Category: ေဆာင္းပါး

ေအာက္တိုဘာ ၉၊ ၂၀၁၅
M-Media
မိုးေဝ စုစည္းတင္ဆက္သည္။

၁၉၇၆ ခု ေအာက္တုိဘာ ၆ ရက္..

ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ သမုိင္းတြင္ ေမ့ေဖ်ာက္၍ မရသည့္ သမ္မာဆက္တကၠသုိလ္ (Thammasat University) အစုအလုိက္ အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္မႈႀကီး ျဖစ္ပြားသည့္ေန႔ျဖစ္သည္။ ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ စစ္အာဏာရွင္ေဟာင္း ဖီးလ္မာရွယ္ သာႏြမ္  ကီတီကာခၽြန္ တုိင္းျပည္သုိ႔ ျပန္လာမႈကုိ မေက်နပ္၍ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပမႈကုိ အခြင့္ေကာင္းယူကာ စစ္တပ္အႀကီးအကဲအခ်ိဳ႕က အာဏာသိမ္းရန္ ဂြင္ဆင္၍ ထုိသတ္ျဖတ္မႈႀကီးကုိ ေဆာင္ရြက္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ေလသည္။

ျပႆနာအစ
————-
ထုိင္းဘုရင္ႀကီး ဘူမီေဘာ အဒူလ္ယာဂ်စ္က ႏုိင္ငံ၏ ဥေသွ်ာင္ အျဖစ္ ခံယူၿပီး စစ္တပ္လႊမ္းမုိးသည့္ အစုိးရျဖင့္ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီ၍ ျဖတ္သန္းလာခဲ့ေသာ ထုိင္းႏုိင္ငံေရးစနစ္မွာ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္တြင္ တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေျပာင္းလဲလာခဲ့သည္။ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံ ဥပေဒသစ္ေရးဆြဲရန္ ေအာက္တုိဘာ ၁၄ ရက္ေန႔ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပမႈႏွင့္အတူ ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ အာဏာရွင္ ၃ ဦးျဖစ္ေသာ ၾကည္းတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ သာႏြမ္ ကီတီကာခၽြန္ႏွင့္ ပါရာဖတ္ ခ်ာ႐ူဆာသိန္း၊ ဗိုလ္မွဴးႀကီး နာရြန္ ကီတီကာခၽြန္တုိ႔မွာ တုိင္းျပည္မွ ထြက္ေျပးခဲ့ရေလသည္။

၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ အေထြေထြေရြးေကာက္ပြဲျပဳလုပ္ၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကုက္ရစ္ဦးေဆာင္ကာ ၁၆ ပါတီပါ၀င္သည့္ ညႊန္႔ေပါင္းအစုိးရ ဖြဲ႕စည္းႏုိင္ခဲ့ေသာ္လည္း ေတာင္ဗီယက္နမ္ၿမိဳ႕ေတာ္ ဆုိင္ဂံုမွာ ေျမာက္ဗီယက္နမ္မွ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားလက္ေအာက္သုိ႔ က်ေရာက္သြားၿပီး၊ လာအုိတြင္လည္း ကြန္ျမဴနစ္အစုိးရ တက္လာၿပီးေနာက္ပုိင္း ထုိင္းႏုိင္ငံတြင္ ကြန္ျမဴနစ္ေၾကာက္စိတ္မ်ားျဖင့္ မတည္ၿငိမ္ေတာ့ဘဲ လက္ယာယိမ္းအဖြဲ႕မ်ားကလည္း အားေကာင္းလာခဲ့သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ဆႏၵျပမႈမ်ား၊ ခ်ီတက္မႈမ်ားႏွင့္ ႐ႈပ္ေထြးခဲ့ၿပီး ထိုင္းျပည္တည္ၿငိမ္ေရးအတြက္ အာဏာသိမ္းရမည္ဟု စစ္တပ္အာဏာပုိင္မ်ားက တြက္ခဲ့ၾကေလသည္။ ထုိအခ်ိန္တြင္ ဆန္ေစ်းႏႈန္း တက္သြားျခင္းက မီးေလာင္ရာ ေလပင့္ေပးလုိက္သကဲ့သုိ႔ ျဖစ္ခဲ့ၿပီး စစ္တပ္ေထာက္ခံေသာ နာ၀ါဖြန္ (Nawaphon) အဖြဲ႕ႏွင့္ ကာကြယ္ေရး၀န္ႀကီး ပရာမန္တုိ႔စီစဥ္၍ လူေပါင္း ၁၅၀၀၀ ခန္႔ ပါ၀င္သည့္ ဆႏၵျပမႈတစ္ခု ျဖစ္ပြားခဲ့ကာ စစ္တပ္အား အာဏာလႊဲေပးရန္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကူက္ရစ္ကုိ ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကသည္။

