သိန္းျမင့္ညိဳ (ေခ်ာက္)
Messenger ဂ်ာနယ္မွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
“ကုိေဖခင္…၊ ခင္ဗ်ားကုိ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာရွိတယ္။ ေတာ္လွန္ေရးသမား ဆုိတာ သံုးမ်ဳိး သံုးစား ရွိတယ္။ ခင္ဗ်ားသိလား။ “ပထမ တစ္မ်ဳိးက လက္နက္ ကုိင္ၿပီး တုိက္ရဲတယ္။ သတ္ရဲ ျဖတ္ရဲ အေသခံရဲတယ္။ ဒုတိယ အမ်ဳိးအစားက လက္နက္ ကုိင္ၿပီး မတုိက္ရဲ မခုိက္ရဲ၊ မသတ္ရဲ၊ မျဖတ္ရဲဘူး၊ အေသလည္း မခံရဲဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ရြာ၀င္ တစ္ရြာထြက္ အပင္ပန္းခံ၊ အဆင္းရဲ ခံၿပီး စည္း႐ံုးေရး လုပ္ႏုိင္တယ္။ စားစရာ ရရင္စား၊ မရရင္ မစားဘဲ ဇြဲနပဲနဲ႔ အငတ္ခံႏုိင္တယ္။ တတိယ အမ်ဳိးအစားက တုိက္လည္း မတုိက္ရဲ၊ အေသလည္း မခံရဲ၊ အပင္ပန္း အဆင္းရဲ အငတ္အျပတ္လည္း မခံႏုိင္ဘူး။ ခပ္ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ၀တ္စားၿပီး၊ ဦးေႏွာက္ သံုးၿပီး တုိင္းျပည္ အတြက္ ဘာလုပ္ ေပးရမလဲ၊ လုပ္ေပးႏုိင္တယ္ ဆုိတဲ့ လူစားမ်ဳိး ျဖစ္တယ္”
ဒီစကားကုိ ေျပာခဲ့တဲ့ သူကေတာ့ အမ်ဳိးသားေခါင္းေဆာင္ႀကီး ဦးေအာင္ဆန္း (ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း)ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ(၂၀) ရက္ေန႔မွာ က်င္းပတဲ့ ေရႊတိဂံုအလယ္ပစၥယံ လူထုေဟာေျပာပြဲမွာ ရွမ္းျပည္နယ္ အတြက္ အဆို တင္သြင္း ခဲ့တဲ့ ဦးေဖခင္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေတြ႔ဆံုၿပီး အထက္ပါ စကားကုိ ေျပာခဲ့တာပါ။
ဦးေဖခင္ ဆုိတာ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ဆုိတဲ့ ပြဲမွာ ပါ၀င္ ခဲ့တဲ့ သမုိင္း၀င္ပုဂၢိဳလ္ တစ္ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ေျပာရရင္၊ အထူးသျဖင့္ ပင္လံုညီလာခံ အေၾကာင္း ေျပာရမယ္ ဆုိရင္ ဦးေဖခင္တုိ႔၊ ဦးတင္ဧတုိ႔ကုိ ခ်န္လွပ္ပစ္ခဲ့လုိ႔ မရပါဘူး။ တစ္နည္း ေျပာရရင္ ျပည္ေထာင္စုေန႔ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့ရတာ ကုိယ္ႏိႈက္က ဦးေဖခင္တုိ႔၊ ဦးတင္ဧတုိ႔ရဲ႕ လံု႔လပေယာဂေတြနဲ႔ မကင္းခဲ့ပါဘူး။ သမုိင္းေၾကာင္းကုိ ျပန္ၿပီး ေကာက္ရမယ္ ဆုိရင္ေတာ့ အရွည္သားကလား။
ဦးေဖခင္ဆုိတာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ရန္ကုန္ တကၠသုိလ္မွာ ေက်ာင္းအတူ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဦးေဖခင္က တကၠသုိလ္ကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းထက္ တစ္ႏွစ္ ေစာၿပီး ေရာက္ပါတယ္။ တကၠသိုလ္မွာ အတူဆံုခဲ့ၾကတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ။
ဒီေနရာမွာ တစ္ခု သတိထားမိတာ ရွိပါတယ္။ လြတ္လပ္ေရး အႀကိဳကာလေတြမွာ ေပၚေပါက္ခဲ့တဲ့ ႏုိင္ငံ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ ထဲမွာ လူမ်ဳိးေရးခြဲျခားမႈ၊ ဘာသာေရး ခြဲျခားမႈ လံုး၀ မရွိခဲ့ပါဘူး။
