News @ M-Media

Category: သုတ၊ရသႏွင့္အေထြေထြ

ေဆာင္းပါမ်ား၊ ကဗ်ာမ်ား။ ဝထၳဳမ်ား၊ ဗဟုသုတ ျဖစ္ဖြယ္ရာမ်ား စသျဖင့္

  • ငတ္မြတ္ေခါင္းပါး အေရွ.အာဖရိကႏိုင္ငံသားမ်ား ရဲ. အသက္ရွင္သန္ေရး ဝိုင္းဝန္းကူညီေပးၾကပါစို႔။

    Help Save Lives in Drought-Stricken East Africa

    မိုးေခါင္ေရရွားျဖစ္ေနေသာေနရာမ်ား

    မိုးေခါင္ေရရွားမႈေၾကာင္႔ အာဖရိက က လူ ၁၀ သန္းေလာက္က အသက္ရွင္ေရးအတြက္ အေရးေပၚ အစားအစာေတြ လိုအပ္ေနၾကပါတယ္၊ ဒီထဲကမွ မြတ္စလင္မ္လူဦးေရ ၉၉.၉ % ရွိေသာ ဆိုမာလီႏိုင္ငံရဲ.အေျခအေနကေတာ႔ ဆိုးဝါးလွပါတယ္။

    အစြန္းေရာက္ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင္႔ တိက်တဲ႔ အစိုးရရယ္လို႔ မရွိခဲ႔တဲ႔ႏိုင္ငံ၊ ဆင္းရဲမြဲေတမႈနဲ႔ ဆက္ႏြယ္ေနတဲ႔ (အခ်ိဳ.ေသာသူမ်ားရဲ.) လုယက္တိုက္ခိုက္မႈေတြေၾကာင္႔ ဆိုမာလီဓါးျပရယ္လို႔ ကမၻာ႔အလယ္မွာ နာမည္ၾကီးသူေတြ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင္႔ ျဖဴကာျပာကာ မြဲျပာက်ရတဲ႔ၾကားထဲ မိုးေခါင္ေရရွားက ထပ္ေဆာင္းျပန္တယ္။ သနားစရာ ျပည္သူေတြ ဒုကၡကို ခါးစီးခံေနၾကရရွာတယ္။

    ေန႔တဓူဝ ဆိုမာလီကေနျပီး ကင္ညာကယ္ဆယ္ေရးစခန္း ဒါဒဘ္ (Dadaab) ကို လူေတြ ေထာင္ခ်ီျပီး တဖြဲဖြဲေရာက္ေနၾကတယ္။ စခန္းမွာ လူ ၄ သိန္းေလာက္ရွိေနျပီ။ အျပင္မွာလည္း ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ ဒုကၡသည္ေတြက စာရင္းေပးဖို႔ေစာင္႔ေနၾကတယ္။

    သူတို႔ေတြက ပိုင္ဆိုင္သမွ် ေနာက္မွာ ထားခဲ႔ျပီး အဝတ္တစ္ထည္ ကိုယ္တစ္ခုနဲ႔ လံုျခံဳေရးစခန္းကို ေရာက္လာႏိုင္ၾကတယ္။ အရမ္းအားနည္းလို႔၊ အရမ္းခိ်ဳ.တဲ႔လို႔ ဒီခရီးကို မလာႏိုင္ၾကရွာသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒးပါ။ လမ္းခရီးမွာ အစာေရစာ ျပတ္လပ္မႈေၾကာင္႔ ေသဆံုးသြားၾကသူေတြလည္း တစ္ပံုၾကီး။ ဒီၾကားထဲ လုယက္ခံရတဲ႔လူေတြကလည္း ရွိေသးတယ္။ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေရာက္လာသူေတြကို အဆိုးထဲက အေကာင္းလို႔ေတာင္ ေျပာရမလို ျဖစ္ေနျပီ။

    ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းမွာ စားစရာ ရဖို႔ တန္းစီေစာင္႔ေနၾကသူေတြ


    အစာေရစာျပတ္လပ္ေနတဲ႔ သူတို႔ေတြကိုၾကည္႔ပါ။


    ေသေၾကေနတဲ႔ တိရစၦာန္ေတြ။


    ေတာလမ္းခရီးကို ဒီလို ျဖတ္ခဲ႔ၾကရရွာတယ္။

    ဆိုမာလီရဲ. ေၾကကြဲဖြယ္ေကာင္းတဲ႔ ျဖစ္ရပ္ေလးေတြ

    ၁။ ကေလး ၆ ေယာက္ရဲ. မိခင္

    ရက္ ၃၀ ၾကာ ခရီးသြားခဲ႔ျပီးပါျပီ၊ ဆိုမာလီကေန အနီးဆံုး ကင္ညာ ကို ေရာက္ဖို႔ မိုင္ ၅၀ သာ အကြာ ေနရာ… သမီးေလးက အာဟာရ ျပတ္ျပီး အရမ္းေနမေကာင္းျဖစ္ေနျပီး ဒီခရီးေရွ.မဆက္ႏိုင္ေတာ႔ဘူး။ က်န္တဲ႔ ကေလးေတြရဲ. အသက္ရွင္သန္ေရးအတြက္ ရင္နင္႔ေၾကကြဲစြာနဲ႔ သမီးငယ္ကို လမ္းေဘးမွာ ေသရဖို.ထားခဲ႔ရတဲ႔ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ. ေသာက

    သူမ …စကားလဲ မေျပာႏိုင္၊ သူမရဲ. နာမည္ကိုေတာင္ ေျပာျပဖို႔ သတိမရႏိုင္ရွာေတာ႔ပါဘူး။

    ၂။ စာမီမာရဲ. ဇာတ္လမ္း

    ကေလး ခုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဒါဒဘ္ (Dadaab) ကိုေရာက္ဖို႔ ၃၅ ရက္ၾကာခရီးသြားခဲ႔ၾကတယ္။ အခု သူမမွာ ေရေက်ာက္ေတြ ေပါက္၊ ေနထိုင္မေကာင္းနဲ႔ ဆရာဝန္နဲ႔ေတြ႔ဖို႔ ေစာင္႔ေနတယ္။ သူမရဲ. ဆန္အိတ္လဲ ေျပာင္တလင္းခါေနျပီ။ အနားက လူေတြဆီက ေတာင္းရဦးမယ္လို႔ ေျပာေနေလရဲ.။

    ၃။ မုခ္တာနဲ႔ ဇနီး

    ကေလး ၆ ေယာက္နဲ႔ သူတို႔မိသားစု ရက္ ၃၀ ၾကာ ေျခက်င္ခရီးေလွ်ာက္ျပီး ဒါဒဘ္ (Dadaab) ကို ေရာက္လာၾကတယ္။ ေတြ႔ကရာ အနီးအနားက ပစၥည္းေတြ၊ အဝတ္စုတ္ေလးေတြနဲ႔ တဲေလးထိုးျပီး ေနၾကတယ္။ ကံေကာင္းတဲ႔ မိသားစုတခ်ိဳ.ထဲမွာ သူတို႔လဲပါတယ္။ မိသားစုထဲက တစ္ေယာက္မွ လမ္းခရီးမွာ ေသမသြားၾကလို႔ေလ။

    ၄။ ကေလး ၃ ေယာက္ ဆံုးရံႈးခဲ႔ရတဲ႔မိခင္

    သူမနဲ႔ကေလးေတြ ကယ္ဆယ္ေရးစခန္းေရာက္ဖို႔ ၃၅ ရက္ၾကာ ေလွ်ာက္ခဲ႔ရတယ္။ “လမ္းမွာ တစ္ေယာက္ျပီး တစ္ေယာက္ သူတို႔ ဆံုးသြားၾကတယ္၊ သူတို႔ကို ဆံုးရံႈးခဲ႔ရျပီ၊ ကၽြန္မဟာ အရူးမတစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနခဲ႔ပါျပီ”

    ။ အဖြားအို ဟဘီဘား

    ”ကၽြန္မတို႔ဟာ အစားအစာလာေပးသူေတြရဲ. အကူအညီ ေမွ်ာ္ေနရတာပါ။ အလ္ရွဘတ္ (သူမတို႔ေဒသရဲ. အစြန္းေရာက္ေခါင္းေဆာင္)က ကူညီသူေတြကို ေမာင္းထုတ္ပစ္တယ္ေလ။ ကၽြန္မတို႔မွာ စားစရာကမရွိ၊ ေရြးစရာလမ္းမရွိေတာ႔ ဒီကို ထြက္ေျပးခဲ႔ရတာပါ။

