ႏိုဝင္ဘာ၊ ၂ ၊ ၂၀၁၂
M-Media
ေရးသူ -တင္မင္းထြဋ္
၁၀တန္းေၿဖၿပီး ခါစေလာက္က ရန္ကုန္ဘူတာၾကီးရဲ ့ စာအုပ္အေရာင္းဆိုင္မွာ အေရာင္၀န္ထမ္းလုပ္တုန္းက အေၾကာင္းေလးတစ္ခုေပါ့။ သာမန္ရိုးက်ေလးပါပဲ။ ဘူတာၾကီးဆိုေတာ့ အနယ္အရပ္ရပ္ကို သြားမယ့္ ခရီးသည္ေတြ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္ကေန ရန္ကုန္ၿမိဳ ့ေတာ္ၾကီး ကို လာတဲ့ခရီးသည္ေတြနဲ ့ ၂၄နာရီ နီးပါး စည္းကားခဲ့တယ္။ အခုလို ေၿခာက္ကပ္ကပ္ၾကီးနဲ ့ အခ်ိန္ပိုင္းလာက္သာ စည္ကားတဲ့ေနရာ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို ့က စာအုပ္ဆိုင္ဆိုေတာ့ မုန္ ့ဆိုင္ေတြ – စားေသာက္ဆိုင္ေတြလို ့ေတာ့ ခရီးသည္ အစံုမလာၾကပါဘူး။ ေနာက္ၿပီး လြန္ခဲ့ေသာ ၁၅ႏွစ္ေလာက္ကလည္း အခုလို ဂ်ာနယ္ေတြ မ်ားစားစား မထြက္ေသးသလို ဂ်ာနယ္ေခတ္လည္း မဟုတ္ေသးဘူး။ ဂ်ာနယ္ေတြက တစ္ရက္ကို တစ္ေစာင္နီးပါးေတာင္ အသစ္မရွိေသးပါဘူး။ ႏွစ္ရက္ၿခား သံုးရက္ၿခားေလာက္ေတာင္ လက္ခ်ိဳးေရလို ့ရတဲ့ ဂ်ာနယ္ေတြပဲ ရွိေသးတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စာအုပ္ဖတ္တဲ့သူ ေတာ္ေတာ္ကို မ်ားေသးတယ္။ စာအုပ္ဆိုင္ အမ်ားစု ရပ္တည္ႏိုင္ၾကေသးတယ္။ အေထြေထြ စရိတ္ေတြကလည္း သိပ္မၾကီးေသးတဲ့ အတြက္ လူအမ်ားစု စာအုပ္ဘက္ကို ေၿခဦးလွည့္ႏိုင္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာ တစ္စတစ္စ ရုန္းကန္လာခဲ့ရတာ အမ်ားစုက စာအုပ္ေတြနဲ ့ အလွမ္းေ၀းခဲ့ၾကတယ္။ အခုခ်ိန္မွာ စာအုပ္တစ္အုပ္ရဲ ့ ေစ်းႏွဳန္းက အနည္းဆံုး ဒံေပါက္တစ္ပြဲစာ ၿဖစ္သြားခဲ့ၿပီ။
ဆက္ေၿပာရရင္ဗ်ာ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို အမ်ားဆံုး၀ယ္ယူအားေပးတာက သံဃေတာ္ေတြရယ္ မြတ္စ္လင္မ္မဟုတ္တဲ့ အၿခားအလႊာစံုက ပုဂၢိဳလ္ေတြရယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ မြတ္စ္လင္မ္အမ်ားစုကေတာ့ စာအုပ္ေတာင္ ၀င္မၿမည္းၾကပါဘူး။ မတတ္ႏိုင္တာမဟုတ္ဘူးေနာ္။ နားမလည္ၾကတာ။ ၁၀ေယာက္မွာ တစ္ေယာက္ေလာက္ပဲ ၀င္ၾကတာမ်ားတယ္။
