ၾသဂုတ္ ၁၉၊ ၂၀၁၉
တ႐ုတ္မယားအျဖစ္ ေရာင္းစားခံလိုက္ရသည့္ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ညိဳ -ဘယ္ေရာက္ခဲ့လဲဆိုတာ သူမ မသိသလို၊ စကားလည္း မတတ္ပါဘူး။ သူမဟာ အသက္ ၁၆ ရြယ္သာ ရွိပါေသးတယ္။
ဖုန္းထဲက ဘာသာျပန္ ေဆာ့ဖ္ဝဲရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ အမ်ိဳးသားတစ္ေယာက္က ‘ငါ နင့္ေယာက်ၤား’ လို႔ ေျပာတာကို သူမ သိခဲ့ရတယ္။ အဲဒီအမ်ိဳးသားရဲ႕ ဖိႏွိပ္မႈကိုလည္း သူမ ခံစားခဲ့ရပါတယ္။
သူမကေတာ့ ‘ညိဳ’ ပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရွမ္းေတာင္တန္းေဒသရဲ႕ ရြာတစ္ရြာက ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္၀န္ေဆာင္တယ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲလို႔ ေကာင္းေကာင္းမသိခင္မွာပဲ ကိုယ္ေတြ႕ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ၉ ရက္သားအရြယ္ သူမရဲ႕ သမီးငယ္က အေမႊးေရးေရးေလးေတြနဲ႔ လံုး၀ တ႐ုတ္မ်က္ႏွာေပါက္ျဖစ္ပါတယ္။
“ႏႈတ္ခမ္းေတြကအစ သူ႕အေဖလိုပဲ” လို႔ ညိဳက ေျပာပါတယ္။
“တ႐ုတ္ေပါ့”
က်ိန္စာရြတ္သလို ေျပာလိုက္တာပါ
တစ္အိမ္ေထာင္ ကေလးတစ္ေယာက္ ေပၚလစီေၾကာင့္ လူဦးေရေပါက္ကြဲမႈ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးကို ေရွာင္ရွားႏိုင္ခဲ့တယ္လို႔ တ႐ုတ္ေခါင္းေဆာင္ေတြက ဂုဏ္ယူ၀င့္ႂကြားစြာ ေျပာဆိုၾကပါတယ္။ တ႐ုတ္မိသားစုေတြက မိန္းကေလးကိုယ္၀န္ဆိုရင္ ဖ်က္ခ်တာ၊ သားေယာက်ၤားေလး ရဖို႔အတြက္ နည္းလမ္းေပါင္းစံု သံုးၾကတာေၾကာင့္ ႏွစ္ေပါင္း ၃၀ ၾကာတဲ့အခါမွာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံဟာ မိန္းကေလးေတြကို တစ္ျခားတိုင္းျပည္ေတြကေန ဓားျပတိုက္ရတဲ့အဆင့္ ျဖစ္လာပါတယ္။
အဲဒီကေလးေတြဟာ အခုအခ်ိန္မွာ လူလားေျမာက္လာၾကၿပီး မ်ိဳးဆက္မဲ့သူေတြအျဖစ္ အေခၚခံလာရပါတယ္။ မဂၤလာေဆာင္ႏိုင္မယ့္ သတို႔သမီးရွားပါးၿပီး မိသားစုမ်ိဳးဆက္ ဆက္မထိန္းႏိုင္တာေၾကာင့္ပါ။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ က်ား၊ မ မညီမွ်မႈ အျမင့္ဆံုးအခ်ိန္ ျဖစ္တဲ့ ၂၀၀၄ ခုႏွစ္မွာဆိုရင္ ေမြးဖြားႏႈန္းဟာ ေယာက်ၤားေလး ၁၂၁ ေယာက္မွာ၊ မိန္းကေလး ၁၀၀ သာ ရွိပါတယ္။
ဒီလို အမ်ိဳးသမီးရွားပါးမႈ ျပႆနာကို ေက်ာ္လႊားဖို႔အတြက္ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားေတြဟာ အိမ္နီးခ်င္း ႏိုင္ငံေတြက အမ်ိဳးသမီးေတြကို တင္သြင္းၾကားၿပီး တစ္ခါတစ္ရံမွာ ဒါမ်ိဳးကို အဓမၼ လုပ္ေဆာင္တာမ်ိဳးအထိ ရွိလာပါတယ္။
