ေတာ့ ဘဝကို လြယ္လြယ္နဲ ့သာ အရွံုဳးေပးၾကစတမ္းဆို Steve Jobs က ပိုျပီး လြယ္လြယ္နဲ ့ အရွံဳးေပးခဲ့မွာပဲ… လူမျဖစ္ခင္ကတည္းက မိခင္ရင္းရဲ ့ရင္ခြင္နဲ ့ေဝးရာမွာ လူလားေျမာက္ဖို ့ ဇာတာပါလာတယ္… မိခင္ရင္းရဲ႔ ရင္ခြင္နဲ႔ေဝးသူ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဟာ ဆိုးသြမ္းတတ္ၾကေပမယ့္ သူကေတာ့ မိမိကိုယ္ကို ထိန္းေက်ာင္းႏိုင္ခဲ့ပါတယ္…… [ ဒီေလာက္ ကမၻာေက်ာ္မယ့္ ကေလးကို ေမြးခဲ့တဲ့ မိခင္ရင္း အေနနဲ ့သူမ သားကို စြန္ ့ပစ္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေနာင္တ ရမိမယ္လို႔လည္း ေတြးမိပါတယ္…Steve Jobs အေနနဲ ့လည္း သူ႔ကို ေကြ်းေမြးေစာင့္ေရွာက္ဖို ့အခက္အခဲရွိလို႔ သူတစ္ပါးကို စာခ်ဳပ္စာတမ္းနဲ ့အျပီးအပိုင္ လႊဲျပီးေမြးစားခြင့္ ေပးခဲ့တဲ့ ေမြးမိခင္ကို ဘယ္လိုမ်ား သေဘာထားလိုက္ေလမလဲ ?.. ျပီးေတာ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ေမြးမိခင္က သူ ့သားကို သူတစ္ပါး လက္ထဲ အပ္တာေတာင္ ပညာတတ္သည့္ မိဘထံကိုသာ အပ္တာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္  သူမ မျပဳစု မပ်ိဳးေထာင္ႏိုင္ခဲ့ေပမယ့္ သူမ သားကို ပညာတတ္ ျဖစ္ေစခ်င္ေၾကာင္း သိရပါတယ္…ပစ္စလတ္ခတ္ ေပးခဲ့တာ မဟုတ္မွန္း ေသခ်ာခဲ့တယ္…တျပိဳင္နက္တည္း သူ ့ဆီမွာ အေဖအရင္းဆိုတာလည္း လက္ညွဳိးထိုးျပစရာ မရွိခဲ့ပါ…  (အေနာက္တိုင္းယဥ္ေက်းမွဳ တစ္စိတ္တစ္ပိုင္းအရ သီးသန္ ့ေယာက္်ားယူထားျခင္း မဟုတ္ေသးတဲ့့ အခ်ိန္ျဖစ္တဲ့အတြက္ ဘယ္သူနဲ ့ရတဲ့ ကေလးပါဟု မေျပာႏိုင္ေသးပါ) ]

(၂)  ၁၇ ႏွစ္အရြယ္မွာ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ေရြးခ်ယ္စရာ လမ္းေၾကာင္း ေပ်ာက္ေနခဲ့တယ္….ဝါသနာ မပါတာကိုေတာ့ အတင္း ဇြတ္မလုပ္ေနခဲ့ဘူး… ျပီးေတာ့ အေလမလြင့္ခဲ့ဘူး..အေပအေတ မလုပ္ခဲ့ဘူး… အနည္းဆံုး သူဝါသနာပါရာေတြေတာ့ လုပ္ေနခဲ့တယ္…အဲဒီလို ဝါသနာ ပါရာကို သင္ၾကားခဲ့ျခင္း သူ ့ဘဝကိုသာ မက လူ ့သမိုင္းကိုပါ အၾကီးအက်ယ္ ေျပာင္းလဲေစခဲ့တယ္….

(၃)  စာလံုးအလွေရးနည္းသင္တန္းမွာ သင္ခဲ့တဲ့   စာလံုးအလွေတြကို Mac မွာ အံဝင္ခြင္က် ဆက္စပ္ျပီး သံုးႏိုင္တာကို ၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ သူ ့ရဲ ့ဆက္စပ္ခ်တတ္မွဳက ခ်ီးက်ဴးစရာလို ့ေျပာလို ့ရပါတယ္…

(၄)  သူက သူဘာလုပ္ရမလဲ ဆုိတာကို သိေနခဲ့တယ္…ျပီးေတာ့ သူလုပ္မယ့္ အလုပ္ ေအာင္ျမင္ရမယ္လို ့ယုံၾကည္မွဳ ရွိတယ္ အေျခအေနနဲ ့လိုက္ျပီး ေျပာင္းလဲတယ္…ေျပာင္းလဲဖို ့အတြက္ ေၾကာက္ရြံ ့ မေနခဲ့ဘူး…တြန္ ့ဆုတ္မေနခဲ့ဘူး…. ယံုၾကည္ခ်က္ ျပင္းျပင္းျပျပ ဆိုတာမ်ိဳးကို အသက္ ၂၀ မတိုင္ခင္ကတည္းက တိတိက်က် ရွိေနခဲ့ျပီးသား ျဖစ္တယ္…