ဆႏၵျပမႈကုိ ဦးေဆာင္ခဲ့သည့္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းေတာ္ႀကီး ကီတီဗူဒ္ဟုိ ဘိကၡဴမွာ ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကုိ သတ္ျခင္းက အျပစ္မျဖစ္ဟုပင္ ေျပာၾကားခဲ့သည္။ ထုိမတည္ၿငိမ္မႈမ်ား ေၾကာင့္ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ဇန္န၀ါရီတြင္ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကုက္ရစ္က ပါလီမန္ကုိ ဖ်က္သိမ္းခဲ့ရသည္။

ဧၿပီလအတြင္ ေရြးေကာက္ပြဲ ျပန္လည္ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး ေလးပါတီ ပါ၀င္သည့္ ညြန္႔ေပါင္းအစုိးရ တက္လာကာ ဒီမုိကရက္တစ္ ပါတီေခါင္းေဆာင္ ဆန္နီ ပရာမုိ႔ဂ်္က ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာ ခဲ့သည္။ ဆန္နီ၏ အစုိးရမွာ ညြန္႔ေပါင္းအစုိးရရွိ လက္ယာယိမ္းမ်ားႏွင့္ တုိးတက္သည့္အျမင္ရွိသူ အဖြဲ႕မ်ားအၾကား သေဘာထား ကြဲလြဲမႈမ်ားကို ေျဖရွင္းရင္း အင္အားခ်ည့္နဲ႔လာခဲ့သည္။

ရမယ္ရွာ
————
ထုိကဲ့သို႔ ႏုိင္ငံေရး မတည္ၿငိမ္ ျဖစ္ေနခ်ိန္တြင္ ၁၉၇၃ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပမႈအတြင္း ႏိုင္ငံရပ္ျခားသုိ႔ ထြက္ေျပးခဲ့ရသည့္ စစ္အာဏာရွင္ ၃ ဦးမွ ႀကီးတပ္အႀကီးအကဲ ပရာဖတ္ျပန္လာသည့္အခါ ျပည္သူမ်ားက ဆႏၵျပၾကသည္ကုိ ၾကည့္၍ ထိုအခ်ိန္က ဒု-၀န္ႀကီးခ်ဳပ္အျဖစ္ တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ေနသည့္ ပရာမန္က အာဏာရွင္ေဟာင္း သာႏြန္ကုိ ျပည္ေတာ္ျပန္ေစ၍ မၿငိမ္းသက္မႈကုိ ဖန္တီးကာ အာဏာသိမ္းရန္ အႀကံရခဲ့သည္။

ထုိ႔ေနာက္ ၁၉၇၆ ခု စက္တင္ဘာလေႏွာင္းပိုင္း သာႏြမ္ျပန္လာသည့္ အခါ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ အလုပ္သမားအဖြဲ႕မ်ားက သမ္မာဆတ္ တကၠသုိလ္တြင္ အေျခစုိက္ကာ ဆႏၵျပမႈမ်ား ျပဳလုပ္ခဲ့ၿပီး သာႏြမ္အား တုိင္းျပည္မွႏွင္ထုတ္ရန္ ေတာင္းဆုိခဲ့သည္။

စက္တင္ဘာ ၂၅ ရက္ေန႔တြင္ နာခြန္ပသြမ္၌ ရဲတပ္ဖြဲ႕က သာႏြမ္ကုိ ဆန္႔က်င္သည့္ အလုပ္သမား အဖြဲ႕၀င္ႏွစ္ဦးကုိ သတ္ပစ္မႈကုိ ျပန္လည္အမွတ္ရေစရန္ သမ္မာဆတ္ တကၠသုိလ္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ဆြဲႀကိဳးခ်သည့္သ႑ာန္ ျပပြဲတစ္ခုကို ျပဳလုပ္ ခဲ့ၾကသည္။

