ကၽြန္ေတာ့္ အာဇာနည္

ဇူလိုင္-၁၆၊ ၂၀၁၁

၁၉၄၇ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ဟာ ျမန္မာတစ္မ်ိဳးသားလံုး ယူႀကံဳးမရ အပူလံုးၾကြၾကရတဲ့ ေန႔ပါ။ အစားထိုးမရႏိုင္တဲ့ ႏိုင္ငံေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားကို မသမာသူ လူတစ္ခုက ရက္ရက္စက္စက္ လုပ္ႀကံ သတ္ျဖတ္လိုက္ၾကလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔မွာေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္က အသက္ ၇ ႏွစ္သာသာေလာက္ရွိေနေသးတဲ့အရြယ္ျဖစ္တာမို႔ ဒီအာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားအတြက္ ယူႀကံဳးမရျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ခံစားနာက်င္ရမွန္း သိနားလည္ျခင္း မရွိခဲ့ေသးပါဘူး။

ဒါေပမယ့္ ယေန႔ထက္ထိ ဘယ္သူ႔ကိုမွ (ယုတ္စြအဆံုး ကၽြန္ေတာ့္မိခင္ႀကီးကိုေသာ္မွ) ဖြင့္ဟေျပာျပျခင္း မျပဳခဲ့တဲ့ အာဇာနည္တစ္ေယာက္အတြက္ကိုေတာ့ အဲဒီအသက္အရြယ္ကတည္းက စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရမွန္း ဝမ္းနည္းရမွန္း သိေနခဲ့တယ္လို႔ ဆိုရပါမယ္။

ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တိုင္း ဇူလိုင္လ ၁၉ ရက္ေန႔ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ ႏိုင္ငံေတာ္ အႀကီးအကဲမ်ား၊ သံတမန္ အရာရွိမ်ား၊ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးညာတိမ်ား စသည္စသည္တို႔ဟာ အာဇာနည္ဗိမာန္ကို စု႐ံုးသြားေရာက္ၿပီး လြမ္းသူ႔ပန္းေခြမ်ားနဲ႔အတူ ဂါရဝျပဳေလ့ရွိၾကသလို ႏိုင္ငံေတာ္အႀကီးအကဲမ်ားက ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမမွာ၊ သက္ဆိုင္ရာ ေဆြမ်ိဳးညာတိမ်ားက မိမိတို႔ အိမ္မွာ သံဃာေတာ္မ်ားကို ပင့္ဖိတ္ၿပီး လွဴဖြယ္ဝတၳဳ အစုစုနဲ႔ ဆြမ္းေကၽြးတရားနာ၊ ေရစက္ခ် အမွ်ေဝခဲ့ၾကတာ ခုဆုိရင္ ဘာလိုလိုနဲ႔ အႏွစ္ငါးဆယ္ တိုင္ပါေတာ့မယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အာဇာနည္တစ္ဦးအတြက္ ေငြငါးက်ပ္နဲ႔ ညီမွ်တဲ့ အေၾကြတစ္ထုပ္ နဲ႔အတူ အာဇာနည္ကုန္းနဲ႔ အနီးဆံုး ေရႊတိဂံုကုန္းေတာ္က ေသြးေဆးကန္ေစာင္းတန္းကိုသြားၿပီး ေစာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလွဴခံေနၾကတဲ့ ရဟန္းအို၊ သီလရွင္အိုမ်ားနဲ႔ တကြ အဖိုးအို၊ အဖြားအိုမ်ားရဲ႕ အလွဴခံခြက္ထဲကို အေၾကြေစ့ေလးေတြ ခၽြင္ကနဲ၊ ေဒါက္ကနဲ ျမည္ေအာင္ ေလာင္းထည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ အာဇာနည္ရဲ႕ အမည္ကို တမ္းတၿပီး အမွ်ေဝခဲ့ရတဲ့ အႀကိမ္ေပါင္း မနည္းေတာ့ပါဘူး။

ဘာျဖစ္လို႔ အလွဴခံခြက္ထဲကို ႐ိုး႐ိုးတန္းတန္း မေလာင္းလွဴဘဲ ခၽြင္ကနဲ႔ ေဒါင္ကနဲျမည္ေအာင္ ထည့္ရတာလဲလို႔ ေမးလာရင္ေတာ့ အစြဲအလန္းေၾကာင့္လို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။

ငယ္စဥ္က မိခင္ႀကီးနဲ႔အတူ တရားပြဲတစ္ခုကို လိုက္ပါသြားရင္း ဘုန္းႀကီးေဟာတဲ့ တရားထဲမွာ ၾကားညႇပ္ေဟာသြားတာေလးကို မွတ္မွတ္ရရျဖစ္ေနခဲ့လို႔ပါ။ လံုးေစ့ပတ္ေစ့ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ အတိုခ်ဳပ္ကေတာ့ “အလွဴခံခြက္ထဲကို အေၾကြေစ့ေလးေလာင္းထည့္လုိက္လို႔ “ခၽြင္” ကနဲ ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံဟာ အလွဴရွင္ရဲ႕ ေစတနာအတိုင္းအတာအေလ်ာက္ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ရဲ႕ အဖို႔ဘာဂကို ရည္စူးခံရသူနဲ႔တကြ ေသာင္းတိုက္က ၾကားရတယ္” လို႔ မွတ္သားထားမိဖူးတာေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မွာပါ။