    သူမ အသက္ ၇၆ ႏွစ္၊ အစာေရစာငတ္ျပတ္ေနတဲ႔ ေျမးေလး ႏွစ္ေယာက္နဲ႔အတူ ေတာလမ္းခရီးကို ၃ ရက္ၾကာျဖတ္ျပီးမွ ဒီကို ေရာက္ခဲ႔တာ။

    တျခား သန္းနဲ႔ခ်ီေနတဲ႔ သူေတြရဲ. ခံစားခ်က္ေတြ ကေတာ႔ မေရးႏိုင္ေလာက္ေအာင္ မ်ားစြာရွိေနမွာပါ။

    သူတို႔ စကားေတြ ကိုလည္း နားေထာင္ၾကည္႔ပါ

    (၁)၊ ”ဒီကိုေရာက္လာသူေတြရဲ. အေျခအေနေတြက အရမ္းဆိုးဝါးေနပါတယ္၊ အပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ အိပ္ေရးပ်က္ခဲ႔ျပီး၊ ပင္ပန္းလြန္းတဲ႔ ခရီးၾကမ္းႏွင္ခဲ႔ၾကရတာပါ”

    [Andrew Wander, Save the children]

    (၂)၊ “အၾကမ္းဖက္တိုက္ခိုက္မႈေတြနဲ႔ အျမဲရင္ဆိုင္ေနရတဲ႔ၾကားထဲကမွ မိုးေခါင္ေရရွားက ထပ္ေပါင္းလိုက္ေတာ႔ ဒီတိုင္းျပည္ဟာ ကမၻာ႔ရဲ. ေၾကကြဲဖြယ္ရာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ရပ္ေတြနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရပါျပီ”

    [Fleming, UNHCR]

    (၃)၊ “အဆင္းရဲတကာရဲ. အဆင္းရဲဆံုး၊ အဆိုးဝါးတကာရဲ. အဆိုးဝါးဆံုး ရင္ဆိုင္ေနၾကရတယ္၊ ေသႏႈံးကလဲ အေရးေပၚအေျခအေနကို ေက်ာ္ျဖတ္ျပီး အေရးေပၚအေျခအေန ၃ ဆထိ ေရာက္ေနပါျပီ၊ ကေလး ၅၀ %ဟာ အစာေရစာငတ္မြတ္ေနၾကပါျပီ၊ ဆိုမာလီဟာ ကမၻာ႔အဆိုးဝါးဆံုး ကပ္ေဘးနဲ႔ ရင္ဆိုင္ေနရတာပါ၊ ဒီမွာ ျဖစ္ပ်က္ေနတာေတြကို ဘာနဲ႔မွ ႏႈိုင္းယွဥ္မျပႏိုင္ေတာ႔ပါဘူး”

    [Guterres, tour of the region]

    (၄)၊ ”ကၽြန္ေတာ္တို႔ အာဟာရ အရမ္းခ်ိဳ.တဲ႔ေနတဲ႔ကေလးေတြကို ကုသေပးႏိုင္လိုက္ႏိုင္ရင္ေတာင္ အစားအစာ မလံုေလာက္၊ ဝမ္းေလွ်ာျပီးသူူတို႔ ျပန္ေရာက္လာၾကျပန္ပါတယ္”

    [Jerame Souquet, head of Doctors without border]

    (၅)၊ ”လူ ၁၀ သန္းေလာက္မွာ ၆ သန္းေလာက္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အစားအစာ ကူညီေပးႏိုင္ပါတယ္၊ က်န္တဲ႔ ၄၀% ေလာက္အတြက္ အေရးေပၚ လိုအပ္ေနပါတယ္”

    [World Food Progarm]

    (၆) ”သူတို႔ရဲ. ႏိုင္ငံေရးအုပ္ခ်ဳပ္ေရး မည္သို႔ပင္ရွိေစ အခက္အခဲဒုကၡေရာက္ေသေၾက အစာငတ္မြတ္ေနသူမ်ားမွာ အျပစ္ကင္းတဲ႔ ဆိုမာလီျပည္သူေတြပဲျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင္႔ လူသားခ်င္းစာနာမႈရႈ.ေတာင္႔ကေနျပီး အားလံုးက ကူညီေပးသင္႔ပါတယ္။

    [Dr. Mahathir Mohamad-Malaysia Ex-PM]

    စားဝတ္ေနေရးဆိုတာ လူသားေတြရဲ. အေျခခံအက်ဆံုး လူ႔အခြင္႔အေရးပါ။ အစားအေသာက္၊ ေရ၊ ေလ ဆိုတာ မရွိရင္ လူေတြ အသက္မရွင္ႏုိင္ပါဘူး။ ကမၻာေလာကၾကီးက လူသားတိုင္းဟာ ဒီအေျခခံ လူ႔အခြင္႔အေရးေတြကို ရပိုင္သင္႔ပါတယ္။

    က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္မွာ ဒီလိုညႊန္းဆိုထားပါတယ္။

    အႀကင္သူေတာ္စင္မ်ားသည္ (ကုရ္အာန္ က်မ္းလာ) အကြယ္၌တည္ရိွေသာအရာမ်ားကို အမွန္ျဖစ္သည္ရိွသည္ဟု (ခိုင္ခံ့ျမဲျမံေသာသဒၶါတရားျဖင့္) ယံုႀကည္ ႀကသည္။(စည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာ) ဆြလာတ္ ၀တ္ျပဳႀကသည္။

    က်မ္းေတာ္ျမတ္ကုရ္အာန္မွာ ဒီလိုညႊန္းဆိုထားပါတယ္။

    အႀကင္သူေတာ္စင္မ်ားသည္ (ကုရ္အာန္ က်မ္းလာ) အကြယ္၌တည္ရိွေသာအရာမ်ားကို အမွန္ျဖစ္သည္ရိွသည္ဟု (ခိုင္ခံ့ျမဲျမံေသာသဒၶါတရားျဖင့္) ယံုႀကည္ ႀကသည္။(စည္းကမ္းေသ၀ပ္စြာ) ဆြလာတ္ ၀တ္ျပဳႀကသည္။ ထို႕ျပင္ထိုသူတုိ႔အား ငါအရွင္ေပးသနားေ တာ္မူထားေသာ ဥစၥာပစၥည္းမ်ားမွ ထိုသူတို႔သည္ (တရားေတာ္ႏွင့္အညီ)လွဴဒါန္းၾကသည္။

    (mmsy-mm-quran-translation: 2:3)

    အၾကင္သူတစ္ေယာက္သည္ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္အား ယံုၾကည္၏ ဆြလာသ္ဝတ္ျပဳမႈ ေဆာက္တည္၏ သို႔ရာတြင္ သတၱဝါမ်ားအား မကူညီ၊ မယိုင္းပင္း၊ မေပးမလွဴ မေကၽြးေမြးပါလ်င္ ထိုသူသည္ မြတ္စလင္မ္ အစစ္အမွန္ ျဖစ္ႏိုင္မဟုတ္ေပ၊ က်မ္းျမတ္ကုရ္အာန္၏ ေျမာက္မ်ားစြာေသာ ပါဒေတာ္မ်ားတြင္ အလွဴဒါန၏ အက်ိဳးကို ေဖာ္ျပထားသည္။

    အေမရိကန္ေဒၚလာ ျပား ၅၀ (မေလးေငြ ၁ ရင္းဂစ္ခြဲ၊ ျမန္မာေငြ ၃၇၅ က်ပ္ေလာက္) နဲ႔ စာေလာင္မြတ္သိပ္ေနတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္နဲ႔ ကေလးမိခင္ကို အသက္ဆက္ေရးေကၽြးေမြးႏုိင္မယ္။

    သူတို႔ကို ကူညီၾကပါ။ သူတို႔အသက္ေတြကို ကယ္ဆယ္ၾကပါ။

    ဘယ္ေလာက္ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေလးေပါ႔။

    ဒီအစီအစဥ္ေလးကို လက္ေတြ.အထေျမာက္သြားေစခ်င္တဲ႔အတြက္ ကၽြန္မတို႔ကစတင္ျပီး ထည္႔ဝင္သြားမွာပါ။

