Category: ထင္ေပၚေက်ာ္ၾကား ပုဂၢိဳလ္မ်ား

ေမ ၆၊ ၂၀၁၄
.ေရးသားျပဳစုသူ- ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္

ေခတ္သစ္ ေစာင္းပညာရွင္ ဆရာညိန္းသည္ ျပည္ခ႐ိုင္၊ ေပါက္ေခါင္းၿမိဳ႕ေန ပန္းထိမ္ဆရာႀကီး အမႈခင္(ေခၚ)ဦးခင္ ႏွင့္ ေဒၚမိမိ တုိ႔မွ ၁၂၄၀ ျပည့္ႏွစ္တြင္ ဖြားျမင္သည့္ သားဦးရတနာျဖစ္သည္။ အစၥလာမ္ဘြဲ႕အမည္မွာ အဗ္ဒူလ္ ကရင္မ္ ျဖစ္သည္။

ဖခင္ႀကီး အမူခင္သည္ ပန္းထိမ္လုပ္ငန္းျဖင့္ အသက္ေမြး ၀မ္းေက်ာင္းျပဳေသာ္လည္း ေစာင္းပညာကို ထူးခၽြန္စြာ တတ္ေျမာက္သူ ျဖစ္သည္။ မင္းညီမင္းသားမ်ားအား ေစာင္းပညာကို သင္ၾကားေပးသျဖင့္ ဆုေတာ္လာဘ္ေတာ္မ်ား မၾကာခဏ ခ်ီးျမွင့္ခံရသည္။

အမူခင္သည္ ပန္းထိမ္လုပ္ငန္း နားသည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ ေစာင္းကို တီးခတ္ေပ်ာ္ေမြ႕ေနေလ့ရွိသည္။ ၇-ႏွစ္သားအရြယ္တြင္ ဆရာညိန္းသည္ ဖခင္၏ေစာင္းကို ယူတီးေလ့ရွိသျဖင့္ ဖခင္ႀကီးက သားငယ္မမီႏိုင္ေသာ ခပ္ျမင့္ျမင့္ တစ္ေနရာတြင္ေစာင္းကိုတင္ ထားရသည္။ ဆရာညိန္းသည္ ဖခင္ႀကီး လစ္သည္ႏွင့္ ကုလားထုိင္ေပၚတြင္ ခုံဆင့္ၿပီး ေစာင္းကို ရေအာင္ယူကာ တီးခတ္ေလ့ရွိသည္။

ဆရာညိန္း၏ ေစာင္း၀ါသနာ ထက္သန္မႈကို ဖခင္ႀကီး သိရွိသည့္ အခါ မိမိတပည့္မ်ား ေစာင္းပညာ လာေရာက္ ဆည္းပူးခ်ိန္တြင္ သားငယ္ကို အနားတြင္ထုိင္၍ ပညာယူေစသည္။ စိတ္ဓာတ္ျပင္းျပေသာ ဆရာညိန္းသည္ ဖခင္ထံမွ ေစာင္းပညာ အေမြကို စနစ္တက် ခံယူႏုိင္ခဲ့သည္။

ဆရာညိန္းသည္ ႏုိင္ငံေက်ာ္ဇာတ္မင္းသားႀကီး ဦးဖုိးစိန္ႏွင့္ ဦးစိန္ကတုံးတို႔၏ ဇာတ္သဘင္မ်ားကိုလည္း မျပတ္ၾကည့္႐ႈသည္။ အေျပာ အဆုိ၊ အငို၊ အခ်ီအခ်၊ ကနည္းကဟန္ ကကြက္၊ ဆိုင္းခ်က္စည္း၀ါး တုိ႔ကို ေလ့လာသည္။ ဆုိင္းစုံ၊ ပတဩလား၊ ႏွဲ၊ ပေလြ၊ ေမာင္း၊ ဆိုင္းပါ မက်န္ တီးပုံတီးနည္းမ်ားကို အထူးစိတ္၀င္စားစြာ မွတ္သားသည္။

မၾကာမီ ဆရာညိန္းသည္ သီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခံ၊ ဘြဲ႕၊ ေဘာလယ္၊ ေဒြးခ်ဳိး၊ ေလးခ်ဳိး၊ ေတးထပ္၊ ယိုးဒယားတုိ႔ကိုပါ သံေနသံထား ဆီေလ်ာ္ ခံ့ညားေအာင္ ေရးစပ္ႏိုင္သည္အထိ ကၽြမ္းက်င္လာသည္။ မိဘမ်ားက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေျပာင္းေရႊ႕လာေသာအခါ ဆရာညိန္းသည္ ရန္ကုန္ရွိ ဂီတပညာရွင္ႀကီး မ်ားထံမွ ဆက္လက္ေလ့လာ ဆည္းပူးသည္။ အေျခခံ ခိုင္မာေအာင္ ႀကိဳးပမ္းသည္။ ဆရာညိန္း၏ အားထုတ္မႈ၊ ေစာင္းပညာ ကၽြမ္းက်င္မႈသတင္းသည္ နယ္မ်ားသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ႔သြားသည္။ ဆရာညိန္းသည္ ရွင္ျပဳနားသ၊ ထိမ္းျမားမဂၤလာ၊ ပြဲေနပြဲထုိင္၊ ဂုဏ္ျပဳ ဧည့္ခံပြဲမ်ားပါမက်န္ လက္ခံတီးရသည္။ ဆရာညိန္း၏ ပညာဂုဏ္ တစ္ဟုန္ထိုး ေက်ာ္ၾကားသြားသည္။

ဆရာညိန္းသည္ ႏိုင္ငံျခားမွလာသည့္ ဂီတာကို ျမန္မာတီးဟန္ျဖင့္ တီးႏုိင္ေစရန္ သံမွန္ကို ေလးေပါက္ႀကိဳးျဖင့္ ေျပာင္းကာ ျမန္မာဟန္ျဖင့္ စတင္တီထြင္သူ ျဖစ္သည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ရကန္ ဦးတင္သည္ မႏၱေလးႏွင့္ သီေပါတြင္ ဆရာညိန္းထံမွရသည့္ ဂီတာႀကိဳး ညိွနည္းျဖင့္ ျမန္မာ သီခ်င္းႀကီးမ်ားကို တီးႏိုင္ စြမ္းျပႏိုင္ခဲ့သည္။ ဂီတာစိမ္းေမာင္မွာ ေနာက္မွ ရကန္ ဦးတင္ထံမွ ပညာရခဲ့သည္ဟု သိရပါသည္။

ျမန္မာႏိုင္ငံ ေရွးတေယာထုိးနည္းမွ အေနာက္ႏိုင္ငံ တေယာျပားကို ထုိးနည္းအျဖစ္ တီထြင္သူမွာလည္း ဆရာညိန္းပင္ျဖစ္ သည္။ ဆရာညိန္းသည္ ေစာင္းႀကိဳး ၁၃ ႀကိဳးမွ ၁၅ ႀကိဳးထိ တီထြင္သူျဖစ္သည္ဟု ဆရာ ဦးေအာင္သန္းကဆုိသည္။ ၁၄ ႀကိဳးကို ပုလဲသံစဥ္ ညွိ၍ မည္သည့္သီခ်င္းကိုမဆို ပုလဲသံစဥ္ျဖင့္ရေအာင္ တီးႏုိင္သျဖင့္ ပုလဲ၀ိဇၹာ ဆရာညိန္း ဟုလည္းတြင္သည္။