ဒါေၾကာင့္ တမလြန္မွာ ရွိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့ အာဇာနည္ဟာ ဗုဒၶဘာသာဝင္တစ္ေယာက္ မဟုတ္သည့္တိုင္ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ရည္စူးၿပီး ျမတ္ျမတ္ႏိုးႏိုး သဒၶါထက္ထက္နဲ႔ ျပဳလုိက္တဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ အဖို႔ဘာဂကို သူရလိမ့္မယ္လို႔ ဟိုငယ္စဥ္ကေလးဘဝက စၿပီး ယခုထက္တိုင္ ႐ိုးစင္းစြာ ယံုၾကည္ေနခဲ့ မိပါတယ္။

x x x x x x x x x x x x x x

ကၽြန္ေတာ့္အာဇာနည္ ဘယ္သူဘယ္ဝါျဖစ္တယ္ဆိုတာ ဖြင့္ဟမေျပာျပမီ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ဘာေၾကာင့္ အာဇာနည္၊ ဒါမွမဟုတ္ လူစြမ္းေကာင္းရယ္လို႔ စြဲၿမဲမွတ္ယူခဲ့မိတယ္ဆိုတာကို အစကေန ျပန္ေျပာမွ ဇာတ္ရည္လည္ပါလိမ့္မယ္။

အခုခ်ိန္မွာ သူနဲ႔ ပတ္သတ္တဲ့ မိဘေဆြမ်ိဳး ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမေတြ ရွိခ်င္မွလည္း ရွိၾကပါေတာ့မယ္။ ရွိခဲ့လွ်င္ေသာ္မွ ေခါင္းျဖဴစြယ္က်ိဳး အဖိုးအို အဖြားအိုေတြ ျဖစ္ေနၾကေလာက္ပါၿပီ။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကသာ ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ရင္ထဲ အသည္းထဲမွာ သံမိႈႏွက္ထားသလို ျဖစ္ခဲ့ရေပမယ့္ သူတို႔ အဖို႔ကေတာ့ မႏၲေလးရဲ႕ ညဥ့္ဦးယံမွာ သဲသဲလႈပ္ေနလို႔ သားၿမီးယပ္နဲ႔ တျဖတ္ျဖတ္ခါခ်ေနရတဲ့ ျခင္ေတြထဲက တစ္ေကာင္တစ္ေလမွ်သာ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနခဲ့မွာပါ။

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္စဥ္ ကေလးဘဝက ေမၿမိဳ႕ (ယခု ျပင္ဦးလြင္) မွာ ေက်ာင္းစေနရပါတယ္။ ၁၉၄၆ ခုႏွစ္ေပါ့။ မမႀကီး (ကၽြန္ေတာ့္အစ္မ အႀကီးဆံုး) တို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံမွာ သားသမီး မထြန္းကားေလေတာ့ အငယ္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့ကို တာဝန္ယူေပးၾကပါတယ္။ ေယာက္ဖႀကီးက စစ္ဗိုလ္ပါ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနရတဲ့ တပ္မေတာ္အရာရွိရိပ္သာက ဘီတီဘရားသား ေရကူးကန္နဲ႔ ေနာင္ခမ္းႀကီးကို သြားတဲ့လမ္း (စိန္႔ဂ်ိဳးဇက္ ကြန္ဗင့္ အလြန္) မွာ ရွိပါတယ္။ လံုးခ်င္းတစ္ထပ္တိုက္ နီနီေလးေတြပါ။

အရာရွိရိပ္သာနဲ႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ (လွ်ိဳႀကီးရဲ႕ တစ္ဖက္) မွာက တပ္အေခၚ ဖင္မလီလိုင္း (ရဲေဘာ္ အိမ္ေထာင္သည္လိုင္း) ရွိၿပီး အဲဒီမွာ ဆာဂ်င္ သာခ်ိဳနဲ႔ သူ႔ဇနီး မျမဝင္းတို႔ ေနၾကပါတယ္။ သူတို႔ ဇနီးေမာင္ႏွံက တရင္းတႏွီးရွိၾကသလို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေျခာက္လ ခုနစ္လအ႐ြယ္ သားကေလး ဝဝကစ္ကစ္ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ တာတူးတူး၊ တာတူးတူးနဲ႔ ေခၚၿပီး ညေနၿပီး ခ်ီပိုးထိန္းေက်ာင္းေပးေနခဲ့တာေပါ့။

ဒီဇင္ဘာလ ေက်ာင္းေတြပိတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကို လြမ္းလို႔ ရန္ကုန္ကို ျပန္ခ်င္တယ္ဆုိၿပီး မမႀကီးကို ပူဆာမိတယ္။ အေၾကာင္းက တိုက္ဆိုင္ခ်င္ေတာ့ ဆာဂ်င္သာခ်ိဳကလည္း တပ္က ခြင့္ရလို႔ မျမဝင္းမိဘမ်ားရွိရာ ရန္ကုန္ကို အရင္ဆင္းၿပီးမွ မႏၲေလးကို ျပန္တက္မယ္ဆိုတာ သိရတယ္။ ဒီအခါမွာ မမႀကီးက လူႀကံဳေကာင္းတယ္ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို သူတို႔နဲ႔ ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ အေမတို႔နဲ႔ ဆယ့္ငါးရက္ေလာက္ပဲ ေနလိုက္ရတယ္ထင္ပါရဲ႕။ မၾကာမီ ကိုသာခ်ိဳေရာက္လာၿပီး မႏၲေလးမွာ ငါးရက္စတည္းခ်ၾကဦးမွာမို႔ တစ္ရက္ႏွစ္ရက္အတြင္း ျပန္ေတာ့မယ့္အေၾကာင္း သတင္းလာပို႔ ပါတယ္။

ေက်ာင္းျပန္ဖြင့္ခ်ိန္ကလည္း နီးေနၿပီ။ တကူးတကနဲ႔လည္း ျပန္ပို႔ေပးေနစရာမလိုေတာ့ဘူးဆိုၿပီး အေမက ကၽြန္ေတာ့္ကို ကိုသာခ်ိဳတို႔နဲ႔အတူ ျပန္ထည့္ေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

