ေဖေဖာ္ဝါရီ ၁၆ ၊ ၂၀၁၅
M-Media
ညီေသြးေရးသည္။
မ်ိဳးခ်စ္ဆိုတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ေတြဟာ တိုင္းျပည္အတြက္ သူတို႔အေသခံမယ့္ အေၾကာင္းပဲေျပာတယ္။ တိုင္းျပည္အတြက္ သူတို႔ဘယ္ေလာက္ သတ္လိုက္တယ္ဆိုတာကို ဘယ္ေတာ့မွ မေျပာၾကဘူးတဲ့။ ဘာထရန္ရပ္ဆဲလ္ရဲ႕ အဆိုအမိန္႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီလို လူေတြအမ်ားအျပား စုစည္းအုပ္ခ်ဳပ္ရာ တိုင္းျပည္ကို ျမန္မာျပည္ဟု ေခၚပါသည္။ ထိုႏုိင္ငံမွာ႐ွိေသာ အမွန္တရားသည္ အျမဲျငိမ္ခံေနရပါသည္။ အျမဲေခါင္းငံု႔ ခံေနရပါသည္။ အျမဲအညႊန္႔ခ်ိဳးခံရပါသည္။ အျမဲဦးခ်ိဳးခံရပါသည္။ အျမဲဖိႏွိပ္ခံရပါသည္။ ထိုႏုိင္ငံမွာ႐ွိေသာ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အေၾကာင္းေျပာတိုင္း မၿငိမ္းခ်မ္းဘူးဆိုတာ သက္ေသျပရပါသည္။ ျပည္တြင္းစစ္၊ ဒုကၡသည္စခန္း၊ ဘာသာေရးပဋိပကၡ၊ လူထ ုလူတန္းစားေပါင္းစံုရဲ႕ ဆႏၵေဖာ္ထုတ္ပြဲမ်ားစသည့္ သက္ေသမ်ားကို ညႊန္းဆိုေဖာ္ထုတ္ျပရပါသည္။
“ပြင့္လင္းရာသီ ကုန္ဆံုးၿပီမို႔ ေလးႏွင့္ျမွားေတြမလိုပါ” ဆိုတဲ့ အဆိုအမိန္႔ကို ဒီႏုိင္ငံက အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြက လ်စ္လ်ဴ႐ူပါသည္။ ထိုႏိုင္ငံတြင္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး အတြက္၊ ဥပေဒတစ္ရပ္အတြက္ စားပြဲဝိုင္း ေစ့စပ္ေဆြးေႏြးပြဲ က်င္းပတိုင္း ဘယ္ေတာ့မွ မေအာင္ျမင္ႏုိင္ျဖစ္ရသည္မွာ မဆန္းေတာ့သလိုျဖစ္ေနပါၿပီ။ ေနာက္ဆက္တြဲကေတာ့ စာၾကည့္စားပြဲေ႔႐ွ ထိုင္ေနရမယ့္အခ်ိန္မွာ ေနေရာက္ေအာက္မွာ ေနေလာင္ ခံေနရတဲ့ မ်က္ႏွာႏုႏုေလးေတြ လမ္းေပၚထြက္လာတဲ့ ရတာပဲျဖစ္ပါတယ္။ ဒီမ်က္ႏွာေလးေတြကိုၾကည့္ၿပီး မိဘျပည္သူေတြ ရင္ဆို႔ၾကရပါတယ္။ အၾကမ္းဖက္ ႏွိမ္ႏွင္းမယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု တက္လာေတာ့ျပန္လည္း ရင္တမမႏွင့္ စိုးထိတ္ရျပန္ပါတယ္။ ဒီေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့လွ်င္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ အဝန္းအံုၾကြႏုိင္ၿပီး ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္လာႏုိင္တာကို ႀကိဳသိေနသူတို႔အဖို႔ ဖိုးက်ိဳင္းတုတ္ျဖစ္သြားႏိုင္စရာ အေျခအေန။ တစ္ျပည္လံုးက ေတာက္မည့္မီးခဲတရဲရဲ ျဖစ္ေနသည့္အခ်ိန္။ ဝိႈက္ကတ္အေရး ဆႏၵထုတ္ေဖာ္ပြဲေတြကလည္း အံုနဲ႔က်င္းနဲ႔ အာဏာလိုသူမ်ား အတြက္ အကြက္ အကြင္းေကာင္းေတြရသြားႏုိင္စရာပင္။
