Blog

ဒီဇင္ဘာ ၁၁၊ ၂၀၁၄
M-Media
ညီေသြးေရးသည္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ မီးခိုးျဖဴျဖဴေတြေနာက္မွာ မျငိမ္းခ်မ္းေသးတဲ့ ဘဝေလာင္စာေတြက တစ္ခ်က္ျခစ္ တစ္ခ်က္ေတာက္ပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးအေၾကာင္းေျပာတိုင္း မျငိမ္းခ်မ္းေသးဘူးဆိုတာ သက္ေသျပရလို႔၊ ရင္ေတြနာရလို႔၊ မ်က္ရည္စို႔ရလို႔ ေတာ္ေလာက္ျပီ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရး အေၾကာင္း ေျပာေနၾကတာေတြ ရပ္သင့္ျပီ။ သခင္ကိုယ္ေတာ္မႈိင္းေျပာခဲ့တယ္။ ဒဂုန္တာရာေျပာခဲ့တယ္။ အ႐ြယ္သံုးပါးက စီးဆင္းလာတဲ့ မ်က္ရည္ေတြေပါင္းစုတဲ့ မ်က္ရည္ျမစ္ဆံုမွာရပ္ေျပာခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီလိုေျပာရင္းနဲဲ႔ပဲ တစ္ခ်ိဳ႕ပ်ံလြန္ေတာ္မူ၊ တစ္ခ်ိဳ႕အ႐ုိးေဆြး၊ တစ္ခ်ိဳ႕လည္းသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႕ေဝးခဲ့ရျပီ။ ခုခ်ိန္ထိေတာ့ အာဏာမူးသူေတြရဲ႕ အဘိဓာန္မွာ ဒီစကားလံုးဟာ စုန္းျပဴးျဖစ္ဆဲပဲ။

အဲဒီပန္းစကားေတြေအာက္မွာ ေလေအးစက္တပ္အခန္းထဲမွာ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေတးကို ဘယ္လိုဆိုဝံ့ၾကသလဲ မသိဘူး။ အဲဒီမွာ အတၱတံခါးေတြ မပိတ္ရေသးခင္ ေက်ာင္း တံခါးေတြ ပိတ္သြားခဲ့ရျပီ။ အဲဒီမွာလက္ေတြဆြဲ မႏႈတ္ဆက္ရေသးဘူး။ သားတစ္ကြဲ မယားတစ္ကြဲ တြဲလက္ေတြျဖဳတ္ခဲ့ရျပီ။ အဲဒီမွာလက္မွတ္ေတြမေရးထိုးႏုိင္ခင္မွာ ဒီမွာက်ည္ဆံေတြက အသက္ေတြကို လက္မွတ္ျဖစ္ပီးေနျပီ။ ျပည္တြင္းစစ္၊ ဒုကၡသည္စခန္း၊ ဘာသာေရးပဋိပကၡ၊ ဆႏၵျပထုတ္ေဖာ္ပြဲ၊ ဒါေတြအားလံုးကို ခုျမန္မာျပည္တြင္ ျပဳလုပ္ပါသည္။ မိတ္အင္ျမန္မာ ဂုဏ္ယူစရာပါ။ အဆင္းရဲဆံုးတိုင္းျပည္၊ ျခစားမႈအမ်ားဆံုးတိုင္းျပည္၊ စားနပ္ရိကၡာဖြံ႕ျဖိဳးလံုေလာက္မႈ အနိမ့္ဆံုးတိုင္းျပည္၊ စာနယ္ဇင္း လြတ္လပ္မႈ အနည္းဆံုးတိုင္းျပည္၊ ဒီလိုဘြဲ႔ထူး ဂုဏ္ထူးနဲ႔ ဘြဲ႔လြန္ေတြ တစ္သီတစ္တန္းၾကီးရထားတဲ့ တိုင္းျပည္မွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ေနထိုင္ပါတယ္။

