ေမ-၁၀၊ ၂၀၁၃
M-Media
ေဆာင္းပါးရွင္- သန္ဇင္ေအး
ျမန္မာစာေပႏွင့္ျမန္မာ့သမုိင္းအေၾကာင္းေျပာမယ္ဆုိရင္ေတာ့ အမ်ားႀကီးပါ။ စာရႈသူ တုိ႔နဲ႔လည္း ရင္းႏွီးၿပီးသားပါ။ အဲဒါေတြထဲကမွ စာေရးသူေလ့လာမိတာေလးေတြကို ျပန္လည္ မွ်ေ၀လိုက္တာပါ။
ပထမဆုံးေတြးမိတာကေတာ့ ငယ္စဥ္က သင္ၾကားခဲ့ဖူးတဲ့ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ျဖစ္တဲ့ “ပန္းစံပယ္ နန္းလယ္ မေပၚခုိက္ဟာမုိ႔”နဲ႔အစခ်ီတဲ့ “စံပယ္ပန္း”ကဗ်ာေလးပါပဲ။ နန္းေတာ္တြင္းမွာ စံပယ္ပန္းေတြမေပၚခုိက္မွာ နန္းတြင္းသူေတြဟာ ခံပြင့္ပန္းေလးေတြကို သီကုံးပန္ဆင္ၾကရေပမယ့္ “နန္းရေ၀ မန္းေျမမွာစံပယ္လႈိင္ေတာ့”ဆိုသလို နန္းေတာ္တြင္းမွာ စံပယ္ပန္းေတြ လႈိင္လႈိင္ေပါေတာ့ ခံပန္းပြင့္ေလးေတြဟာ ေတာေလ့ရြာသုံး ျဖစ္သြားပါတယ္။ ကဗ်ာအမည္က စံပယ္ပန္း ဆုိေပမယ့္ ခံပြင့္ပန္းကေလးေတြရဲ႕အျဖည့္ခံဘ၀ကိုပါ ေဖၚျပ သြားတာပါ။ လိုအပ္ရင္ေခၚသုံးၿပီး မလိုအပ္ရင္ နည္းမ်ိဳးစုံအေၾကာင္းျပၿပီး ပစ္ပယ္တတ္တဲ့ အတၱႀကီးတတ္တဲ့ လူအခ်ိဳ႕ရဲ႕ လူ႔သေဘာကိုပါ ေပၚလြင္ေစပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ခံပြင့္ဆုိတာ ပန္းကေလးေတြပါ။ ခံပြင့္ပန္းကဲ့သုိ႔ေသာ လူေတြလည္း ရွိပါေသးတယ္။ အဲဒီလို ခံပြင့္ပန္းကဲ့သုိ႔ေသာ လူေတြကို အားေပးခ်င္တာက လူဆုိတာ သူမ်ားထားရာေန၊ ေစရာသြား ဘ၀မွာ တစ္သက္လုံးမေနပါဘူး။ နည္းလမ္း ရွာတတ္ပါတယ္။ ကုိယ္ကသာကုိယ္က်င့္တရား ေကာင္းျမတ္ၿပီး သမၼာအာဇီ၀က်မယ္ဆုိရင္ ကိုယ့္ကိုသူမ်ားေတြကို ဘယ္လိုပဲအသုံးခ်ေနပါေစ၊ စြန္႔ပယ္ေနပါေစ။ အခ်ိန္တန္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္အတြက္ ထြက္ေပါက္နဲ႔ ေအာင္ျမင္မႈဆိုတာ ရလာမွာပါ။ ဒါဟာ ဘာသာေရး အဆုံးအမေတြထဲမွာလည္း ရွိပါတယ္။
ေနာက္တစ္ခုသြားေတြးမိတာက ဦးပုညေရး ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္။ အားလုံးသိၾကၿပီးျဖစ္ တဲ့အတုိင္းပဲ၊ ဇာတ္ႀကီးဆယ္ဘြဲ႕ထဲက ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္။ စာဆုိေတာ္ဦးပုညရဲ႕ ကေလာင္ စြမ္း၊ အားလုံးျမည္းဖူးၾကမွာပါ။ ခံပြင့္ပန္းလိုလူေတြအေၾကာင္းေျပာၿပီးေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္း ဇာတ္ေတာ္ထဲက ေသာႏုတၱရမုဆုိးလို လူေတြအေၾကာင္း ဆက္ေျပာခ်င္ပါေသးတယ္။ မုဆုိး ေသာႏုတၱိဳရ္ဘာလုပ္သလဲ၊ သတ္တယ္၊ ျဖတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ေရာ… အခက္အခဲႀကဳံလာရင္ ဟိုလူ႔လႊဲခ်၊ ဒီလူ႔လႊဲခ်၊ အဲဒီေတာ့ သင္ခန္းစာအေဟာင္းေလး ျပန္ေတြးၾကည့္ရေအာင္။
ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္အက်ဥ္းကို မွ်ေ၀ပါရေစ။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းမွာ မိဖုရားႏွစ္ပါးရွိတယ္။ မဟာသုဘဒၵါနဲ႔ စူဠသုဘဒၵါ။ တစ္ရက္မွာေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက မိဖုရားႏွစ္ပါးကို ပန္းေပးမယ္ ဆုိလုပ္တယ္။ ဆင္ေတြဆုိေတာ့လည္း သူတုိ႔နည္းသူတုိ႔ဟန္နဲ႔ ပန္းေပးတာေပါ့ေနာ္။ မိဖုရား ႏွစ္ပါးကို ၀ဲညာရံေစလ်က္ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက အင္ၾကင္းပင္ကို ဦးနဲ႔ေ၀ွ႕ေတာ့ သစ္ပင္ေပၚက အင္ၾကင္းပန္းေတြက က်လာတာေပါ့။ အဲဒီမွာျဖစ္ခ်င္ေတာ့ မဟာသုဘဒၵါဘက္ကို ပန္းေတြ က်ၿပီး စူဠသုဘဒၵါဘက္ကိုေတာ့ ခါခ်ဥ္ေကာင္ေတြက်လာခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့ စူဠသုဘဒၵါက အမ်က္ေတာ္ရွသြားခ့ဲတယ္။ အဲဒီစူဠသုဘဒၵါမိဖုရားက ေသဆုံးသြားၿပီး ဒီဘ၀မွာ လူျပန္ျဖစ္ၿပီး ဘုရင္ႀကီးရဲ႕ မိဖုရားျဖစ္ေနတယ္။ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကေတာ့ ကံမကုန္ေသးဘူး။ ဆင္မင္းဘ၀နဲ႔ပဲ ရွိေနေသးတယ္။ အဲဒီမွာ သူ႔ရဲ႕ဒီဘ၀ကလင္ေတာ္ေမာင္ဘုရင္ႀကီးကုိ သူက ဆဒၵန္မင္းရဲ႕ အစြယ္ကို နားကြင္းလုပ္ပန္ခ်င္တာေၾကာင့္ ဆဒၵန္မင္းကို သတ္ေပးဖုိ႔ ပူဆာေတာ့တယ္။ အမွန္ေတာ့ ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို လက္စားေခ်တာေပါ့ေလ။ အဲဒီေတာ့ ဘုရင္က မုဆိုးေသာႏုတၱရကို ေစခုိင္းေတာ့တာပါပဲ။
မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္အေၾကာင္း…
ဆဒၵန္ဆင္မင္းကို လုပ္ႀကံတယ္။ ေနာက္ဆုံးဆဒၵန္ဆင္မင္းက ထိုမုဆုိးကို ဖမ္းမိသြား ေတာ့ သင္း(ေသာႏုတၱိဳရ္)ဘာလုပ္သလဲ… သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ “ျမမရွား စိန္မရွား အလြန္ပင္ မ်ားသည့္ၾကားက နားေလးေလဟန္ ဆင္စြယ္ကိုမွ နားေတာင္းကြပ္၍ ပန္ဆင္လိုပါသည္”ဆုိၿပီး မိဖုရားကိုလႊဲခ်၊ ဒါတင္ပဲလား၊ မဟုတ္ေသးဘူး၊ “သူ႔မယားငိုတည့္လွ်င္ ဟိုလူႀကီးက ပ်ာယီးပ်ာယာ ပဇာအေရး မေမွ်ာ္ေတြးဘဲ ကၽြန္ေတာ္မ်ိဳးအားဆင့္ေခၚၿပီးလွ်င္ ဟယ္.. ေနာ္လုဒၵက ဆဒၵန္အစြယ္မရက ဇီ၀နတၳိ နင္ေသမည္သိ”ဆုိၿပီး ဘုရင္ကိုလႊဲခ်နဲ႔… ကဲ…ၾကည့္…..ေနာက္ဆုံး သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ဘယ္လိုေျပာတယ္ထင္သလဲ။ “အစြယ္လိုသူ မိဖုရား၊ ေစခုိင္းသူမင္းဧကရာဇ္၊ ေလးပစ္သူဘုရားကၽြန္ေတာ္ ႀကံေဖာ္ႀကံဖက္ သုံးေယာက္ အနက္မွ ကံကြက္က်ား ငမုိက္သားမုဆိုုးေလ”တဲ့..ေသာႏုတၱရတုိ႔ေလွ်ာက္တင္ပုံမ်ား။ ဆဒၵန္ ဆင္မင္းက သူ႔ကိုလာသတ္ေနတဲ့၊ သူ႔ကိုေလးနဲ႔ခြင္းထားတဲ့ ဒီမုဆုိးကို အျပစ္ေျပာဖို႔ေနေနသာ သာ “ေၾသာ္…ဒီေကာင္ေလးလည္းနီးရာဓါးေၾကာက္ရရွာတာကိုး၊ သူ႔အထက္ကခုိင္းလို႔ လုပ္ရရွာတာကိုး”ဆုိၿပီး ျပန္ၿပီးေတာ့ေတာင္ သနားရမလိုလို။ ေသာႏုတၱိဳရ္ရဲ႕လုပ္ရပ္ကေလးက အတုယူခ်င္စရာေတာင္ေကာင္းသလုိလို၊ အတုလည္းယူၾကပါတယ္။ ထားပါေတာ့။ ဒီလိုနဲ႔ ဆဒၵန္ဆင္မင္းက ေသာႏုတၱရေလွ်ာက္တင္ခ်က္ကို သေဘာေပါက္သြားၿပီး ဆဒၵန္ဆင္မင္းရဲ႕ ယခင္ဘ၀က မိဖုရားစူဠသုဘဒၵါရဲ႕လက္စားေခ်တဲ့အႀကံကို သိရွိသြားတဲ့အခါက်ေတာ့ “ေလာင္စာရန္ၿငိွဳး မီးဆက္၍ပ်ိဳးမည္စိုးေသာေၾကာင့္” “မိန္းမဆုိးအမုန္း ဒီဘ၀ႏွင့္ပင္ဆုံး ေစေတာ့”ဆုိၿပီး မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္ကို အလိုရွိရာကိုျပဳႏုိင္ေၾကာင္း ေျပာလုိက္တဲ့ အခါမွာ ေစာေစာကေတာ့ သူေသရမွာကို အေၾကာက္ႀကီး ေၾကာက္ၿပီး ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္အစုံသုံးၿပီး သူအျပစ္လြတ္ေအာင္ ပ်ာပ်ာသလဲေရွာင္ေနတဲ့ မုဆုိးေသာႏုတၱိဳရ္တုိ႔မ်ား ေပ်ာ္လြန္းလို႔ ထေတာင္ကသတဲ့။ ဒါပါပဲ။ လူဆုိတာ ကိုယ့္ကိုကိုယ္ လုံၿခဳံစိတ္ခ်ရၿပီလို႔ထင္တဲ့အခါ စရုိက္မွန္က ေပၚလာတတ္တာကိုး။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာလုပ္သလဲ။ ဦးပုည အေရးအသားအရမ္းေကာင္းပါတယ္။ “မုဆုိးညစ္ေထး၊ ငမုိက္ေခြးလည္း၊ ေလးစြန္ေတာင္ႏွင့္၊ အာေခါင္ကိုလွန္၊ ဒိုင္းေထာက္၍ကန္ၿပီးလွ်င္၊ ထက္သန္ျမျမ၊ ေၾကာက္မက္ဖြယ္လႊႀကီးႏွင့္၊ အာစကိုျဖတ္တုိက္၊ ဦးေႏွာက္ခုိက္လုေအာင္၊ အလ်ားလိုက္ထုိးသြတ္၊ စြယ္ရင္းကုိပြတ္၊ ဤတြင္ေပါက္လြတ္ဗလဖြာ၊ ကန္က်ိဳး၍လာသကဲ့သို႔၊ အာေခါင္တြင္းမွ ေသြးေခ်ာင္းက်လ်က္ ၊ ႀကီးစြာေ၀ဒနာ၊ ျဖစ္ေတာ္မူ၏”တဲ့။ ကဲ..ေသာႏုတၳရတုိ႔ “မုိက္ခ်က္ကေတာ့ ကမ္းကုန္ပဲ”။ မုိက္တယ္ဆုိတာ မိုက္မဲတယ္၊ မုိက္ကန္းတယ္ လို႔ေျပာခ်င္တာ၊ ခ်ီးက်ဴးတာမဟုတ္ဘူး။ အဲဒီေတာ့ စာေရးသူအခု မွ်ေ၀ခဲ့တာ ဆဒၵန္ဆင္မင္းဇာတ္ေတာ္လာ မုဆုိးေသာႏုတၳိဳရ္ရဲ႕ အေၾကာင္းကိုအဓိကမွ်ေ၀တာပါ။
