ဇြန္ ၁၉ ၊ ၂၀၁၇
M-Media
မၾကာမီရက္ပိုင္းအတြင္းက လူမႈ႔ေရးကြန္ယက္ Facebook ေပၚတြင္ အိပြင့္ျဖဴအမည္ရွိ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးေရးသားထားေသာ န၀မတန္း ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေလးမ်ား၏ အရက္ ေသစာေသာက္စားမူးယစ္ပံု၊ စာရိတၱမဏၰိဳင္ယိမ္းယိုင္ေနပံုႏွင့္ ပတ္သက္၍ ဖတ္လို္က္ရေသာအခါ လူငယ္မ်ား၏ အနာဂတ္အေရး၊ ရတတ္မေအးျဖစ္မိသည္။ ပိုစ္႔တင္သူက သူမ၏ရံုးအဖြဲ႔သားအခ်ိဳ႕ ႏွင့္ ကားေမာင္းလာရာတြင္ အျဖဴအစိမ္းေက်ာင္း၀တ္စံုျဖင့္ ဒယိမ္းဒယိုင္လမ္းေလွ်ာက္လာေနေသာ န၀မတန္းေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူအခ်ိဳ႕ကို ေတြ႔မိ၍ အလြန္စိတ္၀င္စားသြားခဲ့သည္။ ထူးျခားသည္ မွာ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦး၏ ၾကယ္သီးမ်ာျပဳတ္ထြက္ေနသည္။ “ဘာျဖစ္ၾကတာလဲ” ဟု လွမ္းေမး ရာ ထိုအုပ္စုထဲက ေက်ာင္းသားတစ္ဦးက “အစာအဆိပ္သင့္လို႔” ပါဟု ခပ္လြယ္လြယ္ ခပ္ေပါ့ေပါ့ ေျပာၿပီး ေရွ႕သို႔ဆက္သြားခဲ့သည္။ သိလိုစိတ္ျပင္းျပသျဖင့္ ေနာက္ေယာင္ခံလိုက္ၾကည့္မိသည္။ လမ္းမေလွ်ာက္ႏိုင္တဲ့ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ေယာက္ကို ထားခဲ့ၿပီး က်န္ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူ မ်ားမွာ ထြက္ေျပးသြားခဲ့ၾကသည္။ မ်က္ျမင္ကိုယ္ေတြ႕ပိုစ့္တင္္္္္္္္္္္္္္္္္သူ အမ်ိဳးသမီးက အမူအရာပ်က္ၿပီး ေရွ႕ကိုထြက္ေျပးသြားၾကတဲ့ ေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကို သားသမီးခ်င္းကိုယ္ခ်င္းစာၿပီး ဟန္႔တားခ်င္တာနဲ႔ သူ၏ရံုးအဖြဲ႕သားမ်ားႏွင့္အတူ အနီးရွိ ရပ္ကြက္က လူႀကီးအခ်ိဳ႕ကို အကူအညီ ေတာင္းခဲ့ၿပီးည ဟန္႔တားႏိုင္ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းသူေလးတစ္ဦးဆိုလွ်င္ မတ္တပ္ေတာင္မရပ္ႏိုင္ဘဲ လမ္းေပၚထိုင္ခ်လိုက္ေတာ့သည္။ “သမီးကို မဆြဲနဲ႔၊ သမီးကို မဆြဲနဲ႔၊ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္သြားႏိိုင္ တယ္” ဟု ဇြတ္ေအာ္ေနေသာေၾကာင့္ အသံက်ယ္က်ယ္နဲ႔ ေငါက္ငမ္းလိုက္ေတာ့မွ ေရွ႕ဆက္ဘာမွ မေျပာဘဲၿငိမ္ေနခဲ့သည္။ ထိုေက်ာင္းသူေလး၏အနားကို တိုးကပ္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အရက္နံံ႔ တေထာင္းေထာင္းထြက္ေနသည္ကို သတိျပဳမိသည္။