ဆရာညိန္းသည္ တူေတာ္သူ ေမာင္ေအး(အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊျပည္ေအး) တုိ႔ႏွင့္အတူ သီေပါသို႔ ေရာက္ခဲ့သည္။

သီေပါ ေဟာ္နန္းတြင္ ေစာင္းတီးလက္စြမ္းျပေစရာ ေဟာ္တြင္ရွိေနေသာ ေစာင္းဆရာႀကီး ေဒ၀ႏၱဒၵ ေမာင္ေမာင္ႀကီးက “ဆရာညိန္း ေစာင္းတီးေနပုံကို အ့ံၾသမဆုံးျဖစ္ၿပီး ပုလဲသံစဥ္ တီးစြမ္းသူအေနႏွင့္ မိမိ၏တစ္သက္တြင္ မေတြ႕ဘူးေသးေၾကာင္း တအ့ံတၾသ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ေၾကာင္း ေဒၚေစာျမေအးၾကည္ထံမွ ၾကားသိရသည္။

ဆရာညိန္းသည္  ရသမွ် ဂီတပညာကို ယူတတ္သကဲ့သုိ႔ ရွိသမွ် ဂီတပညာကို ေပးတတ္သူျဖစ္သည္။ ဂီတ၀ိေသာဓနီ က်မ္းျဖစ္ေျမာက္ေရးအတြက္ ေစာင္းဆရာႀကီး မာမူေမာင္ေမာင္လတ္ကို မ်ားစြာအေထာက္ အကူျပဳခဲ့သည္ဟု သိရသည္။

ေတးဂီတအႏုပညာေလာကတြင္ က်င္လည္ေနေသာ ဆရာညိန္းသည္ စႏၷယားဆရာႀကီး ဦးႏု၏ႏွမ မအုန္းပြင့္ကို နီးနီး ကပ္ကပ္ ေစာင္းပညာ သင္ၾကားေပးရင္း မအုန္းပြင့္ႏွင့္ အေၾကာင္းပါသည္။ သားသမီး မထြန္းကားသျဖင့္ ဦးႏု၏အငယ္ဆုံးသား ႏို႔စုိ႔အရြယ္ကေလးကို ခ်စ္ခင္တြယ္တာၿပီး သားရင္းပမာ ေမြးစားသည္။ ကေလးသည္ ငယ္စဥ္က ေအးလြန္းလွေသာေၾကာင့္ ေမာင္ေအးဟု ဆရာညိန္းကိုယ္တုိင္က အမည္ေပးခဲ့သည္ဟု (မိုးေသာက္ၾကယ္မဂၢဇင္း) တြင္ ပခုကၠဴ ဦးဘတင္က တင္ျပထားသည္။

စြယ္စုံက်မ္းလာ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊျပည္ေအး အတၳဳပတၱိတြင္ –

“ေရႊျပည္ေအးကို ေမြးကင္းစကပင္ ရန္ကုန္အေနာက္ပိုင္း ၄ လမ္းေန ဦးႏု၏ေယာက္ဖႏွင့္ ႏွမျဖစ္သူ ဦးေအာင္ၿဖိဳး ေဒၚခင္တို႔က ဖခင္၏ ေန႔နံႏွင့္မသင့္ဎ ေခၚယူေမြးစားခဲ့သည္။ ေရႊျပည္ ေအး၏ ေမြးစားဖခင္ ဦးေအာင္ၿဖိဳးအိမ္၌ ဦးေအာင္ၿဖိဳး၏ ႏွမျဖစ္သူ ေဒၚအုန္းပြင့္၏ခင္ပြန္း ဘိလပ္ျပန္ ေစာင္းဆရာညိမ္း တုိ႔လည္း အတူတကြေနထုိင္ၾကရာ ေရႊျပည္ေအးမွာ ငယ္စဥ္ကပင္ ဂီတ အႏုပညာႏွင့္ ပြန္းတီးခဲ့ရသည္။ ငယ္စဥ္ ၆ ႏွစ္သား အရြယ္ကပင္ အကအခုန္၀ါသနာထုံသျဖင့္ အဆုိရခက္ေသာ ဖုိးစိန္ႏွင့္ေအာင္ဗလ တုိ႔၏ သီခ်င္းမ်ားကို မထစ္မေငါ့ သီဆိုႏိုင္ေလသည္။

ကိုးႏွစ္သားအရြယ္ မင္းပြဲစိုးပြဲမ်ား၌ ေစာင္းဆရာညိမ္း၊ စႏၷယား ဦးဘလတ္၊ ဦးသာဒင္စသည့္ ဂီတပညာရွင္ႀကီးမ်ား သီဆို တီးမႈတ္ေသာ တူရိယာ၀ိုင္းတြင္ သီခ်င္းႀကီး သီခ်င္းခန္႔မ်ားကို ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ သီဆိုႏိုင္သျဖင့္ ကေလးအဆုိေတာ္ တင္ေမာင္ေအး အမည္ျဖင့္ လူသိမ်ားခဲ့သည္။

ေရႊျပည္ေအးသည္ ေစာင္းဆရာညိမ္း၊ တေယာဘရီ၊ ရကန္ဦးတင္စသည့္ ပညာရွင္မ်ားထံမွ ေတြ႕ျမင္ မွတ္သား သင္ၾကားရာ ၁၀ ႏွစ္သား အရြယ္မွာပင္ တေယာထုိးေကာင္းစြာ တတ္ကၽြမ္းခဲ့သည္။ ၁၃ ႏွစ္သားတြင္ ေမြးစားဖခင္မိခင္မ်ား ကြယ္လြန္သြားေသာ္လည္း ေစာင္းဆရာညိမ္းႏွင့္ ဇနီးတုိ႔က သား အျဖစ္ဆက္လက္ ေမြးစားသည္။ ဆရာညိမ္းသည္ ျမန္မာ့ တူရိယာ ဂီတပညာရွင္မ်ားကို ခ်ီးျမဩင့္အားေပးေနေသာ သီေပါ ေစာ္ဘြားႀကီး ဆာေစာ ခ်ယ္ထံသုိ႔ သြားေရာက္သည့္အခါ သား တပည့္ေရႊျပည္ေအးကို ေခၚေဆာင္သြား၍ ေစာ္ဘြားကေတာ္ ေဒၚေစာျမေအးၾကည္ထံတြင္ သီခ်င္းႀကီး၊ သီခ်င္းခန္႔၊ ႀကိဳးသီခ်င္းမ်ားကို သင္ၾကားေစခဲ့သည္။ ေရႊျပည္ေအးအား ငယ္စဥ္ကပင္ မိဘမ်ားက စိန္ဂြ်န္း အထက္တန္းေက်ာင္းဩ အပ္ႏွံပညာသင္ၾကားေပးေသာ္ လည္း အ႒မတန္းအထိသာ ပညာသင္ၾကားခဲ့ၿပီး ဂီတနယ္တြင္သာ ေပ်ာ္ေမြ႕ခဲ့သည္” ဟု ေဖာ္ျပပါရွိသည္။