ခိုေတာင္ကၽြန္းက ျမန္မာႏိုင္ငံသား ႏွစ္ေယာက္ အတြက္ အခ်ိန္ေတြယိုစိမ့္ခံတယ္။ ေငြေၾကးေတြယိုစိမ့္ခံတယ္။ လူေတြပင္ပန္းခံရတယ္။ လက္နက္ၾကီး က်ည္က်လို႔ မိုင္းနင္းမိလို႔ ၂၀၁၄ ေအာက္တိုဘာ တစ္လတည္းအတြင္းမွာတင္ အရပ္သားေတြ ၁၀ ဦးေက်ာ္ေသဆံုးျပီး ၁၉ ဦး ဒဏ္ရာရတယ္လို႔ၾကားရတဲ့ သတင္းေတြရဲ႕ေနာက္မွာေတာ့ တာဝန္ခံမည့္သူ မည္သူ၊ တာဝန္ယူမဲ့သူမည္သူ ဘယ္ဝါ မ႐ွိၾကပါဘူး။ ခိုေတာင္ကၽြန္းမွာက တိုင္းတစ္ပါးသားနဲ႔ျဖစ္တာ ဒီမွာကကိုယ္ျပည္ေထာင္စုသားရင္း အခ်င္းခ်င္းေတြရဲ႕ အသက္ဝိညာဥ္ေတြေၾကြလြင့္သြားရတာ၊ အာဏာစက္ ယႏၱရားရဲ႕ေခြးသြားစိတ္ကေလးေတြပမာ၊ ဇီဝေတြပြန္းပဲ့ခံခဲ့ရတာ ဘယ္သူက တားျမစ္မွာလည္း၊ ဘယ္သူေတြက႐ွက္ရမွာလည္း၊ ႏုိင္ငံတစ္ကာ လူျမင္ကြင္းေတြရဲ႕ေ႔႐ွမွာ လူႏွစ္ေယာက္အတြက္ လံုးပမ္းၾကိဳးစားေနၾကေပမယ့္ မျမင္ရတဲ့ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ကြယ္မွာ အျပစ္မဲ့ျပည္သူေတြရာနဲ႕ေထာင္နဲ႔ေျမစာပင္ျဖစ္ေနတာ မေတြ႔မျမင္မၾကားဆြံအနဲ႕ မိုက္ဇာတ္ေတြ ခင္းေနၾကတာ အံ့ဖြယ္သုတျဖစ္ရပါတယ္။

ဒီႏုိင္ငံမွာကလြဲလြဲေလးပဲေကာင္းပါတယ္ဆိုတဲ့ စကားနဲ႔ ေနသားက်ေနတာၾကာလွပါျပီ။ ဘယ္ေနရာမွ သာယာေအာင္ မလုပ္ႏုိင္တဲ့ဌာနက စည္ပင္သာယာဆိုတဲ့ ဘြဲ႔နာမည္ကို အလိုလိုရတယ္။ ဘယ္တုန္းကမွ မဝယ္ခဲ့ဘဲနဲ႔ စည္ပင္ပိုင္၊ တပ္ပိုင္ေတြျဖစ္ကုန္တယ္။  တိုးတက္မ်ားျပား လာတဲ့ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ ျပသာနာေတြ၊ ပဋိပကၡေတြကို ေျဖ႐ွင္းရ လြယ္ကူေအာင္ျပည္သူ အမ်ားထဲကမွ သမာဓိ႐ွိတဲ့ လူတစ္စံုကိုေရြးခ်ယ္ ခန္႔အပ္ျပီး အားလံုးရဲ႕ကိုယ္စား တာဝန္ယူရင္ဆိုင္ေျဖ႐ွင္းဖို႔ဆိုတာ အဖြဲ႔အစည္းရဲ႕အဓိကတာဝန္ပါ။ အားလံုးနဲ႔ဆိုင္တဲ့ အဖြဲ႔အစည္းမျဖစ္ရပါဘူး။ အခုေတာ့ အားလံုးရဲ႕ျပသာနာေတြကို ေျဖ႐ွင္းေပးရမည့္အစား ဒီစည္ပင္ေတြစစ္တပ္ေတြနဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ျပသာနာေတြကိုခ်ည္းပဲ ျပည္သူက လိုက္ေျဖ႐ွင္းေပးေနရပါတယ္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရးလည္း ထိုနည္း၎၊ စားပြဲဝိုင္းထိုင္ေျဖ႐ွင္းေနၾက၊ လိုခ်င္ပါတယ္လို႔ သမၼတၾကီးကေျပာ၊ လႊတ္ေတာ္ဥကၠၾကီးကေျပာ၊ ကာခ်ဳပ္ၾကီးကလည္းေျပာ၊ တိုင္းရင္းသားအဖြဲ႕အစည္းေတြကလည္းေျပာနဲ႔ အားလံုး ကေျပာေနၾကပါလွ်က္ ဘာေၾကာင့္သေဘာတူ လက္မွတ္ မေရးထိုးႏုိင္ၾကေသး တာပါပဲ။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရသြားနဲ႔ တစ္ေန႔ တစ္ခ်ိဳ႕ဇာတ္လိုက္ၾကီးေတြက ဇာတ္ရံေတြ၊ ျဖတ္ေလ်ာက္ေတြျဖစ္သြားမယ္။ လက္နက္ကုန္သည္ၾကီးေတြ မ်က္ျဖဴစိုက္ျပီး စီးဆင္းေနတဲ့ေငြမည္းေခ်ာင္းေတြ ရပ္တန္႔သြားမယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ကလည္း စစ္သံဘင္သံၾကားမွ စိတ္ျငိမ္၍ စားဝင္ အိပ္ေပ်ာ္ၾကသည္ မဟုတ္လား။ ျငိမ္းခ်မ္းေရးရသြားတဲ့ တစ္ေန႔ ေ႔႐ွတန္းေရာက္ တပ္မေတာ္သားၾကီးဆိုတဲ့ ဝါက်ဟာ မႈိတက္သြားမယ္။ ကာခ်ဳပ္ၾကီးတို႔ ဘာမွဴးၾကီးတို႔ ညာမွဴးၾကီးတို႔ ဆိုတာျပတိုက္ထဲက စကားလံုးေတြျဖစ္သြားမယ္။ လူတစ္စုအတြက္ကေတာ့ ျငိမ္းခ်မ္းေရး ေဆြးေႏြးပြဲဆိုတာ သူတို႔မ်က္ေစ့ထဲဝင္ေနတဲ့ ခ်ည္မွ်င္စပဲ။ သူတို႔ဇလုပ္ထဲနင္ေနတဲ့ ထမင္းေစ့ပဲ။

