ဧရာဝတီ မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
.ေရးသူ- ျငိမ္းခ်မ္းေအး
အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသနာ ကာကြယ္ေစာင့္ေရွာက္ေရး လုပ္ငန္းမ်ားကို အင္တိုက္ အားတိုက္ ေဆာ္ၾသ ေဆာင္ရြက္ေနသူ ဆရာေတာ္ အရွင္ဝီရသူက အခု ရခိုင္ျပည္ ခရီးစဥ္ သံတြဲမွာ စာနယ္ဇင္း သင္တန္း ဖြင့္လွစ္ ဆိုတဲ့ သတင္းတပုဒ္ ဖတ္လိုက္ရတယ္။
စာေရးသူ အေနနဲ႔ အရွင္ဝီရသူကို အြန္လိုင္း၊ ပံုႏွိပ္ မီဒီယာမ်ားမွာ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားေနသူ တေယာက္ အျဖစ္ သိထားတယ္။ ႏိုင္ငံတကာ ရုပ္သံ မီဒီယာ ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းခန္းေတြကေန အရွင္ဝီရသူ သီတင္းသံုး ေနထိုင္ရာ ေက်ာင္းမွာ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေတြေပၚ စာေတြေရးတင္၊ ဆရာေတာ္ရဲ႕ လႈပ္ရွားမႈေတြကို သတင္းေတြ ထုတ္ျပန္တဲ့ သတင္းထုတ္ျပန္ေရးအဖြဲ႕ ရွိေၾကာင္း၊ အာေဘာ္ ေဆာင္းပါးေတြကို ဆရာေတာ္ ကိုယ္တိုင္ ေရးေၾကာင္း မွတ္သားခဲ့ရဖူးတယ္။
အရွင္ဝီရသူမွာ စာနယ္ဇင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္အျမင္၊ ဗဟုသုတ၊ အေတြ႕အၾကံဳနဲ႔ ေျပာစရာေတြ အမ်ားႀကီး ရွိမယ္ ဆိုတာ ခန္႔မွန္းႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုလို စာနယ္ဇင္း သင္တန္းဖြင့္ အျခားသူမ်ားကို ျပန္လည္ ပို႕ခ်ႏိုင္တဲ့ စာနယ္ဇင္း အတတ္ပညာနဲ႔ အရည္အေသြး ရွိ မရွိ ဆိုတာေတာ့ ေဝဖန္ ဆန္းစစ္ရမယ့္ ကိစၥ ျဖစ္တယ္။
Journalism ဆိုတဲ့ စာနယ္ဇင္း အတတ္ပညာဟာ အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္းမႈ တမ်ိဳး ျဖစ္တယ္္။ စနစ္တက် ေလ့လာသင္ယူ ရတဲ့ ပညာရပ္ တခု ျဖစ္တယ္။ ဝါသနာအေလ်ာက္ ေလ့လာလိုက္စားသူမ်ားလည္း ရွိႏိုင္တယ္။ ဒါေပမယ့္ Professional Journalism အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း စာနယ္ဇင္း အတတ္ပညာမွာ က်ယ္ျပန္႔တဲ့ အေၾကာင္းအရာ၊ က႑၊ က်င့္ဝတ္ ေပါင္း ေျမာက္ျမားစြာအတြက္ စည္းကမ္းတက် က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ ေလ့လာဖို႔ လိုတယ္။ သတင္း ရယူပံု၊ သတင္း တင္ျပပံု၊ ေရးသားပံု၊ ေနရာ အထားအသို၊ စာသား၊ ရုပ္ေသ/လႈပ္ရွားမႈ ရုပ္ပံု၊ အသံ အသံုးျပဳပံု အစရွိတဲ့ စာနယ္ဇင္း အလုပ္ အသီးသီးအတြက္ ပညာရပ္ပိုင္းဆိုင္ရာ၊ က်င့္ဝတ္ဆိုင္ရာ သတ္မွတ္ျပ႒ာန္းခ်က္ေတြ ရွိတယ္္။ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ သီလေတြ ရွိတယ္။ ရဟန္းမွာ ရဟန္းဝိနည္း ရွိသလို စာနယ္ဇင္းသမားမ်ားမွာလည္း စာနယ္ဇင္း က်င့္ဝတ္ သီလ ထိန္းသိမ္းရမႈေတြ ရွိတယ္။