ေနာက္ပိုင္း ဂ်ာနယ္ေခတ္ေရာက္ေတာ့လည္း အားကစားဂ်ာနယ္ကို တစ္ၿပိဳင္ထဲ ၃-၄ေစာင္ ၀ယ္ၾကပင္မဲ့ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ က်န္းမာေရးဆိုင္ရာတို ့ၾကေတာ့ ၀ယ္ဖို ့တြန္ ့ၾကပါတယ္။ အခုေနာက္ပိုင္း ၅ႏွစ္၆ႏွစ္မွာေတာ့ ဘယ္လို ့ လည္း မသိေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ ့ခဲ့တဲ့ အပိုင္းေလာက္အထိကေတာ့ အမ်ားအားၿဖင့္ အဲဒီလိုပါပဲ။ စာအုပ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘသာသာေရးက လြဲၿပီး တၿခားစာအုပ္ကေတာ့ မ၀ယ္တာမ်ားတယ္။ မ၀ယ္တာမ်ားေတာ့ မဖတ္ၿဖစ္ေတာ့ဘူးေပါ့။
အေရာင္းရဆံုးက ဗုဒၶဘာသာတရား စာအုပ္ေတြေပါ့။ အဲဒီတုန္းက ရသပိုင္းေတြကလည္း နံပါတ္(၂)မွာ ရွိေသးတယ္ ၊ အခုလို ဟာသနဲ ့အခ်စ္စာအုပ္ေတြက နံပါတ္ ၂ မဟုတ္ေသးဘူး။ တက္က်မ္းလို ့ပဲေခၚေခၚ စိတ္ဓါတ္ၿမင့္တင္ေရးဘဲ ေခၚေခၚ စာအုပ္ေတြလည္း ေရာင္းေကာင္းပါတယ္။ ဒီေတာ့ဗ်ာ အမ်ားဆံုးဆက္ဆံရတာက အနယ္နယ္ အရပ္ရပ္က ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ၊ တိုက္အုပ္ ဆရာေတာ္ေတြရယ္ ၊ စာသင္သားေတြ မ်ားပါတယ္။ ၀န္ထမ္း ၄ေယာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က လြဲၿပီး က်န္တာက ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြပါပဲ ။ အခုလိုခြဲၿခားဆက္ဆံတာေတြ မရွိခဲ့ပါဘူး။ ဘုန္းေတာ္ၾကီးေတြ နဲ ့လည္း အဆင္ေၿပပါတယ္။ ပံုမွန္ တစ္လတစ္ခါ ႏွစ္လ တစ္ခါေလာက္ခရီး သြားလိုက္ လာလိုက္ လုပ္တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ ၊ စာသင္သားဘုန္းဘုန္းေတြ နဲ ့လည္း ေတြ ့ပါမ်ားေတာ့ မ်က္မွန္း တန္းမိလာတယ္။
ေၿပာၾကဆိုၾကရင္းနဲ ့ တစ္စတစ္ ရင္းႏွီးလာခဲ့တယ္။ တစ္ခ်ိဳ ့စာအုပ္ေတြ ကၽြန္ေတာ္တို ့ဆိုင္မွာ မရွိေသးတာေတြ ေရာင္းသင့္တဲ့ စာအုပ္ေတြကို ဆရာေတာ္ေတြက အၾကံေပးခဲ့ၾကပါတယ္။ ေၿပာရရင္ နယ္ကရထားစီး ခရီးသည္လာရင္ ကအစ ဘယ္ဆရာေတာ္က လႊတ္လိုက္တာပါ၊ ဒီစာအုပ္ရွာေပးပါ ။ စသၿဖင့္ေပါ့ ဆိုင္မွာ မရွိတဲ့စာအုပ္ေတြ ၾကေတာ့ အၿပင္ကရွာေပးလိုက္တာေတြ ရွိပါတယ္။ ဒီလိုကူညီမႈေတြ ေၾကာင့္ နယ္က ဆရာေတာ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားနဲ ့ ရင္းႏွီးမႈေတြမ်ားလာတယ္။ အေရးၾကီးရင္ ဆိုင္ကို ဖုန္းဆက္မွာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္တို ့ ေတြ ေခ်ာနဲ ့ ပိုခဲ့ရတာေတြလည္းမ်ားပါတယ္။