ထုိဓာတ္ပံုမွာ ေအာက္တုိဘာ ၅ ရက္ေန႔မနက္ပုိင္းတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာျဖင့္ ထုတ္ေ၀ေသာ Bangkok Post ႏွင့္ ထုိင္းသတင္းစာ Dao Sayam တုိ႔တြင္ပါလာခဲ့ၿပီး ဆြဲႀကိဳးခ်မႈတြင္ ပါ၀င္သူ ေက်ာင္းသားမွာ ထုိင္းအိမ္ေရွ႕မင္းသားႏွင့္ ဆင္တူၿပီး (ဆင္တူေအာင္ ဓာတ္ပံုကို တမင္ဖန္တီးကာ သတင္းစာမ်ားတြင္ ထည့္သြင္းၾကသည္ဟု အဆုိလည္းရွိသည္) ေတာ္၀င္မိသားစုကို ေက်ာင္းသားမ်ားက မထီမဲ့ျမင္ျပဳသည္ဟု သတင္းမ်ား ခ်က္ျခင္းျပန္ႏွံ႔သြားေလသည္။

စစ္တပ္ပုိင္ေရဒီယုိႏွင့္ အျခားေသာ မီဒီယာမ်ားက ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ အျပစ္ဖုိ႔ကာ “ေက်ာင္းသားမ်ားကုိ သတ္ပစ္” “ကြန္ျမဴနစ္မ်ားကုိသတ္ပစ္” ဟု တရား၀င္ေႂကြးေက်ာ္မႈမ်ား ျပဳလုပ္ေတာ့သည္။

ထုိေန႔ညေနပုိင္းတြင္ ေက်ာင္းသား ၂၀၀၀ ခန္႔ ထိုင္သပိတ္လုပ္ေနေသာ သမ္မာဆတ္တကၠသုိလ္အား စစ္တပ္က လက္သပ္ေမြးထားသည့္ ျပည္သူ႕စစ္ ၄၀၀၀ က ၀န္းရံထားလုိက္ၿပီး သမုိင္းတြင္မည့္ သတ္ျဖတ္မႈႀကီးကို ေဆာင္ရြက္ရန္ အစပ်ိဳးလုိက္ေလသည္။

လက္မရြံ႕မ်ား
—————-
သမ္မာဆတ္တြင္ ေက်ာင္းသားမ်ား အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္သတ္ျဖတ္မႈ၌ လက္မရြံ႕အဖြဲ႕ ၃ ဖြဲ႕ ပါ၀င္ၿပီး အားလံုးကုိ စစ္တပ္ႏွင့္ နယ္စပ္ေစာင့္ၾကပ္ေရး ရဲတပ္ဖြဲ႕တုိ႔က ေလ့က်င့္ ဖြဲ႕စည္းေပးထားျခင္းျဖစ္သည္။ ထုိအဖြဲ႕မ်ားမွာ နာ၀ါဖြန္(Nawaphon)၊ The Red Gaur၊ႏွင့္ ေစတနာ့၀န္ထမ္းကာကြယ္ေရးတပ္ဖြဲ႕ VDC အဖြဲ႕တုိ႔ ျဖစ္သည္။

“အမ်ိဳး၊ ဘာသာ၊ ဘုရင္စနစ္” ဟူေသာ ေကၽြးေၾကာ္သံျဖင့္ စတင္ခဲ့သည့္ နာ၀ါဖြန္အဖြဲ႕အပါအ၀င္ အဖြဲ႕အားလံုးမွာ ျပည္တြင္းလံုၿခံဳေရးဌာနခ်ဳပ္ ISOC မွ က လက္သပ္ေမြးထားသည့္ အဖြဲ႕မ်ားျဖစ္ၿပီး စစ္ေရးေလ့က်င့္မႈမ်ားကုိပါ လွ်ိဳ႕၀ွက္ ေဆာင္ရြက္ေပးခဲ့ၾကသည္။

၁၉၇၅ ခုႏွစ္တြင္ အင္အား ငါးေသာင္းခန္႔ ျဖစ္လာခဲ့သည့္ နာ၀ါဖြန္အဖြဲ႕မွာ လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္ေရးႏွင့္ လက္၀ဲယိမ္းတက္ႂကြလႈပ္ရွားသူမ်ားအား ႏွိမ္နင္းေရး သင္ၾကားမႈမ်ားကို လက္ယာယိမ္း ဘုန္းႀကီး ကီတီဗူဒုိက ခၽြန္ဘူရီျပည္နယ္တြင္ တည္ေထာင္ထားသည့္ ဗုဒၶဘာသာဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့ေလသည္။