အခုအသက္ေတြနဲ႔ပါ ေလာင္းေၾကးထပ္ရမယ့္ ၂၀၁၅ ျပဇာတ္တစ္ပုဒ္ကို ဒီျပည္သူျပည္သားေတြ ဝင္ေရာက္ ကျပရ ပါေတာ့မယ္။ ေကာင္းကင္ႀကိဳးတန္း ေလွ်ာက္ေနရတဲ့သူလို၊ ဓားသြားေပက ပ်ားရည္စက္ကို လ်က္ေနရတဲ့သူလို အေရးႀကီးဆံုး ဆံုမွတ္တစ္ခုရဲ႕ အလယ္မွာ ေရာက္ေနတဲ့အခ်ိန္။ အဲဒီႏုိင္ငံေရး ဖုိင္နယ္ပြဲႀကီး မက်င္းပမီ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး လက္မွတ္ေရး ထိုးပတ္လည္ပြဲ၊ ေက်ာင္းသားသပိတ္ ရန္ကုန္ခ်ီတက္ပြဲ စတဲ့ ဆီမီးဖိုင္နယ္ပြဲစတာေတြကို မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ရပါမယ္။ ဘယ္လိုပဲကန္ကန္ ႐ႈံးထြက ္ထြက္ရမယ့္ အသင္းေတြဟာ မီးကုန္ယမ္းကုန္ ထြက္ခပ္ခပ္ တတ္ပါတယ္။ အနည္းဆံုး တိုက္စစ္မွဴးေတြကိုေတာ့ ေနာက္ပြဲေတြမွာ ဝင္မပါႏုိင္ေအာင္ အက်ိဳးအေၾက ကန္တတ္ပါတယ္။
ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ေဒါင္းအလံေအာက္က ေက်ာင္းသား အသံဆိုတာ ဒီႏုိင္ငံရဲ႕သမိုင္းမွာ အညံဆံုးေသာ အသံပါပဲဆိုတာ ဆက္လက္ျပသေနဆဲပါ။ ထီးက်ိဳးဆည္ေပါက္လို႔ တိုင္းျပည္သူ ႔ကၽြန္ဘဝေရာက္ေနတဲ့ အခ်ိန္မွာလည္း ဒီေက်ာင္းသားပဲ ေ႔ရွတန္းမွာဦးဆံုး ရပ္ျပခဲ့တာ ေက်ာင္းသားဆုိတာ ေသြးက်ဲတဲ့ ျပဇာတ္ေတြ ဘယ္ေတာ့မွမျပဘူး။ မခင္းက်င္းဘူး။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ ခ်စ္ျခင္းဟာ အလံမလွဲျခင္းပဲ။ ေက်ာင္းသားေတြရဲ႕ေလာင္းေၾကးဟာ တစ္ေရာက္ အရိပ္က်ေနတဲ့ေနရာမွာ တစ္ေယာက္ေနမဝင္တာပဲ။ ဘယ္ေခတ္ အခါမွာပဲၾကည့္ၾကည့္ ေက်ာင္းသားဆိုတာ ေနာက္တြန္႔တဲ့ အမ်ိဳးအစားေတြထဲမွာ မပါခဲ့ပါဘူး။ ျခံစည္း႐ုိးေပၚမွ ခြမထိုင္ခဲ့ဘူး။ တိုက္တာေငြေၾကး စည္းစိမ္နဲ႔ မွ်ားမရခဲ့ပါဘူး။ အျမဲတမ္း လက္ဗလာေျခဗလာနဲ႔ တိုက္ပြဲဝင္ခဲ့တာ သမိုင္းေတြသက္ေသ႐ွိတယ္။
“မ်က္ရည္ဆူးေတြပြင့္ဖတ္လို႕
ေၾကြခ်င္ေၾကြေစေတာ့
ရင္အံုထဲထည္မမ်ိဳးႏုိင္ဘူး
႐ုိလာကိုစတာ ဥပအေမွာင္ထဲ
လေရာင္ယဥ္ေက်းမႈကိုပဲလႈံမယ္ …”
