Category: အားကစား

ဇူလိုင် ၂၄၊ ၂၀၂၃

M-Media 

အောင့်ထားပါအုံး

တစ်ချို့ကလေးတွေက ဘောလုံးသမားဖြစ်ဖို့ မွေးဖွားလာကြတယ်လို့ ပြောစမတ်ရှိတယ်။ ကျွန်တော်က အဲဒီလိုလူပါ။ ကျွန်တော့်ကို မွေးမယ့်ရက်က ၂၀၀၀ ခုနှစ် ဒီဇင်ဘာ ၂၅။ ဇာတာအရ ဘောလုံးသမားဖြစ်ဖို့ အလားအလာနည်းတယ်။ အဲဒီမှာ အဖေက ကြံဖန်တော့တာပဲ။ 

ကလေးကို မမွေးနဲ့အုံး လို့ အမေ့ကိုပြောတယ်

“ရှင်ဘာတွေပြောနေတာလဲ”

“(နှစ်ကုန်အောင်) ရက်နည်းနည်းလောက် အောင့်ထားလိုက်ပါ မိန်းမရေ”

အဲဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်(၂၀၀၁ ခုနှစ်မှာ) လူ့လောကထဲကို ရောက်လာခဲ့ပါတယ်။ 

စကားလုံးများ၏ အင်အား 

စကားလုံးတွေမှာ အင်အားရှိတယ်လို့ အဖေက ကျွန်တော့်ကို အမြဲပြောတယ်။ ကလေးဘ၀မှာ စိတ်ကူးတွေ ယဥ်ဖူးတယ်။ စိတ်ကူးယဥ်ရတာကို ကျွန်တော် ကြိုက်ပါတယ်။ ကျွန်တော် ကိုယ့်ကိုယ်ကို အမြဲပြောတာရှိတယ် 

“ဘရာဇီးလ်အသင်းအတွက် ငါ ကစားမယ်” 

“ရီးယဲလ်မက်ဒရစ်အသင်အတွက် ငါ ကစားမယ်”

“ချန်ပီယံလိဂ်ဖလား ငါ ယူမယ်” 

“ကမ္ဘာ့ဖလားမှာ ငါ ကစားမယ်”

ကျွန်တော့်အသက် ၁၀ နှစ်ပြည့် မွေးနေ့ကို Rodrygo Real Madrid ဆိုတဲ့ အမည်နဲ့ လုပ်ခဲ့ပါတယ်။

ပြန်ပေးဆွဲခံရတာလား

ဆာပေါ်လိုမြို့ အိုဆက်စ်ကိုရပ်ကွက် ကျွန်တော့်အိမ်နားက လမ်းပေါ်မှာ ကျွန်တော့်ထက်ကြီးတဲ့ ကလေးတွေနဲ့ ဘောလုံးကစားဖြစ်တယ်။ သူတို့က အကယ်ဒမီထွက်တွေ။ ကျွန်နော်က တော်တော်ငယ်သေးတော့ အကယ်ဒမီကို တက်လို့မရဘူး။ 

အသက် ၆ နှစ်အရွယ် တစ်ရက်မှာ အကယ်ဒမီနည်းပြက သူ့ကားရပ်ပြီး ကျွန်တော်တို့ကစားတာကို ကြည့်တယ်။ ပြိုင်ပွဲတစ်ခုအတွက် ကလေးတွေကို လိုက်စုနေတဲ့ အချိန် ဖြစ်လိမ့်မယ်။ 

သူက “ရော်ဒီရီဂို။ သွားကြရအောင်” လို့ပြောတော့ ကျွန်တော် ကောင်းကောင်းကစားရမယ်ဆိုတာ သိလိုက်ပါတယ်။ 

သူ့ကားထဲကို ကျွန်တော်၀င်ထိုင်လိုက်ပြီး ကားထွက်သွားတယ်။ ပြိုင်ပွဲအကြောင်းကို ကျွန်တော် စဥ်းစားပြီးလိုက်သွားတာ။ ၀မ်းကွဲညီအစ်ကိုနှစ်ယောက်က အနားမှာ ရှိနေတယ်။ ကျွန်တော် ကားတစ်စီးထဲ၀င်ပြီး ပျောက်သွားတော့ ပြန်ပေးဆွဲခံရပြီလို့ သူတို့ ထင်သွားတယ်။ 

ကျွန်တော့်အိမ်ကိုသွားပြီး အမေရ “ရော်ဒရီဂိုကို ဖမ်းသွားပြီ” လို့ သွားပြောတယ်။ အားလုံးက စိတ်ပူကုန်တာပေါ့။ 

ကျွန်တော်က နည်းပြနဲ့လိုက်သွားပြီး ဓာတ်ပုံတွေဘာတွေရိုက်၊ ပြိုင်ပွဲအတွက် စာရင်းသွင်းလိုက်တယ်။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အမေက ဆူပါလေရော 