ထုိ…မုဆုိး ေသာႏုတၳိရ္။ ရက္စက္တယ္၊ ၾကမ္းၾကဳတ္တယ္၊ ဒါတင္ပဲလား၊ မဟုတ္ေသး ဘူး၊ အခက္အခဲႀကဳံလာရင္ သူ႔အျပစ္လြတ္ေအာင္ေရွာင္တတ္တယ္။ သူမ်ားကို အျပစ္ပုံခ် တတ္တယ္။ သူ႔ကိုယ္သူ သနားစရာျဖစ္ေအာင္၊ မလႊဲသာမေရွာင္သာလို႔လုပ္ရတာ၊ နီးရာဓါး ေၾကာက္လို႔လုပ္ရတဲ့ ပုံစံမ်ိဳးျဖစ္ေအာင္ ဟန္ေဆာင္တယ္။ စကားႀကြယ္တယ္၊ ပါးနပ္တယ္၊ ဥာဏ္နီဥာဏ္နက္မ်ားတယ္။ သူလုပ္ထားတဲ့ အကုသိုလ္ဒုစရိုက္အလုပ္ကို ပေပ်ာက္ေစဖို႔ ခါေတာ္မီ လွ်ာေပၚလာဇာတ္လမ္းေတြ ထြင္တတ္တယ္။ အဲ…ဒါေပမယ့္ သူ႔ရဲ႕ပါးနပ္မႈကေတာ့ သူ႔ကိုအခါခပ္သိမ္း ေကာင္းက်ိဳးမေပးခဲ့ပါဘူး။ အဲဒီေတာ့ သူ႔အေၾကာင္းကို ရာဇ၀င္ဆရာမ်ားက ဘယ္လို ရာဇ၀င္မွာ စာတင္ခဲ့ပါသလဲ။ “မုဆိုးညစ္ေထးငမုိက္ေခြး ေသာႏုတၱိဳရ္”တဲ့။ အဲဒါေၾကာင့္ ေသာႏုတၱရမုဆုိး ႏွင့္တူေသာသူမ်ား မိမိကိုယ္ကုိ အခ်ိန္မီျပင္သင့္ပါၿပီ။ အခ်ိန္ရွိပါ ေသးတယ္။ စာေရးသူကေတာ့ ဘယ္သူရယ္၊ ဘယ္၀ါရယ္ နာမည္တပ္ၿပီး မေျပာလိုပါဘူး။ အကုန္လုံးကို ၀ါးလုံးရွည္နဲ႔သိမ္းရမ္းတာမ်ိဳး စာေရးသူမလုပ္ခ်င္၊ မလုပ္ရဲပါဘူး။ ေတာ္ၾကာ.. ကိုယ္ပါ ေသာႏုတၱိဳရ္လုိ လူမ်ိဳးစာရင္းထဲပါသြားမွျဖင့္….။ ကဲ…ဒီဇာတ္ေတာ္မွာ မုဆိုး ေသာႏုတၱိဳရ္ မေကာင္းဘူးဆုိေတာ့ ဘုရင္နဲ႔ မိဖုရားကေရာ…။ ရန္ၿငွိဳးႀကီးမားတဲ့ မိဖုရားနဲ႔ စဥ္းစားဆင္ျခင္ဥာဏ္မသုံးဘဲ မယားအလိုက် မယားခိုင္းတာလုပ္တဲ့ဘုရင္..။ ဒီလိုေျပာလို႔ လည္း မိန္းမ မေကာင္းဘူး၊ ေယာက်္ားမေကာင္းဘူးေျပာတာမဟုတ္ပါဘူးေနာ္။ ဇာတ္သေဘာ အရေျပာတာပါ။
ေယာမင္းႀကီးဦးဘုိးလႈိင္ႏွင့္ အမတ္ဒိန္မဏိရြတ္
“ေယာအတြင္း၀န္ ဦးဘုိးလႈိင္”ဆုိတာနဲ႔ ေခါင္းထဲကေန တန္းထြက္လာမွာပါ။ ငယ္ငယ္ တုန္းက ေအာ္က်က္ခဲ့ရတဲ့ အင္မတန္မွ ေျပာင္ေျမာက္လွတဲ့ ရွင္ဘုရင္ကိုေလွ်ာက္တင္ပုံေလး။ “အစ္မ၊ ႏွမ၊ သမီးကကို စ၍ဆက္ႏွင္း လက္ေဆာင္သြင္း၍ စုိးမင္းခ်စ္ျမတ္ ထိုအမတ္သည္ အတတ္မရွိ သတၱိကင္းကြာ ဘုန္းႀကီးလွာမူ ျပည္ရြာပ်က္ေၾကာင္း”ဆုိၿပီး မင္းတုန္းမင္းႀကီး ကိုေလွ်ာက္တင္ခဲ့တာ။ မင္းတုန္းမင္းႀကီးက သူ႔ကို လွံနဲ႔ထိုးမယ္ လုပ္ေတာ့ “ထုိးေတာ္မူပါ ဘုရား”ဆုိၿပီး ရင္ေကာ့ေပးခဲ့တာ။ ဒါေပမယ့္ ဘုရင္က မင္းက်င့္တရားနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ဘုရင္ ျဖစ္ေတာ့ သူ႔ကို လွံနဲ႔မထုိးတဲ့အျပင္ အစစအရာရာမွာ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ မင္းအလိုလိုက္၊ မင္းအႀကိဳက္ ေဆာင္တဲ့အမတ္မဟုတ္ဘဲ ဟုတ္တုိင္းမွန္ရာ ေလွ်ာက္တင္ရဲသူ ဆုိၿပီး ခ်ီးမြမ္းေတာ္မူပါသတဲ့။
အမတ္ဒိန္တဲ့ ။ နာမည္က မြန္နာမည္။ မြန္ရာဇ၀င္မွာေတာ့ ဆင္ျဖဴရွင္ဗညားဦးနဲ႔ ရာဇာဓိရာဇ္လက္ထက္မွာ အလြန္ေက်ာ္ၾကားတဲ့အမတ္ႀကီးေပါ့။ ဆင္ျဖဴရွင္ဗညားဦးရဲ႕သား ေတာ္ ဗညားႏြဲ႕ (ရာဇာဓိရာဇ္)က သူ႔ဖခမည္းေတာ္ နာမက်န္းျဖစ္ေနစဥ္မွာ လက္နက္၊ လူသူ စုေဆာင္းၿပီး ထီးနန္းသိမ္းဖုိ႔ႀကံရြယ္တယ္။ ဒါေပမယ့္ ထုိဗညားႏြဲ႕မင္းသားက သူ႔ဖခမည္းေတာ္ ႏွင့္သူဟာ ၾကားကပေယာဂေတြေၾကာင့္ ေသြးကြဲခဲ့ရေပမယ့္ သူ႔ဖခမည္းေတာ္ကိုေတာ့ သူ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါသတဲ့။ ဒီလိုန႔ဲ ဆင္ျဖဴရွင္နတ္ရြာစံကံေတာ္ကုန္ေတာ့ ဗညားႏြဲ႕ဟာ ဟံသာ ၀တီထီးနန္းကို လက္နက္ဗိုလ္ပါေတြနဲ႔ သိမ္းပိုက္ဖို႔ေရာက္လာခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ ဟံသာ၀တီ ၿမိဳ႕တံခါးမွဴးက အမတ္ဒိန္။ ရာဇာဓိရာဇ္တပ္ေတြ၀င္ဖုိ႔ ၿမိဳ႕တံခါးကို