မႏၲေလးကိုေရာက္ေတာ့ ကိုသာခ်ိဳ မိဘမ်ားရွိရာ ေဗာဓိကုန္းက အိမ္ႀကီးမွာ တည္းၾကရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္က ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္သာရွိေသးေပမယ့္ တစ္သက္နဲ႔တစ္ကိုယ္ တစ္ႀကိမ္သာ ေရာက္ဖူးခဲ့ရတဲ့ ေဗာဓိကုန္းအိမ္ႀကီးနဲ႔ တစ္ႀကိမ္သာ ဆံုေတြ႕ဖူးခဲ့ရတဲ့ ကိုသာခ်ိဳရဲ႕ မိဘ ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမမ်ားရဲ႕ အသြင္သ႑ာန္ေတြကို ေစ့ေစ့ေတြးရင္း ေရးေရးေပၚေနပါေသးတယ္။

ကိုသာခ်ိဳ ဖခင္ႀကီးက အသားမည္းမည္း ေထာင္ေထာင္ေမာင္းေမာင္း ဗိုက္ပူပူႀကီးပါ။ ဧည့္ခန္းထဲက ႀကိမ္ကုလားထိုင္ႀကီးမွာသာ အၿမဲထိုင္ေလ့ရွိပါတယ္။ မိခင္ျဖစ္သူကေတာ့ အသားျဖဴျဖဴ ကိုယ္လံုးကိုယ္ထည္ အေနေတာ္ၿပီး သေဘာေကာင္းပံုရပါတယ္။ ကိုသာခ်ိဳအထက္ အစ္မႀကီးဆုိတာက အသားျဖဴျဖဴ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္နဲ႔ မ်က္ႏွာထား မာေက်ာ ခက္ထန္ပါတယ္။ သူ႔မွာ သံုးေလးႏွစ္အ႐ြယ္ သားေလးႏွစ္ေယာက္လည္း ရွိပါတယ္။ ညေနတိုင္း ၿခံထဲကိုလာေလ့ရွိတဲ့ အစ္ကိုအႀကီးဆံုးဆိုတဲ့ လူကေတာ့ အသားညိဳညိဳနဲ႔ မ်က္ႏွာက အၿမဲၿပံဳးေနေလ့ရွိပါတယ္။ သူက ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ စပို႔ရွပ္ဝတ္လာေလ့ရွိၿပီး ေဘာက္ဆင္ထိုးတယ္လို႔လည္း သိရပါတယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ညီအငယ္ဆံုးကေတာ့ ကိုေထြးတဲ့။

ကိုေထြးကလည္း အသားညိဳညိဳ ပါပဲ။ ဥပမာျပရရင္ ကြယ္လြန္သူ ႐ုပ္ရွင္မင္းသား ေျပၿငိမ္းအညိဳစားေလးလို႔ ေျပာရပါမယ္။ သူ႔မွာ ထူးျခားတာက စိမ္းလဲ့ညိဳေမွာင္ၿပီး ဆက္လ်က္ရွိတဲ့ မ်က္ခံုးမ်ားေအာက္က ၾကည္လင္ေတာက္ပေနတဲ့ ဂ႐ုဏာ မ်က္ဝန္းအစံုပဲျဖစ္ပါတယ္။ အသက္ကလည္း ဆယ့္ခြန္ ဆယ့္ရွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမယ္ထင္ပါရဲ႕။

ဒီအိမ္ႀကီးထဲမွာ မိသားစုဝင္မဟုတ္တဲ့ ေနာက္တစ္ဦးကေတာ့ အသားမည္းမည္း ပိန္ကပ္ကပ္နဲ႔ မ်က္ႏွာေပါက္ ခပ္ဆိုးဆုိး အိမ္ေဖာ္ အမ်ိဳးသမီးပဲျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလူေတြ အားလံုးထဲက ကိုေထြးတစ္ဦးမွလြဲ၍ က်န္လူမ်ားရဲ႕ အမည္ကို ကၽြန္ေတာ္မသိခဲ့ပါ။ မသိဆို ကေလးကလည္းျဖစ္ျပန္ ကိုသာခ်ိဳနဲ႔ မျမဝင္းတို႔ကလည္း မႏၲေလးေရာက္ခိုက္ တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ေဆြမ်ိဳးမ်ားအိမ္၊ အသိမိတ္ေဆြမ်ားအိမ္ ေလွ်ာက္လည္ေနၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း အိမ္ေပၚထပ္က ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာေလးထဲမွာ က်န္ရစ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္ပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံမွသာ ကိုသာခ်ိဳ႕အစ္မႀကီးရဲ႕ သားေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အိမ္ေရွ႕ဆင္ဝင္ေအာက္မွာ ကစားခြင့္ႀကံဳခဲ့ဖူးရပါတယ္။

ကိုေထြးကေတာ့ ညေနတိုင္း အျပင္က ျပန္လာတာနဲ႔ ေရမိုးခ်ိဳး၊ ၿပီးလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူ႔တူကေလးႏွစ္ေယာက္ကို လက္ဆြဲၿပီး သူတို႔ၿခံေရွ႕ မက်ဥ္းပင္ေတြ အစီအရီအံု႔ဆိုင္းညိဳ႕မႈိင္းေနတဲ့ ေတာတန္းဘက္ကို လမ္းေလွ်ာက္ေခၚသြားေလ့ရွိပါတယ္။ အျပန္က်ရင္လည္း အေၾကာ္တဲေလးတစ္ခုမွာ ဝင္ၿပီး တို႔ဟူးေၾကာ္တို႔ ပဲကပ္ေၾကာ္တို႔ ဝယ္ေကၽြးတတ္ေသးတယ္။ ဒီေတာ့ကာ ကိုေထြးနဲ႔ပဲ တရင္းတႏွီး လက္ပြန္းတတီးရွိခဲ့ရတာေပါ့။