အရွင္ဝီရသူဟာ ရဟန္းျဖစ္တာေၾကာင့္ စာနယ္ဇင္းအလုပ္ကို အသက္ေမြးဝမ္းေၾကာင္း မလုပ္ခဲ့၊ မလုပ္ေနဘူး ဆိုတာ ထင္ရွားတယ္။ စနစ္တက် ကိုယ္ပိုင္ ေလ့လာဖူးသလား ဆိုတာေတာ့ မနီးစပ္တဲ့အတြက္ အတပ္ မေျပာႏိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စာနယ္ဇင္း ေမးျမန္းခန္းေတြ၊ တရားဝင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေတြကေန သူ႔ရဲ႕ ေျပာဆိုေဟာၾကားခ်က္ေတြဟာ စာနယ္ဇင္း က်င့္ဝတ္၊ သီလ၊ တာဝန္ ရႈေထာင့္ ကေန ဆိုရရင္ စံမမီတာ ေတြ႕ႏိုင္သလို ယဥ္ေက်းတဲ့ လူ႔အဖြဲ႕အစည္းရဲ႕ စံသတ္မွတ္ခ်က္ သေဘာထားေတြနဲ႔ မေလ်ာ္ညီတာေတြကိုလည္း ေတြ႕ႏိုင္တယ္။
ဒီလို လူမ်ိဳး ဘာသာ အုပ္စုတခုကို ပံုစံခ် သတ္မွတ္မႈဟာ ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္း၊ ဥပေဒေတြ အရ လူမ်ိဳး/ဘာသာ ခြဲျခားမႈ ေျမာက္ပါတယ္။ ဗမာျပည္သာ ၁၉၆၉ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမႈ ပေပ်ာက္ေရး ညီလာခံ ကို လက္မွတ္ထိုး သေဘာတူထားခဲ့ရင္ ဥပေဒအရ အေရးေတာင္ ယူႏိုင္တယ္။
ဥပမာ – ဆရာေတာ္ကို BBC Jonah Fisher က ေတြ႕ဆံု ေမးျမန္းရာမွာ လူမ်ိဳး ဘာသာ အုပ္စုတစု မွာ တဦးခ်င္း သေဘာ ေကာင္းသူ၊ ဆိုးသူ ဒြန္တြဲ ရွိေနမႈကို မရႈျမင္ဘဲ အားလံုး တသမတ္တည္း ပံုေသကားခ်ပ္ခ် (Stereotype)၊ အစြဲ နဲ႔ ေကာက္ခ်က္ခ် (Prejudice) ျပန္ေျဖထားတာ ေတြ႕ရတယ္။ “မြတ္ဆလင္ေတြဟာ အင္အားမ်ားလာၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ဝံပုေလြေတြ၊ ေျမေခြးေတြလိုပဲ အုပ္စုဖြဲ႕ၿပီး တျခား သတၱဝါေတြကို အႏိုင္က်င့္တတ္တယ္..။” (YouTube URL: http://youtu.be/nSihfWY41So တြင္ နားဆင္ႏိုင္ပါတယ္။) ဒီလို လူမ်ိဳး ဘာသာ အုပ္စုတခုကို ပံုစံခ် သတ္မွတ္မႈဟာ ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္း၊ ဥပေဒေတြ အရ လူမ်ိဳး/ဘာသာ ခြဲျခားမႈ ေျမာက္ပါတယ္။ ဗမာျပည္သာ ၁၉၆၉ လူမ်ိဳးေရးခြဲျခားမႈ ပေပ်ာက္ေရး ညီလာခံ ကို လက္မွတ္ထိုး သေဘာတူထားခဲ့ရင္ ဥပေဒအရ အေရးေတာင္ ယူႏိုင္တယ္။
