ေမာင္လူငယ္
ျမန္မာႏိုင္ငံ လူဦးေရ၏ ၅% မွာ မသန္စြမ္းသူမ်ားျဖစ္ၾကပါသည္။ မသန္စြမ္းသူမ်ားဟု ဆိုရာတြင္ မည္သို႔ေသာ အမ်ိဳးအစားသည္ မသန္စြမ္းျဖစ္ေၾကာင္းကို သိရွိသူနည္းပါးလွသည္။ မသန္စြမ္းအမ်ိဳးအစား ၄ မ်ိဳးရွိပါသည္။
၁) ကိုယ္အဂါၤမသန္စြမ္းသူ
၂) အျမင္အာရံု မသန္စြမ္းသူ
၃) အၾကားအာရံုမသန္စြမ္းသူ
၄) ညဏ္ရည္ မသန္စြမ္းသူ တို႔ ျဖစ္ၾကပါသည္။
အၾကားအာရံုမသန္စြမ္းသူမ်ားဆိုသည္မွာ နားမၾကားသူမ်ား၊ စကားမေျပာတတ္ နားလံု၀မၾကားသူမ်ားကို ဆိုလိုသည္။ တခ်ိဳ႕ေသာ သူမ်ားသည္ အျမင္ေဟာင္းမ်ားျဖင့္ ဆြံ႔အ နားမၾကားသူမ်ား၊ အေနသူမ်ား၊ နားပင္းေနသူမ်ားဟု ေခၚေ၀ၚသံုးစြဲၾကသည္မွာ အလြန္မွားေသာ အေခၚအေ၀ၚမ်ားပင္ျဖစ္ၾကသည္။ ရိုင္းစိုင္းေသာ ေလးစားမႈမရွိေသာသူမ်ားက က်ီးကန္ေတြ ဟု ေလွာင္ေျပာင္ ေခၚေ၀ၚၾကေလသည္။ လူလူခ်င္း ေလးစားတန္ဖိုးထားမႈအရ နားမၾကားသူမ်ားသည္လည္း လူသားမ်ားပင္ျဖစ္သည္။ ႏွိမ့္ခ်ေခၚေ၀ၚျခင္းသည္ မရွိသင့္ေတာ့ပါ။ နားမၾကားသူမ်ားသံုးစြဲေျပာဆိုေနေသာ ဘာသာစကားကိုလည္း အရူးစကား သို႔မဟုတ္ ကိုယ္အမူအရာစကား (Body Language) ဟု လြဲမွားစြာ ထင္ျမင္ေနၾကသည္မွာ က်ေနာ္တို႔ ေနထိုင္ေသာ ျမန္မာလူအဖြဲ႔အစည္းတြင္ ေန႔စဥ္ေတြ႔ျမင္ေနရပါသည္။ သည္အခ်က္ကို ရွင္းလင္းတင္ျပလိုပါသည္။
ကမၻာ့တြင္ လူအဖြဲ႔အစည္းဆိုလွ်င္ ၂ မ်ိဳးသား ေတြ႔ျမင္ရေလသည္။ အၾကားအာရံုသန္စြမ္းေသာ လူအဖြဲ႔အစည္းႏွင့္ အၾကားအာရံုမသန္စြမ္းေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းပင္ ျဖစ္သည္။ နားၾကားသူမ်ား၏ အဓိကေျပာဆိုသံုးစြဲေနေသာဘာသာစကားမွာ အသံထြက္ဘာသာစကား (Spoken Language) ပင္ျဖစ္သည္။ နားမၾကားသူမ်ား၏ ေန႔စဥ္သံုးစြဲေနေသာ ဘာသာစကားမွာ လက္ဟန္ သေကၤတျပ ဘာသာစကား (Sign Language) ပင္ျဖစ္သည္။နားၾကားေသာ လူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လူမ်ားစု ျဖစ္ကာ နားမၾကားလူ႔အဖြဲ႔အစည္းမွာ လူနည္းစုျဖစ္ေလသည္။ ထို႔တို႔ေသာ လူ ၂ဦးေတြ႔ဆံုရာတြင္ ၾကီးမားေသာအတားအဆီးမွာ ဘာသာစကား ဆက္သြယ္မႈ ( Barrier Communicate) ပင္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ေသာအတားအဆီးမ်ားေၾကာင့္ လူနည္းစုျဖစ္ေသာ နားမၾကားမ်ားမွာ အစစအရာရာ က႑အသီးသီးတြင္ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္မွာ အေၾကာင္းရင္းပင္ျဖစ္သည္။