    အမ္အမ္အတ္စ္ဝိုင္ ေမာင္ႏွမမ်ားလည္း ကိုယ္တိုင္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ လက္လွမ္းမီရာ နီးစပ္သူမ်ားထံမွ ေကာက္ခံ၍လည္းေကာင္း တက္ႏိုင္သမွ်ေလး အတူပူးေပါင္းပါဝင္ၾကပါလို႔ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္၏ ႏွစ္ျမိဳ.မႈကို အေၾကာင္းခံကာ ႏိႈးေဆာ္လိုက္ပါတယ္။

    ရဟီမာ-mmsy

    ေခတၱမေလးရွား

    References:

    http://abcnews.go.com/International/somalia-drought-largest-humanit…

    http://www.bbc.co.uk/news/world-africa-14064276

    https://www.wfp.org/donate/hornofafrica

  • အိႏိၵယ၏ ႏိုက္တင္ေဂးလ္ ကဗ်ာဆရာမၾကီး Sarojini Naidu၏ စိတ္ႏွလုံးကို ခိုက္ေစေသာ ဒီမိုကေရစီ

    အိႏိၵယ၏ ႏိုက္တင္ေဂးလ္ ကဗ်ာဆရာမၾကီး Sarojini Naidu၏ စိတ္ႏွလုံးကို ခိုက္ေစေသာ ဒီမိုကေရစီ

    “ ဒီမိုကေရစီကို ပထမဦးဆုံးသြန္သင္ က်င့္သုံးျပတဲ့ ဘာသာတရားပါပဲ။ ဗလီဝတ္ေက်ာင္းေတာ္ ဝတ္ျပဳႏိႈးေဆာ္စင္ျမင့္ထက္ဆီကေန ႏႈိးေဆာ္သံျပဳလိုက္တာနဲ႔ ဝတ္ျပဳသူေတြအားလုံး ဗလီဝတ္ေက်ာင္းေတာ္မွာ အတူတကြ စုရုံးေတာ့တာပါပဲ။ *ဘုရင္(တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူလူတန္းစား)နဲ႔ လယ္သမား ေဘးခ်င္းယွဥ္လ်က္ တတန္းတည္း ဒူးေထာက္ကာ အလႅာဟ္အရွင္ျမတ္(သစၥာဓမၼတည္းဂုဏ္ေတာ္ ထြန္းေတာ္မူေသာ ပရမတ္ ဘုရားရွင္)သည္သာလွ်င္ ၾကီးက်ယ္ျမင့္ျမတ္ပါ၏ ဟူေသာ ေၾကြးေက်ာ္သံက အစၥလာမ့္ ဒီမိုကေရစီစနစ္ သင္ၾကားမႈကို တစ္ေန႔လွ်င္ ငါးၾကိမ္ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္းကို ထင္ရွားေပၚလြင္ေစပါတယ္။ လူသားတစ္ဦးဟာ မိမိရဲ့ ညီေနာင္ပါလားဆိုတဲ့သင္ၾကားမႈနဲ႔ အစၥလာမ့္ရဲ့ အၾကြင္းမဲ႔ ညီညြတ္စည္းလုံးမႈဟာ ကၽြန္မရဲ့ ႏွလုံးသားကို ထပ္ခါ ထပ္ခါ သေဘာခိုက္ေစပါတယ္။ ”

    အိႏၵိယ၏ ႏိုက္တင္ေဂးလ္ဟု တင္စားျခင္းခံရေသာ ဟိႏၵဴကဗ်ာဆရာမၾကီး THE LATE SAROJINI NAIDU

    ဆရာမၾကီး လြတ္လပ္ေရးၾကိဳးပမ္းစဥ္က

    SAROJINI NAIDU သည္ အိႏၵိယႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး လႈပ္ရွားသူ ေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ၿပီး အိႏိၵယအမ်ိဳးသားကြန္ဂရက္၏ ပထမဆုံး အမ်ိဳးသမီး ဥကၠဌျဖစ္ကာ Uttar Pradesh ျပည္နယ္၏ ပထမဆုံး အမ်ိဳးသမီး Governor လည္းျဖစ္သည္။

    ကိုး- စာမ်က္ႏွာ ၁၃ The Muslim at Prayer by Shaykh Ahmed Deedat

    မွတ္ခ်က္။ ။ *ကဗ်ာဆရာမၾကီး၏ မူရင္းမွတ္ခ်က္အတိုင္း ဘုရင္ဟု ေဖာ္ျပထားေသာ္လည္း အစၥလာမ့္တရားစစ္ သြန္သင္ခ်က္တြင္ သက္ဦးဆံပိုင္ႏွင့္ သားအစဥ္အဆက္ ဘုရင္စနစ္ လုံးဝမရိွဘဲ ျပည္သူတို႔၏ ကိုယ္စားလွယ္မ်ားက ေရြးေကာက္တင္ေျမွာက္ေသာ ႏိုင္ငံေတာ္၏ လခစား ခလီဖာသမၼတစနစ္သာ ရိွသျဖင့္ ေဘးမွ ကြင္းျဖင့္ တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားဟု ရွင္းျပထားျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

    Ref: peaceforthewholeuniverse

  • Halal တံဆိပ္ျမင္တိုင္းစားလို ့မရ

    တေလာက ရွမ္းေတြ ႏွစ္ေပါင္း ရာနဲ ့ခ်ီကတည္းက အေျခခ်ေနထိုင္တဲ့ ျမိဳ ့ငယ္တခုကိုေရာက္သြားေတာ့ ထမင္းစားဖို ့ဆိုင္လိုက္ရွာရင္း ဟလာလ္တံဆိပ္ႀကီးႀကီးတပ္ထားတဲ့ဆိုင္တဆိုင္ေတြ ့လို ့ ၀င္ထိုင္ျဖစ္တယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္ေလာက္က တေခါက္ေရာက္ဖူးထားလို ့ မြတ္စလင္မ္လူဦီးေရနဲနဲပဲရွိတယ္ဆိုတာ၊ မြတ္စလင္မ္ဆိုင္ရွားတယ္ဆိုတာ သိထားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဆိုင္ရွိလိုရွိညား လိုက္ရွာရင္း ဟလာလ္တံဆိပ္ေတြ ့ေတာ့ ၀င္စားျဖစ္တယ္။

    က်ေနာ္လည္း မြတ္စလင္မ္ဆိုင္ဆိုေတာ့ ႀကက္သားေႀကာ္နဲ ့ ထမင္းမွာ လိုက္တယ္။ တျခား ဘာဟင္းေတြ ရတယ္ဆို တာေတာင္ Menu ႀကည့္မေနေတာ့ဘူး။ က်ေနာမွာထားတာ ေရာက္လုေရာက္ခင္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ၀င္လာတယ္။ ေနာက္မွ၀င္လာတဲ့သီငယ္ခ်င္းက Menu ႀကည့္ေနရင္း က်ေနာ့္ကို  “ဒီဆိုင္က မြတ္စလင္မ္ဆိုင္လဲေျပာတယ္ *က္သားဟင္းလည္းေရာင္းတယ္ဆိုေတာ့ မင္းစားလို ့ျဖစ္လို ့ လား”ဆိုျပီး ေမးေတာ့မွ မီႏူကိုႀကည့္ျဖစ္ေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္။ သူေျပာသလိုပါပဲ။ ကံေကာင္းခ်င္ေတာ့ မွာထားတဲ့ ႀကက္သားေႀကာ္ မစားရေသးပါ။

    အမွန္ကဒီလိုပါ။ ဆိုင္က မြတ္စလင္မ္ပိုင္ရွင္မဟုတ္ပါဘူး။ အရင္က ဟုတ္ရင္ေတာင္ ဆိုင္ရွင္ေျပာင္းသြားေတာ့ ဟလာလ္ ဆိုင္းဘုတ္မျဖဳတ္ တာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ႀကက္သား အမဲသားကို မြတ္စလင္မ္စားလုိ ့ရတဲ့ေနရာက ၀ယ္ခ်က္တာလည္းျဖစ္ႏိုင္တယ္။ ဒီလိုမ်ိဳးအေနာက္ႏိုင္ငံမွာတခါႀကံဳဖူးတယ္။ Hot Dog ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္မွာ ဟလာမ္ တံဆိပ္ျမင္လို ့ ၀င္၀ယ္စားေတာ့ ႀကက္သားနဲ ့ အမဲသားကိုေတာ့ မြတ္စလင္မ္ဆို္င္ကေန ေအာ္ဒါမွာျပီး တျခားအသားလည္းေရာေရာင္းပါတယ္။ ကင္တဲ့မီးဖို၊ ကိုင္တဲ့ ခရင္းေတြကေတာ့ တခုတည္းပါပဲ။