ဆရာေတာ္ ရဲ႕ တရားဝင္ Facebook စာမ်က္ႏွာမွာလည္း အနည္းဆံုး အဆင့္ အျခား ဘာသာလူမ်ိဳးကြဲ အေပၚ ေခၚေဝၚတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြဟာ တဖက္အုပ္စုက ရင့္သီး၊ ေစာ္ကားတယ္လို႔ ခံယူထားတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြကို လိႈင္လိႈင္သံုး သတင္းေတြ တင္ဆက္၊ စာေတြ ေရးသားေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ဒါ့အျပင္ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ႕ တရားပြဲေတြမွာ ေဟာၾကားေနတဲ့ အသံုးအႏႈန္းေတြ၊ သေဘာထားေတြကလည္း ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္းေတြ၊ ဥပေဒေတြအရ ၾကည့္ရင္ “အမုန္းတရား (Hate Speech)” အျဖစ္ အဓိပၸာယ္ ဖြင့္ဆိုႏိုင္တယ္။
“ကုလား မွန္သမွ် ဗမာျမင္ရင္ ေၾကာက္လန္႔ေနရမယ္” ဆိုတဲ့ ေဟာေျပာမႈမ်ိဳးေတြ အျပင္ ဆရာေတာ္ သက္ေတာ္ ငယ္ရြယ္ခ်ိန္က ေဟာၾကားခဲ့တယ္လို႔ ယူဆရတဲ့ ရုပ္သံမွတ္တမ္းေဟာင္း တခုမွာဆိုရင္ “မႏၱေလးက မြတ္ဆလင္ေတြ ေနစရာ၊ စားစရာ မရွိေအာင္ လုပ္ျပမယ္” ဆိုတဲ့ အေဟာမ်ိဳး အထိ ၾကားနာခဲ့ရဖူးတယ္။ ဒီလို ေဟာေျပာမႈမ်ိဳးဟာ တဖက္ လူမ်ိဳး ဘာသာ အုပ္စုဝင္ေတြကို ကာယကံေျမာက္ အၾကမ္းဖက္မႈမ်ိဳး မျပဳသည့္တိုင္ ျခိမ္းေျခာက္မႈေျမာက္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ အမုန္းတရားပြားမႈကို ျပင္းျပင္းထန္ထန္ အေရးယူေလ့ရွိတဲ့ တိုင္းျပည္မ်ိဳးသာ ဆိုရင္ ဆရာေတာ္ကို ဥပေဒ အရ အေရးယူႏိုင္တယ္။
ဒီလို သေဘာ၊ အလုပ္ေတြကို ေထာက္ခ်င့္ၿပီး ဆရာေတာ္မွာ ႏိုင္ငံတကာ စံႏႈန္းေတြကို သိနားလည္မႈ နည္းေၾကာင္း၊ မတူကြဲျပားမႈေတြကို သည္းခံ နားလည္ႏိုင္စြမ္းတဲ့ ယဥ္ေက်းၿပီး ၂၁ ရာစု လူသား တဦး ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ အသိ၊ က်င့္ဝတ္ေတြကို သိနားလည္ လက္ခံမႈ နည္းေနေၾကာင္း၊ သတင္း ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားရာမွာ ေစာင့္ထိန္းရမယ့္ စာနယ္ဇင္း တာဝန္၊ က်င့္ဝတ္ေတြကို လ်စ္လ်ဴရႈ ပ်က္ကြက္ေနေၾကာင္း သံုးသပ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလို ေနာက္ခံမွာ အခု ဆရာေတာ္က ျပန္ စာနယ္ဇင္း သင္တန္း ေပးမယ္ ဆိုေနျပန္ေတာ့ ဘယ္လို သေဘာထားေတြ၊ ဘယ္လို စံႏႈန္းေတြ သြန္သင္ ေဟာၾကား ေျပာဆိုမယ္ ဆိုတာကို ႏိုင္ငံသား တေယာက္ အေနနဲ႔ စိုးရိမ္မိတယ္။
“ကမာၻႀကီး အမွန္ကို သိေစဖို႔ Facebook ကိုယ္စီ သုံးၾကစို႔” ေခါင္းစဥ္ နဲ႔ အစျပဳ သံတြဲၿမိဳ႕၊ သိမ္ကုန္းေက်ာင္းတိုက္မွာ ဆရာေတာ္ မီဒီယာသင္တန္းပို႔ခ်ေနမႈ သတင္းဓာတ္ပံုကိုလည္း ၾကည့္လိုက္ရတယ္။ ေခတ္သစ္ အိုင္တီ နည္းပညာ ကမၻာႀကီးမွာ လူထုၾကားက လူထုစာနယ္ဇင္းသမားမ်ား ထြန္းကား မ်ားျပား၊ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာေတြ အသံုးခ် လူထု အသံေတြ ထုတ္ေဖာ္လာျခင္းဟာ ေကာင္းမြန္တဲ့ တိုးတက္မႈ ျဖစ္တယ္။ ကမၻာမွာ ႏိုင္ငံေရး အေျပာင္းအလဲေတြေတာင္ လူမႈကြန္ရက္စာမ်က္ႏွာမ်ား ေက်းဇူးမကင္းပါဘူး။