ေဗာဓိကုန္းအိမ္ႀကီးဟာ ၿခံႀကီးဝင္းက်ယ္ထဲမွာ ေရနံေတြ ဝေနတဲ့ ဆင္ဝင္နဲ႔ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးပါ။ သီးပင္စားပင္ေတြလည္း ေပါမ်ားၿပီး ဆင္ဝင္ေရွ႕တည့္တည့္မွာ အသီးေတြ ျပြတ္သိပ္ေနတဲ့ ဆီးခ်ိဳပင္လည္း ရွိပါေသးတယ္။ ကေလးတို႔ဘာဝ စားခ်င္စိတ္ရွိေပမယ့္ တစ္ခါမွ ကိုယ့္သေဘာနဲ႔ကိုယ္ ခူးမစားရဲခဲ့ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ရံ ကိုေထြးရဲ႕တူကေလးႏွစ္ေယာက္ ခူးစားေနခိုက္ႀကံဳလို႔ သူတို႔ကေပးရင္သာ စားမိဖူးပါရဲ႕

ကၽြန္ေတာ့ပင္ကိုယ္အက်င့္ကလည္း တစ္မ်ိဳးပါ။ ကိုယ့္အိမ္မွာေတာင္မွ စားပဲြေပၚမွာ မုန္႔ေတြတင္ထားတာ၊ ႀကိဳးတန္းေပၚမွာ ငွက္ေပ်ာဖီးခ်ိတ္ထားတာ ျမင္ေနရေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ ကိုယ့္လက္ကိုယ့္ေျခ ယူမစားတတ္ပါဘူး။ အေမတို႔ အစ္မတို႔က စားပြဲေပၚမွာ မုန္႔ရွိတယ္၊ ယူစားခ်င္ယူစား ေျပာတဲ့ တိုင္ေအာင္လည္း ယူမစားပါ။ အဲ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ေဝပံုက်ေပးရင္သာ စားတတ္တဲ့ ခုအသက္အ႐ြယ္ထိလည္း အ႐ိုးစြဲေနတဲ့ ခြက်က် အက်င့္မ်ိဳးလို႔ပဲ ေျပာရမယ္ထင္ပါတယ္။

ေဗာဓိကုန္းအိမ္ႀကီးမွာ ေလးငါးရက္တည္းခုိေနရတဲ့အခုိက္ ျပန္ခါနီးတစ္ညမွာ ျပႆနာတစ္ခုနဲ႔ ႀကံဳရပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အဖို႔ ဆြမ္းခံရင္း ငွက္သင့္တယ္လို႔ ဆိုရမလားပဲ။

ကိုသာခ်ိဳ႕အစ္မႀကီးရဲ႕ ပိုက္ဆံငါးက်ပ္ေပ်ာက္တာ ကၽြန္ေတာ္ယူပါတယ္လို႔ စြပ္စြဲခံရပါတယ္။ အိမ္ေအာက္ထပ္ ထမင္းစားခန္းက စားပြဲဝိုင္းႀကီးမွာ အလယ္က ကုလားထုိင္မွာ တရားလို ကုိသာခ်ိဳ႕ အစ္မႀကီးက ထုိင္ၿပီး တစ္ဘက္တစ္ခ်က္မွာက ကိုသာခ်ိဳ႕အေမႀကီးနဲ႔ မျမဝင္းတို႔ထိုင္ေနပါတယ္။ သူတို႔ေနာက္နားမွာကေတာ့ တံျမက္စည္းတစ္ေခ်ာင္းကို ကိုင္လ်က္ မတ္တပ္ရပ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတဲ့ အိမ္ေဖာ္အမ်ိဳးသမီးပါ။

တရားခံလို႔ေခၚရမယ့္ ေျခာက္ႏွစ္သားကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သူတို႔နဲ႔မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာ လက္ႏွစ္ဖက္ပိုက္ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့ ရပ္လ်က္ရွိေနပါတယ္။ ဒီေငြငါးက်ပ္ဆိုတာကို သူတို႔ဘယ္မွာထားလို႔ ဘယ္လိုေပ်ာက္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မသိရိုးအမွန္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ကိုသာခ်ိဳ႕အစ္မႀကီးက…

“နင္ယူထားတာမဟုတ္လား၊ မွန္မွန္ေျပာ” လို႔ ဇြတ္ကို စြပ္စြဲေနေလေတာ့ မ်က္ရည္ေတြ တလိမ့္လိမ့္စီးက်လာၿပီး ေခါင္းကိုသာတြင္တြင္ခါေနမိေတာ့တယ္။ ဒီအခါမွာ မျမဝင္းက ထိုင္ရာကထလာၿပီး တင္ပါးကို ဆပ္ကနဲ တစ္ခ်က္႐ိုက္ရင္း…

“မွန္မွန္ေျပာရင္ေျပာ၊ မေျပာရင္ ေဆးဖေယာင္းတိုင္ထြန္းမယ္” လို႔ၿခိမ္းေျခာက္လာျပန္ပါတယ္။

ကာကီေဘာင္းဘီတိုကေလး ဝတ္ထားရက္သားမို႔ မျမဝင္းလက္ဝါးနဲ႔ ႐ိုက္လိုက္တာ သိပ္္မနာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ရင္ထဲမွာ က်င္ကနဲျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မမႀကီးက မျမဝင္းတို႔ လင္မယားနဲ႔ခင္လို႔ ေမၿမိဳ႕ကေန ရန္ကုန္ကို ထည့္ေပးလိုက္တာျဖစ္သလို အေမကလည္း သူတို႔ကိုယံုၿပီး ရန္ကုန္ကေန ျပန္ထည့္ေပးလိုက္တာ မဟုတ္လား၊ ကေလးေပမယ့္ အဲဒီေလာက္ေတာ့ ေတြးတတ္လိုက္မိတယ္။ ဒါကို သတိထားမိတဲ့ ကိုသာခ်ိဳ႕အစ္မႀကီးက…