“တ႐ုတ္မယားလုပ္ဖု႔ိအတြက္ လူကုန္ကူးတာဟာ ရွမ္းျပည္မွာ အၿမဲလိုလို ျဖစ္ေနပါတယ္” လို႔ လား႐ႈိးၿမိဳ႕ လူကုန္ကူးမႈ တိုက္ဖ်က္ေရး ရဲတပ္ဖြဲ႕က အဖြဲ႕၀င္တစ္ဦးျဖစ္သူ ေဇာ္မင္းထြန္းက ေျပာပါတယ္။
Johns Hopkins Bloomberg School of Public Health နဲ႔ ထိုင္းႏိုင္ငံက ကခ်င္ အမ်ိဳးသမီးအသင္းတို႔ရဲ႕ ေလ့လာမႈအရ ၂၀၁၃ ခုႏွစ္ကေန ၂၀၁၇ ခုႏွစ္အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံ ေျမာက္ပိုင္းကေန တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္နယ္တစ္ခုတည္းကို ပို႔ေဆာင္ကာ အဓမၼ လက္ထပ္ျခင္း ခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးနဲ႔ မိန္းကေလးငယ္ အေရအတြက္ဟာ ၂၁၀၀၀ ခန္႔ ရွိတယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္း ရွမ္းကုန္းျမင့္ေပၚ မိုင္းရြယ္ၿမိဳ႕က ရြာငယ္ေလးတစ္ရြာဟာ စစ္တန္းလ်ား သာသာသာ ရွိၿပီး စစ္သားေတြနဲ႔ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြဟာ ညစ္ပတ္ေနတဲ့ လမ္းေတြေပၚက သြပ္မိုးတဲေလးေတြမွာ ေနထိုင္ရတာပါ။
ၿပီးခဲ့တဲ့ႏွစ္က ေက်ာင္းၿပီးသြားတဲ့ေနာက္ ညိဳနဲ႔ သူမရဲ႕ အတန္းေဖာ္ ျဖဴတို႔ဟာ ဒီစစ္တန္းလ်ားမွာ
အိမ္နီးခ်င္းျဖစ္သူ ေဒၚစန္းၾကည္ဆိုသူက အျခားရြာက ေဒၚႏွင္းေ၀ဆိုသူနဲ႔ ခ်ိတ္ဆက္ၿပီး တ႐ုတ္နယ္စပ္မွာ စားပြဲထိုးအလုပ္ရမယ္လို႔ ကတိေပးခဲ့ပါတယ္။
ရြာထဲမွာ ေဒၚႏွင္းေ၀ရဲ႕ အိမ္က အေကာင္းဆံုး၊ အသာဆံုးမို႔ သူရဲ႕ စားပြဲထိုးအလုပ္အေၾကာင္းကလည္း တာသြားပါတယ္။
“သူ႕ကို ကၽြန္မတို႔ ယံုခဲ့မိတာပါ” လို႔ လက္ရွိမွာ ၁၇ ႏွစ္အရြယ္ ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ျဖဴက ေျပာပါတယ္။
၂၀၁၈ ခုႏွစ္ ဇူလိုင္လရဲ႕ မနက္ပိုင္းတစ္ခုမွာ ဗန္ကားတစ္စီး မိုင္းရြယ္ကို ေရာက္ရွိလာၿပီး မိန္းကေလးငယ္ေတြကို ေခၚေဆာင္သြားပါေတာ့တယ္။ ေတာင္ေပၚလမ္းေၾကာင့္ ျဖဴတစ္ေယာက္ ကားမူးခဲ့ၿပီး ေဒၚစန္းၾကည္က ေဆး ၄ လံုး ေပးခဲ့ပါတယ္။ ပန္းေရာင္တစ္လံုး၊ အျဖဴေရာင္ ၃ လံုးပါ။
ေဆးေသာက္ၿပီးတဲ့ေနာက္ ျဖဴဟာ ရီေ၀ေ၀ ျဖစ္သြားခဲ့ပါတယ္။ သူမရဲ႕ လက္ေမာင္းမွာ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဆးလာထိုးတယ္လို႔လည္း သူမက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက ႐ိုက္ထားတဲ့ ပံုမွာေတာ့ သူမဟာ မ်က္ႏွာမို႔ၿပီး မ်က္လံုးရီေ၀ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။