“ဟဲ့ကောင်။ နင်ဘယ်သွားတာလဲ။ ရူးနေလား” 

“မဟုတ်ဘူးအမေ။ ကျွန်တော် နည်းပြနဲ့ လိုက်သွားတာပါ” 

အဲဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော် အကယ်ဒမီ စတက်ခွင့် ရခဲ့ပါတယ် 

ဇူလိုင် ၂၄၊ ၂၀၂၃

M-Media 

ဆော်ပေါ်လိုအသင်းသို့ 

အိုဆက်စ်ကိုအကယ်ဒမီ နည်းပြက ဆာပေါ်လိုအသင်းအတွက်လည်း နည်းပြလုပ်တယ်။ ကျွန်တော် အသက် ၈ နှစ်ရောက်တော့ ဆော်ပေါ်လိုအသင်းကို ရောက်ပြီး အသင်းသားဖြစ်လာပါတယ်။ 

ဆော်ပေါ်လိုအသင်းဟာ အသက် ၁၅ နှစ်ရောက်မှ အသင်းသားတွေကို ပြိုင်ပွဲ၀င်ကစားခိုင်းတယ်။ ကိုရင်သီယန်နဲ့ ဆန်းတို့စ်တို့က လူငယ်ခြေတက်တွေဟာ ပေါ်လစ္စတာပြည်နယ် ချန်ပီယံရှစ်ပြိုင်ပွဲမှာ ကစားနေကြပြီ။ ကျွန်တော်လည်း ကစားချင်လာတယ်။ 

ဖခင်ရဲ့ ဖွင့်ဟချက်

ကျွန်တော့်သား အသက် ၁၅ နှစ်အထိ စောင့်ရမှာလားပေါ့။ ကျွန်တော် တွေးမိတယ်။ တစ်ရက် ဆန်းတို့စ်အသင်းနဲ့ ဖူဆယ်တစ်ပွဲ ကစားရတယ်။ တစ်သင်းလုံးကို သူ သမလိုက်တာ။ 

ဆန်းတို့စ်နည်းပြတစ်ယောက်က ခင်ဗျားသားကို ကျွန်တော်တို့အသင်း မပို့ချင်ဘူးလား လို့ မေးလာတယ်။ 

“သိပ်တော့အဆင်မပြေဘူးဗျ အိုဆက်စ်ကိုမှာ သူ့အမေနဲ့ သူနေတာ။ ၂ နာရီလောက် ကားနဲ့လာရမှာ” ကျွန်တော်က ပြန်ပြောလိုက်တယ်။ 

“တစ်ချိန်လောက်ပဲ ခေါ်လာကြည့်ပါလား” လို့ နည်းပြက ပြောပါတယ်။ 

ကျွန်တော့်သားက အသက် ၉ နှစ်၊ ပြိုင်ဘက်တွေက ၁၁ နှစ် ဒါပေမယ့် သူအားလုံးကို လိမ်ခေါက်သွားတယ်။ ခင်ဗျားသားမှာ ဆန်းတို့စ်အသင်းစတိုင် ရှိတယ်လို့ နည်းပြက ပြောလာပါတယ်။ 

နေးမာ၊ ရော်ဘင်ဟိုနဲ့ ဂန်ဆိုတို့လို ကစားသမားတွေ ထွက်တာကြောင့် ဆန်းတို့စ်ကလည်း တော်တော်နာမည်ကြီးတာ။ 

ရော်ဒရီဂိုကလည်း အဖေ ကျွန်တော် အဲဒီအသင်းမှာ ကစားချင်တယ်ဗျာ ဆိုပြီး တကျီကျီပဲ 

ဆန်းတို့စ် ဇာတ်လမ်း 

ဆန်းတို့စ်ကို ၇ နာရီအရောက်သွားရမှာဆိုတော့ အမေကပဲ အားလုံး လုပ်ပေးတယ်။ 

မနက် ၄ နာရီဆို အမေနိုးပြီ။ အိပ်နေတဲ့ကျွန်တော့်ကို အင်္ကျီ၊ ဘောင်းဘီ၊ ခြေစွတ် အားလုံး၀တ်ပေးတယ်။ ကျောင်းအင်္ကျီကို ခေါက်ထည့်ပေးလိုက်တယ်။ ကားထဲကို ချီပြီးထည့်ပေးတယ်။ ကျွန်တော့်ခေါင်းအောက်မှာ ခေါင်းအုံးထည့်ပေးတယ်။ 

