ေအာက္တိုဘာ၊ ၁၉၊ ၂၀၁၂
M-Media
ေဆာင္းပါးရွင္- သုေတသီ
ျမန္မာျပည္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက ဘာသာေပါင္းစံု ခ်စ္ၾကည္စြာစုစည္းေနထိုင္ရာ တိုင္းျပည္တျပည္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ခုေနာက္ပိုင္းေတြမွာ ပေယာဂအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ခ်စ္ခင္မႈကပ်က္စီးျပီး သူ႔ဘာသာ ငါေစာ္ကား ငါ့ဘာသာသူေစာ္ကားနဲ႔ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားေနၾကပါတယ္။ ဘာသာေရး အေၾကာင္းကို မေျပာလိုေပမဲ့ လူမႈေရးေစာ္ကားတာဟာျဖင့္ ဥပေဒကို မသိလို႔၊ မေလ့လာလို႔ု႔ လို႔ခံစားရပါတယ္။ အဲေတာ့ ဥပေဒသိတဲ့ သူေတြအေနနဲ႔ ဥပေဒအသိကိုမွ်ေ၀ေပးျခင္းျဖင့္ တဘာသာနဲ႔ တဘာသာ လူမႈေရး ေစာ္ကားမႈ၊ ပုတ္ခတ္မႈေတြကို အသင့္အတင့္ တားျမစ္နိုင္လိမ့္မယ္လို႔ယူဆမိပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာ လြတ္လပ္စြာကိုးကြယ္ခြင့္ရွိသလို ဘာသာတရားတိုင္း သူတို႔ရဲ့့ မိသားစုအေရးျဖစ္တဲ့ လက္ထပ္၊ ကြာရွင္း၊ သားသမီးအုပ္ထိန္း၊ အေမြ စတာေတြကိုသူတို႔ရဲ့ ဓေလ့ထံုးစံေတြနဲ႔အညီ က်င့္သံုးနိုင္ဖို႔ ဥပေဒျပဌာန္း ခြင့္ျပဳ ထားပါတယ္။ ဒီလိုဥပေဒေတြကို ပုဂၢလိကဥပေဒ (သို႔) မိသားစုဥပေဒ (သို႔) ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒလို႔ ေခၚပါတယ္။
ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒ၊ မြတ္စလင္ေတြအတြက္ အစၥလာမ့္တရားဥပေဒ၊ ခရစ္ယ်ာန္ ဘာသာ၀င္ေတြအတြက္ ခရစ္ယ်ာန္ဥပေဒ၊ ဟိႏၵဴဘာသာ၀င္ အတြက္ ဟိႏၵဴမိသားစု ဥပေဒလို႔ လက္ခံထားရွိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီဥပေဒေတြကို ဥပေဒစာအုပ္တခုတည္းမွာ အျပည့္အစံု ရွာေဖြမေတြ႔နိုင္ပါဘူး။ ဓေလ့ထံုးတမ္း ဥပေဒ ျဖစ္တဲ့အတြက္ စီရင္ထံုး၊ ျဖတ္ထံုးေတြမွာပါ ေလ့လာမွ အျပည့္အစံုသိရွိနိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒ
ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္း ဥပေဒဟာ ျမန္မာတို႔ရဲ့ မမွတ္မိနိုင္ေလာက္ေတာ့ေအာင္ကို ေရွးက်ျပီး နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ က်င့္သံုးလာတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံေတြဟာ ဥပေဒကဲ့သို႔ အာဏာသက္ေရာက္လာတဲ့အတြက္ ပထမဆံုး