“ဒါေတြမျဖစ္ခင္တုန္းက ျဖဴဟာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္ၿပီး တက္ႂကြသူပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ သတိမရေအာင္ သူတို႔က တစ္ခုခုလုပ္လိုက္ၿပီး အေသြးအသားကိုလည္း စားသံုးလိုက္ပါတယ္။ ႐ိုက္တယ္ႏွက္တယ္။ ဘ၀ပ်က္သြားတယ္ဆိုတာကိုေတာင္ သူမ မသိလိုက္ပါဘူး” လို႔ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚေအးဦးက ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
လက္ရွိမွာ အသက္ ၁၇ ႏွစ္ရွိၿပီျဖစ္တဲ့ ညိဳကေတာ့ ေဆးေသာက္ဖို႔ ျငင္းခဲ့ပါတယ္။ မွတ္ဉာဏ္က
၁၀ ရက္ေလာက္ အဆင့္ဆင့္ သြားခဲ့ရၿပီးတဲ့ေနာက္မွာေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္မွာ အလုပ္လုပ္ရမယ္ဆိုတဲ့ သူတို႔ရဲ႕ အေတြးဟာ ေရွ႕ဆက္ရမယ့္ သူတို႔ဘ၀မွာ ေပ်ာက္သြားတယ္လို႔ ညိဳက ေျပာပါတယ္။ သူမနဲ႔ ျဖဴတို႔ဟာ ထြက္ေျပးဖို႔ ၂ ႀကိမ္တိုင္တိုင္ ႀကိဳးစားခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ဘယ္သြားရမွန္း မသိခဲ့ပါဘူး။ လူကုန္ကူးသမားေတြက သူတို႔ကို ျပန္ဖမ္းမိသြားၿပီး အခန္းထဲမွာ ေလွာင္ပိတ္ထားတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ဖုန္းေတြကလည္း လိုင္းမမိပါဘူး။
တ႐ုတ္စကားေျပာတဲ့ အမ်ိဳးသားေတြက သူတို႔ကို လာၾကည့္ၾကတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က တစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ၿပီး၊ တစ္ခ်ိဳ႕က ေနာက္တစ္ေယာက္ကို ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။
“ေရာင္းစားခံလိုက္ရတယ္ဆိုတဲ့ အသိမ်ိဳး ျဖစ္လာတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မ မလြတ္ေျမာက္ႏိုင္ေတာ့ပါဘူး” လို႔ ျဖဴက ေျပာပါတယ္။
လူကုန္ကူးသမားတစ္ေယာက္က ကံေကာင္းတယ္လို႔ ျဖဴ႕ကို ေျပာပါတယ္။ သူ႕ကိုႀကိဳက္တဲ့ အမ်ိဳးသားေတြထဲက တစ္ဦးကို ေရြးခြင့္ေပးတယ္။ ဗိုက္ပူတစ္ေယာက္နဲ႔ လူအိုတစ္ေယာက္ကို ျဖဴက ျငင္းလိုက္ပါတယ္။ သူမ ငိုတဲ့အခါ လူကုန္ကူးသူက မငိုဖို႔နဲ႔ ခင္ပြန္းေလာင္းအတြက္ လွေနဖို႔ လိုအပ္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
“ကၽြန္မ လက္မထပ္ခ်င္ဘူးလို႔၊ အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္လို႔ ေျပာခဲ့တယ္” လို႔ သူမက ဆိုပါတယ္။
အခုႏွစ္အတြင္း လူ႕အခြင့္အေရးေစာင့္ၾကည့္အဖြဲ႕ (Human Rights Watch) က ထုတ္ျပန္တဲ့ အစီရင္ခံစာမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံကေန တ႐ုတ္ႏိုင္ငံထံ သတို႔သမီး လူကုန္ကူးမႈ ေနာက္ကြယ္က ေရခံေျမခံေတြကို ေဖာ္ျပထားပါတယ္။
“အလြယ္တကူ ၀င္လို႔ရတဲ့ နယ္စပ္၊ ႏွစ္ဖက္စလံုးက တာ၀န္ယူမႈမရွိတဲ့ ဥပေဒစိုးမိုးေရးအဖြဲ႕ စတာေတြက လူကုန္ကူးသမားေတြ ရွင္သန္ႀကီးထြားႏိုင္တဲ့ အေျခအေနတစ္ခုကို ျဖစ္ေစပါတယ္”
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံကို ေရာက္သြားေပမယ့္ ညိဳေရာ ျဖဴပါ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တာကို မမွတ္မိၾကေတာ့ပါဘူး။ အဲဒီေနာက္ ခင္ပြန္းျဖစ္လာမယ့္ သူေတြနဲ႔ေတြ႕ကာ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကြဲသြားခဲ့ၾကပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ သေဘာတူမႈကိုယူၿပီး လက္ထပ္စာခ်ဳပ္မွာ လက္မွတ္ထိုးရတာမ်ိဳးေတြလည္း မရွိခဲ့ပါဘူး။ ရထားအၾကာၿပီးစီးၿပီးတဲ့ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သူမဟာ ေဘဂ်င္းကို ေရာက္လာခဲ့တယ္လို႔
ေဘဂ်င္းၿမိဳ႕ဟာ မီေရာင္းစံုေတြ၊ ဓာတ္ေလွကားေတြ အမ်ားအျပားရွိတဲ့ ၿမိဳ႕တစ္ခုပါ။
“တိုက္ေတြျမင့္တာမ်ား ထိပ္ဆံုးကိုေတာင္ ကၽြန္မ မျမင္ရပါဘူး” လို႔ ျဖဴက ေျပာပါတယ္။
သူ႕ခင္ပြန္း ယြမ္က ဖုန္းမွာပါတဲ့ ဘာသာျပန္ေဆာ့ဖ္ဝဲနဲ႔ စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ျဖဴက စကားေျပာဖို႔ ျငင္းဆိုပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ တီဗီတစ္လံုးရွိတဲ့ အခန္းတစ္ခုထဲမွာ သူမ ေသာ့ပိတ္ ခံခဲ့ရပါတယ္။ ညေနပိုင္းေတြမွာ ယြမ္က ၀င္လာၿပီး လက္ေမာင္းမွာ ေဆးထိုးကာ အဓမၼ လိင္ဆက္ဆံဖို႔ ႀကိဳးစားေလ့ရွိတယ္လို႔ သူမက ေျပာပါတယ္။
“ထံုၾကင္သလို ကၽြန္မ ခံစားရတယ္။ ခ်ဥ္ေစာ္လည္း နံပါတယ္။ သူက ေဆးလိပ္ေသာက္တယ္”
ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ေပ်ာ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္လိုက္ရတယ္လို႔ ျဖဴက ေျပာပါတယ္။ အဲဒီေတာ့မွ လက္ေမာင္းကို ေဆးထိုးတာ ရပ္သြားပါတယ္။ ေရွာ့ပင္းစင္တာတစ္ခုကို သူတို႔ သြားခဲ့ၾကပါတယ္။ယြမ္က သူမေနာက္ကို တစ္ေကာက္ေကာက္လိုက္ၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းေတာင္ အလြတ္မေပးပါဘူး။ ယြမ္ရဲ႕ အမစ္၊ သူမရဲ႕ ကေလး ၃ ေယာက္နဲ႔အတူ သူတို႔ ကစားကြင္းကို တစ္ေခါက္ ေရာက္ခဲ့ၾကပါေသးတယ္။ ခင္ပြန္းသည္က စီးစရာေတြ စီးခဲ့ေပမယ့္ ျဖဴကေတာ့ မစီးပါဘူး။