နားမၾကားသူမ်ား သံုးစြဲေနေသာ လက္ဟန္သေကၤတျပဘာသာစကားသည္။ အသံထြက္ ဘာသာစကားမဟုတ္၊ အသံမဲ့ဘာသာစကားႏွင့္ အျမင္ဆိုင္ရာ (Visual Language) ဘာသာစကားျဖစ္ပါသည္။ အသံထြက္ဘာသာစကား၏ သဒၵါ၊ ၀ါက်ႏွင့္ ဖြဲ႔စည္းတည္ေဆာက္ပံု မ်ားစြာ ကြဲျပားေလသည္။ ျမန္မာ Sign Language ဘာသာစကားသည္ ျမန္မာ အသံထြက္ဘာသာစကားႏွင့္ လံုး၀ကြဲျပားျခားနားေလသည္။ ဥပမာဆိုရေသာ – အသံထြက္ဘာသာစကားတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာစကားတြင္ နာမ္စား အသံုးမ်ားသေလာက္ ျမန္မာစာတြင္ အသံုးနည္းသည္ႏွင့္ အတူတူပင္ျဖစ္သည္။ ျမန္မာအသံထြက္ဘာသာစကားတြင္ နာမ္စား အသံုးနည္းသေလာက္ ျမန္မာ လက္ဟန္သေကၤတျပဘာသာစကားတြင္ နာမ္စားအသံုးမ်ားေလသည္။ ျမန္မာလက္ဟန္သေကၤတျပဘာသာစကားသည္ စကားလံုးၾကြယ္၀သလို၊ ဗန္းစကားႏွင့္ ေခတ္အလိုက္ေျပာင္းလဲလာေသာ စကားလံုးေပါင္း ေျမာက္မ်ားစြာ ရွိၾကသည္ကို သိရွိသူ နည္းပါးလွသည္။ ေဒသႏၵာရလက္ဟန္သေကၤတျပဘာသာစကားလံုးမ်ားလည္ရွိေလသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ျမန္မာ့လူအဖြဲ႔အစည္းတြင္ မသန္စြမ္းသူကို ေနရာေပး အသိအမွတ္ျပဳမႈမရွိေသာ္ေၾကာင့္ျဖစ္ေလသည္။
ကမၻာေပၚတြင္ Sign Language ဘာသာစကား ၁၂၀ ေက်ာ္ရွိေလသည္။ အသံုးအမ်ားဆံုး Sign Language ဘာသာစကားမွာ အေမရိကန္ Sign Language ႏွင့္ ျဗိတိသွ် Sign Language ဘာသာစကားပင္ ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ ကြဲျပားမႈရွိသည္။ အသံထြက္ဘာသာစကားခ်င္း တူသေလာက္ Sign Language ဘာသာစကားတြင္ လံုး၀မတူျခင္းကို အံ့ၾသစြာ ေတြ႔ျမင္ရေလသည္။ အေမရိကန္ Sign Language တြင္ အဂၤလိပ္ အကၡရာ (၂၆) လံုးကို လက္ တဖက္ျဖင့္သာအသံုးျပဳျပီး ျဗိတိသွ် Sign Language တြင္ အဂၤလိပ္ အကၡရာ (၂၆) လံုးကိ လက္ ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ ု အသံုးျပဳေသာေၾကာင့္ ကြဲျပားျခားနားေလသည္။ အေမရိကန္ Sign Language ကို ကိုယ္ပိုင္ Sign Language ဘာသာစကားမရွိေသာ တိုင္းျပည္မ်ားတြင္ သင္ရိုးညြန္တမ္းဆြဲကာ စာအုပ္ျပဳစုျပီး သံုးစြဲၾကျပီး ျဗိတိသွ် Sign Language ကို ျဗိတိသွ် ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရ ဓနသဟာယႏိုင္ငံမ်ားတြင္ အထူးအသံုးျပဳ သံုးစြဲၾကသည္။ နားမၾကားအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၏ ႏိုင္ငံတကာ အစည္းအေ၀း၊ အလုပ္ရံုေဆြးေႏြးပြဲႏွင့္ United Nations ကြန္႔ဖရင့္ မ်ားတြင္ အေမရိကန္ႏွင့္ ျဗိတိသွ် Sign Language ဘာသာစကား မသံုးစြဲပါ။ အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ လက္ဟန္သေကၤတျပဘာသာစကား (International Sign Language) ကို အဓိက သံုးစြဲၾကသည္။
