(၁၉၂၀၊ ဒီဇင္ဘာ ၂၀တြင္ စတင္ခဲ့ေသာ ပထမေက်ာင္းသားသပိတ္ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသား တစ္ဦးျဖစ္သူအမ်ိဳးသားအာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဆရာႀကီး ဦးရာဇတ္၏ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ကိုယ္ေတြ႔မွတ္တမ္း)
လြန္ခဲ့သည့္ ၉ႏွစ္ခန္႔က ျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္ေကာလိပ္ ခရစ္ကက္ အသင္းသည္ ျမန္မာျပည္ မီးရထားအသင္းႏွင့္ ခ်ိန္း၍ ကစားခဲ့သည္။ ကစားပြဲၿပီးေသာ္ ကၽြန္ေတာ္သည္ စားေသာက္အၿပီးေနာက္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းဝင္းထဲသို႔ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္လာပါသည္။
ဘာျဖစ္ပါလိမ့္
ထမင္းစားခန္းအနီးမွ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ တင္းနစ္ကစားကြင္း အမွတ္(၁)မွာ လူသူကင္းမဲ့ေနသည္ကို ေတြ႔ရ၏။ ဤကား အခြင့္အေရးေကာင္း တစ္ခုပင္ျဖစ္၍ ကၽြန္ေတာ္သည္ ရက္ကက္တစ္ေခ်ာင္း သြားယူၿပီး တင္းနစ္ ကစားရန္ အၾကံျဖစ္သည္။
သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္အတူ ကစားမည့္အေဖာ္ တစ္ဦးမွ် ေက်ာင္းထဲမွာ မေတြ႕ရေပ။ ေက်ာင္းသားေတြ ဘယ္ေရာက္ကုန္ပါလိမ့္။ ဘာျဖစ္တာပါလိမ့္၊ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္လာသည္။
သပိတ္ေမွာက္ၿပီတဲ့
ထို႔ေၾကာင့္ပင္ ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ မိတ္ေဆြ ကိုဘလိႈင္ကို ေမးရသည္။ သူကား ေကာလိပ္ေဘာလံုးသမား ျဖစ္သည္။ သူကပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေမး၏။ “ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာလိပ္ႏွစ္ခုေပါင္းၿပီး သပတ္ေမွာက္ၾကတာ ခင္ဗ်ား မသိဘူးလား” တဲ့။
သပိတ္စခန္းသို႔
ေနာက္တစ္ေန႔ နံနက္တြင္ ကိုညြန္႔ႏွင့္အတူ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗဟန္းသို႔ လာခဲ့၏။ ကိုညြန္႔မွာ ဆင္းဒဝစ္လမ္း၌ ေန၏။ သူ႔အိမ္မွာ သပိတ္ေမွာက္ေက်ာင္းသားမ်ား၏ နားေနရာ စည္းေဝးရာ စားေသာက္ရာ ဌာနတစ္ခု ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ဗဟန္းသို႔ ေရာက္ေသာအခါတြင္ ေကာလိပ္ႏွစ္ခုမွ ေက်ာင္းသားထုႀကီးကို ေ႐ႊတိဂံုဘုရား အရိပ္အာဝါသ၌ တစ္စုတစ္စည္းတည္း ေတြ႕ရေလ၏။ အနာဂတ္ျမန္မာႏိုင္ငံ၏ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္မည့္သူတို႔မွာ တင္းက်ပ္ေသာ စည္းကမ္းမ်ား ဝန္းရံထားေသာေနရာ၌ စနစ္တက် ႐ွိေနၾကသည္ကို ေတြ႕ရ၏။
