စက္တင္ဘာ၊ ၁၈ ၊ ၂၀၁၂
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ
“နင့္ နာမည္ေလးက အေတာ္လွတာပဲ” ဟုေျပာလိုက္ခ်ိန္တြင္ မစန္းသီမ်က္ႏွာ ဝင္းကနဲျဖစ္သြားသည္ကို သတိထားလိုက္မိသည္။ “လူေကာ..ဦးေလး”တဲ့ “အင္း…လူလား..လူလည္းေခ်ာပါတယ္ဟာ” တကယ္က မစန္းသီသည္ ေခ်ာသည့္လွသည့္မိန္းမမ်ားထဲတြင္ စာရင္းဝင္သည္ဟု မဆိုႏိုင္ေသာ္လည္း ဟိႏၵဴေသြးစစ္စစ္ျဖစ္သည့္ အတိုင္းမ်က္လံုးမ်က္ခံုး ႏွာတံေပၚေပၚႏွင့္ၾကည့္ေကာင္းသည္။ မ်က္ႏွာခ်ိဳ၏။ စိတ္ထားေကာင္း၏။ ဗမာစကားကို အိႏိၵယတိုက္သားအသံထြက္ႏွင့္ တတ္ႏိုင္သေလာက္ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔ႀကိဳး စားေျပာတတ္၏။ အသားမဲသည္ဆိုေသာ္လည္း ေျခာက္ေျခာက္ေသြ႔ေသြ႔ေတာ့ မဟုုတ္။ စိုစိုေျပေျပရွိသည္။ စာမတတ္၊ ေက်ာင္းမေန ဖူးသူ။ လမ္းထိပ္က ထမင္းဆိုင္တြင္ေတာက္တိုမယ္ရ အလုပ္သမား။ ႏိုင္ငံေရးႏွင့္စၾကဝ႒ာတခုစာေလာက္ေဝး၏။
၁၉၈၉ ခုႏွစ္။ အင္းစိန္ေထာင္ တိုက္ဝင္းမ်ားရွိ ၄ တိုုက္ ၃ ခန္း။ ၁၂ ေပ ၈ေပ အခန္းက်ဥ္းေလးတခု။ အတူေနသူမ်ားက ဦးေအာင္ေမသု(မင္းလွ အမ်ိဳးသားဒီမိုကေရစီအဖြဲ႔ခ်ဴပ္)၊ ကိုျမင့္လိႈင္(ေခၚ) ကိုျမင့္ (မဂၤလာဒံုု)၊ ကိုမ်ိဳးၾကည္(ေမွာ္ဘီ)၊ ကိုသိန္းထူး (ေခၚ) ကိုသက္ဇင္(ပုသိမ္)ႏွင့္က်ေနာ္။ အားလံုးတြင္ ဦးေအာင္ေမသုက အသက္အႀကီးဆံုး။ က်ေနာ္တို႔က သူ႔ကို ဦးသု..ဟုေခၚသည္။ အစၥလာမ္ဘာသာဝင္။ လူမ်ိဳးကေတာ့ ဘာလူမ်ိဳးလည္းက်ေနာ္မေမးမိခဲ့။ ၅ ေယာက္ထဲတြင္ ႏိုင္ငံေရးဘဝ အေတြ႔အႀကံဳအစံုလင္ ဆံုး။ ကၽြန္းျပန္။ ၉ တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွ စတင္ခဲ့သည့္ သူ႔ႏိုင္ငံေရးလမ္းတေလ်ွာက္လံုး ဆူးေညွာင့္ခလုပ္ကန္သင္းမ်ားႏွင့္ တင္းၾကမ္း။ မဆလ တေခတ္လံုုး လႈပ္မရလြန္႔မရေအာင္ ႏိွပ္ကြပ္ခံရသည့္ၾကားမွ ဘဝကိုတပင္တပမ္းထူေထာင္ခဲ့ရသူ။ အသားညိဳညိဳ၊ လူေကာင္ ေသးေသး၊ ခါးကလည္း မဆိုစေလာက္ေလးခပ္ယိုင္ယိုင္၊ အူက်ေရာဂါဆိုးဆိုးရြားရြား၊ မိသားစုေထာင္ ဝင္စာဆိုသည္ကလည္း လာတခ်က္မလာတခ်က္။ သို႔ႏွင့္တိုင္ ဘယ္ေတာ့မွ ဘဝကိုစိတ္မပ်က္။ မၿငီးညဴတတ္။ ရယ္ရယ္ေမာေမာေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ႏွင့္ ႀကိတ္မွိတ္ေပေတၿပီးခံ၏။