“ေတြ႕လား၊ ေတြ႕လား၊ လူက လက္တစ္ဆစ္ရွိေသးတယ္၊ မာေက်ာေက်ာနဲ႔၊ နင္ဟိုေန႔က ဆီးခ်ိဳသီးခိုးၿပီး ခူးစားတာလည္း ဟိုေကာင္မ ျမင္တယ္” လို႔ အိမ္ေဖာ္မကို ေမးေငါ့ျပၿပီး သူ႔စြဲခ်က္ကို ျမႇင့္ျပန္ပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ခိုးစားတာလည္း မဟုတ္သလို ခူးစားတာလည္း မဟုတ္ရပါေၾကာင္း ႐ိႈက္သံတစ္ဝက္နဲ႔ ျပန္ေျပာမိတယ္။ အမ်ိဳးသမီးႀကီးက မဲ့ကာ ႐ြဲ႕ကာနဲ႔ လက္ခံခ်င္ပံုမရပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္မွာ အျပင္က ျပန္ေရာက္လာတဲ့ ကိုေထြးက နီးရာကုလားထိုင္တစ္လံုးကိုဆြဲယူၿပီး ေျပာင္းျပန္ ခြထိုင္လိုက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မ်က္စိသူငယ္နဲ႔ ကိုေထြးမ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီး ၾကည့္ေနမိတာေပါ့။

သူ႔အစ္မႀကီးက ကိုေထြးကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပတဲ့အခါ ကိုေထြးက မယံုရဲယံုရဲမ်က္ႏွာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာစြာ စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနရွာတယ္။ မ်က္ႏွာစိမ္းမ်ားအလည္မွာ ေျခာက္ႏွစ္သား ကေလးငယ္တစ္ေယာ္ကရဲ႕ အားငယ္စိတ္ဟာ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ကိုပါပဲ။

အတန္ၾကာမွ ကိုေထြးက ကၽြန္ေတာ့္ကို “မင္းအေပၚမွာ သြားေနခ်ည္ေတာ့” လို႔ တစ္ခြန္းလွမ္းေျပာ လိုက္တာေၾကာင့္ အိမ္ေရွ႕ ဆင္ဝင္ဘက္ကို ထြက္ၿပီး အိမ္ေဘးေလွခါးကေန အေပၚထပ္ကို တက္လာခဲ့ရေတာ့တယ္။

အေပၚဘက္ေရာက္ေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္ယာေဘးမွာ ခ်ထားတဲ့သံေသတၱာကေလးကို ဖြင့္ၿပီး အဖံုးအံကပ္ကေလးထဲက အေမ့ဓာတ္ပံုကိုထုတ္ၾကည့္ကာ အသံမထြက္ေအာင္ ႀကိတ္ငိုေနမိပါတယ္။

“ေမေမ… သူမ်ားပစၥည္းကို ေမာင္ေမာင္မယူတတ္ဘူးဆိုတာ လာေျပာေပးပါဦး” လို႔လည္း ပါးစပ္က တိုးတိုး တိုးတိုးနဲ႔ တိုင္တည္ေနမိေသးတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကို တစ္စံုတစ္ေယာက္က အသာအယာလာကိုင္တာေၾကာင့္ ဆတ္ကနဲလွည့္ၾကည့္လုိက္မိေတာ့ ကိုေထြးျဖစ္ေနပါတယ္။ ကိုေထြးက ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္ကို ဘယ္အခ်ိန္က ေရာက္ေနမွန္း သတိမထားလိုက္မိပါဘူး။

ကိုေထြးက ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ မုဆိုးဒူးေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ေခါင္းကိုလည္း အသာအယာပြတ္ရင္း…

“ၿပီးသြားပါၿပီကြာ၊ မင္းမယူမွန္း ကိုေထြးသိပါတယ္၊ ေငြငါးက်ပ္ကိုလည္း ကိုေထြးစိုက္ေပးခဲ့တယ္၊ တိတ္ေတာ့” လို႔ေျပာပါတယ္။ ဒီလိုေျပာလိုက္ေတာ့မွ ဝမ္းနည္းစိတ္က ပုိလို႔ျပင္းထန္လာၿပီး ကိုေထြးဒူးေခါင္းေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး တအင့္အင့္ ငိုခ်လိုက္မိပါေတာ့တယ္။

x x x x x x x x x x x x x x

ေနာက္တစ္ေန႔ မနက္မွာ ေမၿမိဳ႕ကို တက္ဖို႔ ဘူတာကို ဆင္းလာၾကတယ္။ ရထားထြက္ဖို႔ ဥၾသဆြဲေနခိုက္ တြဲေဘးကို အေမာတေကာနဲ႔ ကိုေထြးေပါက္ခ်လာတယ္။ သူ႔တူေလး တာတူးတူးအတြက္ ဘီစကြတ္မုန္႔ တစ္ထုပ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဖက္နဲ႔ထုပ္ထားတဲ့ ဆီထမင္းတစ္ထုပ္ လွမ္းေပးေနတုန္း ရထားႀကီးက စထြက္ေနပါၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္က ရထားျပတင္းေပါက္ကေန ေခါင္းျပဴၿပီး ကိုေထြးကို လက္ျပႏႈတ္ဆက္ေနဆဲ ယူနီေဖာင္းအစိမ္း ကပ္ဦးထုပ္အစိမ္းနဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ရပ္ေနတဲ့ ကိုေထြးရဲ႕ သ႑ာန္က ေဝးေဝးၿပီး က်န္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ကိုေထြးက ဘာေၾကာင့္ ဒီယူနီေဖာင္းဝတ္ထားတယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္မေတြးတတ္ခဲ့ပါဘူး။ လမ္းတစ္ေလွ်ာက္လံုး မျမဝင္းက စကားတစ္လံုးမွ မေျပာပါ။ အနီးစခန္းဘူတာေရာက္လို႔ ရထားအရပ္မွာ ကိုသာခ်ိဳက ပလက္ေဖာင္းေပၚဆင္းသြားတဲ့အခိုက္ “အိမ္ေရာက္ရင္ မေန႔က အေၾကာင္းေတြ မမႀကီးကို ျပန္ေျပာမေနနဲ႔ဦး” လို႔ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွာထိုင္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းေျပာၿပီး သူ႔သားေလးကို ႏို႔လွန္တိုက္ေနပါတယ္။