သမ္မာဆတ္ အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္မႈၿပီးေနာက္ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္လာသည့္ တာနင္မွာ နာ၀ါဖြန္အဖြဲ႕၏ အႀကီးတန္းအဖြဲ႕၀င္ပင္ ျဖစ္ေလသည္။ ထုိသတ္ျဖတ္မႈႀကီးတြင္ ပါ၀င္သည့္အဖြဲ႕မ်ားကုိ Thai Marxist စာအုပ္ေရးသူ ဂီလ္းစ္ အန္ဂ္ပါကြန္က ၁၉၃၀ ျပည့္ႏွစ္မ်ားတြင္ ဥေရာပရွိ ဖက္စစ္ ျပည္သူ႕စစ္အဖြဲ႕မ်ားကဲ့သုိ႔ အဖြဲ႕မ်ားျဖစ္သည္ဟု ေရးသားခဲ့ေလသည္။

တုိက္ခုိက္မႈစၿပီ
—————–
ေအာက္တုိဘာ ၆ ရက္ေန႔ မနက္ေစာေစာပိုင္းတြင္ ျပဳလုပ္ခဲ့သည့္ ကက္ဘိနက္အစည္းအေ၀းတြင္  ဒုတိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ျဖစ္သည့္ ခ်ာ့တ္ထုိင္းပါတီေခါင္းေဆာင္ ပရာမာန္ အဒီရက္ဆန္က ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈကို ျပတ္ျပတ္သားသားႏွိမ္နင္း ရမည္ဟု ႏွပ္ေၾကာင္းေပးခဲ့သည္။

မနက္ ၅ နာရီခန္႔တြင္ ျပည္သူ႕စစ္မ်ားက တကၠသုိလ္ေက်ာင္း၀င္းထဲသုိ႔ စတင္ပစ္ခတ္ၾကၿပီး နံနက္ ၇ နာရီတြင္ နယ္စပ္ေစာင့္ၾကပ္ေရး ရဲတပ္ဖြဲ႕က တကၠသုိလ္ထြက္ေပါက္အားလံုးကုိ ပိတ္လုိက္ေလသည္။ နံနက္ ၁၁ နာရီတြင္ အမႈိက္ကားတစ္စီးျဖင့္ ဂိတ္ေပါက္၀ကုိ ခ်ိဳးဖ်က္၀င္ေရာက္ခဲ့ၿပီး ထုိ႔ေနာက္တြင္ ရဲတပ္ဖြဲ႕၀င္မ်ားက ၀င္ေရာက္စီးနင္းေတာ့သည္။

လက္နက္ကုိင္ေဆာင္ထားသည့္ ေက်ာင္းသားမ်ားက ျပန္လည္ပစ္ခတ္ေသာ္လည္း အားခ်င္းမမွ်။ ေနာက္ပုိင္းတြင္ ေက်ာင္းသားမ်ားက အပစ္ရပ္ေရး ေတာင္းဆုိခဲ့ၿပီး၊ ရဲတပ္ဖြဲ႕အႀကီးအကဲ ခ်မ္ဖြန္က ျမင္သမွ်ပစ္ရန္ အမိန္႔ေပးခဲ့သည္။

ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ ရဲတပ္ဖြဲ႕ႏွင့္ ျပည္သူစစ္မ်ားလက္ေအာက္တြင္ ႐ုိက္သတ္ခံရၿပီး အေလာင္းမ်ားကုိ ခ်ိတ္ဆြဲထားၾကသည္။ လက္နက္ခ်ေသာသူမ်ားကုိလည္း ေျမျပင္ေပၚတြင္ အိပ္ခုိင္းထားၿပီး ေျချဖင့္ကန္ေက်ာက္ၾကသည္။ အေလာင္မ်ားအား ကုိယ္လက္အဂၤါအစိတ္အပုိင္းမ်ား ျဖတ္ေတာက္မႈကုိလည္း စိတ္ေျပနေျပ လုပ္ၾကေသးသည္။ မေသမရွင္ ေက်ာင္းသားမ်ား၏ အေလာင္းမ်ားကုိ ဓာတ္ဆီေလာင္း၍ မီး႐ႈိ႕မႈလည္း ပါ၀င္ေလသည္။

တကၠသုိလ္နံရံကုိေက်ာ္ကာ အနီးရွိ ခ်ာအုိဖရာယာ (Chaophraya) ျမစ္အတြင္းသုိ႔ ခုန္ခ်ထြက္ေျပးသူမ်ားကုိလည္း ထုိင္းေရတပ္မွ ပစ္သတ္သည္။ ထုိတုိက္ခုိက္မႈမွာ နာရီအနည္းငယ္ ၾကာခဲ့သည္။