မန္ဒရင္း စကားအခ်ိဳ႕ကိုလည္း ျဖဴက သင္ယူခဲ့ပါတယ္။
“Bu ku le’ ဆိုတာက မငိုနဲ႔ ဆိုတာကို ေျပာတာ”
ခင္ပြန္းျဖစ္သူရဲ႕ ဖုန္း password ကို သိေအာင္ လုပ္ထားလိုက္ၿပီး တစ္ည သူမူးေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဆိုရွယ္မီဒီယာ app ကေနတစ္ဆင့္ ျဖဴဟာ မိခင္ျဖစ္သူထံ ဖုန္းေခၚခဲ့ပါတယ္။
“သမီးနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ ေပ်ာ္လိုက္တာ။ ဒါေပမယ့္ သူက အရင္လို မဟုတ္ေတာ့သလိုပဲ။ အေမေရ – သမီးေတာ့ ေရာင္းစားခံလိုက္ရၿပီ – လို႔ သူက ေျပာပါတယ္” လို႔ မိခင္ျဖစ္သူ ေဒၚေအးဦးက ဆိုပါတယ္။
ညိဳကေတာ့ တ႐ုတ္ျပည္ရဲ႕ ဘယ္ေနရာကို ေခၚေဆာင္ခံရသလဲဆိုတာ မသိပါဘူး။ ဒါေပမယ့္သူမက သိေအာင္လုပ္ဖို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ပထမေတာ့ သူမေယာက္်ား ေဂါင္ဂ်ီဟာ သူမကို အခန္းထဲမွာ ပိတ္ေလွာင္ထားၿပီး အင္တာနက္ ေပးမသံုးဘဲ ႐ိုက္လည္း႐ိုက္ပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ ရက္ေတြၾကာလာတဲ့အခါမွာေတာ့ သူဟာ သူမကို ယံုၾကည္စျပဳလာၿပီး Wechat အပါအ၀င္ ဆိုရွယ္မီဒီယာေတြကို အသံုးျပဳခြင့္ ေပးလာပါတယ္။
ညိဳဟာ အရမ္းပိန္တဲ့အတြက္ ကေလးမေမြးႏိုင္မွာကို သူတို႔နဲ႔အတူေနတဲ့ ေဂါင္ဂ်ီရဲ႕ မိခင္က စိုးရိမ္လာပါတယ္။ ႏိုင္ငံျခားသူေခၽြးမ အားရွိေအာင္လို႔ သူမဟာ ဆန္ျပဳတ္၊ ေခါက္ဆြဲျပဳနဲ႔ ေပါက္စီေတြ လုပ္ေႂကြးပါတယ္။
“သူက အၿမဲတမ္း chi chi လို႔ ေျပာေနတာ” လို႔ ညိဳက ဆိုပါတယ္။ မန္ဒရင္း ဘာသာစကားနဲ႔ ‘စားစား’ လို႔ေျပာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ဘယ္ေနရာလဲဆိုတာ သိႏိုင္မယ့္အရာေတြကို ညိဳက သူမရဲ႕ဖုန္းနဲ႔ လွ်ိဳ႕၀ွက္႐ိုက္ကူးခဲ့ပါတယ္။ ေဂါင္ရဲ႕ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ကေန လိုက္စီးရင္း ႐ိုက္တာ၊ မိသားစုကားရဲ႕ ကားနံပါတ္ျပား၊ သူတို႔ေနတဲ့ ၂ ထပ္အိမ္ရဲ႕ ၀င္ေပါက္ေတြကို ႐ိုက္တာမ်ိဳးေတြပါ။ ႐ိုက္ကူးထားတဲ့ ဗီဒီယိုေတြ ဓာတ္ပံုေတြကို သူမက geotag လည္း လုပ္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ သူမဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံအလယ္ပိုင္း ဟီနန္ျပည္နယ္က