    စီးပြားေရးအျမတ္ထုတ္တာလား၊ သူမ်ားကိုမေလးစားတာလားဆိုတာေတြေတြးျပီး အျပစ္မတင္ေတာ့ပါဘူး။ ကုိယ္မသိႏိုင္တဲ့ အေႀကာင္းေတြကို လိုက္မစံုစမ္းႏိုင္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ သင္ခန္းစာပဲယူလိုက္ပါတယ္။ ဒါကေတာ့ ကိုယ့္ေဒသမဟုတ္တဲ့ ေနရာမွာ ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကို စူးစမ္းႏိုင္သေလာက္စူးစမ္းဖို ့လိုတယ္ဆိုတာပါပဲ။

    (အေျခအေနမေပးလို ့ သက္ဆိုင္ရာဘာသာေရးအဖြဲ ့အစည္းေတြကို အသိမေပး ျဖစ္ခဲ့ေပမဲ့ ေနာက္ႀကံဳရင္ အသိေပးဖို ့ေမွ်ာ္လင့္ပါတယ္။ အင္ရွာအလႅာဟ္)

  • က်ားဘညိမ္း၏ ဟာသမ်ား

    ကြၽန္ေတာ္ က်ားဘညိမ္း ဆိုတဲ့ နာမည္နဲ႔ စတင္ ရင္းႏွီးတာ ၁၉၆၀ ခုႏွစ္၀န္းက်င္ လူပ်ဳိေပါက္ အရြယ္မွာပါ။ က်ားဘညိမ္းက လက္ေ၀ွ႔ ထိုးသတ္ရာမွာ ဘယ္လုိေတာ္တာ၊ အေရွာင္အတိမ္းမွာလည္း သိပ္လွတာ၊ သူလက္ေ၀ွ႔ထိုးဖို႔ စင္ေပၚတက္လာတဲ့ အခါ က်ားေခါင္းပုံ ပါတဲ့ ၀တ္႐ုံႀကီး ျခံဳတက္လာတာ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ႕ အေတာ္ဆုံး လက္ေ၀ွ႔သမား စသျဖင့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ လူငယ္ အခ်င္းခ်င္း အားပါးတရ ေျပာဆုိေလ့ ရွိၾကတယ္။ ခုလုိ ေျပာဆုိေနၾက ေပမယ့္ ကြၽန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြ တစ္ေယာက္မွ က်ားဘညိမ္း လက္ေ၀ွ႔ထိုးသတ္တာ မျမင္ဖူးၾကပါ။ ဒါေပမယ့္ က်ားဘညိမ္းရဲ႕ ဂုဏ္သတင္းဟာ ျမန္မာႏုိင္ငံ အ၀န္း ထင္ရွားေက်ာ္ၾကား လြန္းလွလုိ႔ ကြၽန္ေတာ္တို႔လုိ လူငယ္ေတြ ၾကားမွာ ေရပန္းစားၿပီး စံျပပုံရိပ္ ျဖစ္ေနတာပါ။

    ဒီေရွ႕ပိုင္းမွာေတာ့ ၁၉၅၁ ခုႏွစ္မွာ က်ားဘညိမ္းဟာ ဖလုိင္း၀ိတ္တန္း၊ ဘင္တန္ ၀ိတ္တန္းနဲ႔ ဖယ္သာ ၀ိတ္တန္းေတြမွာ ခ်န္ပီယံဘြဲ႕ ရယူႏုိင္ခဲ့ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕အေကာင္းဆုံး လက္ေ၀ွ႔သမား အျဖစ္ သတ္မွတ္ျခင္းခံခဲ့ရ ပါတယ္။ ၁၉၅၂ ခုႏွစ္ ဖင္လန္ႏုိင္ငံ၊ ဟယ္လ္ဆင္ကီးၿမိဳ႕မွာ က်င္းပတဲ့ ကမၻာ့ အိုလံပစ္ ပြဲေတာ္မွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ကုိယ္စားျပဳ ယွဥ္ၿပိဳင္ခဲ့တဲ့ ဂုဏ္ယူေလာက္စရာ လက္ေ၀ွ႕ေက်ာ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ လက္ေ၀ွ႔ ထိုးသတ္ျခင္းမွ အနားယူၿပီး၊ အားကစားႏွင့္ ကာယပညာ ဦးစီးဌာနမွာ လက္ေ၀ွ႔နည္း စနစ္မွဴး၊ ျမန္မာႏိုင္ငံလက္ေ၀ွ႔ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အတြင္းေရးမွဴးစတဲ့ တာ၀န္ေတြကို ၈.၇.၁၉၇၉ ေန႔ ကြယ္လြန္ခ်ိန္ အထိ ထမ္းေဆာင္ခဲ့ေၾကာင္း သိရပါတယ္။

    ဆရာက်ားဘညိမ္းက လက္ေ၀ွ႔ထိုးတဲ့ အျပင္ စာလည္း ေရးပါတယ္။ ဆရာ က်ားဘညိမ္း ေရးတဲ့ လုံးခ်င္းစာအုပ္ တစ္အုပ္ ဖတ္ဖူးတယ္။ ႏွင္းဦး၊ ခ်စ္ညိဳတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ေပါ့။ ႐ႈမ၀၊ ျမ၀တီ၊ ေငြတာရီ မဂၢဇင္းေတြနဲ႔၊ ေနာက္ပိုင္း တံခြန္သတင္း ဂ်ာနယ္ထဲမွာလည္း ေဆာင္းပါးေတြ ေရးခဲ့တယ္။ ဆရာက်ားဘညိမ္းဟာ အားကစား နယ္ေကာ၊ စာေပနယ္မွာပါ လူခ်စ္လူခင္ အေတာ္မ်ားတဲ့ သူပါ။

    ၁၉၇၁ ခုႏွစ္ ကြၽန္ေတာ္ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ရီရဲ႕ ျဖဴနီညိဳျပာ မဂၢဇင္းမွာ အယ္ဒီတာ အဖြဲ႕၀င္ အျဖစ္ ၀င္လုပ္ေနခ်ိန္မွာ ဆရာ က်ားဘညိမ္းကို စတင္ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဆရာ က်ားဘညိမ္းက ႐ုံးဆင္းခ်ိန္ ညေန ေလးနာရီ ေနာက္ပိုင္းဆို ေရေက်ာ္ ၄၇ လမ္း ခ်င္းတြင္း ပုံႏွိပ္တုိက္မွာ ရွိတဲ့ ကြၽန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျဖဴနီညိဳျပာ မဂၢဇင္းဆီကို ေရာက္ေရာက္ လာတတ္တယ္။ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ရီ၊ ဆရာဦးကိုကိုေလးတို႔နဲ႔ တစ္ေအာင့္တစ္နား စကားေျပာၿပီးမွ ျပန္သြားတတ္တယ္။

    ျဖဴနီညိဳျပာမွာ ဆရာ စိန္ခင္ေမာင္ ရီက အယ္ဒီတာခ်ဳပ္၊ ဦးကိုကိုေလးက တာ၀န္ခံ အယ္ဒီတာ အျဖစ္ တာ၀န္ယူၾကတယ္။ ဦးကိုကိုေလးဟာ န၀ေဒး မဂၢဇင္း မွာ ဆရာတကၠသိုလ္ နႏၵမိတ္တို႔နဲ႔ အတူ လုပ္ခဲ့ၿပီး၊ ေမာင္ေဌးႂကြယ္၊ ထြန္းသစ္ နာမည္ေတြနဲ႔ စာေရးသားသူ ျဖစ္တယ္။ ရဲေၾကးမုံ၊ မႈခင္း မဂၢဇင္းေတြကေန ျဖဴနီညိဳျပာမွာ လုပ္ေနရင္း၊ ပ႐ုဖတ္၊ စာ ေဖာင္ဖြဲ႕၊ ကာလာေဖာင္ဖြဲ႕၊ ေဖာင္ကိုင္၊ ဒမ္ဘီခ်၊ ဆလစ္ထုိးစတဲ့ မဂၢဇင္း အယ္ဒီတာ တစ္ေယာက္ တတ္အပ္တဲ့ စာနယ္ ဇင္းပညာေတြ ကြၽန္ေတာ့္ကို သင္ေပး ခဲ့တဲ့ ဆရာတစ္ဦးလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