ျမန္မာႏုိင္ငံမွာ လူမ်ဳိးေပါင္း(၁၃၅)မ်ဳိး ရွိတယ္လုိ႔ သတ္မွတ္ ထားေပမယ့္လည္း တကယ့္ မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢိဳလ္ စစ္စစ္ေတြကေတာ့ ဒါကုိ တစ္ေျမထဲေန၊ တစ္ေရထဲေသာက္၊ တစ္ခရီးထဲသြားတဲ့ ေသြးခ်င္းသားခ်င္းေတြ လုိ႔ပဲ ျမင္တယ္။ လူမ်ဳိးေရး အစြန္းေရာက္တာမ်ဳိး၊ ဘာသာေရး အစြန္းေရာက္တာမ်ဳိး လံုး၀ မရွိခဲ့ၾကဘူး။
ဦးေဖခင္ကုိပဲ ၾကည့္ေလ။ ဦးေဖခင္ဟာ ျမန္မာမြတ္စလင္ တစ္ဦးသာ ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကုိ မႏၲေလးတုိင္း ေဒသႀကီး၊ ေပ်ာ္ဘြယ္ၿမိဳ႕နယ္၊ ဆြဲမွန္ေက်းရြာမွာ ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၇၄ ခုႏွစ္၊ ၀ါေခါင္လျပည့္ေန႔ (ခရစ္ႏွစ္ ၁၉၁၂ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၇ ရက္)ေန႔မွာ အစၥလာမ္ ဘာသာ၀င္ အဖ ဦးဗဗခန္နဲ႔ အမိ ေဒၚတုတ္တုိ႔က ေမြးဖြား ခဲ့တယ္။ ျမန္မာမြတ္စလင္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေသြးထဲမွာ ဘာသာေရး ခြဲျခားမႈ လံုး၀ ကင္းရွင္းခဲ့တယ္။ ဘယ္နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ ပေယာဂမွ ပူး၀င္မခံခဲ့ဘူး။ ဘယ္ဘာသာေရး ေခါင္းေဆာင္ေတြရဲ႕ အယူအစြဲေတြမွ ပူး၀င္ မခံခဲ့ဘူး။
ဦးေဖခင္ နားလည္ ထားတာက ဗမာလည္း ျမန္မာ၊ မြတ္စလင္လည္း ျမန္မာလုိ႔ပဲ ခံယူထားတယ္။ တုိင္းျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္၊ တုိင္းျပည္ဖြံ႔ၿဖိဳးေရး အတြက္ ဘာသာေရးေတြ၊ လူမ်ဳိးေရးေတြက အဓိက အေျခခံ မက်ဘူး။ ဒီတုိင္းျပည္ရဲ႕ တုိးတက္ရာ တုိးတက္ေၾကာင္း အတြက္ ကုိယ္တတ္ႏုိင္တဲ့ ဘက္က တစ္တပ္ တစ္အား ပူးေပါင္းပါ၀င္ ကူညီမယ္ ဆိုတဲ့ စိတ္ပဲ ထားခဲ့တယ္။ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ လူမ်ဳိးေရးစိတ္၊ က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ဘာသာေရး စိတ္ဓာတ္ေတြ ကင္းရွင္းခဲ့တယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက သူ႔ကုိ တုိင္းျပည္ရဲ႕ အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ေတြမွာ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ ေစခဲ့တယ္။
ဦးေဖခင္ဟာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔၊ သခင္ႏုတုိ႔၊ သခင္ သန္းထြန္းတုိ႔နဲ႔ ေက်ာင္းသား ဘ၀ကတည္းက ခင္မင္သိကၽြမ္း ရင္းႏွီးခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ႏုိင္ငံေရးကုိ စိတ္မ၀င္စားခဲ့ဘူး။ ႏုိင္ငံေရးသမား လုပ္ဖုိ႔လည္း စိတ္ကူး မရွိခဲ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ျမန္မာႏုိင္င ံလြတ္လပ္ေရးနဲ႔ အတူ ရွမ္းျပည္နယ္ရဲ႕ အနာဂတ္ အေရးကုိေတာ့ စိတ္၀င္စားမိတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ေရႊတိဂံုအလယ္ပစၥယံမွာ ရွမ္းျပည္နယ္နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အဆုိ တင္သြင္းရာက ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းရဲ႕ စည္း႐ံုးမႈေၾကာင့္ ႏုိင္ငံေရး ေလာကထဲ ေရာက္လာခဲ့ရတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း ကုိယ္တုိင္က ဦးေဖခင္ကုိ ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ အမႈေဆာင္ အဖြဲ႔၀င္ တစ္ဦး အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ဖ.