အဂၤလိပ္ျဗိတိသွ်က လြတ္လပ္ေရး မရခင္ ေတာင္တန္းနဲ႔ျပည္မဆိုတဲ့ စကားႏွစ္လံုးထဲနဲ႔ ျမန္မာျပည္ၾကီးကို သပ္လွ်ိဳခဲ့လိုက္တာ ႏွစ္ေပါင္း (၆၀) ေက်ာ္ၾကာခဲ့ျပီ။ ခုခ်ိန္ထိ ဒီတုတ္ထိုးမႈကို အဆံုးမသတ္ႏုိင္ေသးဘူး။ ၾကာၾကာ ဝါးမယ့္သြားေတြ အရုိးၾကည့္ေရွာင္ခ့ဲၾကတ့ဲ အႏွစ္ (၆၀)၊ လမ္းျပၾကယ္ၾကီးေတြ အလံျပမွားခဲ့ၾကတာေပါ့။ ျမန္မာ ရာဇဝင္ဆိုတာ ပေဒသရာဇ္ေခတ္ကတည္းက သတ္ပြဲျဖတ္ပြဲေတြနဲ႔ ေထာင္းလေမာင္းေၾကခဲ့ရတာ အခုထိလည္း ေနာက္လာေနာင္သားေတြက ရာဇဝင္ကို တုတ္တစ္ပြဲ ဓါးတစ္ပြဲနဲ႔ စာတင္ေနၾကတုန္းပဲ။ ၾကီးႏုိင္ငယ္ညွင္း ကမာၻဦးဆန္ေနတုန္းပဲ။ ခုခ်ိန္ထိ ကိုယ္စီးေနတဲ့ျမင္းဟာ ထိမည့္ျမင္းလား မမယ့္ျမင္းလားမသိ (ထိမွန္းမသိ၊ မမွန္းမသိ) ျဖစ္ေနတုန္းပဲ။ ေနာင္မွာ ျမန္မာ့သမိုင္းဆိုသည္မွာ စစ္ပြဲမ်ား၊ ပဋိပကၡမ်ား၊ အေရးအခင္းမ်ားကို မွတ္တမ္းတင္ျခင္းျဖစ္ပါသည္လို႔ အနာဂတ္ရဲ႕ကေလးသူငယ္ေတြ အမွတ္မွား႐ွာေပေတာ့မည္။