မမွန္တဲ့ဖက္မွာ မွားတဲ့အရပ္မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ရပ္ၾကည့္လို႔ မရတာလည္း ေက်ာင္းသားရဲ႕ေမြးရာပါဗီဇပါ။ တန္ဖိုးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ ရတနာသုိက္တိုင္းရဲ႕ သြားရာလမ္းမွာ ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းတဲ့ ေပးဆပ္မႈ ေျမပံုတစ္ပံုစီ႐ွိပါတယ္။ အခက္အခဲေတြနဲ႔ ရင္ဆုိင္ရမယ္ ေသြးေျမက်ခ်င္လည္း က်လာႏိုင္တယ္ဆိုတာ သိသိႀကီးနဲ႔လမ္းေပၚ ထြက္လာႏိုင္တာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ကၽြန္ေစာ္နံတဲ့ပညာေရးသင္႐ိုး၊ အနာဂတ္ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြရဲ႕ အညႊန္႔ကိုခ်ိဳးမယ့္ သင္႐ိုးေတြနဲ႔ ႀကီးျပင္းလာရမယ့္ အစား ေ႐ွးေ႐ွးက ေနာင္ေတာ္ႀကီးေတြရဲ႕ေျခလွမ္းမ်ားအတိုင္း ေထာင္မေၾကာက္တန္းမေၾကာက္ ေလွ်ာက္လွမ္းခဲ့ၾကတာပါ။ ဒီမိဘျပည္သူေတြရဲ႕ ရင္ႏွစ္သည္းျခားေတြ ေသြးေျမက်ခံလို႔ မျဖစ္ပါဘူး။
အကယ္၍မ်ား မေျပာေကာင္းမဆိုေကာင္း ေက်ာင္းသားေတြ ေသြးေျမက်ခဲ့ရင္ ဒီတစ္ခါျပည္သူက ၈၈ တုန္းကလို ဘုမသိဘမသိ ခပ္အအ ျပည္သူေတြခ်ည္း မဟုတ္ပါေတာ့့ဘူးဆိုတာ ဒီစစ္အစိုးရ တစ္ပိုင္း အရပ္သားတစ္ပိုင္း အစိုးရဟာ သတိထားသင့္ပါတယ္။ ဒီတစ္ခါနာၾကည္မႈက ၈၈ နာၾကည္းမႈထက္ ႀကီးပါတယ္။ ဖက္ဆစ္ကို ျပန္ေတာ္လွန္ခဲ့ၾကတဲ့ ေႏြဦးတိုက္ပြဲကိုျပန္ သတိရေနတဲ့ ျပည္သူေတြပါ။ ဟစ္တလာရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ားကို ကဒါဖီရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ားကို သခင္သန္းထြန္းရဲ႕ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ားလို ဒီအစိုးရအဖြဲ႕ႀကီးရဲ႕ ေနာက္ဆံုးေန႔ရက္မ်ား ျဖစ္ပြားသြားလာႏုိင္စရာ႐ွိပါတယ္။ ၈၈ တုန္းက ျပည္သူက မီဒီယာမသိ၊ ကမာၻမသိ၊ အရာရာမသိမႈေတြေၾကာင့္ က်႐ႈံးခဲ့ရတာ။ အခုျပည္သူအားလံုးက စပါတာကတ္စ္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ။
“ဒီဘဝဒီညကို လင္းပစ္ဖို႔
ငါတို႔မွာ ခက္ဆစ္မ႐ွိလည္း
မျမင္ရ မၾကားရတဲ့ ဂီတေတြနဲ႔
အေရာင္တူပြင့္တူ ေၾကြက်
ဗ်ည္းသရနံ ေျမပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရမယ္ …”