ထုိအျဖစ္အပ်က္အတြင္း ေက်ာင္းသား တစ္ေထာင္ခန္႔ ဖမ္းဆီးခံရသည္။ ေက်ာင္းသားမ်ားကို အေပၚပုိင္းဗလာက်င္းကာ တြားသြားခုိင္းၿပီး ေျချဖင့္ကန္ေက်ာက္ၾကသည္။ ေက်ာင္းသူမ်ားကုိလည္း ရဲတပ္ဖြဲ႕ႏွင့္ Red Gaurs အဖြဲ႕သားမ်ားက မုဒိမ္းက်င့္ၾကေလသည္။

ထုိင္းအစုိးရက တရား၀င္ထုတ္ျပန္မႈအရ ၄၆ ဦးေသဆံုးၿပီး ၁၆၇ ဦးဒဏ္ရာရသည္ဟုဆုိသည္။ သုိ႔ေသာ္လည္း အေလာင္းမ်ားကုိ ကုိင္တြယ္ရသည့္ တ႐ုတ္ကူညီမႈအသင္းက ေသဆံုးသူမွာ ၁၀၀ ေက်ာ္ရွိသည္ဟု ဆုိၿပီး ၂၀၀၁ ခုႏွစ္တြင္ ၀ါရွင္တန္ပုိ႔စ္ကလည္း ထုိစာရင္းကို လက္ခံခဲ့သည္။

သတ္ျဖတ္ပြဲႀကီးက ေန႔လည္ပုိင္းအထိ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီး မုိးရြာမွသာ ရပ္တန္႔ခဲ့ေလသည္။ သမုိင္းဆရာမ်ားကေတာ့ ထုိသတ္ျဖတ္မႈႀကီးမွာ အလုပ္သမားမ်ား၊ ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ ေတာင္သူလယ္သမားအေရး လႈပ္ရွားသူမ်ားကုိ အရက္စက္ဆံုး သတ္ျဖတ္မႈႀကီးအျဖစ္ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကေလသည္။

အာဏာသိမ္းၿပီ
——————
ႀကိဳတင္စီစဥ္ထားသည့္အတုိင္း ညေနေလးနာရီခန္႔တြင္ နယ္စပ္ေစာင့္ၾကပ္မႈ ရဲတပ္ဖြဲ႕၊ Red Gaur အဖြဲ႕၊ နာ၀ါဖြန္ႏွင့္ VDC အဖြဲ႕တုိ႔မွာ အစုိးရအိမ္ေတာ္သုိ႔ ခ်ီတက္သြားၿပီး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဆန္နီ ႏႈတ္ထြက္ေရးအတြက္ ေတာင္းဆုိခဲ့ၾကေလသည္။

ညေန ၆ နာရီခြဲတြင္ေတာ့ ေရတပ္ဦးစီးခ်ဳပ္ ဆန္ဂဒ္ဦးေဆာင္ၿပီး စစ္တပ္အရာရွိ ၂၄ ဦးျဖင့္ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ အမ်ိဳးသားအုပ္ခ်ဳပ္မႈ ျပဳျပင္ေျပာင္းလဲေရးေကာင္စီ NARC က အာဏာသိမ္းေၾကာင္း ေၾကျငာခဲ့ေလေတာ့သည္။ တကယ္ေတာ့ NARC အဖြဲ႕မွာ သေဘာထားေပ်ာ့ေျပာင္းၿပီး ပရာမန္၏ လက္ယာစြန္းေရာက္အဖြဲ႕ အာဏာရယူျခင္းမွ တားဆီးခဲ့သည့္အဖြဲ႕ ျဖစ္ေလသည္။

“အရင္က အာဏာသိမ္းတဲ့ ပံုစံမ်ိဳးပါပဲ။ အၾကမ္းဖက္တုိက္ခုိက္မႈေတြကုိ အစပ်ိဳးမယ္။ ရဲေတြက တရားဥပေဒစိုးမုိးေရးကုိ မထိန္းႏုိင္ေတာ့ဘူးဆုိတဲ့ ပံုစံမ်ိဳး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး ေနာက္ဆံုး စစ္တပ္က ၀င္လာတာပါပဲ” ဟု ထုိင္းဘုရင္ ဘူမိေဘာလ္၏ အျငင္းပြားဖြယ္ အထုပၸတၱိ The King Never Smile စာအုပ္ကုိ ေရးသားခဲ့ေသာ ေပါလ္ ဟန္ဒေလက ေျပာၾကားခဲ့သည္။