ျငိမ္းခ်မ္းေရးဆိုတဲ့ ေျမၾသဇာထည့္မွသာ ဒီမုိကေရစီဆိုတဲ့ အသီးအပြင့္ေတြကို ျပည္သူက ခူးဆြတ္ခြင့္ရမွာပါ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘာေၾကာင့္ေတာင္ ဒီျပည္သူေတြက လိုလားေနရတာပါပဲ။ ဒီမိုကေရစီဆိုတာ ဘာေကာင္းလို႔လဲဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြကိုအေျဖေပးတဲ့ သတင္းတစ္ပုဒ္ကိုတင္ျပပါမယ္။ အေမရိကန္ႏုိင္ငံ ဒုသမၼတရဲ႕သားကို သူတို႔အေမရိကန္ေရတပ္ အရန္ တပ္ဖြဲ႕ကေဆးက်၍ အထုတ္ပယ္ခံလိုက္ရသည္ဆိုတဲ့သတင္းပါ။ ဒါဟာ ဒီမိုကေရစီပါ။ ဒီမိုကေရစီ႐ွိျခင္းရဲ႕ရလာဒ္ပါ။ သူ႔ဟာသူ႔ VIP မကလို႔ သမၼတ၏ သားျဖစ္ေနပါေစ။ အရည္အခ်င္း မ႐ွိလွ်င္ ထိုသူ႔အတြက္ သူတို႔ႏုိင္ငံမွာ ေနရာမ႐ွိ။ အခြင့္အထူးခံလုပ္၍မရ။ ေျခမေကာင္းလွ်င္ေျခမ၊ ထိုက္တန္သူသာေနရာရမည္။ ဒီမွာေတာ့ ညႊန္မွဴးတို႔ ညႊန္ခ်ဳပ္သားတို႔ အဆင့္ျဖင့္ပင္ ေမာ္ေတာ္ပီကယ္ မဖမ္းရဲေတာ့၊ မီးနီျဖတ္ေမာင္း အဆင့္တို႔႐ွိေနျပီလို႔ ကိုယ့္ကိုကုိယ္အထင္ေရာက္ေနၾကျပီ။ အလြဲကေလး အလြဲၾကီး အလြဲဧရာမ မ်ားနဲ႔အသင္းေခါင္းေဆာင္ သမၼတၾကီးတို႔အဖြဲ႕တန္းဆင္ရန္မွ မထြက္ႏိုင္ေသး။

ကိုယ္တို႔ သမၼတၾကီးေၾကာက္ပံုမ်ားေျပာပါတယ္။ ကိုယ့္အေျခအေန၊ ကိုယ့္အဆင့္အတန္းကို စာေမးပြဲေၾကး မေပးရဘဲ အကဲျဖတ္ေပးေနသည့္ ကုလသမဂၢ၏ ႏွစ္စဥ္အဆို တင္သြင္းေနမႈကို ရပ္ဆုိင္းေပးပါလို႔ ထုတ္ေဖာ္ေျပာရသည္အထိ။ ကိုယ့္စာေမးပြဲ ေအာင္စာရင္းကိုျပန္ မၾကည့္ရဲသည္ေက်ာင္းသားျဖစ္ေန ပါသည္။ ကိုယ့္ႏုိင္ငံ ထဲျပန္ၾကည့္ေတာ့လည္း လူျမင္ေကာင္းေအာင္ ထံုးျဖဴျဖဴသုတ္သည့္ အဆင့္ကမတတ္ေသး။ တစ္ခါကကိုဌက္ရဲ႕ “ေခါင္းေလာင္ၾကီးလဲအိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ စာသင္မယ့္ဆရာကိုေမွ်ာ္ေနဆဲ၊… စာသင္ခံုေတြလည္း ဖ႐ုိဖရဲပိုစားျခကိုက္နဲ႔” ဆိုတဲ့စာသားေတြဟာ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ၾကာခဲ့သည့္ တိုင္ေခတ္မွီေနဆဲ။ ေက်းလက္ရဲ႕ပညာေရး၊ က်န္းမာေရးနဲ႔ ဖြံ႔ျဖိဳးတိုးတက္မႈေတြက ဂရမ္မ်ဥ္းေတြရဲ႕ ေျမညီထပ္မွာပဲ႐ွိေနေသးရဲ႕။