တစ္၀က္ပဲဖြင့္ေပးတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ နတ္ရြာစံကံေတာ္ကုန္သြားတဲ့ ရွင္ဘုရင္ဗညားဦးရဲ႕ ရုပ္ အေလာင္းက မသၿဂိ္ဳဟ္ရေသးဘူးကိုး။ ေနာက္ေတာ့ ရွင္ဘုရင္ ရာဇာဓိရာဇ္က နန္းသိမ္း ဘိသိက္ပြဲခံအၿပီး ပထမဆုံးက်င္းပတဲ့ညီလာခံမွာ “ငါ့မ်က္စိထဲ၀င္ေနတဲ့ စူးႏွစ္ေခ်ာင္းမွာ တစ္ေခ်ာင္းကႏႈတ္ၿပီးၿပီ၊ ေနာက္ တစ္ေခ်ာင္း က်န္ေသးတယ္”လို႔မိန္႔တာကုိး။ သူေျပာတဲ့ ဆူးႏွစ္ ေခ်ာင္းဆုိတာ သူ႔ရဲ႕ ေယာက္ဖေတာ္ သမိန္ပရႈနဲ႔ အမတ္ဒိန္ကိုေျပာတာ။ သမိန္ပရႈကိုေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္တုိ႔က ကြပ္မ်က္ၿပီးၿပီ။ အမတ္ဒိန္က်န္ေသးတယ္။ သူ႔ကို ၿမိဳ႕တံခါးတစ္၀က္ပဲဖြင့္ေပး လို႔ အမ်က္ေတာ္ရွေနတာ။ ဒါကိုသိတဲ့အမတ္ဒိန္က ခ်က္ခ်င္းပဲ သူဟာ ထီးေဆာင္းမင္းကိုသာ ခစားေၾကာင္း၊ သူပုန္မင္းကို မခစားလိုေၾကာင္း၊ ရာဇာဓိရာဇ္တုိ႔တပ္ေတြ ၿမိဳ႕ထဲ၀င္လာတုန္းက လည္း ဆင္ျဖဴရွင္နတ္ရြာမစံေသးဘူးဆုိရင္ သူက အသက္ေပးၿပီးခုခံမွာျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဒါေပမယ့္ ဆင္ျဖဴရွင္ဗညားဦး နတ္ရြာစံၿပီးျဖစ္ေပမယ့္ မသၿဂိၤဳဟ္ရေသးလို႔ ၿမိဳ႕တံခါးတစ္၀က္ကိုသာ ဖြင့္ေပးျခင္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ သူဟာ အဲဒီလို ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕ဖခမည္းေတာ္အေပၚမွာ သစၥာရွိခဲ့ ေၾကာင္း၊ အခုလည္း ထီးေဆာင္းမင္းရာဇာဓိရာဇ္ကို သူယခင္ကဖခမည္းေတာ္ ဗညားဦး အေပၚမွာသစၥာရွိသကဲ့သုိ႔ သစၥာရွိမည္ျဖစ္ၿပီး အမႈေတာ္ထမ္းမည္ျဖစ္ေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္တဲ့ အခါ ရာဇာဓိရာဇ္က အမ်က္ေတာ္ေျပၿပီး သူ႔ကို “မဏိရြတ္”ရတနာကဲ့သို႔ထြန္းလင္းေတာက္ပ တန္ဖိုးရွိေသာအမတ္ ဆုိတဲ့ဘြဲ႕ကိုခ်ီးျမွင့္ၿပီး သူေကာင္းျပဳခဲ့ပါတယ္။ ဘုရင္ကေတာင္ ျပန္ၿပီး တန္ဖိုးထားရတဲ့ အမတ္ေတြပါ။
မင္းခေယာက်္ား ကမ္းပါးသစ္ပင္ဆုိတာ
ျမန္မာစာေပမွာေတာ့ ဆုိရုိးရွိပါတယ္။ “မင္းခေယာက်္ား ကမ္းပါးသစ္ပင္”တဲ့။ မင္းထံ အခစား၀င္ရတဲ့ေယာက်္ားေတြဟာ ကမ္းပါးကသစ္ပင္ေတြလိုပဲ မတည္ၿငိမ္ဘူးေပါ့။ ေရႀကီးလု႔ိ၊ ကမ္းပါးၿပိဳလို႔ အစရွိတဲ့အေၾကာင္းေတြေၾကာင့္ အခ်ိန္မေရြး ၿပိဳလဲပ်က္စီးႏိုင္တယ္ေပါ့ေလ။ ဒါေပမယ့္ အခုစာေရးသူတင္ျပခဲ့တဲ့ ေယာမင္းႀကီးတုိ႔လို၊ အမတ္ဒိန္တုိ႔လို မင္းခေယာက်္ားမ်ိဳး ေတြၾကေတာ့ “ကမ္းပါးသစ္ပင္”ေတြမဟုတ္ၾကပါဘူးလို႔ စာေရးသူက ျဖည့္ေတြးေလး ေတြးမိ ပါတယ္။ သူတုိ႔က အမွန္တရား၊ သစၥာတရားအတြက္ဆုိ ေသမွာေတာင္မေၾကာက္တဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဆုိေတာ့ ရာထူး စည္းစိမ္ဆုိတာေလာက္ေတာ့ စာေတာင္ဖြဲ႕ၾကမွာမဟုတ္လို႔ပါပဲ။ ဒီလိုလူမ်ိဳးေတြရဲ႕သတင္းကေတာ့ ရာဇ၀င္မွာအမွန္တကယ္ပဲ ၾကည္ညိဳစရာေကာင္းခဲ့ၾက ပါတယ္။ ဒီႏွစ္ဦးတည္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ အျခားေသာၾကည္ညိဳေလးစားဖြယ္ေကာင္းတဲ့ အမတ္မ်ား၊ မင္းခေယာက်္ားမ်ားလည္း သမုိင္းမွာအမ်ားႀကီးရွိပါေသးတယ္။
က်န္စစ္မင္းႀကီးရဲ႕သားေတာ္ ရာဇကုမၼာ
က်န္စစ္မင္းႀကီးရဲ႕သားေတာ္ရာဇကုမၼာအေၾကာင္းလည္း သိၾကၿပီးသားပါ။ သူ႔ဖခမည္း ေတာ္ မင္းႀကီးက သူ႔ကိုထီးနန္းမအပ္ဘဲ ေျမးေတာ္ကိုထီးနန္းအပ္လိုက္ေပမယ့္လည္း ခမည္း ေတာ္ကို အမ်က္မသိုဘဲ ခမည္းေတာ္ပ်ံလြန္ေတာ္မူကာနီးမွာ ခမည္းေတာ္အတြက္ ရည္စူးၿပီး ေကာင္းမႈကုသိုလ္ျပဳလုပ္ၿပီး ခမည္းေတာ္ သာဓုေခၚဆုိႏုိင္ေစဖုိ႔ ျပဳလုပ္ခဲ့တာ.. ဒီလိုသားမ်ိဳး။ ဒီလို စိတ္ဓာတ္မ်ိဳး။ ေၾသာ္…. ေကာင္းျမတ္တဲ့ကိုယ္က်င့္တရား၊ ခႏၱီတရားေတြ၊ စိတ္ဓာတ္ ျပည့္၀တဲ့သူေတြမွာေတာ့ မင္းစည္းစိမ္ဆုိတာ မရလည္း ေအးေဆးပဲ။ တည္ၿငိမ္စြာ သည္းခံႏိုင္ၾကတာပါလား။ ဒါဟာ စံနမူနာျပဳစရာ ေကာင္းျမတ္ေသာ စိတ္ဓာတ္ေတြ ပါလားဆုိတာ သိရပါတယ္။ ၾကည္ညိဳေလးစား ရပါတယ္။