    တစ္ေန႔ညေန ျဖဴနီညိဳျပာကို ဆရာ က်ားဘညိမ္း ေရာက္လာခိုက္ ဦးကိုကုိ ေလးက “ေမာင္ေငြၾကည္ ကိုဘညိမ္းက မင္းကို အကူအညီ တစ္ခုေတာင္း ခ်င္လုိ႔”ဆုိၿပီး ဒီဇိုင္းတစ္ခု ဆြဲေပးဖုိ႔ အပ္တယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အေလးမအဖြဲ႕ တံဆိပ္တုံး ဒီဇိုင္းပါ။ အဲဒီ အခ်ိန္က ခုလို ကြန္ပ်ဴတာ မေပၚေသးေတာ့ တံဆိပ္ အ၀ိုင္းထဲမွာ စာလုံးေတြ ကြန္ပါနဲ႔ လွည့္ၿပီး ဆြဲရတယ္။ အေတာ္ လက္၀င္တယ္။ ဒီဇိုင္းၿပီးေတာ့ ဆရာညိမ္းက ကြၽန္ေတာ့္ကို ဒီဇိုင္းခ သုံးဆယ္က်ပ္ ေပးပါတယ္။ (အဲဒီ အခ်ိန္တုန္းက အဖုံး ၁၅၀ က်ပ္၊ ၀တၳဳ သ႐ုပ္ေဖာ္ ၆၀ က်ပ္၊ ေခါင္းစီးဒီဇိုင္း ၃၀ က်ပ္ႏႈန္း ရွိတယ္) ေနာက္တစ္ပတ္ အၾကာမွာ ကြၽမ္းဘားအသင္းအမွတ္ တံဆိပ္ လုိဂိုပုံ အပ္ျပန္ပါတယ္။ ဒါလည္း ၃၀ က်ပ္ ထပ္ေပးပါတယ္။ ကြၽန္ေတာ့္ အဖုိ႔ေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ ေလးစားခ်စ္ခင္တဲ့ လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ စာေရးဆရာႀကီးနဲ႔ ခုလုိ သိကြၽမ္း ရင္းႏွီးခြင့္ရတာ အမွတ္တရပါ။

    ကြၽန္ေတာ္က တုိက္ေပါင္းစုံမွာ ကာတြန္း ဆဲြေနတာမို႔ အဲဒီလုိ ေနရာေတြမွာ ဆရာ က်ားဘညိမ္းနဲ႔ မၾကာခဏ ဆုံတယ္။ တစ္ေန႔ ျမ၀တီတုိက္မွာ ပန္းခ်ီ ကာတြန္း ဦးစိန္နဲ႔ဆုံေတာ့ “ကိုဘညိမ္း (က်ားဘညိမ္း) ေနရာကို လူသစ္ တစ္ေယာက္ ခန္႔ထားလုိက္တယ္တဲ့။ ရာထူးက လက္ေ၀ွ႔ နည္းစနစ္မွဴးေပမယ့္ အဲဒီလူက လက္ေ၀ွ႔ မထိုးတတ္ဘူးတဲ့” လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ၾကားရသူ အေပါင္းက ဒါမ်ဳိးလည္း ရွိသကိုးလုိ႔ ေရရြတ္မိၾကတယ္။

    ေနာက္လထုတ္ မဂၢဇင္းထဲမွာ ဦးစိန္ရဲ႕ ကာတြန္း တစ္ပုံပါလာပါတယ္။ လူႏွစ္ေယာက္ လက္ေ၀ွ႔ ထိုးၾကရာမွာ တစ္ေယာက္က ကင္းၿမီးေကာက္ေထာင္ ထားၿပီး ေျခေထာက္ႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ လက္ေ၀ွ႔အိတ္ စြပ္ထားကာ၊ က်ဳပ္က လက္နဲ႔ မထုိးတတ္ေတာ့ ေျခနဲ႔ ထုိးမယ္လုိ႔ ေျပာေနတဲ့ပုံပါ။ ဒါဟာ ဆရာက်ားဘညိမ္း ရဲ႕အျဖစ္ကို အေျချပဳ ေပၚထြက္လာတဲ့ ကာတြန္းျဖစ္ပါတယ္။

    ဆရာ က်ားဘညိမ္းနဲ႔ ဆုံပါမ်ားေတာ့ သူ႔ရဲ႕ထူးျခားခ်က္ တစ္ခုကို သတိ ထားမိလာတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ဆရာ က်ားဘညိမ္းဟာ စကား၀ိုင္းေတြကို ေကာင္းေကာင္းထိန္းထားႏုိင္ၿပီး သူပါတဲ့ စကား၀ုိင္းဟာ ပြဲစည္တယ္ ဆုိတာပါပဲ။ ဘာေၾကာင့္ထိန္းထားႏုိင္လဲ၊ ပြဲစည္လဲလုိ႔ ဆန္းစစ္ၾကည့္ေတာ့ စကား ၀ိုင္းေတြမွာ ဟာသေတြ ေျပာတတ္လြန္း လုိ႔ပါ။ ျပံဳးျပံဳးရႊင္ရႊင္ မ်က္ႏွာထား ရွိေပမယ့္ လူပုံက ႐ိုး႐ိုးေအးေအးႀကီးမုိ႔ ဆရာ က်ားဘညိမ္းဆီက ဒီလုိဟာသေတြ ၾကားရလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မွတ္စရာပါ။

    ဆရာ က်ားဘညိမ္းဟာ ျမန္မာ့ လက္ေ၀ွ႔ေက်ာ္ ဘ၀နဲ႔ ႏိုင္ငံတကာကုိ အေတာ္မ်ားမ်ား ေရာက္ဖူးပါတယ္။သူ႔ရဲ႕ (အိႏၵိယ၊ ျမန္မာ)ခ်စ္ၾကည္ေရး ခရီးစဥ္နဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဟာသ တစ္ခုကို သတင္း ဂ်ာနယ္တုိက္မွာ ခုလုိေျပာျပပါတယ္။ “ကြၽန္ေတာ္တုိ႔ ျမန္မာလက္ေ၀ွ႕ အဖြဲ႕နဲ႔ အိႏၵိယ လက္ေ၀ွ႔အဖြဲ႕ ခ်စ္ၾကည္ေရး လက္ေ၀ွ႔ ယွဥ္ၿပိဳင္ၾကတာ ႏုိင္သူႏုိင္၊ ႐ႈံးသူ႐ႈံးေပါ့။ ပြဲအစီအစဥ္ေတြၿပီးလုိ႔ ေစ်းထြက္၀ယ္တဲ့ အခ်ိန္က ခဏပဲရတယ္။ အိမ္ျပန္ အမွတ္တရ ပစၥည္းေလးေတြ ၀ယ္ဖို႔ ကိုယ္ပါတဲ့ ေငြနဲ႔ခ်ိန္ရတယ္။ တစ္ေနရာေရာက္ေတာ့ ေဖာ့ဦးထုပ္ေတြ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္ေတြ႕တယ္။