ေက်ာင္း၀တ္စံု၀တ္ၿပီး အရက္ေသာက္ထားေသာ ကိုးတန္းေက်ာင္းသား၊ေက်ာင္းသူေလး မ်ားရဲ႕ မိဘမ်ား၏ဖုန္းနံပါတ္မ်ားကို ေမးၾကည့္ခဲ့ေသာ္လည္း ဘာမွ်မေျဖၾကားခဲ့ေပ။ ေက်ာင္းသူ ေလးတစ္ဦးက “အိမ္မျပန္ဖူးေနာ္၊ အိမ္မျပန္ဖူးေနာ္” ဟုပဲ ေျပာေနခဲ့သည္။ ဒါေၾကာင့္ အနီးရွိအေဖာ္ ေက်ာင္းသားေလးတစ္ဦးအား ေက်ာင္းအမည္ေမးကာ ကားတစ္စီးငွားကာ ေက်ာင္းသို႔ကိုယ္တို္င္ မေရာက္ပို႔ခဲ့သည္။ ေက်ာင္းေရာက္ေတာ့ အတန္းပိုင္ဆရာမႏွင့္ေတြ႔ကာ သိသေလာက္ျဖစ္စဥ္ေတြ ကိုရွင္းျပခဲ့သည္။ ထို႔အျပင္ “ဒီခေလးေတြကို ဆူပူႀကိမ္းေမာင္း အျပင္းအထန္ အျပစ္မေပးဖို႔ သူတို႔ မွာ ဘာစိတ္ညစ္စရာေတြ၊ဘာအခက္အခဲေတြရွိလို႔ အခုလိုလုပ္တာလဲ” ဆိုတာကိုေဆြးေႏြးတိုင္ပင္ လမ္းညႊန္ေပးဖို႔ ေမတၱာရပ္ခံေျပာတဲ့အခါ ဆရာမက “ဒီ “ဘီ” တန္းက ကေလးေတြက ဆိိိိိိိိိိုးကို ဆိုး ပါတယ္”ဟုသာျပန္ေျပာပါသည္။
အထက္ပါျဖစ္ရပ္ကို သံုးသပ္ၾကည့္လွ်င္တာ၀န္အရွိဆံုးသူမ်ားမွာ (၁)ကာယကံရွင္လူငယ္ ေလးမ်ား (၂) သူတို႔မိဘေတြ (၃) သူတို႔ေက်ာင္း (၄) သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းမ်ား (၅) အရက္ ေရာင္းတဲ့ဆိုင္ေတြ ဆိုတာေတြ႔ရပါတယ္။
စာေရးသူအေနျဖင့္ အဆံုးစြန္ေနာက္ဆက္တြဲ ျဖစ္ရပ္ေလးမ်ားကိုေတြ႔ၾကည့္ရာတြင္ ေတြ႔ရွိ လိုက္သည္က “ဆရာမ ဆူမည္။ ေက်ာင္းအုပ္ကို အေၾကာင္းၾကားမည္။ အလယ္အလတ္ အယူအ ဆရွိေသာ ေက်ာင္းအုပ္ဆိုလွ်င္ ခေလးမ်ားကို ထိုက္သင့္သလို ဆိုဆံုးမမည္။ မိဘေတြကို ၀န္ခံလက္မွတ္ထိုးခိုင္းၿပီး ထိုျဖစ္ရပ္ကို အဆံုးသတ္ႏိုင္ဖြယ္ရွိသည္။ အယူအဆျပင္းေသာ ေက်ာင္းအုပ္ျဖစ္လွ်င္ လူငယ္ေလးမ်ားအား ေက်ာင္းထုတ္မည္။ ထိုခေလးမ်ား ဘ၀ပ်က္မည္။ စိတ္ ကူးေပါက္ရာ ထင္ရာစိုင္းမည္။ ပညာသင္ခ်ိန္ ပညာသင္ၾကားႏိုင္ေရး အခြင့္အေရးႀကီး လက္လႊတ္ ဆံုးရႈံးခဲ့ရသည့္အတြက္ ကာယကံရွင္မ်ားႏွင့္ မိဘမ်ားအတြက္ ဆံုးရႈံးနစ္နာသလို ႏိုင္ငံေတာ္အ တြက္ လူ႔စြမ္းအား အရင္းအျမစ္မ်ား နစ္နာဆံုးရႈံးရေတာ့သည္။
ယေန႔ေခတ္စနစ္အရ စာေရးသူအေနျဖင့္ ေက်ာင္းဆရာသက္တမ္းႏွစ္၃၀ ေက်ာ္လုပ္ခဲ့ သည့္အတြက္ မိဘခ်င္း ကိုယ္ခ်င္းစာနာမိ ပါသည္။ မိဘအမ်ားစုသည္ စား၀တ္ေနေရးအတြက္ ရုန္း ကန္လႈပ္ရွားေနခ်ိန္မ်ား၍ သားသမီးမ်ား၏ အေရးကို အခ်ိန္သိပ္မေပးႏိုင္ျခင္း ေက်ာင္းဆရာမမ်ား အေနနဲ႔လည္း စာသင္ၾကားခ်ိန္ ၉ လတာအတြင္း