ေရွာင္ခ်န္ခ႐ိုင္ကို ေရာက္ရွိေနတယ္ဆိုတာ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဟီနန္ဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံက လူေနအထူထပ္ဆံုး ျပည္နယ္ေတြထဲကတစ္ခုျဖစ္ၿပီး လူ သန္း ၁၀၀ ေလာက္ ရွိပါတယ္။ ဒါဟာ ျမန္မာႏိုင္ငံက လူဦးေရရဲ႕ ၂ ဆေလာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
၂၀၀၅ ခုႏွစ္က ေကာက္ယူခဲ့တဲ့ သန္းေခါင္စာရင္းအရ ဟီနန္ျပည္နယ္ဟာ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ က်ား၊ မ အခ်ိဳးမညီဆံုး ျပည္နယ္ေတြထဲကတစ္ခု ျဖစ္တယ္ဆိုတာေတြကို ေတြ႕ခဲ့ရၿပီး မိန္းကေလး ၁၀၀ မွာ ေယာက္်ားေလး ၁၄၂ ေယာက္ ျဖစ္ေနတာပါ။ (တစ္ခ်ိဳ႕ မိန္းကေလးေမြးတဲ့သူေတြဟာ အာဏာပိုင္ေတြကို သတင္းပို႔ျခင္း မရွိတာေၾကာင့္ တကယ့္အေရအတြက္ဟာ ဒီထက္ပိုၿပီး က်ဆင္းႏိုင္ပါတယ္။ တ႐ုတ္ႏိုင္ငံရဲ႕ လူဦးေရထိန္းခ်ဳပ္မႈ စည္းမ်ဥ္းေတြကို အခုအခ်ိန္မွာ ေလ်ာ့ေပါ့ေပးလိုက္ပါၿပီ)
ေရွာင္ခ်န္ခ႐ိုင္ဟာ အရင္ကလည္း လူကုန္ကူးကာ အမ်ိဳးသမီးေတြကုိ ေခၚသြင္းတဲ့သမိုင္း ရွိပါတယ္။ အခုႏွစ္အတြင္း ျမန္မာႏိုင္ငံက အမ်ိဳးသမီး ၃ ဦးနဲ႔ ဗီယက္နမ္ႏိုင္ငံက အမ်ိဳးသမီး ၁ ဦးတို႔ကို ကယ္ထုတ္ခဲ့ရတယ္လို႔ ဟီနန္ျပည္နယ္ သတင္းမီဒီယာေတြက ေဖာ္ျပခဲ့ပါတယ္။ ၂၀၀၉ ခုႏွစ္တုန္းကဆိုရင္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ၁၀ ဦးကို ကယ္ထုတ္ခဲ့ရပါတယ္။
ျဖဴကလည္း ေရွာင္ခ်န္ခ႐ိုင္မွာ ေရာက္ေနတာျဖစ္ၿပီး ေဘဂ်င္းမဟုတ္ပါဘူး။ ျမန္မာႏိုင္ငံ ေ၀းလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ရြာက လာေရာက္တဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြအတြက္ေတာ့ ေရွာင္ခ်န္ဟာ ဧရာမေဒသႀကီးတစ္ခု ျဖစ္လို႔ေနမွာပါ။
အိမ္ကလည္း ႀကီးတယ္လို႔ ညိဳက ေျပာပါတယ္။ သူ႕ကို ခင္ပြန္းျဖစ္သူ ေဂါင္က အဓမၼ ႐ိုက္ႏွက္တဲ့အခါ ေအာ္တဲ့အသံကို ေဂါင္ရဲ႕ မိဘေတြ မၾကားႏိုင္ေလာက္တဲ့အထိ က်ယ္တာပါ။
“သူ ခ်မ္းသာတယ္လို႔ ကၽြန္မ ထင္တယ္။ မခ်မ္းသာရင္ ဒီလိုအိမ္ႀကီးတစ္အိမ္နဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ဘယ္လို ၀ယ္ထားလို႔ရမွာလဲ”
တကယ္ေတာ့ ဆင္းရဲတဲ့ တ႐ုတ္အမ်ိဳးသားတြကသာ လူကုန္ကူးခံရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးေတြကို ၀ယ္လိုၾကတာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေစ်းႀကီးေတာ့ ေပးရတုန္းပါပဲ။ ညိဳဟာ ကန္ေဒၚလာ ၂၆၀၀၀ နဲ႔ ေရာင္းစားခံလိုက္ရတာ ျဖစ္တယ္လို႔ ဒီကိစၥကို စံုစမ္းေဖာ္ထုတ္ေပးတဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္က ရဲအရာရွိ မ်ိဳးေဇာ္၀င္းက ေျပာပါတယ္။