ဦးဘတင္အဆိုအရ ဆရာညိန္း၏ဇနီးသည္ ဦးႏု၏ႏွမ ေဒၚအုန္းျဖစ္ၿပီး ဆရာညိန္းသည္ ေရႊျပည္ေအးကို ေမြးစကပင္ ေမြးစားသည္ ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ စြယ္စုံက်မ္းလာ ေရႊျပည္ေအး အတၳဳပတၱိ အရ ဆရာညိန္း၏ ဇနီးမွာ ဦးႏု၏ ေယာက္ဖျဖစ္သူဦးေအာင္ၿဖိဳး ၏ႏွမ ေဒၚအုန္းပြင့္ျဖစ္ၿပီး ေရႊျပည္ေအး ၁၃ ႏွစ္သားအရြယ္ မူလေမြးစားမိဘမ်ား ကြယ္လြန္ခ်ိန္မွ ဆရာညိန္းႏွင့္ ဇနီးတုိ႔က သားအျဖစ္ ဆက္လက္ေမြးစားသည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။

စာေပဗိမာန္ထုတ္ ျမန္မာ့ေစာင္း ဒုတိယတြဲတြင္ ေဖာ္ျပထားခ်က္မ်ားႏွင့္ လုံး၀ကြဲလြဲပါသည္။

ဆရာညိိန္းသည္ အားလပ္သည့္ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အနားမေနဘဲ ျမန္မာ သမားေတာ္ႀကီးမ်ားထံ ျမန္မာ့ ဗိေႏၷာေဆးပညာကို ဆည္းပူးသည္။ ျမန္မာ့ေဆးက်မ္းမ်ားျဖစ္ေသာ နရသုခိ၊ နရမာလာ၊ နရတန္ေဆာင္ စေသာ ေဆးပညာကို ကၽြမ္းသည္။ ေရာဂါမ်ားကို ပိုင္ႏိုင္စြာကုသႏိုင္သျဖင့္ ေ၀ဒနာရွင္မ်ားက ဆရာညိန္းကို အားထားယုံၾကည္ၾကသည္။

ပဥၥမေျမာက္ ေဂ်ာ့ဘုရင္ နန္းတက္ပြဲက်င္းပသည့္ ၁၉၁၀ ခုႏွစ္တြင္ အသုံးေတာ္ခံရန္ အင္ပါယာတစ္၀န္းရွိ ဂီတအႏုပညာ သည္မ်ားအား ဖိတ္ၾကားသည္။ ဤတြင္ ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈ ဂီတအႏုပညာသည္ ဆရာညိန္းလိုက္ ပါရသည္။ (အဂၤလန္ ႏိုင္ငံ) တြင္ ဆရာညိန္းက ျမန္မာ့ေစာင္းကို လက္စြမ္းျပ တီးခတ္ရာ အတိုင္းတိုင္း အျပည္ျပည္က လာေရာက္လာသူ အေပါင္းက အထူးခ်ီးက်ဴး ၾသဘာေပးၾကသည္။ ထုိပြဲတြင္ ဆရာညိန္းသည္ ျမန္မာ့ဓေလ့ ထုံးစံအတိုင္း ေခါင္းေပါင္းဆံစ ေဖာ္ေပါင္းသည္။ ျမန္မာ့၀တ္စား တန္ဆာ ရင္ဖုံးအက်ီႏွင့္ ေတာင္ရွည္ ပုဆိုးကို သပ္ရပ္စြာ ဆင္ျမန္းသည္။ ႏိုင္ငံျခားပရိသတ္ အေပါင္းက တအ့ံတၾသ ၾကည့္႐ႈၾကသည္။ ဆရာ့ပုံတူ ပန္းခ်ီလာဆြဲသူတို႔ မ်ားလွသျဖင့္ ပုံဆြဲခ်ိန္တစ္ခု သတ္မွတ္ေပးရသည္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားတြင္ ဆရာညိန္းသည္ မႏၱေလးၿမိဳ႕က ဦးဘ ေဒၚေမတုိ႔၏ သားႀကီး၊ အဂၤလန္သို႔ ပညာေတာ္သင္ ေရာက္ေနသူ တူေတာ္ေမာင္ ကိုဆက္၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈျဖင့္ စေကာ့လူမ်ဳိး ဆရာ၀န္တစ္ဦး၏ သမီးေလး ႏွင့္ဆုံသည္။ ကိုဆက္သည္ ေနာင္အခါ ေဆးပါရဂူႀကီး ျဖစ္လာသည္။ မိခင္ေဒၚေမသည္ ဆရာညိန္း၏ အစ္မေတာ္သည္။ စေကာ့ ဆရာ၀န္ သမီးေလးသည္ေသြးေလ ေခ်ာက္ခ်ားၿပီး စိတၱဇပမာ ခံစားေနရသည့္ ေ၀ဒနာသည္ ျဖစ္သည္။ ဆရာညိန္းက ျမန္မာ့နည္း ျမန္မာ့ဟန္ျဖင့္ ေသြးေလ၊ သလိပ္ သည္းေျခစသည္ျဖင့္ ခြဲျခားၿပီး ေဆးတိုက္ေကၽြးသည္။ ဆရာသည္ စိတ္ပညာျဖင့္ ေရာဂါကိုကုသရာ၌ တူရိယာႏွင့္ ကုသည့္နည္းကို အထူး ယုံၾကည္သည္။ မိမိေစာင္းကို သာယာနာေပ်ာ္ဖြယ္ တီးခတ္ျပသည္။ ေ၀ဒနာရွင္သည္ ေစာင္းသံတြင္ စိတ္ညြတ္ႏူးၿပီး ေရာဂါ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကင္းသြားသည္။ ဤသတင္းကို ၾကားရသူအေပါင္းက တအ့ံတၾသ ျဖစ္ကုန္ၾကရသည္။ ေနာက္ထပ္လည္း အလားတူ ေ၀ဒနာရွင္ႏွစ္ဦးကို ဆက္လက္ ကုသေအာင္ျမင္သည္။ အ့ံၾသဖြယ္ ျမန္မာ့ကုထုံးကို ခ်ီးက်ဴး သည့္အေနျဖင့္ ဆရာ၀န္ႀကီးမ်ားအသင္းက ဆရာညိန္းအား Mental  Specialist စိတ္ပညာ အထူးကုဘြဲ႕ ခ်ီးျမွင့္သည္။