တေယာက္ကိုတေယာက္ တေန႔လ်ွင္ ၂၃ နာရီခန္႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ခ်င္ခ်င္၊ မဆိုင္ခ်င္ခ်င္ ဆိုင္ေနရသည့္အေနအထား။ အိပ္ခ်ိန္မွတပါး စကားေတြေျပာၾကသည္။ ႏိုင္ငံေရး၊ စာေပအႏုပညာ၊ ေလာကအေၾကာင္း၊ သူ႔အေၾကာင္းကိုယ့္အေၾကာင္း အေၾကာင္းေပါင္းလည္းစံုုသလိုု၊ တခါတရံမွာလည္း မတူသည့္အျမင္မ်ားက ေလးေလးနက္နက္ျပင္းျပင္း ထန္ထန္ ျငင္းၾကခံုၾက ဆီသို႔ဆိုက္သြားသည္လည္းရွိ၏။ ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ သူကဘယ္ေတာ့မွ ခံုသမာဓိမလုပ္သလို သူ႔တရားကိုလည္း ဇြတ္ထူေထာင္ေလ့ မရွိ။ သူ႔အျမင္သူေျပာၿပီး သူ႔ရပ္ခံခ်က္အတိုင္းသရပ္သည္။
“မဟာေအာက္တိုဘာေတာ္လွန္ေရးႀကီးအၿပီးနဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္အၿပီးေႏွာင္းပိုုင္းကာလေတြမွာ ကမၻာ့ျပည္သူေတြရဲ႔ တိမ္းညႊတ္မႈက လက္ဝဲတိမ္းညႊတ္မႈနဲ႔ဆိုရွယ္လစ္ေရး၊ ျပည္သူ႔ဒီမိုကေရစီထူေထာင္ေရးဗ်.. အခုဟာက လက္ယာတိမ္းညႊတ္မႈနဲ႔ေစ်းကြက္စီးပြားေရး၊ ပါတီစံုဒီမိုကေရစီ ထူေထာင္ေရးဗ်… ဆိုေတာ့ က်ေနာ္တို႔အျမင္ေတြတင္မကဘူး လုပ္ဟန္နည္းနာေတြပါ ေျပာင္းကိုေျပာင္းရမယ္။ မေျပာင္းရင္ ျပတ္က်န္ခဲ့လိမ့္မယ္ဗ်…”
“ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးလုုပ္တာဟာ..ဒီမိုကေရစီေရးတိုက္ပြဲဝင္တာျဖစ္တယ္… ကြန္ျမဴနစ္ကိုတိုက္ဖို႔ဆို စစ္အာဏာရွင္ နဲ႔ေတာင္ေပါင္းမယ္… ဆိုတဲ့ အေတြးအေခၚရွိသူေတြရဲ႔ ႏိုင္ငံေရးလားရာကို ဘာမွေျပာစရာမရွိပါဘူး.. သူတို႔ေရြးခ်ယ္တဲ့လမ္းက သူတို႔ကုိ ေခၚေဆာင္ သြားမွပါဗ်ာ”
“ဒီမွာ..က်ေနာ္ေျပာမယ္..ႏိုင္ငံေရးလုပ္တယ္ဆိုတာ အာဏာလိုအပ္လို႔လုပ္ရတာပဲ.. တနည္းေျပာရရင္ အာဏာလိုခ်င္လိုု႔ဗ်ာ.. အာဏာလိုခ်င္တယ္ဆိုုတာကလည္း ပေဒသရာဇ္ေတြစကားနဲ႔ေျပာရရင္ ရွင္ဘုရင္လုုပ္ခ်င္တာပဲ…တခုပဲရွိတယ္… ရွင္ဘုရင္ လုပ္ခ်င္တဲ့ေကာင္ဆိုုတာ ညံ့လို႔မရဘူးဗ်… ညံတဲ့ေကာင္လည္းဘယ္ေတာ့မွရွင္ဘုရင္မျဖစ္ဘူး..”