ပင္းယစႀကိဳသူျမတ္ရဲ႕ ဆုံးမၾသ၀ါဒ
ရာဇာဓိရာဇ္အေၾကာင္းေလး နည္းနည္းထပ္ဆက္ခ်င္ပါေသးတယ္။ အင္း၀-ဟံသာ၀တီ အႏွစ္ေလးဆယ္စစ္စျဖစ္ကာစအခ်ိန္ေပါ့ေလ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အင္း၀ကေန ပင္းယစႀကိဳသူျမတ္ က မြန္ဘုရင္ ရာဇာဓိရာဇ္ဆီကို ၿငိမ္းခ်မ္းေရးၾသ၀ါဒစကားျမြက္ၾကားဖုိ႔ ႀကြေရာက္ေတာ္မူပါ တယ္။ ရာဇာဓိရာဇ္ကလည္း ပင္းယစႀကိဳသူျမတ္ကို ေကာင္းမြန္စြာ ႀကိဳဆိုဧည့္ခံၿပီး ပင္းယ စႀကိဳသူျမတ္ကိုၾကည္ညိဳတာေရာ၊ ၿပီးေတာ့ ပင္းယစႀကဳိသူျမတ္အေရွ႕မွာ ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕ တပ္က သမိန္သံၾကယ္၀င္လာၿပီး ေရႊၾကယ္ယက္ ဘုရားကေနဖမ္းဆီးလာတဲ့ အင္း၀သား ဘုရားကၽြန္ ၇ ေယာက္နဲ႔ ေခါင္းျပတ္ ၃၀ ေလာက္ကို ရာဇာဓိရာဇ္ကို လာေရာက္ဆက္တာကို စႀကိဳသူျမတ္ျမင္ေတာ့ အေတာ္ေလးစိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီး ရာဇာဓိရာဇ္ကို “အင္း၀ကို ခ်ီလာတာ သာသနာေတာ္ကိုေျမွာက္စားဖို႔လို႔ေျပာၿပီး ခုေတာ့ ဘုရားေ၀ယ်ာ၀ိစၥလုပ္ေနတဲ့ ဥပါသကာေတြကို သတ္တာျမင္ရလို႔ ဒါေတြကိုမျမင္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ အင္း၀ျပန္ႀကြေတာ့မယ္ဆုိ ေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္က သူ႔တပည့္ေတြကို အေရးယူပါ့မယ္လို႔ ေလွ်ာက္တယ္။ ပင္းယစႀကိဳ သူျမတ္ကလည္း သူ႔ကို အာပတ္သင့္ေအာင္ထပ္မလုပ္ဖို႔မိန္႔တယ္။ ရာဇာဓိရာဇ္က အင္း၀သားေတြကိုသတ္ျဖတ္ၿပီး သူ႔ကိုလာဆက္သတဲ့ သူ႔လက္ေအာက္ငယ္သားေတြကို အေရးယူမယ္ဆိုတာကို စႀကိဳသူျမတ္ကလက္မခံတာပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ စႀကိဳသူျမတ္ ေၾကာင့္သာ ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕ငယ္သားေတြ ကြပ္မ်က္ခံရမယ္ဆုိရင္ စႀကိဳသူျမတ္ အာပတ္သင့္မွာမုိ႔ပါ။ “ေၾသာ္…. ၀ိနည္းနဲ႔အညီ က်င့္ႀကံေနထိုင္တဲ့ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ား အေတာ္ေလးစားဖို႔ေကာင္းပါလား”။ တကယ္တမ္းစဥ္းစားၾကည့္ရင္ စႀကိဳသူျမတ္က အင္း၀သား(အင္း၀ကႀကြလာတာ)၊ ရာဇာဓိရာဇ္တို႔က ဟံသာ၀တီ၊ အဲဒီအခ်ိန္က အင္း၀နဲ႔ ဟံသာ၀တီ စစ္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္။ ဒါကို အင္း၀ကႀကြလာတဲ့ စႀကိဳသူျမတ္က အင္း၀ကို တုိက္ေနတဲ့ ဟံသာ၀တီတပ္သားေတြကို သူတုိ႔ဘုရင္က ကြပ္မ်က္မယ္ဆိုတာကို ဟန္႔တား တာ။ ၾကည့္.. ရန္သူကိုေတာင္မွ ေမတၱာထားတာ။ ရာဇာဓိရာဇ္က သူ႔တပ္သားေတြကို အေရးယူရင္ ပင္းယစႀကဳိ သူျမတ္ေၾကာင့္ဆုိၿပီး ျဖစ္မွာကို လက္မခံတာပါ။ ေနာက္ဆုံး ရာဇာဓိရာဇ္က အင္း၀ကိုမတုိက္ေတာ့ပါဘူးလို႔ ပင္းယစႀကိဳသူျမတ္ကို ကတိေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္က ဘုရားေက်ာင္းေတာ္တေဆာင္ေဆာက္လုပ္ဖို႔ ခြင့္ေတာင္းေတာ့ ပင္းယစႀကိဳသူျမတ္ကခြင့္ျပဳတယ္။ ဒါနဲ႔ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း သူစီးလာတဲ့ ေရႊေဖာင္ေတာ္ႀကီးကို ဖ်က္ၿပီး ေရႊၾကယ္ယက္ဘုရားတံတုိင္းေတာ္မွာ ဘုရားေက်ာင္းတစ္ ေဆာင္ေဆာက္လုပ္လွဴဒါန္းၿပီး ဟံသာ၀တီအျပန္လမ္းမွာ ပုဂံမွာရွိတ့ဲဘုရားေတြ၀င္ဖူးဦးမွာမုိ႔ စႀကိဳသူျမတ္ကိုလည္းဘုရားဖူးလိုက္ဖို႔ပင့္ေတာ့စႀကိဳသူျမတ္လည္းလုိက္မယ္လို႔ဂတိျပဳတာေပါ့။ ဟံသာ၀တီတပ္ေတြ စစ္ကိုင္းကေနတပ္ဆုတ္ၿပီး