ဆရာႀကီးထံ ပညာသင္ၾကား ဆည္းပူးခဲ့ၾကသူမ်ားတြင္ ျပည္ၿမိဳ႕ န၀င္းရပ္ တူရိယာဆရာႀကီး ဦးေမာင္ေလး ဂီတာ ဦးစိန္းေမာင္၊ အလကၤာေက်ာ္စြာ ေရႊျ့ပည္ေအး၊ ေဒၚေအးမိ၊ သခ်ၤာပါေမာကၡ ဦးေအာင္လွ၏ ဇနီး ေဒၚေမသန္းစသည့္ ျမန္မာအႏုပညာ ျမတ္ႏုိးသူမ်ား ပါ၀င္သည္။

ဆရာညိန္းသည္ ဇနီးသည္ ကြယ္လြန္ေသာ္ ေနာက္ထပ္ ေမြးစားသားတစ္ဦးျဖစ္သည့္ တူ၀မ္းကြဲေတာ္သူ ဗလညိမ္းႏွင့္အတူ ရန္ကုန္၊ ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္တြင္ ေနထိုင္သည္။ ျမန္မာ့တိုင္းရင္းေဆး ပညာျဖင့္ ေ၀ဒနာသည္မ်ားအား ေစတနာျဖင့္ ေဆးကုသေပး သည္။ ဗလညိမ္းသည္ ေစာင္းတီးသာမက အဆိုအကတြင္လည္း အလြန္ေတာ္သည္။ ေစာင္းတီးရာတြင္ ဆရာ့နည္းတူ (ေစာင္းအေခၚ) လက္ညွိေကာင္းသူျဖစ္သည္ဟု သိရသည္။

ထုိစဥ္ ကုိလံဘီယာဓာတ္ျပား ကုမၼဏီက ဆက္သြယ္လာသျဖင့္ ပရိသတ္အမ်ား ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ၾကသည့္ ပုလဲေပါက္ပါသည့္ သီခ်င္းမ်ားကို တီး၍ ဓာတ္ျပားသြင္းေပးခဲ့သည္။ ဆရာညိန္း ၀င္ေငြေကာင္းခဲ့သည္ဟု သိရသည္။

ဆရာညိန္းသည္ ျမန္မာ့တူရိယာ ႐ိုးရာမပ်က္ရန္ ပန္တ်ာမူမွန္ ညိွႏႈိင္းေရးအဖြဲ႕၀င္အျဖစ္ ဂီတမူမွန္ ထုတ္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းကို ေဆာင္ရြက္သျဖင့္ အလကၤာေက်ာ္စြာဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမွင့္ျခင္းခံရသည္။

ဆရာညိန္းသည္ အသက္ ၈၀ ေက်ာ္အရြယ္ေရာက္ ေသာ္လည္း မ်က္စိေကာင္းသည္။ (မ်က္မွန္မပါဘဲ) စာကိုဖတ္ႏိုင္သည္။ သြားခိုင္ခ့ံသည္။ ကြမ္းသီးကို ညက္ေအာင္၀ါးႏိုင္သည္။ သက္လုံေကာင္းသည္။ ခရီးရွည္ လမ္းေလွ်ာက္ႏိုင္သည္။ ဆံပင္အနည္းငယ္ျဖဴ သည္မွအပ က်န္းမာေရး ေကာင္းသျဖင့္ သမားေတာ္ႀကီး ပီသသည္ဟု ဆုိၾကသည္။

ဆရာညိန္းတြင္ ေဒၚရီႏွင့္ ေဒၚရန္ဟူ၍ ေမြးခ်င္းႏွစ္ဦးရွိသည္။ ေဒၚရီ၏သမီး မအမာစီႏွင့္ ေဒၚရီ၏သား မဂိုလမ္းယူနီဗာဆယ္ ကုမၼဏီပိုင္ရွင္ ကုိခင္ထြန္းတုိ႔က အုိမင္းၿပီျဖစ္ေသာ ဆရာညိန္းအား မိမိတို႔ ေစာင့္ေရွာက္လုိ သျဖင့္ မိမိတို႔ႏွင့္အတူ လိုက္ေနရန္ေခၚဖူး သည္။ ဆရာညိန္းက တပည့္တပန္းမ်ားႏွင့္ ေနရသည္က မိမိဘ၀ ေအးခ်မ္းေၾကာင္း၊ ခ်မ္းသာေၾကာင္းျဖင့္ ျငင္းဆန္ခဲ့သည္။

ဤတြင္ တူမျဖစ္သူက ဆရာညိန္း အလႅာဟ္အမိန္႔ခံလွ်င္ ႀကဳံေတြ႕ႏိုင္မည့္ ဘာသာေရး အခက္အခဲကို အရဲစြန္႔ကာေထာက္ျပ ေျပာဆုိသည္။ ဆရာညိန္းကမိမိတြင္ ယုံၾကည္ခ်က္အျပည့္အ၀ရွိသည္။ နမာဇ္၀တ္ျပဳသည္။ ႐ိုဇာဥပုသ္သီလ ေစာင့္ထိန္းသည္။ တစဗီ စိပ္ပုတီးႏွင့္ တရားဘာ၀နာပြားေနသည္။ မိမိအေၾကာင္းမသိ၍ စိုးရိမ္ေနၾကသည္။ မိမိသည္ မြတ္စလင္ပီသသူ တစ္ဦးျဖစ္ေၾကာင္း မွတ္သားပါဟု တပည့္မ်ား ေရွ႕ေမွာက္တြင္ စိတ္အားထက္သန္စြာ ေျပာဆုိခဲ့ေၾကာင္းသိရသည္။

ဗမာမြတ္စလင္မ္ စာေစာင္တြင္ အတြဲ ၁၊ အမွတ္၂တြင္ ဆရာညိန္း အေၾကာင္းတင္ျပသူ ေဖ်ာက္ဆိပ္က ဆရာ၏ႏွမ ေဒၚရီရီ ၏ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေမတၱာရပ္ခံခ်က္အရ မိမိကိုယ္တိုင္ တပည့္တပန္းမ်ားေရွ႕တြင္ အရဲစြန္႔ကာ ေမးရာ -“မင္းက ငါ့ထက္ အီမန္ၿမဲတယ္လုိ႔ ထင္သလား၊ ငါ့အစၥလာမ့္ စိတ္ဓာတ္ဟာ မင္းတုိ႔လုိ အေပ်ာ့စားမဟုတ္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ငါက မာအ့ေရဖတ္ သမားဆိုေတာ့ မင္းတုိ႔ ဘာ နားလည္မလဲ” ဟု ျပန္ေျပာခံရေၾကာင္း ေဖာ္ျပထားသည္။

ဆရာညိန္းသည္ ၁၉၅၉ ခု ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၇ ရက္ေန႔တြင္ ေက်ာက္ေျမာင္း သုဓမာလမ္း ေနအိမ္၌ပင္ အလႅာဟ္အရွင့္ အမိန္႔ေတာ္ ခံယူသည္။

မွတ္ခ်က္-  ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္ ေရးသားျပဳစုေသာ တိုင္းရင္းမြတ္စလင္ စာျပဳစာဆို ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ား (၂) မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။