သူေျပာခဲ့ဖူးသည့္စကားမ်ားစြာအနက္မွ တခ်ိဳ႔ကို ယခုတိုုင္ပင္မွတ္မွတ္ရရရွိေနေသး၏။
တေန႔က်ေနာ္က သူ႔ကို “ဦးသုရဲ႔နာမည္က ေတာ္ေတာ္ထူးျခားတယ္ေနာ္.. ေအာင္ေမသုဆိုတဲ့ ဒီလိုနာမည္မ်ိဳးက အမွည့္နည္းတယ္ လို႔ က်ေနာ္ထင္တာပဲ…ဟုဆိုကာ သူ႔အမည္ကိုစပ္စုမိ၏။ သူက ထံုးစံအတိုုင္း တခ်က္ၿပံဳးလိုက္ၿပီး .. “က်ေနာ္က အရင္တုန္းက နီေအာင္ေမသု ဗ်… ဗိုလ္စက္ေရာင္ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ၾကားတဲ့အတိုင္းပဲ..ဧဝံေမသုတံ..တဲ့..က်ေနာ္တို႔ေခတ္က နီ ဆိုတာကို လက္ဝဲအေတြးအေခၚရွိတဲ့ လူငယ္ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားက နာမည္ေရွ႔မွာ ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုးတပ္ၾကတာဆိုေတာ့ က်ေနာ္လည္း တပ္တာေပါ့ဗ်ာ..” တဲ့။ “က်ေနာ္ဆိုလိုတာက ေအာင္ေမသုဆိုတာကိုုပါ..ရုတ္တရက္ဆို ပါ႒ိလိုလိုဘာလိုလိုနဲ႔..ဥပမာဗ်ာ သုေမာင္ ဆိုပါေတာ့ ေကာင္းေသာလူကေလး.. ဆိုတာမ်ိဳး..” ဆိုေတာ့ သူၿပံဳးသာေနသည္။ ဘာမွမေျပာ။ သည္ေတာ့မွ က်ေနာ္က မစန္းသီ အေၾကာင္းသူ႔ကိုေျပာျပသည္။
“ဒါနဲ႔..မစန္းသီ..နင့္ ဒီနာမည္ကိုု ဘယ္သူေပးတာလဲဟ..ေျပာျပပါဦး..နင့္မိဘေပးတာလား” ဗမာစကားပင္အႏိုင္ႏိုင္ေျပာေနၾကရသည့္ မစန္းသီ၏မိဘမ်ားက မစန္းသီဆိုသည့္ နာမည္လွလွေလးကို ေရြးေပးႏိုင္ေလာက္မည္ မထင္သျဖင့္ ေမးမိလိုက္၏။ “မဟုတ္ဘူး ဦးေလး.. က်မ ၁၃ ႏွစ္ေလာက္က ရပ္ကြက္ထဲကို မွတ္ပံုတင္ရံုးကလူႀကီးေတြလာတယ္။ မွတ္ပံုတင္မရွိေသးသူေတြကို မွတ္ပံုတင္လုပ္ေပးေတာ့ အေမနဲ႔က်မသြားတယ္… အဲဒီ စာေရးတဲ့လူႀကီးက က်မနာမည္ေမးေတာ့ က်မကနာမည္ ေျပာျပတယ္… က်မမွာဗမာနာမည္ မရွိဘူး… ကုလားနာမည္ပဲရွိတယ္…ဟိႏၵဴလို ဘာစန္းသီး လို႔ ေခၚတယ္… ဘာစန္းသီးလို႔ေျပာေတာ့… သူက ၂ ခါ ၃ ခါျပန္ေမးတယ္….. က်မကလည္း ဘာစန္းသီး..ဘာစန္းသီး လို႔ပဲျပန္ျပန္ေျဖတယ္… သူက ဘယ္လိုၾကားသလဲေတာ့မသိပါဘူး ဦးေလးရာ… ေနာက္ေတာ့ မွတ္ပံုတင္ရေရာ… ရေတာ့မွ ေဘးအိမ္ကလူကိုျပေတာ့ သူက “ဟဲ့..နင္က ဗမာနာမည္ေတြ ဘာေတြနဲ႔ပါလား” လို႔ ေျပာၿပီး “ဒီမွာေလ နင့္နာမည္က ဘာစန္းသီးကေန မစန္းသီျဖစ္သြားၿပီ…” တဲ့ “အဲဒီလိုနဲ႔ မစန္းသီျဖစ္လာတာပါဦးေလးရာ..”တဲ့။
