ဇန္နဝါရီ ၂၁ ၊ ၂၀၁၆
M-Media
ပ်ံလႊား ေရးသည္။
ဒီေန႕ ေက်ာင္းကအျပန္ ၂၀၂ ကားလိုင္းေပၚက ျဖစ္ရပ္ေလးတစ္ခုက ဘာသာေရးနဲ႕ လူမ်ိဳးေရး နဲ႕ ပဋိပကၡေတြနဲ႕ ကမာၻခ်ီ နာမည္ဆိုးရေနတဲ့ ႏိုင္ငံအတြက္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္တစ္ခု ပီတိနဲ႕ယွဥ္ျပီး ျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။
ၾကပ္သည္လည္းမဟုတ္ ေခ်ာင္သည္လည္းမဟုတ္တဲ့ ကားေပၚအေနအထားမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႕ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဘက္အျခမ္းမွာ ၄-၅ႏွစ္အရြယ္ ကေလးငယ္တစ္ဦးကို ခ်ီေပြ႕ထားေသာ လူၾကီးပိုင္းတစ္ေယာက္နဲ႕ အျခားလူလတ္ပိုင္းတစ္ဦး။
ကေလးကို ေပြ႕ခ်ီထားတဲ့ လူၾကီးက အသားခပ္လတ္လတ္နဲ႕ ယေန႕ေခတ္အျမင္နဲ႕ ဗမာဟု ေယဘူယ်မွတ္ယူႏိုင္သည့္ပုံစံမ်ိဳး။
လူလတ္ပိုင္းကေတာ့ ယဥ္ေက်းစြာေျပာလိုလွ်င္ အသားညိဳ၊ ဒဲ့ေျပာလွ်င္ေတာ့ အသားမည္းမည္းေပါ့၊ မုတ္ဆိတ္ပါသည္။ ၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ မၾကိဳက္သည္ျဖစ္ေစ အရပ္ေခၚတိုင္း အမ်ားေခၚသည့္အတုိင္း ေခၚမည္ဆိုလွ်င္ ကုလားဟု ေခၚခံရမည့္ ပုံစံ။
သူတို႕ႏွစ္ဦးတြင္ တူညီတာက ႏွစ္ဦးစလုံး ရွပ္အကၤ် ီႏွင့္ လုံခ်ည္ကို ဝတ္ဆင္ထားျခင္းပင္။ တူညီမႈထဲက မတူညီတာက လူၾကီးပိုင္းသူက အကၤ် ီ လက္ရွည္ကို ဝတ္ဆင္ထားျပီး အကၤ် ီေအာက္စြန္းကို လုံခ်ည္ထဲ ေသေသသပ္သပ္ထည့္က ဝတ္ဆင္ထားသည္။
လူလတ္ပိုင္းသူကေတာ့ အကၤ် ီလက္တိုကို အျပင္ထုတ္ဝတ္ထားသည္။
ေနာက္တူညီမႈတစ္ခုကေတာ့ သူတို႕ ႏွစ္ဦးစလုံး အျပဳံးကိုယ္ဆီျဖင့္ ပြင့္လင္းခင္မင္သည့္ အမူအရာျဖင့္ တစ္ဦးကို တစ္ဦး စကားေျပာဆိုေနၾကျခင္းပါ။
အဲ့ဒီေနာက္ ကၽြန္ေတာ္လည္း လွမ္းေနသည္က တစ္ေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ ကိုယ္ကတစ္ေၾကာင္းျဖင့္ လိုက္ပါလာျပီး အမႈမဲ့အမွတ္မဲ့ျဖစ္သြားသည္။
အဝိုင္းမွတ္တိုင္ေရာက္ခါနီးမွာ ကားအေပါက္ဘက္ကို အမွတ္မထင္ အာရုံျပဳမႈလိုက္သည့္အခ်ိန္ လူၾကီးပိုင္းသူက သားငယ္ေလးကို ေပြ႕ခ်ီလ်က္ ဆင္းရန္ဟန္ျပင္ေနျပီး သူ႕ကေလးငယ္ကို “သားေရ ဦးဦးကို ႏႈတ္ဆက္လိုက္ဦး” ဆိုျပီးေျပာလိုက္သံၾကားလိုက္သည္။
“ဦးဦး သြားေတာ့မယ္ တာ့တာ” ဆိုျပီး လက္ေဝွ႕ကာ အျပစ္ကင္း လိႈက္လဲွစြာ ျပဳံးျပျပီး သူတို႕ ႏွစ္ဦး ဆင္းသြားၾကသည္။ ထိုအခ်ိန္ လူလတ္ပိုင္းသူမွာ ျပဳံးလ်က္ ကားေပၚတြင္ က်န္ခဲ့ကာ ဆက္လိုက္ပါလာခဲ့ပါတယ္။
ဒီမိနစ္ပိုင္း အျဖစ္အပ်က္ေလးက ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းထဲကို အေတြးေပါင္းမ်ားစြာကို ဝင္ေရာက္ေစခဲ့ပါတယ္။
အသားအေရာင္ အမ်ိဳးႏြယ္ ပုံစံ (ဘာသာတရားလည္း ကြဲျပားမယ္လို႕ ယူစမိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ဘာသာတရားမ်ားဟာ ကန္႕သတ္မႈကို လြန္ေျမာက္တဲ့အတြက္ အသားအေရာင္ မ်က္ႏွာအသြင္အျပင္စတာေတြနဲ႕ မခြဲေကာင္းတဲ့ အတြက္ အတိအက်ေတာ့ မေျပာႏုိင္ပါ)စတာေတြ မတူတဲ့ လူႏွစ္ဦး ဘာေၾကာင့္ တူညီစြာ တစ္ဦးကိုတစ္ဦး ျပဳံးျပႏိုင္ၾကတာလဲ။
ျပဳံးရုံတင္မကဘဲ မိမိရဲ့ မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ ကေလးငယ္ေလးကိုပါ ကိုယ္နဲ႕ မတူကြဲျပားတဲ့ သူတစ္ဦးကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရိုးသားစြာ ျပဳံးျပတတ္ေအာင္ သင္ေပးႏိုင္ရတာလဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ျငိမ္းခ်မ္းေရး လူသားၾကီး နယ္လ္ဆင္ မင္ဒဲလား Nelson Mandela ရဲ့ စကားကို ေတြးမိေနရင္း…
“No one is born hating another person because of the color of his skin, or his background, or his religion. People must learn to hate, and if they can learn to hate, they can be taught to love, for love comes more naturally to the human heart than its opposite.”
(ဘယ္သူကမွ အျခားသူတစ္ေယာက္ကို သူရဲ့ အသားေရာင္၊ ေနာက္ေၾကာင္း ဒါမွမဟုတ္ ဘာသာတရားေၾကာင့္ဆိုျပီး မုန္းတီးျပီး ေမြးလာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ မုန္းဖို႕ဆိုတာလည္း သင္ယူရတာပဲ။ မုန္းဖို႕သင္ယူႏိုင္ရင္ ခ်စ္တတ္ဖို႕ သင္ေပးႏိုင္တာပဲ။ ခ်စ္ျခင္းေမတၱာက အမုန္းတရားထက္ စာရင္ လူသားရဲ့ ႏွလုံးသားနဲ႕ ပိုနီးပါတယ္။)
မွတ္ခ်က္ – မႏွစ္တုန္းက ကိုယ္ေတြ႕ျဖစ္ရပ္ေလးကို ေရးထားျပီး အခုမွ မွ်ေဝျဖစ္တာပါ။