ဧျပီ ၁၉၊ ၂၀၁၄
ေရးသားျပဳစုသူ- ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္

ဗိုလ္ပိုသည္ ယင္းေတာ္ရြာ လက္နက္ကုိင္အစုသား ကင္းတား ကုလားပ်ဳိေသြးေသာက္ႀကီးျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ဆင္းသဏၭာန္မွာ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး ကားကား၊ ပါးမုန္းေမႊးပါးပါး၊ အသားျဖဴျဖဴ လုံးႀကီးေပါက္လွျဖစ္သည္။ ဆံေကသာ ေသွ်ာင္ႂကြားႂကြားတြင္ ေဖာ့လုံးျဖဴတစ္ပတ္ရစ္ေပါင္းသည္။

ဆဒၵန္ဆင္မင္းသခင္ ဘ၀ရွင္မင္းတရားႀကီးက ေထာင္ထားျခားနား ေနေသာ ရွမ္းငဖုံးကို ႏွိမ္ႏွင္းကြပ္မ်က္ရမည္ဟု မိန္႔ေတာ္ခ်စဥ္ မိမိ၏ ညီေတာ္ ဗိုလ္ဦးပဲကို ေခၚရန္ အေဆာင္ကိုင္ ဗိုလ္တစ္ဦးကို ေစလႊတ္သည္။ ညီေတာ္ ေရာက္လာသည့္အခါ ရွမ္း ငဖုံးအေရးကို ၿငိမ္းေအးေအာင္ ေဆာင္ရြက္ရန္တုိင္ပင္ ညႇိႏိႈင္းၾကသည္။ မၾကာမီ-

        “ႏွမေလးမယ္တုိ႔ ေမာင္မွာ
စစ္သံၾကားလွ်င္ ေရႊဓားပိုက္ကာ
အုိးစားဖက္ကို လိုက္လို႔ရွာသည္”

ဟူေသာ စစ္သည္ဘြဲ႕ အိုင္ခ်င္းကဲ့သို႔ အုိးစားဖက္မ်ားရွာၿပီး တပ္စုဖြဲ႕ၾကသည္။

ေသြးေသာက္ႀကီး ဦးပိုသည္ အုန္းခြံေရာင္ျမကေလးေခၚ ျမင္းႀကီးကို စီးလ်က္ တပ္ဦးမွခ်ီတက္သည္။ ထုိစဥ္ ယင္းေတာ္တစ္၀ိုက္တြင္ တပ္ေဆာ္ ဒုံးခ်င္းသံမ်ား ညံသြားေတာ့သည္။

    “ကုန္းေဘာင္ ေရႊဘို ေနလိုထြန္း၊ ဆက္ခါႏွင္းတဲ့၊ ႏြယ္သမ္ၺိန္၊ ကနက္မိုးလို႔၊ နန္း႐ိုးစိန္၊ မန္းၿမိဳ႕ေရႊျပည္ငါတကားဟဲ့၊ ေယာက္်ားဆုိမွ်၊ ဤေျမျပင္၊ ဗ်ဴဟာေသနင္ အေခါင္ခ်ဳပ္ ေခါဘဏီ ရန္ခလုတ္ခ်ဳိးႏႈတ္တဲ့ မႈထမ္း။ လက္ေရြးေတာ္ႀကဳံ၊ ဘာမၿဖဳံသည္၊ ေသနတ္ကို ရဲသတ္ၱိမႈထမ္း၊ ပရိမၼာဘြား၊ က်န္ရစ္ သား၊ ဘုရားေဟာမွ ေလာကီစ်ာန္၊ ေတာ္စြာေလ်ာ္စြာ၊ ေတာ္ေပေတာင္း၊ ရန္အေပါင္းေခါင္ကၿဖိဳ၊ ကင္းတားကုလားပ်ဳိ၊ မေက်ာ္လားဟဲ့၊ ေမာ္ထားတဲ့ ဤေျမ၊ ဗ်ဴဟာ ေသနင္အေပါင္းခ်ဳပ္၊ ေခါဘဏီရန္ခလုတ္၊ ခ်ဳိးႏုတ္တဲ့မႈထမ္း”

ဟူေသာ ဒုံးခ်င္းသံသည္ ၾကားရသူအေပါင္းကို စစ္စိတ္စစ္မာန္ ပြားေစသည္။ ဇာတိေသြးဇာတိမာန္ ထက္သန္ေစသည္။ ေသြးေသာက္ႀကီး ဦးပို၏ ေသနတ္ကိုင္ အစုသားငါးဆယ္ေက်ာ္တြင္ ညီေတာ္ေမာင္ဦးပဲလည္း ပါ၀င္သည္။

စစ္ခရီး ၁၅ ရက္ခန္႔ၾကာေသာအခါ သိႏ္ၷီအနီး ေတာႀကီးမ်က္မည္းထဲ၌ ေထာင္ထားျခားနားသူ ငဖုံးႏွင့္ ေနာက္လုိက္တစ္စုတုိ႔ကို ရင္ဆိုင္ေတြ႕ ရသည္။ ငဖုံးတုိ႕ႏွင့္ အျပန္အလွန္ ပစ္ခတ္ၾကသည္။ ဦးပိုတုိ႔ ညီအစ္ကိုသည္ အထုိးအခုတ္ အပစ္အခတ္၌ က်င္လည္သည္။ အေရွာင္အတိမ္း တြင္လည္း ကၽြမ္းက်င္သည္။ သူပုန္ႏွင့္ ရင္ဆိုင္စဥ္ တူမီးေသနတ္ႏွင့္ ပစ္ခတ္ရသည္ကို အားမရႏိုင္ေတာ့၊ ႏိုင္ခ်င္ၾကက္ကဲ့သု႔ိ အတင္း၀င္ အတင္းခုတ္ေတာ့သည္။ ထိုရင္ဆိုင္တိုက္ပြဲတြင္ ရန္သူ၏လွံခ်က္ျဖင့္ ဗိုလ္ဦးပဲ က်ဆုံးရသည္။ ေသြးေသာက္ ဦးပုိ၏ေသြးသည္ ပို၍ ဆူေ၀ၿပီး ငဖုံးရွိရာသို႔ တရစပ္၀င္သည္။ ဦးပို၏ လွံခ်က္သည္ ငဖုံး၏ခ်က္ေကာင္းကို စူးနစ္သြားၿပီး ငဖုံးမ႐ႈမလွက်ဆုံးသည္။ ေနာက္ပါငယ္သားတုိ႔လည္း အတုံးအ႐ုံးၿပိဳလဲၿပီးအက်အဆုံးမ်ားစြာႏွင့္ ထြက္ေျပး ၾကရသည္။