က်ေနာ့စကားဆံုးေတာ့ ဦးသုက “ခင္ဗ်ားက က်ေနာ့နာမည္ကိုေရာ ဘယ္ကေနဘယ္လို ျဖစ္လာတယ္ထင္လို႔လဲ..” တဲ့။ “က်ေနာ့္ အသိထဲမွာ ရမ္းမသူးတို႔ အူမူရ္သူးတို႔ ဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔ မြတ္စလင္မ္ေတြရွိတယ္…ဘာလူမ်ိဳးေတြလည္းေတာ့ က်ေနာ္လည္း မသိပါဘူး… ဗမာစကား ေျပာရင္ေတာ့ မစန္းသီလိုပဲ ခပ္ယိုင္ယိုင္ရယ္…တခါ ဦးသုကလည္း အစၥလာမ္ဘာသာဝင္၊ အစၥလာမ္ နာမည္လည္းရွိမွာေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး.. ဦးသုေျပာသေလာက္ကလည္း ဦးသုအေဖက ဗမာလိုသိပ္မၿပီဘူးဆိုေတာ့… က်ေနာ္ေတြး မိတာက.. ဘာစန္းသီးကေန မစန္းသီျဖစ္သလိုမ်ိဳး… မွတ္ပံုတင္အရာရွိ၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း ေက်ာင္းစအပ္တုန္းက ေက်ာင္းစာေရးက အၾကားလြဲၿပီး ရမ္းမသူးတို႔ အူမူရ္သူးတို႔ကေနမ်ား ေအာင္ေမသု ျဖစ္လာသလားလို႔ပါ..”
သူ၏ ထူထဲရွည္လ်ားလွသည့္ မ်က္ခံုးေမႊးႀကီးမ်ားကို အသာအယာဆြဲယူပြတ္သတ္ေနရင္းက “ခင္ဗ်ားဗ်ာ.. ေတာ္ေတာ္ႀကံႀကံဖန္ဖန္ ဆက္စပ္ ေတြးတဲ့သူပါလား… အက်ိဳးအေၾကာင္းလည္းဆီေလ်ာ္ ယုတိၱယုတၱာလည္းက်၊ ဟုတ္လည္းအဟုတ္ပဲ… ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ေတြးမိသလို ဟုတ္တယ္ မဟုတ္ဘူးဆိုတာထက္ ဒီ..ေအာင္ေမသုဆိုတဲ့နာမည္က က်ေနာ့္အေဖကိုယ္တိုင္ေရြးၿပီးေပးခဲ့ တာဗ်- ဘာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ေလ… ရမ္းမသူးကေန ဒါမွမဟုတ္ အူရ္မူသူးကေန ေအာင္ေမသုျဖစ္တာျဖစ္ျဖစ္… ေအာင္ေမသု ကေန ပဲ ေအာင္ေမသု ျဖစ္တာျဖစ္ျဖစ္ ပါ.. အေရးမႀကီးပါဘူး… က်ေနာ္ ေအာင္ေမသုအျဖစ္နဲ႔ ေအာင္ေမသုျဖစ္ေနရတာ ကိုပဲ ႀကိဳက္ပါတယ္…ေနာက္လည္း ေအာင္ေမသုပဲျဖစ္ေနဦး မွာပါ” ဟု ဆိုကာ ထံုးစံအတိုင္း ခပ္ၿပံဳးၿပံဳး…သည္လိုႏွင့္ သည္ညေနခင္းကား ကုန္ဆံုးသြားရျပန္သည္။
က်ေနာ္ျမင္ခဲ့ဖူးသည့္ေအာင္ေမသုကား ေအာင္ေမသုအျဖစ္ႏွင့္သာ ေနသြား ေသသြားခဲ့ပါသည္။
မ်ိဳးျမင့္ခ်ိဳ FB စာမ်က္ႏွာမွ ကူးယူေဖာ္ျပပါသည္။