ႏိုဘယ္လ္ဆုရ မာလာလာေလးကေျပာဖူးတယ္။ အိမ္ထဲမွာထိုင္ေနရင္း က်ည္ဆံေတြကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနရမယ့္အစား အျပင္ထြက္ ေျပးရင္ဆိုင္လိုက္ရတာပဲ ပိုေကာင္းမယ္တဲ့။ ေက်ာင္းသားေတြ ေခၽြးနဲ႔ေသြးနဲ႔ေလာင္းၿပီး ႐ွင္သန္ေစမယ့္ အမွန္တရားသစ္ပင္ကုိ ျပည္သူကလည္း တစ္ရာ(၁၀၀)% ဝန္းရံျခံခတ္ရမွာပါ။
“လက္ဗလာ ေျခဗလာ
ေတာအုပ္ဟာ လြန္ခဲ့ၿပီ
ထြန္ေရးဟာ ေၾကညက္ခဲ့ၿပီ
ေရေပၚရမ္းေရးတဲ့အရိပ္ေတြ
ေမွးမွိန္ေဆးေရာ္လို႔
အမွတ္စဥ္သံုးခုစလံုး
တစ္ေရာက္ၿပီးတစ္ေယာက္
အေကာင္းဆံုးစစ္႐ႈံးခဲ့ၿပီးၿပီ …..။”
လြန္ခဲ့ေသာ အႏွစ္ေျခာက္ဆယ္က အေမွာင္ထဲမွာေနထိုင္ခဲ့ရတဲ့ ျပည္သူေတြ၊ အခုလည္း လွ်ပ္စစ္မီးမရေသးတဲ့ အေမွာင္ထဲမွာ က်င့္သားရေနထိုင္ရဆဲ လြန္ခဲ့ေသာ အဖိုးအဖြားေခတ္က ႏြားနဲ႔႐ုန္းခဲ့ရတဲ့ ေတာင္သူေတြ လယ္သမားေတြ၊ အခု သားေျမးျမစ္ လက္ထက္ထိ တိုင္ေအာင္ ႏြားနဲ႔႐ုန္းကန္ေနရတဲ့ဘဝေတြက မလြတ္ေျမာက္ေသး၊ မီတာခေတြ တန္းစီေစာင့္ေနရဆဲ၊ ဌာနဆိုင္ရာ လက္မွတ္တစ္ခုအတြက္ တစ္စံုတစ္ရာကို လာဘ္ထိုးေနရဆဲ၊ စားဖားေတြ ညီညြတ္ဆဲ၊ အခုတိုင္းျပည္ရဲ႕ အာဏာ႐ွင္သက္တမ္းကလည္း ရင့္ရင့္၊ ဆႏၵျပပြဲ မုန္တိုင္းေတြကလည္း အနီေရာင္အဆင့္၊ မိဘျပည္သူေတြက အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူးဆိုတာ ျဖစ္ေနလို႔ မရေတာ့ပါဘူး။ ဒီအခ်ိန္ကာလမွာ အျဖစ္သင့္ဆံုးက မိဘျပည္သူေတြက အခ်ိန္မီႏုနယ္တဲ့ ရင္ႏွစ္သည္းျခား ေက်ာင္းသူေက်ာင္းသားေတြ ကို ျပည့္ျပည့္ဝဝ ဝန္းရံေပးဖို႔ပါပဲ။ အခု ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားရဲ႕ တည္ေနရာကို တင္ျပပါေတာ့မယ္။
ေ႐ႊဝါေရာင္ အေရးအခင္းမွာ သံဃာကို စေတးရဲခဲ့တဲ့ အစိုးရ၊ ရခိုင္အေရးမွာ ေသြးထိုးေပးခဲ့တဲ့ အစိုးရ၊ မိထၳီလာကို မီးေလာင္ျပာက်ေစတဲ့ အစိုးရ၊ ေနာ္ေဝဘုရင္ တစ္ရက္ အတြက္ ေဂါဝိန္သားေတြ ဘဝဖ်က္ခဲ့တဲ့ အစိုးရ၊ အခက္အခဲ ပဋိပကၡကို ေလာ္စပီကာနဲ႔ ေျဖ႐ွင္းတက္တဲ့ အစိုးရ၊ ကိုပါႀကီးစ်ာပနာ၊ ေဒၚခင္ဝင္းစ်ာပနာေတြကို မ်က္ရည္နဲ႔ခ်ေစခဲ့ရတဲ့ အဲဒီလို အစိုးရလူႀကီးမင္းမ်ားႏွင့္တကြ ဘယ္သူ႔ကိုမွမေၾကာက္ဘူး အားလံုးကို တိုက္ရဲတယ္ဆိုေသာ ကာခ်ဳပ္၏ သတၱိဗ်တၱိႏွင့္ တိုင္းျပည္ မျငိမ္မသက္ျဖစ္လွ်င္ အာဏာျပန္သိမ္းမည္ဆိုေသာ ေ႐ြးေကာက္ပြဲေကာ္မ႐ွင္ ဥကၠဌတို႔၏ ေျခာက္လံုးလွန္႔လံုးမ်ား အလယ္၌ ျမန္မာျပည္ သူျပည္သားမ်ား ေနထိုင္ပါသည္။