ေသြးေသာက္ႀကီး ဦးပိုသည္ ညီဦးပဲအား ေကာင္းမြန္စြာ သၿဂၤဳိဟ္ၿပီး စစ္ေျမမွျပန္ခဲ့သည္။ အမႈေတာ္ကို သက္စြန္႔ႀကိဳးပမ္း ထမ္းရြက္ၿပီး အျပန္ လမ္းခရီးတြင္ ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္မွ ခံတပ္ဗိုဒိုကရင္၏သား ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ၀လီခန္တပ္ႏွင့္ေတြ႕ဆုံသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ထံ အေၾကာင္းစုံတင္ျပၿပီး ရြာသို႔တပ္ျပန္ ဆုတ္ခြာခဲ့သည္။ ေသြးေသာက္ႀကီး ဦးပိုမွာ ရတနာပုံေနျပည္ ေတာ္သို႔သြားေရာက္ၿပီး လႊတ္ေတာ္၀န္ႀကီး၊ ၿဗဲတိုက္၀န္ႀကီးတုိ႔ထံ အေၾကာင္းစုံ ေလွ်ာက္တင္ၿပီး မွ ယင္းေတာ္သို႔ျပန္ခဲ့သည္။

ဤသို႔ ရွမ္းငဖုံးကို ႏွိမ္နင္းေအာင္ျမင္ခဲ့ေၾကာင္း မင္းတုန္းမင္း တရားႀကီးၾကားသိေသာအခါ ဦးပိုအား ေနမ်ဳိးရဲတင္ ရန္ေအာင္ဟူေသာ ဘြဲ႕ကို ခ်ီးျမႇင့္သည္။ မၾကာမီမွာပင္ ကင္းတားကုလားပ်ဳိအစုသားအေပါင္းတုိ႔အား ဦးစီးအုပ္ခ်ဳပ္ရန္ အစီရင္ရာထူး၌ ထပ္ဆင့္ခန္႔ထားျပန္သည္။ ထုိအခါမွစ၍ ဦးပိုအား ေသြးေသာက္ႀကီးေနမ်ဳိးရဲတင္ေအာင္အစီရင္ ဦးပုိဟု ေခၚတြင္ၾကသည္။

ေသြးေသာက္ႀကီး ေနမ်ဳိးရဲတင္ရန္ေအာင္ အစီရင္ဦးပို အုပ္ခ်ဳပ္စဥ္ အခါတြင္ ယင္းေတာ္ရြာ၌ ခုံဦးရြဲဟု အမည္ထင္ရွားေသာ လူ႐ုိးႀကီး တစ္ေယာက္ရွိသည္။ သူ႕တြင္ သားမယားမရွိ။ ရသမွ် ေငြစေၾကးစကေလး မ်ားကို စုေဆာင္းထားေလ့ရွိသည္။ အေၾကာင္းသိေသာ အျခားလူႀကီး တစ္ဦးက ခုံဦးရြဲ ညအခ်ိန္ ဗလီသို႔အလာလမ္းမွဆီးႀကိဳ၍ ခုံမင္း၏ ေငြမ်ားကို ခဏလွည့္ပါ။ ထုိေငြမ်ားႏွင့္ ေလာင္းကစားရလွ်င္ အမွန္ႏိုင္ရမည္၊ ႏိုင္လွ်င္ ခုံမင္းကို တစ္၀က္ေပးမည္ဟု ျဖားေယာင္းေျပာဆုိသည္။ ခုံမင္းက ယုံၾကည္ ၿပီး မိမိေငြစမ်ားကိုေပးလိုက္သည္။ အဆုိပါလူႀကီးသည္ အျခားသူတစ္ဦးႏွင့္ ကစားရာ ႐ႈံးသြားသည္။ ထုိအခါ ခုံဦးရြဲမွာ ခ်မ္းသာသမွ် ေငြစဆုံး႐ႈံး သြားသျဖင့္ စိတ္ေခ်ာက္ခ်ားသြားသည္။ ရြာထဲ၌ တစ္အိမ္၀င္ တစ္အိမ္ထြက္ လွည့္လည္သြားလာ လ်က္ေနရွာသည္။

ဦးရြဲ၏အျဖစ္အပ်က္ကို ေသြးေသာက္ႀကီး အစီရင္ဦးပိုသို႔ တုိင္ၾကားရာ ေသြးေသာက္ႀကီးက ခုံဦး၀ႈိက္ကို ေခၚ၍ စာခ်ဳိးေစသည္။ ခုံဦး၀ိႈက္သည္ ၎တုိ႔အေၾကာင္းကို ခုံဦးရြဲ ၀ိညာဥ္ဘုံမွေန၍ ဆုိဟန္စပ္ဆိုထားသည္။

၀ိၪာဥ္ဘုံမွ အသံ
—————-

“အေၾကာင္းရယ္မွ စုံစြာေလ၊ က်ဳပ္ျဖစ္လ်ာကို၊ ေရႊနား ခ်ဳိသာ၊ ျပန္ေျပာပါမည္၊ အုန္းထန္းသေျပ၊ မႈိင္းေ၀ေ၀နဲ႔၊ ေရလဲတင္ၾကမ္း၊ ပန္းလဲနီ၀ါ၊ သာေခါင္ငယ္ခ်င္းေပတဲ့၊ ေရႊယင္း ရြာ၊ ပလီတကာေခၚဆုိ၊ ငါမင္းပ်ဳိဟု၊ သုံးမည္ေခၚၿမဲ၊ ခုံကိုရြဲတဲ့၊ လူတုိ႔အမႈ၊ ကာေမသုကုိ၊ မျပဳလိုၿပီ၊ ပိတ္ဒုံးဒရီ၊ ဇာအက်ႌႏွင့္၊ ေဘာင္းဘီပုတီး၊ ယူၿပီးေသာအခါ၊ ေအရွာနမာဇ္၊ ဖတ္ခ်ိန္သင့္ ၿပီ၊ လမ္းမဆီသို႔၊ ၾကမၼာငယ္ ေသြကြက္၊ အေနာက္ဘက္ကို၊ ထြက္လာရာတြင္၊ ႐ႈိင္တြာန္၀င္၍၊ အရွင္ျမတ္က၊ လအနတ္ ခ်သကဲ့သုိ႕၊ အစရယ္မွအဆုံး၊ ကိုဗိုင္ဒုံးႏွင့္၊ ေတြ႕ႀကဳံၾကေလ၊ မ်က္စိမွိတ္ကာ၊ လည္ညိတ္ကာ ျဖင့္၊ မာယာလွည့္ျဖား၊ ကုလား တစ္သြယ္၊ ေပါက္ ၂၀၊ တကယ္႐ိုက္စုိ႔၊ ကတိခံၿပီးျပန္လာၿပီးမွ၊ ေရႊေညာင္သာေခါင္၊ ရပ္မ်ားေဘာင္က၊ ေမွာင္ခိုႏွင့္ပင္၊ ေပါင္းသင္းေတြ႕ယွက္၊ ကစားကြက္၊ တစ္ခ်က္ ေလာင္းေသာ္၊ ကံမေတာ္၊ ေခ်ာ္ရေလခ်င္း၊ လူ႕အဖ်င္းတြင္၊ သူ႕ညြတ္ကြင္း၊ ခ်က္ခ်င္း၀င္မိ၊ ေသြးသံလွည့္ ပတ္၊ ေရာဂါမ်ားကပ္သလုိ၊ မတ္တတ္မိ၍ ကသီလင္တ၊ ေဒါင္းတစ္ရာ့ခုနစ္ဆယ္၊ တကယ္ ေပးရ၊ ကုိဗိုင္ဒုံးက၊ လူလုံးလွ၍၊ ငါ့မွာတစ္မူ၊ နတ္မဟူ၊ လူလဲ မဟုတ္၊ စိတ္တေစၦကိုင္၊ မရပ္ႏိုင္ေအာင္၊ အပူ႐ိုင္ျမင္းကဲ့သုိ႔၊ မတင္းမမာ၊ ငါဖမ္းစား ကုလားျပစ္၊ ခ်မ္းသာရေစ၊ မဂၤလာရယ္ မွစံခင္း၊ ေရြႊယင္းရြာ၊ဂုဏ္ေရာင္ ငယ္လင္းေပတဲ့ ခုံမင္းတေတြ”

ဤကဗ်ာကို စာဆုိေတာ္ အဖတ္ေတာ္ ဦးေမာင္ႀကီးအား လူထု အလယ္၌ဖတ္ၾကားေစသည္။ ခုံ ဦးရြဲ၊ ေညာင္ျမင့္သူႀကီး ဦးခုိ၊ ဦးဗိုင္ဒုံး တုိ႔သည္ ေသြးေသာက္ႀကီးက အထူးအျပစ္ မေပးရဘဲရွက္လွ၍ ေနာင္ဤသို႔ မလုပ္ပါဟု အျပစ္ကို ၀န္ခ်ေတာင္းပန္ရသည္။ ခုံ ဦးရြဲသုိ႔ ေဒါင္းဒဂၤါး (၁၇၀)ကိုလည္း ျပန္ေပးရသည္။ ထုိအခါမွ ခုံဦးရြဲမွာ ၀မ္းေျမာက္လွ၍-

“ခုံ ငရြဲ ဖုန္ထဲမွာျဖင့္ မေပ်ာ္ခ်င္။ လူစတုံး ေအာင္လုိ႔၊ ငဗုိင္ဒုံး သူပလီ၍ မူလက်ီ အလုပ္ရဲတယ္ သဲတဲ့ျဖစ္အင္။ ခုိဒါထံ ဒုိအာသပါလုိ႔ လုိရာတေတာင္းဆိုလွ်င္၊ အရွင္က ခ်က္ခ်င္း၊ ေသြးေသာက္ဆို ေမးေထာက္သူ ဦးပိုကြ၊ ထူးသိုဘာ အျပစ္ကင္းေအာင္ပ၊ လက္ငင္းလူတကာသုိ႔၊ ကဗ်ာေခၚဆို ေတးငယ္နဲ႔ျပစ္ေပးကာ ေၾကာင္းေဖာ္ထုတ္တယ္ ဟုတ္ေပ့ခုံမင္း” ဟု ဆုိသည္။

လူ႐ိုးႀကီး ခုံဦးရြဲသည္ ျပန္လည္ရရွိေသာ ေဒါင္းဒဂၤါး(၁၇၀)ထုပ္ကို ေက်ာတြင္ပိုး၍ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္ တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္လ်က္ တစ္ခ်က္ တစ္ခ်က္ သီခ်င္းမ်ားပင္ သီဆုိလိုက္ေသးသည္။

သီခ်င္း
——–

    “ငဗိုင္ဒုံး အပိုင္က်ဳံးမယ္လုိ႔ သူႀကံစည္။ ျမတ္တစ္ပါး ဘုရား ကယ္ကူလုိ႔ စင္ၾကယ္ျဖဴ ခုံငရြဲမွာ လႊဲရေလၿပီ၊ ေညာင္ျမင့္ဆိုရြာ က်ပ္တြင္းရယ္က ခုံမင္းေမာင္ခုိနဲ႔ တူႏွစ္ကိုယ္ မ်က္စိမွိတ္ စိတ္က ပလီ၊ မၿပီတဲ့ေယာက္်ား၊ ေနမ်ဳိးတဲ့ရဲတင္ ရန္ေအာင္ရွင္ စီရင္မင္း ရယ္က ျပစ္ရင္းေဖာ္ မထုတ္ေပမယ့္၊ သူယုတ္ေကာင္ခ်င္းတို႔ လက္ရယ္မွာ ခ်က္ခ်င္းမိန္႔ႏွင့္ ေတာင္းတယ္ ေဒါင္းေငြဒဂၤါး”

    အဂၤလိပ္ျမန္မာ တတိယစစ္ပြဲ ဆင္ႏႊဲရန္ ၁၂၄၇ ခု သီတင္းကၽြတ္လတြင္ ရတနာပုံေနျပည္ေတာ္မွ ခ်ီတက္လာေသာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္၀လီခန္တပ္ ဗလ မင္းထင္တပ္ ယင္းေတာ္သို႔ ေရာက္လာသည္။ ထုိအခါ ေတာ္ဘုရားေလး သီေပါမင္းအမိန္႔ေတာ္အရ ေသြးေသာက္ႀကီးဦးပိုသည္ ထုိတပ္မ်ားႏွင့္ အတူ ခ်ီတက္လိုက္ပါသြားရေလသည္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္၀လီခန္တပ္သည္ ေတာင္ငူဘက္သို႔လည္းေကာင္း၊ ဗလမင္းထင္တပ္သည္ ေတာင္တြင္းႀကီးမွ မိေက်ာင္းရဲသို႔ လည္းေကာင္း အသီးသီးခ်ီတက္ၾကသည္။ မၾကာမီမွာပင္ ေနျပည္ေတာ္မွ ျပန္လည္ဆုတ္ခြာခဲ့ၾကရမည္ဟု အမိန္႔ေတာ္ ေရာက္ရွိလာ ျပန္သျဖင့္ အသီးသီး ဆုတ္ခြာျပန္လည္လာခဲ့ၾကရာ ေသြးေသာက္ႀကီး ဦးပိုလည္း ျပန္လာခဲ့ရသည္။

ေနမ်ဳိးရဲတင္ရန္ေအာင္ အစီရင္ ဦးပိုသည္ အမႈေတာ္ကို သက္စြန္႔ ႀကိဳးပမ္းထမ္းရြက္သည္။ ယင္းေတာ္ႏွင့္ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ မြတ္စလင္မ္ရြာတုိ႔ကို ၿငိမ္၀ပ္ပိျပားေအာင္ အုပ္ခ်ဳပ္စီမံရသည္။ အားလပ္ခ်ိန္ကေလးမ်ားတြင္ ေရွးေဟာင္းစာေပပုရပိုက္မ်ားကို ရွာေဖြဖတ္႐ႈေလ့ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အမႈမ်ားစီရင္ ရာတြင္ ဦးပို၏စီရင္ထုံးမ်ားသည္ မွတ္သားဖြယ္ ေကာင္းေသာ စီရင္ထုံးမ်ားျဖစ္သည္။ သစ္ကုန္သည္ ဂိုလာမတီႏွင့္ မိဒါသတုိ႔၏ ရရန္၊ ေပးရန္ အျငင္းအခုံ ျဖစ္ပြားေသာ အမႈစီရင္ရာ၌ အထူးေကာင္းမြန္လွေပသည္။