ဆ.ပ.လ ဦးစီး အဖြဲ႔၀င္ အျဖစ္ လည္းေကာင္း၊ ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္မွာ ေတာင္တန္းနယ္ ေဒသ အတြင္းေရးမွဴး အျဖစ္ လည္းေကာင္း တာ၀န္ ထမ္းေဆာင္ရင္း ပင္လံုစာခ်ဳပ္ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ဖုိ႔ အေရးပါတဲ့ အခန္းက႑ကုိ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံ လြတ္လပ္ေရး မရခင္ ကာလေတြတုန္းက ေတာင္တန္း ေဒသေတြဟာ ဗမာျပည္မႀကီးနဲ႕ ကူးလူး ဆက္ဆံဖို႔ အခြင့္အလမ္း မရွိခဲ့ၾကဘူး။ ေတာင္တန္းေဒသေတြကုိ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြက ထိန္းခ်ဳပ္ထားၿပီး ေစာ္ဘြားေစာ္ခံေတြနဲ႔ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတယ္။ ေစာ္ဘြားႀကီးေတြကုိလည္း လုပ္ပုိင္ခြင့္အာဏာ အျပည့္အ၀ ေပးထားခဲ့တာမုိ႔ ေတာ္႐ံု လူငယ္ေတြဟာ ႏုိင္ငံေရး အသိအျမင္ တုိးတက္ဖုိ႔ ခက္ခဲလြန္းတယ္။ တက္ႂကြတဲ့ ႏုိင္ငံေရး အျမင္ရွိတဲ့ လူငယ္ေတြကုိ ဖိႏွိပ္ထားတယ္။ အထူးသျဖင့္ ဘိန္းေတြ၊ သံုးဆယ့္ေျခာက္ေကာင္ ေလာင္းကစားေတြနဲ႕ ရွမ္းျပည္နယ္ လူထုကုိ ႏုိင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းေ၀းေအာင္ ေသြးေဆာင္ ထားခဲ့ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံေရး အသိရွိတဲ့ လူငယ္ေတြ ေပၚလာရင္လည္း (Frontier crossing Act) လုိ႔ေခၚတဲ့ “နယ္ျခား ေဒသေက်ာ္ျဖတ္မႈ ခ်ဳပ္ကုိင္ေရးဥပေဒ” နဲ႔ ဖမ္းဆီး ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ မလုိလားအပ္သူ ဆုိၿပီး နယ္ႏွင္ဒဏ္ ေပးလုိ႔ရတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ရွမ္းလူငယ္ေတြ ျပည္မနဲ႔ ဆက္ဆံဖို႔ဆုိတာ အလြန္ အႏၲရာယ္မ်ားလွတဲ့ စြန္႔စားမႈ တစ္ရပ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ တုိးတက္ေသာ ရွမ္းလူငယ္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးထြန္းျမင့္(လင္းေခး)၊ ဦးတင္ဧ(ရွမ္းျပည္)၊ ဦးထြန္းျမင့္ (ေတာင္ႀကီး)၊ ဦးစံေဖ၊ ဦးခြန္ထီး၊ ဦးအုန္းေဖ၊ ဦးသန္းေဖ၊ ဦးဘတင္၊ ဦးသုတ၊ ဦးေအးေက်ာ္တုိ႔ဟာ ေရႊတိဂံု အလယ္ပစၥယံ လူထုေဟာေျပာပြဲကုိ လွ်ိဳ႕၀ွက္စြာ တက္ေရာက္လာၾကတယ္။ အဲဒီ ေဟာေျပာပြဲမွာ ရွမ္းျပည္နယ္ အတြက္ ဦးေဖခင္ တင္သြင္းတဲ့ အဆုိကုိ တစ္ခဲနက္ ေထာက္ခံခဲ့ၾကတယ္။ ဦးေဖခင္ တင္သြင္းတဲ့ အဆုိကေတာ့ “ဗမာျပည္မႀကီးကုိ လြတ္လပ္ေရး ေပးရင္ ေတာင္တန္းေဒသေတြကုိလည္း ခ်န္လွပ္ မထားရန္၊ တစ္ပါတည္း ျပည္နယ္ ျပည္မ လြတ္လပ္ေရး ေပးရန္” တုိ႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ လြတ္လပ္ေရး ခရီးၾကမ္းႀကီးဟာ “ဓားသြားေပၚက ပ်ားရည္စက္”လုိပဲ။ လြတ္လပ္ေရး ဆုိတာ ခ်ဳိၿမိန္တဲ့ အရသာ ရွိေကာင္း ရွိေပမယ့္ ဓားသြားလုိ အႏၲရာယ္မ်ားတဲ့ အခက္အခဲ အတားအဆီးေတြကုိ ျဖတ္သန္း ခဲ့ၾကရတယ္။