ဝင္ခြင့္ စစ္ေဆး
သပိတ္စခန္းဝတြင္ တာဝန္က်ေနေသာ ေက်ာင္းသား အေစာင့္တစ္ဦးက စခန္းအဝသို႔ ေရာက္လာေသာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို တားဆီးစစ္ေဆး ေမးျမန္းျခင္းျပဳသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မည္သူျဖစ္ေၾကာင္း ေျပာျပ႐ွင္းလင္းမျပႏိုင္လ်င္ သပိတ္စခန္းအတြင္း ဝင္ခြင့္ျပဳမည္မဟုတ္ေပ။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သိၿပီးသူမ်ားျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ဝင္သြားရန္ အေစာင့္က ခြင့္ျပဳလိုက္၏။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ဤသို႔ျဖင့္ သပိတ္စခန္းအတြင္းသို႔ ေရာက္ခဲ့ေနသည္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို မႏၱေလးတြင္ ေက်ာင္းဆရာအျဖစ္အမႈထမ္းရန္ ေကာင္စီက အသိအမွတ္ျပဳ ခန္႔ထားသည္အထိ ျဖစ္၏။ ေန႔ေတြရက္ေတြ ကုန္လာသည္ႏွင့္ သပိတ္စခန္းအတြင္းသို႔ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း႐ွိ အျခားေက်ာင္းမ်ားမွ ေက်ာင္းသားမ်ား လာေရာက္ပူးေပါင္းၾကသည္မွာ ဗဟန္းရပ္ကြက္၌ ေက်ာင္းသားၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္သြားပါေတာ့သည္။
ရိကၡာ ျပႆနာ
ဗဟန္း႐ွိ ေ႐ႊတိဂံုေစတီဝန္းက်င္တြင္ ဇရပ္ေပါင္းမ်ားစြာ ႐ွိေနပါေသာေၾကာင့္ တည္းခိုေနရန္ အိုးအိမ္ ျပႆနာ တစ္စံုတစ္ရာ မေပၚေပါက္ေတာ့ေခ်။ သို႔ေသာ္ စားေရးရိကၡာ ျပႆနာကား ႐ွိသည္။ ယင္းျပႆနာသည္ သပိတ္ေမွာက္ေကာင္စီကို ေခါင္းခဲေစေသာ ကိစၥျဖစ္ခဲ့သည္။
စည္းႏွင့္ကမ္းႏွင့္
စည္းကမ္းတင္းၾကပ္သည့္ဘက္ကမူ စံျပျဖစ္ခဲ့၏။ ဗမာေတြ စည္းကမ္းမ႐ိွဘူးဟု အျပစ္တင္ေလ့ ႐ွိၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ဗဟန္း႐ွိ သပိတ္စခန္းတြင္ကား စည္းကမ္းကို ဂ႐ုတစိုက္ သတ္မွတ္လိုက္နာၾကသည္။ တစ္ခ်ိန္က အေဆာင္မွဴးမ်ား၏ ၾသဇာကို မနာယူခဲ့ေသာ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားတို႔သည္ ယခု သပိတ္စခန္းမွဴးမ်ား၏ စည္းကမ္းကို တစ္သေဝမတိမ္း လိုက္နာၾက၍ ႐ုပ္႐ွင္ကားတစ္ခု မည္မွ် မိုးပ်ံေအာင္ေကာင္းေနပါေစ သပိတ္ေမွာက္ေကာင္စီ လူႀကီးေတြထံမွ ခြင့္မရလ်င္ သပိတ္စခန္းမွ မထြက္ရဲၾကေပ။
ဆီပံုးထမ္း
တစ္ႀကိမ္တြင္ ေစတနာ႐ွင္တစ္ဦးက သပိတ္စခန္းသို႔ ဆီပံုးမ်ား လွည္းျဖင့္တင္ပို႔၍ လွဴဒါန္းလိုက္၏။ လွည္းမွာ သပိတ္စခန္းအတြင္း ဝင္၍မရေခ်။ ကူလီထမ္းမည့္သူလည္းမ႐ွိ။ အခက္ေတြ႕ေနပါၿပီ။ ေကာင္စီလူႀကီးေတြက သန္သန္မာမာ ေက်ာင္းသားေတြကို လိုက္႐ွာ၏။ ေနာက္ဆံုးတြင္ ေက်ာင္းမွ ေဘာလံုးသမားတစ္ဦးက ကူလီလုပ္လိုက္၍ ဆီပံုးေတြမွာ သပိတ္စခန္းထဲသို႔ ေရာက္႐ွိသြားေလ၏။