ဦးပိုသည္ ကဗ်ာစာေပဘက္၌လည္း ၀ါသနာပါသည္ လူေပါင္း ၃၀၀၀ ေက်ာ္တို႔ ျမန္မာျပည္သုိ႔ ၀င္ေရာက္လာပုံ  လကၤာ(၁၀)ပုဒ္ စပ္ခဲ့သည္။ ေတးထပ္၊ ေလးခ်ဳိးတုိ႔ကိုလည္း စပ္ဆုိခဲ့သည္။ လကၤာ ၁၀ ပိုဒ္ အစကို ေဖာ္ျပပါသည္။

မျခား နဂုိရ္ ကုလားပ်ဳိ

“ေနမ်ဳိးမႈတင္၊ ရန္ေအာင္တင္သား၊ ဘြဲ႕ရွင္ေမာင္ပို၊ ကၽြႏ္ုပ္ဆုိမည္၊ နဂိုရ္ဌာန၊ အိႏ္ၵိယ၀ယ္၊ အဘနတ္ရြာ၊ စံေလ ရွာေသာ္၊ ႏွစ္ျဖာညီေနာင္၊ စစ္ မေဆာင္ဘဲ၊ အေခါင္ၾကငွန္း၊ ဘထီးနန္းကို၊ သိမ္းျမန္းဆက္ခံ၊ ေနာင္ေတာ္စံ၍၊ ဘုန္းလွ်ံ ယွက္ျဖာ၊ ဥပရာလည္း၊ ဘရြာနဂိုရ္၊ မေနလုိ၍၊ ဗိုလ္ေျခေနာက္ပါ၊ ရံမ်ားစြာႏွင့္၊ ယကၡာပူရ၊ သူ႕ေယာက္ဖ၏၊ ဌာန ေရႊေျမ၊ ရခိုင္ေျပသုိ႔၊ ႂကြေလေသာဟူ၊ ေရာက္ေတာ္မူေသာ္၊ တစ္ဆူသနင္း၊ ရခုိင္မင္းလည္း နန္းတြင္း႐ႈပ္ ေထြး၊ တုိင္းျပည္ေရးကို၊ ေဆြးေႏြးတိုင္ပင္၊ ျပဳစီရင္၍၊ သခင္စိတ္ျဖဴ၊ ၾကည္ေတာ္မူသည္၊ ဧလူႏွလုံးရႊင္သတည္း။

မင္းသားဥပရာ၊ စိတ္ၾကည္စြာျဖင့္၊ စံရွာေပ်ာ္ပိုက္၊ ေနေသာ ႀကိဳက္တြင္၊ ေနာက္လိုက္ဗိုလ္ပါ၊ ခ်ဳိ႕မ်ားစြာကို၊ ရာဇာသနင္း၊ ရခိုင္မင္း၏၊ တင္းမာ ခက္ထန္၊ ရာဇမာန္ေၾကာင့္၊ တရံမၾကာ၊ သုံးေထာင္သာသည့္၊ ဗုိလ္ပါရဲမက္၊ အေရွ႕ဘက္သို႔၊ ထြက္ခဲ့ေလရာ၊ ျပည္ျမန္မာ၌၊ ဟံသာေရာက္သြား၊ မင္းတရား ၏ ထံပါးေရာက္လာ၊ ခုိလႈံပါေသာ္၊ ရာဇာသနင္း၊ စၾကာမင္းက၊ ႏွစ္သင္းခြဲလ်က္၊ ျမစ္ေျမာက္ဘက္ႏွင့္၊ ေတာင္ဘက္သို႔လွ်င္၊ ျခားစီရင္၍၊ အရွင့္မႈေတာ္၊ ထမ္းေစေသာ္တည္း၊ ျပည္ေပၚထင္ရွား၊ မႈထမ္းသား၀ယ္၊ မျခားနဂိုရ္ ကုလားပ်ဳိဟု၊ လုိရာ ေရြးထုတ္၊ ရန္ခလုတ္ကုိ၊ ခ်ဳိးႏႈတ္ဂုဏ္ေျပာင္၊ ပြဲတုိင္းေအာင္ သည္၊ အေခါင္ဇာနည္ဘြားေပတည္း” ဟူ၍ျဖစ္သည္။

ဦးပို၏ေခတ္အခါတြင္ ယင္းေတာ္ရြာမွ စာေပပညာရွိ အခ်ဳိ႕ ေပၚေပါက္ခဲ့သည္။ ေပၚေပါက္သူတုိ႔ကို အဆင့္အတန္းအလိုက္  ခ်ီးျမႇင့္ေလ့ရွိသည္။ လက္ေရးျဖင့္ ကုရ္အာန္မ်ားေရးေစလ်က္ရြာ၌ ဓမၼဒါန အျဖစ္ေ၀ငွခဲ့သည္။ ကေလးသူငယ္တုိ႔အား ဒီနီယတ္ႏွင့္ အရဗီစာေပမ်ားကို ဂိုဏ္းသခင္ႀကီး ဦးမြတ္စံ က သင္ၾကားေပရသည္။

ထုိေခတ္အခါ၌ စာေပသက္သက္ သင္ေပးေသာ ဆရာဦးစိန္၏ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းလည္းရွိသည္။ ေသြးေသာက္ႀကီးသည္ ဆရာႀကီး ဦးစိန္အား သခင္ႀကီးဦးႏုေရးခဲ့ေသာ ၃၅ ခန္းက်မ္း ၁၆ ပိုဒ္ လကၤာ၊ ၁၁ ခန္း က်မ္းတုိ႔ကို စာေပႏွင့္ ဘာသာေရးအျဖစ္ သင္ၾကားေပးေစသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ ဆရာႀကီး ဦးစိန္ ေက်ာင္းထြက္သည္ ၃၅ ခန္း၊ ၁၆ ပုိဒ္  လကၤာ၊ ၁၁ ခန္း၊ လက္ေဆာင္ေတာ္ ၄၀ လကၤာ တို႔ကို အလြတ္ရသူမ်ား ၾကသည္။ ေသြးေသာက္ႀကီး ဦးပို သည္ ၿဗိတိသွ်မ်ား က်ဴးေက်ာ္၀င္ေရာက္ လာၿပီးေနာက္ ၂၅ ႏွစ္ခန္႔ၾကာမွ မိမိေနရာ မင္း၀ုိင္းအိမ္ႀကီးတြင္ အလႅာဟ္အရွင္ အမိန႔္ခံယူေတာ္မူသည္။

မွတ္ခ်က္-  ပါေမာကၡ ေဒါက္တာေအာင္ေဇာ္ ေရးသားျပဳစုေသာ တိုင္းရင္းမြတ္စလင္ စာျပဳစာဆို ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္မ်ား (၂) မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။