ႀကီးမားတဲ့ အတားအဆီးေတြ ထဲကမွ တစ္တုိင္းျပည္လံုးရဲ႕ စည္းလံုးညီၫြတ္မႈနဲ႔ ဖက္ဆစ္ဂ်ပန္ေတြကုိ ေမာင္းထုတ္ ႏုိင္ခဲ့တယ္။ ဖ.ဆ.ပ.လ အဖြဲ႔ခ်ဳပ္ႀကီးရဲ႕ မွန္ကန္တဲ့ ဦးေဆာင္မႈနဲ႔ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ကုိ စိန္ေခၚခဲ့တယ္။ နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္က ျမန္မာျပည္သူလူထုကုိ ေသြးခြဲ ခဲ့တယ္။ ျပည္နယ္ျပည္မ ခြဲျခား ပစ္ဖုိ႔ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ေတာင္တန္းေဒသေတြကုိ ဆက္လက္ ထိန္းခ်ဳပ္ ထားခ်င္ေသးတယ္။ ဗမာျပည္မႀကီးကုိ မတတ္သာလုိ႔ လက္လႊတ္လုိက္ရတဲ့ တုိင္ေအာင္ ျပည္နယ္ေတာင္တန္း ေဒသေတြကုိေတာ့ လက္လႊတ္ခ်င္ဟန္ မတူဘူး။ အဲဒါ ေၾကာင့္လည္း ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြကုိ စည္း႐ံုးခဲ့တယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ လန္ဒန္မွာ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကတဲ့ အခ်ိန္မွာေပါ့။ ဗမာျပည္မကုိ လြတ္လပ္ေရး ေပးမယ္၊ ေတာင္တန္း ေဒသေတြကေတာ့ သူတုိ႔ရဲ႕ သေဘာဆႏၵ အေလွ်ာက္ပဲ ျဖစ္ရေစမယ္လုိ႔ ညိႇႏႈိင္း ေနၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ကလည္း ျပည္နယ္ေတာင္တန္း ေဒသေတြ မပါဘဲ လြတ္လပ္ေရး ရခဲ့မယ္ ဆုိရင္ေတာင္ အဲဒီလြတ္လပ္ေရးဟာ“အေတာင္မပါတဲ့ငွက္”လုိျဖစ္မယ္ ဆုိတာ သေဘာေပါက္ထားတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ျပည္နယ္ေတာင္တန္း ေဒသေတြနဲ႔ တစ္ပါတည္း လြတ္လပ္ေရးေပးဖို႔ ေတာင္းဆုိခဲ့တယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီ အခ်ိန္မွာပဲ မထင္မွတ္တဲ့ အေႏွာင့္အယွက္ တစ္ခု ၀င္လာတယ္။ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြရဲ႕ ေသြးထုိးမႈကုိ နားေယာင္ခဲ့တဲ့ ေစာ္ဘြားေတြက အဂၤလိပ္ အစုိးရထံ ေၾကးနန္းစာ ပုိ႔လုိက္တယ္။ “ေအာင္ဆန္းက ငါတုိ႔ ကုိယ္စားလွယ္ မဟုတ္၊ ရွမ္းျပည္နယ္ အတြက္ ဘာမွ ေျပာပုိင္ခြင့္ မရွိ၊ ရွမ္းျပည္ကိစၥ ေဆြးေႏြးလုိလွ်င္ ငါတုိ႔ကုိ ဖိတ္ပါ”ဆုိတဲ့ ေၾကးနန္းစာပါပဲ။
အဂၤလိပ္နန္းရင္း၀န္ အက္တလီဟာ အဲဒီ ေၾကးနန္းစာကုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ျပလုိက္တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ နားလည္ လုိက္တယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ကုိ အဂၤလိပ္ေတြ ေသြးခြဲလုိက္ၿပီ ဆုိတာကုိေပါ့။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ရွိတဲ့ ေစာ္ဘြားေတြလည္း နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ရဲ႕ ပေယာဂ ပူး၀င္ ခံလုိက္ရတယ္။ “မစားရ ၀ခမန္း” မက္လံုးေတြနဲ႔ ျပည္နယ္ျပည္မ ေသြးစည္းမႈကုိ ေသြးခြဲလုိက္တယ္။ သမုိင္းစဥ္ဆက္ ေသြးစည္းခဲ့တဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကုိ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြ ႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာ နီးပါး ေသြးခြဲခဲ့သလုိ ယခုလည္း ေသြးခြဲ လုိက္ၾကျပန္တယ္။
တုိးတက္တဲ့ ရွမ္းလူငယ္ေတြဟာ ႏုိင္ငံေရး မ်က္ျခည္ ျပတ္မခံခဲ့ဘူး။ ေတာင္တန္း ေဒသေတြနဲ႔ ဗမာေတြဟာ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈ ရွိတယ္ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ခ်က္ခ်င္း တုံ႔ျပန္ လုိက္ၾကတယ္။ ရွမ္းလူငယ္ ကုိတင္ဧ(ေနာင္-အၿငိမ္းစား ႏုိင္ငံေတာ္ေကာင္စီ၀င္)က ဦးေဆာင္ၿပီး ေတာင္ႀကီးနဲ႔ အနီးအနား ပတ္၀န္းက်င္ ၿမိဳ႕ေတြမွာ လူထု ဆႏၵျပပြဲေတြ က်င္းပ လုိက္ၾကတယ္။
“ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းသည္ ရွမ္းျပည္နယ္ အပါ အ၀င္ ေတာင္တန္းေဒသ အားလံုးကုိ ကုိယ္စားျပဳသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကုိ ငါတုိ႔ ေထာက္ခံသည္။ ဗမာျပည္မကုိ လြတ္လပ္ေရး ေပးလွ်င္ ရွမ္းျပည္ အပါအ၀င္ ေတာင္တန္း ေဒသကုိပါ တစ္ၿပိဳင္နက္တည္း လြတ္လပ္ေရးေပးပါ”ဆုိၿပီး လန္ဒန္ အစုိးရထံ ေၾကးနန္း ျပန္႐ုိက္ လုိက္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့မွ အဂၤလိပ္ အစုိးရလည္း ရွမ္းျပည္သူလူထုရဲ႕ သေဘာထား အမွန္ကုိ သိရွိ နားလည္သြား တယ္။ “ဒီလုိ ဆုိရင္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ ေတာင္တန္း ေဒသကုိယ္စားလွယ္ေတြ ေတြ႔ဆံုညႇိႏႈိင္း ေဆြးေႏြးၾကပါ။ ရရွိလာတဲ့ သေဘာတူညီခ်က္ကုိ ၿဗိတိသွ်အစုိးရ အေနနဲ႔ လက္ခံေပးပါမယ္”ဆုိတဲ့ အေျဖကုိ ေပးခဲ့တယ္။ ဒါဟာ “ေအာင္ဆန္းအက္တလီ ” စာခ်ဳပ္ရဲ႕ ေရေသာက္ျမစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။
နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ေတြရဲ႕ အထင္ကေတာ့ ရွမ္းဗမာ ေသြးစည္းေရး မျဖစ္ႏုိင္ဘူးလုိ႔ ထင္ခဲ့ၾကတယ္။ နယ္ခ်ဲ႕ အဂၤလိပ္က ႏွစ္ေပါင္း တစ္ရာ ေသြးခြဲ အုပ္ခ်ဳပ္ထားတာမုိ႔ ဘယ္နည္းနဲ႔မွ ရွမ္းဗမာ သေဘာတူညီမႈ ရလိမ့္မယ္လုိ႔ မထင္မွတ္ခဲ့ဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း တုိ႔ကုိ ႏွစ္သိမ့္လႊတ္လုိက္ဟန္ တူပါတယ္။ အက္တလီတုိ႔ ထင္မယ္ ဆုိရင္လည္း ထင္စရာပါ။ ရွမ္းျပည္နယ္မွာ ေစာ္ဘြားေတြ၊ ၿမိဳ႕စားေတြ၊ ေငြခံမွဴးေတြ ကုိ အခြင့္အေရး ေပးထားတယ္။ ဘိန္းနဲ႔ ေလာင္းကစား၀ုိင္းေတြ ဖြင့္ၿပီး ႏုိင္ငံေရး နားမ်က္စိေတြ ပိတ္ထားခဲ့ၿပီကုိး။ ဒီေတာ့လည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ တစ္ေတြ ဘယ္ေလာက္ပဲ စည္း႐ံုးၾကပါေစ ေအာင္ျမင္လိမ့္မယ္လုိ႔ လံုး၀ ထင္မွတ္ မထားခဲ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ နယ္ခ်ဲ႕ ဆုိတာ ဘယ္နယ္ခ်ဲ႕မွ သီလ မေစာင့္ထိန္းၾကပါဘူး။ မ်က္ေမွာက္ေခတ္ နယ္ခ်ဲ႕ေတြလည္း ဒီပုတ္ထဲက ဒီပဲေတြ ဆုိတာ သမုိင္းသင္ခန္းစာ ယူထားၾကဖို႔ေတာ့ လုိလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
ရွမ္းျပည္သူလူထုရဲ႕ ေသြးစည္းညီၫြတ္မႈေၾကာင့္ “ေအာင္ဆန္းအက္တလီ”စာခ်ဳပ္ကုိ (၂၇. ၁. ၁၉၄၇) ေန႔မွာ ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ဳပ္ဆုိ ႏုိင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေတာင္တန္းေဒသေတြနဲ႔ ညိႇႏႈိင္း ေဆြးေႏြး ရဦးမွာမုိ႔ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ဗမာျပည္ကုိ ခ်က္ခ်င္း ျပန္လာခဲ့ပါ တယ္။
ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၂)ရက္ေန႔မွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္တုိ႔ ရန္ကုန္ကုိ ျပန္ေရာက္လာၾကၿပီး ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၈)ရက္ေန႔မွာ ပင္လံုကုိ ထပ္ၿပီး ခရီးဆက္ခဲ့ရတယ္။ ဗမာျပည္ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ အခ်ိန္တုိင္းဟာ တန္ဖုိးရွိေနတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အခ်ိန္မဆုိင္းဘဲ (အနားမယူဘဲ) ရွမ္းျပည္နယ္ကုိ ခရီးထြက္ခဲ့တယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ေနရမယ့္ အစား အနာဂတ္ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ ကံၾကမၼာ အတြက္ တက္ႂကြ ရႊင္လန္းေနတယ္။ ေဖေဖာ္၀ါရီလ(၈)ရက္ေန႔ ညေနမွာေတာ့ ရွမ္းေစာ္ဘြားႀကီးေတြ၊ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြကုိ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႏႈတ္ခြန္းဆက္ၿပီး လန္ဒန္ အေတြ႔အႀကံဳေတြကုိ ရွင္းလင္း ေျပာျပခဲ့တယ္။ တက္ေရာက္ လာၾကတဲ့ ေတာင္တန္းကုိယ္စားလွယ္ေတြကလည္း ဗုိလ္ခ်ဳပ္ရဲ႕ ႐ုိးသား ပြင့္လင္းမႈကုိ ေက်နပ္ ႏွစ္သိမ့္ေနၾကတယ္။
ေနာက္တစ္ေန႔ ပင္လံုညီလာခံမွာ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ အနာဂတ္ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ အေျခအေနကုိ ရွင္းရွင္း နဲ႔ ဘြင္းဘြင္းပဲ ေျပာျပခဲ့တယ္။ ကုိယ့္ျပည္တြင္းက ျပႆနာကုိ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း နားလည္ ခြင့္လႊတ္မႈေတြ နဲ႔သာ ေျဖရွင္းရမွာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ အေမေက်ာ္ ေဒြးေတာ္ လြမ္းေနလုိ႔ မျဖစ္ေၾကာင္း၊ ဘယ္ျပည္ပကမွ သူတုိ႔ အက်ဳိးစီးပြား အတြက္ အက်ဳိးအျမတ္ မရွိဘဲ ကူညီမွာ မဟုတ္တဲ့ အေၾကာင္း၊ ေနာက္ဆံုး သူတုိ႔ အက်ိဳး အတြက္ အသံုးခ်သြားၾကမွာ ျဖစ္တဲ့ အေၾကာင္း။ အဲဒါေၾကာင့္ ကုိယ့္အခ်င္းခ်င္း စည္းလံုး ညီၫြတ္စြာ လက္တြဲၿပီး ျပႆနာ အရပ္ရပ္ကုိ ေျဖရွင္းဖို႔ လုိေၾကာင္း ေျပာၾကား သြားတယ္။
ဒါေပမဲ့လည္း “ဘယ္ေလာက္ပဲ ေစတနာမွန္မွန္၊ ဘယ္ေလာက္ပဲ ႐ုိးသားမႈ ရွိေနပါေစ၊ အဖ်က္အေမွာင့္ေတြကေတာ့ ေပၚလာစၿမဲပါပဲ။ ပင္လံုညီလာခံႀကီးဟာ အစေကာင္း သေလာက္၊ အေႏွာင္း မေသခ်ာေတာ့မယ့္ အေျခအေန အထိ ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ပင္လံုညီလာခံမွာ ဦးေဆာင္ ေဆြးေႏြးၾကတဲ့ ရွမ္းနဲ႔ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္ေတြက “ေတာင္တန္းသားမ်ား ညီၫြတ္ေရးေကာင္စီ ”အမည္နဲ႔ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြ ေတာင္းဆုိလာၾကတယ္။
(၁)ျမန္မာတုိ႔ႏွင့္ အဆင့္အတန္းတူ၊ အခြင့္အလမ္းတူ၊ ရပုိင္ခြင့္တူ ဒီမုိကေရစီက်က် ခံစားခြင့္ ရွိရမည္။
(၂) အမႈေဆာင္ေကာင္စီတြင္ ပါ၀င္ ေဆာင္ရြက္ ၾကေသာ ရွမ္းကုိယ္စားလွယ္ႏွင့္ ကခ်င္ကုိယ္စားလွယ္ တုိ႔သည္ မိမိတုိ႔လူမ်ဳိး အသီးသီး၏ ျပည္တြင္းေရးရာ အားလံုး အတြက္ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္။ ထုိ႔အျပင္ ကာကြယ္ေရး၊ ႏုိင္ငံျခားေရး၊ မီးရထား အေကာက္ေတာ္ အစရွိေသာ အားလံုးႏွင့္ဆုိင္ေသာ ကိစၥရပ္မ်ား အတြက္ အားလံုး စုေပါင္းကာ တာ၀န္ယူ ေဆာင္ရြက္ၾကရမည္။