ဘယ္တုန္းကမွ တာဝန္မခံသည့္ လူေတြက တာဝန္ခံေတြျဖစ္ေနေတာ့လည္း အဓိပၸာယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္ေတြဟာ မ်က္မျမင္ ပုဏၰားမ်ားလို ကိုယ္စမ္းမိတဲ့အရာ ဘာမွန္းမသိရမ္းသမ္း ဖြင့္ဆိုခဲ့ၾကလို႔ အသက္ေတြ မအိုခဲ့ၾကေသးဘူး။ ဘဝေတြ အိုခဲ့ရတဲ့ျပည္သူေတြမ်ားလွပါျပီ။ အထက္လူၾကီးေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာ အျပံဳးပန္းကိုယ္စီ တပ္ဆင္ထားေပမယ့္ ေအာက္ေျခ အဆင့္မွာေတာ့ တိုက္ပြဲေတြ၊ အေသအေပ်ာက္ေတြ၊ မုဆိုးမ လက္သစ္ေတြ မိဘမဲ့သားေရးနည္းငါး လက္သစ္ေတြစာရင္းတိုးေနဆဲပါ။

တစ္ကယ္အပစ္အခတ္ ရပ္ေစလိုလွ်င္ ေနာက္ထပ္ အေသအေပ်ာက္ေတြ ထပ္ မတိုးလိုလွ်င္ ႐ုိး႐ွင္းလြယ္ကူေသာ အခ်က္တစ္ခ်က္မွ စတင္ရပါမည္။ ထိုအခ်က္မွာ တပ္မေတာ္မွ တစ္ဖက္သတ္ အပစ္ရပ္ျပီး တပ္ရင္းေတြေနရပ္ျပန္ပါမည္ဟု ဂုဏ္သိကၡာ႐ွိၾကီးျမတ္သည့္ ေၾကျငာခ်က္ ထုတ္ရန္သာျဖစ္ပါသည္။ သို႔ဆိုလွ်င္ တပ္မေတာ္လည္း အမွတ္တစ္မွတ္ရ၊ ျငိမ္းခ်မ္းေရးေဆြးေႏြးပြဲေတြ လည္း အားေကာင္းေမာင္းသန္ ခရီးလမ္းေခ်ာေမြ႔ႏုိင္စရာ႐ွိပါသည္။ တိုက္စရာလူ မ႐ွိမွေတာ့ ဘယ္သူ႔ကိုသြားတိုက္မွာလည္း။ တိုက္ပြဲေတြရပ္ဖုိ႔ရန္မွာ ဒီတစ္လမ္းသာ႐ွိပါသည္။ ခုလႊတ္ေတာ္အတြင္းက အမတ္ေတြကစု၍ ခိုေတာင္ကၽြန္း လူႏွစ္ဦးအတြက္ ေငြသိန္း ၃၀၀ လွဴဒါန္းပါသည္။ အလြန္ေကာင္းမြန္ပါသည္။ ထိုထက္ပိုေကာင္းမယ့္ လွဴဒါန္းမႈ တစ္ခုထပ္လုပ္ႏုိင္ရန္တင္ျပပါမည္။ ဒါကေတာ့ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားအတြက္ အပစ္အခတ ္ခ်က္ခ်င္းရပ္ဖို႔ လႊတ္ေတာ္အမတ္ေတြ အားလံုးတစ္ညီတစ္ညြတ္တည္း စုေပါင္းေတာင္းဆိုသြားမည္ဆိုလွ်င္ျဖင့္ ဒီလိုေတာင္းဆိုမႈကသာ အေကာင္းဆံုး နတ္လူသာဓုေခၚမည့္ လွဴဒါန္းမႈစစ္စစ္ျဖစ္လာမွာပါ။ ျဖစ္တည္ခြင့္ရေနတဲ့ခဏတာအခ်ိန္ ကာလေလး တစ္ခုအတြင္းမွာ သုဝဏၰသာမ အေလာင္းလ်ာရဲ႕မိဘေတြလို သားေရႊအိုးထမ္းလာတဲ့ ဆုေတာင္းမ်ိဳး ေတာင္းတတ္ဖို႔ လိုပါတယ္။
ညီေသြး