ဒီလိုေတြလုပ္တာ ကၽြန္ေတာ့္တို ့ဆိုင္ပိုင္ရွင္က ဗုဒၶဘာသာလို ့ထင္ၾကမယ္။ မဟုတ္ဘူးဗ် အစၥလာမ္ဘာသာ၀င္။ ကၽြန္ေတာ္ဟိုးငယ္စဥ္ ကာလကတည္းက အစြဲကင္းတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္မွာ ေနထိုင္ခဲ့ရတယ္။ ကုလားဆိုတဲ့ စကားလံုးက ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ေတာ္ေတာ္စိမ္းခဲ့တယ္။ သူတို ့စိတ္ထဲမွာေတာ့ ရွိရင္လည္း ရွိမွာေပါ့ ။ ဒါပင္မဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ေခၚဖို ့ အားနာေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ပတ္၀န္းက်င္က လူေတြက စိတ္ဓါတ္ၿမင့္ခဲ့တယ္လို ့ေၿပာလို ့မယ္ ထင္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ပတ္၀န္းက်င္က ေတြ ့သေလာက္ မြတ္စ္လင္မ္ေတြက အေနအထိုင္ အေၿပာအဆို ၿပဳမႈ ပံုေတြက ေလးစားစရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ေနထိုင္ခဲ့တာေတြ ့ခဲ့တယ္။ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ေနာက္ၿပီး အလုပ္လုပ္စဥ္ကာလ တစ္ေလွ်ာက္မွာလည္း အထက္လူၾကီး ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ခြဲၿခားမႈနည္းခဲ့ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွာ ကိုယ္နဲ ့မတူတဲ့ ဘာသာၿခားကို ပိုေတာင္ ဦးစားေပးမႈေတြ ေတြ ့ခဲ့ရပါတယ္။
ဆရာေတာ္ၾကီး ႏွစ္ပါး သံုးပါး ေၿပာခဲ့တာလည္း မွတ္မိပါေသးတယ္။
“ဘုန္းၾကီးတို ့ နယ္က ဖုန္းဆက္မွာတိုင္း အခ်ိန္ၿမန္ၿမန္နဲ ့ေရာက္တယ္ စာအုပ္တန္ဖိုးေတြ ေခ်ာခေတြ အၿမဲတမ္းအမွန္ပဲ တစ္ခါမွ မ်ားခဲ့တာမရွိဘူး ။ အရင္ဘုန္ၾကီးတို ့ လူမ်ိဳးတူ ဆိုင္၃-၄ ဆိုင္ၾကံဳဖူးပါတယ္။ အစပိုင္းေတြကေတာ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္ ေနာက္ပိုင္းေတြက်ေတာ့ ဘုန္ၾကီးေတြနဲ ့ ကိုယ့္သာသနာကိုေတာင္ အၿမတ္ၾကီး စားခ်င္ၾကတယ္။
တစ္ခ်ိဳ ့ ဒကာေတြက ေၿပာတယ္။ ဒီကုလားဆိုင္မွာ အားမေပးနဲ ့လို ့ေၿပာၾကတယ္။ ဒါပင္မဲ့ ဒကာေလးတို ့ဆိုင္က ေစ်းမွန္တယ္ ေစတနာေကာင္းတယ္။ အကုန္လံုးက စီးပြားရွာၾကတာပဲ။ ဒါပင္မဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ ့ေစတနာ ေကာင္းဖို ့ကလည္း အေရးၾကီးတယ္။ ဘုန္းၾကီးတို ့မွာ အဲဒီလို အစြဲေတြ မရွိပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ၿဖစ္လာဖို ့က ထင္သေလာက္ မလြယ္ပါဘူး။ ၿဖစ္လာတဲ့ လူ ခ်င္းအတူ ခြဲၿခားတာေတြကို ဘုန္းၾကီးတို ့ လံုး၀မၾကိဳက္ပါဘူး။”