အခု ဆရာေတာ္ဘုရားကလည္း စာနယ္ဇင္းမွာ လူထုမီဒီယာ သေဘာ Facebook ကို အသံုးျပဳ ကမၻာႀကီးကို အမွန္ေတြ တင္ျပၾကစို႔ တိုက္တြန္း သင္ၾကားျခင္းကို စာေရးသူအေနနဲ႔ အျပည့္အဝ ေထာက္ခံ ႀကိဳဆိုတယ္။ ဆရာေတာ္ တင္ျပတဲ့ “အမွန္” ဆိုတဲ့ အခ်က္ကို အေၾကာင္းအရာ အေပၚ ကိုယ္ပိုင္ ဆင္ျခင္သံုးသပ္ျပီး စာေရးသူ လက္ခံျခင္း မခံျခင္းက တက႑ ျဖစ္တယ္။ ဆရာေတာ္ရဲ႕ မိမိ ယံုၾကည္ရာ အမွန္တရားကို လြတ္လပ္စြာ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ အတြက္ စာေရးသူ အေနနဲ႔ အသက္နဲ႔ရင္းၿပီး ကာကြယ္ခ်င္တဲ့ ဆႏၵရင္းခံ အမွန္ရွိတယ္။
ဒါေပမယ့္ ေဟာေျပာမႈ၊ သင္ၾကားျပသမႈေတြ အားလံုးဟာ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ လူမႈ အလႊာ၊ ႏိုင္ငံေရး အုပ္စု၊ က်ားမ လိင္၊ လိင္တိမ္းညြတ္မႈ အစရွိတဲ့ မတူကြဲျပားမႈ ရွိတဲ့ အုပ္စု တစုစု ကို ခ်ိဳးႏွိမ္ျခင္း၊ ခြဲျခားျခင္း၊ ထိခိုက္ေစျခင္း၊ အမုန္းပြားေစျခင္း ကင္းဖို႔ေတာ့ လိုတယ္။ ဒါမွသာ ေခတ္သစ္ ၂၁ ရာစု ယဥ္ေက်းၿပီး ဒီမိုကေရစီ လူ႔ေဘာင္ အဖြဲ႕အစည္းနဲ႔ ကိုက္ညီတဲ့ လြတ္လပ္စြာ ေျပာဆို၊ ဆႏၵ သေဘာ ထုတ္ေဖာ္ခြင့္ (Freedom of Expression/ Freedom of Speech) ျဖစ္ပါမယ္။
လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ အုပ္စုတခုခု အေပၚ အမုန္းပြားေစမႈ၊ မတူကြဲျပားတဲ့ အုပ္စုမ်ား အၾကား အျမင္ မၾကည္လင္၊ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟေတြ ျဖစ္ေစ၊ အၿငိဳးအေတး၊ အာဃာတေတြ တည္ေဆာက္၊ အမုန္းေတြ ဖြဲ႕၊ ပဋိပကၡေတြျဖစ္ေစမယ့္ ေျပာဆိုမႈမ်ိဳး မျဖစ္ရင္ ဆရာေတာ္ ရဲ႕ ေရးသား၊ ေဟာၾကား၊ ပို႔ခ်ခ်က္ အားလံုးကို စာေရးသူအေနနဲ႔ လံုးဝ ဘာမွ ေစာဒက တက္စရာ မရွိပါ။ တဖက္ အုပ္စု တခုခုကို မတိုက္ခိုက္၊ ထိခိုက္ နစ္နာေစျခင္း မရွိဘဲ လူမႈကြန္ရက္ အြန္လိုင္စာမ်က္ႏွာမ်ားကို အသံုးခ်ျပီး ဗုဒၶ ရဲ႕ တရား၊ ဓမၼေတြကို ဘုရား သားေတာ္ တပါး အေနနဲ႔ ျပန္လည္ ျဖန္႔ျဖဴးျခင္း၊ လူမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ သာသာနာ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ စည္ပင္ေအာင္ ၾကံေဆာင္ျခင္း အားလံုးကိုလည္း အျပည့္အဝ လက္ခံတယ္။