တ႐ုတ္ႏိုင္ငံမွာ လိင္ကၽြန္ျပဳခံေနရတဲ့ အမ်ိဳးသမီးငယ္ေတြကို ကယ္ထုတ္ေပးေနတဲ့ ႐ွမ္းအမ်ိဳးသမီး တစ္ဦးကေနတစ္ဆင့္ မ်ိဳးေဇာ္၀င္းဟာ ညိဳနဲ႔ သူမရဲ႕ေယာက္်ား ေဂါင္ရဲ႕ Wechat အေကာင့္ေတြကို ဆက္သြယ္ခဲ့ပါတယ္။ ညိဳရဲ႕ အစ္ကိုအေနနဲ႔ ဆက္သြယ္ခဲ့တာပါ။
တ႐ုုတ္အာဏာပိုင္ေတြနဲ႔ အဆက္အသြယ္ရွိတဲ့ မ်ိဳးေဇာ္၀င္ဟာ ေနာက္ပိုင္းမွာ အကြက္ေရႊ႕လာပါတယ္။ ေဂါင္က သံသယျဖစ္သြားၿပီး မ်ိဳးေဇာ္၀င္းကို ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးပါေတာ့တယ္။ အဂၤလိပ္စကားလံုး ‘Police’ လို႔႐ိုက္ကာ မ်ိဳးေဇာ္၀င္းက အေျဖျပန္ေပးခဲ့ပါတယ္။
မိန္းကေလးငယ္ေတြ ရွန္ေခ်ာင္ကိုေရာက္ၿပီး ၂ လအၾကာမွာေတာ့ တ႐ုတ္ရဲေတြက အိမ္လာၿပီးတံခါးလာေခါက္ၾကပါေတာ့တယ္။
မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ခင္ပြန္းေတြျဖစ္တဲ့ ယြမ္နဲ႔ ေဂါင္တို႔ဟာ ဥပေဒမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ့အတိုင္း
“ေကာင္မေလးေတြအတြက္ ပိုက္ဆံေတြအမ်ားႀကီး သံုးထားၿပီး ဆံုး႐ံႈးလိုက္ရတဲ့အတြက္ အဲဒီေယာက္်ားေတြ သူတို႔ရဲ႕ မိသားစုေတြက ေတာ္ေတာ္ ေဒါသထြက္ခဲ့တာ”
တ႐ုတ္အမ်ိဳးသား ေက်ာက္မိုးေမာ္ဆိုသူလည္း မိန္းကေလးငယ္ေတြကို အဓမၼ လိင္ကၽြန္ျပဳမႈ စြဲခ်က္ေတြအတြက္ ဖမ္းဆီးထိန္းသိမ္း ခံခဲ့ရပါတယ္။
သီးတင္းပတ္အနည္းငယ္ ၾကာၿပီးတဲ့ေနာက္ မိန္းကေလး ၂ ဦးဟာ မိုင္းရြယ္ကို ျပန္ေရာက္လာၾကပါတယ္။ ပထမဆံုး သူတို႔ကို တ႐ုတ္ဖက္ျခမ္းက ရဲစခန္းကို ပို႔ေဆာင္ခဲ့ၿပီး တရားမ၀င္ ၀င္ေရာက္မႈနဲ႔ တရားစြဲဆိုခံခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ရထားတဲ့ ေတာင္ဘက္ကိုသြားကာ ရွမ္းျပည္ေျမာက္ပိုင္းက လူကုန္ကူးမိန္းကေလးငယ္ေတြ ခိုလႈံရာေနရာကို ေရာက္ရွိလာခဲ့ပါတယ္။
“ျမန္မာစာနဲ႔ ဆိုင္းဘုတ္ကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္မ အရမ္းကို ေပ်ာ္သြားတာ” လို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ျပန္ေျခခ်ခဲ့တဲ့ အခိုက္အတန္႔ကို ျဖဴက ျပန္ေျပာင္း ေျပာၾကားခဲ့ပါတယ္။