ဒီဆရာေတာ္ၾကီးနဲ ့ ကၽြန္ေတာ္အခုအခ်ိန္ထိ ဆက္သြယ္ရွိေနပါေသးတယ္။ တရားစာအုပ္ေလာကမွာ နာမည္ၾကီးတဲ့ ဆရာေတာ္တစ္ပါးလည္း ၿဖစ္ပါတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ တစ္လေလာက္ကေတာင္ ဆရာေတာ္ၾကီးနဲ ့ဖုန္းအဆက္အသြယ္ရေတာ့
“အခုအၿဖစ္အပ်က္ေတြမွာ ပါတဲ့သံဃာေတြဟာ ရဟန္းတု ရဟန္းေယာင္ေတြပဲ သာသနာ့ရဲ ့ အဆံုးအမကို မသိ၍ေသာ္လည္ေကာင္း သိေသာ္လည္း ငါ စြဲဆိုတဲ့ မထားသင့္တဲ့ စိတ္ဓါတ္ေတြနဲ ့ လုပ္ေနၾကတာ။ သံဃာအစစ္မွန္ေတြက ဘယ္ေတာ့မွ ဒီလိုလုပ္ရက္ေတြကို မလုပ္ဘူး၊သူတို ့လုပ္ရပ္ေတြေၾကာင့္ ဘုန္းၾကီးတို ့ သာသနာဟာ ကမာၻ ့အလယ္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္ရၿပီ ဒကာေလး” တဲ့ ဆရာေတာ္ၾကီးက စိတ္မေကာင္းစြာနဲ ့ေၿပာတာပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီလိုနဲ ့စာအုပ္ဆိုင္နဲ ့ စာအုပ္ေလာကမွာ ၅ႏွစ္ေက်ာ္ က်င္လည္ခဲ့ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြ၊ တိုက္အုပ္ဆရာၾကီးေတြက သူတို ့ရဲ ့ နယ္က ေက်ာင္းတိုက္ လိပ္စာေတြ ၊ ဖုန္းနံပါတ္ေတြ ေပးၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ ရင္းႏွီးခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီအက်ိဳးတရားေတြက ကၽြန္ေတာ္ စာအုပ္ေလာကကေန Company လုပ္ငန္းစုေတြဘက္ ေရာက္တဲ့အခါမွာ ေတာ္ေတာ္ကို အက်ိဳးရွိခဲ့ပါတယ္။ အက်ိဳးလို ့လို ေညာင္ေရေလာင္းတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ ့ ကူညီခဲ့တာ မဟုတ္တဲ့ အတြက္ထင္ပါတယ္။
အေရာင္းသမားဘ၀မွာ နယ္တကာကို marketing ဆင္းရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြတုန္းကလည္း နယ္ေတြမွာ မြတ္စ္လင္မ္ေတြဟာ က်ီလန္ ့စားစား နဲ ့ေနရတာပါပဲ။ ဦးခင္ညြန္ ့ရဲ ့ ခဏခဏ လူမ်ိဳးေရးအဓိကရုန္းေတြၾကားမွာ ရွင္သန္ေနခဲ့ရတာ။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကလည္း marketing ဆင္းေတာ့ ကားဒရိုင္ဘာကလြဲၿပီး က်န္တဲ့သူက မြတ္စ္လင္မ္။ ဒီေတာ့ လံုၿခံဳစိတ္ခ်ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာေတာ္ၾကီးေတြရဲ ့ ေက်ာင္းေတြမွာပဲ တည္းခိုေနထိုင္ခဲ့တာပါ။ ခဏ ခဏ ၾကံဳခဲ့တာပါ။ တစ္ခုမွ အၿပံဳးမပ်က္ခဲ့သလို ့ ကာကြယ္မႈအၿပည့္ေပးခဲ့တာပါ။ marketing သမား ၇ႏွစ္ေက်ာ္ အတြင္းမွာ ေတာင္ငူ ၿမစ္သား ပဲခူး မွာၿဖစ္တုန္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို ့ နယ္ေတြမွာပါပဲ။ ေနာက္ ဟိုးဘက္ ေရနံေခ်ာင္း ေခ်ာက္ဘက္သြားတဲ့ အခါမွာလည္း (ပံုမွန္ အခ်ိန္ေတြမွာလဲ စိတ္ခ်ရေအာင္) ဘုန္းေတာ္ၾကီးေက်ာင္းေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ စိတ္ေအးလက္ေအး အိပ္ခဲ့ရပါတယ္။
တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဆရာေတာ္ေတြရဲ ့ ကပၸိယေတြ စကားေၿပာတဲ့အခါမွာ အစ္ကိုတို ့ ကုလားလူမ်ိဳး စသည္ၿဖင့္ ေၿပာတဲ့အခါမွာ ဆရာေတာ္ေတြက ကမန္းကတမ္းလိုက္ၿပင္ေပးတာ ကိုလည္းေတြ ့ရတယ္။ တစ္ခါတစ္ခါၾကလည္း ဆရာေတာ္အခ်ိဳ ့က အားနာတဲ့ အၾကည့္နဲ ့ ၾကည့္ခဲ့တာေတြလည္း ၿမင္ခဲ့ရတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ သြားခဲ့တဲ့ကာလတစ္ေလွ်ာက္မွာ တည္းခိုေနထိုင္ခဲ့တဲ့ ဘယ္ေက်ာင္းတိုက္ကိုမွ ၀တၳဴေငြလွဴဒါန္းလို ့ မရခဲ့ပါဘူး။ ေစတနာသန္ ့သန္ ့အစြဲကင္းကင္းေတြနဲ ့ ကူညီခဲ့တယ္။ အခုအခ်ိန္ထိလည္း နယ္ကဆရာေတာ္ မ်ားမ်ားနဲ ့ ရင္းႏွီးေနဆဲပါ။ ဒါကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀ရဲ ့ေတြ ့ခဲ့ရတဲ့ အစိတ္အပိုင္းေတြပါ။ အခုအခ်ိန္မွာေတာ့ ငခံုးမ တစ္ေကာင္ေၾကာင့္ တစ္ေလွလံုး ပုပ္ခံေနရတယ္။
တစ္ဘက္နဲ ့တစ္ဘက္လည္း အမုန္းတရားေတြပြားမ်ားလာတယ္။ ေနာက္ၿပီး အာဏာရွင္အစိုးရအဆက္ဆက္ရဲ ့ ဆိုးေမြေတြထဲက အဆိုးဆံုးတစ္ခုၿဖစ္တဲ့ ခြဲၿခားဆက္ဆံမႈေတြကလည္း ဆယ္စုႏွစ္ေတြနဲ ့ခ်ီၿပီး အရိုးစြဲခဲ့တာ ရာစုႏွစ္ထိေတာ ့ မကူးသင့္ေတာ့ဘူး ထင္ပါတယ္။ ခံရတာ ကၽြန္ေတာ္တို ့ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစု အားလံုးပါ။
ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ႏိုင္ငံမွာ အစၥလာမ္ဘာသာ ကိုးကြယ္တဲ့ လူမွန္သမွ် ခြဲၿခားဆက္ဆံမႈေတြကို အသိမရင့္က်က္ေသးတဲ့ ေက်ာင္းသားငယ္ဘ၀ ထဲကေန ေသဆံုးတဲ့အထိ ခံစားေနရတာပါ။ ဒီကိစၥမွာေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္တို ့ အမွားတစ္ခ်ိဳ ့ရွိခဲ့တယ္လို ၿမင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ေတြ တတ္ႏိုင္သလာက္ တစ္သားတည္းေနႏိုင္ေအာင္ ၾကိဳးစားရပါမယ္။ အခ်ိန္ေတြေနာက္က် ခဲ့ၿပီဆိုေသာ္လည္း လက္ရွိေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကစလည္း ေနာက္မက်ေသးဘူးလို ့ၿမင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္တို ့ဟာ ၿမန္မာႏိုင္ငံ အတြင္းမွာ ေရွးရိုးစဥ္ဆက္ ေနထိုင္လာခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံသားေတြပါ။ ေခတ္အဆက္ဆက္ သမိုင္းေတြကိုလည္း အားလံုး အတူတူ ဒုကၡခံၿပီး ေရးခဲ့တာပါ။ ေပးဆပ္ခဲ့တာပါ။ သူသာတယ္ ငါသာတယ္ဆိုတဲ့ စိတ္ဓါတ္နဲ ့ ေရွးလူၾကီးေတြ လုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္တို ့ေတြ အာဖရိက ႏိုင္ငံအခ်ိဳ ့လို ့ပဲ သံသရာကေန လြတ္ႏိုင္မွွာ မဟုတ္ပါဘူး။
ၿမန္မာႏိုင္ငံရဲ ့ယဥ္ေက်းမႈ အစဥ္အလာေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို ့နဲ ့ ဆိုင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကေတာ့ ဘိုးဘြားေတြလည္း ၿမန္မာၿပည္မွာ ေမြးခဲ့သလို ဒီမွာပဲ ေခါင္းခ်သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို ့လည္း ဒီမွာပဲ အရိုးေဆြးတဲ့အထိ ေနမွာပါ။ ဘယ္လိုဒုကၡေရာက္ေရာက္ ဘာပဲၾကံဳၾကံဳ နားက်ည္းခ်က္ေတြပဲရွိရွိ၊ ကိုယ္ႏိုင္ငံမွာပဲ အခ်ိန္တန္ရင္ ေခါင္းခ်ခ်င္တာပါပဲ။ ၿမန္မာစကား အလြန္ အဓိပၸါယ္ရွိပါတယ္။ အမိၿမန္မာႏိုင္ငံ ။ အလြန္အဓိပၸါယ္ၿပည့္စံုေလးနက္တဲ့ အမိနဲ ့ တင္စားထားတာပါ။ ဆိုးဆိုး မိုက္မိုက္ဘယ္ သားသမီးကို မဆို မိခင္က ပစ္ရိုးထံုးစံမရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို ့ကို ဘယ္သူေတြ ဘာေၿပာေၿပာ ဘာလုပ္လုပ္ အမိၿမန္မာႏိုင္ငံေတာ္ၾကီး ကေတာ့ သမိုင္းေၾကာင္းမ်ားစြာနဲ ့ ရင္၀ယ္ပိုက္ထားမွာပါ။ မိခင္ရွိေသးသေရြ ့ေတာ့ အေမြလိုခ်င္တဲ့ သားသမီး ေရွ ့ မတိုးသင့္ပါဘူး။ မေတာ္ ေလာဘနဲ ့ မိခင္ကို္ပါ သတ္ဖို ့ၾကံစည္ရင္ေတာ့ က်န္တဲ့ သားသမီးေတြရဲ ့ ေသြးနီးလာလိမ့္မယ္ေနာ္။ ေသြးဆိုတာ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ နီးစၿမဲပါ။
အားလံုး၏ အၿငိဳအေတးမ်ား တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေလ်ာ့နည္းႏိုင္ပါေစလို ့
ဆုေတာင္းလ်က္
တင္မင္းထြဋ္
၂ရက္ – ႏို၀င္ဘာ -၂၀၁၂