ကမၻာ့ အထင္ရ ဗုဒၶဘာသာ ေခါင္းေဆာင္ ဘုန္းေတာ္ႀကီး တပါး ျဖစ္တဲ့ ဒလိုင္လားမားမွာ တရားဝင္ Facebook နဲ႔ Web Page ရွိတယ္။ ဗုဒၶ တရားျမတ္ေတြကို ေဟာၾကား၊ သာသနာျပဳေနရင္းနဲ႔ ကမၻာ့ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ဘာသာေပါင္းစံု ခ်စ္ၾကည္ေရး ေတြကို အြန္လိုင္းမီဒီယာ အသံုးခ် က်ယ္က်ယ္ျပန႔ျ္ပန္႔ ေဆာက္ရြက္ေနတယ္။ ကမၻာမွာ အျခား ဘာသာကြဲမ်ား အပါအဝင္ လူသား သန္းေပါင္းမ်ားစြာရဲ႕ ၾကည္ညိဳ ေလးစား ေထာက္ခံမႈ ရေနတာက သဓကပါ။
ဗုဒၶ ဘာသာရဲ႕ အဓိက လမ္းစဥ္ႀကီးဟာ ေမတၱာတရား ပြားမ်ားျခင္း ျဖစ္တယ္ လို႔ စာေရးသူ အေနနဲ႔ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယံုၾကည္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ဗုဒၶ လမ္းစဥ္ဟာ သံသရာ မလြတ္ေျမာက္ခင္ စပ္ၾကားမွာ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ကို ကင္းေအာင္ထား၊ အနိစၥ၊ ဒုကၡ၊ အနတၱ တရားကို ရႈျမင္၊ အမုန္း အာဃာတ တရားေတြကို ေခ်ဖ်က္၊ လူသားအခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ျခင္း ေမတၱာတည္ေဆာက္မႈကိုသာ အဓိက ေဇာင္းေပး သင္ၾကားျပသတယ္လို႔ မွတ္သိခဲ့ရတယ္။ ဒီ သေဘာဟာ ေခတ္သစ္ လူ႔အခြင့္အေရး စံႏႈန္း၊ ႏိုင္ငံတကာ ယဥ္ေက်းမႈ အျမင္ေတြနဲ႔လည္း ကိုက္ညီီ၊ ေပမီ ေဒါက္မီၿပီး ျဖစ္တယ္။
ဒါေၾကာင့္ ငါ၊ သူတပါး၊ ေယာက်္ား၊ မိန္းမ၊ ကုလ မ်ိဳးႏြယ္၊ ဇာတိ၊ အသားအေရာင္ ဆိုတဲ့ တကယ္ စစ္မွန္မႈ ပရမတ္တရား မဟုတ္တဲ့ ပညတ္ခ်က္ေတြကို ထည့္သြင္း မစဥ္းစားဘဲ ရုပ္ နာမ္ ႏွစ္ပါးနဲ႔သာ ဖြဲ႕စည္း တည္ရွိတဲ့ လူသားအခ်င္းခ်င္း ေမတၱာ ပြား၊ အမုန္းတရား ေလ်ာ့ပါးေစေရး တရား၊ ဗုဒၶ ဝါဒ လမ္းစဥ္ အစစ္ နဲ႔ အညီ ဆိုရင္ တရား ဓမၼ ေဟာေျပာမႈေတြကို Facebook သံုးျပီး ျဖန္႕ခိုင္းတာ ဆရာေတာ္ကို ေထာက္ခံ ႀကိဳဆိုရပါမယ္။ ဗမာ့ လူ႔ အဖြဲ႕အစည္း ၿငိမ္းခ်မ္း သာယာ၊ ဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ စိတၱ၊ သုခ ႏွစ္ျဖာ ခ်မ္းသာေရး ရည္ေမွ်ာ္ “အမုန္းတရား တိုက္ဖ်က္ဖို႔ Facebook သံုးၾကစို႔” လို႔ေတာင္ ျပန္လည္ ေၾကြးေၾကာ္၊ ႏိႈးေဆာ္၊ တိုက္တြန္းခ်င္ေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
(စာေရးသူ သည္ ၾသစေၾတးလ်ႏိုင္ငံတြင္ အိုင္တီ ႏွင့္ စီးပြားေရး မဟာပညာရပ္မ်ားကို ေလ့လာ သင္ယူခဲ့ၿပီး ေခတၱ ေနထိုင္လ်က္ရွိကာ အြန္လိုင္း မီဒီယာ မ်ားတြင္ မ်က္ေမွာက္ ေရးရာ ႏွင့္ အေထြအေထြ အာေဘာ္ ေဆာင္းပါးမ်ား ေရးသားေနသူ တေယာက္ ျဖစ္သည္။ ဤ စာႏွင့္ ပတ္သက္၍ ေဝဖန္၊ အၾကံျပဳလိုသူမ်ား [email protected] သို႔ စာေရးဆက္သြယ္ႏိုင္သည္။
မူရင္း Link =>http://burma.irrawaddy.org/opinion/viewpoint/2014/03/20/56506.html