လက္မည္းႀကီးမ်ား
——————
၁၉၇၃ ခုႏွစ္ တုိင္းျပည္ကုိ အုပ္စုိးေနသည့္ စစ္တပ္အႀကီးအကဲ သာႏြမ္ကုိ ျဖဳတ္ခဲ့ၿပီး ေနာက္ပုိင္း ဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီး ပရာမန္ အဒီရက္စ္ဆန္ ေခါင္းေဆာင္သည့္ စစ္တပ္က အာဏာျပန္သိမ္းရန္ စနစ္တက် စီစဥ္ခဲ့ၾကကာ ၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ေက်ာင္းသားမ်ား ဆႏၵျပမႈကုိ အခြင့္ေကာင္းယူခဲ့သည္ဟု ပညာရွင္မ်ားက ယူဆခဲ့ၾကသည္။

စစ္တပ္ႏွင့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕မွ ေက်ာေထာက္ေနာက္ခံျပဳထားသည့္ လက္ယာယိမ္းျပည္သူစစ္မ်ားကုိ ဘုရင္ႀကီး ဘူမိေဘာလ္ကလည္း အသိအမွတ္ျပဳခဲ့ၿပီး အဆုိပါ အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္သတ္ျဖတ္မႈကုိ “ေတာ္၀င္အသိုင္းအ၀ုိင္း၏ အလုိတူအလုိပါ ကိစၥ” ဟု ပင္ သတ္မွတ္ခဲ့ၾကသည္။

သတ္ျဖတ္မႈျဖစ္ပြားၿပီး ၄ ရက္အၾကာတြင္ ထုိင္းအိမ္ေရွ႕မင္းသားမွာ ျပည္သူ႕စစ္အဖြဲ႕၀င္မ်ားကုိ ဆုခ်ီးျမႇင့္ခဲ့သည္ဟု သတင္းမ်ားလည္း ထြက္ေပၚခဲ့သည္။

လက္သည္ေပ်ာက္
———————
၁၉၇၆ ခုႏွစ္ ေအာက္တုိဘာ ၆ ရက္ေန႔တြင္ျဖစ္ပြားခဲ့သည့္ သမ္မာဆတ္ အစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္မႈအတြက္ မည္သူကုိမွ အေရးမယူႏုိင္ခဲ့။ စစ္အာဏာရွင္အုပ္စုမွ အဖြဲ႕၀င္မ်ားမွာ လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရခဲ့ၿပီး အျခားအဖြဲ႕၀င္မ်ားမွာလည္း တရားစြဲဆုိျခင္းမခံခဲ့ရေပ။

ထုိင္းႏုိင္ငံ၏ သမုိင္းစာအုပ္မ်ားတြင္ ထုိအျဖစ္အပ်က္အား ေဖ်ာက္ထားေလ့ရွိၿပီး ေဖာ္ျပသည့္အခါတြင္လည္း ေက်ာင္းသားမ်ားက အၾကမ္းဖက္ျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားရသည္ဆုိသည့္ ရဲတပ္ဖြဲ႕၏ တစ္ဖက္သတ္ အစီရင္ခံစာကုိသာ ကုိးကားေရးသားၾကေလသည္။ တစ္ခ်ိဳ႕က ေက်ာင္းသားမ်ားႏွင့္ စစ္တပ္အၾကား နားလည္မႈလြဲမွားျခင္းေၾကာင့္ ျဖစ္ပြားရျခင္းျဖစ္သည္ဟု ဆုိၾကသည္။

သမၼာဆတ္တကၠသုိလ္တြင္ေတာ့ ေအာက္တုိဘာ ၆ ရက္ေန႔ေရာက္တုိင္း ထုိအစုလုိက္အၿပံဳလုိက္ သတ္ျဖတ္ခံရမႈအတြက္ ေအာက္ေမ့ဖြယ္ အခမ္းအနားမ်ား ျပဳလုပ္ၾကၿပီး ရက္စက္ၾကမ္းၾကဳတ္မႈမ်ားကို ေဖာ္ျပထားသည့္ သတင္းစာျဖတ္ပုိင္းမ်ား၊ မ်က္ျမင္ သက္ေသမ်ား၏ ေျပာၾကားမႈမ်ားႏွင့္ သမုိင္းမွတ္တမ္းမ်ားကုိ ခင္းက်င္းျပသၾကေလသည္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္တြင္ အထိမ္းအမွတ္ တစ္ခုကုိ တကၠသုိလ္ ပရ၀ုဏ္အတြင္း ေဆာက္လုပ္ခဲ့ေလသည္။