သတင္းစာသယ္
တစ္ႀကိမ္တြင္ သပိတ္စခန္း၌ဖတ္ရန္ သတင္းစာမ်ား သြားယူေရးျပႆနာ ႐ွိေနသည္။ ဤျပႆနာကို ေကာလိပ္ေဘာလံုးအသင္းမွ အဖြဲ႕ဝင္တစ္ဦးလည္းျဖစ္၍ ဘီေအေအ ေဘာလံုးလက္ေ႐ြးစင္တစ္ဦးလည္းျဖစ္သူ ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက ႐ွင္းေပး၏။ အဆိုပါေက်ာင္းသားသည္ နံနက္၅နာရီ၌ ဘိုင္စကယ္တစ္စီးျဖင့္ သပိတ္စခန္းမွ ထြက္သြားၿပီးလ်င္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕တြင္း႐ွိ သတင္းစာတိုက္ေပါင္းစံုသို႔သြားၿပီး သပိတ္စခန္းအတြက္ သတင္းစာမ်ားသြားယူ၍ နံနက္၇နာရီဆိုလ်င္ သူ႕ထံ၌ ရန္ကုန္ေဂဇက္၊ သူရိယ၊ ျမန္မာ့အလင္း၊ နယူးဘားမား အစ႐ွိေသာသတင္းစာမ်ား သယ္ေဆာင္ၿပီး သပိတ္စခန္းသို႔ ျပန္ေရာက္လာေတာ့၏။
ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြား
ဤကား အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔၏ ၉ႀကိမ္ေျမာက္ႏွစ္ပတ္လည္အခမ္းအနားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မိသမွ် တင္ျပျခင္းျဖစ္၏။ အျဖစ္အပ်က္အားလံုးကိုကား ေသခ်ာက်န မမွတ္မိေတာ့ေပ။ အမွန္ဆိုေသာ္ သပိတ္ေမွာက္ခဲ့ေသာေန႔မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္တို႔သည္ အစဥ္သတိရေနလ်က္ ေအာင္ျမင္မႈမ်ားအတြက္ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားေနရဦးမည္ျဖစ္၏။ ဤ ၉ႀကိမ္ေျမာက္ အမ်ိဳးသားေအာင္ပြဲေန႔တြင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သပိတ္ေမွာက္ရဲေဘာ္ ေက်ာင္းသားမ်ားအားလံုး ႐ႊင္ျပံဳးခ်မ္းသာ႐ွိၾကေစရန္ ဆုေတာင္းေမတၱာ ပို႕သလိုက္ပါသည္။
တာဝန္
အမ်ိဳးသားအထက္တန္းေက်ာင္း၏ ေက်ာင္းအုပ္ဆရာႀကီးတစ္ဦးအေနျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ေက်ာင္းမွ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူမ်ားသည္ အမိႏိုင္ငံႏွင့္ အမ်ိဳးသားတို႔၏ တိုးတက္ျမင့္မားေရး တာဝန္မ်ားကို ထမ္းေဆာင္လိုေသာစိတ္ဓာတ္ျမင့္မားလာေစရန္ အတတ္ႏိုင္ဆံုး ႀကိဳးပမ္းတာဝန္ယူ ေဆာင္႐ြက္မည္ျဖစ္ပါသည္။
(အိုးေဝေ႐ႊရတုသဘင္ လက္ေ႐ြးစင္ေဆာင္းပါးမ်ား၊ ဒုတိယအႀကိမ္၊ ၂၀၁၂ ဇူလိုင္လထုတ္၊ ဘဦးေခတ္(၁၉၂၀-၁၉၃၀)၊ စာမ်က္ႏွာ ၂၃/၂၄)
ကိုေက်ာ္မိုးေအာင္ FB စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူမွ်ေဝပါသည္။