(၃) ကခ်င္တုိ႔က သီးျခား ကခ်င္ျပည္နယ္ အလုိရွိေၾကာင္း ေတာင္းဆုိခ်က္ကုိ ဤေကာ္မတီက ေထာက္ခံသည္။
(၄) ျမန္မာကုိယ္စားလွယ္ေတာ္မ်ားႏွင့္ ဘုရင္ဧကရာဇ္ အစုိးရ၏ သေဘာတူညီခ်က္မ်ားသည္ ရွမ္း၊ ကခ်င္တုိ႔ႏွင့္ မပတ္သက္ေစရ။
(၅) လြတ္လပ္ေရး ရၿပီးသည့္ေနာက္ ျမန္မာျပည္ေထာင္စုမွ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ ခြဲထြက္လုိလွ်င္ ကၽြႏု္ပ္တုိ႔ သေဘာက်သည့္ အခ်ိန္တြင္ ခြဲထြက္ ႏုိင္ခြင့္ ရွိေစရမည္။
အဲဒီ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြေၾကာင့္ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္ သြားခဲ့တယ္။ စည္းလံုး ညီၫြတ္တဲ့ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ထူေထာင္ဖုိ႔ အတြက္ မျဖစ္ႏုိင္ေတာ့ဘူးလုိ႔ ယူဆခဲ့တယ္။ လြတ္လပ္ေရး အတြက္ စည္းလံုးညီၫြတ္စြာ တုိက္ပြဲ ၀င္ၾကရမယ့္ အစား ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြနဲ႔ အက်ပ္ ကုိင္ခဲ့ၾကတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း စိတ္ပ်က္မယ္ ဆုိလည္း စိတ္ပ်က္စရာပါ။ “မုန္႔ဆီေက်ာ္က ဘယ္ဆီေနမွန္း မသိေသးဘူး။ ႏႈတ္ခမ္းနာနဲ႔ တည့္ပါ့မလား”ဆုိသလုိ ျဖစ္ေနၿပီ။ တုိင္းျပည္က လြတ္လပ္ေရးေတာင္ မရေသးဘူး။ ခြဲထြက္ဖို႔က အရင္ဆံုး စိတ္ကူးေနၾကတယ္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေနနဲ႔ အေတာ္ စိတ္ကုန္သြားခဲ့ဟန္ တူပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ “ခင္ဗ်ားတုိ႔က ျပည္ေထာင္စု ဖြဲ႔ဖို႔ မူအရေတာင္မွ သေဘာမတူရေသးခင္ ခြဲထြက္ေရး စကားေျပာတာေတာ့ မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ”လုိ႔ ေျပာခဲ့ပါတယ္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းဟာ ကခ်င္ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ရွမ္းေစာ္ဘြားႀကီးတုိ႔ရဲ႕ သေဘာထား တင္းမာမႈေတြေၾကာင့္ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ ပ်က္ျပယ္လ ုနီးပါး ျဖစ္သြားရတာကုိ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနဟန္တူပါတယ္။ ရန္ကုန္ျပန္ဖုိ႔ ေလယာဥ္ပ်ံ မွာယူခုိင္းတဲ့ အထိ အျဖစ္အပ်က္ေတြက ျမန္ဆန္လြန္း ေနပါတယ္။
ရွမ္းျပည္လူထုလည္း စုိးရိမ္စိတ္ေတြ ၀င္ေနၾကၿပီ။ ရွမ္းလူငယ္ေတြ ျဖစ္ၾကတဲ့ ဦးေဖခင္တုိ႔၊ ဦးတင္ဧတုိ႔ တစ္ေတြလည္း ပ်ာယာခတ္ကုန္ၾကၿပီ။ ဒီပင္လံုညီလာခံႀကီးသာ ပ်က္သြားခဲ့မယ္ ဆုိရင္ ဗမာႏုိင္ငံကေတာ့ လြတ္လပ္ေရး ရသြားမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာင္တန္းေဒသေတြဟာ အဂၤလိပ္ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္မွာ ႏွစ္ေပါင္း ရာေထာင္ ၾကာတဲ့ အထိ အဖိႏွိပ္ ခံေနရလိမ့္ဦးမယ္လုိ႔ ေတြးခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီပင္လံုညီလာခံႀကီးကုိ အပ်က္ မခံႏုိင္ဘူး။ ျပန္လည္ အသက္၀င္လာေအာင္ ႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ အေျခအေနကုိ ေစာင့္ၾကည့္ေနၾကတဲ့ ေက်ာင္းသားေတြ၊ အဖြဲ႔အစည္းေပါင္းစံုက ရွမ္းျပည္သူလူထုေတြ ဟာ “လြတ္လပ္ေရး ခ်က္ခ်င္းေပး”၊ “ရွမ္းဗမာ ပူးေပါင္းပါ”၊ “နယ္ခ်ဲ႕အလုိမရွိ”ဆုိတဲ့ ေႂကြးေၾကာ္သံေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲမွာ လွည့္လည္ ဆႏၵျပခဲ့ၾကတယ္။