ဓမၼသတ္က်မ္းအျဖစ္ နဲ႔ ဘုရင္ေခတ္မွာ စတင္က်င့္သံုးခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းကိုလိုနီဘ၀မွာ ၁၉၃၀ အေရးေတာ္ပံုအျပီး ဗမာဗုဒၶဘာသာဥပေဒ လို႔ျပဌာန္းခဲ့ပါတယ္။ ဒါကို ဗမာတို႔ရဲ့ မိသားစုအေရးဟာ ဘာသာေရးနဲ႔ မသက္ဆိုင္ဘူး။ ဗမာတို႔ရဲ့ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာက်င့္သံုးလာတဲ့ ဓေလ့ထံုးစံသာျဖစ္တယ္လို႔ ဗုဒၶဘာသာ ဥပေဒလို႔ ေခၚတာကို ကန့္ကြက္ခဲ့ျပီး ဗမာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒလို႔ သမုတ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒ လို႔ေျပာင္းလဲေခၚေ၀ၚခဲ့ၾကပါတယ္။
ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းတခုဟာ ဥပေဒျဖစ္လာဖို႔အတြက္ နွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ လိုက္နာက်င့္သံုးခဲ့ျခင္းရွိရပါမယ္။ ဥပေဒကဲ့သို႔ အာဏာသက္ေရာက္ျခင္းရွိဖို႔လဲလိုပါတယ္။
ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒအရ လက္ထပ္ျခင္းဟာ ဘာသာေရးနဲ႔မသက္ဆိုင္ဘဲ လူမႈေရးကိစၥသက္သက္ သာျဖစ္ပါတယ္။
တရား၀င္ထိမ္းျမားျခင္းေျမာက္ရန္ အခမ္းအနား၊ စာခ်ဳပ္စာတမ္း၊ သက္ေသတို႔မလိုအပ္ပါဘူး။ ပုဆိုးတန္းတင္ အၾကင္လင္မယားလို႔ ဆိုရိုးရွိပါတယ္။ အမ်ိဳးသားနဲ႔ အမ်ိဳးသမီး ၂ဦး တစ္အိမ္ထဲမွာ အတူတူ ေနတယ္။ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္အတူတူလုပ္တယ္။ ပတ္၀န္းက်င္က လင္မယားလို႔သတ္မွတ္ ထားတယ္ ဆိုတာေတြဟာ တရား၀င္ လင္မယားျဖစ္ဖို႔ လံုေလာက္တဲ့သက္ေသခံခ်က္ေတြဘဲျဖစ္ပါတယ္။
ကိုးကြယ္ယံုၾကည္ရာ ဘာသာတရား တားျမစ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ မည္သည့္ဘာသာ၀င္ကိုမဆို တရား၀င္ လက္ထပ္နိုင္ပါတယ္။
ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒအရ အသက္အရြယ္ကန့္သတ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ မိန္းကေလးနွင့္ ေယာက်ာၤးေလး လူပ်ိဳ၊ အပ်ိဳေဖၚ၀င္ျပီး အိမ္ေထာင္သားေမြး ျပဳနိုင္တဲ့ မည္သည့္ အသက္အရြယ္မဆို တရား၀င္ ထိမ္းျမားနိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုလိုနီေခတ္မွာ အဂၤလိပ္အစိုးရျပဌာန္းခဲ့တဲ့ ကေလးသူငယ္မ်ား ထိမ္းျမားျခင္းကိုကာကြယ္သည့္ ဥပေဒ (၁၉၂၉) ေၾကာင့္ ယခုအခါ ေယာက်ာၤးေလးအသက္ ၁၈နွစ္၊ မိန္းကေလးအသက္ ၁၆ နွစ္မျပည့္ခင္ လက္ထပ္ခြင့္ မရွိေတာ့ပါဘူး။