ဧရာ၀တီျမစ္ေရနဲ႔အတူ စုန္ဆင္းသြားတာကို ျမင္တာနဲ႔ အင္း၀ဘုရင္မင္းေခါင္က ရာဇာဓိရာဇ္လွဴထားတဲ့ ေရႊၾကက္ယက္ဘုရားက ေက်ာင္း ေဆာင္ကို မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးခုိင္းေတာ့တာပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ ရာဇာဓိရာဇ္ရဲ႕တပ္ႀကီးေတြက သိပ္ေ၀း ေ၀းမေရာက္ေသးဘူး။ ဒီေတာ့ ေရႊၾကက္ယက္ဘုရားဘက္က မီးခုိးလုံးေတြ တလိပ္လိပ္တက္ လာတာကိုၾကည့္ၿပီး သူလွဴထားတဲ့ေက်ာင္းေဆာင္ကို ဘုရင္မင္းေခါင္မီးရႈိ႕ၿပီဆုိတာ ရာဇာ ဓိရာဇ္ သေဘာေပါက္တာေပါ့။ သူ႔တပ္ေတြကိုလည္း အင္း၀ကိုျပန္လွည့္ခုိင္းၿပီး အင္း၀ကို ျပန္တုိက္ဖုိ႔လုပ္ေနၿပီ။ စႀကိဳသူျမတ္လည္း ဘုရင္မင္းေခါင္လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ အေတာ္ကေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားၿပီ။ ဒါေပမယ့္ ရာဇာဓိရာဇ္ကို ၾသ၀ါဒစကား ျမြက္ၾကားပါတယ္။ “ဒကာ ေတာ္အရွင္မင္းႀကီး၊ မီးခဲကိုကိုင္သူဟာ မီးေလာင္သလိုပဲ၊ အရွင္မင္းေရစက္ခ်လွဴဒါန္းထားတဲ့ ေက်ာင္းေဆာင္ေတာ္ဟာ သာသနာပိုင္ျဖစ္သြားၿပီ၊ သာသနာ့ပစၥည္းကို ဖ်က္ဆီးသူဟာ သူျပဳတဲ့အေၾကာင္းအတုိင္း ပ်က္စီးမႈအက်ိဳးကိုရေတာ့မယ္။ အရွင္မင္းႀကီးရင္ထဲမွာျဖစ္ေပၚေန တ့ဲ ကုသိုလ္စိတ္ေၾကာင့္ျဖစ္တဲ့ ပီတိစိတ္ကိုအပ်က္စီးမခံပါနဲ႔၊ ခႏၱီတရားကိုသာလက္ကိုင္ ထားပါ”လု႔ိဆုံးမေတာ္မူပါတယ္။ ရာဇာဓိရာဇ္လည္း စႀကိဳသူျမတ္ရဲ႕ဆုံးမၾသ၀ါဒစကား၊ ၿပီးေတာ့ သမိန္ျဗဇၨနဲ႔ အမတ္ဒိန္တုိ႔လို အမတ္ႀကီးေတြကပါ အင္း၀ကို အခုေနသြားတုိက္ရင္ အက်ိဳးထက္အျပစ္ပိုမ်ားလိမ့္မယ့္အေၾကာင္း ေလွ်ာက္တင္ေတာ့ ေဒါသေျပၿပီး ဟံသာ၀တီ ျပန္သြားပါေတာ့တယ္။
ႏိုင္ငံေရးကစားတဲ့ ေနရာမွာ သာသနိကအေဆာက္အအုံေတြနဲ႔ အျပစ္မဲ့သူေတြဟာ အသုံးခ်ခံျဖစ္သင့္ပါဘူးဆုိတဲ့အေၾကာင္းကို ေျပာထားတဲ့ သမုိင္း အျဖစ္အပ်က္ေလးပါ။ အဲဒီလို မဟုတ္ဘဲ ဒီသာသနိကအေဆာက္အအုံေတြနဲ႔ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြကုိထိပါးခဲ့ရင္ေတာ့ စႀကိဳသူျမတ္ေဟာသလို မီးခဲကိုကိုုင္မိသူလိုျဖစ္ၿပီး မီးေလာင္ပါလိမ့္မယ္လို႔သာ မွ်ေ၀ခ်င္ပါ ေတာ့တယ္။
လက္ရုံးရည္၊ ႏွလုံးရည္ႏွင့္ျပည့္စုံတဲ့ စစ္သည္ေတာ္ သူရဲေကာင္း လဂြန္းအိမ္
ရာဇာဓိရာဇ္လက္ထက္က ထင္ရွားခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းစစ္သည္ေတာ္ပါ။ လဂြန္းအိမ္ အေၾကာင္းေျပာရရင္ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားပါတယ္။ ရဲစြမ္းသတၱိရွိတယ္၊ စစ္သည္ေတာ္ ေယာက်္ားေကာင္းပီသတယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘုရင္ကို ကေလးဆုိးလို ဆုိးျပတယ္။၊ ဘုရင္ကုိေတာင္ သူကျပန္ၿပီး အခ်စ္စမ္းလိုက္ေသးတယ္။ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့စစ္ပြဲတစ္ပြဲ မတုိက္ရေသးခင္မွာ သုရွင္ ရာဇာဓိရာဇ္နဲ႔မိဖုရားက တပ္သားေတြကိုအားေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ စစ္ထြက္မယ့္အခ်ိန္ လဂြန္းအိမ္တုိ႔အိပ္ရာကမထ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲလို႔ေမးေတာ့ အခုန သူတုိ႔ စစ္ သည္ေတာ္ေတြကိုလာအားေပးသြားတဲ့ သုရွင္ရာဇာဓိရာဇ္ မိဖုရားကိုႀကိဳက္လို႔၊ အဲဒီမိဖုရား အလွမွာယစ္မူးသြားလို႔၊ အဲဒီမိဖုရားကို သူ႔မေပးရင္ သူ႔ကိုသတ္ခ်င္သတ္၊ သူစစ္မထြက္ဘူး ဆုိတာကိုး။ အမတ္ေတြလည္း ေခါင္းမီးေတာက္ၿပီး ရာဇာဓိရာဇ္ကိုေလွ်ာက္ေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္က ရုတ္တရက္ေတာ့ ေဒါသထြက္တယ္။ ဒါေပမယ့္ စစ္ဘုရင္ဆုိေတာ့လည္း စစ္သားကို ပိုအေလးထားသလားမဆုိႏိုင္ပါဘူး။ သူ႔မိဖုရားကို ေဖာင္ေတာ္နဲ႔ လဂြန္းအိမ္ဆီကို ပို႔လႊတ္လိုက္တယ္။ မိဖုရားကလည္းငိုလို႔။ ကဲ..