ကျွန်တော့်ဦးလေးက ဆန်းတို့စ်ကို ကားမောင်းပို့ပေးတယ်။ လမ်းမှာ ကျွန်တော်နိုးလာပြီး မုန့်စားတတ်တယ်။ လေ့ကျင့်ရေးပြီးရင် အိုဆက်စ်ကိုပြန်ပြီး ကျောင်းတက်ရတယ်။ ပြီးရင် ဆော်ပေါ်လိုမှာ ဖူဆယ်သွားကစားတယ်။ 

အမှန်ပြောရင် တော်တော်ကို ခက်ခဲခဲ့ပါတယ်။ 

ပြင်းပြသူ

ရည်မှန်းချက်တွေက ကျွန်တော့်ကို တွန်းအားပေးနေတယ်။ ကျွန်တော်စိတ်မပျက်ဘူး။ လေ့ကျင့်ရေးမသွားရရင် ကျွန်တော် စိတ်ဆိုးတယ်။ ဘောလုံးကို ထိလိုက်တာနဲ့ အခက်အခဲတွေအားလုံး လွင့်ပါးသွားပါတယ်။ 

ဆန်းတို့စ်မှာ အရွေးခံရတဲ့ အခြားကလေးတွေလည်း ရှိတယ်။ ဒါပေမယ့် လေ့ကျင့်ရေးလာဖို့ သူတို့မှာကားမရှိဘူး၊ ပိုက်ဆံမရှိဘူး။ အသင်းမှာလည်း လာမနေနိုင်ကြပါဘူး။ 

ကျွန်တော်ကြတော့ စားဖို့ရှိတယ်၊ စောင့်ရှောက်မယ့် မိသားစုလည်း ရှိပါတယ်။ ပြီးပြည့်စုံတာမျိုး မဟုတ်ရင်တောင် အိပ်မက်ကို အကောင်အထည်ဖော်ဖို့ လုံလောက်ခဲ့ပါတယ်။ 

(ဆက်ရန်—–)

၂၀၀၆ ကမ္ဘာ့ဖလားက ရော်နယ်ဒို၊ ကာကာ၊ အက်ဒရီယာနိုနဲ့ ရော်နယ်ဒင်ဟိုတို့ရဲ့နှစ်ပါ။ အဲဒီအချိန် ကျွန်တော်က အဖိုးရဲ့ကော်ဖီခြံမှာ အလုပ်လုပ်နေတုန်း။ အလုပ်သမားတွေကို ရေခဲချောင်းရောင်းတယ်။ သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ဂေါ်လီရိုက်တယ်။ မြစ်ထဲမှာ ရေဆင်းကူးတယ်။ မိုးရွာရင် မြစ်က ရေစီးသန်တော့ အဲဒီအချိန်ကို ကျွန်တော်တို့သူငယ်ချင်းတွေက ကြိုက်တယ်။ ထရပ်ကားတာယာယူသွားပြီး မျှောစီးကြတယ်။

တစ်ခေါက် ကျွန်တော့်ညီ ရေနစ်နေလို့ သွားကယ်ရသေးတယ်။ အနားလည်းရောက်ရော သူက ကျွန်တော့်ကို ရေထဲနှစ်ပြီး ရေပေါ်တက် အသက်ရှူ၊ ကျွန်တော်ကလည်း သူ့ပြန်နှစ်၊ အသက်ပြန်ရှူ လုံးထွေးပြီး နှစ်ယောက်လုံး နစ်နေကြတာ။ နောက်ဆုံး ခြေထောက်နဲ့ ကျွန်တော် ကန်လိုက်တဲ့အချိန် သူက ကျောက်တုံးတစ်ခုနားရောက်ပြီး လှမ်းကိုင်လိုက်နိုင်တယ်။ ကျွန်တော့်ဘ၀မှာ ခြေထောက်နဲ့ ကောင်းတာတစ်ခုကို ပထမဆုံး လုပ်ဖြစ်ခဲ့တာပါ။ ညင်ညင်သာသာတော့မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမယ့် လူတစ်ယောက်ရဲ့ အသက်ကို ကယ်တင်လိုက်နိုင်ပါတယ်။ 

Ref: The Players Tribune 

ပီအက်စ်ဂျီဟာ သွေးကွဲနေတဲ့အသင်း၊ စည်းလုံးမှုမရှိတဲ့ ကလပ်ဖြစ်တာကြောင့် ဒီအသင်းမှာကစားလည်း ဘာမှမထူးဘူးဆိုတာ ကျွန်တော် စဥ်းစားမိပါတယ်။ (ချန်ပီယံလိဂ်မှာ) ကျွန်တော်တို့ တက်နိုင်သလောက် လုပ်ပေးခဲ့တယ်။ ပြောချင်ရင် အသင်းတည်ဆောက်သူတွေ၊ လူစာရင်း စီစဥ်သူတွေကို သွားပြောကြပါ။ 

အမ်ဘက်ပေ (ပီအက်စ်ဂျီတိုက်စစ်မှူး)