ေမၿမိဳ႕ေရာက္လို႔ ေက်ာင္းျပန္တက္ရေတာ့လည္း ကေလးပီပီ အားလံုးကို ေမ့လြယ္ေပ်ာက္လြယ္ ျဖစ္သြားခဲ့ရတာပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ သတိရစရာ အေၾကာင္းတစ္ရပ္က ေပၚေပါက္လာပါေတာ့တယ္။ တစ္ရက္မွာ တပ္ထဲက စစ္ဗိုလ္ စစ္သားေတြ ႐ုတ္႐ုတ္သဲသဲ ဟိုေျပးဒီလႊားျဖစ္ေနၾကသလို သူတို႔မယားေတြ (ကၽြန္ေတာ့္ မမႀကီး အပါအဝင္လည္း) မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ပ်က္နဲ႔ ဟိုနားစုစု၊ သည္နားစုစုျဖစ္ေနၾကတာကို သတိထားမိတယ္။

ညေနေစာင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကစားေဖာ္ ကရင္ဗိုလ္မွဴးတစ္ေယာက္ရဲ႕ သမီး “အားပံု” ဆိုတာက လာေျပာလို႔ ရန္ကုန္မွာ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ခံရတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္း သိရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က ဒီအာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးေတြဆုိတာကို သိတာမွမဟုတ္တာ။ ဘယ္လိုခံစားခ်က္မွ မေပၚေပါက္ခဲ့ပါဘူး။

ညရွစ္နာရီေလာက္မွာ ဧည့္ခန္းထဲက မီးလင္းဖိုေဘးမွာ ကၽြန္ေတာ္လက္ေရးလွက်င့္ေနခိုက္  ဆာဂ်င္သာခ်ိဳေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခပ္လွမ္းလွမ္းစားပြဲတစ္လံုးမွာ အရက္ေသာက္ေနတဲ့ ေယာက္ဖႀကီးကို အေလးျပဳၿပီး အနားမွာ ဝင္ထိုင္တာကို ေတြ႕လိုက္ရတယ္။ သူတို႔ေျပာေနတဲ့ စကားေတြကိုလည္း အတိုင္းသားၾကားေနရတာေပါ့။ အာဇာနည္ေတြ က်ဆံုးတဲ့အထဲမွာ ကိုေထြးလည္းပါတယ္ဆိုတဲ့ အေၾကာင္းကိုၾကားလိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဆတ္ခနဲေခါင္းေထာင္ၿပီး ၾကည့္လိုက္မိတယ္။ ကိုေထြးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေထြးပဲ ျဖစ္လိမ့္မယ္ထင္မိလို႔ပါ။

ကိုသာခ်ိဳျပန္သြားေတာ့ ေယာက္ဖႀကီးနားကို ကၽြန္ေတာ္မဝ႔ံကပ္သြားၿပီး “ကိုကိုႀကီး၊ ေစာေစာကေျပာတဲ့ ကိုေထြးဆိုတာ ကိုသာခ်ိဳ႕ညီ ကိုေထြးလား” လို႔ ေမးလိုက္မိတယ္။

ေယာက္ဖႀကီးက ရီေဝေဝမ်က္လံုးမ်ားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကိုၾကည့္ရင္း “ေအးေပါ့ကြ၊ သူက ဦးရာဇတ္ရဲ႕ သက္ေတာ္ေစာင့္” လို႔ေျဖပါတယ္။

“ဒါျဖင့္ ကိုေထြးကလည္း အာဇာနည္ပဲေပါ့၊ ဟုတ္လား ကိုကိုႀကီး” လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ထပ္ကြန္႔ ေမးခြန္းထုတ္ေတာ့ ကိုကိုႀကီးက ေခါင္းၿငိမ့္ျပပါတယ္။ ကေလးမို႔လို႔ ၿပီးစလြယ္ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလုိက္တာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာပါ။ ဒါေပမယ့္ ေဗာဓိကုန္းအိမ္မွာ မ်က္စိသူငယ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ခံစားေနရတဲ့ ဒုကၡထဲကေန ဆြဲထုတ္ရဲခဲ့တဲ့ ကိုေထြးကို အဲဒီကတည္းက လူစြမ္းေကာင္း အာဇာနည္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အထင္ႀကီးခဲ့ရတာ မဟုတ္လား။ ခုလည္း ကိုကိုႀကီးကပါ ကိုေထြးဟာ အာဇာနည္ပါလို႔ ေခါင္းၿငိမ့္ျပလိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းဝမ္းသာသြားတယ္။ ေသနတ္နဲ႔ ပစ္သတ္ခံရတယ္ဆိုတာကို သတိရမိေတာ့ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။ ကိုေထြးကို ဘယ္ေတာ့မွ ျပန္ေတြ႕ရမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူးဆိုတာဟာ ဝမ္းနည္းစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။

အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္အေစာႀကီး အိပ္ယာဝင္လိုက္တယ္။ ေန႔လည္က မမႀကီးေနပူထုတ္လွမ္းၿပီး ေနမၫႈိးခင္ ျပန္ေခါက္ထားတဲ့ ဂြမ္းကပ္ကို ျဖန္႔ၿခံဳၿပီး ကိုေထြးအေၾကာင္း စဥ္းစားရင္း အိပ္ေပ်ာ္သြားပါေတာ့တယ္။

အိပ္မက္ထဲမွာ ေဗာဓိကုန္းၿခံေရွ႕က မက်ည္းေတာထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုေထြး တို႔ႏွစ္ေယာက္သား လုိက္တမ္းေျပးတမ္း ကစားေနလိုက္ၾကတာ ေပ်ာ္စရာႀကီး၊ ၿပီးေတာ့ မက်ည္းပင္ရိပ္က အေၾကာ္တဲမွာ ေရေႏြးၾကမ္းပူပူနဲ႔ အေၾကာ္ေတြ စားေနလုိက္ၾကေသးတယ္။

x x x x x x x x x x x x x x

ေနာက္မ်ားမၾကာမီမွာ ေမၿမိဳ႕ကို အေမလိုက္လာတယ္။ “ေခတ္ႀကီးက ဘယ္လိုမွန္းမသိဘူးကြယ္၊ ငါ့သားေလး ငါျပန္ေခၚသြားေတာ့မယ္” လို႔ မမႀကီးတို႔ကို ေျပာၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ရန္ကုန္ျပန္ေခၚလာခဲ့ေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္ကိုေရာက္ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔တကြ က်ဆံုးသြားတဲ့ အာဇာနည္ေခါင္းေဆာင္ႀကီးမ်ားရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းေတြကို မွန္ေခါင္းေတြနဲ႔ထည့္ၿပီး ဂ်ဴဘလီေဟာမွာ ျပထားတယ္လို႔ ၾကားရတယ္။ အနယ္နယ္အရပ္ရပ္က လူေတြ လာၿပီး ဂါရဝျပဳၾကတာ ေန႔စဥ္နဲ႔ အမွ် တိုးမေပါက္ဘူးတဲ့။

ကၽြန္ေတာ္လည္းသြားခ်င္လိုက္တာ၊ မွန္ေခါင္းထဲမွာ ကိုေထြး႐ုပ္အေလာင္းလည္း ရွိေနမွာပဲလုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တာကိုး။ အေမက လိုက္ပို႔ရွာပါတယ္။

ဟိုေရာက္ေတာ့ ေဖြးေဖြးလႈပ္ေနတဲ့ လူလိႈင္းႀကီးထဲမွာ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တအိအိေမ်ာပါေနတယ္။ လာသမွ်လူအားလံုးကလည္း မ်က္ရည္ေလးေတြ စမ္းစမ္း စမ္းစမ္းနဲ႔ ျဖစ္ေနၾကတာေပါ့။ အသက္ခပ္ႀကီးႀကီး မိန္းမေတြဆို ေျပာေျပာငိုငိုျဖစ္ၾကတဲ့အထိပါ။ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ အသက္မမီလိုက္တဲ့ မိဘေမာင္ဘြားရဲ႕ အသုဘကိုေနာက္က်မွေရာက္လာတဲ့ လူေတြလိုမ်ိဳးျဖစ္ေနပါတယ္။

မွန္ေခါင္းေဘးမွာကပ္ထားတဲ့ အမည္ေတြကို ေအာ္ဖတ္သံၾကားရင္း လူၾကားထဲမွာ ျမဳပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေျခဖ်ားေထာက္ၿပီး ေမာ့ၾကည့္လိုက္ရရင္းနဲ႔ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က စာမွ သိပ္မဖတ္တတ္ေသးတာကိုး။ စစ္ယူနီေဖာင္းအျပည့္အစံုဝတ္ထားၿပီး မ်က္ႏွာ၊ နား႐ြက္နဲ႔လက္ခံုမွာ ဂြမ္းစေတြကပ္ထားတဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္း အေလာင္းရယ္၊ ရွမ္းေခါင္းေပါင္းႀကီးနဲ႔ မိုင္းပြန္ေစာ္ဘြားႀကီးရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္း၊ ၿပီးေတာ့ ေ႐ႊဝါေရာင္ေခါင္းေပါင္းနဲ႔ မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ့ ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳတို႔ရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းေတြကိုေတာ့ မွတ္မိေနေသးတယ္။

လူတန္းႀကီးဆံုးသြားလုိ႔ ဂ်ဴဘလီေဟာအျပင္ကိုသာေရာက္လာၾကတယ္။ ကိုေထြးရဲ႕ ႐ုပ္အေလာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မျမင္မေတြ႕ခဲ့ရပါဘူး။ အျပင္ကိုေရာက္ၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က “ကိုေထြးအေလာင္းကိုလည္း မေတြ႔ဘူးေနာ္ ေမေမ” လို႔ေျပာေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာကို တအံ့တၾသၾကည့္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ “ေပါက္ေပါက္ရွာရွာသားရယ္၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တို႔ အေလာင္းကို ေတြ႕ခဲဲ့ၿပီးၿပီပဲဟာ၊ သက္ေတာ္ေစာင့္ အေလာင္းကိုေမးေနရေသးလား” လို႔လည္း ေျပာပါေသးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ကိုေထြးတို႔ ရင္းႏွီးပတ္သတ္မႈကို အေမက သိမွ မသိတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာတစ္ခြန္းမွ ျပန္ေျပာမေနေတာ့ပါဘူး။ အတန္ၾကာမွ “ေၾသာ္… ဦးရာဇတ္နဲ႔ သူတို႔က မြတ္ဆလင္ေတြတဲ့၊ မြတ္ဆလင္ဆိုေတာ့ အသုဘကို ခ်က္ခ်င္းခ်ရလို႔ျဖစ္မယ္ထင္တယ္” ဆုိတဲ့ မေသခ်ာ မေရရာတဲ့ အေျဖကို ေပးပါတယ္။