    “အေတာ္ပဲ ေဖာ့ဦးထုပ္က တို႔ဆီမွာလည္း ေဆာင္းၾကတယ္ဆုိၿပီး ေစ်း ေမးၾကည့္တယ္။ ေစ်းသင့္တာနဲ႔ ဦးထုပ္ အလုံးႏွစ္ဆယ္ ၀ယ္လုိက္တယ္။ မြန္ဘိုင္းလုိၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က ထုတ္တဲ့ ေဖာ့ ဦးထုပ္ေတြ။ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္တဲ့ အခါ မိတ္ေဆြေတြကို ေဖာ့ဦးထုပ္ေတြ အမွတ္တရေပးလုိက္တယ္။
    “အဲဒီမွာ တစ္ေယာက္က ကိုဘညိမ္းရယ္ ဒီဦးထုပ္ေတြ ဟိုက ၀ယ္လာတာမွ ဟုတ္ရဲ႕လား၊ ဒီေရာက္မွ ၀ယ္ေပးတာ မဟုတ္လားလုိ႔ ေျပာတယ္။ တကယ္ ဟိုက ၀ယ္လာတာပါလုိ႔ ေျပာေတာ့ ကုိယ့္လူ ရႊီးမေနနဲ႔။ ေဟာဒီ ဦးထုပ္က စာဟာ သက္ေသပဲလုိ႔ ေျပာေျပာဆိုဆို ဦးထုပ္ကုိ ျပတယ္။

    “ဦးထုပ္ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္လုိက္ေတာ့ မြန္ဘုိင္းလို အိႏၵိယၿမိဳ႕တစ္ၿမိဳ႕က လုပ္တယ္ ထင္ထားခဲ့တာ၊ စာတန္း ထိုးထားတာက မိတ္အင္ မုံရြာတဲ့ဗ်ား။ ေသေရာ”

    ဆရာ က်ားဘညိမ္းဟာ လက္ေ၀ွ႔ ထိုးသတ္ရာမွာ က်ားတစ္ေကာင္လုိ ရဲရဲရင့္ရင့္ ထိုးသတ္တတ္ျခင္း၊ ေရႊက်ား လက္ေ၀ွ႔ကလပ္ ေထာင္ၿပီး လူငယ္ လက္ေ၀ွ႕သမားေတြ ေမြးဖြားေပးျခင္း အျပင္၊ အဂၤလိပ္ ၁၂ ေကာင္က်ားထုိး ရာမွာလည္း ကြၽမ္းက်င္ျခင္းေတြေၾကာင့္ က်ားဘညိမ္းလုိ႔ ေခၚၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီဟာသက က်ားထုိးျခင္းနဲ႔ ပတ္သက္တဲ့ ဟာသပါ။

    “တစ္ေန႔ေတာ့ ပဲခူးက လူေတြနဲ႔ က်ားထိုးဖုိ႔ ခ်ိန္းထားလုိ႔ ဆုိင္ကယ္စီး ၿပီးထြက္ခဲ့တယ္။ က်ဳပ္ဆုိင္ကယ္က ဟာေလဒီဗက္ဆင္ ဆုိင္ကယ္ႀကီး၊ စိတ္တိုင္းက် ေရြး၀ယ္ထားတာ၊ အင္ဂ်င္မာတယ္၊ အရမ္းျမန္တယ္။ ျမန္သမွ ၃ နာရီေလာက္ခရီးကို ၁ နာရီခြဲေလာက္နဲ႔ ေရာက္တယ္”

    စကားခဏရပ္ၿပီး ဆရာက်ား ဘညိမ္းက ျပံဳးတုံးတုံးလုပ္ေနပါတယ္။ ၿပီးမွ စကားဆက္တယ္။ “ဒီလိုနဲ႔ ပဲခူး ေရာက္ေရာ။ ပဲခူးက က်ားခ်န္ပီယံေတြ ကြၽန္ေတာ္နဲ႔ လက္ရည္စမ္းတယ္။ တစ္ေယာက္ၿပီး တစ္ေယာက္ ေနာက္ေကာက္က် ကုန္တယ္။ ပြဲစဥ္ေတြမ်ားေတာ့ ညေန ၅ နာရီမွ ၿပီးတယ္။ ေနကလည္း ၀င္ေတာ့မွာမို႔ အိမ္အတြက္ ေခါက္ဆြဲထုပ္ ၀ယ္ၿပီး ဆုိင္ကယ္ကို တရၾကမ္းေမာင္း ျပန္ခဲ့တယ္။ ဘယ္ႏွ မိုင္ႏႈန္းနဲ႔ ေမာင္းခဲ့လဲေတာင္ မသိဘူး။ အိမ္လည္း ေရာက္ေရာ ေခါက္ဆြဲထုပ္ကို မိန္းမ လက္ထဲေပးလုိက္တယ္။ ေခါက္ ဆြဲထုပ္က ပူေႏြးေနတုန္းပဲ”

    စကား၀ိုင္းက လူေတြအဖုိ႔ မုိင္ ငါး ဆယ္ေလာက္ေ၀းတဲ့ ခရီးကိုျပန္ေရာက္တ့ဲ အထိ ေခါက္ဆြဲထုပ္က ပူေႏြးေနေအာင္ သူ႔ဆုိင္ကယ္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ျမန္လဲလုိ႔ စဥ္းစားစရာျဖစ္ကုန္ ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့
    “ဒါေတာ့ လြန္ၿပီဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဆိုင္ကယ္ ဘယ္ေလာက္ျမန္ျမန္ မိုင္ငါးဆယ္ ခရီးကို ေလထုထဲျဖတ္ေမာင္းလာရ တာ၊ ေခါက္ဆြဲထုပ္ ေအးသြားမွာ ေသခ်ာတယ္။ ပူစရာ အေၾကာင္းမရွိဘူး”

    ဒီအခါ ဆရာက်ားဘညိမ္း ေျပာလုိက္တာက “ပူပါတယ္ဗ်၊ ပူဆို က်ဳပ္ က ေခါက္ဆြဲထုပ္ကို ဆိုင္ကယ္အိပ္ေဇာ ပိုက္မွာ ခ်ည္ၿပီး ေမာင္းလာတာဗ်”တဲ့။ အားလုံးေ၀ါခနဲ ပြဲက် သြားၾကပါတယ္။
    ဒါေတြကေတာ့ ကြၽန္ေတာ္ မွတ္မိ သမွ် ဆရာက်ားဘညိမ္း ဟာသေတြပါ။ ဆရာက လူခ်စ္လူခင္ မ်ားၿပီး၊ စကား၀ိုင္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေျပာခဲ့ တာမုိ႔ က်ားဘညိမ္းရဲ႕ဟာသေတြ အမ်ားႀကီး ရွိေနဦးမွာပါပဲ ခင္ဗ်ား။
    ဆရာက်ားဘညိမ္းသုိ႔ အမွတ္တရ