ၾကည့္။ အဲဒီေခတ္က အမ်ိဳးသမီးမ်ား။ ဘုရင့္ မိဖုရားျဖစ္ရတာေတာင္….။ ထားပါေတာ့. ။ အဲဒီလိုနဲ႔ လဂြန္းအိမ္ဆီေရာက္လာေတာ့ လဂြန္း အိမ္က ဘုရင့္မိဖုရားသူ႔ဆီလာၿပီကိုသိတာနဲ႔ သူ႔တပ္သားေတြကိုေခၚ၊ ပန္းနဲ႔အေမႊးနံ႔သာေတြနဲ႔ ကန္ေတာ့ပြဲဆင္ၿပီး မိဖုရားကိုကန္ေတာ့ေတာင္းပန္၊ အခုတုိက္မယ့္တုိက္ပြဲက အႏၱရာယ္အရမ္း ႀကီးတာမို႔ သုရွင္က သူ႔ကို တကယ္ခ်စ္/မခ်စ္သိခ်င္လို႔ သုရွင္ကိုအခ်စ္စမ္းတာပါ၊ တကယ္ ေတာ့ သူ႔မွာ မိဖုရားကိုေစာ္ကားလိုစိတ္မရွိပါဘူးဆုိၿပီး မိဖုရားကိုကန္ေတာ့၊ ၿပီးေတာ့ သုရွင္ ရွိရာေဒသဖက္ကုိမွန္းဆၿပီးကန္ေတာ့…အဲဒီလိုပြဲခံတာ။ အဲဒါ လဂြန္းအိမ္။ အဓိကမွ်ေ၀ခ်င္တဲ့ အေၾကာင္းပဲေျပာပါေတာ့မယ္။
အင္း၀နဲ႔ဟံသာ၀တီစစ္ပြဲက အႏွစ္(၄၀)လုံးလုံးမနားတမ္းတုိက္ေနတာမဟုတ္ဘူးေလ။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစကားဆုိတဲ့အခ်ိန္ရွိတယ္၊ စစ္နားထားတဲ့အခ်ိန္ေတြလည္းရွိတယ္။ ထားပါေတာ့။ တစ္ခါေတာ့ အင္း၀ဘက္က စစ္ေျပၿငိမ္းဖုိ႔ကမ္းလွမ္းေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္က သေဘာတူတယ္။ အင္း၀တပ္သားေတြနဲ႔ ဟံသာ၀တီတပ္သားေတြက ႏွစ္ဖက္တပ္ေတြၾကားက သဲေသာင္ျပင္မွာ ႏိုင္ငံေရး၊ တုိင္းေရး၊ ျပည္ေရး ေဆြးေႏြးမယ္။ ၿပီးရင္ၿငိမ္းခ်မ္းေရးစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္မယ္ေပါ့။ အဲဒီပြဲကို ပဲခူးက အိမ္ရွင္ျဖစ္လို႔ဆုိတဲ့အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ အဲဒီပြဲအတြက္ မ႑ပ္ထိုးဖို႔၊ အခင္းအက်င္း ျပင္ဆင္ဖုိ႔နဲ႔ စားေရးေသာက္ေရးကိုတာ၀န္ယူတယ္။ အဲဒီပြဲက ၿငိမ္းခ်မ္းေရးပြဲဆုိေတာ့ ႏွစ္ဖက္ စစ္သည္ေတာ္ေတြလက္နက္မယူလာရဘူးေပါ့။ ဒါေပမယ့္ ရာဇာဓိရာဇ္က သူ႔တပ္သားေတြကို အဲဒီပဲြက်င္းပမယ့္သဲေသာင္ျပင္မွာ လက္နက္ေတြႀကိဳျမွဳပ္ႏွံထားဖုိ႔မွာၿပီးသား၊ အင္း၀တပ္သား ေတြကိုရွင္းဖုိ႔ေပါ့။ သစၥာျပဳမ႑ပ္ဟာ ၂ဖက္တပ္ခ်ထားရာနဲ႔ နည္းနည္းလွမ္းတယ္။ ႏွစ္ဖက္ မွဴးမတ္ေတြဟာ ရာထူးအဆင့္တူခ်င္း တတြဲစီတြဲၿပီးသြားရသတဲ့။ အဲဒီပြဲမွာ လဂြန္းအိမ္နဲ႔တြဲရ တဲ့ အင္း၀ဘက္က မွဴးမတ္က မိုးညွင္းသတုိးတဲ့။ အဲဒီမွာ မုိးညွင္းသတုိးက လဂြန္းအိမ္ကို “ခင္ဗ်ားလည္းစစ္သား၊ ကၽြန္ေတာ္လည္းစစ္သား၊ စစ္သားစကားေျပာၾကရေအာင္၊ ဒီပြဲက တကယ္ေရာ ေျဖာင့္မတ္မွန္ကန္တဲ့ စိတ္ရင္းေစတနာနဲ႔လုပ္တဲ့ပြဲလား”လို႔ ေမးပါသတဲ့။ အဲဒီမွာ ဇာတ္လိုက္ေက်ာ္ႀကီးလဂြန္းအိမ္က မိုးညွင္းသတုိးကို “ခင္ဗ်ားရူးေနလား၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔နဲ႔က်ဳပ္တုိ႔ စစ္တုိက္ေနတာ၊ စစ္သေဘာမွာ ေအာင္ျမင္မႈဆုိတာကလြဲလို႔ တရားမွ်တမႈဆုိတာရွိလို႔လား၊ ခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္ရလည္း ခင္ဗ်ားကိုက်ဳပ္သတ္မွာပဲ၊ က်ဳပ္ကိုခင္ဗ်ားရလည္း က်ဳပ္ကို ခင္ဗ်ား သတ္မွာပဲ၊ စစ္တုိက္ရင္းျပဳတဲ့သစၥာဟာ ယုံၾကည္ထုိက္တယ္လို႔ ခင္ဗ်ားထင္ေနတုန္းလား၊ ဒါဆုိခင္ဗ်ားရူးေနလု႔ိေပါ့ဗ်ာ”လို႔ ခပ္ျပတ္ျပတ္ျပန္ေျပာ၊ မိုးညွင္းသတုိးကလည္း ပါးနပ္ေတာ့ ခ်က္ခ်င္းပဲ သူတုိ႔ေခါင္းေဆာင္ ျမင္စုိင္းစားသေရစည္သူကုိ သြားေျပာေတာ့ ရာဇာဓိရာဇ္ အႀကံမေအာင္ဘဲပြဲပ်က္၊ ရာဇာဓိရာဇ္က လဂြန္းအိမ္ကိုအမ်က္ထြက္ၿပီးကြပ္မ်က္ဖုိ႔မိန္႔၊ ဒါေပမယ့္ အမတ္ဒိန္တုိ႔၊ သမိန္ျဗဇၨတုိ႔၊ မင္းကံစီတုိ႔ ၊ အဲမြန္ဒယာတုိ႔ ကယ္လို႔ လဂြန္းအိမ္လြတ္ၿငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္ရ။ စာေရးသူမွ်ေ၀ခ်င္တဲ့လဂြန္းအိမ္အေၾကာင္းပါ။ “သူ႔ဘုရင္ကို သူသိပ္ခ်စ္တယ္။ အရမ္းလည္း သစၥာရွိတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ဘုရင္လည္း သူ႔အေရွ႕မွာ မတရားတာ၊ မမွန္ကန္တာမလုပ္နဲ႔၊ လဂြန္းအိမ္ကေတာ့ အေသသာခံလိုက္မယ္၊ သူ႔ဘုရင္ကိုေတာ့ ရာဇ၀င္မွာ နာမည္အပ်က္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး”ဒီလိုစစ္သားမ်ိဳး။ ရွာမွရွားတဲ့ အာဂစစ္သည္ေတာ္။