အာဆီယံႏို္င္ငံျဖစ္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ ကိုယ္ပိုင္ လက္ဟန္သေကၤတျပဘာသာစကားကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာႏို္င္ငံျဖစ္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေက်ာ္ ေခတ္ေနာက္က်ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ျမန္မာလက္ဟန္သေကၤတျပဘာသာစကား ကို အသိအမွတ္မျပဳေသာေၾကာင့္ တိမ္ျမွဳပ္ေနခဲ့ရသလို မ်က္ႏွာငယ္ခဲ့ရသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ မသန္စြမ္းသူဦးေရမွာ ၃ သန္းခန္႔ရွိကာ မသန္စြမ္းေက်ာင္းမ်ားမွာ အလြန္နည္းပါးလွသည္ကို ၀မ္းနည္းဖြယ္ရာ ေတြ႔ျမင္ရေလသည္။ နားမၾကားသူ ဦးေရ သိန္းဂဏန္းရွိေသာ္လည္း အၾကားအာရံု မသန္စြမ္းသူမ်ား၏ ေက်ာင္း ၂ ေက်ာင္းသာ ရွိေလသည္။ ရန္ကုန္ႏွင့္ မႏၱေလးတြင္သာ ရွိေလသည္။ ေက်ာင္းသားလက္ခံႏိုင္မႈမွာ ၃၀၀ ခန္႔သာရွိေလသည္။ က်န္သူမ်ားမွာ မည္ကဲ့သို႔ ျဖစ္ေနၾကသည္ကို ေတြးၾကည့္လ်င္ အလြန္မွပင္ ရင္ေလးမိပါသည္။ ေဒသတြင္းႏိုင္ငံမ်ားႏွင့္ ယွဥ္ၾကည္လွ်င္ အဘက္ဘက္မွာ ေခတ္ေနာက္က် က်န္ရစ္ခဲ့ရသည္။ က်ေနာ္သည္ ေမြးစဥ္က အၾကားအာရံုသန္စြမ္းေသာ္လည္း ၁၅ ႏွစ္သား အရြယ္တြင္ ထိခိုက္မႈျဖစ္ကာ အၾကားအာရံုမသန္စြမ္းသူတေယာက္ျဖစ္ခဲ့ရသလို မိဘမ်ားမွာစကားမေျပာတတ္နားမၾကားသူမ်ား ပင္ျဖစ္ပါသည္။ ႏွစ္ေပါင္း ၂၀ ေက်ာ္ နားမၾကားအသိုင္းအ၀ိုင္းတြင္ ေနလာခဲ့သျဖင့္ သူတို႔၏ အခက္အခဲႏွင့္ ဘာသာစကားကို နားလည္သေဘာေပါက္လာခဲ့သည္။ ထို႔အတူ ျမန္မာႏိုင္ငံတြင္လည္း အၾကားအာရံုမသန္စြမ္းသူမ်ားအတြက္ လက္ဟန္သေကၤတသတင္းအစီအစဥ္ျပသမႈလည္းမရွိေခ်။ က်ေနာ္သည္ ရန္ကုန္ အေရွ႕ပိုင္းတကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာစာအထူးျပဳ (အေ၀းသင္) ျဖင့္ ဘြဲ႔ရရွိခဲ့ေသာ္လည္း အၾကားအာရံုမသန္စြမ္းသူမ်ာကိုလည္းျမန္မာႏိုင္ငံတြင္ ေနရာေပး အလုပ္ေပးႏိုင္ျခင္းမရွိခဲ့ပါ။ က်ေနာ္သည္ နားမၾကားသူမ်ား၏ သတင္းငတ္ေနေသာ ဆႏၵႏွင့္ ျမန္မာလက္ဟန္သေကၤတျပဘာသာစကားကို ျမန္မာလူအဖြဲ႔အစည္းက သိေစခ်င္လိုေသာေၾကာင့္ ဒီမိုကရက္တစ္ ျမန္မာ့အသံတြင္ လုပ္ကိုင္ကာ လက္သေကၤတသတင္းမ်ားကို ေၾကျငာလွ်က္ရွိပါသည္။
ကိုလူငယ္ ေရးသည့္ ပိုစ္ကို ခြင္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံျပီး ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