    ေရႊအျမဳေတ ကေနကူးပါသည္။

  • Avoid the Unhappy and Unlucky

    အုိင္ယာလန္မွာေမြးဖြားခဲ႔တဲ႔ ေမရီဂီးဘတ္ ဟာ ကေခ်သည္ အျဖစ္ အသက္ေမြးရန္ ၁၈၄၀ မွာ ပဲရစ္သို႔ေရာက္လာသည္။ လိုလာမြန္တက္စ္ ဟူေသာ နာမည္ကိုယူကာ သူ႔ကိုယ္သူ စပိန္ အကမယ္အျဖစ္ ေၾကျငာခဲ႔ေလသည္။ သို႔ေသာ္ ကေခ်သည္အျဖစ္ မေအာင္ျမင္ေပ။ သူ႔ကိုကယ္တင္ႏုိင္သူမွာတစ္ေယာက္သာရွိသည္။ ထိုသူမွာ ပဲရစ္တြင္ အေအာင္ျမင္ဆံုး သတင္းစာပုိင္ရွင္ျဖစ္ၿပီး အႏုပညာေ၀ဖန္ေရးသမားလည္းျဖစ္သည္။ သူ႔နာမည္က အလက္ဇန္းဒါဒူဂ်ရီယာ။ လုိလာမြန္းတက္စ္ ကသူ႔ကို ခ်ဥ္းကပ္ရန္ဆံုးျဖတ္ခဲ႔သည္။ ဒူဂ်ရီယာမွာ မနက္တိုင္း ျမင္းဆီးထြက္ေလ႔ရွိသည္။ လိုလာ ကိုယ္တိုင္လည္း ကၽြမ္းက်င္ေသာ ျမင္းစီးသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္ရာ တေန႔တြင္ ဒူဂ်ရီယာ စီးလာေသာျမင္းႏွင္႔ “မေတာ္တဆ” ၀င္တုိက္မိေလ၏။ ေနာက္ေန႔မ်ားတြင္ လိုလာႏွင္႔ ဒူဂ်ရီယာတို႔သည္ အတူတကြ ျမင္းစီးထြက္ၾကေလေတာ႔သည္။ သိတ္မၾကာခင္မွာပဲ လိုလာမြန္းတက္စ္ သည္ ဒူဂ်ရီယာ၏ အခန္းသုိ႔ေျပာင္းသြားေလ ေတာ႔သည္။ ဒူဂ်ရီယာ၏ အကူအညီ ျဖင္႔ သူမ၏ ကေခ်သည္ဘ၀ သည္လည္းအေတာ္အသင္႔ေအာင္ျမင္လာေလသည္။ အဆင္႔အတန္းခ်င္းမတူေသာ္လည္း ဒူဂ်ရီယာ သည္ လိုလာ႕ကို ေႏြဦးေပါက္တြင္ လက္ထပ္မည္ဟုဆိုေလသည္။ သို႔ေသာ္ တျခားတဘက္တြင္လည္း ဒူဂ်ရီယာ ကိုသူ႔အသိုင္း အ၀ိုင္းက ၀ုိင္းပယ္လာၾကသည္။ သူ႔စီးပြားေရးလုပ္ငန္းမ်ားမွာလည္းက်ဆင္းလာသည္။ တရက္တြင္ ပဲရစ္ၿမိဳ႕၏ လူကံုထံတစ္ဦး တည္ခင္းေသာ ဧည္႕ခံပြဲကိစၥႏွင္႔ပတ္သတ္၍သူတို႔ႏွစ္ဦး ပထမဆံုးအႀကိမ္ ရန္ျဖစ္ၾကေလသည္။ လိုလာ က ထိုဧည္႕ခံပြဲသို႔ လိုက္ခ်င္သည္။ ဒူဂ်ရီယာက လိုလာ႔ကို မေခၚလိုပဲ တစ္ေယာက္တည္းသြားခဲ႔သည္။ ဧည္႕ခံပြဲတြင္ အလြန္အကၽြံမူးေနေသာ ဒူဂ်ရီယာသည္ လိုလာ႔ကိစၥႏွင္႔ ပတ္သတ္ၿပီး ေ၀ဖန္ေရးသမား တစ္ဦးႏွင္႔စကားမ်ားၾကေလသည္။  ေနာက္ဆံုး ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ရန္စိန္ေခၚသည္႕အေျခအေနထိေရာက္လာသည္။ ေနာက္ေန႔မနက္တြင္ ေသနတ္ခ်င္းယွဥ္ပစ္ၾကရာ ေသနတ္မွန္၍ ဒူဂ်ရီယာ ေသဆံုးသြားေလေတာ႔သည္။ လုိလာသည္လည္း ပဲရစ္မွ စြန္႔ခြာကာ ျမဴးနစ္ ၿမိဳ႕သို႔ေရာက္လာသည္။

    ျမဴးနစ္တြင္ လိုလာသည္ ဘာေဗးရီးယားဘုရင္ လဒ္၀စ္ အားစည္း႐ံုးသိမ္းသြင္းျပန္သည္။ လဒ္၀စ္ မွာကပ္စည္းနည္းသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာ္လည္း လိုလာ႔အား ျမဴးနစ္ၿမိဳ႕၏ အေကာင္းဆံုးတုိက္ခန္းတြင္ထားရုံမက အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာ လက္ေဆာင္ မ်ားကိုလည္း ေပးေလသည္။ သို႔ေသာ္လုိလာ၏ မူလအက်င္႔မ်ားက ျပန္ေပၚလာျပန္သည္။ တေန႔တြင္ လိုလာျမင္းစီးထြက္ရာလမ္း၌ အဘိုးႀကီးတစ္ဦးလမ္းျဖတ္ကူးေလရာ ေႏွးသည္ဆုိ၍ ျမင္းစီးၾကာပြတ္ျဖင္႔ အဘုိးႀကီးအား ႐ိုက္ေလသည္။ တခါကလည္း လိုလာသည္ သူ႔ေခြးႏွင္႔လမ္းေလွ်ာက္ထြက္လာရာ ေခြးမွာ တျခားလမ္းေလွ်ာက္သူတစ္ဦးအား ကိုက္ေလေတာ႔သည္။ ေခြးကိုက္ခံရသူကို ကူညီရမည္႔အစား လိုလာသည္ ထိုသူ႔ကုိ ေခြးလည္ပတ္ႀကိဳးျဖင္႔ ႐ိုက္ေလသည္။ ဘာေဗးရီးယား ျပည္သူတို႔မွာ လုိလာ႔အား အႀကီးအက်ယ္မုန္းတီးလာေလေတာ႔သည္။ သုိ႔ေသာ္ လဒ္၀စ္မွာ ထိုကိစၥမ်ားကို လွ်စ္လ်ဴ႐ူ႕ထား႐ုံမက လုိလာ႔ အား အျပစ္တင္သူမ်ားကိုပင္ ရာထူးမွခ်ထားျခင္း၊ အျပစ္ေပးျခင္းမ်ားျပဳလုပ္ေလသည္။ အရင္တုန္းက ခ်စ္ခင္႐ိုေသ ျခင္းကိုခံခဲ႔ရေသာ လဒ္၀စ္ မွာ ယခုအခါ ျပည္သူေတြရဲ႕ မုန္းတီးျခင္းကိုခံလာရသည္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ႔ တုိင္းျပည္႕အႏွံ႔တြင္ မေက်မနပ္ ဆႏၵျပမႈ႕မ်ား ေပၚေပါက္လာသည္။ တခါတုန္းက ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာခ႔ဲတဲ႔ တုိင္းျပည္ဟာ အခုေတာ႔ ျပည္တြင္းစစ္ႏႈတ္ခမ္းကိုေရာက္လာသည္။ ၁၈၄၈ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလမွာေတာ႔ လဒ္လ၀စ္ဟာ ျပည္သူေတြရဲ႕ဆႏၵကို လ်စ္လ်ဴ႐ူ႕လို႔ မရေတာ႔ပါဘူး။ လိုလာမြန္းတက္စ္ ကိုတုိင္းျပည္ကေန ခ်က္ခ်င္းထြက္သြားဖို႔ အမိန္႔ထုတ္လိုက္သည္။ သို႔ေသာ္ ျပည္သူေတြရဲ႕ေဒါသက ဒီမွာၿပီးမသြားပါဘူး။ ေနာက္ဆံုးမွာ ဘုရင္လဒ္၀စ္ ကိုယ္တုိင္ ထီးနန္းကိုစြန္႔လိုက္ရပါေတာ႔သည္။