ပ်က္ျပယ္လုနီးပါး ျဖစ္ခဲ့ရတဲ့ ပင္လံုညီလာခံႀကီးဟာ တုိးတက္တဲ့ ရွမ္းလူငယ္ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ စြမ္းအားေၾကာင့္ ျပန္လည္ လူးလြန္႔လာခဲ့တယ္။ ကုိယ္စားလွယ္ေတြ အားလံုး ျပန္လည္ ညိႇႏႈိင္းခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္၊ တစ္ဦးနဲ႔ တစ္ဦး အေလ်ာ့အတင္းေတြနဲ႔ သည္းခံ ႏုိင္ခဲ့ၾကလုိ႔ ပင္လံုစာခ်ဳပ္ကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ခ်ဳပ္ဆုိ ႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။
တကယ္လုိ႔သာ ေတာင္တန္းေဒသေတြကလည္း သူတုိ႔ရဲ႕ ေတာင္းဆုိခ်က္ေတြကုိ လံုး၀ မစြန္႔လႊတ္သလုိ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတုိ႔ ျပည္မအဖြဲ႔ကလည္း အေလ်ာ့ မေပးၾကဘူး ဆုိရင္ေတာ့ ျမန္မာႏုိင္ငံရဲ႕ အလွည့္အေျပာင္းဟာ တစ္မ်ဳိးတစ္ဖံု ျဖစ္သြား ႏုိင္စရာရွိပါတယ္။
ဗမာႏုိင္ငံကေတာ့ တစ္ႏွစ္ အတြင္း လြတ္လပ္ေရး ရရွိမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေတာင္တန္းေဒသေတြရဲ႕ လြတ္လပ္ေရးကေတာ့ “ေရႊျပည္ေတာ္ ေမွ်ာ္တုိင္းေ၀း”ဆုိသလုိ အဂၤလိပ္နယ္ခ်ဲ႕ေတြ သနားမွ ခ်မ္းသာရမယ့္ အေျခအေနမ်ဳိး အထိ ေရာက္သြားႏုိင္ပါတယ္။ ဗမာႏုိင္ငံ အေနနဲ႔ကလည္း ျပည္နယ္ေတာင္တန္းေဒသေတြ မပါဘဲ လြတ္လပ္ေရးရမယ္ ဆုိရင္ေတာင္ ပထ၀ီအေနအထားအရ လံုၿခံဳေရးဟာ အၿမဲတမ္း ၿခိမ္းေျခာက္ ခံရႏုိင္ပါတယ္။
ဘာပဲေျပာေျပာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ကံေကာင္း ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေျမာ္အျမင္ ႀကီးမားတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ အေပးအယူ မွ်တတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ စိတ္လုိက္ မာန္ပါ မလုပ္တတ္တဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး နယ္ခ်ဲ႕အဂၤလိပ္ လက္ေအာက္က လြတ္ေျမာက္ ခဲ့ရပါတယ္။
ေနာက္ထပ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အားလံုး ဘယ္နယ္ခ်ဲ႕ရဲ႕ လက္ေအာက္မွာမွ အေရာက္ မခံလုိၾကေတာ့ပါဘူး။ ျမန္မာႏုိင္ငံဟာ ၀ံပုေလြေတြရဲ႕ အလယ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့ သုိးငယ္ပမာ ဒီကေန႔ ပထ၀ီအေနအထား အရ ေရာက္ရွိ ေနပါတယ္။ အင္အားႀကီး ႏုိင္ငံႀကီးေတြရဲ႕ အလယ္မွာ “ႏုိင္ငံေရး က်ားကြက္”အေရႊ႕ခံရ ႏုိင္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးေတြမွာ ကုိယ္ပုိင္ ဆံုးျဖတ္ပုိင္ခြင့္ ရွိခဲ့တဲ့ လြတ္လပ္ေသာ အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာပုိင္ ႏုိင္ငံတစ္ႏုိင္ငံ ဘ၀ကေနၿပီး ေနာက္ထပ္ အေမွာင္တြင္းကုိ က်ေရာက္ မသြားဖုိ႔ ဆုိရင္ေတာ့ ျပည္ေထာင္စု တုိင္းရင္းသားအားလံုး “ပင္လံုစိတ္ဓာတ္”ခုိင္ၿမဲဖို႔ လုိအပ္လွေၾကာင္းပါ ခင္ဗ်ာ။
မူရင္းလင့္ခ္=>http://www.messengernewsjournal.com/news/Article/detail.php?id=50830