တရား၀င္ လင္မယားျဖစ္ဖို႔အတြက္ ေသြးသားေတာ္စပ္မႈဆိုင္ရာ တားျမစ္ခ်က္ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္း ဥပေဒမွာ မရွိပါဘူး။ နွမအရင္းနွင့္ပင္တရား၀င္လင္မယားျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ မည္သူမွ်တားျမစ္နိုင္ျခင္းမရွိပါ။
ကြာရွင္းျပီးသားမိန္းမတေယာက္သည္ ခ်က္ျခင္းေနာက္အိမ္ေထာင္ျပဳနိုင္ပါတယ္။
ေယာက်ာၤးတေယာက္ ဟာ တခ်ိန္ထဲမွာ မိန္းမဘယ္နွစ္ေယာက္ဘဲယူရမယ္ ဆိုတဲ့ တားျမစ္ခ်က္လဲ မရွိပါဘူး။ မိန္းမအေျမာက္အမ်ား ယူတဲ့စနစ္ပါ။ ေနာက္မိန္းမယူဖို႔ ပထမမယား သေဘာတူရန္လဲ မလိုအပ္သလို ကန့္ကြက္လို႔လဲ မရပါဘူး။ ေယာက်ာၤးေနာက္မိန္းမယူယံုမွ် ျဖင့္လဲ ပထမမိန္းမက ကြာရွင္းခြင့္မရပါဘူး။ ေယာက်ာၤးေကာင္းတေယာက္ ေမာင္းမေပါင္း ၁၀၀၀ လို႔ လက္ခံထားတဲ့ ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒပါ။
မိန္းမ တေယာက္ကေတာ့ တခ်ိန္ထဲမွာ တရား၀င္ လင္ေယာက်ာၤး တေယာက္သာ ယူခြင့္ရွိပါတယ္။ ေယာက်ာၤးရွိလွ်က္ ေနာက္ေယာက်ာၤးနွင့္ ကာမ က်ဴးလြန္ျခင္းဟာ မယားခိုးမႈလို႔သတ္မွတ္ပါတယ္။ ေရွးယခင္ ဓမၼသတ္ေတြအရ ထိုလင္ငယ္ေနတဲ့မယားကို လင္ေယာက်ာၤးက ရိုက္နွက္ဆံုးမခြင့္ နဲ႔ ကာမက်ဴးလြန္တဲ့ ေနာက္ ေယာက်ာၤးကို မိမိပိုင္နက္အတြင္းမိပါက သတ္နိုင္ခြင့္ေတာင္ျပဌာန္းထားပါတယ္။ ဒါကို ကိုလိုနီေခတ္ ရာဇသတ္ၾကီး ေခၚ ျပစ္မႈဆိုင္ရာဥပေဒ ျပဌာန္းလိုက္ေတာ့ မွ ေနာက္ေယာက်ာၤးျဖစ္တဲ့ မယားခိုးကို ေထာင္ဒဏ္သာ သတ္မွတ္ ပါေတာ့တယ္။ မိန္းမကိုေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးေဖါက္ျပန္မႈအျဖစ္ ေယာက်ာၤးဘက္က ကြာရွင္းခြင့္ရပါတယ္။
ကြာရွင္းျခင္းနဲ့ပတ္သက္ရင္ေတာ့ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒအရ မည္သည့္အေၾကာင္းျပခ်က္မွမလိုဘဲ ၂ဦးသေဘာတူ ကြာရွင္းနိုင္ပါတယ္။ မိန္းမဘက္ကတဘက္သတ္ကြာရွင္းခ်င္ရင္ေတာ့ ေယာက်ာၤးျဖစ္သူဟာ ကူးစက္ေရာဂါခံစားေနရလွ်င္၊ေပါင္းသင္းရန္ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ ေထာက္ပံ့ရန္ပ်က္ကြက္လွ်င္၊ နွင့္ လက္ေရာက္မႈေတြ က်ဴးလြန္လွ်င္ ကြာရွင္းနိုင္ပါတယ္။