ဟိမ၀ႏၲာေတာင္ေျခ ရွမ္းျပည္နယ္က သူမရဲ႕ဇာတိဟာ ဆယ္စုႏွစ္ခ်ီၾကာတဲ့ ျပည္တြင္းစစ္ေၾကာင့္ ပ်က္ဆီးေနပါၿပီ။ ျမန္မာစစ္တပ္က တိုင္းရင္းသားလက္နက္ကိုင္ေတြနဲ႔ တိုက္ခိုက္မႈ၊ ကုလကေျပာတဲ့ စစ္ရာဇ၀တ္မႈ က်ဴးလြန္မႈေတြၾကားမွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးနဲ႔ လံုျခံဳေရးဆိုတာေတြက ေရႊျပည္ေတာ္
“သတို႔သမီး ကုန္ကူးမႈဆိုတာကလည္း ျပည္တြင္းစစ္ရဲ႕ ေနာက္ဆက္တြဲပါ” လို႔ ကခ်င္ျပည္နယ္ အျခစိုက္ Htoi Gender and Development Foundation က ပေရာဂ်က္မန္ေနဂ်ာ Lauh Khaw Swang က ေျပာပါတယ္။ ကခ်င္ျပည္နယ္ဟာ ရွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ ကပ္ေနၿပီး လက္နက္ကိုင္ပဋိပကၡဒဏ္ကို ခံစားေနရတဲ့ ေဒသလည္း ျဖစ္ပါတယ္။
ျပန္ေပးဆြဲရာမွာ ပါ၀င္ခဲ့တယ္လို႔ မိန္းကေလးေတြေျပာတဲ့ ေဒၚစန္းၾကည္တစ္ေယာက္လည္း လက္ရွိ လား႐ႈိးမွာ ေထာင္က်ေနပါတယ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ ေဒၚႏွင္းေ၀ကေတာ့ ထြက္ေျပးေနပါတယ္။
ေဒၚႏွင္းေ၀ရဲ႕ ခင္ပြန္း ဦးေနာင္ေနာင္ကေတာ့ လူကုန္ကူးလို႔ရတဲ့ ေကာ္မရွင္နဲ႔ မကင္းတဲ့ ပၚတီကိုပါ ပန္းေရာင္ အိမ္ႀကီးမွာ ဆက္လက္ေနထိုင္ဆဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဇနီးသည္ ဘယ္ေရာက္ေနလဲဆိုတာ မသိဘူးလို႔ သူက ဆိုပါတယ္။
“သူ ဘာအမွားေတြ လုပ္ခဲ့လဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ေဗဒင္ဆရာမအျဖစ္ စီးပြားရွာတယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ သိတာပါ”
မိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ မိသားစုေတြကို အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ ေတာင္းပန္းခဲ့တယ္လို႔လည္း ဦးေနာင္ေနာင္က ေျပာပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူနဲ႔ တစ္လမ္းတည္းမွာေနတဲ့ ျဖဴရဲ႕မိခင္ကေတာ့ ဦးေနာင္ေနာင္ဟာ သူ႕ထံကို လံုး၀ မလာခဲ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။
ကိုယ္၀န္ရလတဲ့အခါ ေမြးၿပီးရင္ ေမြးစားဖို႔ ေပးလိုက္မယ္လို႔ ညိဳတစ္ေယာက္ တြက္ထားတာပါ။
“သူမ်ားကို ေပးပစ္ခ်င္တာ။ တ႐ုတ္တိရစၧာန္ေကာင္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ပါလာေပမယ့္ သမီးကို ကၽြန္မၾကည့္ၿပီး ခ်စ္သြားတယ္”
(Newyork Times သတင္းဌာနတြင္ ေဖာ္ျပထားသည့္ Teenage Brides Trafficked to China Reveal Ordeal: ‘Ma, I’ve Been Sold’ ေဆာင္းပါးကို ေလးေမာင္က ဆီေလ်ာ္ေအာင္ ဘာသာျပန္ဆိုပါသည္)