    လိုလာမြန္းတက္စ္ဟာလည္း အဂၤလန္ကို ထြက္သြားပါသည္။ အဂၤလန္မွာ စစ္ဗုိလ္ေလး ေဂ်ာ႔ထရက္ဖက္ဟီးလ္ ႏွင္႔ေတြ႕သည္။ ဟီးလ္မွာ လိုလာ႕ထက္ ဆယ္ႏွစ္ခန္႔ငယ္ေလသည္။ အဂၤလိပ္အသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ လိုလာ႔ထက္ေခ်ာေသာ၊ ခ်မ္းသာေသာ လူကံုတံ အမ်ိဳးသမီးမ်ားကို ေ႐ြးႏုိင္ေသာ္လည္း ဟီးလ္မွာ လိုလာမြန္းတက္စ္၏ မာယာ ေက်ာ႔ကြင္းမွ လြတ္ေအာင္မ႐ုန္းႏုိင္ေပ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ၁၈၄၉ မွာ လက္ထက္လိုက္ပါသည္။ တကယ္တမ္းလိုလာဟာ သူမအသက္ ၁၉ ႏွစ္ေလာက္က အဂၤလိပ္တစ္ဦးနဲ႔ တိတ္တိတ္ပုန္းလက္ထပ္ထားဘူးပါသည္။ တရား၀င္လည္း မကြာရွင္းရေသးေပ။ ထိုေၾကာင္႔ ဟီးလ္မွာ လင္ရွိမိန္းမတစ္ဦးကိုေပါင္းသင္းမႈ႕ျဖင္႔ တရားစြဲခံရေလသည္။ ထိုအမႈ႕ကိုေရွာင္ရန္ သူတို႔ႏွစ္ဦးသည္ စပိန္သို႔ ထြက္ေျပးၾကေလသည္။ သူတို႔ႏွစ္ဦး၏ အိမ္ေထာင္ေရးမွာလည္း ဆိုး၀ါးလာသည္။ တႀကိမ္တြင္ လိုလာက ဟီးလ္အား ဓါးႏွင္႔ ခုတ္ေလသည္။ ေနာက္ဆံုးကြာရွင္းသည္႔ အေျခအေနသုိ႔ေရာက္သြားသည္။ ဟီးလ္မွာ သူ႔တုိင္းျပည္တြင္ လည္း အရွက္ကြဲ၍ မ်က္ႏွာ မျပ၀ံ႔ရကား ေပၚတူဂီသို႔ သြားေရာက္ေနထုိင္ရေလသည္။ မၾကာမွီ သေဘၤာေမွာက္၍ ဟီးလ္ ေသဆံုးသြားေလသည္။ ၁၉၅၃ မွာ လိုလာမြန္းတက္စ္ ဟာ အေမရိကန္ သို႔ေရာက္လာျပန္ပါသည္။ အေမရိကန္တြင္ ပတ္ေဟာ ဆိုသူႏွင္႔ေတြ႕ကာ လက္ထပ္လုိက္ျပန္သည္။ သူတို႔ အိမ္ေထာင္ေရးမွာလည္း ထံုးစံအတုိင္း အဆင္မေျပျဖစ္ကာ ကြဲၾကျပန္သည္။ ပတ္ေဟာလ္မွာ အရက္သမားလံုးလံုးျဖစ္ကာ ေနာက္ဆံုး စိတ္က်ေရာဂါႏွင္႔ ေသေလသည္။လိုလာမြန္းတက္စ္မွာလည္း လူ၀တ္ေၾကာင္ဘ၀ကိုစြန္႔ကာ သီလရွင္၀တ္သြားေလေတာ႔သည္။ သီလရွင္၀တ္ၿပီး ႏွစ္ႏွစ္အၾကာ ၁၈၆၁ မွာ လုိလာမြန္းတက္စ္ ေသဆံုးသြားေလသည္။

    လိုလာမြန္းတက္စ္ ရဲ႕ ေယာက္်ားေတြကို ဆြဲေဆာင္မႈ႕ဟာ ရမၼက္ဆႏၵထက္ပိုပါတယ္။ သူမရဲ႕ ျပင္းထန္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ စ႐ုိက္ေတြက ေယာက်ာ္းေတြကို ဆြဲေဆာင္ထားတာပါ။ လိုလာမြန္းတက္စ္ နဲ႔ ပတ္သတ္မိတဲ႔သူေတြဟာ ကူးစက္ေရာဂါ တစ္ခုခု ဆြဲကပ္သလိုပဲ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀ဒနာဆိုး၀ါးလာၾကပါတယ္။ သူမရဲ႕ မဆံုးႏုိင္တဲ႔ ျပသနာေတြ၊ မေရာင္႔ရဲႏုိင္မႈ႕ေတြဟာ သူမ ခ်စ္သူေတြကိုပါ ကူးစက္ကုန္တာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ သူမခ်စ္သူေတြဟာ သံေယာဇဥ္ေၾကာင္႔ လိုလာမြန္းတက္စ္ ကို မစြန္႔ခြာႏုိင္ပဲ ျပသနာ၀ဲၾသဂ ထဲမွာ တလည္လည္ျဖစ္ၿပီး ဘ၀ဆံုးၾကရပါတယ္။ ဒါဟာ ျပသနာရဲ႕ အဓိက အခ်က္ပါပဲ။ လိုလာမြန္းတက္စ္လိုလူမ်ိဳးဟာ ကူညီလို႔မရႏုိင္ပါဘူ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးကို အျမန္ဆံုးစြန္႔ခြာတာဟာ တစ္ခုတည္းေသာ နည္းလမ္း ပါပဲ။ ဒီစ႐ုိက္ဟာ ေယာက်ာ္းျဖစ္တာ၊ မိန္းမျဖစ္တာနဲ႔ မဆုိင္ပါဘူး။ ဒီလိုမတည္ၿငိမ္တဲ႔စိတ္ဓာတ္မ်ိဳးရွိတဲ႔သူဟာ ျပသနာေတြ ဒုကၡေတြကို လက္ယပ္ ေခၚေနတာပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ျပသနာေတြဟာ ကုိယ္႔ ကိုတင္မက ပါဘူး။ ကိုယ္႔ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္း ကိုပါ ကူးစက္တတ္ပါတယ္။ လဒ္၀စ္နဲ႔ ကိစၥမွာ ဆုိရင္ တစ္ႏုိင္ငံလံုးကိုပါ ကူးစက္သြားပါတယ္။

    ဘ၀မွာ ကိုယ္ မထိန္းခ်ဳပ္ႏုိင္တဲ႔ ကိုယ္မစီမံႏုိင္တဲ႔ အေျခအေနေတြေၾကာင္႔ ဒုကၡေရာက္ရသူေတြဟာ က်ေတာ္တို႔ရဲ႕ ကူညီမႈ႕ေတြ၊ စာနာေထာက္ထားမႈ႕ေတြနဲ႔ အျပည္႔အ၀ ထုိက္တန္ပါတယ္။ သူတို႔ကို က်ေတာ္တို႔ တက္ႏုိင္သေလာက္ ကူညီသင္႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေလာကမွာ ေနာက္ထပ္လူတစ္မ်ိဳးရွိပါေသးတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ပင္ကိုယ္မတည္ၿငိမ္၊ မေရာင္႔ရဲႏုိင္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ အပ်က္စိတ္ဓာတ္ေတြေၾကာင္႔ ဒုကၡေရာက္ရသူေတြပါ။ ဒီလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳးဟာ ကူးစက္တတ္ပါတယ္။  ဒီလိုစိတ္ဓာတ္မ်ိဳး ရွိသူေတြကို က်ေတာ္တို႔ သူတို႔ရဲ႕ ပတ္၀န္းက်င္အေပၚမွာ သက္ေရာက္မႈ႕ကို ၾကည္႕ၿပီး အကဲ ခပ္ရပါမယ္။ သူတို႔ရဲ႕ အတိတ္က ျပသနာေတြ၊ သူတို႔နဲ႔ သူမ်ားေတြ ဆက္ဆံေရး ဒါေတြကို ေလ႔လာပါ။ ခဏခဏ ျပသနာျဖစ္ေနတယ္၊ ခဏခဏ ကြဲလိုက္ၿပဲလိုက္ျဖစ္ေနတယ္ဆိုရင္ အဲလိုလူမ်ိဳးကို ေ၀းေ၀းကေရွာင္ပါ။ ဘ၀မွာ တခါတေလ ျပသနာျဖစ္တာ၊ အဆင္မေျပျဖစ္ဘူးတာကို ဆိုလိုတာမဟုတ္ပါဘူး။ အၿမဲတမ္းျပသနာျဖစ္ေနတဲ႔သူမ်ိဳးေတြ တကယ္ရွိပါတယ္။ သူတို႔ျပသနာေတြကို ကူညီေျဖရွင္းေပးမယ္လို႔ ေယာင္လို႔မ်ားစိတ္မကူးမိပါနဲ႔။ ကိုယ္ပါ သူတို႔ရဲ႕ ဒုကၡ ပင္လယ္ထဲမွာေမ်ာသြားပါလိမ္႔မယ္။

    ဒီဥပေဒသ ရဲ႕ ဆန္႔က်င္ဘက္ဟာလည္း မွန္ကန္ပါတယ္။ ဒါကိုေတာ႔ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိပါတယ္။ ဘ၀မွာ ေအာင္ျမင္တိုးတက္ေနတဲ႔သူေတြ၊ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တဲ႔သူေတြ၊ အျပဳသေဘာျမင္တတ္တဲ႔သူေတြနဲ႔ ေပါင္းသင္းပါ။ သူတို႔ရဲ႕ အျပဳသေဘာေဆာင္တဲ႔စိတ္ဓာတ္ေတြ၊ ေအာင္ျမင္မႈ႕ကိုဆြဲေဆာင္တတ္တဲ႔ စိတ္ဓာတ္ေတြ ဟာလည္း က်ေတာ္တို႔ကို ကူးစက္လာေစႏုိင္ပါတယ္။

    လူမင္းဟန္