(၅)  အသက္၂၀ မျပည့္ခင္ အရြယ္မွာ ဘဝကို ခက္ခက္ခဲခဲ ရင္ဆိုင္ခဲ့ေပမယ့္ အသက္ ၂၃ ႏွစ္မွာ ေဒၚလာ ၁ သန္းတန္တဲ့ လူ…  အသက္ ၂၄ ႏွစ္မွာ ေဒၚလာ ၁၀ သန္းေက်ာ္တန္တဲ ့လူျဖစ္ခဲ့ျပီး…အသက္ ၂၅ ႏွစ္မွာေတာ့ ေဒၚလာ သန္း ၁၀၀ တန္တဲ့ လူ အျဖစ္.. ကိုယ့္ကိုယ္ကို သတ္မွတ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္…. ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရာ…ကိုယ့္လက္ရွိ ေရာက္ေနတဲ့ အသက္အရြယ္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ဘယ္ေလာက္တန္ျပီလဲ လို ့သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေျပာႏိုင္ျပီလား…???

(၆)  တကယ္ေတာ့ ဆက္စပ္ပံုေဖာ္ျခင္းဆိုတာ အတိတ္က အေျခအေန တစ္ခုနဲ ့လက္ရွိ ပစၥဳပၸန္ အေျခအေနတို႔ကို ျခားနားလိုက္ျခင္းတစ္မ်ိဳးလို ့ပဲကြ်န္ေတာ္ နားလည္မိတယ္… အဲဒီႏွစ္ခုကို ျခားနား လိုက္တာနဲ႔ အနာဂတ္ဆိုတာကုိ အနည္းဆံုးေတာ့ ေရးေရးေလးမဆို ပံုေဖာ္ႏိုင္မယ္လို ့ယူဆလို ပါတယ္… ျခားနား သံုးသပ္ျပီးသြားလို႔ ကိုယ့္အေျခအေနကို ကိုယ္တိတိက်က် သိရလို ့အတိတ္မွာ ေကာင္းတဲ့ လုပ္ေဆာင္မွဳမ်ိဳး ရွိခဲ့ရင္..ေကာင္းတာကို ဆက္လက္ ထိန္းသိမ္းျပီး.. ျပဳျပင္သင့္တာမ်ိဳး ဆုိရင္..အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ျပဳျပင္သင့္ပါတယ္..အဲဒီမွာ တစ္ခ်ိဳ ့က… စဥ္းစားေတြးေခၚ သံုးသပ္ျခင္းမရွိဘဲ လုပ္ကိုင္ၾကတယ္… တစ္ခ်ိဳ ့ကေတာ့….  အေတြးနဲ ့တင္အခိ်န္ကုန္သြားတယ္…အေတြးရဲ ့ေနာက္က အလုပ္(Action) ဆိုတာ လံုးဝ ပါ..မလာဘူး…

(၇)  ေနာက္ဆံုးတစ္ခ်က္ကေတာ့ Steve အေနနဲ ့ မတူညီတဲ့ အေျခအေနတိုင္းမွာ ပိုင္ဆိုင္ေနရတဲ့ ဘဝေပး ဆိုတာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ လက္ခံတတ္တယ္.. ဆိုလိုခ်င္တာက တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္အေနနဲ ့  မရပ္တည္ခဲ့ရလို႔ ဝမ္းနည္းမေနဘူး..အသိတရားနဲ ့အရွိတရား ကို ရင္ဝယ္ပိုက္ျပီး လုပ္သင့္ လုပ္ထိုက္တာေတြကို လုပ္တယ္.. လက္ရွိအေျခအေနဆိုတာကို လက္မခံတတ္ရင္ ( မိေအးႏွစ္ခါ နာ ) ဆိုသလို ႏွစ္ခါ ရွံဳးတတ္တယ္ဆိုတာကို သေဘာေပါက္ျပီးသားျဖစ္တယ္…

ကြ်န္ေတာ္တို ့ေရာ လက္ရွိ အေျခအေန ဆိုတာၾကီးကို ရဲရဲဝံ့ဝံ့ လက္ခံႏိုင္သလား..?
ေက်နပ္ႏိုင္သလား..?

ဒါမွ မဟုတ္ပိုမို ေကာင္းမြန္တဲ ့အေျခအေန တစ္ခုဆီကို ဦးတည္ ၾကိဳးစားေနသလား…?
ဒီအခ်က္ေတြကေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ဆင့္ပြား ေတြးမိသေလာက္ကို မွ်ေဝေပးျခင္းပါ…မည္သူမဆို လြတ္လပ္စြာ ကြဲလြဲပိုင္ခြင့္.. ယူဆပိုင္ခြင့္ ရွိပါတယ္….

(၂) ခ်စ္ျခင္းႏွင့္ ဆံုးရွံဳးမွဳ ( Love & Loss ) နဲ ့
(၃) ေသျခင္းတရား ( Death ) ဆိုတာကိုလည္း ဆက္လက္ေဖာ္ျပေပးခ်င္ပါတယ္…

( အိမ္ေဝးသူ )