သင္ရိုးမ်ားကို သတ္မွတ္ခ်ိန္အတြင္း ၿပီးစီးရန္ စာ သင္ရ၊စာစစ္ရ၊ ရံဖန္ရံခါ ေက်ာင္းလံုျခံဳေရး တာ၀န္ယူရစသည့္ တာ၀န္မ်ားေၾကာင့္ ေက်ာင္းတြင္ စာ ရိတၱေရးရာ ဗဟုသုတမ်ားကို ေက်ာင္းသား လူငယ္ထုအတြင္း ထိထိေရာက္ေရာက္ ပညာမေပးႏိုင္ ျခင္း ေက်ာင္းသားလူငယ္မ်ားအေနနဲ႔ ေက်ာင္းစာသင္ခ်ိန္၊ က်ဴရွင္ခ်ိန္၊ ဂိုက္ (guide) အခ်ိန္ ရုပ္ျမင္ သံၾကားဇာတ္လမ္းမ်ားမွ ကိုးရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ားအတြက္ ေပးရသည့္အခ်ိန္ ေခတ္စနစ္အရ ေပၚေပါက္ေနသည့္ Android ဖုန္းမ်ားသံုးၿပီး လူမႈ႕ေရးကြန္ယက္မ်ားကို အသံုးျပဳေနသည့္ အခ်ိန္ေတြ အတြက္ ျပင္ပမွဗဟုသုတ အလင္းေပးသည့္ စာေကာင္းေပမြန္မ်ားႏွင့္ အလွမ္းေ၀းကာ သြားေတာ့သည္။ “အလိမၼာ စာမွာရွိ” ဆိုသည့္ ဆိုရိုးစကားႏွင့္ ျပဒါးတစ္လွမ္း၊သံတစ္လွမ္း ျဖစ္သြား ၾကေတာ့သည္ကို စာေရးသူ ဆန္းစစ္မိပါသည္။
ႏိုင္ငံေတာ္အေနနဲ႔ စကၤာပူႏိုင္ငံကဲ့သို႔ တိုးတက္ခ်င္လွ်င္ လိုလွ်င္ၾကံဆ၊နည္းလမ္းမ်ားရႏိုင္ ပါသည္။ မိမိႏိုင္ငံအတြင္း ေဆးလိပ္၊အရက္မ်ိဳးစံု၊ကြမ္းစသည့္ ျပည္တြင္းထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်သူမ်ား၊ ျပည္ပမွတင္သြင္းသူမ်ားကို အခြန္တိုးျမွင့္ေကာက္ခံျခင္းမ်ား၊ သံုးစြဲသူမ်ားအား အသက္အရြယ္ ကန္႔သတ္ကာ ေရာင္းခ်ေစျခင္းမ်ား၊ အမ်ားျပည္သူ သြားလာေနသည့္ေနရာမ်ားတြင္ ေဆးလိပ္၊ အရက္၊ကြမ္း စသည္တို႔ကို “မသံုးစြဲရန္” လူထုဆက္သြယ္ေရး မီဒီယာမ်ားျဖစ္သည္ သတင္းစာမ်ား၊ ဂ်ာနယ္မ်ား၊ ေရဒီယို၊ ရုပ္ျမင္သံၾကားမ်ား၊ နံရံကပ္ပိုစတာ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားျဖင့္ ပညာေပး၊ အသိေပး ၿပီး ေဖာက္ဖ်က္က်ဴးလြန္သူမ်ားအား ဒဏ္ေငြ (fine) ေဆာင္ေစျခင္းကဲ့သို႔ေသာလုပ္ေဆာင္မႈ႕မ်ိဳး ကို မဆိုင္းမတြ လုပ္ေဆာင္သင့္ပါသည္။
လူငယ္ေက်ာင္းသားမ်ားအေနနဲ႔ ႏိုင္ငံကို ပညာျဖင့္အလွဆင္သည့္ အလင္းေပးသည့္ၾကယ္ တံခြန္မ်ားျဖစ္ေအာင္ စာရိတၱမဏၰိဳင္ၾကံံ့ခိုင္ေအာင္ ထိန္းသိမ္းရမည္မွာ အသက္ေသြးပမာ အေရးႀကီးလွပါသည္။ မူးယစ္ေဆးအေပါင္းတြင္ တစ္ခုအပါ၀င္ျဖစ္သည့္ အရက္သည္ မေကာင္းမႈ႔ ဒုစရိုက္အေပါင္းကို လက္ယပ္ေခၚသည့္ “ဓားသြားထက္က ပ်ားရည္စက္မ်ား” သာျဖစ္ေၾကာင္း မီး ေမွာင္းထိုးကာ အၾကံျပဳလိုက္ပါသည္။
ဂ်က္ဖရီတင္အုန္း (ရန္ကုန္စက္မႈတကၠသိုလ္)