အျပန္မွာ အလံျပဘုရားလမ္းအတိုင္းေလွ်ာက္လာၾကရင္း ေ႐ႊတိဂံုကုန္းေတာ္ ေျခရင္းေရာက္တဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္က ေကာက္ကာငင္ကာနဲ႔ “ေမေမ၊ အေၾကြေစ့ေတြ ငါးက်ပ္ဖိုးေလာက္ ပါရင္ေပးပါ” လို႔ေျပာလုိက္ေတာ့ ေရွာေရွာ႐ွဴ႐ွဴပါပဲ။ ကတၱီပါ႐ႈံ႕အိတ္ထဲက အေတာင့္လိုက္ထုပ္ထားတဲ့ မတ္ေစ့ထုပ္ကေလးကို ေပးပါတယ္။ ဘာမွေတာ့ မေမးပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ဘာလုပ္မလဲဆိုတာကိုေတာ့ စူးစမ္းသလိုၾကည့္ေနပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲေရာက္လာတဲ့ အေၾကြေစ့ထုပ္ စကၠဴပတ္ကို ခြာလိုက္တဲ့အခါ ေငြမတ္ေစ့ေလးေတြ ႏွစ္ဆယ္ ထြက္လာပါတယ္။ ဘုရားေစာင္းတန္းတစ္ေလွ်ာက္မွာ အလွဴခံေနၾကတဲ့ အဖိုးအို၊ အဖြားအိုနဲ႔ သီလရွင္အိုေတြရဲ႕ ခြက္ထဲကို မတ္ေစ့ေလးေတြ ေလာင္းထည့္ရင္း “ေမာင္ေမာင့္အတြက္ ကိုေထြး ေငြငါးက်ပ္ စိုက္ေလ်ာ္ေပးခဲ့သလို ခုလည္း ကိုေထြးအတြက္ ေမာင္ေမာင္ျပန္ၿပီး လွဴပါတယ္၊ ကိုေထြးေရ အမွ်… အမွ်…” လို႔ တိုးတိုးေလး ဆိုေနမိေသးတယ္။

မတ္ေစ့ေတြကုန္သြားလို႔ ေစာင္းတန္းအုတ္ေလွခါးေတြကေန ျမဴးတူးခုန္ေပါက္ၿပီး ေျပးဆင္းလာတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျခေသၤ့ႀကီးနားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနတဲ့ အေမက ၿပံဳးၿပံဳးႀကီး ၾကည့္ေနေလရဲ႕။

“ငါ့သားေလးက ကေလးေပမယ့္ လွဴရတန္းရမွန္း သိရွာတယ္” ဆိုတဲ့ ပီတိနဲ႔ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနပါလိမ့္မယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ့္ ပီတိနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲေပါ့။ ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာေသာ လူေတြထဲက မထင္မွတ္တဲ့ ကေလးေလးတစ္ေယာက္ (သူသံေယာဇဥ္တြယ္ၿငိဖူးတဲ့ ေကာင္ေလးဆိုတာလည္း သိခ်င္သိေနပါလိမ့္မယ္) က  သူ႔အတြက္ ျပဳေနတဲ့ ေကာင္းမႈကုသိုလ္ကို တမလြန္ရဲ႕ တစ္ေထာင္တစ္ေနရာကေန တအံ့တၾသ ၾကည့္ေနရင္း ပီတိေတြျဖစ္ေနလိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ယံုၾကည့္စိ္တက အျပည့္ရွိေနတာကိုး။

x x x x x x x x x x x x x x

ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ႏွစ္ေတြအမ်ားႀကီး ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ ကိုေထြးေရ ေမာင္ေမာင္လည္း အခုဆိုရင္ အဖိုးႀကီးအို ေပါက္စေလးျဖစ္ေနၿပီ ကိုေထြးရဲ႕။

ေမာင္ေထြးဦး

(ရန္ကုန္တကၠသိုလ္)

 

ရဲေဘာ္ကိုေထြး (ခ) အလီ အဇ္ဂရ္ မဇင္ဒါရာနီ (၁၉၂၉ – ၁၉၄၇) မႏ ၱေလးၿမိဳ႕ ေတာင္ျပင္ သိပၸံရပ္ ပင္စင္စား လယ္ယာ စုိက္ပ်ဳိးေရး ဝန္ေထာက္ ဦးကုိကုိေလး၊ ေဒၚမင္းရီ တုိ႕၏ ဆ႒မေျမာက္ သားျဖစ္သည္။ နဝမတန္း အထိ ပညာ သင္ၾကား ခဲ့သည္။ အသက္ ၁၈ ႏွစ္ အ႐ြယ္တြင္ ပညာေရး ဝန္ႀကီး ဦးရာဇတ္၏ သက္ေတာ္ေစာင့္ အျဖစ္ ခန္႕အပ္ျခင္း ခံရသည္။ ၁၉၄၇ ခု၊ ဇူလုိင္လ ၁၉ ရက္၊ စေနေန႕၊ နံနက္ ၁ဝ နာရီ ၄၅ မိနစ္တြင္ အာဇာနည္ ေခါင္းေဆာင္ႀကီး မ်ားကုိ လုပ္ၾကံေသာ မသမာ သူတုိ႕၏ လက္ခ်က္ျဖင့္ က်ဆုံး ရသည္။

Credit -This article is from Shwe Amyu Tay Magazine, published in 1998 (Either September, October or November, I am not quite sure).

Kyaw Moe Aung