ရာဇာဓိရာဇ္ကံေကာင္းပါတယ္။ သူ႔အနားမွာ အမတ္ဒိန္တို႔လို၊ မင္းကံစီတုိ႔လို၊ လဂြန္းအိမ္တုိ႔လို ပုဂၢိဳလ္ေက်ာ္ေတြရွိေနတာ။ ဒါေၾကာင့္လည္း ရာမညတုိင္းဌာနမွာ ရာဇာဓိရာဇ္တုိ႔ နာမည္ေက်ာ္ ခ့ဲတာေပါ့။
စာေရးသူလည္းဒီေနရာမွာ အလ်ဥ္းသင့္လို႔ ဗ်တ္၀ိ၊ ဗ်တၱ တုိ႔အေၾကာင္း ေရးခ်င္တာ ေပါ့။ ေတာ္ၾကာ “ဟာ..ဒီေကာင္၊ ကိုယ့္ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်ဥ္ေနၿပီ”လို႔အေျပာခံရမွာစိုးလုိ႔။ မေရး ခ်င္ဘဲေနမလားေနာ္… ပုဂံရာဇ၀င္ရဲ႕ အာဂစစ္သည္ေတာ္ေတြပဲဟာ။ ပုဂါရာမ ပုဂံေနျပည္ ေတာ္ႀကီးမွာ ဗုဒၶသာသနာေရာင္၀ါ ထြန္းလင္းေတာက္ပေစဖုိ႔ သထုံဘုရင္မႏူဟာဆီက ပိဋကတ္သုံးပုံပင့္ဖုိ႔ ခ်ီ ရာမွာ အသက္ေပးဆပ္ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာမြတ္စလင္မ္ စစ္သည္ေတာ္ပဲဟာ။ ဗ်တၱက မြတ္စလင္မ္လို႔မင္းဘယ္သူေျပာတုန္းလို႔ေမးလာခဲ့ရင္ေတာ့ သမုိင္းပါေမာကၡ(ၿငိမ္း)၊ သမုိင္းပညာရွင္ ေဒါက္တာခင္ေမာင္ညြန္႔ ကုိသာေမးၾကည့္ၾကပါ။ ၿပီးခဲ့တဲ့လအနည္းငယ္က ေတာ္၀င္ႏွင္းဆီခန္းမမွာက်င္းပခဲ့တဲ့ ဦးရာရွစ္အခမ္းအနားမွာ သူေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းေလးလည္း နားေထာင္ၾကည့္ၾကပါ။ အျခားပညာရွင္ေတြေရးတဲ့စာအုပ္ စာတမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီး ရွိပါေသးတယ္။ ေတာင္ျပဳန္းကိုလည္း သြားၾကည့္ၾကပါဦး။ ဗ်တၱရဲ႕ သားေတာ္ႏွစ္ပါးျဖစ္တဲ့ ေရႊဖ်ဥ္းညီေနာင္(မင္းႀကီးမင္းေလး)ကိုးကြယ္သူမ်ားက သူတုိ႔ကုိးကြယ္တဲ့နတ္မ်ားက မြတ္စလင္မ္နတ္ေတြျဖစ္လို႔ဆုိၿပီး ၀က္သားမစားၾကပါဘူး။ တခ်ိဳ႕မ်ားဆုိရင္ “ေသာၾကာေန႔ ဆုိရင္ မင္းႀကီး၊မင္းေလး နတ္ႏွစ္ပါးကို ပင့္လို႔မရပါဘူးတဲ့။ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆုိေတာ့ သူတုိ႔ ဗလီသြားတက္ေနၾကလု႔ိတဲ့…”ကဲ..ေအးေရာ။
အခုဒီေဆာင္းပါးမွာ စာေရးသူတင္ျပခဲ့တဲ့ သံဃာေတာ္၊ ရွင္ဘုရင္မ်ား၊ အမတ္မ်ား၊ သူရဲေကာင္းမ်ားအစရွိတဲ့ ေကာင္းျမတ္ေသာစံနမူနာယူထုိက္စရာ သံဃာေတာ္မ်ားနဲ႔ ရွင္ဘုရင္ မ်ား၊ မင္းခလုလင္မ်ား၊ စစ္သည္ေတာ္မ်ား စာေရးသူတုိ႔ျမန္မာျပည္မွာ မ်ားစြာေပၚထြန္း ခဲ့ပါတယ္။ စာေရးသူလက္လွမ္းမီရာကိုသာ ျပန္လည္မွ်ေ၀ျခင္းပါ။
အခ်ဳပ္အားျဖင့္ေတာ့ သာလြန္မင္းတုိ႔၊ မင္းတုန္းမင္းတုိ႔လိုဘုရင္မ်ိဳး၊ အမတ္ဒိန္တုိ႔လို၊ ေယာမင္းႀကီးတုိ႔လိုအမတ္မ်ိဳး၊ လဂြန္းအိမ္တုိ႔လိုစစ္သည္မ်ိဳး၊ ရာဇကုမၼာလို သားေကာင္းသား ျမတ္မ်ိဳးေတြနဲ႔သာ စာေရးသူတုိ႔တုိင္းျပည္ႀကီး ေရွ႕ခရီးဆက္ရမည္ဆုိလွ်င္ေတာ့ စာေရးသူတုိ႔ တုိင္းျပည္ႀကီးဟာ “ေလာကနိဗၺာန္ကဲ့သုိ႔အလား” ထင္မွတ္မွားရပါလိမ့္မယ္။ မုဆုိး ေသာႏုတၱိဳရ္ လိုလူမ်ိဳးေတြကိုေတာ့ ေ၀းေ၀းကေရွာင္ရပါလိ့မ္မယ္လို႔ အႀကံျပဳ တုိက္တြန္းရင္း…။ ။
မွီျငမ္း
၁။ ရာဇာဓိရာဇ္အေရးေတာ္ပုံက်မ္း (ေဒါက္တာႏိုင္ပန္းလွျမန္မာျပန္)
၂။ တကၠသိုလ္၀င္တန္းႏွင့္ အဆင့္ျမင့္တန္း (ျမန္မာစာအထူးျပဳ)အတြက္ ျမန္မာစာႏွင့္ ျမန္မာ့သမုိင္း သင္ရုိးညႊန္းတမ္း စာအုပ္မ်ား