ေယာက်ာၤးတေယာက္ကေတာ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ အေၾကာင္းမရွိဘဲ ေပါင္းသင္းရန္ပ်က္ကြက္မႈ၊ မိန္းမ၀တၱရားမေက်ပြန္မႈ နဲ႔ အိမ္ေထာင္ေရးေဖါက္ျပန္မႈေတြက်ဴးလြန္ရင္ ကြာရွင္းခြင့္ရပါတယ္။
ကြာရွင္းမႈအျပီး တဆက္တည္း ပစၥည္းခြဲေ၀ေပးရန္ေတာင္းဆိုနိုင္ၾကေပမဲ့၊ မယားရဲ့ အိမ္ေထာင္ေရး ေဖါက္ျပန္မႈေၾကာင့္ ကြာရွင္းတာဆိုရင္ေတာ့ ထိုမိန္းမမွာ ပစၥည္းအေပၚမွာ အေရးဆိုခြင့္မရွိပါဘူး။
သားသမီးအုပ္ထိန္းခြင့္နဲ႔ပတ္သက္လွ်င္လည္း ၂နွစ္ေအာက္ငယ္တဲ့ သားသမီး၊ သမီးမိန္းကေလးမ်ား အိမ္ေထာင္က်တဲ့အထိန႔ဲ သားေယာက်ာၤးေလးမ်ား အရြယ္ေရာက္တဲ့ထိ မိခင္ကအုပ္ထိန္းခြင့္ရွိျပီး ဖခင္က စရိတ္မ်ားကို တာ၀န္ယူရမွာျဖစ္ပါတယ္။ မိန္းမရဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးေဖါက္ျပန္မႈေၾကာင့္ ဆိုရင္ေတာ့ မိခင္ဟာ သားသမီးအုပ္ထိန္းခြင့္ဆံုးရႈံးပါတယ္။
ေရွးယခင္ ဓေလ့ထံုးတမ္းအရ မယားၾကီး၊ မယားငယ္၊ အေျမာင္ နဲ႔ အေပ်ာ္မယား ရယ္လို႔ အဆင့္အတန္းေတြ သတ္မွတ္ထားခဲ့ျပီး အေမြဆက္ခံခြင့္နဲ့ သားသမီးေတြရဲ့ခံစားခြင့္ေတြမွာပါ ကြာျခားပါတယ္။ ၁၉၅၄ ခုနွစ္ ဗုဒၶဘာသာျမန္မာအမ်ိဳးသမီး မ်ားအထူးထိမ္းျမားမႈ ႏွင့္အေမြဆက္ခံေရး အက္ဥပေဒ ျပဌာန္းျပီးေနာက္ မယားမည္မွ်ရွိေစကာမူ မယားအားလံုးဟာ ညီမွ်ေသာ မယားျပိဳင္ အဆင့္အတန္းရရွိလာၾကပါတယ္။
CEDAW လို႔ေခၚတဲ့ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာညီလာခံမွ အမ်ိဳးသမီးမ်ား အမ်ိဳးသားမ်ားႏွင့္တန္းတူ အခြင့္အေရး ရရွိေရး၊ အမ်ိဳးသမီးမ်ားအနွိမ္ခံရမႈ ပေပ်ာက္ေရးအတြက္ ဥပေဒၾကမ္းတခုတင္သြင္းခဲ့ပါတယ္။ ထိုဥပေဒအရ ျပည္တြင္းမိသားစုဥပေဒမ်ားကို သူ႔ဥပေဒနဲ႔အညီ လိုအပ္သလိုျပင္ဆင္ရပါမယ္။ ဒီညီလာခံမွာ ကမၻာ့နိုင္ငံ အားလံုးနီးပါး တက္ေရာက္ျပီး သေဘာတူလက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကေပမဲ့ ျပည္တြင္းဥပေဒကို သူ႔ဥပေဒနဲ႔အညီ ျပင္ဆင္ဖို႔ကိုေတာ့ ျမန္မာနိုင္ငံအပါအ၀င္ နိုင္ငံေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား မလိုက္နာနိုင္ၾကေသးဘဲ ရွိေနပါတယ္။ ဒီထဲမွာ ျပည္တြင္း မိသားစုဥပေဒ ေတြကို တလင္တမယားစနစ္အျဖစ္ ျပဌာန္းေပးရမယ္ဆိုတာကို မလိုက္နာနိုင္တာလဲ တခ်က္ အပါအ၀င္ ျဖစ္ပါတယ္။
ဒါကေတာ့ ျမန္မာ့ဓေလ့ထံုးတမ္းဥပေဒရဲ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆိုင္ရာသိမွတ္စရာ အက်ဥ္းခ်ဳပ္ျဖစ္ပါတယ္။
